คุณหนูจอมเฟคกะคุณชายหน้าใส ♡_♡

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่

ฉันและคาเรนก็นั่งเรียนไปจนคาบสุดท้าย จู่ๆก้อได้ยินเสียงคนคุยกัน

“เฮ้ยไอ้มิกส์ ฉันเจอเจ้าหญิงว่ะ”

“ใครว่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นออลีนที่แกเดินชนเมื่อเช้า”เอ๊ะ มีชื่อฉันด้วย

“เขาชื่อออลีนหรือว่ะแม้แต่ชื่อก้อยังน่ารักเลย ฉันตัดสินใจแล้ว”

“ตัดสินใจว่าไงว่ะ”

“ฉันจะย้ายโรงเรียนมาเรียนที่เดียวกับแก”

“เอาจริงเหรอว่ะไอ้โกเลียน”

“อื้ม”แล้วผู้ชายสองคนนั้นก็เดินจากไป แต่ฉันรู้สึกว่าพวกเขาจะพูดชื่อฉันด้วยนะช่างมันเหอะฉันหันไปหาคาเรน

“คาเรนวันนี้ไปกินเค้กที่บ้านฉันหรือเปล่า”

“วันนี้มีเค้กด้วยเหรอ”คาเรนถามอย่างตื่นเต้นก็คาเรนน่ะชอบเค้กมาก ฉันก็ชอบเหมือนกันแต่ชอบไอติมมากกว่า

“อื้ม มีแต่รสโปรดเธอทั้งนั้นเลยฉันขอแม่บ้านทำให้น่ะ”

“งั้นไปๆๆ”

คฤหาสน์อัศวะราชา

“ออลีน คาเรนมาเที่ยวที่นี้เมื่อไหร่ก็ยังไม่เคยเปลี่ยนยังสดใสเหมือนเดิม”

“ขอบใจนะที่มากินเค้กเป็นเพื่อนฉันน่ะ”

“ไม่เป็นไร คาเรนอยากมากินเค้กที่บ้านของออลีนเพราะคุณป้าแม่บ้านของออลีนทำเค้กอร่อย”คาเรนพูดพลางทำหน้าฝันหวานที่จะได้กินเค้ก และเราสองคนก็พากันไปนั่งกินที่สวนหลังบ้านและเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วแปบๆก็หกโมงเย็นแล้ว คนขับรถที่บ้านก็เลยมารับ

“กลับบ้านดีๆนะคาเรน”

“ไปก่อนนะออลีน”เราโบกมือลากัน คาเรนเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากจนบางครั้งฉันก็คิดว่าคาเรนเหมือนเป็นน้องของฉันมากกว่าเพราะเธอชอบทำตัวเหมือนเด็ก

เช้าของอีกวันที่โรงเรียน

“สวัสดีนักเรียนทุกคนวันนี้เรามีเพื่อนใหม่เพิ่มมาอีกสองคนนะ แนะนำตัวสิจ๊ะ”อาจารย์แว่นพูดขึ้น

“สวัสดีครับผมชื่อ โตโต่ ครับอยากทราบอะไรเพิ่มเติมถามหลังไมค์ได้นะครับ”พูดจบนายโตโต่อะไรนั้นก็ยิ้มจนตาหยี แหวะทำมายงมายิ้ม

“สวัสดีเราชื่อโกเลียนนะ เป็นกันเอง เราเฟรนลี่นะครับ”หลังจากสองคนนั้นพูดจบก็มีเสียงซุบซิบกัน

“คนที่ชื่อโกเลียนหล่อมากเลย”

“ใช่ๆ คนที่ชื่อโตโต่ก็หล่อ”

“!@!$#%^%&^”

“เอาล่ะพวกเธอทั้งสองไปหาที่นั่งกันได้ล่ะ”อาจารย์บอกแล้วมองหาที่นั่งให้สองคนนั้น

“อาจารย์ครับให้มานั่งข้างผมก็ได้ครับ”นายมิกส์ตะโกนบอกอาจารย์

“งั้นก็ได้จ๊ะ ฝากเพื่อนด้วยนะลัทธิ”

“คร้าบผม”สองคนนั้นก็มานั่งข้างๆนายมิกส์ ฉันเองก็นั่งถัดจากซ้ายมิกส์ไปที่หนึ่งโตโต่นั่งฝั่งขวานายโกเลียนนั่งฝั่งซ้ายซึ่งนั้นก็คือนั่งข้างฉันเอง

“นี่ๆ ออลีนคุ้นหน้าคนที่ชื่อโกเลียนไหม”จู่ๆคาเรนก็ถามขึ้น เอ๊ะ ก็คุ้นๆเหมือนกัน

“ฉันก็คุ้นๆเหมือนกัน อ่อ คนที่ฉันเดินชนเมื่อวานไง”

“ใช่ๆๆ จำได้แล้วดูเหมือนเขาจะสนใจออลีนนะ”

“งั้นเดี๋ยวแปบนะ”ฉันบอกคาเรน พลางหันไปที่มิกส์และโกเลียน

“มิกส์จ๊ะ”

“ว่าไงออลีน”พอฉันเรียกมิกส์ทั้งมิกส์และโกเลียนก็หันมา

“คือว่าฉันขอยืมหนังสือหน่อยได้ไหม คือแบบว่าลืมเอามาอ่ะ”ฉันพูดไปแล้วทำตาปิ๊บๆ

“ฮ่าๆๆ น่ารักจังนะออลีน เอาไปสิน่ารักอย่างเนี่ยไม่ให้ก็แล้งน้ำใจเกินไปแล้ว”พอมิกส์พูดจบฉันก็ยิ้มให้เขา อันที่จริงฉันเอาหนังสือมานะแค่ทดสอบอะไรบางอย่างเฉยๆ

“เอ๊ะ เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าทำไมฉันรู้สึกว่าคุ้นหน้าคุณจัง”ฉันหันไปหาโกเลียนพลางทำหน้าสงสัยเห็นมะฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ใช่คนอย่างที่พวกนั้นคิด แต่ถ้าเป็นเพื่อนสนิทคนในครอบครัวคนที่ฉันเคารพฉันจะแสดงนิสัยของฉันจริงๆออกมาให้พวกเขารู้

“ครับ เราเดินชนกันเมื่อวานไง”เขาพูดพลางยิ้ม

“ฉันจำได้แล้ว คือเมื่อวานต้องขอโทษจริงๆนะ งั้นเอาเป็นว่าเดี๋ยวเย็นนี้ฉันเลี้ยงไอติมนะ”

“ครับ ได้ครับ”เขาตอบตกลงแล้วหันหน้าไปทางกระดานนั่งยิ้มคนเดียว น่ารักจังผู้ชายคนนี้

“แหม อีกแล้วนะออลีน”

“นิดหน่อยน่ะ วันนี้ไปด้วยป่ะ”

“ไปสิไม่พลาดอยู่แล้ว”คาเรนพูดจบแล้วทำท่าอย่างกับได้ของขัวญน่ารักจังเพื่อนฉันคนนี้ นายเสร็จฉันแน่ โกเลียนนนน!!!!

*// เพิ่มอีกตอนแล้วนะคร๊ ยังช่วยติชมหน่อยนร้า
อายอยากจะบอกว่าเรื่องแรกเนี่ยภูมิใจมากเลยที่ได้แต่งให้เพื่อนๆอ่าน