คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ในที่สุด...?
25
“ไฟมันับไ้ยัไันน่ะ ระบบรัษาวามปลอภัยแย่ริๆ”พี่แอบ่นเป็นหมีินผึ้โยที่มี านยอล
แบฮยอน ไ ีโอ ูโฮ นั่มอหน้าันไปมา
“นั่นสินะฮะ ปิไปที่านไหนไม่เยะเป็นอย่านี้เลย”านยอลเสริม ถึแม้ว่าะมีทีมานมาอโทษอโพย
แล้วเรื่อระบบรัษาวามปลอภัยแล้ว...แ่็นะ เรื่อแบบนี้ไม่น่าะเิึ้น เาเห็นว่าแฟนลับอนแร็
โวยวายันให่ แ่อนนี้็เหมือนะเ้าใแล้วหลัาที่ทีมานไปอโทษ เี๋ยวานะเริ่มึ้นใหม่อีรั้
ในอีรึ่ั่วโม
“อย่าอารม์เสียไปเลยฮะ ยัไทุอย่า็ลับมาปิีแล้ว”ีโอพู พี่แฮถอนหายใ
“นั่นสินะ อารม์เสียไป็ไม่มีประโยน์”พี่แอพูพลาทรุลนั่รหน้าห้าหนุ่ม...
เอ๊ะ !?
EXO-k มีหนไม่ใ่เรอะ ?
“เฮุนหายไปไหนน่ะ”พี่แอถามเสียเหี้ยม ไสะุ้โหยทันที
ะให้บอไปไ้ไว่าู่ๆ็วิ่ลาเวทีไปทาแฟนลับโยที่เาเรียไม่ทัน ถึะมื...แ่็มั่นใว่าระโ
ลเวทีไปไม่ผิแน่ๆ
“ะ..ไปห้อน้ำน่ะฮะ”ไบอ แอมวิ้ว
“ไปห้อน้ำ? ไปอนไหน???”
“อะ...เอ่อ...”
“ไปอนที่เราำลัวุ่นวายันเมื่อี้นะรับ เห็นบ่นๆว่าท้อเสีย”ูโฮบอเสียเรียบ แอพยัหน้าเ้าใ
่อนะิบาแฟโยที่ไม่ัถาม่อ
ไถอนหายใอย่าโล่อ เาหันไปะุยับลี แ่ลับเห็นสีหน้าแปลๆอลี สีหน้าอนำลั
สับสนและิอะไรในหัว
เอ...หรือว่ามันน่าะมีอะไรที่เาไม่รู้รึเปล่า
“ไ หิวไหม?”ีโอสะิเาที่แนเบาๆ ไหันไปมอนัวเล็ที่ยื่นแนวิให้เา
อยู่ับีโอนี่ินีอยู่ีนเาะอ้วนเป็นหมูเ้าไปทุวัน
“ันไม่อยาินแนวิ”ไอบ
“ไม่ินแนวิเหรอ ะเอาาแฟไหม หรือะินอะไร เี๋ยวให้ทีมานออไปื้อ...”
“อยาินนายนั่นแหละ...”ไพูเสียเ็ี่ นัยน์าพราวระยับนั่นทำเอาีโอหน้าร้อนวูบวาบ
“นายนี่นะ”ีโอีแนไอย่าแร้วยวามเิน ไหัวเราะเบาๆ
“หมั่นไส้ริโว้ย”านยอลพูอย่าหุหิ ไยัิ้ววนๆให้านยอล่อนมือหนาอไะรั้เอวบาอ
ีโอให้แนบิยิ่ว่าเิมอย่าเยาะเย้ยานยอล
หนอยๆๆๆ
านยอลมออย่าหุหิ่อนะสะบัหน้านี้มอนัวเล็้าๆที่ำลันั่โทรศัพท์อย่าเอาเป็น
เอาาย
เฮอะ เล่นเมส์ไม่สนใสามี
เาึมือถือออามือเล็ๆนั่นทันที
“ฮะ..เฮ้ย..”แบฮยอนร้อเสียหลเมื่อู่ๆมือถือถูแย่ไป แบฮยอนเหวแทบะทันที
“านยอล นายำลัทำให้ันอารม์เสีย!”
“็นายไม่สนใันเลยนี่ สนใแ่ไอ้โทรศัพท์บ้านี่”านยอลเถีย่อนะยัไอโฟนสี่เ้าในระเป๋าัวเอ
แบฮยอนทำท่าะแย่ืน
“เป็นบ้าอะไรฮะ เห็นันมีวามสุแล้วมันะายรึไ”แบฮยอนเหวอย่าอารม์เสีย
“แบฮยอน อย่าเสียั”ูโฮบอ แบฮยอนถอนหายใอย่าหุหิ ่อนะสะบัหน้าหนีานยอล
ไอ้เอ๋อนี่ อบทำัวน่าหุหิะมั
แบฮยอนิอย่าหุหิ
เวลาผ่านไปหลายนาที ไม่มีทีท่าว่าแบฮยอนะหันมาุยับเา
ท่าทาะโรธริแฮะ
านยอลเม้มปาแน่น
เาผิรไหน? ที่เาะหึแม้ระทั่มือถือ !
“หมาน้อย...”านยอลเรียแบฮยอน้วยเสียอ่อนล ระเถิบเ้าไปใล้แบฮยอนเหมือนะ้อ แ่
แบฮยอนลับยับหนีนานยอลึเอวบามาแนบิ
“ปล่อยนะ”แบฮยอนิ้นไปมา นัยน์ามอานยอลอย่า้อนๆ านยอลเลยยิ้มอย่าเอาใ
“อโทษ...”านยอลพูเบาๆ แบฮยอนถึับะั
“ปล่อย”แบฮยอนยัไม่หายอน านยอลรั้เอวบาเ้ามาใล้อี ่อนะฝัมูลบนแ้มนุ่มนิ่มมอ
นัวเล็ัฟอ
“นะ..นาย”านยอลเบิาว้า ใบหน้าาวๆึ้นสีเรื่ออย่าน่ามอ
“็ันเห็นนายสนใมือถือมาว่าันอ่ะ”านยอลพู แบฮยอนเม้มปาแน่น
ไอ้โย่นี่หึแม้ระทั่โทรศัพท์เหรอเนี่ย
“บะ..บ้ารึเปล่า ันแ่ไม่มีอะไรทำ็เลยเล่นโทรศัพท์แ่นั้น”แบฮยอนบอานยอล ใบหน้าน่ารัึ้นสีเรื่อน
านยอลอยาระามาูบแรๆให้หายหมั่นเี้ยว
“็นั่นแหละ ันอยาุยับหมาน้อยอันนี่นา”านยอลพูพลายิ้มว้า ยิ้มว้านั่นูีนหัวใแบฮ
ยอนเ้นแรไม่หยุ
“ะ..นบ้า ใรเป็นหมาอนายฮะ?”แบฮยอนทำปายื่นอย่าน่ารั านยอลเลยอใไม่ไหวึมาหอม
แ้มอีหนึ่ฟอ
“นะ..นี่”แบฮยอนีแนานยอล้วยวามเินั านยอลหัวเราะเบาๆอย่ามีวามสุ
“นี่ๆ พวนายน่ะน้อยๆหน่อย เี๋ยวทีมานเ้ามาเห็นะนินทาเอาไ้นะ เอ้า ไ นั่ห่าๆีโอ้วย”พี่แอหัน
มา่าแบฮยอนและานยอล านั้น็หันมาบ่นไับีโอ่อ
“ร้าบๆ”ไอบ่อนะถอยห่าออีโอมานินึแถมแนยัเปลี่ยนาับเอวมาโอบไหล่หลวมๆแทน
“เี๋ยวันออไปัาร้านอแป๊บนึ หวัว่าพวนายะไม่ทำเรื่อป่วนนะ”พี่แอำับ ่อนะเิน
ออาห้อพัไป ูโฮถอนหายใ...ในหัวอเาสับสนับภาพที่เห็น
เฮุนหายไป...ใ่ เารู้อยู่แ่ใว่าเฮุนหายไปไหน
วามล้าอเฮุน และวามมุ่มั่นนั่น..ทำให้เา้อหลีทาให้เฮุนอย่าไร้้อัา
หวัว่าที่เาเห็นนั่นะเป็นลูฮานริๆนะ
เาอภาวนา...ให้เฮุนไ้เอ...ไ้เอลูฮานัทีเถอะ
วามมืทำให้ทุอย่าลำบา
เาามหาลูฮานอย่าทุลัทุเลเมื่อแฟนลับเบียไปมาไม่หยุ ถึะมีนมาบอว่าให้อยู่อย่าสบ แ่
แฟนลับยัวุ่นวาย เสียเ็แ่ัไปมาในหัวนหูเาแทบอื้อ เาพยายามทำาให้ินับวามมื และ
พยายามเินไปให้ถึประูที่เาเห็นว่าลูฮานอยู่ที่นั่น
นเยอะแยะและมืๆแบบนี้ะหาเอไ้ยัไันนะ ?
เฮุนัริมฝีปาอย่ารุ่นิ
เมื่อี้เาเห็นลูฮานใส่เสื้อสีฟ้า..ไม่สิ สีเียวสินะ ใบหน้าสวยหวาน ผมสีน้ำาลอ่อนเ่นส่า แล้วไอ้ผิวาวๆ
นั่นอีและถึะมื..แ่็้อหาให้เอให้ไ้ เาพยายามมาถึนานี้แล้ว
ะไม่ท้อนว่าะถึที่สุ ! พยายามมาถึนานี้แล้ว..ะให้หยุ่ายๆมันไม่ใ่นิสัยอโอเฮุน !
แฮ่ๆ ๆ
เาเินมาถึประูแล้ว แ่ลับมอไม่เห็นลูฮานแม้แ่น้อย เสียเ็แ่เริ่มเบาลเมื่อู่ๆมีทีมานะโน
บอแฟนลับว่าอีห้านาทีไฟะมา และอีประมารึ่ั่วโมานะเริ่มึ้นอีรั้ แฟนลับร้อออมา
อย่าีใ
ถ้าพวแฟนลับเห็นเายืนอยู่รนี้...ไม่รอแน่ๆ
ห้านาที...หาลูฮานให้เอ่อนห้านาที
เาหัน้ายหันวา มอไปทาไหน็เห็นแ่เาำๆผมยาวๆ เาัวสูมาว่านอื่นเลยสามารถมอไ้่าย
ถึแม้ว่ายัะอยู่ในวามมื
อยู่ไหนนะ? ลูฮาน???
เามอไปมาในวามมืนปวา มอหาทาไหน็หาไม่เอ ให้าย...หัวใเาเ้นนปวหนึบไปหม
แล้ว อาาศแออัทำเอาเหื่อเาไหลพรา เฮุน้มลมามอนาฬิาิิอลในมือ ไฟานาฬิาอเา
สว่าวาบ
อีประมาสอนาที...ไฟะเปิ
โถ่เว้ย !!
เาถอนหายใอย่าหุหิ ยืนพิประู้วยวามเหนื่อย าเวทีมารนี้ไม่ไ้ใล้เลย แถมนเบีย
เสียนั่นทำเอาเาหายใแทบไม่ออ เฮุนมอไปรอบๆ ถึะมืเา็ิว่าเาน่าะูลูฮานออ ทั้ๆที่ไม่
น่าไปไลาแถวๆนี้แท้ๆ
และแล้วทีมาน็ออมามาประาศว่าอีหนึ่นาทีะเปิไฟ เาแทบะทรุทันที
ไม่มีเวลาแล้ว...
ะให้หา่อในเวลาแ่นี้...ไม่ทันแน่ๆ ถึะอยาเอลูฮาน..แ่านที่รอเาอยู่็สำัไม่น้อย ารนี้ไป
ถึเวทีไลพอสมวรถ้าเาวิ่ไปอนนี้น่าะทัน แ่ถ้ารอนไฟเปิล่ะ็…
นที่วย้อเป็นเาแน่ๆ
นี่เาะไม่ไ้เอลูฮานอีแล้วสินะ...
ะไม่ไ้เอันริๆสินะ...
เฮ้อ...เวลามีไม่มาแล้ว..
ั้นเา็ะ้อลับ...
พลั่
ู่ๆ็มีนัวเล็ๆเินมานเาอย่าแร เสียหวานๆนั่นเอ่ยึ้นอย่ารู้สึผิ
“ะ..อโทษรับๆ”เสียอโทษเป็นภาษาีน เสียหวานๆแสนะุ้นหูนั่นทำเอาเาะั ามสัาา
ทำให้เาว้าหมับเ้าที่้อมือบาอย่ารวเร็ว
“อ๊ะ..”นัวเล็ร้อเบาๆอย่าใ เมื่อู่ๆมีมือนึับแนเาแน่น
ใ่..ใ่แน่ๆ
“ุทำอะไรน่ะ ปล่อยผมนะ!”นัวเล็พยายามแะมือเาออ ลิ่นายหอมๆแสนุ้นเยทำเอาใเา
เ้นระรัว
ไม่ปล่อย..ไม่ปล่อยให้ไปไหนอีเ็า
“ฮยอ...”เาเรียนัวเล็เสียสั่น ร่าบาที่ำลัิ้นพล่านะัึ
“....”
“ลูฮานฮยอ....”เฮุนร้ออีรั้เบาๆ นัวเล็ยื่นแ็ทื่อทันที
“ะ..ันไม่ใ่...”
ฟึ่บ
“ไปับผม” เาพูแ่นั้น่อนะับนัวเล็พาบ่าไปทาหลัเวทีทันที
ฟึ่บ!
เาวาลูฮานลในห้อน้ำเล็ๆที่หลัเวที ่อนะลลอนแน่นหนา ใบหน้าสวยหวานที่เาแสนะิถึ
มอเาอย่าื่นระหน นัยน์าู่โำลัพร่าพราวไป้วยน้ำา
“ะ..เฮุน...นาย...”ลูฮานพูเสียสั่น นัยน์าู่สวยมอนรหน้าแทบะไม่เห็นเมื่อมันพร่าพราวไป้วย
น้ำา
เฮุนมอลูฮานนานเือบนาที มอนัวเล็ที่ำลันั่อยู่บนัโร้วยสายาอ่านยา
เาแ่อยาะรู้...ว่าเาไม่ไ้ฝันไปใ่ไหม????
เาึร่าเล็ให้ยืนึ้น ่อนะรั้เอวบามาแนบิ
ิถึ...ิถึะมั...
ไม่พูพร่ำทำเพล เาเอามือเรียวรั้ใบหน้าสวยหวานเ้ามาใล้
“ะ..เฮุน...อื้อ..” ่อนลูฮานะไ้ท้วอะไร เา็ูบบนริมฝีปาแระเรื่อนั่นทันที ร่าบาิ้นลุลั
แ่เาลับรัแน่นมาึ้น ร่าบาราอือในลำอเมื่อเาบเบียริมฝีเ้าหานัวเล็อย่าเร่าร้อน ลูฮาน
เม้มปาแน่นไม่ยอมให้เฮุนลุล้ำเ้ามา แ่เาลับบริมฝีปาล่าอนัวเล็เบาๆ ลูฮานสะุ้โหย
่อนะปล่อยให้นัวสูลุล้ำเ้ามา มือหนา้านึรั้เอวบามาแนบินแทบไม่เหลือ่อว่า ริมฝีปา
บเบียลุล้ำอย่าโหยหา ส่วนมืออี้ารั้ใบหน้าสวยให้เยรับูบเาอย่าถนั
“อะ..อื้อ..”ลูฮานพยายามผลันัวสูออห่า แ่ยิ่ผลัเฮุน็ยิ่โอบรัราวลับลัวว่าเาะหายไป
หัวใเ้นรัวอย่าบ้าลั่ ถึแม้ะพยายามปิเสธแ่็อยอมรับไม่ไ้...ว่ายัโหยหา
เฮุน่อยผลัร่าบาิำแพห้อน้ำ มือหนา่อยๆสอเ้าไปในเสื้อนัวเล็ทั้ๆที่ริมฝีปายับ
เบียอย่าเร่าร้อน ร่าเล็สะุ้โหย่อนะพยายามิ้น
“ยะ..อย่านะ..เฮุน..”ร่าบาห้ามเสียสั่น ใบหน้าร้อนวูบวาบไปหม เมื่อร่าสูไม่สนใบเบียริมฝีปา
ให้แน่นึ้น มือไม้เริ่มปัป่ายไม่อยู่สุ
เาะ้อหยุเฮุนสิ?
...แ่ทำไมเา้อหวั่นไหว้วยล่ะ
เฮุนผละออาริมฝีปาเมื่อเห็นว่านัวเล็เริ่มหายใไม่ออ ใบหน้าหล่อเหลามอนัวเล็ในระยะ
ประิ ลมหายใร้อนๆปะทะใบหน้าสวยหวานที่ำลัแ่ำ นัยน์าสีสวย้อมอนรหน้าอย่าไม่
วาา
“ทำไมถึหายไปาผม...”เฮุนถาม นัยน์านรหน้าวูบไหวไปมา
“...” ริมฝีปาสีแสแนบสนิทไม่ยอมอบำถาม
“ถ้าไม่อบ...”ร่าสูแย้มรอยยิ้มเ้าเล่ห์ ่อนะ้มลูบรออาวเบาๆ ลูฮานสะุ้โหย่อนมือ
เล็ๆะพยายามันอนัวสูให้ออห่า
“ยะ..อย่านะเฮุน...”ร่าบาห้าม นัยน์าู่สวยเริ่มเอ่อไป้วยน้ำา “เราไม่วรทำแบบนี้...”
“ทำไม?”เฮุนถามอย่าไม่เ้าใ ลูฮานเม้มปาแน่น
เป็นเรื่ออเลย์ฮยอสินะ...
“ถ้าเป็นเรื่ออเลย์ฮยอ...ผมไม่แร์”เฮุนพู้วยน้ำเสียริั นัยน์าู่สวยเบิว้า
“นายรู้????”
“.....”
“นายรู้...มาโยลอ ?”
“.....”
“แล้วทำไมนายถึ?”
“ผมรัฮยอ”
“....”
“ผมรัั้แ่แรเห็น....และเพราะเหุาร์นั้น ทำให้ผมไม่ไ้เอฮยอลอห้าปี ผมรู้...ว่าัวันฮยอ้อ
มาหาผม นั่นทำให้ผมไม่สามารถมีใรไ้..เพราะหัวใอผม...อยู่ที่ฮยอั้แ่ห้าปีที่แล้ว"
“....”
“และในวันนี้....ผมแ่อยาะบอ ว่าผมไม่อยาให้เหุาร์ในวันนั้นมันเิึ้น มันเป็นวามผิอผม
เอ...ผมผิเอ ถ้าอยาะ่าะว่าะบะี็ทำไปเลย...ออย่าเียว...”
“....”
“อย่าหายไปาผมไ้ไหม?”
เผาะ เผาะ เผาะ
น้ำาเม็โไหลอาบแ้มลูฮานแทบะทันที ใบหน้านรหน้าพร่าเลือนไป้วยน้ำา หัวใอเาำลั
เล่นรัวับหนุ่มน้อยรหน้าโยไม่มีทีท่าว่าะเ้น้าล เฮุน่อยๆเอื้อมมือมาปาน้ำานัวเล็อย่า
อ่อนโยน รอยยิ้มอบอุ่นปราบนใบหน้าหนุ่มน้อยผู้เย็นา
“ให้โอาสผม....ใหู้แลฮยอไ้ไหม?”
“ะ...เฮุน...”
“ให้ผมไู้แล...แทนเลย์ฮยอ”
“.....”
“ให้ผมไ้มีโอาสแ้ไในสิ่ที่อีเยทำผิมา....”
“....”
“ไ้ไหมฮะ?”
“.....”
“ถ้าไม่อบ...ผมูบนะ”
“ะ..ัน...”
“....”
ฟึ่บ
“อะ...อื้ออ”ร่าบามอเาอย่าสับสน และเพื่อเป็นารย้ำเือนวามรู้สึนัวเล็ เาโน้มลไปประบ
ริมฝีปาสวยทันที
...เารู้ว่าลูฮาน็ิเหมือนเา
เฮุนบเบียริมฝีปาแผ่วเบาสลับับเร่าร้อน ร่าบาแทบะอ่อนยวบในอ้อมอ ในสอาวโพลนเมื่อ
ถูนอายุน้อยว่าลุล้ำ เาแพ้ทาเฮุนทุรั้ ไม่ว่าะัืนแ่ไหน็าม สุท้าย็นมุมเฮุน...ไม่สิ
เ้าแพ้เสียหัวใอัวเอมาว่า
ึัๆๆๆๆๆ!
เสียหัวใเ้นรัวอทั้สอนั้อ นัยน์าู่สวยอเฮุนสบาับวาหวานๆอลูฮานที่ำลัมอ
เาอย่าสับสน เฮุนบริมฝีปาล่าลูฮานเบาๆราวับออนุา่อนะแทรลิ้นร้อนเี่ยววันัวเล็
อย่าเร่าร้อน
...ปล่อยให้เาทรมานใันั้นาน อิบัีเลยละัน
“ฮะ..ฮื้อ..”ร่าบาท้วในลำอเมื่อมือหนา่อยๆไล้เ้าไปในสาบเสื้อทา้านหลั ่อนะใ้นิ้วเรียวลาไล้
ไปมาน
ลูฮานนลุันไปหม มือบาที่ในอนแระผลัออ แ่ลับเปลี่ยนเป็นยุ้มเสื้อนรหน้าแทน ริม
ฝีปาบาถูบเบียไปมาอย่าเร่าร้อน และ่อนที่นัวเล็ะหายใไม่ออ เฮุน็ผละออาริม
ฝีปาู่สวยที่อนนี้บวมเ่อนิๆไปุไ้ออหอมรุ่นอย่าโหยหา และบเม้มอระหนร่าบาะุ้
“เฮุน..ยะ..อย่า..เี๋ยวมันเป็นรอย..อะ...อื้อ...”ร่าบาเ่าแทบทรุเมื่อเสื้อเิ้ัวบาถูปลออั้แ่เมื่อ
ไหร่ไม่รู้ เฮุนใ่ลิ้นเล็มเลียยออสีมพูอ่อน มือ้านึประอร่าบาไม่ให้ทรุล และอี้า็เล่นับ
ยอออี้า นลูฮาน้อหอบหายใ เหื่อเม็เล็ๆเริ่มผุึ้นรไรผม
เาลายเป็นนไว่อสัมผัมแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่ันนะ ?
ลูฮานิ ใบหน้าสวยหวานร้อนผ่าวนเหมือนะระเบิ เมื่อเฮุนเยมาสบาับเา นัยน์าร้อนแรนั่น
ทำเอาใแว่ไปมา
้อเพราะืนนั้นแน่ๆ...
ืนนั้นที่เาับเฮุน...
ะ..แ่นี่มันห้อน้ำนะ และเาไม่ไ้มาเพื่อที่ะให้เฮุน...
“อ๊ะ...”ร่าบาร้อเบาๆเมื่อมือุนอเฮุน่อยๆไล้วนรหน้าท้อาวผ่ออลูฮาน วามรู้สึมวนๆ
ท้อประหลาๆนั่นทำให้เาหอบหายใ
“ฮยอน่ารัั...”เฮุนระิบ้าหูอลูฮานเสียแหบพร่า ใบหน้าสวยหวานึ้นสีเรื่อยิ่ว่าเิม ลูฮาน
พยายามะท้วแ่เรี่ยวแรมันลับเหลืออยู่น้อยนิอย่าไม่น่าให้อภัย
แร๊ๆ
เสียเฮุน่อยๆปลเ็มัอเาทำเอาร่าบาสะุ้ เฮุนยิ้มเ้าเล่ห์
“ฮยอทำให้ผมิถึแทบบ้า...วันนี้แหละ...วันที่ผมะเอาืน J “
_____________________________________________________________________________
มาแล้วววว(แอโ่)
อโทษที่ให้นัอ่านรอนานน้า อโทษริๆ้าบบบบบ
พอี่วนี้วุ่นเรื่อมหาลัยนิหน่อย เวลาแ่เลยไม่่อยะมี แหะๆ
แล้วเอันอน่อไปนะ้า เม้นเยอะๆเี๋ยวมาแ่ให้เร็วทีู่้เลยยย
บาย.
ความคิดเห็น