อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 1 แค่ ‘เกือบ’ สมบูรณ์แบบ (5)

          “บ้าฉิบ!” 

          ด้วยความตกใจทำให้เธอเผลอกัดลิ้นเขาเต็มแรง ชายหนุ่มผละริมฝีปากออกไป ก่อนจะสบถออกมาอย่างหัวเสีย

          “พะ...พี่คริสเตียน...เอื้อไม่ได้ตั้งใจ...เอื้อขอโทษ...ปล่อยเอื้อเถอะนะคะ” กลิ่นคาวเลือดที่อบอวลอยู่ในปากทำให้เธอใจเสีย อุรัสยาละล่ำละลักเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเดือดดาลกว่าที่เป็น แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอบอกด้วยซ้ำ

          “ไม่อยากให้จูบก็ไม่ต้องจูบ”

          “กรี๊ด!!!” 

          สิ้นเสียงตวาดลั่นของคริสเตียนอุรัสยาก็กรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อร่างสูงย่อตัวลงแล้วยกร่างของเธอขึ้นพาดบ่าเพื่อตรงไปยังเตียงขนาดคิงไซส์ที่ตั้งอยู่กลางห้องนอนขนาดใหญ่

          ตุบ!

          “อ๊ะ!”

          ร่างเล็กลอยหวือไปหล่นตุบอยู่บนเตียง อุรัสยาครางเบาๆ รู้สึกตกใจมากกว่าจะเจ็บ เธอรีบยันกายลุกขึ้นนั่ง แต่ก่อนที่เธอจะขยับหนี ชายหนุ่มก็โถมร่างลงมาทาบทับ กดร่างของเธอไว้จนจมเตียง ก่อนจะซุกหน้าลงมาตรงซอกคอ ดูดดึงผิวเนื้ออ่อนนุ่มเข้าปาก

          “ยะ...หยุดทำแบบนี้เถอะค่ะ เอื้อขอร้อง” อุรัสยารีบยกมือดันแผงอกของเขาเพื่อดันร่างหนาให้ถอยห่าง พร้อมกับโพล่งออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก คริสเตียนตัวโตมาก ต่อให้ดิ้นให้ตายผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอก็สู้แรงเขาไม่ได้ ทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากสถานการณ์นี้คือให้เขาเป็นฝ่ายหยุด และถอยออกไปเอง 

          แต่คำพูดของเธอก็ทำให้คริสเตียนต้องแค่นยิ้มออกมา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงถากถาง...

          “ทำไมต้องหยุด ที่แต่งงานกับฉันนี่เพราะอยากให้ฉันแบบนี้กับเธอไม่ใช่หรือไง” 

          “เอื้อก็บอกแล้วไงคะ ว่าพรุ่งนี้จะพูดกับคุณลุงเรื่องหย่า” หยาดน้ำคลอขึ้นบริเวณขอบตาที่ร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อทั้งเขาและเธอต้องพูดคำว่า ‘หย่า’ ซ้ำๆ ในคืนแต่งงาน

          “หึ! คิดจะไปฟ้องอะไรพ่ออีกล่ะ หรือจะไปเรียกร้องเอาไร่ เอาเงิน หรือโรงงานจากพ่อฉันอีก”

               “เอื้อเปล่านะคะ”

          ดูเหมือนว่านี่เป็นอีกครั้งที่คำปฏิเสธของเธอส่งไปไม่ถึงเขา เพราะคริสเตียนไม่ได้สนใจมันเลยสักนิด เขาใช้มือหนาจับมือของเธอที่ใช้ดันร่างของเขาออกห่างเอาไว้ กดมันไว้ข้างศีรษะก่อนจะก้มลงดูดกลืนยอดอกสีชมพูเข้าปาก ดูดดึงมันซ้ำๆ สลับกับปัดป่ายปลายลิ้นไม่หยุด

          “อื้อออ”

          ความหวามไหวที่ไม่เคยรู้จักแล่นลงไปยังเบื้องล่างจนอุรัสยาเผลอร้องออกมาด้วยน้ำเสียงน่าอาย หญิงสาวจิกเล็บลงบนไหล่กว้างแล้วครูดจนผิวสีแทนขึ้นรอยแดงเพื่อบรรเทาความรู้สึกที่หมุนวนอยู่ในร่าง

          “หึ” เสียงหัวเราะที่หลุดออกมาจากลำคอหนาไม่ใช่เสียงหัวเราะสนุกสนาน แต่เป็นเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ชอบใช่ไหม ฉันก็ถามอะไรโง่ๆ เธอต้องชอบสิ ผู้หญิงชอบให้ฉันทำแบบนี้ให้ทั้งนั้น” 

          น้ำตาที่หยุดไหลเพราะความตระหนกคลอรอบกรอบตาอีกหน เขาช่างใจร้ายเหลือเกินที่พูดออกมาแบบนั้นทั้งๆ ที่กำลังทำแบบนี้กับเธอ และดูเหมือนว่าเขาจะคิดว่าเธอยังเจ็บไม่มากพอ เขาจึงลงมือแทงมีดแหลมคมลงมาที่หัวใจที่แหลกเหลวแทบไม่เหลือชิ้นดีซ้ำอีกครั้ง

          “อยากได้ไร่งั้นเหรอ ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่เธอไม่มีวันที่จะได้มันไป แล้วอย่าคิดล่ะว่าตัวเองมีทะเบียนสมรสแล้วจะต่างจากผู้หญิงที่ผ่านมาของฉัน จนกว่าฉันจะได้ใบหย่า จากนี้ต่อไปเธอจะเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ เป็นได้แค่นางบำเรอของฉันเท่านั้น”

          พูดจบเขาก็ก้มลงมา ขบเม้มผิวเนื้อเนียนอย่างไร้ความปราณี มือหนาบีบขย้ำทรวงอกจนมันปริแตกไปกับร่องนิ้ว  ปลายนิ้วบีบขยี้ยอดอกซ้ำ ยืนยันสิ่งที่เขาได้พูดไว้... 

          เธอจะเป็นได้เพียงแค่ ‘ที่ระบายอารมณ์’ หรือไม่ก็ ‘นางบำเรอ’ สำหรับเขา

          อุรัสยาพยายามต่อต้านเขาด้วยทุกวิถีทางที่คิดออก แต่ยิ่งเธอต่อด้านเขาก็ยิ่งลงน้ำหนักลงมามากขึ้นทั้งริมฝีปากและฝ่ามือ 

          แต่ไม่ว่าจะเจ็บกายเพียงใด เธอก็ยังดิ้นขลุกขลักไม่ยอมหยุด เพราะความเจ็บปวดทางกายมันเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดทางใจ เธออยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องหัวใจของตัวเองบ้าง และเพราะเขาเรียกร้องที่จะหย่า เขาก็ไม่สมควรได้สิ่งที่หวงแหนมาตลอดยี่สิบสองปีไป 

          “ถ้าไม่เซ็นใบหย่าให้ฉันตอนนี้ ก็หยุดเสแสร้งทำเป็นว่าไม่ต้องการเสียที”

          “ก็เอื้อบอกแล้วไงว่าขอคุยกับคุณลุงก่อน แค่คืนเดียวเอง พี่รอหน่อยคะ ตอนนี้คุณลุงคงหลับแล้ว เอื้อไม่อยากปลุก...”

          “ถ้าจะหย่าก็ต้องเป็นตอนนี้เท่านั้น”