คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : Ep2 : ลักพาตัว (Part3) มีebookแล้ว
เ้าื้อนิยาย ไ้รปเลย้า
ราาอีบุ๊ 179.-
----------------------
“ุ!อืม!”
เพียแ่ะอ้าปาหวัห้ามปราม หาทว่าใบหน้ามายุันอเา็โน้มลมาหาเธอ้วยวามรวเร็วเสีย่อน เพียเธอเผยอปาึ้นไ้เพียนิเียว ็ถูเ้าอร่าายำยำให่โ เรียวปาหนาประบปิริมฝีปาอิ่มอเธอเอาไว้เสียแนบแน่นเอาแ่ใ นาทยสุรีแทบเป็นลมล้มพับไปับูบแรอัวเอ เมื่อเาไม่เพียแ่ประบปาหนาอเาบเบียับริมฝีปาเริ่มะบวมเ่ออเธอแ่นั้น แ่เายับัับัเล็มริมฝีปาบัับเอาลิ้นร้อนอเ้าบุทะลวผ่านเ้ามายัโพรปาอวบอิ่มอเธออย่า่ายายอี้วย รสูบผสมวาม่านเสียวทำเอาหิสาวอ่อน้อยประสบาร์ถึับัวอ่อนสมอพร่าเบลอหลลืมทุสิ่ทุอย่า ลืมแม้ระทั่ารัืน่อ้านาายหนุ่ม...
ส่วนเ้าอริมฝีปาไ้รูปาม พอไ้ริมรสแสนถูปาอร่อยลิ้น เาลับั้หน้าั้าบยี้วามหอมหวานอย่าเอาเป็นเอาาย นานมาแ่ไหนแล้วนะที่เาไม่เย้ออิสรีใ เมื่อใเายัเฝ้ารออยน้อน้อยผู้แสนบอบบาอยู่อย่ารออย ไม่มีหิใที่เา้อารเมื่อใมันไม่รั ็ไม่ิะสร้าวามเ็บปวให้ับใร เาเลยรอัวเป็นโสมานถึทุวันนี้ ่อนหน้าเาเพียรอเวลา ำสัาะเินทามาเอัน หาแ่วันนี้เาไม่อารอมันไ้อี เพราะแ้นมัน้อำระ้วยแ้นเท่านั้นมันถึะสาสมใ...
รสาิอูบูื่มแสนหวานละมุน นแ่ประสบาร์สอนนำ ส่วนน้อยประสบาร์เผลอไผลอบสนอเอะะเินาม นเมื่อวาม่านเสียวแผ่ยายนไม่อาทานไหว ร่าน้อย้อยประสบา์ถึับสะุ้ใ พยายามเรียสิหลุลอยหวนลับืนมา ฝ่ามือหมแรยึ้นผลัไสึู่ยัไ็เหมือนเอามือไปวาแปะบนร่าำยำเสียมาว่า
“อืม!อ่อยอะ...” นาทยสุรีพยายามส่เสียร้ออึๆอัๆ เบี่ยใบหน้าหลบหนีริมฝีปาร้ายาอายหนุ่มเอาเป็นเอาาย เมื่อมันทั้รุรานแถมอนไไปทุอทุมุมอยู่ในโพรปาหวานอเธอให้รู้สึมึนเมา เธอไม่ื่มเหล้าแ่เธอลับเมาไ้เพียเพราะรสูบอายหนุ่มผู้นี้แท้ๆ
ฝ่ามือหยาบแ็ระ้าอเาัเริ่มุนอยู่ไม่สุ มันเลื่อนลูบไล้สำรวไปามส่วนเว้าส่วนโ้อร่าอรรอ้อนแอ้น ปวีรู้สึอบผิวเรียบลื่นุใยไหมอหิสาวเหลือเิน มันทำให้เาไม่อาัใถอยห่า หาลับยิ่เพิ่มแรเล้นลึหนัมือเ้าไปันให่...
“หวาน...หวานมาเหลือเินน้อนิ่ม๋า” เสียรวรา่ำลึัผะแผ่วอย่านมาเออถูใ ายหนุ่มยอมรับโยุษี เาัิใรสาิหวานหอมราวน้ำ้าบริสุทธิ์อนาทยสุรีนไม่อาหยุเพียแู่บไ้ วามไร้เียสาอเ้าหล่อนยามเผลอัวอบสนอเา เป็นัวระุนให้ไฟราะลุระพือนบาอย่าอเาื่นเพริแทบปริแ ปวีฝ่ามือหนาลบนสะโพนุ่มนิ่มเพื่อให้เธอไ้สัมผัสถึวาม้อารอเาอนนี้
วาแม่ว้าน้อยยายโึ้นอย่านผวาลัว นาทยสุรีรีบยับสะโพหนีห่าวามร้อนรุ่มรลาาย มันเป็นสิ่น่าลัวนเธอแทบอยาร้อไห้
“อย่านะ!...” เสียหวานร้อห้ามปรามสุเสีย หาลับไม่่าาเสียระิบเพียลมพัผ่านเท่านั้น หิสาวเริ่มิ้นรนผลัไสร่าให่เอาเป็นเอาายเมื่อสิหวนลับมาเ็มร้อยอีรั้
หาปวีลับไม่สะทสะท้าน แรเท่ามัอเ้าหล่อนแ่นี้น่ะเหรอ ไม่อาทำให้เาระาย่อผิวไ้หรอนะ เาลับเพลิเพลินำเริใไปับวามหอมหวานอย่าไร้ที่สิ้นสุ ยิ่บยิ่เบียยิ่แนบิร่าายแร่เ้าหาวามละมุนละไม่อฝ่ามือ ปวี็ไม่่าาถูมน์สะ ไอ้วาม้อารแ่เพียอยาะสั่สอน่อนหน้าลับแปรเปลี่ยน ทำให้เารู้สึร้อนรุ่มนอยาะระโนเ้าหาวามนุ่มนิ่มเพื่อโอบรัวามร้อนรุ่มนี้อเาเอาไว้เสียเหลือเินแล้วในอนนี้ เมื่อวาม้อารมาถึีำั อาารหน้ามืโยไม่สนใสิ่รอบายทำให้ปวีหมสิ้นวามอลั้น
ความคิดเห็น