Bad Secret Z. แผนลับสะกดรักร้ายของนายปีศาจ [E book] *ลงจบ รีบอ่านก่อนลบนะคะ

ลำดับตอนที่ #1 : Bad Secret Z. : Intro [100%]

บทนำ

“ซ่า...!!!” เสียงฝนตกดังสนั่นไปทั่วทั้งโรงเรียน

“แงงงงงงง ฝนตกหนักขนาดนี้ แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงอ่าาาาา” เสียงเฟวายดังขึ้น

“บ้านเธอก็อยู่หลังโรงเรียนนี่เอง ตากฝนนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอกน่า” แล้วก็ต่อด้วยเสียงของมิ้นเมล

“ก็ใช่สิ ฉันไม่มีแฟนสุดเพอร์เฟคเดินไปส่งหน้าโรงเรียนตามด้วยพี่ชายสุดหล่อรอรับกลับบ้านเหมือนเธอหนิ” เฟวายพูดพลางเบ้ปากใส่มิ้นเมลอย่างอิจฉา

ใช่แล้ว! สองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง (ไม่มีใครถามหรอกแต่ฉันอยากบอก แหะๆ)

“ก็รีบมีซะสิ จะได้มีแฟนไปส่ง” ฉันนั่งฟังสองคนนั้นเถียงกันอย่างตั้งใจ (เอ่อ... จะตั้งใจเพื่อ?)

“เชอะ! แล้วเธอล่ะตาโต ฝนตกหนักขนาดนี้จะไปหน้าโรงเรียนยังไง” เฟวายหันมาถามฉันพลางเก็บของใส่กระเป๋า

ตอนนี้เลิกเรียนแล้วล่ะ แล้วในห้องก็เหลือแต่พวกฉันแค่กลุ่มเดียว น่ากลัวอ่ะ

“ไปกับฉันก็ได้นะ เดี๋ยวแคนเนลก็มาแล้วล่ะ” เมล (มิ้นเมล) หันมาพูดกับฉันอย่างหวังดี

“อ๋อ ไม่เป็นไร ฉันเดินไปคนเดียวได้” ฉันยิ้มบางๆบอกอย่างเกรงใจ ก็ฉันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอของยัยเมลหนิ

“จะไปได้หรือยัง” เสียงของใครอีกคนดังขึ้นทางประตูหลังห้อง ทำให้มิ้นเมลสะดุ้งสุดตัวแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเสียงนั่นทันที นั่นคือเสียงของแคนเนลแฟนของมิ้นเมลเพื่อนของฉันเอง

แคนเนลเป็นคนที่หล่อมากและเป็นหนึ่งในกลุ่มหนุ่มฮอตของโรงเรียนเซ็นทาร์เน็ตโรงเรียนของฉันเอง มีแต่คนบอกว่าคู่นี้อ่ะน่าอิจฉา แต่ฉันกลับไม่คิดอย่างนั้นนะ ฉันคิดว่าไม่เห็นน่าอิจฉาตรงไหนเลย ไอ้เรื่องที่แคนเนลหล่อก็น่าอิจฉาอยู่หรอก แต่คนชอบแคนเนลก็เยอะแยะเดี๋ยวโดนเขม่นเอา เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนมอง

หึ๋ยยยยย น่ากลัวจะตายไป

“มาแล้วน่า อย่าทำเสียงน่ากลัวอย่างนั้นสิ” มิ้นเมลพูดพลางทำหน้างอใส่แคนเนลอย่างงอนๆ

“หึ ฉันยังไม่ได้ทำไรเธอเลยนะ ยัยซื่อบื่อ” แคนเนลพูดแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปากพลางเอามือโยกหัวมิ้นเมลไปมา

“ชิ! ตกลงเธอจะไม่ไปกับฉันแน่เหรอตาโต” มิ้นเมลหันมาถามฉันอีกครั้งด้วยความเป็นห่วงหลังจากเบ้ปากใส่แคนเนล

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันกลับเองได้จริงๆขอบใจนะ” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มไปให้อย่างขอบคุณ ทำไมเพื่อนฉันใจดีจังเลยอ่ะ (ซึ้งงงงงงงง)

“งั้นก็กลับบ้านดีๆล่ะ ฉันไปก่อนนะ” มิ้นเมลบอกแล้วเดินออกไปพร้อมกับแคนเนล

“กรี๊ดดดดดดดดด อิจฉาอ้าาาาา ตอนไหนฉันจะมีแฟนแบบนี้มั่งอ่ะ!” เฟวายกรีดร้องเบาๆอย่างโหยหวน ไม่สิๆโหยหวนก็เว่อร์ไป แหะๆ

“เราก็ไปกันเถอะนะ มันเงียบ ฉันกลัว” ฉันบอกพลางเดินไปเกาะแขนเฟวายพร้อมกับมองไปรอบๆอย่างหวั่นๆ

มันเงียบมากกกก ก็ทั้งชั้นที่ฉันอยู่มันไม่มีคนแล้วไง นี่ก็สี่โมงสิบห้าแล้วด้วย ฉันต้องไปให้ทันรถเมล์ที่หน้าโรงเรียนอีก

“เธอจะกลัวอะไรเล่า มันไม่มีไรหรอกน่า ปะ ไปก็ไป” ก็ฉันกลัวนี่นา! ฉันกับเฟวายเดินลงมาจนถึงใต้อาคาร “ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” เฟวายบอก แล้วฉันจะอยู่กับใครเนี่ย ฮืออออ

“แล้วเจอกัน” ฉันจำใจต้องโบกมือลาให้เฟว์ (เฟวาย) พอยัยเฟว์เดินไปไกลฉันก็เลยออกเดินไปรอรถเมล์ที่หน้าโรงเรียน ปกติพ่อฉันจะมารับน่ะ แต่ช่วงนี้ท่านต้องไปสัมมนาที่ต่างประเทศ ตั้งสามเดือนแหนะกว่าจะกลับมา

โอ๊ะ! ฉันลืมแนะนำตัวหนิ ขอโทษค่าาาาาาา

งั้น... เริ่มเลยนะ

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อตาโตนะ มีแต่คนบอกว่าชื่อของฉันแปลก มันไม่แปลกซะหน่อย ออกจะน่ารักกก พ่อฉันบอกว่าตอนฉันเกิดมาพวกท่านยังไม่ได้ตั้งชื่อเล่นให้ ต่อมาตอนฉันลืมตาท่านบอกว่าตาของฉันโตแล้วก็สดใสมาก พ่อกับแม่เลยตั้งชื่อให้ฉันว่าตาโต (กว่าจะตั้งได้เนาะ) ยัยเฟว์เคยเรียกฉันว่ายัยโตด้วยแหละ ฉันงอนยัยนั่นไปตั้งหลายวันแหนะ ยัยนั่นเลยไม่เรียกชื่อนั้นอีก ก็ชื่อฉันออกจะน่ารักแต่ถ้าแยกออกจากกันมันก็ตลกน่ะสิ

ครอบครัวฉันมีแค่ฉันกับพ่อแค่สองคน ฉันเป็นลูกคนเดียว ส่วนแม่ของฉันเสียตั้งแต่ฉันอายุสามขวบ ฉันจำหน้าแม่ไม่ได้หรอก มีแต่รูปของท่านเอาไว้ดูต่างหน้า แต่ไม่เป็นไรหรอกฉันทำใจได้แล้ว

และเพราะบ้านฉันมีแค่สองคน ตอนนี้ฉันเลยต้อง....อยู่บ้านคนเดียวน่ะสิ แงงงง

ฉันกลัวอ่ะ มันน่ากลัวจริงๆนะ ฮือๆ

ต่อๆ เลิกโวยวายๆ (บอกตัวเอง แหะๆ)

ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สองคนคือมิ้นเมลกับเฟวาย มิ้นเมลน่ะสูง 165 ซม. ผมยาวตรงสีน้ำตาลสวย ผิวขาวใส ยัยนี่จัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนนึงเลยล่ะ ตระกูลนี้เขาดูดีกันทุกคนน่ะแหละ พี่ชายก็หล่อเป็นถึงหนุ่มฮอตของโรงเรียน ส่วนพี่ชายอีกสองคนก็อยู่ต่างประเทศอะไรจะดีขนาดนี้ (อิจฉาอ่ะ) ส่วนเฟวายก็สวยไปอีกแบบ ผมยาวรอนสีน้ำตาลอ่อนแสกกลาง ผิวขาว สูง 165 ซม. เท่ากับมิ้นเมล นี่รู้อะไรมั้ย ฉันน่ะเตี้ยที่สุดในกลุ่มเลยนะ T^T เค้าพากันสูง 165 แต่ฉันสูงแค่ 163 เองอ่ะ พระเจ้าลำเอียงงงงงงงงงงง

ฉันเดินมาถึงอาคารสามแล้ว (ฉันอยู่อาคารหก) ตอนนี้สี่โมงยี่สิบห้าแล้ว เฮ้ย! จะครึ่งแล้วอ่ะ จะทันรถเมล์มั้ยเนี่ย แต่ในโรงเรียนยังมีพวกนักกีฬาที่ซ้อมกีฬากันอยู่บ้าง ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงถนนหน้าโรงยิมและกำลังจะข้าม ทว่า!

“กรี๊ดดดดด!!!!!!!”     

เอี๊ยดดดดดดดดด!!!!!!!!!

ฉันล้มไปกองกับพื้นและหลับตาลงทันทีเมื่อมีรถสปอร์ตสีดำคันหนึ่งพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง!

ทะ ทำไม... ไม่เจ็บอ่ะ? หรือว่าฉัน...ตายแล้ววววววววว ฮือๆๆๆๆๆๆๆ เกิดมาอายุยังไม่ถึงยี่สิบเลย ต้องมาตายซะแล้ว

โถ...ชีวิตนี้ช่างอาภัพ แงงงงงงงงงงงง

“นี่เธอ! เดินประสาอะไร อยากตายหรือไง!” โอ้วววววว เสียงยมทูตมารับฉันแล้ว แง...แม่จ๋าช่วยหนูด้วยยยย แต่เอ๊ะ! ทำไมยมทูตถึงถามว่าอยากตายเหรอล่ะ ประสาทหรือเปล่า ใครจะอยากตายกันเล่า! “ยัยบ้า! หูหนวกหรือไงวะ!” เอ๊ะ! ฉันว่ามันเริ่มแปลกๆแล้วนะ (มันแปลกตั้งนานแล้วย่ะ) หรือว่า... ฉันยังไม่ตาย? คิดได้ดังนั้น ฉันจึงเงยหน้าขึ้นช้าๆ และก็พบกับ...

“นะ นาย” สายตาที่คมกริบมองหน้าฉันอย่างรำคาญจนถึงขีดสุด “ฉะ ฉันขอโทษ” ซวยแล้ว

“เหอะ! เสียเวลาจริงๆ” ซีตาสตวาดอย่างรำคาญ

“T^T” ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ T0T

ซีตาสคือหนึ่งในกลุ่มหนุ่มฮอตเหมือนกับแคนเนล หล่อ โหด โฉด เย็นชา และเถื่อน ที่สุดในกลุ่ม!!!