อาญารักซ่อนใจ

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 5 สิทธิอันชอบธรรม (1)

     เพราะรู้ว่าขัดขืนไปก็เปล่าประโยค อุรัสยาจึงปล่อยให้ร่างสูงลากร่างของเธอออกจากบ้านตรงไปที่เมอร์เซเดส-เบนซ์ จี650 มายบัค แลนดัวเลท เอสยูวีสายพันธุ์ลุยแต่กลับหรูหราในแบบลีมูซีนอย่างไม่คิดจะขัดขืน

จากรถทั้งหมดที่เป็นของคริสเตียน รถคันนี้ดูเหมาะกับเขาที่สุด มองรถคันนี้เหมือนเธอได้มองเขา...

ภายนอกดิบเถื่อน ดุดัน น่าเกรงขาม แต่ภายในกลับหรูหราระดับพรีเมียม ทั้งหลังคาแบบกึ่งเปิดประทุน  ชุดเบาะปรับไฟฟ้าแบบเต็มระบบ ฟังก์ชั่นนวดด้วยความร้อนที่ใช้แนวคิดเดียวกับการนวดด้วยหินร้อน ชุดคอนโซลบิสเนสขนาดใหญ่ มีแท็บเล็ต และที่วางแก้วแบบมีระบบอุ่นหรือทำความเย็นเครื่องดื่ม นอกจากนี้ ยังมีกระจกกั้นระหว่างผู้โดยสารตอนหน้า และตอนหลังที่สามารถปรับให้โปร่งใสหรือทึบแสงได้

“อ๊ะ!” อุรัสยาร้องออกมาเมื่อร่างถูกเหวี่ยงเข้ามาในรถเอสยูวีสีน้ำเงิน “เราจะไปไหน...”

ปัง!

พูดไม่ทันจบประตูรถก็ถูกกระแทกปิดเสียงดังจนหูเธออื้อไปชั่วขณะ แม้จะหวาดหวั่นว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ แต่จะให้ลงจากรถแต่ก็ไม่กล้าอีกนั่นแหละ

“พี่จะพาเอื้อไปไหนคะ” อุรัสยาถามคำถามที่ถามไม่จบอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายก้าวขึ้นมาประจำตำแหน่งคนขับ แต่ถึงจะพูดจบ ผลที่ได้มันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิม

“...” ไร้คำตอบ ไร้แม้กระทั่งความรู้สึกบนใบหน้าคมคาย ชายหนุ่มโยนของบางอย่างไปที่เบาะหลัง สตาร์ทรถ พายานพหานะคันโปรดพุ่งทะยานไปข้างหน้าโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธอ

“พี่คริสเตียน...”

“นั่งเฉยๆ แล้วเงียบเป็นไหม”

“เอื้อก็แค่...แค่...” นัยน์ตาเย็นเฉียบที่เหลือบมามองขณะที่ควบคุมพวงมาลัยรถไปด้วยทำให้ปลายเสียงของเธอขาดห้วง และพูดต่อไปไม่ได้

ความเงียบเข้ามาควบคุมแบบเฉียบพลันเมื่ออุรัสยาไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีก และชายหนุ่มก็เอาแต่นิ่งเงียบ กลิ่นอายความตึงเครียดลอยอวลอยู่ในห้องโดยสารจนทำให้รู้สึกอึดอัด และความเกรี้ยวกราดที่กระจายอยู่บนใบหน้าคมเข้มก็ทำให้เธอหวาดหวั่นจนไม่กล้าพูดอะไรออกไปอีก

อุรัสยาทอดสายตาออกไปนอกรถเผื่อความรู้สึกหวาดหวั่นและความอึดอัดจะหายไป วิวข้างถนนเปลี่ยนจากตึกสูงต่ำและร้านรวงมากมายไปเป็นภูเขาที่ล้อมล้อมทะเลสาบ

ริโอเดจาเนโร เป็นเมืองที่มีทิวทัศน์สวยงามและหลากหลาย ประกอบด้วยภูเขา ทะเล ป่าไม้ และทะเลสาบกลางเมือง จึงได้ชื่อว่า เป็นเมืองที่งดงามที่สุดแห่งหนึ่งในโลก  ที่นี่ยังคงงดงามเหมือนสีปีก่อนที่เธอตัดสินใจจะไปจากที่นี่  

ไม่รู้ว่าจะนับว่าเป็นสี่ปีได้ไหมที่เธอได้จากที่แห่งนี้ไป เพราะเคยมีหนหนึ่งที่เธอกลับมาที่นี่ จำได้ว่าวันนั้นน่าจะเป็นเมื่อสามปีก่อน และวันนั้นและเป็นวันเกิดของบรูโน่ ตอนนั้นเธอนึกว่าบางอย่างจะเปลี่ยนไปแล้ว แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิดของเธอเท่านั้น พอรู้ว่าเธอจะกลับบ้าน งานวันเกิดที่ควรอบอวลไปด้วยความสุข สนุกสนาน กลับเต็มไปด้วยความมึนตึง โกรธเกรี้ยว และโศกเศร้า

“คุณลุงค่ะ ของขวัญค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ”

“ขอบใจ เปิดเลยนะ ลุงอยากเห็นว่าฝีมือเอื้อพัฒนาไปถึงไหนแล้ว”

“เปิดเลยค่ะ” อุรัสยาว่าพลางยิ้มกว้าง ไม่แปลกหรอกที่อีกฝ่ายจะพูดแบบนั้นเพราะของขวัญจากเธอจะเหมือนกันทุกปี มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นที่เปลี่ยนไป นั่นก็คือฝีมือและใบหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาของผู้ได้รับของขวัญ

แต่ของขวัญที่เธอทำขึ้นด้วยใจ ไม่ทันได้ถูกเปิดเสียงห้วนของใครบางคนก็ดังขึ้นเสียก่อน

“ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่”

“ก็...”

“คริสเตียนทำไมถึงพูดอย่างนั้นกับน้อง มาช้าแล้วยังจะทำให้งานกร่อยอีกนะเรา”

“ของขวัญครับพ่อ ขอให้มีความสุขมากๆ นะครับ”

“อืม ขอบใจ แล้วนั่นแกจะไปไหน”

“ผมมีงานต้องทำ”

“นี่จะสองทุ่มแล้วยังต้องทำงานอะไรอีก”

“พ่อก็รู้ว่าผมต้องไปดูไนต์คลับ”

“งั้นก็กินอะไรก่อนแล้วค่อยไป”

“ไม่ล่ะครับ ผมคงกินอะไรไม่ลง” คริสเตียนว่าพลางเหลือบตามองใบหน้าหวานที่หลุบตาต่ำไม่ได้สบสายตากับใคร

“ปีนี้อายุเท่าไรแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้ นั่งลงซะ”

“ขอโทษครับพ่อ”

“พี่คริสเตียนค่ะ เดี๋ยวเอื้อ...” อุรัสยาพยายามจะพูดขึ้นเพื่อคลี่คลายความตรึงเครียดที่เกิดขึ้น ทว่าพูดไม่ทันจบเจ้าของวันเกิดก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน...

“ช่างเถอะเอื้อ เรากินกันแค่นี้ก็ได้”

ถึงแม้ว่าบรูโน่จะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงใจดี และเหมือนจะไม่แยแสอะไร แต่สีหน้าของอีกฝ่ายก็เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด งานที่ควรมีแต่ความสุขและความสนุกสนาน กลับเต็มไปด้วยความอึมครึม

ถ้าที่ไหนมีเธอ ที่นั่นจะไม่มีเขา

นั่นคือสิ่งที่อุรัสยาได้รับรู้ในวันนั้น และจากวันนั้นไม่ว่าจะเป็นเทศกาลสำคัญอะไร วันเกิดใคร เธอก็คอยหลีกเลี่ยงที่จะกลับมาที่นี่มาตลอด มีแค่ของขวัญ คำอวยพร และคำขอโทษที่มากลับมาไม่ได้เท่านั้น ที่เธอส่งมาแทนการกลับมาของตัวเอง

                            อีบุ๊กมาแล้ว มาพร้อมกับโปรฯ สุดคุ้ม ฝากโหลดด้วยจ้า