เถื่อนรักจอมมาร

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 แอบอ้าง (1)

สกายผับแอนด์เรสซิเด้นท์ ร้านอาหารกึ่งไนต์คลับบนชั้นที่สิบเก้าของโรมแรมเดอะคาริโน สาขากรุงเทพมหานคร...

 ร้านอาหารบนตึกสูงแห่งนี้ถูกแบ่งเป็นสองโซน โซนแรกให้บริการด้านอาหาร และเครื่องดื่มเบาๆ หลากหลายรูปแบบ ภายในโซนถูกตกแต่งด้วยโทนสีดำ กรม และเทา เน้นเฟอร์นิเจอร์ที่ออกแบบในสไตล์วินเทจโมเดิร์น เรียบหรู แต่แฝงความคลาสสิกเอาไว้ได้อย่างลงตัว อีกทั้งยังสามารถเพลิดเพลินกับวิวแม่น้ำเจ้าพระยาที่คดเคี้ยวเป็นเส้นยาวสวยงาม และแสงสีแพรวพราวที่ระยิบระยับไปทั่วทั้งกรุงเทพมหานคร โซนที่สองเป็นโซนที่เรียกได้ว่าไนต์คลับเต็มตัว ซึ่งตอนนี้กำลังคลาคล่ำไปด้วยนักศึกษาที่กำลังจะจบ วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย ซึ่งถือเป็นการสิ้นสุดของการเรียนมหาวิทยาลัยที่รอคอยมากว่าสี่ปี การเลี้ยงฉลองจึงเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจ และความครื้นเครง

 “เกล้า จะไปไหน” เสียงร้องที่ดังขึ้นแทรกเสียงเพลงจังหวะเร้าใจและเสียงสรวลเสเฮฮาทำให้เจ้าของชื่อที่เพิ่งลุกจากโต๊ะที่มีเครื่องดื่มมึนเมาวางอยู่ต้องหันกลับไปมอง

“ไปห้องน้ำ” รัดเกล้าพูดพลางส่งยิ้มบางๆ ให้วิรัญญา เพื่อนร่วมคณะที่สนิทกันที่สุด

“งั้นฝากเดินไปสั่งเครื่องดื่มที่บาร์เพิ่มด้วยนะ”

“ได้สิ” รัดเกล้าตอบก่อนจะหมุนตัวเดินฝ่าผู้คนที่เริ่มคลาคล่ำขึ้นตามช่วงเวลาไปยังเคาน์เตอร์บาร์ตั้งใจจะไปสั่งเครื่องดื่มแล้วค่อยไปห้องน้ำ แต่อยู่ๆ มือของใครคนหนึ่งเอื้อมมาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้แล้วฉุดให้เดินไปอีกทาง

“ว้...รุจ!” รัดเกล้ากลืนคำกรีดร้องลงคอแล้วเอ่ยเรียกชื่อคนที่ทำการอุกอาจด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่หายตระหนก เพราะแสงไฟที่ค่อนข้างสลัว และผู้คนที่เบียดเสียดทำให้ก่อนหน้านี้เธอมองไม่ชัดว่าเป็นใครที่กล้ามาทำเช่นนี้กับตัวเอง

“ตกใจเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“โทษที ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกใจ”

“แล้วมีอะไรหรือเปล่า”

รัดเกล้าเอ่ยถามพลางรั้งตัวจากการดึงของเพื่อนร่วมคณะ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมปล่อยและยังคงดึงเธอให้ก้าวตามออกจากประตูร้านอาหารกึ่งไนต์คลับแห่งนี้ด้วยท่าทางเคร่งเครียด

“ตกลงมีอะไรกันแน่” รัดเกล้าใช้เสียงดังกว่าเก่าพูด เพราะคิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้ยินสิ่งที่ตัวเองถาม แต่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้รับคำตอบจากคำถามที่ถามออกไป

“...”

 “รุจ” รัดเกล้าเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีก เมื่อไม่มีคำตอบออกมาจากปากชายหนุ่มที่ตั้งหน้าตั้งตาจะฉุดเธอให้เดินตาม

“...”

ตอนแรกรัดเกล้าเข้าใจว่าอาจเป็นเพราะเสียงเพลงจังหวะเร้าใจของไนต์คลับที่ทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงเธอ แต่ตอนนี้เธอคิดว่าเป็นเพราะว่าอีกฝ่ายตั้งใจที่จะเมินเฉยต่อคำถามของเธอมากกว่า เพราะเป็นอีกครั้งที่ไม่มีเสียงตอบรับออกมาจากปากของวิศรุจไม่ว่าเธอจะใช้เสียงดัง หรือรั้งตัวเอาไว้เท่าไรอีกฝ่ายก็ไม่สนใจที่จะหันกลับมามอง

รัดเกล้ามองแผ่นหลังของคนที่ฉุดให้เธอเดินตามอย่างไม่เข้าใจ

‘รุจ’ หรือ ‘วิศรุจ’ เป็นลูกของนักการเมืองที่มีอิทธิพลมากคนหนึ่ง เขาเป็นคนที่มั่นใจในทุกสิ่งออกจะหลงตัวเองเสียด้วยซ้ำ และที่งานเลี้ยงการสอบวันสุดท้ายถูกจัดขึ้นในสถานที่หรูหราแบบนี้ ก็เป็นเพราะอิทธิพลและเงินทองของลูกนักการเมืองอย่างวิศรุจ แต่วันนี้ชายหนุ่มกลับดูแปลกไป เขาดูสับสน ไม่แน่ใจ แต่ก็เหมือนจะตัดสินใจได้แล้ว แถมท่าทางแปลกๆ ของเขาอีก ถามก็ไม่ยอมตอบ และตั้งหน้าตั้งตาดึงเธอออกจากร้านที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนแห่งนี้อย่างเอาเป็นเอาตายอีกด้วย และทั้งหมดนั้นมันก็ทำให้ให้เธออดสงสัยไม่ได้ว่า... ‘เขาเป็นอะไรของเขากันนะ?’

“ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ดึงเกล้าออกมาข้างนอกทำไม” รัดเกล้าเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนเมื่อคนที่ลากเธอออกมานอกร้านอาหารกึ่งผับไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ วิศรุจได้แต่ยืนนิ่ง มองหน้าเธออย่างไม่ยอมละสายตา แล้วก็เม้มปากแน่น

“ถ้าไม่พูดเกล้าจะกลับเข้าไปในร้านแล้วนะ”  รัดเกล้าพูดขึ้นอีกเมื่ออีกฝ่ายยังไม่ยอมพูดอะไรออกมา แต่ผลลัพธ์ก็ยังเป็นแบบเดิม ไม่มีอะไรหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย จนเธอหมุนตัวจะทำตามสิ่งที่พูดจริงๆ นั่นแหละ วิศรุจจึงยอมปริปากพูดออกมา

“เรามีเรื่องสำคัญจะคุยกับเกล้า”

“ก็พูดตรงนั้นก็ได้นี่ไม่เห็นต้องออกมาข้างนอกเลย” รัดเกล้าพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม

“มันเป็นเรื่องส่วนตัวที่เราอยากคุยกับเกล้าสองคน”

“งั้นก็รีบพูดมาสิ จะได้กลับไปที่โต๊ะ ออกมานานๆ แบบนี้เดี๋ยวคนอื่นจะเป็นห่วง”

“...”

“เอ้ารุจ รีบพูดสิ” รัดเกล้าเร่งเมื่ออยู่ๆ วิศรุจก็เงียบไปอีกครั้ง

“คือว่า...เอ่อ...เรา...เอ่อ...คือว่า...”

“ถ้ามีคำว่าเอ่ออีกคำเดียวเกล้าจะไม่ฟังจริงๆ ด้วย”

“...”

เมื่อเธอขู่อีกฝ่ายก็เงียบไปอีกหนทำให้รัดเกล้าหมุนตัวตั้งใจจะเดินกลับเข้าไปในไนต์คลับที่เพิ่งถูกอีกฝ่ายลากออกมา แต่วิศรุจกับเอาร่างสูงเพรียวมาขวางทางไว้

“ก็ได้ๆ เราพูดแล้ว”

“งั้นก็รีบว่ามาสิ”

          “พวกเราเรียนจบกันแล้ว คราวนี้พวกเราก็ต้องแยกย้ายกันไปทำงานใช่ไหม”

“อืมใช่ แล้ว...” รัดเกล้าลากท้ายประโยคยาวๆ สื่อความว่าให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าเธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไรและเป็นการเร่งให้อีกฝ่ายรีบพูดออกมา

“เราอยากบอกเกล้าว่า เราชอบเกล้า...”

“แน่นอนก็ต้องชอบสิ เราเป็นเพื่อนกันนี่ เพื่อนที่ไหนเขาเกลียดกัน” รัดเกล้าตัดบท เพราะเริ่มเข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังจะพูดเรื่องอะไร “กลับไปที่โต๊ะเถอะ ปานนี้เพื่อนๆ คงตามหาเราสองคนแล้ว”

“เดี๋ยวเกล้า ไม่ใช่แบบนั้น เกล้าไม่เข้าใจ เราหมายถึงเราคิดกับเกล้ามากกว่า...”

“เรารีบกลับเข้าไปในงานกันเถอะ”

วิศรุจพูดไม่ทันจบประโยครัดเกล้าก็แทรกขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเบี่ยงตัวตั้งใจจะเดินผ่านชายหนุ่มกลับเข้าไปในไนต์คลับ แต่กลับถูกวิศรุจคว้าข้อมือเอาไว้แล้วยึดไว้แน่น

“เกล้าฟังเราพูดให้จบก่อนสิ เรารักเกล้า รักมานานแล้ว แล้วเราก็อยากคบกับเกล้า”

*****************

ฝากรัก ฝากติดตาม แม็กซิมัส กับ รัดเกล้า ด้วยค่ะ