คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love Triangle: C h a p t e r 0 1 |100%
Chapter 01
( Kai Part )
ตอนนี้ผมกำลังรีบขับรถไปยังบ้านของคยองซูล่ะครับ ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวเล็กจะเป็นอะไรรึเปล่า คยองซูเป็นผู้ชายประเภทที่แข็งนอกอ่อนในน่ะ เวลามีอะไรจะไม่ค่อยพูดกับใคร ถ้าจะให้พูดถึงสถานะของผมกับคยองซู.. ผมเพิ่งเป็นแฟนกับเจ้าตัวเล็กได้ประมาณสัปดาห์นึง ก่อนหน้านั้นผมก็ตามจีบตัวเล็กตั้งนานแน่ะ แล้วถึงจะคบกันแล้วผมก็คิดว่าเค้าเหมือนไม่ได้เป็นแฟนกับผมเลยล่ะ.. แต่ทำไงได้ ก็ผมรักเค้านี่นา
หลังจากที่ขับรถมาไม่นานผมก็จอดรถเข้าไปไว้ในลานจอดรถบ้านคยองซู โชคดีนะที่บ้านไม่ได้อยู่ไกลมากเลยทำให้ผมไม่ต้องกังวลมากมาย เมื่อจอดรถเสร็จผมก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งไปยังในบ้านทันที เมื่อเข้าไปผมก็เจอร่างของโด คยองมุน พ่อของคยองซูที่นอนอยู่ โดยคยองซูนั่งร้องไห้อย่างหนักอยู่ใกล้ๆ
"ไม่เป็นไรนะ.. "ผมคุกเข่าลงไปนั่งข้างๆคยองซู ร่างบางหันมามองผมแล้วกอดผมแน่น
"พ่อตายไปแล้ว แล้วฉันจะอยู่กับใคร .. "
"นายอยู่กับฉันนะ ฉันจะดูแลนายเอง"ผมพูดออกไปจากใจจริง
"ฮึก.. ฮืออ"คยองซูไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนี้จนผมรู้สึกว่าคนในอ้อมแขนผมได้นิ่งไปแล้ว
"คยองซู ตื่น!"ผมสะกิดเรียกร่างบางที่หลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกกระวนกระวายในใจ ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์มาต่อสายไปยังโรงพยาบาลทันที
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่คยองซูยังสลบไม่ได้สติอยู่เลย ตอนนี้ผมนั่งอยู่ข้างๆเตียงของคยองซูในโรงพยาบาลที่เวลาผมเป็นอะไรจะมาหาหมอ ที่นี่ตลอด ศพของพ่อคยองซูอยู่ในห้องดับจิต ผมต้องรอคยองซูตื่นก่อนแล้วค่อยจัดการกับศพตามพิธี
ตื้ดตือตื่อดือดื้อ ♫
เสียงริงโทนดึงขึ้นซึ่งเมื่อฟังแล้วจึงรู้ว่าเป็นโทรศัพท์ บนหน้าจอขึ้นว่า ' แม่ ' ผมจึงต้องหดรับอย่างช่วยไม่ได้
"สวัสดีครับ"
( แกอยู่ไหน ? ทำไมยังไม่กลับบ้านห้ะ )
"ผมเฝ้าคยองซูอยู่ครับ"
( อะไรๆก็เด็กนั่นตลอดนะ กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ) ตั้งแต่แม่รู้ว่าผมคบกับคยองซูอยู่แกก็เป็นแบบนี้ตลอดครับ ท่านดูไม่ค่อยชอบคยองซูเท่าไหร่ แต่ผมรักของผมซะอย่างใครจะทำไม
"ไม่ครับ ผมขอค้างที่โรงพยาบาล"
( ไม่ได้!! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ พ่อแกจะคุยกับแก )
"โกหก"ผมพูดออกไปโดยไม่คิดอะไร ปลายสายเหมือนจะขัดใจผมเล็กน้อยก่อนเสียงของพ่อจะดังขึ้น
( กลับบ้านเดี๋ยวนี้จงอิน )ครับ จงอินชื่อผมเอง ไคเป็นเพียงชื่อที่รุ่นพี่ที่มหา'ลัยตั้งให้โดยที่ชื่อจริงๆผมคือคยองซู และการที่พ่อลงทุนเรียกผมกลับบ้านด้วยตัวเองแปลว่าท่านคงมีเรื่องจะคุยกับผม จริงๆ ผมจึงถอนหายใจเบาๆก่อนจะตอบกลับไป
"ครับ"เมื่อพูดจบผมก็กดตัดสายทันทีก่อนจะหยิบสูทที่พาดไว้ตรงหัวเตียงมาใส่
"ไว้ฉันจะมาหาใหม่นะ"ผมลูบหัวคยองซูด้วยความห่วงแหนก่อนจะค่อยๆเดินออกมาจากห้อง
( Kyungsoo Part )
เมื่อ ความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นไปทั่วร่างกายผมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก กลิ่นยาที่แตะจมูกเป็นอะไรที่ผมไม่ชอบเอามากๆเลย เฮ้อ แปลว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาลสินะ ผมนึกในใจแล้วเอามือนวดหัว ก่อนจะสำรวจรอบๆห้อง สายตาผมสะดุดกับผู้ชายร่างสูงกับผู้หญิงที่ดูท่าทางดูดีมีภูมิฐาน จะว่าไปดูด้านหลังแล้วคุ้นๆนะ ผมหรี่ตามองท่านทั้งสองอย่างพินิจวิเคราะห์เพราะผมรู้สึกคุ้นกับท่านมาก
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอจ้ะ"
"ครับ คุณ ?"
"อ่า.. ห่างหายกันตั้งนานหนูลืมป้าแล้วเหรอเนี่ย ฮ่าๆ ช่างมันเถอะ ฉันบยอน แทยอน ส่วนนี่บยอน มินโฮสามีฉัน ^^" บยอนงั้นเหรอ อ้อใช่! คุณลุงคุณป้าบยอนที่เคยอยู่ติดกับบ้านผมนี่เอง
"คุณป้าแทกับลุงมินที่เคยเป็นเพื่อนบ้านกับพวกเราใช่มั้ยครับ ?"
"ว้าว! จำได้แล้วสินะ ฮะๆ โตมาแล้วน่ารักขึ้นเยอะเลยน้า"ป้าแทหยิกแก้มผมเบาๆ ผมได้แต่เกาคอแก้เขินไป จะไม่ให้เขินได้ไงก็ป้าแทเค้าน่ารักจะตาย -//- ว่าแต่นี่เค้ามากันแค่สองคนเองเหรอ อีกคนคงลืมเราแล้วสินะ เหอะๆ
"ว่าแต่นี่คุณลุงกับคุณป้ากลับมาอยู่เกาหลีนานแล้วแล้วเหรอครับ ?"ที่ ผมถามแบบนี้เพราะครอบครัวบยอนเคยเป็นเพื่อนบ้านของเราตั้งแต่ผมจำความได้ มีอะไรเราจะช่วยเหลือตลอด แต่เมื่อตอนผมอยู่เกรด 9 ครอบครัวบยอนก็ย้ายไปอยู่ออสเตรเลียโดยกะทันหัน หลังจากนั้นเราก็ขาดการติดต่อกันไปเลย
"เพิ่งกลับมาได้อาทิตย์นึงเอง กลับมาถึงป้าก็คิดถึงตระกูลโดน่ะ แต่ไม่มีเวลาติดต่อกลับมาเพราะจัดการกับเรื่องย้ายของนู่นนี่อยู่ แต่พอติดต่อกลับมาแล้วก็รู้ว่าพ่อนาย เอ่อ.. เสียแล้ว ลุงเสียใจด้วยนะคยองซู"ลุงมินโฮอธิบายให้ผมฟัง ผมจึงได้แค่พยักหน้าแล้วยิ้มอย่างเศร้าๆ
"ว่าแต่หลังจากนี้เราจะอยู่ยังไงล่ะหืม ?"
"ผมก็คงจะอยู่บ้านเดิมแหละครับ เพียงแค่ต้องอยู่คนเดียวเท่านั้นเอง"ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มที่ดูก็รู้ว่าฝืนสุดๆ
"อย่างงี้น้องคยองของป้าเหงาแย่เลย ไปอยู่บ้านป้าดีกว่านะ *O*"
"เอ่อ.."ผมอึกอัก จะให้ไปอยู่บ้านอื่นไม่รู้ผมจะอยู่ได้รึเปล่า T_T
"น่านะ! ไปอยู่ด้วยกันก็ได้ เจ้าแบคมัน ก็กลับเกาหลีแล้วด้วยนะ แต่เสียดายที่วันนี้เพื่อนมันชวนให้ไปเที่ยวเลยอดมาเยี่ยมน้องคยองซูของ ป้า"แบบนี้ยิ่งคิดหนักนะครับ ผมไม่อยากเจอหน้าแบคฮยอน ผมกลัวความรู้สึกผมมันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
"ไปอยู่ด้วยกันเถอะคยองซู"คราวนี้เป็นเสียงของลุงมิน รายนี้น่ะแอบโหดนะ ผมไม่มีตัวเลิกอย่างอื่นแล้วสิ -_-; ผมเงียบไปครู่นึงก่อนจะหยักหน้าแล้วยิ้มผืดๆไปให้
"คยองซูของป้าน่ารักที่สุด >< พรุ่งนี้เราก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วไว้ป้าจะให้แบคฮยอนขับรถมารับนะ! วันนี้ป้ามีอีเว้นท์ต่อ บ๊ายบายนะจ้ะ"พูดจบป้าแทก็หอมแก้มผมก่อนจะควงลุงมินออกไปโดยไม่ลืมโบกมือให้ ผม พรุ่งนี้ผมต้องเจอเค้าจริงๆสินะ ผมถอนหายใจก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ เรื่องพรุ่งนี้ก็เป็นเรื่องพรุ่งนี้ ตอนนี้ขอนอนก่อนละกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น
ตอนนี้ผมกำลังนั่งรอแบคฮยอนอยู่ในห้องอยู่ครับ ตอนแรกก็คิดว่าจะกลับคนเดียวเอง จะได้พาศพของพ่อไปประกอบพิธีกรรมตามที่ควรทำให้เร็วๆ แต่ป้าแทน่ะดันโทรมาบอกว่าให้ฉันรอแบคฮยอนอยู่ในห้องเฉยๆ เพราะอย่างที่บอกว่าวันนี้แบคฮยอนเค้าจะมารับผม ผมไม่อยากเจอหน้าแบคเลยให้ตายเถอะ
แอ๊ดดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบหันไปมองด้วยความตกใจ อ่า ผมขวัญอ่อนน่ะ = =’ ผมมองคนที่เข้ามาแล้วอ้าปากค้าง ร่างสูงเดินเข้ามาด้วยหน้าตาเรียบเฉย ไม่มีแสดงอาการยินดีหรือยินร้ายอะไร ผมสีดำขลับตัดกับกับผิวขาวผ่องได้อย่างดี ใบหน้าเรียวสวย ดวงตาเรียวเข้ม จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากที่บางสามารถทำให้คนมองใจเต้นได้แค่เพียงสบตา
“มองพอรึยัง”เสียงเข้มดังขึ้นทำให้ผมต้องรีบเสมองไปทางอื่นอย่างอายๆ นั่นแบคฮยอนสินะ โตมาแล้วเปลี่ยนไปเยอะเลย..
“...”
“ฉันบยอน แบคฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งนะโด คยองซู J”
“อื้ม ฉันว่าเรากลับกันดีกว่า”ผมตอบไปแค่สั้นๆ แบคฮยอนกลับมาครั้งนี้มันทำให้ผมรู้สึกว่าแบคฮยอนจะเย็นชาขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนแต่มันกลับรู้สึกอบอุ่นยังไงไม่รู้สิ..
“อืม ตามพี่มา”ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินตามแบคไป
แบคฮยอนเดินนำผมมาเรื่อยๆแล้วหยุดลงที่รถพอร์ชคันสีเทา ว้าว! รวยใช่เล่นเลยนะเนี่ย *O* และขณะที่ผมกำลังลูบๆรถแสนแพงนั่นอยู่ แบคก็มาสะกิดผม เมื่อผมหันไปมองปรากฏว่าแบคเปิดประตูให้ผมอยู่แล้ว เมื่อกี้แบคจะเห็นที่ผมลูบรถเล่นอยู่รึเปล่านะ -..-
เมื่อผมเข้าไปนั่งในรถแล้วก็หลับตาพักสายตาก่อนจะนึกถึงเรื่องราวตั้งแต่ตอนที่แม่เสียชีวิต ท่านเสียไปเพราะอุบัติเหตุ แม่ผมทำงานเป็นดีไซน์เนอร์ซึ่งมีชื่อเสียงทั่วโลกเลยล่ะ บางครั้งก็จะมีการบินไปต่างประเทศบ้างอะไรบ้าง และโชคร้ายที่เมื่อแม่จะบินกลับจากอังกฤษเครื่องบินที่แม่ผมอยู่ตกกลางทะเลทำให้เสียชีวิตยกลำ ผมจำได้ว่าตอนที่ผมรู้ข่าวผมทำอะไรไม่ถูกเลย ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นเดือน กว่าจะดีขึ้นใช้เวลามากทีเดียว แล้วนี่พ่อผมดันมาเสียเพราะโรคหัวใจอีก.. มันเป็นเวรกรรมของผมใช่มั้ย พระเจ้าต้องการให้ผมอยู่คนเดียวสินะ
“มีใครบอกรึเปล่าว่าตอนนายร้องไห้มันดูไม่น่ารัก”แบคฮยอนพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ ผมจึงหันไปมองอย่างงงๆ แล้วก็รู้สึกเปียกชื้นที่ตาขึ้นมา เอ๊ะ นี่ผมร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
แบคปาดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบา ก่อนจะยิ้มบางๆให้ผม รอยยิ้มของนาย..รู้ตัวรึเปล่าว่ามันทำให้ผมตัดใจจากนายไม่ได้สักที
“เป็นอะไรไปหืม ? บอกพี่ได้รึเปล่า”
“ผมคิดถึงพ่อแม่”ผมตอบไปตามความจริง แบคหัวเราะเบาๆก่อนจะขยี้ผมเล่น
“เฮ้อ ยังเป็นเด็กเหมือนเดิมเลยนะครับ อย่าร้องไห้สิ นายก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบเห็นนายร้องไห้”พี่ก็ยังเป็นแบบนี้ตลอดสิน่า ไม่รักกันอย่าให้ความหวังกันได้มั้ย บยอน แบคฮยอน..
“อื้มครับ พี่ขับรถออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ”ผมหายใจเข้ายาวๆก่อนจะบอกแบคไปแบบนั้น แบคฮยอนได้แต่พยักหน้าแล้วขับรถออกไป
ระหว่างที่นั่งรถอยู่ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ดูเหมือนผมจะลืมอะไรสักอย่างนะ อ่าใช่ ไคเค้าไปไหนนะ ทำไมผมไม่ได้เจอหน้าไคเลย ไม่ใช่ว่าอะไรหรอก ผมแค่เป็นห่วงกลัวไคจะเป็นอะไรไปน่ะ เพราะปกติไคมักจะตามผมไปทุกที่ตลอด
Hey, I just met you And this is crazy ♫
เสียงริงโทนโทรศัพท์ผมดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผมถอนหายใจยาวๆก่อนจะกดรับสายโดยไม่ได้มองชื่อบนหน้าจอทันที
“สวัสดีครับ”
(คยองซู นายอยู่ไหน)เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นด้วยความร้อนรน ผมจำเสียงนี้ได้ดีเพราะผมเองก็ฟังเจ้าของเสียงพูดอยู่ทุกวัน ฮ่ะๆ
“อ๋อ ฉันกำลังจะกลับบ้านน่ะ”
(แล้วตัวเล็กไปกับใคร)ครับ ไคเรียกผมว่าตัวเล็ก ซึ้งแรกๆผมก็ไม่ค่อยชอบอ่ะนะเพราะมันดูไม่เห็นเหมาะกับผมเลย แต่พอโดนเรียกไปบ่อยๆก็ชินซะแล้ว
“ก็...มากับแบคฮยอน…”เมื่อผมพูดจบก็รู้สึกได้ว่าปลายสายเงียบไป
(....)
“ไค.. นายเป็นอะไรรึเปล่า ?”ผมถามกลับไปอย่างเป็นห่วง
(เฮียแบค.. กลับมาแล้วเหรอ)
“อื้อ เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะ นายไปไหนเนี่ยทำไมไม่เห็นจะมาเยี่ยมฉันเลย”
(อ้อ ขอโทษนะ คือเมื่อวานพ่อให้ฉันไปหาน่ะ แล้วตอนนี้ฉันก็อยู่โรงพยาบาลอยู่ด้วย กะว่าจะมาเยี่ยมตัวเล็ก แต่ตัวเล็กดันกลับไปกับเฮียซะแล้ว)ไคพูดด้วยน้ำเสียงของคนน้อยใจ ขี้งอนจริงๆเลย ผมอมยิ้มน้อยๆก่อนจะรู้สึกว่าโดนจ้องอยู่จึงมองไปที่ข้างๆปรากฏว่าแบคฮยอนจ้องผมแบบโกรธๆอยู่ เป็นอะไรของเค้านะ -_-^
“เอาน่า อย่าโกรธสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่มหา’ลัยละกันนะ ฉันวางสายก่อนล่ะ”ผมพูดทิ้งท้ายไว่แค่นั้นก่อนจะกดตัดสาย
“ใครเหรอ”
“จงอินครับ พี่หยุดจ้องผมแล้วหันไปมองบนถนนเหอะครับ เดี๋ยวรถชนพอดี - -”ผมตอบกลับไปแค่นั้นก่อนจะเบนหน้าหนีไปมองหน้าต่าง
“เหอะ”
ธีมจาก
ความคิดเห็น