คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 ความรักคือการแลกเปลี่ยน | Part 2
PART 2
“อาาศไม่่อยีเท่าไร
ผมลัวว่าุะไม่สบาย ที่ผมห่ว
็เพราะลัวว่าุะไม่พร้อมเ้าานวิวาห์ับผมหรอนะ”
“ันไม่เป็นอะไรหรอ่ะ
ไม่เป็นอะไรไป่อนานวิวาห์อย่าแน่นอน”
แม้ว่าำพูอวิเวียนะเป็นารพูเล่นสนุสนานึ่ทะเล้น
แ่าลเอร์ลับรู้สึหวั่นวิอย่าประหลา
ราวับว่าอาะมีอะไรไม่อบมาพาลเิึ้นับเธอหลัานั้น
เาพยายามสลัวามินี้ออาหัว
และิว่าารเรียมานอาทำให้เารู้สึเหนื่อย
แม้ว่าทุสิ่ทุอย่าะลัว้วยี็าม
พรุ่นี้พวเาะเินทาไปยับ้านเิอปู่วิเวียน หมู่บ้าน้อำสาป
พวเาะแ่านันที่นั่น
ื่มน้ำผึ้พระันทร์สามืนแร้วยันที่บ้านปู่ย่าอเธอ
่อนพวเาะเินทาไปท่อเที่ยว่อที่ประเทศออสเรีย
“ุยัไม่อบันเลยนะะ”
เธอเยหน้าึ้นมาานมหวาน “ันอยาะื้อนมไปฝาเ็ ๆ อยู่หรอนะ
แ่ไม่ีว่า ไม่อยาให้พวเาฟันผุเอา”
“็ไ้รับ
เราะเินไปที่นั่นัน” เาวามือไว้บนสะโพอวิเวียน
หิสาวเอนัวเ้าหาร่าให่ โอบอเอวายหนุ่มเอาไว้
เธอุหัวับไหล่อเาพลายิ้มออมา วามสุบนใบหน้าูสใสามเินห้ามใ
นเา้อเยาเรียวสวยึ้นเพื่อื่ม่ำวามหอมหวานาริมฝีปาู่นั้น “สัานะ
ว่าห้ามไม่สบาย” เาเอ่ยเมื่อผละหน้าออาัน
วิเวียนพยัหน้ารับอย่ารวเร็ว
้อเาอบลับมา้วยวาลมโู่สีเียวอเธอ
แลเอร์รู้สึิถึหวแหนเธอมาึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าเธอะยัอยู่รนี้็าม
เาอยาะฝัลึไปในวาู่นั้น ้อารเธออย่ามามาย รู้สึโหยหาอย่าประหลา
และแ่าา่วเวลาที่พวเา้อแยาันโยสิ้นเิ
และเมื่อพวเาเินออมานอร้าน วิเวียน็ปล่อยเาแล้ววิ่หนีาารุ้มันอร่ม
“แล ูน้ำฝนนี่สิ
ูสวยัเลยเวลาที่พวมันเิ่นออยู่บนพื้น”
“ส่วนุ็ูสวยเหลือเินเมื่อยามเปียฝน
แ่ผมอแนะนำใหุ้ลับมายืนอยู่้า ๆ ผมีว่า”
เาึ้อมือวิเวียนที่ำลัลิโลหมุนัวอย่าสนุสนานเริร่าราวับนัเ้นเริระบำบนล่อเพลอันไพเราะ
ึหิสาวลับสู่วแนและารุ้มันาเาภายใ้ร่มันเียวัน
“แล”
วิเวียนมอหน้าเาแล้วหัวเราะ “ุรู้ไหมว่าุไ้รับอิทธิพลาุพ่อันมาเยอะมา
ุพ่อวินเน์อัน อบวิัวลและห่วมาเินวามำเป็นอยู่ลอเวลา”
“ผมเยไม่อบพ่อุนิหน่อยอนเป็นเ็
พระเ้าเลยลโทษให้ผม้อหลุมรัลูสาวอเา มีลัษะหวลูสาวเาเหมือนับเา”
ถ้อยำและารระทำาลเอร์ที่ิะอ่อนโยนเป็นพิเศษนวิเวียนรู้สึเหมือนัวเอเป็นเพียัแ้ัวน้อยที่อยู่ภายใ้ารุ้มรออบ้านใยไหม
“อบุพระเ้าที่ลโทษุแบบนั้น
ันไม่อบใเท่าไรนัเวลาทีุ่ายาหรือแม้แ่มีใให้ใรนอาัน”
เธอยิ้มเ้าเล่ห์
าลเอร์อาะเยายาให้ใร
หรือแม้แ่บริหารเสน่ห์ แ่เาไม่เยเลยริ ๆ ที่ะรัใรไ้เหมือนอย่าวิเวียน
อนที่วิเวียนเป็นเ็มา ๆ เาฝึหัและหาทาสนอวาม้อารอัวเอับผู้หิในวัยเียวัน
เพื่อพันาวามสามารถในารูบ ารแสวามรั แสวาม้อารปรารถนา
แ่ไม่มีูบไหนที่ทำให้เารู้สึัวาและาบ่านเท่าูบอันไร้เียสาอเ็หิัวเล็
ๆ อย่าวิเวียนในอนนั้น
อนนี้เธอเป็นสาวเ็มัว
วามมีเสน่ห์อเธอมีมาว่าเิม
วิเวียนทำให้เาแทบลั่อนที่เธอเริ่มย่าเ้าสู่วัยสาว
าลเอร์เลีย่วเวลาที่วิเวียนถูามิเาะแะไป้วยผู้าย
เพราะเสน่ห์อันร้อนแรอเธอ
เลีย่วเวลาที่พวเาห่าันและไม่รู้ว่าอีฝ่ายมีใรรึเปล่า แน่นอนว่าทั้สอฝ่าย่ามีใร
ใน่ว่อนที่พวเาะโรมาพบันอีรั้ มันเป็นเรื่อน่าหุหิใอย่ายิ่
และนั่น็ทำให้าลเอร์เริ่มเ้าใว่าทำไมวิเวียนถึหวเานานั้น
็่อเมื่อเารู้สึหึหวเธอนหน้ามืามัวนั่นเอ
“ุทำให้ผมรัใรไม่ไ้นอาุ”
เาสารภาพ และเป็นฝ่ายหลบสายาอันแสนุนอเธอเสียเอ
ลัวะเิวามรู้สึอยาพาเธอลับไปที่บ้านแล้วทำอะไรามใัวเอโยรู้ีว่าวิเวียนไม่มีวันปิเสธ
เธอพยายามยั่วยวนเามาลอีวิ และเา็้อฝืนทนมาลอีวิ
แ่อีสออาทิย์ที่ะถึมันะไม่เป็นแบบนั้นอีแล้ว
“ันไม่ไ้ทำอะไรสัหน่อย”
เธอรู้สึสนุเวลาที่เานรอ่อวามน่ารัอเธอ “มาเถอะแล เราวิ่ันีว่า”
“มันะทำให้ระโปรุเปียนะ”
เาเือน
“่ามันเถอะน่า
ฝนแบบนี้สนุีออ” เธอูมีวามสุมาริๆ
าลเอร์ไม่สามารถัวามั้ใอเธอไ้ เาโอบเอวันและัน วิ่เหยาะ ๆ
ผ่านผู้นไปามถนนรีเนท์สรีท
ฟัวิเวียนมู้ระไปลอทานระทั่พวเามาหยุพัระหว่ารอ้ามฝั่ที่พิาิลลี่เอร์ัส
พวเาเิน้าลรหน้าเลสเอร์สแวร์ ้ามถนนไปยัฝั่เียวันับโเวนท์าร์เน
หลบหลีผู้นบนทาเท้านระทั่ไปหยุอยู่หน้าสถานีรถไฟใ้ินโเวนท์าร์เน
วิเวียนโยนเหรียลในระถาอไม้อหิสาวที่แ่ัวในุเรสสไล์วิอเรียสีะั่ว
แล้ววิ่ไปยืนอยู่้าเธอ ส่สัาให้าลเอร์ถ่ายรูปให้
ฝนหยุไปสัระยะ
แ่พื้นที่ยัแะไป้วยน้ำ ผู้นมามายหลั่ไหลออมาาร้าน้า่า ๆ
นันรีที่เยเล่นนรีอยู่บริเวลานว้ารที่โล่ว่ารอบ ๆ โเวนท์าร์เนฮอล
ลับออมาพร้อมับเรื่อนรี นัมายาล และนอื่น ๆ ็เ่นัน
าลเอร์ถ่ายรูปให้วิเวียน
านั้น็ถูเธอุให้วิ่ไปหยุอยู่ที่ลานนั่น เมื่อเสียนรีเริ่มบรรเลึ้น
รอยยิ้มปราึ้นบนใบหน้าอวิเวียนอีรั้ เธอมอมาที่าลเอร์
พวเาสบาันอย่ารู้ใว่านี่ือเพลโปรอพวเา
าลเอร์เ็บร่มแล้วนำมันไปพิไว้ทีู่้โทรศัพท์
เินเ้าไปหาวิเวียนพลาึมือเธอึ้นมาวาพาไว้บนไหล่น
“ุามั่สายฝน
ที่โปรยปรายลมาในวันที่แออ” เาเริ่มร้อเพลอย่าอารม์ี
“โอ ไม่นะาลเอร์ ไม่ใ่รนี้”
ปาอหิสาวบอปราม
แ่เธอไม่อาเ็บ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไ้เมื่อเาับเธอหมุนัวเ้นรำ
“ท่ามลาปราาร์สายรุ้แสนสใส
ผมอสสัยไม่ไ้ว่าุะมีรสาิหอมหวานเพียใ”
“แล เพลมันเ่ามาเลยนะะ” เธอบอ
“และุ็ร้อเพราะมาเลย แ่หยุร้อเถอะที่รั นเามอเราันหมแล้ว”
“ผมำลัะแ่านับผู้หินนี้”
าลเอร์ะโนเสียั ผู้นยิ่มอพวเาสอนมาว่าเิม
วิเวียนเริ่มหน้าแถลึาใส่าลเอร์้วยวามเินอาย
“และเพลนี้็เหมาะสำหรับเธอที่สุเลย แ่เธอบอให้ผมหยุร้อ”
“ไม่้อหยุหรอน้อาย
นายร้อเพลเ๋มา” ายนหนึ่ะโนลับมา
“เ้นรำับเธอนเธอไม่มีโอาสเถียุเลยสุหล่อ
ุทำไ้ีแล้ว”
หิวัยลานท่าทาใีนหนึ่ะโนบอแล้วเินผ่านพวเาไปพร้อมับรอยยิ้มบนใบหน้า
“ผมะทำให้เธอำนน่อผมทุเื่อนไามำแนะนำอพวุ”
“แล” วิเวียนทุบไหล่เาสุแร
เธออหัวเราะพฤิรรมอู่หมั้นไม่ไ้
เธอไม่โรธเาที่ทำให้เธอรู้สึเินอายนวาัวไม่ถู เธอรู้สึมีวามสุมา
“อย่าปล่อยให้แม่นสวยนั่นหลุมือไป
ัารเธอให้ลายเป็นลูไ่ในำมือไปเลย” อีเสียหนึ่ะโนแทรเ้ามา
“เาทำให้ันรู้สึเหมือนเป็นลูไ่ในำมืออยู่ลอเวลาเลย่ะ”
วิเวียนโ้ลับไป
“้วยวาหลาสีอันแสนสับสนและยาะระบุไ้อย่าัเนว่ามีสีอะไรปะปนอยู่้วยบ้า”
พวเาเ้นรำะที่เสียเพลำลับรรเล่อไปไม่หยุ
ไ้รับเสียปรบมือาผู้นรอบ้าน
ยืนอยู่ท่ามลาวามสนใอนหมู่มาเพราะิว่าเธอและเาเป็นส่วนหนึ่อวนรี
าลเอร์รวบัวหิสาวเ้ามาอเมื่อเพลบ
“ุ่าใสสะอาราวับผลแอปเปิล
เปรียบเสมือนแสอาทิย์แสนหวานและบริสุทธิ์...”
เาระิบับริมฝีปาอเธออย่าอ้อยอิ่ ยั่วยวน วิเวียนเผยอปารอรับูบาเา
และเา็ปล่อยให้เธอรอเ้อ “...ที่ลสู่วามมืมิและเปิวาผมให้ว้าึ้น”
เาเปรียบเทียบเธอับบทเพลที่เาับร้อเมื่อ่อนหน้านั้น
“และุ็เป็นผลแอปเปิลที่น่าบเี้ยวที่สุในโล”
เธอระิบอบ่อนหัวเราะเบา ๆ าลเอร์หัวเราะร่วมไปับเธอ
“อีไม่นานุ็ะสามารถบเี้ยวผมไ้อย่าสบายเลย
หรือไม่็เป็นผม...ที่บเี้ยวุ” พวเาหัวเราะิัในอ้อมแนอันและัน
“ผมรัุวินนี่”
“ัน็รัุ่ะแล”
พวเาสบาัน นันรีเริ่มบรรเลเพลใหม่แล้ว าลเอร์และวิเวียนยืนอันฟัเพลนั้นอย่าื่ม่ำ
สลับับร้อเพราะประอบเป็นรั้ราว พวเาอบฟัเพลเ่า ๆ เหมือนัน
รู้สึในสิ่เียวัน พวเาแลูบันนับรั้ไม่ถ้วน
วามรัอพวเาที่มี่อันและันแทบะทะลัออมาาหัวใ
พวเามี่วเวลาที่ีร่วมัน...
ความคิดเห็น