ขอโทษทีที่บังคับให้รักกัน (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตที่ไม่เหลือใคร

ผมยืนมองร่างของหญิงวัยกลางคนที่ร่างกายผอมๆซีดๆ แต่เป็นผู้มีพระคุณกับบ้านของผม เธอชื่อว่าบัว หรือน้าบัวที่เคยมารับจ้าง
ทำโน่นทำนี้ที่บ้านของผมบ่อยๆ แต่ตอนนี้เธอเป็นคนช่วยชีวิตแม่ของผมจากการโดนรถชน จนเธอเองที่กลับเป็นฝ่ายโดนรถชนซะเอง�
ร่างของน้าบัวนอนหลับตามีสายยางห้อยระโยงระยางตามตัวเต็มไปหมด คำขอสุดท้ายของเธอในวันที่เธอจะจากไป คือฝากหลานชาย
ของเธอด้วย หลานชายที่ชื่อตะวัน ผมกับแม่ได้แต่ตกปากรับคำกับน้าบัวเพื่อให้แกได้ไปอย่างสบาย เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่น้าบัวมารับจ้างทำงานที่บ้าน และออกไปจ่ายตลาดกับแม่ ผมยังไม่ทันที่จะไปโรงเรียนเลยด้วยซ้ำก็ต้องรีบไปหาแม่ที่โรงพยาบาล และไม่นานหลังจากที่น้าบัวฟื้นขึ้นมาสั่งเสียเรื่องหลานของแกเสร็จน้าบัวก็จากไป และผมได้รับมอบหมายให้ไปรับ ตะวันหลานน้าบัวกลับมาจากโรงเรียน พูดถึงเด็กที่ชื่อตะวัน ผมได้ยินได้เห็นเรื่องาวและกิติศัพท์ของมันมาเยอะพอสมควร และถ้าไม่จำเป็นผมไม่อยากจะยุ่งเลยด้วยซ้ำ เด็กอะไร เกเร ซะมัด ขนาดครูยังกล้าทำร้าย แล้วผมกับแม่จะปลอดภัยรึเปล่าถ้ารับมันมาดูแลที่บ้านด้วย พูดแล้วผมไม่อยากจะคิด�

ในตอนบ่ายวันนั้น ผมเดินตามหาตัวไอ้ตะวันซะจนทั่วก่อนจะเจอมันไปแอบนอนหลับสบายใจข้างๆสนามบอล แค่มองหน้า ก็รู้สึกหมั่นใส้จนแทบจะไม่อยากพูดด้วย ตัวเล็กๆผอมๆยังกะลูกหมาดันทำอวดเก่งหาเรื่องคนอื่นเขาไปทั่ว ผมโยนหนังสือเรียนต่างๆของมันที่น้าบัวอุตสาห์หาเงินแทบตายมาชื้อให้มันอ่านให้มันเรียนแต่มันไม่เคยสนใจที่จะเรียนเลย คนอย่างนี้มันน่าตีให้ตาย ผมตัดสินใจแล้วผมจะต้องดัดนิสัยมันให้หายบ้า อย่างน้อยๆก็เพื่อน้าบัวจะได้ตายตาหลับ ผมจะต้องดัดนิสัยแย่ๆของมัน ให้หายให้จงได้ แล้วอย่ามาหาว่าผมโหดนะ หลังจากตัดสินใจได้ผมก็ต้องเก็กหน้าโหดๆหน่อย เดียวมันไม่กลัว กิดมาก็ไม่ค่ยจะได้ทำตัวเป็นเด็กเกเร วันนี้ก็ขอเถอะนะ ขอสักวัน อีกหน่อยนายจะต้องขอบใจฉัน ที่บังคับและทำให้นายเป็นเด็กดี เริ่มจากการ ให้นายทำการบ้านและเข้าเรียนให้ครบทุกคาบๆครบทุกชั่วโมงก่อนและกัน ผมตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องเรียนของมันก่อนจะขอนุญาติคุณครูขอนั่งเรียนด้วยในตอนบ่าย เพราะผมเรียนคนละห้องกับมันนะสิ หลังจากครูอนุญาติผมก็หอบเอาหนังสือ เรียนต่างๆเดินกับไปหามันหวังว่าคงจะยังไม่ตื่นนะ เราเนี้ยก็เป็นคนดีเหมือนกันนะอุตสาห์พยายามที่จะช่วย�

พอเดินกลับไปถึงจุดหมาย ไอ้ตะวันมันก็ยังไม่ตื่น ผมก็โยนหนังสือเรียนใส่ท้องมันเลย มันตกใจสะดุ้งก่อนจะด่าผมออกมาหนึ่งซ็อด�
โห ปากมันช่างเหลือราย พอมันลืมตาตื่นเต็มที่ดูเหมือนมันจะตกใจนิดหน่อยก่อนจะรีบเดินหนีผมไป จนผมต้องรีบไปดึงแขนมันเอาไว้
"เดียวมึงจะไปไหน นั่งลงทำการบ้านเลยนะมึง" พอผมจับมันได้ผมก็ตวาดมันทันทีแต่สึกเสียงผมจะไม่ค่อยโหดสักเท่าไร แหมตื่นเต้นนิได้ปะทะกับเด็กเกเรของโรงเรียนเชียวนะเนี้ย�
"ปล่อยกูนะไอ้สาด " มันด่าผมกลับมา โห เราอุตสาห์หวังดีแต่กลับโดนด่าอย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหนละ ผมชักรู้สึกโกรธขึ้นมาตะหงิดๆเลบีบแขนมันซะค่อนข้างแรง จนมันร้องบอกว่าเจ็บ ผมเลยได้สติผ่อนแรงลงนิดหนึ่งก่อนจะถามมันว่า "แล้วจะทำการบ้านได้ยัง " มันหันมามองหน้าผมตาเขียวตนผมตกใจ เลยเผลอบีบแขนมันอีกแบบแรงๆจนมัน บอกว่าทำก็ได้ ผมเลยปล่อยมือ สองตาของมันสั่นระริกเหมือนจะร้องให้ ทำเอาหัวใจผมไหววูบ แต่ผมก็ทำใจแข็งปล่อยให้มันนั้งทำการบ้านไปเรื่อยๆ ดูสิกลัวผมจนมือสั่นเลย เราเนี้ยก็โหดได้ใจใช่เล่นนะเนี้ย นานพอสมควรมันก็ทำการบ้านเสร็จผมยังไม่ทันตั้งตัวมันก็วิ่งแจ้นไปเลย โหนิสัยมัน หาโอกาศหนีตลอดเวลาเลยนะแค่เผลอเก็บหนังสือเรียนให้มือไม่ว่าวิ่งไปนู่นแหละ เหนื่อยให้ผมต้องวิ่งตามอีก หลังจากจับตัวมันได้ก็ต้องข่มขู่มันด้วยเสียงเหี้ยมๆ "จะไปไหนไปเข้าเรียน" ผมพยายามที่จะดึงมันให้เดินไปเข้าเรียนแต่มันก็ยื้อตัวเอาไว้ผมเลยตัดสินใจแบกมันขึ้นบ่าเลย ตัวเล็กๆแต่หนักเหมือนกันนะเนี้ยไอ้ตะวันเอ้ย "โว้ย มึงจะทำอะไรวะ สาดนี้ปล่อยกูลงนะ" ผมจะอุ้มมันดีๆให้มันสะบายๆมันก็ไม่เอารู้มัยว่าคนแบกนี้หนักนะโว้ยแถมยังโดนด่าอีก ผมเลยเอามือฟาดที่ก้นมันเลยจะได้หายซ่า ผมฟาดไปหายทีก่อนมันจะเงียบเสียดายจังกะลังมันๆเลยฟาดก้นคนนี้ก็สนุกดีแฮะ ผมอุ้มมันจนถึงห้องเรียนแนะไกลใช่เล่นก่อนจะวางมันลงบนเก้าอี้แต่หลุดมือจนมันนั่งก้นกระแทกเก้าอี เอ่อ ซวยเงอใครบอกมึงตัวหนัก แล้วผมก็เอาการบ้านของมันไปส่งให้ ดูซะใจดีขนาดไหน ก่อนที่ผมจะกลับมานั่งเฝ้ามันอีก ดูสิผมเป็นเด็กดีจริงๆนะ�
พอโรงเรียนเลิกผมก็รีบวิ่งไปโรงจอดรถเพื่อไปเอาจักรยาน มองเห็นหลังมันไกลๆจนต้องรีบปั่นตามมันไปให้ทัน�

ผมบอกให้มันขึ้นรถ หลายครั้งจะไปส่ง แต่มันก็ทำเป็นไม่ได้ยินจนผมต้องตะคอก มันซะ "กูบอกให้ขึ้นรถจะไปส่งหรือมึงอยากลองดีกับกู" พอผมพูดเสร็จ มันหยุดเดินทันทีก่อนจะหันมามองหน้าผม ที่นั่งบนจักรยานยิ้มให้มันก่อนแล้ว พูดดีๆไม่ชอบชอบให้ใช้กำลัง ตอนแรกผมนึกว่ามันจะขึ้นรถกับผมดีๆเห็นหยุดเดิน แต่จู่ๆมันก็ออกตัววิ่งหนีผมเฉยๆ จนผมหัวเสีย ผมทำดีด้วยแล้วมันก็ยังดื้ออยู่ได้แล้วอย่างนี้จะไปอยู่กับใครได้วะ "สัดเอ้ยทำมัยมึงเอาใจยากขนาดนี้วะ" ผมร้องด่ามันออกมานี้ผมต้องวิ่งไล่จับมันอีกแล้วใช่มัยเนี้ย�

ผมวิ่งไล่มันจนทันและคว้าแขนมันได้ก่อนจะดึงให้มันหยุด แต่จู่ๆมันก็หงายหลังเสียหลักล้มเฉยเลยผมพยายามทีจะรับแล้วนะแต่มันไม่ทัน ไอ้ตะวันมันล้มลงไปหัวฟาดพื้นนอนเอามือกุมหัวตัวเองท่าทางจะเจ็บใช่เล่น "กูบอกแล้วไงว่าให้ขึ้นรถดีๆเป็นไงละทีนี้สมน้ำหน้า" ที่จริงผมไม่ได้อยากจะซ้ำเติมมันหรอกนะ แต่ว่ามันน่าโมโหจริงๆขอด่ามันทักทีเหอะ แล้วผมก็สามารถเอามันซ้อนท้ายกลับบ้านได้สำเร็จ�
ผมต้องไปส่งมันที่บ้านน้าบัวเพื่อไปช่วยมันเก็บของ จะได้ไปค้างที่บ้านผม พอถึงบ้านน้าบัวมันก็กระโดดลงจากรถเดินเข้าบ้านเข้าห้องนอนมันล็อกประตูทันที ผมยังไม่ได้พูดอะไรกับมันเลย เอ่อ แล้วนี้ผมบอกมันรึยังหว่าว่าน้าบัวเสียแล้ว ผมยืนเกาหัวตัวเองแกรกๆมองซ้ายมองขวาก็เจอรูปน้าบัว ขนแขนผมลุกซู่เลย ช่างมันเตอะเดียวพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้ ว่าแล้วผมก็แผ่นกลับบ้านตัวเองทันที - -