รักกลับคืน(Love Returned)

เขาคือคนแรกที่เธอรัก และเป็นคนเดียวที่เธอไม่เคยลืม

สิบปีผ่านไป ความรู้สึกในวันนั้นยังไม่เคยเปลี่ยน

แต่เมื่อเขากลับมา... เขาไม่ใช่ผู้ชายคนเดิมที่เธอเคยรู้จัก

เสียงเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวลดระดับลงเหนือสนามบินสุวรรณภูมิ แสงไฟของเมืองกรุงเทพฯ สะท้อนขึ้นเป็นประกายระยิบระยับผ่านหน้าต่าง

ในห้องโดยสารชั้นพิเศษ เอริค ซิกฮาส ชายหนุ่มลูกครึ่งไทย–อเมริกัน วัยสามสิบห้า ปี นั่งเงียบ ดวงตาสีน้ำเงินเข้มทอดมองลงไปยังเมืองที่เขาเคยทิ้งไว้ข้างหลัง

ในมือของเขาคือแฟ้มสีน้ำตาลเรียบ หัวกระดาษมีชื่อที่เขาไม่เคยลืม

"พลอยชมพู พิริยพงษ์"

'สิบปี… ฉันไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่ฉันไม่เคยหยุดคิดถึงเธอเลย'

เขาเคยเจอเธอตอนอายุสิบห้า ตอนที่เธอเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ วัยห้าขวบที่ถูกส่งมาอยู่กับยาย หลังพ่อแต่งงานใหม่

เธอเป็นเด็กที่ไม่พูดมาก แต่รอยยิ้มของเธออบอุ่นจนเขาไม่อาจละสายตา

เธอกลายเป็นส่วนหนึ่งในทุกวันของเขา และกลายเป็นความผูกพันที่แนบแน่นโดยไม่รู้ตัว

สิบปีที่เติบโตเคียงข้างกัน เขาเห็นเธอเปลี่ยนจากเด็กตัวเล็กเป็นสาวน้อยที่เริ่มมีคำถามกับโลกใบนี้ และเขาเอง... ก็เริ่มกลัวว่าถ้าพูดอะไรออกไป ทุกอย่างอาจจะไม่เหมือนเดิม

แต่ในวันที่เขาตัดสินใจจะบอกเธอทุกอย่าง พ่อของเขาก็ถูกลอบยิงเสียชีวิตกลางกรุงเทพฯ

ข่าวลือพุ่งเป้าไปยังตระกูลธุรกิจที่เคยเกี่ยวข้อง หนึ่งในนั้น... คือพิริยพงษ์

แม้ไม่มีหลักฐาน แต่ก็เพียงพอให้ครอบครัวของเขาตัดสินใจส่งเขาออกนอกประเทศทันที

ไม่มีแม้แต่โอกาสจะหันกลับไปมอง ไม่มีเวลาพูดคำลา

'ตอนนั้นเธออายุสิบห้า ฉันอยากรู้ว่าเธอรู้สึกยังไง… แต่ฉันไม่มีโอกาสได้ถาม'

สิบปีในนิวยอร์ก เขาสร้างตัวเองจากศูนย์

เขากลายเป็นผู้บริหารระดับโลก เป็นชายหนุ่มที่เยือกเย็น สุขุม และประสบความสำเร็จในสายตาใครหลายคน

แต่ในหัวใจ เขาแค่ชายคนหนึ่งที่ยังคิดถึงรอยยิ้มของเด็กคนนั้นทุกคืนก่อนหลับตา

และตอนนี้... เขากลับมา

ไม่ใช่เพื่อธุรกิจ ไม่ใช่เพื่อแสดงตัว

แต่เพื่อหาคำตอบ ว่าเธอยังเป็นคนเดิมหรือเปล่า

เขาเปิดแฟ้มในมือออกช้า ๆ รายงานบอกว่าเธอเติบโตมาท่ามกลางความลำบาก

หลังจากเขาจากไปได้สองปี ยายของเธอเสียชีวิต

ตอนนั้นเธออายุแค่สิบเจ็ด

พ่อที่เคยทอดทิ้งกลับมาอีกครั้ง ขายที่ดินของยาย แล้วพาเธอกลับไปอยู่กับครอบครัวใหม่

แม่เลี้ยงที่ไม่เคยมองเธอเป็นลูก และน้องสาวต่างแม่ที่อายุห่างกันสองปี

เธอต้องทำงานบ้าน ทำงานพิเศษ และส่งตัวเองเรียนจนจบมหาวิทยาลัย

ไม่มีใครอยู่ข้างเธอ ไม่มีแม้แต่คำว่า “บ้าน” จริง ๆ

แต่เธอก็ยังยืนหยัดอยู่ได้

'พลอยชมพู... เธอเข้มแข็งกว่าที่ฉันคิดไว้มาก'

วันนี้เธอกลายเป็นสถาปนิกมากฝีมือของบริษัทออกแบบชั้นนำ

แต่สิ่งที่รายงานไม่เคยเขียนไว้ คือเธอรู้สึกยังไงในวันที่ไม่มีใครอยู่ข้างเธอเลย

เธอยังรอเขาอยู่ไหม?

เขาปิดแฟ้มลงช้า ๆ

เสียงล้อเครื่องบินกระทบรันเวย์ดังก้องในความเงียบ

ดวงตาของเขายังนิ่ง แต่หัวใจกลับสั่นเหมือนเด็กหนุ่มคนเดิม

'คราวนี้… ฉันจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกแล้ว'

เขาลุกขึ้น หยิบสูทพาดบ่า แล้วก้าวออกจากเครื่องอย่างมั่นคง

เขากลับมาแล้ว เพื่อทวงบางอย่างที่สำคัญที่สุดในชีวิตกลับคืนมา

---