สิเน่หาเมียเก็บซาตาน (ชุดดวงใจซาตาน)

สิเน่หาเมียเก็บซาตาน

(ชุดดวงใจซาตาน)

'คนหนึ่งใช้การกระทำเพื่อบอกรัก...อีกคนหนึ่งเฝ้ารอคำว่ารัก'

อัคคี ธาราลักษณ์ (คุณไฟ)  

ประธานกรรมการใหญ่ ธารากรุ๊ป ผู้กุมอำนาจการนำเข้าและผลิตอัญมณีรายใหญ่ของประเทศและธุรกิจในเครืออีกมากมาย เขาเด็ดขาด เขาโมโหร้าย เขาไม่เคยให้ใครมามีอิทธิพลเหนือกว่าเขา ในเมื่อเธอให้ความสุขกับเขาส่วนเขาก็จ่ายเงินแถมยังเลี้ยงดูเธออย่างสุขสบายเรื่องทุกอย่างมันก็ควรจะจบไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกร้อนรนแทบคลั่งเมื่อเห็นผู้ชายอื่นอยู่ใกล้เธอ

รมิตา อมรรัตน์ (มิตา)

ผู้ช่วยเลขานุการสาวแสนสวยของประธานกรรมการใหญ่แห่ง ธารากรุ๊ป แต่ใครจะรู้ว่าเธอต้องเก็บงำความขมขื่นไว้เพียงใด เธอต้องอดทนกับสายตาดูถูกและดูแคลนจากคนรอบข้างเพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่เขาไม่อาจยกย่องได้

ตัวอย่าง

“โธ่เว้ย!”

อัคคีถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อกลับมาที่คอนโดในวันพรุ่งขึ้นกับเห็นร่างบางนอนร้องไห้อยู่ที่พื้นห้องโดยไม่มีทีท่าจะหยุดลงง่ายๆ

อัคคีไม่เข้าใจจริงๆว่าอะไรทำให้รมิตาดื้อกับเขาได้มากขนาดนี้ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมารมิตาไม่เคยดื้อกับเขาแบบนี้มาก่อน ถ้าจะบอกว่าเพราะเรื่องที่เขาให้เธอกลับมาที่คอนโดก่อนนั้นเพราะเขามีเหตุผลเธอก็น่าจะเข้าใจเขาบ้าง

“ฮือๆ”ร่างบางยังสะอื้นไม่หยุด

“รมิตาฉันบอกแล้วไงว่าอย่าบังคับฉัน”อัคคีพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดไม่หาย

อยากจะบ้าตายนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันใครก็ได้บอกเขาที สาวน้อยรมิตาที่แสนน่ารักของเขาหายไปไหนทำไมกับมาเจอกับยัยเด็กดื้อที่ไหนก็ไม่รู้ อัคคีคิดผิดจริงๆที่คิดว่าเวลาจะช่วยให้อะไรมันดีขึ้น นี้มันกับร้ายลง

เมื่อคืนหลังจากทะเลาะกับหญิงสาวเขาก็โทรให้ภาคินออกมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อน อัคคีรู้ดีว่าขืนเขาอยู่ที่คอนโดเมื่อวานเขาได้เผลอโทสะทำร้ายร่างบางเป็นแน่ ก็ดูที่เจ้าหล่อนทำสิแล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาโมโหได้ยังไงไหว เขาไม่ฆ่าทิ้งก็ถือว่าดีเท่าไหร่แล้ว

“มิตาอยากกลับบ้าน”เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแหบห้าวเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาเกือบทั้งคืน

“โธ่เว้ย! นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน”อัคคีถึงกับสบถอารมณ์ออกมาอย่างหงุดหงิด

“มิตา คิดถึงแม่”

“ได้รมิตา ได้ ครั้งนี้ฉันถือว่าเธอชนะ แต่จำไว้ถ้าภายในสามวันเธอไม่กลับมาฉันนี้แหละจะไปเป็นคนไปลากตัวเธอกลับมาเอง แล้วก็อย่าคิดที่จะลองดีกับเขา”อัคคียอมรับว่าเขาไม่เคยยอมผู้หญิงคนไหนเท่ากับยอมรมิตามาก่อนในชีวิต

ใช่รมิตาเป็นผู้หญิงคนเดียวจริงๆที่เขายอมแบบนี้

“คุณไฟ”รมิตาถึงกับเบิกตากว้างขึ้นมาทันทีก่อนที่จะยิ้มออกมาทั้งน้ำตาอย่างดีใจ

“ถ้าจะไปก็ไม่อาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวราชันจะไปส่งเธอที่สนามบิน แต่จำไว้ว่าสามวันเท่านั้นรมิตาที่เธอจะได้กลับไปเยี่ยมบ้าน”

“ขอบคุณค่ะที่เข้าใจมิตา”รมิตาเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนก่อนที่จะพยุงร่างอันเหนื่อยอ่อนแรงของตัวเองเดินเข้าไปในห้องนอนทันที

อัคคีเพียงแต่มองตามร่างบางนิ่งโดยไม่พูดอะไร

*** สวัสดีค่ะ ฝากคุณไฟกับมิตาด้วยนะคะ  ***