คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 - Missing You
“เย้ !!!” ผมะโนอย่าีใ เมื่อารอัเสียอเราผ่านไปแล้ว หลัาที่ผมไม่ไ้นอนมาเือบสอวันไ้ ั้แ่ลับมาาปูาน
เมื่อสอวัน่อน ผมพาเอยไปส่ที่บ้าน แล้ว็รีบออมาเลย ผมอยาให้พี่เสัน โปริวเอร์อผมไ้ฟัเพลที่เอยแ่ให้ แล้วมัน็ผ่าน เราะใส่เพลนี้ลไปในอัลบัมโโล่อผมที่ำลัะออเร็วๆ นี้ ถ้าเอยรู้ ะเป็นยัไนะ เพลแรที่เธอแ่ ไ้รับารยอมรับให้วาายไ้เลย
แล้วผม้อทำเรื่อลิสิทธิ์ให้เธอ้วยินะ เพราะเพลนี้เป็นเพลอเอย ถึเธอะให้ผมเป็นอวั็เถอะ ผม้อุยเรื่อนี้ับท่านประธานะหน่อย
พี่ฮยอนน ผู้ัารส่วนัวอผมมาบอว่า วันนี้เรา้อไปูละรเวทีที่ีเอส หนึ่ในสมาิวบูมร่วมแส้วย นั่นแปลว่า ผมยัไม่ไ้ลับบ้านอนนี้อย่าที่ิไว้ อืมมม .. แ่อนนี้ผมิถึเอยมาเลย ั้แ่รู้ััน เรายัไม่เยห่าันนานนานี้เลย
“พี่ฮะ บัรยัมีอีไหม ผมอยาวนเพื่อนไป้วย”
“บัรมี ว่าแ่เพื่อนนายนไหนหล่ะ”
“เพื่อนผมาเมือไทยฮะ เาเพิ่เยมาเที่ยวเาหลี ั้นเี๋ยวผมฝาให้ใรเอาไปให้ที่บ้านผมทีนะ เี๋ยวผมโทรบอให้เาไปรับที่ล๊อบบี้้านล่าเอ” พี่ฮยอนนพยัหน้า ่อนะเินออาห้ออัไป
ผมโทรศัพท์หาเอย เบอร์ที่เอยใ้อยู่ เป็นเบอร์ลับเพาะส่วนัวอผม อนที่ผมโทรศัพท์หาเอย หัวใผมเ้นระรัวเลย โอ๊ย ียอเอ๋ยทำอย่าับไม่เยโทรหาสาวที่ไหนอย่านั้นแหละ
เสียโทรศัพท์ั ทำให้ใผมเ้นรัวมาึ้นๆ ระหว่าที่รอเธอรับสายหนึ่วินาทีที่ผ่าน เหมือนนานเท่านาน และเมื่อเสียปลายสายอเธอทัมา ทำเอาผมรู้สึัวร้อนเหมือนะเป็นไ้อย่านั้นแหละ
“เอย .. ผมเอ” ผมรอเสียลไป ้วยำพูที่ฟัูโ่ๆ ใระโทรหาเธอไ้หล่ะ ถ้าไม่ใ่ผม เสียเอยรับโทรศัพท์แบบัวเีย เหมือนเพิ่ะื่นนอน ผมมอูนาฬิาที่ผนั อนนี้มันใล้เที่ยแล้วนะ เอยยัไม่ื่นอีเหรอเนี่ย
“วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ” ผมถามเธอ
“ไม่ไ้ไป พอีเมื่อืนันมีาน้อทำ เลยนั่ทำทั้ืนเพิ่ไ้นอนเมื่อเ้า ุมีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียเอยูห้วนๆ หรือผมิไปเอ แ่ไ้ยินเสียเธอในโทรศัพท์ ็ทำให้ผมรู้สึว่า ผมิถึเธอมาึ้นว่าเิม นี่ินะ ที่เาบอว่าไม่เอ็ไม่ิถึหรอ แ่พอเอแล้วิถึึ้นมาทันที มันเป็นอย่านี้นี่เอ
“ะวนไปูละรเวทีหน่ะ” ผมบอ
“ริเหรอ” เสียเอยเปลี่ยนทันที น้ำใเธอูีใอย่าฟัไ้ัเลยเียว ูเหมือนะาสว่าึ้นมาทันทีเลย
“อืม เอันเย็นนี้นะ เี๋ยวมีนเอาบัรไปให้ เอยลไปเอาที่ล๊อบบี้แล้วัน แผนที่อยู่ในนั้นแล้ว ถ้ามาไม่ถู็โทรมาถามผมแล้วัน”
“โอเ ไ้เลย อบุมา” เสียเอยูีใมาริๆ ทำให้ผมพลอยีใไป้วยเลย ที่เลือไม่ผิ ที่ให้เอยมาูารแสรั้นี้
“ไปนอน่อเถอะ เอันเย็นนี้” ผมบอับเธอ่อนะวาสาย ผมบอให้เธอไปนอน แล้วผมหล่ะ ะหลับาลไหม เพราะูเหมือนหูาสว่าไปหมแล้ว ไม่เหมือนนอนอนมาสอวันเลย ให้ายเหอะ วอนียอ เป็นเอามานะเหมือนันนะเรา
ผมโนพี่สไล์ลิส์ปลุมาแ่ัวั้แ่่วเย็น ่อนเวลาเริ่มานเือบสอั่วโม แ่นั่นแหละ พอไ้ลอหยิบเสื้อผ้ามาแ่ัวแล้ว ผม็ใ้เวลาอยู่เป็นั่วโมทุที
เอยโทรมาถามสถานีรถใ้ินที่ใล้ที่สุับโรละร ผม้อไปถามับพี่ฮยอนน ่อนะส่เมสเไปบอเธอ เธอไม่อบอะไรลับมา นั่นมันแปลว่าเธอรู้แล้วใ่ไหม
เพราะวันนี้เป็นรอบแรอารแส และมีนัแสที่เป็นนมีื่อเสียหลายน ึมีสื่อมวลนให้วามสนใันมามาย รวมถึแฟนลับอพวเรา ทำให้บรรยาาศหน้าาน่อน้าวุ่นวายมา ผมไม่รู้ว่าะมีนั่าว้วย ทำให้นึห่วเอยึ้นมา ผมมอหาเธออยู่นาน แ่็ยัไม่เห็นเธอัที หวัว่าถ้าเธอมาเอผมในรูปแบบอีวายแล้ว เธอะไม่เปลี่ยนใหนีผมไป่อนนะ
เรื่อเียวที่ผมห่วือ ผมลัวว่า ถ้าเอยรู้ว่าผมือีวาย แล้วเธอะยอมรับมันไม่ไ้ ีวายนที่ไม่่อยมีเวลาให้เธอ ีวายนที่มีแฟนลับผู้หิำนวนมา หวเา ไม่ยอมให้เามีนรั และเธอนนั้นะถูเลียานที่รัีวาย โยไม่มีเหุผล ผมไม่อยาให้เป็นอย่านั้นเลย
แ่ผมลับไม่ิว่า เอยะหวัผลประโยน์อะไราีวายเลย มีหลายๆ นในวาร ที่ถูใ้ประโยน์าเรื่อนี้ นลายเป็นหาวามรัที่แท้ริไม่เอ .. แ่ผมเื่อและมั่นใว่า เอยะไม่เป็นอย่านั้น
ระหว่าที่ผมำลัิถึเธอเพลิน ๆ ท่ามลาแสแฟลาล้อที่สาใส่พวเราและสมาินอื่นๆ เอย็เินเ้ามาในบริเวาน เธอมอหารอบๆ ่อนะหันมาสบาับผม เรายิ้มให้ัน ผมไม่รู้ว่าเอยิถึผมบ้าไหม แ่วามิถึอผมมันทะลุเพานไปถึไหนๆ แล้ว าร์อานเ้ามาันผมับสมาินอื่นๆ ออารนั้น เพื่อเรียมเ้าไป้าใน เอยเินไปส่ั๋วให้ับพนัานทีู่แลรประู ่อนะเินเ้าไป้าใน ผมเอ็ไ้แ่เินามสมาินอื่นๆ เ้าไปเ่นัน
เ้าอี้อเอยอยู่แถวหน้าผม เยื้อันเล็น้อย นั่นทำให้ผมไ้มอเธอไ้อย่าเ็มา โยไม่้อลัวว่าใระมอ้วย ผมเหมือนพวสโรเอร์แล้วิ อบแอบมออยู่ห่าๆ แ่เฝ้าไม่ให้ห่าสายาเลย เ้าเอยำลัะให้วอนียอนนี้เป็นโริไปแล้วนะ
ลอเวลาที่แส ผมแทบไม่ไ้สนใารแสบนเวทีเลย เสียหัวเราะ รอยยิ้ม และอาาร่าๆ อนที่นั่เยื้อับผมมันึูไปะหมเลย ผมีใที่เอยอบูมัน
ละรเวทีบแล้ว สมาินอื่นๆ ะไปเที่ยวัน่อ แ่ผมอัว เพราะไม่ไ้นอนมาหลายวัน และที่สำั ผมะพาเอยลับบ้านพร้อมัน้วย และนี่ือสาเหุที่ผมเอารถมาเอ ไม่ไ้มารถู้อบริษัท
ผมส่เมสเไปบอเธอ ว่าให้เธอรอที่ลานอรถอโรละร เมื่อแยับสมาิแล้ว ผม็เินไปเอารถอย่าสบายใ วันนี้อาาศอุ่นึ้นมาเล็น้อย ผมเินผิวปาอย่าอารม์ี อ่า .. ไม่ไ้อารม์ีสุๆ แบบนี้นานแล้วนะ
เอยยืนรอทีุ่นัพบามที่ผมบอ เมื่อผมอรถไปเทียบเพื่อรับเธอ เมื่อเธอเห็นว่าเป็นผม เธอ็ึ้นรถอย่าไม่รีรอ เหมือนเป็นเรื่อปิ เธอยิ้มให้ผม เหมือนอย่าที่เธอทำอยู่บ่อย ๆ
“สนุไหม” ผมถาม เมื่อในรถเรามีแ่เสียเพลัอย่าเียวมานาน
“สนุี ูแล้วิถึสมัยเรียน”
“เอยเยเล่นละรเวทีเหรอ”
“เปล่า เป็นนทำเบื้อหลัละรเวทีหน่ะ ละรเวทีมีเสน่ห์เสมอ ไม่ว่าะเป็นนเบื้อหน้าหรือเบื้อหลั” เธอหันมาบอผม พร้อมับยิ้มว้า แ้มเอยน่าหยิมาเลยอนนี้ แ่ผมไม่ล้านานั้นหรอ ไ้แ่ิอย่าเียว
ผมลัเลที่ะถามเธอ าวันนี้เธอน่าะรู้แล้วหล่ะ ว่าผมเป็นใร แ่ผมอยารู้วามรู้สึอเธอั ว่าเป็นยัไ สำหรับเอย ผมือียอ หรือีวายสำหรับเอยันนะ
“เพลอุ ผมเอาไปุยับโปริวเอร์แล้ว เราลันว่า ะใส่ลไปในอัลบัมหน้าอผม้วย” ผมเล่าให้เธอฟั นั่นทำให้เอยละสายาาวิว้านนอมามอที่ผมไ้
“ริเหรอ .. มันไม่แย่เหรอ ันว่ามันไม่ีเท่าไหร่เลยนะ มันะทำให้อัลบัมอุแบบ ูประหลาๆ ป่ะ” เอยบอผม ูท่าทาเธอรู้สึแบบธรรมามา ไม่ไ้ื่นเ้นับมันเลย เธอำลัทำให้ผมรู้สึแย่เล็ๆ แล้วนะเนี่ย วามมั่นใในวามเป็นีวายอผมหายไปเือบรึ่แหนะ
“ุไม่ื่นเ้นเลยเหรอ ที่ผมเป็นีวายหน่ะ” ผมลอหย่อนำถามู
“นินึ แ่ไม่รู้ะื่นเ้นทำไม ันไม่ไ้เป็นแฟนเพลอุะหน่อย แล้วีวายเนี่ย เพิ่ะรู้ัเมื่อวัน่อนนี่เอ แ่เพลุเ๋ีนะ ถึันะไม่เยฟัแนวนี้มา่อน แ่็โอเีนะ”
“โธ่ !! แล้วอนนี้สนใะมาเป็นแฟนเพลผมหรือยัหล่ะ” ผมหยอ ใริอยาะบอว่ามาเป็นแฟนผมไหมเลย่าหาหล่ะ แ่ลัวว่ามันะเร็วเินไปสำหรับเอย
“แล้วัน้อไปถือป้ายไฟเียร์ุหน้าเวที้วยไหมหล่ะ” เอยพูเหมือนประ แ่เธอยิ้มให้ผมอย่าเ้าเล่ห์ เอยนี่่าประนะ แ่มันเป็นารประที่น่ารัมาเียวหล่ะ
“แ่ผมอบใหุ้รู้ัียอมาว่า นายีวายหน่ะี้เ๊ะาย เ้าถึ็ยา นเินามเยอะแยะ อารม์็เสียบ่อย แถมยัไม่่อยมีเวลาให้อี”
“แ่ที่พูมานั่น ียอ็เป็นนะ ียอหน่ะสุแสนะเ้าอารม์ บาวันหน้าหิไ้ทั้วัน ทำบรรยาาศอึมรึมไ้โยแ่นั่หายใอยู่เยๆ รัศมีารทำลายล้าสูมา อบอ” เอ๊ะ !! นี่เอยหลอว่าผมใ่ไหมเนี่ย แ่ผมับหัวเราะับมันนะ .. เอยรู้ัผมีมาเลยนะเนี่ย นอาผู้ัารส่วนัวอผมแล้ว ็เอยนี่แหละ ที่พูับผมไ้รนานี้
ผมเลี้ยวรถเ้าไปอในอนโามปิ แ่ที่ไม่ปิือใอผมนี่แหละ ผมไม่เยพาใรมาที่นี่เลย นอาเพื่อนผู้ายที่สนิทันมาๆ แ่นานๆ เราะมาทำอะไรินันะที และเป็นรั้แร ที่ผมมีเพื่อนผู้หิมา้าที่นี่้วย
ผมให้เอยึ้นไป่อน ส่วนผมเอารถไปอที่ประำ ่อนะนั่อยู่ในรถอยู่อย่านั้น ให้ายเหอะ ผมำลัื่นเ้นับาระเ้าบ้านัวเอ เพียเพราะมีเอยอยู่ในบ้านหลันั้น้วย .. หลุมรัมันเป็นอย่านี้นี่เอ ทำอะไรไม่ถู แม้ระทั่เรื่อที่ทำอยู่ทุวัน เพียเพราะแ่มีใรอีนมาอยู่ในหัวใัวเอ
สามารถิ่อไรท์เอร์ไ้ที่
ผลานเรื่ออื่นๆ
ความคิดเห็น