คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ลาออก
“ันมาหาิน” เนรนภาเอ่ยึ้นเมื่อเห็นรมิาเยหน้าึ้นมอ
“รอสัรู่นะะ” รมิาำลัะยโทรศัพท์่อสายหาเ้านาย แ่็ไม่ทันะแล้ว เพราะอนนี้เนรนภาเินไปเปิประูเ้าไปในห้อเาแล้ว
“เนร!” ปรเมศร้อออมาทันทีที่เห็นเนรนภาเินเ้ามา
“่ะ เนรเอ ทำไมินทำหน้าใเหมือนับเห็นผีอย่านั้นละะ” เนรนภาอบพร้อมับเินไปหอมแ้มนที่นั่อยู่บนเ้าอี้หน้าาเย
“ุมาไ้ไ” ปรเมศผะเล็น้อย่อนะหันไปถามเนรนภา
“ินละ็ ถามอะไรแปลๆ เนร็เินเ้ามาสิะ”เธออบพร้อมส่ยิ้มหวานให้
‘นี่เลาเาทำไมไม่โทรบอเา่อนนะ’ เาแอบำหนิรมิาอยู่ในใ
“ินะ เที่ยแล้ว เราไปทาน้าวันีว่านะะ” ไม่ว่าเปล่าเธอุเาลุาเ้าอี้แล้วอแนเาเินออาห้อ
รมิาเหลือบมอทัู้่เล็น้อยแล้ว็้มหน้า้มาทำาน่อ
“ินะ เราไป่อันีว่านะะ” เนรนภาเอ่ยึ้นเมื่อรับประทานอาหารเสร็
ปรเมศหรี่ามอหล่อนเล็น้อย่อนอบ
“ผม้อทำานเนร”
“โถ่ ินะ ินเป็นถึลูเ้าอบริษัทนะะ โสัวันะเป็นอะไรไปะ” หล่อนยัอออ้อน่อ
ปรเมศลัเลเล็น้อยแ่็ยอมไปับหล่อน เาับหล่อนเยมีวามสัมพันธ์ลึึ้ันมา่อนหน้านี้แล้วแ่เา็ป้อันทุรั้ เนรนภาเป็นนาแบบ หล่อนึมีผู้ายมาหน้าหลายาเ้ามาีบมามาย
ลอบ่ายปรเมศไม่ไ้เ้าบริษัทรมิารอะเอาเอสารให้ อยนเย็นเา็ไม่เ้ามา ่อนลับเธอึโทรหาเาูเพราะว่านี่เป็นเอสารสำหรับารประุมพรุ่นี้ เา้ออ่านมัน่อน แ่ปราว่าเาปิเรื่อ เธอึเอาเอสารไปวาไว้บนโ๊ะเาแทน
‘เอะ นไม่มีวามรับผิอบ ทีแ่่อนละบ้าานริ พอเอสาวเ้าหน่อยถึับลืมานเลยนะ’
เ้าวันนี้เามาทำานแ่เ้าพอเห็นเอสารวาอยู่บนโ๊ะเา็เพิ่นึไ้ว่าวันนี้มีประุม เาโมโหเลาัวเอยิ่นั ทำไมไม่เอาเอสารไปให้เา พอรมิามาถึเา็เรียเธอมาพบทันที ะที่เินเ้าไปนั้นเธอสะุาัวเอล้มเไปบอเาพอี เป็นัหวะเียวับที่เนรนภาเ้ามาเห็นพอี
“รี้” เนรนภารี้ออมาแล้ว็รไปึรมิาออมาแล้วฟาฝ่ามือลบนหน้าเธออย่าแร น รมิาหน้าหันามแรบ
“เพี๊ยะ!” รมิาเอเมื่อไ้สิ็ฟาฝ่ามือลับทันทีเหมือนัน เนรนภาเไปหาปรเมศ ปรเมศึโอบเธอไว้
“หยุเี๋ยวนี้นะรมิา” เาวาไส่เลาทันทีเมื่อไ้สิ
“นี่ผมยัไม่ไ้เอาเรื่อุเลยนะ ทีุ่ไม่เอาเอสารไปให้ผมแล้วุยับเนรอีเหรอ”
รมิายืนอึ้อยู่พัให่ ‘นี่เธอผิเหรอ’ แ่มีเหรอนอย่ารมิาะยอม เธอไม่เยรัแใร่อน แ่ใรรัแเธอเธอ็ไม่ยอมเหมือนัน
“เรื่อเอสาร เมื่อวานุไม่ไ้เ้าบริษัทอนบ่าย และิัน็โทรหาุแล้ว้วย แุ่็ปิเรื่อ ส่วนเรื่อุเนร ุ็เห็นว่าุเนรเป็นฝ่ายบัน่อน” เธออบลับอย่าเหลืออ
ปรเมศะัเล็น้อย ‘ริ้วย เาปิเรื่อ เพราะเมื่อวานเาอยู่ับเนรนภาเลยไม่อยาให้ใรมาัวามสุ แ่เธอ็ไม่มีสิทธิ์มาวาเาลับแบบนี้นิ เาเป็นเ้านายเธอนะ’
“็เธอมาให้ท่าินทำไมละ” เนรนภาโผึ้นมั่
“ิันไม่ไ้ให้ท่า่ะ มันเป็นอุบัิเหุ ิันสะุแล้วเไปหาุนาินพอี ็แ่นั้น ุวระถาม่อนนะะ ไม่ใ่อยู่ๆ็มาบัน”
“หยุนะรมิา เธอไม่มีสิทธิ์มาึ้นเสียใส่ันับเนรแบบนี้” ปรเมศวาใส่รมิาทันทีที่เธอพูบ
“ทำไมันถึไม่มีสิทธ์พูวามริะ”
“เพราะเธอเป็นเลา ส่วนันเป็นเ้านายไ”
‘อะไรัน นไม่มีเหุผล อนนี้ันเหลืออแล้วนะ ันะไม่ทนแล้ว้วย’
“อ่อั้นเหรอะ ั้นันลาออ่ะ” พูบเธอ็เินออาห้อไปหยิบหมายลาออที่เธอเรียมไว้่อนไปภูเ็รั้นั้นออมา ไม่ิว่าะไ้ใ้ริๆ เธอวามันไว้บนโ๊ะอเธอ หยิบระเป๋าแล้ว็เินออไป
ปรเมศอึ้เล็น้อยไม่ิว่าเธอะล้าทำนานี้ เนรนภายิ้มเยอะ้วยวามสะใที่สามารถำัเสี้ยนหนามออไปไ้
“ินะ เนรเ็บัเลย่ะ ินไม่ามเธอลับมาเหรอะ” เนรนภาแล้ทำเสียเศร้าสร้อย
“่าปะไรเนร ทำไมผม้อไปาม เี๋ยวหานใหม่มาแทน็ไ้ ว่าแุ่เ็บมาไหม เี๋ยวผมหายามาทาให้” ปรเมศเอ่ยึ้นเสียเรียบ
“่ะ ิน” เธอเอ่ยเสียหวานแล้ว็บอแร่อเา
ความคิดเห็น