คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : It's destiny [ID12 100%]
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ...” เหตุการณ์วันนั้นมันยังวนเวียนอยู่ในหัวของยุนอา เธอพยายามจะลืมเหตุการณ์วันนั้นคิดจะลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา แต่คนที่เรารัก รักมากและยอมให้ได้ทุกอย่าง กลับทิ้งเรา เหลือไว้แค่รอยยิ้มที่จะไม่ได้มันอีกต่อไป
“ยุน” เสียงซอฮยอนดังขึ้นมาในโสตประสาทของร่างบางที่นั่งเหม่อลอยมองออกไปยังข้างนอกหน้าต่าง “ทำใจเถอะนะ”
ร่างบางพยายามทำตามที่เพื่อนสาวทั้งสองหมดทุกทางแต่มันก็ไม่ได้ผล ยิ่งลืมก็ยิ่งจำ มันทำใจไม่ได้จริงๆ ร่างบางนั่งนิ่งพร้อมกับหยดน้ำตาหลายหยดที่มันไหลเอ่อออกมาจากดวงตา
“ยุนอา” ทิฟฟานีอีกคนที่เดินเข้ามาตบไหล่เพื่อนสาวอีกคน เธอมองเพื่อนสาวที่ร้องไห้เอาแต่นิ่งเหมือนกับร่างนี้มันไร้วิญญาณ “ปล่อยเซฮุนไปเถอะนะ”
“ฉันรักเซฮุน” ยุนอาเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา “ฉันรักเขา ฉันลืมไม่ได้”
“แต่เซฮุนเลิกกับเธอไปแล้ว” ซอฮยอนเธอพูดเสียงดังขึ้นมา ทั่งทิฟฟานีและยุนอาต่างก็หันมามองเธอพร้อมกัน “เอ่อ...ฉันหมายความว่าเขาหมดรักเธอแล้ว”
“ไม่จริง” ยุนอาเธอยังยืนยันในความรู้สึกของเซฮุนและเธออยู่เหมือนเดิม “เซฮุนแค่หลงในสิ่งที่มันแปลกใหม่”
“งั้นเธอคิดว่าเขาเบื่อแล้วจะกลับอย่างงั้น” ซอฮยอนเธอพูดอย่างเด็ดเดี่ยว ทิฟฟานียืนฟังไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ช่วยห้ามอารมณ์ติดหงุดหงิดของเพื่อนสาวอย่างซอฮยอนให้นิ่งขึ้น
“ใช่” ยุนอาเธอเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างรวดๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มของสูง “สักวันหนึ่งเขาจะกลับมา”
“เธอคงฝันไปแล้วมั่งยุนอา” ซอฮยอนเธอมองเพื่อนสาวอย่างนึกสมเพชและมันเหมือนจะเป็นครั้งแรกด้วยที่เธอมองเพื่อนรักอย่างยุนอาแบบนี้ ยุนอาเธอพูดจบก็เดินเข้าห้องนอนของตัวองไปเหลือแต่ทิฟฟานีและซอฮยอนที่ยืนนิ่งกันทั้งคู่
“ซอฮยอนเธอพูดแรงไปหรือเปล่า”ทิฟฟานีถามเพื่อนสาวข้างๆตัวเองอย่างใจเย็น ถึงแม้จะรู้ว่าซอฮยอนนั้นกำลังหงุดหงิดอยู่ในขณะนี้ “ยุนอาเธอยังรักเซฮุนอยู่นะ”
“รัก! รักเพ้อเจ้อนะสิ” ซอฮยอนหหันมาพูดเสียงดังใส่หน้าทิฟฟานี ร่างบางยืนนิ่งด้วยความตกใจไม่คิดว่าเพื่อนที่ดูนิ่งๆไม่ค่อยมีเรื่องกับใครอย่างซอฮยอนจะกล้าพูดเสียงใส่เธอ “ถึงจะรักยังไงเซฮุนก็ไม่กลับมา”
“แต่เธอก็ไม่ควรจะพูดอย่างงั้นกับยุนอา”
“เธอจะให้ฉันพูดยังไงทิฟฟานี” ซอฮยอนเธอดูน่ากลัวในเวลานี้มาก มันไม่เหมือนกับซอฮยอนของเพื่อนรักทั้งสองเลย “เธอทำดีแล้วยุนอา เธอคิดอย่างงั้นดีแล้ว อย่างงี้เหรอ ทิฟฟานี”
“ซอฮยอน” ทิฟฟานียืนนิ่งพรางน้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ “เธอเป็นอะไร”
“ฉัน...” ซอฮยอนเธอพูดจบแค่นั้นก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปข้างนอกห้องพร้อมปิดประตูเสียงดังเป็นครั้งสุดท้าย ทิฟฟานีเธอยืนนิ่งน้ำตาไหลออกมาทั้งๆที่โดนแค่ซอฮยอนพูดเสียดังใส่และความรู้สึกที่มันเหมือนไม่ใช่เธอ มันเหมือนไม่ใช่ซอฮยอนคนเดิม
“ยุนอา” ถึงเธอจะเจ็บและเสียใจแค่ไหน แต่ก็ไม่ลืมเพื่อนสาวอีกคนที่ทรมาณมากกว่าเธออีก ทิฟฟานีเช็ดน้ำตาอย่างรวดๆของตัวเองก่อนจะเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องของยุนอา
“ทิฟฟานี” ยุนอาเธอเปิดประตูออกมา ก่อนจะโอบกอดเพื่อนสาว
“ไม่เป็นไรนะยุนอา” ทิฟฟานีลูบหลังยุนอาเบาๆเชิงปลอบใจ “เธอยังมีฉันนะ”
“ขอบใจนะฟานี” ยุนอาผละอ้อมกอดออกก่อนจะยิ้มให้เพื่อนสาว “ขอบใจที่อยู่ข้างฉันนะ”
“ก็ฉันเพื่อนเธอนิ” ทิฟฟานีเธอยิ้มตอบกลับเพื่อนสาว
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นซอฮยอนเธอก็ไม่ได้กลับคอนโดอีกเลย ทั่งยุนอาและทิฟฟานีเป็นห่วงเธอมาก เธอไม่ยอมมาเรียนและติดต่อเธอไม่ได้เลย ยุนอาเธอหมดหนทางแล้วมีแค่คนเดียวที่น่าจะรู้
“ลู่หาน” ยุนอาเธอไม่รู้ว่าความคิดของตัวเองทำไมมันต้องนึกถึงหน้าลู่หานด้วยในเรื่องของซอฮยอน ร่างบางเลยนัดเจอลู่หาน
“...ลู่หานไม่ได้พูดอะไร ร่างบางเรียกชื่อเจ้าตัวก็เพียงแต่เลิกคิ้วเชิงถามเหมือนมีอะไร
“นายเจอซอฮยอนบ้างหรือเปล่า” ยุนอเธอถามออกไปอย่างกล้าๆกลัว “เธอหายไปนะ เธอไม่กลับบ้าน เธอไม่มาเรียนด้วย”
ลู่หานได้เพียงแต่เงียบและนั่งนิ่งเหมือนคิดอะไรอยู่ ยุนอาเธอนั่งตัวสั่นๆเพราะความเป็นห่วงและภาวนาขอให้ลู่หานได้เจอกับซอฮยอน
“อืม” ลู่หานตอบกลับเพียงสั้นๆ และมันสั้นๆจริงๆ ยุนอาเธอได้ยินแค่นั้นก็เผยยิ้มออกมาอย่างดีใจแล้ว
“นายเจอที่ไหน”
“คอนโด”
“ที่ไหนเหรอ”
“ที่เดียวกับฉัน”
ยุนอาเธอได้ยินแค่นั้นก็ดีใจแล้วที่ลู่หานได้เจอเพื่อนสาวของตัวเอง แต่แค่ไม่เข้าใจทำไมซอฮยอนต้องหนีไปด้วย ทำไมเธอไม่มาเรียน ทำไมเธอทำตัวไม่เหมือนเดิม ยุนอาเธอตามลู่หานมาที่คอนโดของเขาเพื่อปรับความเข้าใจ และขอโทษถ้าเธอทำให้ซอฮยอนไม่พอใจ
แต่ความคิดของเธอก็ต้องหมดไปเพราะเจอสายตาที่ซอฮยอมองมายังเธอ มันเหมือนเธอทำอะไรที่มันร้ายแรงยากที่จะให้อภัย เหมือนเธอเป็นตัวอะไรสักอย่างที่น่ารังเกียจ
“ซอฮยอน” ยุนอาเธอกลั้นความเจ็บและน้ำตาเดินเข้ามาหาเพื่อนรักด้วยรอยยิ้ม
“...”ซอฮยอนไม่ตอบเธอเพียงแต่มองเพื่อนรักด้วยหางตา
“เธอ...ทำไมไม่ถึงมาอยู่ที่นี่” ถึงมันจะยากแค่ไหนที่ต้องถามออกไปเหมือนไม่รู้สึกอะไรแต่ถ้าใครเจอสายตาอย่างงั้นมันก็อยากร้องไห้กันทั้งนั้น ความเป็ห่วงของเรามันมีมากแต่เจอสายตาของคนที่เป็นห่วงมองมาอย่างกับต้วอะไรสักอย่างมันก็อดไม่ได้ “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
“กลับไป” ซอฮยอนเธอพูดอย่างเด็ดเดียว “แล้วอย่ามายุ่งกับฉัน”
“เธอเป็นอะไรซอ” ยุนอาเธอกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ “เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“อย่ามาเรียกเหมือนเราสนิทกัน” ซอฮยอนเธอพูดเสียงแข็ง น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้บัดนี้มันไหลลงมา
“ทำไมเธอ...”ยุนอาอยากรู้ว่าทำไมเพื่อนรักที่แสนดีคนนี้ถึงเปลี่ยนไป “เราเป็นเพื่อนรักกันนะ”
“ฉันไม่มีเพื่อนอย่างเธอ” ซอฮยอนเธอมองด้วยสายตาแข็งกร้าวและน้ำเสียงแข็งน่ากลัว “ฉันไม่เคยมีเพื่อนเลว”
“ซอฮยอน” ยุนอาแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนรักตนเองพูดเลย “ฉันทำอะไรให้เธอ”
“ไม่น่าถามนะ” ซอฮยอนเธอตอนนี้ดูน่ากลัวจริงๆ ขนาดยุนอาเองเธอกไม่เคยเธอในแบบนี้เลย เธอดูเย็นชา แข็งกร้าวสายตาที่เธอมองมามันไม่เหมือนเพื่อนรักของเธอคนเดิมเลย
“ฉันทำอะไร” ยุนอาเธอไม่เข้าใจในพูดของซอฮยอน “ถ้าฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจ ฉันก็ขอโทษนะ”
“แค่คำว่าขอโทษมันพอเหรอ” ซอฮยอนเธอถามเสียงต่ำอย่างกับเธอโกรธเหมือนกับยุนอาทำลายชีวิตเธออย่างงั้นแหละ “มันพอเหรอกับสิ่งที่ฉันสูญเสีย”
“สูญเสีย...ธะ...เธอสูญเสียอะไร” ยุนอาเธอพูดอย่างตะกุกตะกักด้วยความกลัว “ฉันไม่รู้”
“ไม่รู้ หึๆ” ซอฮยอนเธอพูดพรางหัวเราะในลำคอเหมือนกับเรื่องนี้มันตลกแต่นัตย์ตาเธอมันพร้อมจะฆ่าร่างบางตรงหน้านี้อยู่แล้ว “พูดมาง่ายดีนิ”
“ฉันไม่รู้” ยุนอาเธอปฏิเสธอย่างเดียว แต่นัตย์ตาเธอมันเหมือนเธอทำอะไรไว้สักอย่างเหมือนกับกลัวว่าความผิดนั้นมันจะเปิดเผย “ฉันไม่รู้จริงๆนะ”
“หุบปาก” ซอฮยอนเธอตะหวาดใส่ยุนอาเสียงดัง ร่างบางสะดุ้งกับเสียงเพื่อนรัก เธอยืนนิ่งด้วยความกลัว ปล่อยให้น้ำตาของตัวเองไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ “คนอย่างเธอมันก็แค่เสแสร้ง เสแสร้งมันทุกอย่าง”
“ไม่จริงนะ” ยุนอาเธอปฏิเสธ ทุกคำพูดของคนตรงหน้า “ฉันไม่เคยเสแสร้งอะไรทั้งนั้น”
“เธออยากรู้ไหม” ซอฮยนเธอยกยิ้มมุมปากเหมือนกับมีเรื่องจะบอกยุนอา และมันก็คงจะเป้นเรื่องที่เอบอกแล้วเธอจะสะใจไปมากกว่า “ทำไมเซฮุนเขาเลิกกับเธอ”
“เธอ...” ยุนอาเธอชะงักคำพูดไปเลยทันที “เธอรู้อะไร”
“คงไม่มีใครทนกับผู้หญิงอย่างเธอได้หรอก” ซอฮยอนเธอพูดเหมือนอยู่เหนือกว่า “เพราะมันงี่เง่า และน่าเบื่อไง”
ยุนอาเธอยืนนิ่งชะงักความคิดในหัวเธอทันทีที่คนตรงหน้าพูด เธอไม่เคยคิดว่าเพื่อนรักจะพูดจาแบบนี้ และมีความคิดแบบนี้กับเธอ
“เธอคงคิดว่าตัวเองดีทุกอย่าง” ซอฮยอนเธอพูดพรางเดินสำรวจร่างกายยุนอาก่อนจะหยุดตรงหน้าและเชยคางเธอขึ้น “แต่ลืมไปหรือเปล่าว่าเธอนะมันน่ารำคาญ” ซอฮยอนเธอพูดพรางส่ายคางคนตรงหน้าบาๆ พรางหัวเราะในลำคอก่อนจะเดินออกไป
ยุนอาเธอไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเลย เธอได้แต่สายหัวไปมาเหมือนกับมันไม่ใช่เรื่องจริง ขอแค่มันเป็นฝันร้าย ฝันร้ายที่ตื่นขึ้นมาแล้วทำเหมือนเรื่องทุกอย่างมันไม่เคยเกิดขึ้น ภาวนาให้ทุกอย่างกับมาเป็นเหมือนเดิม
***************
อ่านกันแล้วอย่าลืมเม้นให้ด้วน๊า
O W E N TM.
ความคิดเห็น