คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #91 : 17 MY HEART 1/5
“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ”
ธริษตรีบอกเสียงอ่อนเสียงหวานออกแนวประชดประชันขณะสะบัดใบรับรองแพทย์ที่รับมาจากนายแพทย์หนุ่มเพื่อนพี่ชาย
จริง ๆ แล้วเธอก็ไม่ได้อยากมากับเขานักหรอก
หากเดินออกจากบ้านไปคลินิกหน้าปากซอยตั้งแต่แรกอาจจะได้ใบรับรองแพทย์เร็วกว่านั่งรถมาโรงพยาบาลกับภูธิปด้วยซ้ำไป
“บรีสไปก่อนนะคะ”
ชายหนุ่มถอนหายใจยาวเหยียดก่อนยกข้อมือขึ้นดูหน้าปัดนาฬิกา
ธริษตรีก็เหลือเกิน พอเขาหมดประโยชน์ก็เขวี้ยงทิ้งกันง่าย ๆ
“เพิ่งเก้าโมงกว่าเอง
ไม่ทานมื้อเช้ากับพี่ก่อนหรือ”
“ไม่ละค่ะ
บรีสไม่รบกวนคุณหมอดีกว่า”
“น้องบรีสมีธุระที่ไหนหรือครับ
หรือว่านัดแฟนไว้” ภูธิปลองหยั่งเชิง
ทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้วว่ายายจอมแสบไม่มีทางแอบกิ๊กกั๊กกับหนุ่มที่ไหนได้
ก็แหงละ ไอ้บอมมันหวงน้องสาวยิ่งกว่าพญาจงอางหวงไข่ทองคำ
“ถ้ามีก็ดีสิคะ
แฟนน่ะ” ธริษตรีสะบัดหน้าพรืด เขาจี้ได้ถูกจุด หนุ่ม ๆ
ที่มองเธอและเธอมองไว้น่ะพอจะมีอยู่บ้าง
แต่พี่ชายรู้ทันและสกัดดาวรุ่งสำเร็จก่อนทุกที เหตุผลก็เดิม ๆ คือเธอยังเรียนไม่จบ
ควรจะทุ่มเทให้กับการเรียนมากกว่าจะคิดเรื่องมีแฟน
เขาให้เหตุผลแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน บรรดาเพื่อน ๆ
ในคณะก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนกันแล้วทั้งนั้น แล้วก็ไม่เห็นว่าการเรียนจะย่ำแย่ลง
ผลการเรียนสูงขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำเพราะช่วยกันติว
ยังเหลือแค่เธอนี่แหละที่เพื่อนมองว่าเป็นยายป้าเคร่งจารีต
“แล้วจะไปไหน
พี่ไปเป็นเพื่อนได้นะ”
หญิงสาวมองหน้าคนเสนอตัว
‘ไปเป็นเพื่อน’ แล้วก็แทบจะหลุดหัวเราะออกมาให้เขาเสียความมั่นใจ ไปเป็นเพื่อนคงไม่ไหว
เพราะภูธิปอายุเยอะแล้ว
ขืนเธอเดินควงกับเขามีหวังคนอื่นคงคิดว่าสาวสวยวัยมะม่วงขบเผาะเป็นเด็กเสี่ยแน่ ๆ
“คุณหมอว่างหรือคะ”
“วันนี้พี่อยู่เวรดึก
ช่วงเช้ากับบ่ายเลยว่าง” มือเรียวราวอิสตรีสอดเข้ากระเป๋ากางเกง
“แล้วก็เรียกพี่คิงเถอะ เรียกคุณหมอเหมือนถูกคนไข้กับบรรดาพยาบาลเรียกยังไงก็ไม่รู้”
“ไม่ล่ะคะ
บรีสเรียกแบบนี้แหละดีแล้ว ส่วนคำว่า ‘พี่คิง’ เก็บไว้ให้คุณแมลงทับเรียกเถอะค่ะ”
“คุณแมลงทับ
?”
“ก็แฟนคุณหมอไงคะ
ที่ไปงานวันเกิดป้านวลด้วยกันน่ะค่ะ ทรงเครื่องจนบรีสคิดว่าแมลงทับลงประทับร่าง”
ปลายเสียงสะบัดเล็กน้อยยามเอื้อนเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้น
แค่จินตนาการว่ามือภูธิปลูบไปทั่วตัวคุณแมลงทับเธอก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
แล้วทำไมต้องรู้สึกอะไรแบบนั้นด้วยก็ไม่รู้
“เขาชื่อริชชี่”
“นั่นแหละค่ะ
คนเดียวกัน” ใบหน้างดงามที่แต่งแต้มเครื่องสำอางไว้เพียงบางเบาเริ่มมู่ทู่ยามพูดถึงบุคคลที่สาม เธอไม่อยากรู้หรอกว่าคนรักของเขาชื่ออะไร หรือจริง ๆ
แล้ว ไม่อยากจำก็ไม่รู้ เพราะแค่ได้ยินชื่อก็รู้สึกไม่ถูกชะตาขึ้นมาตงิด ๆ
เธอไม่เคยเห็นใครประหลาดเท่าคุณริชชงริชชี่อะไรนั่น
นอกจากไปงานวันเกิดโดยที่ไม่รู้จักกับเจ้าของงานอย่างเป็นทางการแล้วยังกล้าโกยของกินในงานใส่ถุงพลาสติกใสที่บอกว่าเผลอหยิบติดกระเป๋ามา
เอากลับไปมากขนาดนั้นน่าจะกินได้หลายมื้อ
“ว่าแต่
เราจะไปกันได้หรือยังครับ”
“ไปไหนคะ”
“พี่จะไปกรมการขนส่งเป็นเพื่อนน้องบรีส
รับปากไอ้บอมแล้วว่าจะดูแลน้องสาวให้ ขืนปล่อยให้น้องบรีสไปเองพี่ก็ผิดสัญญาน่ะสิ”
“อ๋อ
ที่อาสานี่เพราะว่าไปรับปากพี่บอมไว้หรอกหรือคะ” หญิงสาวถามเสียงอ่อย
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาซ่อนความผิดหวังเอาไว้เล็ก ๆ “เดี๋ยวบรีสโทรบอกพี่บอมเองค่ะว่าอยากไปคนเดียว
คุณหมออาสาไปเป็นเพื่อนแล้วแต่บรีสดื้อไม่ยอมฟัง”
“น้องบรีสยังเหมือนเดิม
ดื้อไม่เปลี่ยนตั้งแต่เด็กยันโต พี่บอกว่าจะไปเป็นเพื่อนก็ต้องไปเป็นเพื่อนสิ”
ใบหน้าหล่อเหลาส่ายให้กับความรั้นของยายไหกระเทียมต่อขาในอดีต
“เอ๊ะ
! คุณหมอมีสิทธิ์อะไรมาว่าบรีสดื้อคะ”
“ก็หรือไม่จริง
ดื้อเสมอต้นเสมอปลาย พี่รู้ดีเพราะเห็นน้องบรีสมาตั้งแต่...”
“ตั้งแต่อะไร
บอกมานะคะ” คนใจร้อนเร่งเอาคำตอบ หลังนายแพทย์หนุ่มลากเสียงยาวก่อนเงียบไปพักหนึ่ง
การได้แกล้งสาวจอมเอาแต่ใจให้เต้นเร่า
ๆ ได้คงเป็นความสุขอย่างหนึ่งที่เขาเพิ่งค้นพบให้ตัวเอง ภูธิปกอดอก พยักหน้าน้อย ๆ
เป็นการเพิ่มตัวเร่งปฏิกิริยาอาการเต้นเร่า ๆ
นั้นให้พุ่งสู่ระดับสูงกว่าเดิมด้วยการยกคิ้วขึ้น
ก่อนสายตาจะเลื่อนลงไปตรงตำแหน่งที่เขาสัมผัสมาแล้ว
แม้มีเสื้อผ้ากางกั้นแต่ก็รู้ได้ว่า ‘ใหญ่เกินตัว’
“ตั้งแต่...นมยังไม่ตั้งเต้า
แต่ตอนนี้เต้าตั้งแล้ว”
ธริษตรีแทบปรี๊ดแตก
ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธาหาใช่อาการเขินอายไม่ เธออยากจะกระทืบเท้า
อยากชกหน้าเขาเข้าสักเปรี้ยง เอาให้เลือดอาบ อยากต่อว่าให้หายเจ็บใจ
หากก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะอยู่ในโรงพยาบาล ซ้ำยังเป็นหน้าห้องตรวจแผนกอายุรกรรมที่คนไข้แน่นขนัดทุกวัน
“ไอ้หมอลามก
!” หญิงสาวสบถเสียงลอดไรฟัน
เก็บเอาความมีมารยาทและความเกรงใจที่เขาอายุมากกว่าเข้าลิ้นชักด้านในสุดไป
ที่ผ่านมาแค่เหม็นขี้หน้า ไม่อยากเจอ ไม่อยากพูดด้วย แต่นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป
ระหว่างเธอกับผู้ชายคนนี้จะถูกจารึกด้วยตัวอักษรสีแดงใหญ่ ๆ หนา ๆ ชัด ๆ ว่า ‘ศัตรู’ “เวรกรรมอะไรนักหนาก็ไม่รู้”
ความคิดเห็น