คางิบาบะและเรื่องประหลาดอื่นๆ

ฉันชอบคืนที่ฝนตก เราจะแง้มบานเลื่อนของห้องนั่งเล่นให้ลมผ่าน จากนั้นก็ดับไฟแล้วจุดเทียน บนโต๊ะเตี้ยเราเตรียมของกินเล่นจำพวกถั่วและชีส ยูเรียผู้เป็นเจ้าบ้านมักจะยอมเปิดไวน์ขวดแพงในคืนแบบนี้ พวกเรานั่งเอกเขนกกันกับพื้น คนไหนโชคดีเจ้าแมวโยรุก็จะมาคลอเคลียขอนั่งตัก เมื่อรสเปรี้ยวปร่าของไวน์ไหลผ่านลิ้น พวกเราก็ล้วนตกอยู่ในภวังค์ ดื่มด่ำกับเสียงฝนและบรรยากาศที่ยากอธิบาย ชีวิตปกติเมื่อช่วงกลางวันแลดูห่างไกล เรารู้สึกราวกับกลายเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาลที่ไร้ขอบเขต โซ่ตรวนของสังคมที่พันธนาการเรามาตลอดพลันหย่อนคลายลง ตอนนั้นเองที่สามัญสำนึกไม่ได้นำความคิดเราอีกต่อไป เราเริ่มรำลึกถึงเหตุการณ์เล็กๆ เรื่องเล่าเก่าๆ นิทานในวัยเด็ก หรือความฝันเมื่อหลายคืนก่อน ซึ่งล้วนแต่มีส่วนผิดเพี้ยน แปลกประหลาด หรือกระทั่งสั่นประสาท เราผลัดกันถ่ายทอดเรื่องราวเหล่านั้น ซึมซับความมืดมิดของกันและกันอย่างหิวกระหาย 

ฉันไม่ค่อยมีเรื่องราวของตัวเองมากนัก แต่ฉันมีสมุดมูจิเล่มเล็กอยู่ข้างตัวเสมอ คอยจดจารสิ่งต่างๆ ที่ได้ยินได้ฟัง ไม่ว่าเรื่องที่ทำให้ฉันขนลุกซู่หรือหัวร่องอหาย และเพื่อความเป็นส่วนตัวของผู้เล่า ฉันขอถือวิสาสะในการเปลี่ยนชื่อตัวละคร ดัดแปลงรายละเอียด หรือแม้แต่สานต่อเรื่องราวบางเรื่องเพื่อหาบทสรุป กระนั้นฉันก็ขอยืนยันว่าจะพยายามรักษาแก่นของเรื่องตามต้นฉบับ เพราะเป้าหมายของฉันไม่ใช่การถอดความแบบคำต่อคำ แต่เป็นการจำลองบรรยากาศในคืนฝนพรำนั้นให้เกิดขึ้นอีกครั้งต่างหาก 

เมื่อเข้าใจตรงกันแล้วก็ขอเชิญทุกท่านหรี่ไฟในห้อง จุดเทียนหอมสักดอก แล้วขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของความเร้นลับไปอย่างพร้อมเพรียงกัน

-คาโมเมะ