คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 4th story ::: Noona, Can you be my lover? (SeoHun) [100%]
Noona, Can you be my lover?
SeoHun
อฮยอนรู้ัวว่าเธอหน้าาี มันอาะฟัูหลัวเอไปหน่อย แ่มัน็เป็นวามรินี่ ถ้าให้พูามรเธอ่อน้าภูมิใับมันนะ ยเว้นเวลานี้ที่เธอนึเลียวามสวยอัวเอึ้นมาริๆ
“ะรีบไปไหน๊ะน้อสาว หยุุยับพี่่อนสิ” อฮยอนไม่สนใ เร่ฝีเท้าเินหนีลุ่มายหนุ่มที่เินามหลัมา “อย่าหยิ่สิ๊ะ หันหน้าสวยๆมาให้พีู่หน่อยสิ” พวเาส่เสียแวไม่หยุ อฮยอนอยาะวิ่หนีแ่ิว่ามันะไม่ใ่วามิที่ี เธอแอบหยิบมือถือึ้นมาโทรหาน้อาย ันโร้ายเาปิเรื่อะั้น อฮยอนนึ่าเาอยู่ในใ
เธอ้าวเินให้ยาวึ้นและพยายามไม่ใส่ใเสีย้าหลั เหลือเพียไม่ี่บล็อ็ะถึบ้านเธอแล้ว แ่ิอฮยอน็รู้สึอุ่นใึ้นมา แ่วามรู้สึนั้นลับอยู่ไ้ไม่นาน ายนหนึ่เินเ้ามาประิแล้วว้า้อมือเธอเอาไว้ เาระาอย่าแรให้เธอหันหน้าไปหา อฮยอนร้อราออมา “โอ๊ย ปล่อยนะ” เธอสะบัแนให้หลุาารับุมแ่ไม่สำเร็ เพียั่วอึใเธอ็ถูล้อมไว้แล้ว
“ไปับพวพี่เถอะนะ” ายนหนึ่ส่ยิ้มน่ายะแยให้แล้วพยายามลาเธอให้เินามไป อฮยอนืนัวแล้วะโนอวาม่วยเหลือ “่วย้วย-” ทันทีที่เธอเปิปา ายที่อยู่้าหลั็ยื่นมือมาปิปาเธอเอาไว้ “หุบปาะ ะไป้วยีๆหรือ้อให้ใ้ำลั” เาู่ระิบ้าหู อฮยอนัวแ็ทื่อ เธอรู้สึลัวึ้นมาับใ
“พวนายทำอะไรน่ะ” เหมือนเสียาสวรร์มาโปร อฮยอนและลุ่มหนุ่มโพร้อมใันหันไปทา้นเสีย ายหนุ่มผมสีทอในเสื้อเิ้สีาวยืนล้วาเยีนส์ในท่าทาสบายๆ “ไม่ใ่เรื่ออแ อย่ามายุ่” อฮยอนวยโอาสที่พวเาเผลอ เหยียบเท้านที่ับมือเธอเอาไว้เ็มแรแล้ววิ่ฝ่าวล้อมออมา เธอิว่าัวเอหลุพ้นแล้วแ่ลับถูว้าผมเอาไว้นหายหัวไป้าหลั อฮยอนเ็บนร้อออมาเสียั
ผลั เสียระทบอวัถุัลั่นพร้อมับแรึเส้นผมที่หายไป อฮยอนหันลับไปมอ็พบว่าายที่ว้าเธอเอาไว้หายหลัลไปับพื้นเรียบร้อยแล้ว้วยฝีมืออหนุ่มผมทอ เาสะบัมือที่ใ้่อยแล้วบ่นออมาเบาๆ “เ็บะมั” ่อนะหันมาหาเธอ “ไม่เป็นอะไรใ่มั้ย” อฮยอนพยัหน้าอบ เธอเห็นายอีสามนที่เหลือพุ่เ้ามาึรีบะโนเือน “ระวั้าหลั” หนุ่มผมทอหันลับไปอย่ารวเร็ว เาปล่อยหมัใส่ายร่าอ้วนแ่ลับถูนัวสูสวนหมัลับมา เาเไป้าหลั ยหลัมือึ้นเ็เลือที่มุมปา “มีปัาแ่นี้เหรอ” เาพูเยาะเย้ยแล้วลับเ้าสู่สนามประลออีรั้
อฮยอน้าวาไม่ออ เวลานี้เธอวระวิ่หนีลับบ้าน แ่เธอไม่สามารถละสายาาหนุ่มผมทอไ้ เาหลบหลีารโมีไ้รวเร็วราวับผีเสื้อและออหมัไ้รุนแรัับรูปร่าผอมบา อฮยอนทึ่ในวามสามารถอเา เพียไม่นานายสี่น็ล้มลไปอับพื้น พวเาร้อโอรวแล้วพาันวิ่หนีไป ทิ้บาแผลและราบเลือไว้ให้ับหนุ่มผมทอ แม้เาะบาเ็บแ่มัน็เล็น้อยมาเมื่อเทียบับสิ่ที่เาเผิมา
ร่าสูในเิ้เปื้อนเลือเไป้าน้า อฮยอนรีบวิ่เ้าไป่วยพยุเาเอาไว้ “เินไหวมั้ยะ” เธอถาม้วยวามห่วใย “ไปทำแผลที่บ้านัน่อนเถอะ่ะ” เามอหน้าเธออย่าั่ใแล้วพยัหน้ารับ อฮยอนึพาเาไปที่บ้าน เธอเปิประูแล้วเปิไฟห้อนั่เล่น เธอเหลือบมอนาฬิาและพบว่าอนนี้เป็นเวลาเที่ยืนว่าแล้ว เธอนึโทษนิโลที่อให้เธออยู่่วยิวหนัสือนึป่านนี้
ายหนุ่มยืน้าอยู่หน้าประู “นี่บ้านอเธอเหรอ” เาถาม ใบหน้าเ็มไป้วยวามสสัย “ใ่แล้ว เิเ้ามาเลย่ะ” อฮยอนพาหนุ่มผมทอเ้ามานั่บนโฟาโยไม่ไ้เอะใท่าทีอเา “รอแป๊ปนึนะะ” เธอเินไปหยิบล่อปมพยาบาล้วยวามเียบ พ่อับแม่อเธอหลับแล้ว เธอไม่อยาปลุพวเาึ้นมาและเธอ็ี้เียะอธิบายเรื่อนี้ให้น้อายฟั้วย
อฮยอนลับมาพร้อมับล่อพยาบาลในมือ เธอนั่ล้าๆเาแล้วหยิบแอลอฮอล์ล้าแผลึ้นมา “เ็บหน่อยนะะ” เธอ่อยๆบรรเ็แผลที่มุปาให้อย่าเบามือ ใบหน้าอเาเหยเทันทีที่สำลีสัมผัสบาแผล ระหว่าทำแผลเธอ็แอบสัเใบหน้าอเาไป้วย หน้าเรียวเล็ มูโ่เป็นสัน ริมฝีปาไ้รูปสีแัับผิวาวราวน้ำนม อฮยอนนึื่นมในวามหล่อเหลาอเา
วามมอหน้าเธออยู่ลอนอฮยอนรู้สึเร็และใเ้นไม่เป็นัหวะ “อบุมาริๆนะะ ถ้าไม่ไุ้่วยไว้ันแย่แน่ๆ” เธอเอ่ยึ้นมาทำลายวามเียบแสนอึอั หนุ่มผมทอยิ้มให้ “ไม่เป็นไรรับ”
อฮยอนรู้สึว่ารอยยิ้มอเาน่ารัที่สุเท่าที่เธอเยเห็นมา มันทำให้หัวใพอโ
“ราวหลัอย่าลับึแบบนี้อีนะรับ โยเพาะนสวยแบบุ มันอันราย” เาพูเสียหวานทำเอาอฮยอนแทบะละลายไปอับพื้น
“เ้าใแล้ว่ะ” เธออบระอ้อมระแอม้วยวามเินอาย ท่าทาอนรหน้าเรียรอยยิ้มามุมปาอายหนุ่ม
“เสร็แล้ว่ะ” เธอพูแล้วถอยัวออห่าแ่อีฝ่ายลับโน้มัวเ้าหานใบหน้าอทัู้่ห่าันเพียืบเียว “ะ ะทำอะไรน่ะ” อฮยอนเสียสั่น มอหน้าเาอย่าหวาระแว
“ไม่น่าถามเลยนะ” เาส่ยิ้มเ้าเล่ห์ให้แล้วประบปาูบอย่ารวเร็ว อฮยอนร้อ้วยวามใแ่ลับมีเพียเสียราอู้อี้ออมาาปาที่ถูปิ เธอยมือึ้นทุบอว้าแ่เาลับไม่สะทสะท้าน ายหนุ่มับ้อมืออเธอยึเอาไว้้าลำัว เาบริมฝีปาเ้าับปาอเธออย่าหนัหน่วนอฮยอนหายใไม่ออ เธอเผลอัริมฝีปาอเาไปเ็มแรนรู้สึถึรสาวอเลือในปา
วินาทีที่ลิ้นร้อนแทรเ้ามา อฮยอนเบิ่าว้าแล้วบิัวัืนแ่็ไม่อา้านทานไ้ เาลิ้มรสหวานอย่าำนา แม้เธอะปิเสธเาในอนแร แ่วามร้อนแร วาบหวานและวามอ่อนโยนที่เามอบให้ในเวลาเียวันทำให้เธอล้อยามอย่าเลี่ยไม่ไ้ เธอเผลอัวหลับาพริ้มปล่อยใไปับสัมผัสอเา อฮยอนรู้สึว่าสิอัวเอำลัหลุลอย
เมื่ออีฝ่ายมีท่าทีอ่อนลวาอายหนุ่ม็เป็นประาย อฮยอนโอบแนรอบอเาแล้วเริ่มูบอบ ร่าสูผลัเธอลนอนแล้วึเ้ามาอนหน้าอเบียเ้าับเิ้าว เาไม่ยอมผละริมฝีปาออารสูบแสนหวานแม้แ่เสี้ยววินาที มือให่เริ่มล้วเ้าไปใ้เสื้ออเธอ ปลายนิ้วสัมผัสับผ้าลูไม้เนียนนุ่มแล้วู่ๆเา็หยุะัไป
“ผมว่าผมลับ่อนีว่า” หนุ่มผมทอพูึ้น่อนที่ทุอย่าะเลยเถิไปมาว่านี้ อฮยอนลืมาโผล่พร้อมสิที่ลับมา
ทัู้่อยู่ในสภาพที่ไม่่าัน หอบเหนื่อย ริมฝีปาบวมเปล่าารูบอันยาวนาน ผมเผ้ายุ่เหยิและเสื้อผ้าหลุลุ่ย อฮยอน่าัวเอในใ เธอเป็นผู้หิภาษาอะไรันถึปล่อยัวให้ผู้ายแปลหน้านเือบมีอะไรันแล้ว แถมยัเิในห้อนั่เล่นบ้านัวเออี้วย เธอหน้าา้วยวามสมเพัวเอ
ายหนุ่มผละัวออแล้วลุึ้นยืน อฮยอนพยุัวึ้นนั่แล้วัเสื้อผ้าหน้าผมัวเอให้เ้าที่
“ผมลับ่อนนะรับ” เายมือึ้นลูบผมแ้เิน
“เี๋ยวันไปส่่ะ” อฮยอนลุเินามหลัเาไปที่ประูบ้าน “วันนี้้ออบุริๆนะะ” เธอโ้ให้ายหนุ่มที่ยืนอยู่นอบ้าน เายิ้มว้าอบ ทัู้่ยืนมอาัน ่าฝ่าย่ามีสิ่ที่อยาพูแ่ไม่มีใรเอ่ยปาออมา นระทั่ายหนุ่มหันหลัเินลับ อฮยอนึเป็นฝ่ายพูออมา
“เี๋ยว่ะ” เาหันลับมา “ือ อทราบื่อุไ้มั้ยะ”
“ผมเฮุนรับ” เาอบพร้อมรอยยิ้ม
“แล้วเราะไ้เอันอีมั้ยะ” อฮยอนหน้าแ ้มหน้าหลบสายาที่มอมา
“แน่นอนรับ” เสียอเา่าอ่อนโยน
“ฝันีนะรับ... อฮยอน” ท้ายประโยเบานเหมือนเสียระิบ อฮยอนไ้ยินื่อัวเอแ่ไม่แน่ใว่าหูแว่วไปเอหรือเปล่าึเยหน้าึ้นมอ ายหนุ่มโบมือให้แล้วเินาไปอย่ารวเร็ว
สสัยะิไปเอ เาะรู้ื่ออเธอไ้ยัไัน
อฮยอนเินลับเ้าบ้านแล้วยืนพิประู ่อนะทรุลนั่เพราะาทั้สออ่อนแรนไม่สามารถพยุร่าายไว้ไ้ เธอยมือึ้นับริมฝีปา ูบแรอเธอ อฮยอนยิ้มออมาราวับนบ้า
“เฮุน หวัว่าเราะไ้เอันอีนะะ”
อฮยอนนอนอ่านหนัสืออยู่บนโฟา าเรียวยาวพาอยู่บนัอน้อาย “อินนี่นวให้พี่หน่อย” เธอเย่าาเร่ อินลอาอย่าเบื่อหน่ายแ่็ยอมทำามโยี
“วันนี้พี่ไม่ไปมหาลัยเหรอ” เาถาม อฮยอนส่ายหน้าปิเสธ “วันนี้ไม่มีเรียน อยู่บ้านอ่านหนัสือีว่า” อนนี้เธอเป็นนัศึษาั้นปีสี่ที่ใล้ะเรียนบแล้ว ส่วนน้อายแสนรันนี้เรียนอยู่ปีสุท้ายอั้นมัธยมปลาย ถึพวเธอะอายุห่าันถึสี่ปี แ่ทัู้่็รัและสนิทันมา
“อฮยอนนูนา ผมอ่วยอะไรหน่อยิ” อินหยุนว
อฮยอนละสายาาหนัสือแล้วมอหน้าเา “ว่ามาสิ” เธอเลิิ้วึ้น
“นูนา็รู้ใ่มั้ยว่าผมใล้ะ้อสอบเ้ามหาลัยแล้ว” ายหนุ่มเว้น่วไป อฮยอนมวิ้ว
“ไม่้ออ้อม้อมเลยอิน มีอะไร็ว่ามา”
“่วยิวให้ผมับเพื่อนหน่อยสิ” เามอาเธอแล้วระพริบาปริบๆราวับลูหมาัวน้อย
“ไม่เอาอ่ะ ไปหาที่เรียนพิเศษเอาสิ” เธอปิเสธอย่าไร้เยื่อใย
อินยัไม่ยอมแพ้ “สมัรอนนี้มันไม่ทันแล้วอ่ะ แล้วนูนา็เรียนเ่ะาย สอนให้หน่อยนะนูนาสุสวย” เาอออ้อนเสียหวาน อฮยอนรุ่นิอยู่รู่หนึ่่อนะนึ้อเสนอึ้นมา
“ไ้ แ่้อมีสิ่แลเปลี่ยนนะ” เธอยัิ้วให้
“นูนาอยาไ้อะไรอ่ะ” อินยัิ้วอบ
“เวรทำวามสะอาหนึ่เือน” อฮยอนยิ้มมุมปา อินไ้ฟัแล้วโวยวายึ้นมา
“เห้ย เยอะไปอ่ะ สอสัปาห์ไ้มั้ย” เา่อรอ
“สามาัว” อฮยอนยืนยันหนัแน่น “ะเอาไม่เอา”
อินหน้าบึ้แล้วถอนหายใออมา “็ไ้ๆ สาม็สาม” อฮยอนไ้ยินแล้วยิ้มว้า “ั้นเป็นอันล” เธอยื่นมือไปับมือน้อาย
ปิ๊ป่อ
เสียออประูัึ้น สอพี่น้อหันไปมอทา้นเสียพร้อมัน อฮยอนใ้ปลายเท้าเี่ยสี้าอน้อาย “นายไปูสิ” อินเบ้ปาใส่หนึ่ทีแล้วลุึ้นทำาม อฮยอนหันลับไปอ่านหนัสือ่อ เธอไ้ยินเสียเปิประูและเสียทัทายออินัึ้น สสัยะเป็นเพื่อนอเาล่ะมั้
อินเินลับมาพร้อมับแที่เินามหลั “อฮยอนนูนา นี่เพื่อนผมเอ เาะมาให้พี่่วยิว้วยอ่ะ” อฮยอนลหนัสือที่บัหน้าอยู่ล วาู่โประสานเ้าับนมาใหม่ เธอเ้ัวึ้นนั่ทันที วาเบิ่ว้า ปาอ้า้า้วยวามใ
เ็หนุ่มผมทอในุนัเรียนสีเหลือส่ยิ้มหวานให้ อฮยอนหน้าีเผือ
“สวัสีรับอฮยอนนูนา ผมโอเฮุนรับ”
--------------------------------- 30% ---------------------------------
“นะ นะ นะ นาย-” อฮยอนี้หน้าายหนุ่มในุนัเรียน
เฮุนพยายามลั้นหัวเราะสุีวิ เาไม่ิว่าอีฝ่ายะแสปิิริยาออมาไ้ลเ่นนี้
“นูนาเป็นอะไรไปน่ะ” อินโบมือไปมารหน้าเธอแล้วหันไปหาเฮุน “รู้ัันแล้วเหรอ” เฮุนเปิปาทำท่าะอบแ่อฮยอนัึ้นมา่อน
“พี่เปลี่ยนใไม่สอนแล้ว” อฮยอนลุึ้นเินหนีแ่อินว้าแนเอาไว้่อน
“เห้ย ไม่ไ้ เราลันแล้วนะ” เาทัท้วอย่าไม่พอใ อฮยอนเหลือบไปมอหน้าเพื่อนสนิทอน้อายที่ำลัส่ยิ้มหวานให้
บ้าริ เาเป็นเพื่อนออินหรือเนี้ย อนนั้นเธอิว่าเาอายุเท่าันหรือมาว่าเสียอี แ่นี่เล่นเ็ว่าเธอั้สี่ปี ไม่อยาเื่อ เธอเสียูบแรให้ับเ็ม.ปลายหรือเนี้ย เธอทำบ้าอะไรลไปน่ะอฮยอน
“นูนาสัาแล้วนะ” อิน้อาเม็้วยสีหน้าริั อฮยอนั่ใอยู่นาน่อนะถอนหายใออมา “เ้าใแล้ว สอน็สอน”
อฮยอนเปิโทย์ิศาสร์ให้ทัู้่ลอทำและให้ถามเมื่อไม่เ้าใ เธอพยายามะไม่ใส่ในที่นั่ร้าม แ่สายาที่้อมอมาอย่าเปิเผยทำให้เธอรู้สึอึอันทำอะไรไม่ถู
“นูนา ผมไม่เ้าใรนี้ฮะ” เฮุนเลื่อนหนัสือมารหน้าอฮยอน เาโน้มัวเ้ามาใล้นเธอรู้สึถึลมหายใอุ่น นิ้วเรียวยาวสัมผัสับมืออเธอ อฮยอนรีบัมือหนี เมื่อเธอ้อนสายาึ้นมอ็พบับรอยยิ้มที่มุมปา นี่เาใสินะ!
“โอ๊ย หิวแล้วอ่ะ” ู่ๆอินบ่นึ้นมา
“อะไรัน เพิ่เริ่มเรียนไปแป๊ปเียวเอนะ” อฮยอนหันไปแวเสียใส่น้อาย อินยัไหล่ “็ผมอยู่ในวัยำลัโอ่ะ เี๋ยวไปหาอินมาให้นะ” เาหันไปบอเพื่อนสนิทแล้วลุึ้นเินหายไปในรัว ทิ้ให้อฮยอนอยู่ับเฮุนเพียลำพั
“เลิ้อันไ้แล้ว อึอั”
“ไม่ไ้หรอ”
อฮยอนเยหน้าถลึาใส่เ็หนุ่ม
“นูนาสวยนานี้ะให้ผมเลิมอไ้ยัไล่ะ” เฮุนหยอำหวานพร้อมรอยยิ้ม อฮยอนรู้สึว่าหน้าัวเอร้อนึ้นมา เธอรีบ้มหน้าปิบั
“เียบไปเลยนะ” อฮยอนพูเสียลอไรฟัน
เฮุนเท้าแนลบนโ๊ะแล้วยื่นหน้าเ้าใล้ “ทำไมนูนาเย็นาัเลย ลืมเรื่อวัน่อนแล้วหรือไ” เาเลิิ้วึ้น ฮฮยอนไม่อบ เฮุนมอหิสาวที่นิ่เียบทำเป็นไม่สนใแล้วรู้สึอยาแล้ึ้นมา
“ผมยัเ็บอยู่เลย” อฮยอนเหลือบมอนพู เา่อยๆเลียริมฝีปาัวเอ้าๆอย่าใ อฮยอนเพิ่เห็นว่ามีรอยแผลอยู่ที่ริมฝีปาล่าอเา “นูนานี่ร้ายริๆเลยนะ” เาลาเสียยานา หน้าออฮยอนเปลี่ยนเป็นสีแ เธออ้าปาั้ใะ่าแ่อินเินลับมาเสีย่อน
อินวานมห่อลบนโ๊ะแล้วยื่นน้ำอัลมระป๋อให้เฮุน “มีอะไรันเหรอ” เาหันมอหน้าพี่สาวและเพื่อนสนิทสลับันไปมา
“อ้าว ปาแไปโนอะไรมาล่ะ” อินเพิ่สัเเห็นึทัึ้นมา
เฮุนยิ้ม “โนแมวัมาน่ะ” เาเหลือบมออฮยอน้วยหาา “แมวน้อยแสนน” มุมปายึ้นอย่าวนๆ
อินมอเฮุน้วยสายาุน นบ้าอะไรโนแมวัปาว่ะ แม้ะสสัยแ่เา็ี้เียถาม่อึัสินใปล่อยผ่านแล้วหันไปสนใ้อสอบรหน้า่อ ผิับอฮยอนที่อยาะแทรแผ่นินหนีไปารนี้เ็มที่
ไอ้เ็บ้า ทำไมนาย้อทำแบบนี้ับัน้วย!!!
“วันนี้พอแ่นี้ล่ะัน”
“อฮยอนนูนา วันนี้อบุมานะรับ” เฮุนโ้แล้วส่ยิ้มหวานให้
อฮยอนยัไหล่แล้วเมินหน้าใส่
“ไร้มารยาทะมั” อินหันหน้าไปว่าพี่สาว “โทษทีนะ ไม่รู้วันนี้นูนาเป็นอะไร” เาหันไปอโทษ เฮุนส่ายหน้าบอว่าไม่เป็นอะไร
“ั้นนายเอาระเป๋าไปเ็บที่ห้อันเลยล่ะัน”
อฮยอนที่ำลัะลุึ้นเินหนีหันวับไปมอน้อาย “ห๊ะ นายว่าไนะอิน”
“อ้าว ผมลืมบอนูนาไปเหรอ” เาเอียอ “พอี่วนี้พ่อแม่อไอ้ฮุนไปทำธุระ่าประเทศน่ะ มันเลยะมาอยู่บ้านเราสัพั”
อฮยอนอ้าปา้า เธอหันไปมอหน้าเฮุน เาส่ยิ้มว้าให้ “รบวน้วยนะรับนูนา”
ไม่น้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อฮยอนรู้สึเหมือนวิาำลัหลุออาร่า เธอล้มัวลบนโฟาุหน้าลับหมอนแล้วแน่นิ่ไป เฮุนลั้นหัวเราะับภาพที่เห็น ส่วนอิน็ไ้แ่ลอาแล้วส่ายหน้าอย่าเหนื่อยใ นูนา้อบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ออมม่า ทำไม้อให้เ็นนั้นมาอยู่บ้านเรา้วยล่ะ” อฮยอนหันหน้าไปถามหิวัยลานที่ำลัเรียมอาหารอยู่้วยัน “ทำไมล่ะ เฮุนเาทำอะไรให้ลูไม่พอใหรือไ”
“เปล่า่ะ หนูแ่อยารู้เยๆ”
“็พ่อแม่อเาอุส่าห์อร้อมา แม่ะปิเสธไ้ยัไล่ะ แล้วเฮุน็ออะน่ารันานี้ อยู่้วยแล้วหัวใุ่มื่นะาย” ุนายิมพูแล้วหัวเราะิัออมา อฮยอนย่นมูแล้วใ้ไหล่ระแทอย่าหลอล้อ
“ออมม่านี่ล่ะ็ เห็นหนุ่มน่ารัๆแล้วเป็นแบบนี้ทุทีเลย”
“แหม เฮุนเาน่ารัน่าเอ็นูะาย ลูไม่เห็น้วยหรือไ”
“็ั้นๆแหละ” อฮยอนอบส่ๆแล้วหันลับไปั้ใเรียมอาหาร่อ ในหัวมีวามิมามายีันไปมา เธอยอมรับว่าัวเอมีวามรู้สึีๆับเฮุน ายหนุ่มที่่วยเธอเอาไว้ แ่พอเป็นเฮุนเพื่อนออิน เธอลับลัเล ทั้ที่ทั้สอือนๆเียวัน ทำไมมันถึยุ่ยาแบบนี้นะ
ระหว่ามอยู่ับวามิ อฮยอนไม่รู้เลยว่าท่าทามีพิรุธอนถูสายาเหยี่ยวอมาราับไ้เสียแล้ว
“เฮุน มาทาน้าวไ้แล้วลู” ุนายิมะโนเรียาในรัว อฮยอนเบ้ปาอย่าหุหิที่แม่อเธอเรียเ็หนุ่มอย่าสนิทสนม
“รับผม” เฮุนอบอย่าร่าเริ “ทาน้าวันรับุพ่อ” เาหันไปวนายวัยลานที่นัู่ทีวีอยู่้วยัน ่อนหน้านี้ทัู้่นัุ่ยเรื่อเบสบอลันอย่าออรส พ่ออเธอูะถูใเาเป็นอย่ามา
“โห อร่อยที่สุเท่าที่ผมเยินมาเลยรับุแม่” เฮุนเอ่ยมเสียใส
“ั้น็ินเยอะๆเลยนะ๊ะ” ุนายิมยิ้มว้าแล้วีบอาหารใส่านเพิ่ม “อบุรับ ุแม่นี่นอาสวยแล้วยัใีอีนะรับ” เฮุนเอ่ยมนนฟัีใออนอหน้า อฮยอนเห็นแล้วไ้แ่หัวเราะแห้ๆอยู่ในใ
“ปาหวานแบบนี้สนใมาเป็นลูเยแม่มั้ย๊ะ” พูแล้ว็หัวเราะอบใ
“ออมม่า!” อฮยอนหันไปโวยวายเสียั “พูอะไรออมาน่ะ”
“้วยวามยินีเลยรับ” เฮุนอบเสียใส อฮยอนหันวับไปส่สายาอาาใส่แ่เ้าัวลับยัไหล่ไม่สนใ
“ีเลย พ่อะไ้มีนุยเรื่อเบสบอลแทนเ้าอิน” พ่ออเธอล่าวอย่าร่าเริ
“อาป้า เบสบอลมันน่าเบื่อะาย” อินบ่นอุบอิบทำหน้าอใส่บิา
“แ่อฮยอนห่าับเฮุนั้หลายปีนะ”
“แหม ุล่ะ็ อายุมันเป็นแ่ัวเลนะ” ุนายิมหันไปบอสามี
“ใ่แล้วรับ เวลารัใร ผมไม่สนใเรื่ออายุหรอรับ” เฮุนพูพร้อมส่ยิ้มให้อฮยอน เธอรีบหลบสายาแล้วทำเป็นหูทวนลม
“เี๋ยวนะ ถ้าั้นเฮุนมัน็้อลายเป็นเพื่อนเยอผมน่ะสิ อึ๋ย แปลๆไไม่รู้อ่ะ” ำพูออินเรียเสียหัวเราะาทุนรอบโ๊ะ ยเว้นอฮยอนที่เอาแ่ถอนหายใแล้วส่ายหน้า
“ไม่มีใริะถามวามิอหนูเลยใ่มั้ยเนี้ย”
อฮยอนออาห้ออาบน้ำพลาเ็ผมที่เปีย้วยผ้านหนู สวมเสื้อยืัวโร่ที่ยาวเือบถึเ่า เธอเินรไปยัั้นวาอเพื่อเลือหนัสืออ่าน่อนนอน ในหัวมีเรื่อมามายให้ินไม่ทันสัเเห็นายหนุ่มที่นั่อยู่ปลายเีย
“าสวยนะรับ” เสียทุ้มที่ัึ้น้าหลัทำให้อฮยอนสะุ้ เธอในเือบะหลุเสียรี๊ออมา
“นะ-นาย” เธอี้หน้าผู้บุรุ “นายเ้ามาห้ออันไ้ยัไ”
“็เห็นประูไม่ล็อ ผม็เลยเินเ้ามา” เฮุนอบออมาอย่าื่อๆ
“ลมาาเียันเี๋ยวนี้เลยนะ” เาไม่ยอมทำาม อฮยอนึเินเ้าไปับแนอเาแล้วึลาเีย แ่แรอเธอไม่อาสู้อีฝ่ายไ้ ลับเป็นเธอเอที่ถูึให้นั่ลบนเีย
“นายออไปเี๋ยวนี้เลยนะ” อฮยอนพูเสียแ็
“เี๋ยวสิ ผมมีเรื่อะุย้วย” เายแนึ้นวาไม่ให้เธอลุึ้นหนี
“ั้นมีอะไร็รีบว่ามา ันเหนื่อยแล้ว” เธอมอเาาวาแล้วยแนึ้นออ แ่แทนที่ะพูอะไรออมา เฮุนเอื้อมมือไปหยิบหมอนมาวาบนหน้าัออฮยอน
“นายทำอะไรน่ะ”
“ปิไว้หน่อยฮะ ผมไม่มีสมาธิ” เฮุนยมือึ้นลูบหลัอแ้เิน
อฮยอนหน้าแแปร๊ึ้นมา “าบ้าเอ๊ย” เธอเอาหมอนใบนั้นฟาเฮุนแล้วึผ้าห่มมาปิ้นาอัวเอแทน “ไอ้ลาม”
“ทำไไ้ล่ะ ผม็ผู้ายนหนึ่นะ” เาหรี่าแล้วยิ้มมุมปา
“หยุเลยนะ มีอะไร็รีบว่ามา” อฮยอนรีบเปลี่ยนเรื่อ เธอเินนหน้าร้อนหมแล้ว
“อฮยอนนูนา ผมอบนูนารับ มาเป็นแฟนันเถอะนะ” เฮุนสารภาพรัพร้อมรอยยิ้มสบายๆ นฟัอ้าปา้าับสิ่ที่เาโผลออมา
“นะ-นาย พะ-พูเรื่ออะไรน่ะ ทะ-ทำไมัน้อบับนะ-นาย้วย” เธอพูะุะั
“อ้าว ในเมื่อผมอบนูนา ส่วนนูนา็อบผม แล้วทำไมเราไม่มาเป็นแฟนันล่ะ” เฮุนเอียอ ระพริบาปริบๆ อฮยอนแทบะลมับ ทำไมเาถึพูเรื่อแบบนี้ออมาไ้อย่าหน้าาเยเลยนะ
“ันเยบออนไหนว่าอบนายห๊ะ” อฮยอนทัท้ว
เฮุนไม่อบ เาเพียยิ้มแล้วโน้มัวเ้าใล้ อฮยอนเอนหลัหนี เฮุนับไหล่อเธอเอาไว้ไม่ให้เธอห่าออไปอี
“อฮยอน” เฮุนเรียื่ออเธอเสียหวาน
“นูนา” อฮยอนเิม่อท้าย เธอไม่พอใที่เาเรียื่อเธอเยๆ
เฮุนลอา “โอเ อฮยอนนูนา มอาผมสิ”
อฮยอนหันหน้าไปทาอื่นไม่ยอมทำาม เฮุนึับามนให้หันมาเผิหน้าับน อฮยอนัสีหน้า “นายล้าียัไ-”
“ู่” ไม่ทันที่อฮยอนะพูบประโย เฮุน็ส่เสียบอให้เธอเียบ “นูนา่วยหยุพูแล้วฟัผม่อนไ้มั้ย ไม่ั้นผมูบนะ” อฮยอนเบิ่าว้าแล้วเม้มปาแน่นทันที เห็นอีฝ่ายว่า่าย เฮุน็แอบยิ้มอยู่ในใ
“ผมอบนูนามาเลยนะ แล้วผม็รู้ว่านูนาเอ็รู้สึไม่่าัน” อฮยอนไ้ยินแล้วะเปิปาเถียแ่เฮุนส่สายาเือนให้เธอเียบไป “ถ้านูนาไม่ไ้อบผมแล้วทำไมวันนั้นถึยอมให้ผมูบล่ะ นูนาอยาเอผมอีไม่ใ่เหรอ ผม็อยู่นี่แล้วไ ทำไมนูนา้อเย็นาใส่ผม้วย”
อฮยอนัริมฝีปาล่า เธอนึอะไรไม่ออ
“นูนาล้ามอาผมแล้วพูว่าไม่อบผมมั้ยล่ะ” สายาที่ริัอเายิ่ทำให้สมออเธอว่าเปล่า เธอิอะไรออ เธอรู้แ่ว่าหัวใำลัเ้นแร
หรือเธอวระหยุใ้สมอแล้วลอฟัหัวใัวเอูบ้านะ
“นูนาเลียผมเหรอ” เมื่ออฮยอนเียบไปนาน เฮุนึถามึ้นมา้วยสีหน้าเศร้าสร้อย น้ำเสียแฝ้วยวามน้อยใ
“ัน- ันไม่ไ้เลียนาย” เสียอเธอแผ่วเบา
“ั้นนูนา็อบผมสินะ” เฮุนยิ้ม้วยาเป็นประาย
“ัน” อฮยอน้อนาึ้นมอหน้าเฮุน วาเป็นประายที่มอมาอย่าาหวัทำให้หัวใยิ่เ้นแร ราวับถูสะิให้บอวามในใ เธอหลุปาพูออมาอย่าลืมัว “อบ”
“นูนาว่าไนะ” เฮุนาโ้วยวามื่นเ้น “พูอีทีสิ” เา้อารวามมั่นใ เพราะเสียอเธอเมื่อรู่มัน่าเบาเหลือเิน
“ไม่พูแล้ว” อฮยอนึผ้าห่มึ้นลุมโป เธอเพิ่รู้ัวว่าพูอะไรออไป มันทำให้เธออายนไม่ล้ามอหน้าอีฝ่าย
“นูนา อย่าทำแบบนี้สิ มาุยันให้บ่อน” เฮุนออแรึผ้าห่มแ่ับอฮยอนอยู่นาน นในที่สุเา็นะ ใบหน้าแ่ำและผมอันยุ่เหยิอเธอ็โผล่พ้นออมาาผ้าห่มผืนหนา เฮุนรึ้อมือเล็ทั้สอ้าเอาไว้
“พูอีทีสิรับนูนา”
“ไม่” อฮยอนยืนยันเสียล้า
“ไม่เหรอ ั้นผมูบนะ” เฮุนโน้มัวเ้าหานใบหน้าอยู่ห่าันเพียืบ
“าบ้า หยุเลยนะ” อฮยอนหลับาแน่นแล้วเอียหน้าหลบ
“ะพูไม่พู” เฮุนู่
“็ไ้ๆ ันอบนาย อุ๊บ-” หลับประโยเฮุน็ูบเธออย่ารวเร็ว อฮยอนเบิ่าว้า้วยวามใ ส่เสียโวยวายในลำอแ่เฮุนไม่สนใ ริมฝีปาร้อนระมูบอย่าหนัหน่ว แม้ะัืนแ่เธอ็ปิเสธไม่ไ้ว่ารู้สึี เธอยอมรับว่าเาูบเ่มา
เมื่อพอใแล้วเฮุน็่อยๆถอนริมฝีปาออ อฮยอนหายใหอบ พยายามเอาอาาศเ้าปอให้มาที่สุ
“ผม็อบนูนานะรับ” เฮุนระิบเสียแหบพร่า้าหูนอฮยอนนลุ
“าบ้า ไหนว่าะไมู่บไ” อฮยอนทำหน้าบึ้ใส่
“ผมบออนไหนว่าะไมู่บ ำไม่เห็นไ้เลย” เฮุนยิ้มอย่าเ้าเล่ห์ “อีรอบมั้ยรับ”
“นี่นาย-”
ยสอไม่ทันะเริ่ม เสียเาะประู็ัึ้นัเสีย่อน อฮยอนใรีบ่อนเฮุนไว้ใ้ผ้าห่ม
“นูนา เห็นเฮุนบ้ามั้ย” อินที่อยู่ในุนอนเปิประูเ้ามา
“มะ- ไม่เห็น” อฮยอนรีบปิเสธ เธอสะุ้เมื่อเอวบาถูนที่่อนัวอยู่โอบไว้แน่น
“ั้นเหรอฮะ มันไปไหนอมันนะ” ระหว่าที่อินพู อฮยอนไม่มีสมาธิที่ะฟัเลย เธอพยายาม่อนสีหน้าแล้วหยิแนอเฮุนเป็นารเือน
“ว้าย” อฮยอนหลุเสียรี๊ออมาเมื่อมืออันุนลอเ้าไปสัมผัสแผ่นหลัเปลือยเปล่า ใบหน้าาวเปลี่ยนเป็นสีแ้วยวามอาย
“นูนาเป็นอะไรน่ะ” อินมวิ้วแล้วเินเ้ามาใล้
“ไม่มีอะไร” เธอรีบอบ “นูนาเหนื่อยแล้วอนอน่อนนะ” แล้วยมือึ้นสั่ไม่ให้น้อายเินเ้ามามาว่านี้
“ปิไฟให้้วยล่ะ” เธอสั่แล้วแล้ปิานอนหลับ
“เ้าใแล้ว ฝันีนะฮะ” อินยอมทำามโยีเพราะเห็นว่าวันนี้พี่สาวอุส่าห์่วยิวให้ แ่ในใ็ยันึสสัยว่าเพื่อนอนหายไปไหน
ทันทีที่ประูปิล อฮยอน็รีบลุึ้นนั่ ผละัวออาอ้อมแนว้าแล้วถีบร่าสูลาเียอย่าแร
“โอ๊ย นูนา ผมเ็บนะ” เฮุนที่ลไปนั่อยู่้าเียส่เสียโอรว
“โอเฮุน เ็ลาม นายล้าทำแบบนั้น่อหน้าอินไ้ยัไ” อฮยอนึ้นเสียใส่
“อโทษรับ” เาลุึ้นแล้วลับไปนั่ลรปลายเีย “ผมอใไม่ไหว”
“าบ้า ลาม ออไปเลยนะ” อฮยอนรัวหมัใส่ไหล่ว้าพร้อมไล่เาออไป เฮุนหัวเราะแล้วเินไปที่ประู “ฝันีนะรับนูนา อย่าลืมฝันถึผม้วยล่ะ” เาพูเสียหวานแล้วออาห้อไป่อนที่อฮยอนะไ้อบอะไร ืนนั้นอฮยอนนอนไม่หลับ ไม่ว่าเธอะพยายาม่มาสัเท่าไหร่ หัวใอเธอ็เ้นแรไม่หยุ และภาพอหนุ่มผมทอ็ไม่ยอมหายไปาหัวสัที
เฮุนนั่รออยู่ที่ม้านั่ เา้มมอนาฬิา้อมือแล้วยิ้มออมา นที่เาำลัรออยู่ใล้ะมาถึแล้วสินะ
ผ่านไปไม่ี่นาที รถโยสารประำทา็แล่นมาอรหน้าเา อฮยอน้าวลารถ เฮุนโบมือให้แล้วเินริ่เ้ามาหาแ่เธอลับเมินใส่แล้วเินเลี่ยออไป
“สวัสีรับนูนา” เาเินมาั้าหน้าแล้วทัทาย้วยน้ำเสียสใส
“นายมาที่นี่ทำไม” อฮยอนถามเสียเรียบ ไร้รอยยิ้มบนใบหน้า
“โอ๊ย ทำไมเย็นาอย่านี้ล่ะรับ” เฮุนแล้ยมือึ้นุมหน้าอแล้วทำสีหน้าเ็บปว “ผมอุส่าห์มารอรับนูนานะ”
“ไม่ไ้อสัหน่อย” อฮยอนผลัไหล่นวาทาให้หลบไป เฮุนเบ้ปาแล้วเินามหลัเธอไป
“็ผมเป็นห่วนูนาหนิ เี๋ยวเอแบบวันนั้นทำไล่ะ”
“ไม่ใ่เรื่ออนายสัหน่อย” แม้ปาะว่าอย่าแ่ลึๆเธอ็รู้สึีใอย่าบอไม่ถู รอยยิ้มเล็ๆแอบปราึ้นบนใบหน้า
เสียฝีเท้าที่ามหลัมาเียบหายไป อฮยอนหันลับไป็พบว่าเฮุนำลัยืนหน้าบึ้อยู่ เธอึเินเ้าไปใล้แล้วใ้นิ้วี้ิ้มแ้มายหนุ่ม “อนเหรอ”
“ที่บอว่าอบผม นูนาโหสินะ” เฮุนพูอย่าน้อยใ
“ไม่ใ่อย่านั้นสัหน่อย นูนาแ่ล้อเล่นนะ”
เฮุนเมินหน้าไปอีทา
“นี่ อย่าอนเหรอนะ” อฮยอนอ้อนเสียหวานนเฮุนหลุยิ้มออมา
“ั้นเราไปเทันเถอะ” เาว้ามืออเธอมาุมเอาไว้แล้วพาเินไป้าหน้า วามอบอุ่นาอุ้มือให่ทำให้เธอยิ้มออมา “นายเลี้ยนะ”
“นี่รับนูนา” เฮุนยื่นไอศรีมโนรสวนิลาให้
“อบุนะ” อฮยอนรับมาพร้อมรอยยิ้ม มือ้าหนึ่ถืออหวานส่วนอี้า็ุมันไว้อย่าแนบแน่น ทัู้่เินุยันอย่าสนุสนาน เฮุนเล่าเรื่อลเรียเสียหัวเราะสใสาอฮยอน สีหน้ามีวามสุอเธอทำให้เาหัวใพอโ
“นูนา ผมมีเรื่อะสารภาพ”
“หืม อะไรเหรอ”
“วามริแล้วผมอบนูนามาั้นานแล้วนะ ั้แ่ยัไม่เอัวริ้วย้ำ”
อฮยอนระพริบาปริบๆ
“อินน่ะอบเอาเรื่ออนูนามาเล่าให้ฟัลอเลย อนแรผม็รำานะ ไม่รู้เหมือนันว่าเมื่อไหร่ที่ผมเริ่มรู้สึสนในูนาึ้นมา แม้ไม่เยพบหน้าแ่ผม็อบพี่สาวออินไปเรียบร้อยแล้ว อินมันหวนูนามาเลยนะ นาผมอูรูปยัไม่ให้เลย” เฮุนลูบหลัอแ้เิน “ืนนั้นที่นูนาถูรัแ ผมั้ใะไปเอนูนาฮะ แ่ลับินแห้วเพราะนูนายัไม่ลับบ้าน ผมิว่าพรหมลิิำหนให้เราไ้เอันนะรับ”
ำสารภาพแสนริใทำเอาอฮยอนเินนทำอะไรไม่ถู เธอรู้สึมีวามสุนัวแทบะลอยึ้นาพื้น “าบ้า นายพูอะไรเลี่ยนๆแบบนี้ออมาไ้ยัไ”
เฮุนยิ้มอย่าทะเล้น
“แล้วเลี่ยนแบบนี้นูนาอบมั้ยล่ะรับ”
ยัไม่ทันไ้อบำถาม ทัู้่็ถูััหวะาเสียทุ้มที่ัมาา้าหลั
“อฮยอน” นถูเรียหันหน้าลับไปมอ “อฮยอนริๆ้วย” ายหิลุ่มหนึ่เินรเ้ามาหา พวเาเป็นเพื่อนร่วมะอเธอ
“ฮิมาน ทุนอันยอ๊ะ”
“อันยอ” ฮิมานยิ้มว้าให้อฮยอน ่อนะหันไปมอเฮุนในุนัเรียนหัวรเท้า “นี่ใรล่ะ”
อฮยอนรีบปล่อยมือออาเฮุน
“แฟนั้นเหรอ” เพื่อนสาวทัึ้นมา้วยน้ำเสียื่นเ้น
“ห๊ะ อฮยอนบเ็ั้นเหรอ” อีนเสริมึ้นมา
“มะ-ไม่ใ่” อฮยอนปิเสธึ้นมาอย่าลืมัว เพราะสถานาร์บัับ เธอึหลุปาออไปโยไม่ทันิ “เาเป็นาิอันเอ”
“อ๋อ นั่นสิ ัน็ว่าเาูเ็เินไปะเป็นแฟนเธอนะ” ฮิมานถอนหายใโล่อ
“ฮ่าๆ แีใที่ัวเอยัมีโอาสล่ะสิ” ายหนุ่มที่โนแวหันไปแยเี้ยวใส่เพื่อนๆ อฮยอนฝืนหัวเราะไปับทุน และเมื่อเธอหันไปมอ้าายอีรั้ เฮุน็หายัวไปเสียแล้ว
หมายเลที่ท่านเรียไม่สามารถิ่อไ้ในะนี้
อฮยอนถอนหายใเมื่อไ้ยินประโยเิมๆที่ไ้ฟัมาลอทั้อาทิย์
หลัาวันนั้นเธอ็ิ่อเฮุนไม่ไ้ เาเ็บอออไปเรียบร้อยแล้วอนที่เธอลับถึบ้านและเา็ไม่มาิวหนัสือับอินอีเลย
“เธอมีปัหาอะไรหรือเปล่า” นิโลเอ่ยถามเพื่อน้าายที่ถอนหายใบ่อยรั้นผิสัเ อฮยอนถอนหายใอีรั้แล้วฟุบหน้าลับโ๊ะ
“เิอะไรึ้นเหรอ”
“นิโล ันถามอะไรหน่อยสิ”
นัวเล็พยัหน้า “ว่ามาเลย”
“เธอว่ามันน่าอายมั้ยที่มีแฟนเ็ว่า”
“น่าอายอะไรัน ีออะาย เอ๊ะ เี๋ยวนะ นี่เธอบเ็ั้นเหรอ ทำไมไม่เยบอันเลยล่ะ” นิโลาโ้วยวามื่นเ้นผสมประหลาใ
“ู่ เียบๆหน่อยสิยัยบ๊อ” อฮยอนมวิ้ว “ันไม่ล้าบอเธอเพราะเายัเรียนม.ปลายอยู่เลย ันลัวว่าเธอะมอันเป็นโแ่ที่ินห้าอ่อนน่ะสิ”
“ว้าว ิมอฮยอน สาวสวยอะเราบเ็ม.ปลาย ่าวัเลยนะเนี้ย” นิโลหัวเราะ “แล้วเธอมีปัหาอะไรั้นเหรอ”
อฮยอนถอนหายใแล้วเล่าเหุาร์ทั้หมให้เพื่อนสนิทฟั
“ิม อ ฮยอน ยัยสมอทึบ เธอทำอะไรลไปเนี้ย” นิโลโวยวายเสียั “เา้อรู้สึแย่มาๆที่เธอทำแบบนั้น วามรัเป็นเรื่ออนสอน เธอะไปแร์เรื่ออายุทำไมัน ไปอโทษเาเี๋ยวนี้เลยนะ”
“ันพยายามแล้วแ่เาหายัวไปเลย ไม่รับโทรศัพท์้วย” อฮยอนทำหน้าเศร้า เฮุน้อเลียเธอแล้วแน่ๆ
“ไม่เห็นยาเลย เธอ็ไปหาเาเอสิ”
อฮยอนเินวนไปมาอยู่หน้าประูเหล็นาให่ เธอเื่อำยุอนิโลนรีบมาที่โรเรียนออินและเฮุน แ่อยู่ๆเธอ็รู้สึลัว ไม่ล้าเินหน้า่อ
ยามรัษาวามปลอภัยมออฮยอน้วยสายาวยอยู่นาน ่อนะเ้ามาถาม “มีธุระอะไรเหรอรับ”
อฮยอนที่ำลัมอยู่ับวามิสะุ้
“เอ่อ” เธอพยายามิเหุผล “ันเอาอมาให้น้อาย่ะ”
“ั้นอบัรประาน้วยรับ”
อฮยอนแลบัรแล้วเินผ่านประูเหล็เ้าไป เธอูนาฬิา้อมือ อนนี้เป็นเวลาพัเที่ยพอี อฮยอนสูหายใลึแล้วัสินใมุ่หน้าไปยัโรอาหารอโรเรียน
อินมอเฮุนนั่เี่ยอาหารในานไปมาอย่าเบื่อหน่ายแล้วรู้สึหุหิึ้นมา
“แะินไม่ิน เห็นเี่ยอยู่นานแล้วนะ”
“อย่ามายุ่หน่า” เฮุนีหน้าบึ้แล้วลับไปเี่ยอาหาร่อ
“แเป็นอะไร อหัหรือไ” เทา เพื่อนสนิทอีนถามิลแ่เฮุนไม่ำ้วย เามอเทาาเียว “ันไม่ไ้อหั” แม้ะพูเ่นนั้นแ่ในใลับรู้สึเ็บปว เายัำท่าทาลำบาใออฮยอนไ้ เธออายมาสินะที่มีเาเป็นแฟน
เทาเห็นเพื่อนไม่เล่น้วยึหยุล้อแล้วหันไปัาร้าวามโ่อ
“นั่นใรน่ะ”
“น่ารัะมัเลย”
“นูนานสวยมาหาใรเหรอรับ”
เสียฮือฮาอนในโรอาหารเรียวามสนใอาายหนุ่ม ยเว้นเฮุนที่นั่เหม่ออยู่
“เิอะไรึ้นน่ะ” อินหันไปมอทา้นเสีย เมื่อเห็นร่าบาทีุ่้นเยเา็ใร้อเสียหล “เห้ย มาไ้ไเนี้ย”
“ใรน่ะ” เทาหันมาถาม
อินรีบลุึ้นยืน อฮยอนเมื่อเห็นน้อาย็รึ่เ้าไปหา “นูนามาที่นี่ทำไมน่ะ”
เฮุนที่ไ้ยินรีบเยหน้ามอ เาอ้าปา้า้วยวามใ “อฮยอนนูนา” เาเรียเธอ้วยเสียแผ่วเบา
ใบหน้าสวยำลับูบึ้้วยวามหุหิ เธอรู้สึอึอัที่ถูสายามามาย้อมอมา อฮยอนหรี่ามอหน้าหนุ่มผมทอแล้วนึ่าในใ เพราะนายนเียวันถึ้อทำแบบนี้
“นูนา” อินเรียพี่สาวอีรั้
แ่อฮยอนไม่สนใ
“โอเฮุน เรามีเรื่อ้อุยัน”
นัเรียนในโรอาหารพร้อมใันเียบเสียโยไม่ไ้นัหมาย อินเลิิ้วึ้นอย่าประหลาใ นูนาไม่ไ้มาหาเาแ่มาหาเฮุนเนี้ยนะ ทำไมัน
“ไม่ ผมไม่มีอะไระพู้วย” เฮุนเมินหน้าหนี เายัโรธเธออยู่
อฮยอนถอนหายใแล้วัริมฝีปาล่า ้วยศัิ์ศรีที่มีทำให้เธอไม่อยาเป็นฝ่าย้อ แ่เมื่อิไ้ว่าัวเอเป็นฝ่ายผิ เธอึยอมเป็นฝ่ายอ่อนล่อน
“ันอโทษ ันผิไปแล้ว อย่าทำแบบนี้เลยนะ”
เฮุนมอเธอ้วยสายาเย็นา อฮยอน้มมอพื้นแล้วรวบรวมวามล้าพูออมา
“ันผิเอที่มัวแ่สนใเรื่ออายุและสายาที่นอื่นมอมา ันอโทษที่ทำให้นายรู้สึแย่ ันไม่ไ้ั้ใ” เสียอเธอสั่น “ันไม่เยมีวามรัมา่อน ไม่รู้ว่า้อทำัวยัไ นายเป็นนแรและัน็ไม่อยาเสียนายไป นายสำัสำหรับันมานะ” อฮยอนพยายามลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมาแ่็ไม่สำเร็
“ันอโทษ อย่าเลียันเลยนะ ไ้โปรอย่าเมินันเลย ันรั-” พูไม่ทันบ ามน็ถูับยึ้น เฮุนูบริมฝีปาที่สั่นเรือให้หยุพู อฮยอนาโ้วยวามใ เสียรี๊ัึ้นาผู้มโยรอบ เฮุนถอนริมฝีปาออ
“อย่าร้อนะรับ ผมไม่อยาเห็นน้ำาอนูนา” เาใ้นิ้วโป้เ็น้ำาให้
“นายยโทษให้ันแล้วใ่มั้ย”
“ไม่” เฮุนอบเสียแ็ สีหน้าออฮยอนหมอลทันที
“ผมไม่ยโทษให้นว่าผมะไ้ลโทษนูนา” เายิ้มมุมปา
“นายหมายวามว่า- ว้าย” อฮยอนที่ำลัวยถูยลอยึ้นาพื้น เฮุนอุ้มร่าบาแล้วรีบวิ่ออาโรอาหาร พร้อมเสียเียร์ัสนั่นาเหล่านัเรียน
ส่วนอิน็ไ้แ่็ออ้าปา้า มอามหลัทัู้่ไปนลับสายา
“ปล่อยนะ นายะพาันไปไหนน่ะ” อฮยอนโวยวาย
“นูนาอยาให้ผมลโทษโว์ให้พวในโรอาหารูเหรอไ”
“ลโทษ นายะทำอะไรันน่ะ ปล่อยันลนะ” แม้หิสาวะิ้น เฮุน็ไม่สนใ เาหัวเราะิัอย่ามีเลศนัยแล้วพาเธอึ้นไปยั่านฟ้าอึเรียน
เฮุนวาอฮยอนล แผ่นหลัอเธอนับรั้วา่ายเหล็ เานั่ร่อมแล้วใ้แนทั้สอั้นัเธอเอาไว้
“นายะทำอะไรน่ะ” อฮยอนเสียสั่น้วยวามลัว เฮุนส่ยิ้มหวานให้แล้วประบปาูบอย่ารวเร็วนอฮยอนไม่ทันั้ัว าอ่อนหวานเปลี่ยนเป็นร้อนแรึ้น เฮุนึร่าบาเ้ามาอไว้แน่น ลิ้นร้อนแทรเ้าไปหาวามหวาน้วยวามิถึ “ห้ามหยุูบนะรับ นี่เป็นารลโทษ” เฮุนสั่แล้วูบเธออีรั้ อฮยอนยแนโอบอเาอย่าแนบแน่น
“อฮยอน ผมรัุ”
“ัน็รันายเหมือนัน”
ถ้านี่ือลโทษอเา เธอ็ยอมถูระทำโยไม่ัืนเลยล่ะ
แสแ อาาศร้อนอบอ้าว ผู้นมามาย ทำไมเธอ้อมาอยู่รนี้้วยนะ!!!
- สอเือน่อน -
“นูนา ไปทะเลันเถอะ”
“ไม่เอาล่ะ ันไม่อบที่นเยอะๆ”
“นูนา ผมอยาไปับนูนาริๆนะ นะ นะ”
เฮุนื้อ้วยสายาอออ้อนราวับลูหมาัวน้อย นในที่สุเธอ็ยอมใอ่อน เฮุนยิ้มว้า้วยวามีใ
“แ่มีเื่อนไนะ”
เฮุนพยั
“นาย้อไ้ะแนนสอบลาภามาว่าเ็สิบะแนนทุวิา”
เธอ้อะลึเมื่อเห็นผลสอบที่เฮุนเอามาใหู้ ไม่น่าเื่อว่าเาะไ้แปสิบะแนนึ้นทุวิา เธอแพ้พนันอย่าราบาบและ้อทำามสัาที่ให้ไว้
อฮยอนมอน้าายที่ยิ้มหน้าระรื่นาเียว “นายมันร้ายา ถ้านายเ่นานี้ทำไม้อให้ันิว้วยเล่า”
“็ผมอยาเอนูนานี่” เฮุนยัไหล่ “ผมไม่ไ้เ่หรอ แ่หัวไวว่าเพื่อนหน่อยเอ”
“เหอะ” อฮยอนหายใออมูอย่าหมั่นไส้
เฮุนเหล่มอเสื้อลุมสีาวที่เธอสวมอยู่
“นี่ นูนาะใส่เสื้อลุมนั้นอีนานมั้ย มาทะเลทั้ทีะอายอะไรอี”
เาอยาเห็นนรัในุบิินีใะาอยู่แล้ว
อฮยอนเบ้ปาอย่าไม่พอใ เธอส่เสียฮึฮั่อนะยอมถอเสื้อลุมออแล้วโยนในให้เฮุน
ายหนุ่มอ้าปา้า ผิวนวลาวัับบิินีสีโอรส เอวอและส่วนโ้เว้าไ้รูปเรียสายาาทั้เพศร้ามและเพศเียวัน
“นี่ เ็น้ำลายะ” เธอแล้ล้อ เฮุนยแนึ้นเ็เพราะิว่าเป็นเรื่อริ อฮยอนหัวเราะลั่น
“ผมเปลี่ยนใแล้ว” เฮุนยื่นเสื้อลุมให้
“ทำไมล่ะ” อฮยอนมวิ้วอย่าไม่พอใ เมื่อี้เพิ่อยาให้เธอถอ อนนี้อยาให้ใส่เนี้ยนะ
เฮุนมอไปรอบๆ สายาอผู้ายแถวนั้นำลัมอมาที่อฮยอนอย่าสนใ แม้เาะอยาเห็นเธอใส่บิินี แ่ไม่อยาให้นอื่นเห็น
“ใส่เถอะหน่า” เายัเยียเสื้อให้เธอแ่อฮยอนไม่รับ
“ไม่ล่ะ ันอุส่าห์ื้อ”
เฮุนหรี่ามอแล้วเ้าไปโอบไหล่บา
“ไม่ใส่็ไ้ แ่นูนาห้ามอยู่ห่าผมเลยนะ” เาลอบส่สายาพิาให้ับายหนุ่มแถวนั้น
“อะไรอนายเนี้ย” อฮยอนมอหน้าเฮุนแล้วส่ายหัวอย่าไม่เ้าใ
“ไปเล่นน้ำันเถอะ” เฮุนวน แ่เินไปไ้ไม่ี่้าว ทัู้่็ถูแยออาัน
“อันยอ”
“อ้าว อิน” อฮยอนทัทายน้อายเสียใส
“เห้ย นายมาไ้ยัไ” เฮุนมอายหนุ่มที่มาแทรลา้วยวามแปลใ อินยิ้มมุมปาแล้วไประิบ้าหู “แอย่าิว่าะแย่นูนาไปาันไ้ ฝันไปเถอะ”
“นูนา ไปเล่นน้ำันเถอะ” อินว้ามืออฮยอนแล้วพาวิ่ไปยัทะเล
“ไอ้้าวาอ” เฮุนบ่นพึมพำแล้วออวิ่ามไปอย่าหุหิ วันหลั้อแอบพานูนาไปที่บ้านเราเอแล้วมั้ เฮุนิแล้วยิ้มออมาอย่าเ้าเล่ห์
“อืม เป็นวามิที่ีเลยนะ”
ความคิดเห็น