เราเล่นเกม หรือ เกมเล่นเรา

เนื้อเรื่อง

เราเล่นเกม หรือ เกมเล่นเรา

ย้อนไปเมื่อสมัยเด็ก ๆหลายคนคงจะเคยเล่นเกมอย่าง 'มาลิโอ' ไม่ก็ 'คอนทร่า' อะไรประมาณนี้สินะครับ

ในตอนนั้นเราสนุกกับมัน สนุกที่ได้ผ่านด่านไปทีละด่าน ถึงแม้ว่าจะเกมโอเวอร์บ้างก็ตาม

วันเวลาผ่านไปทุกทิ่งก็เปลี่ยนแปลง

เกมที่สมัยก่อนเราเคยสนุกกับมันเราก็เริ่มไม่สนใจ เห็นว่ามันปัญญาอ่อน เชย ไม่มันส์

ปัจจุบันนี้เกมที่ทุก ๆท่านรู้จักก็คงไม่พ้นเคาร์เตอร์สไตร์ หรือที่แถวบ้านผมเรียนว่า 'ล่าตายอ้ายอ่อนด้อย' แล้วก็ยังมี แร็คนาร็อก ทีเอสออนไล มิวออนไล ปังย่า และอีกมากมายหลายหน้ากระดาษจบ

เกมเหล่านี้ล้วนแต่ทำให้ผู้เล่นได้พบเพื่อนใหม่ ๆ ได้พูดคุยกับคนมากมาย ก็คล้าย ๆกับแชทรูม เพียงแต่มีการเก็บเลเวลและเติ่มเวลาเล่นเท่านั้นเอง

ที่พูดไปข้างต้นแค่เกริ่นเท่านั้น มาเข้าเรื่องกันดีกว่า

ทุกวันนี้ร้านเกมมีมากมาย คนที่เล่นเกมก็มีมาหลาย ตั้งแต่เด็กอายุ 8 ขวบไปจนถึงอายุ 45 ปี (เท่าที่ผมเห็น)

บางคนเล่นในเวลาว่าง ซึ่งนั่นก็ดีที่สุดแล้ว

แต่ว่า

บางคนนั้นจริงจังกับเกมเกินไป เล่นแบบโต้รุ่งไม่หลับไม่นอน ผมเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น สถิติสูงสุดคือไม่นอน 6 วัน

เข้าเรื่องต่อ

พวกที่เล่นข้ามวันข้ามคือนนี้มักต้องการที่จะทำให้เลเวลของตัวเองสูง ๆ ได้ของดี ๆ พยายามทำตัวให้สูงเหนือคนทั่วไป แต่นั่นก็ยังดีกว่าคนอีกจำพวก

คนอีกจำพวกที่ว่าก็คือพวกอินจัด

เวลาถูกผู้เล่นคนอื่นแจมก็โวยวายลั่นร้าน จะเป็นจะตาย ครวญครางน่าปวดหัว บางครั้งระบายอารมณ์กับคอมโดยการตบไปดังป้าบซะงั้น

ผมเห็นแล้วก็นึกอนาจใจ

ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่าเด็กไทยวันนี้โง่มากขึ้น

ตามโพลที่ผมได้ฟังจากข่าวบอกว่าเชาปัญญาของเด็กไทยเมื่อปี2547อยู่ที่ 91 แต่ในปี2548เหลือเพียง 87
หนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เด็กไทยโง่ขึ้นก็เพราะเกม แต่ผมก็ไม่ได้บอกนะครับว่าเกมไม่มีดี

เกมมีดีครับ แต่คนเล่นไม่รู้จักวิธีล่นให้ถูกทาง

โบราณว่า 'ต่อให้ถือศาสตราที่แสนคมไว้ในมือ หากฟันไม่ถูกก็ไม่มีความหมาย'

ท้ายนี้ผมก็ขอทิ้งท้ายให้ท่านที่ติดเกมงอมแงมเพลา ๆลงบ้าง เพื่อพ่อแม่ และอนาคตนะครับ