Love trouble❤'แกล้งร้ายไม่แกล้งรัก

ลำดับตอนที่ #9 : ☁ ☂ .Chapter 8 หมั้น ;)

 

 

 

 Chapter 8 หมั้น ;)





 

          ฉันยืนมองผู้คนในบ้านที่กำลังขะมักเขม้นกันจัดเตรียมงานหมั้นให้ ‘ฉัน’ กับ ‘ใครก็ไม่รู้’ อย่างเร่งรีบ  ไหนป๊าบอกว่าแค่จัดงานหมั้นเล็กๆแล้วก็เชิญแขกมาไม่กี่คนไง แต่ ว้ากก! ฉันอยากจะกรีดร้องเป็นภาษาอิตาเลี่ยน นี่มันอะไรกัน ทำไมงานหมั้นมัน ยิ่งใหญ่หรูหราอลังการงานสร้างถึงเพียงนี้ T[]T

ตอนนี้แทบจะเรียกได้ว่า งานเลี้ยงอันยิ่งใหญ่ที่จัดกันในโรงแรม 5 ดาว และสวนดอกไม้ขนาดย่อม ได้ยกลงมาอยู่ในบ้านของฉันแล้ว -0-

ทำใจ ฉันคงต้องทำใจอย่างเดียวเท่านั้น ฉันเดินสำรวจงานรอบๆบ้านจนสายตามาสะดุดเข้ากับ

เฮือกกก!

“กะกะเก้าอี้”   (ตกใจทำเพื่อ? - -)

          ใช่มันก็แค่เก้าอี้รับแขกนะ แต่ว่า กรี้ด!มันเยอะเกินไปไหม?  เก้าอี้ที่คลุมด้วยผ้าสีขาวครีม ตัดด้วยริบบิ้นสี่ชมพู มันวางตั้งอยู่อย่างเป็นระเบียบ ประมาณพันกว่าตัวได้ YOY (เว่อร์! - - ) เอิ่ม ประมาณห้าร้อยกว่าตัว สาบานนะว่านี่แค่งานหมั้นไม่ใช่งานแต่งงาน  เครปเปอร์จะบ้าตาย

“ป๊านะป๊า ทำไมทำกับหมวยแบบนี้ ! T[]T”

“เป็นไงไอ้หมวย ใกล้ถึงเวลาแล้ว ทำไมแกยังไม่ไปแต่งตัวอีก?”   อยู่ๆป๊าก็โผล่ออกมาจากไหนไม่รู้

“ว้ากป๊า O.O”

“ไหนป๊าบอกเครปว่าแค่งานหมั้นเล็กๆไงป๊า?”

“นี่ก็เล็กแล้วนะ :) ”       “ป๊าา! YoY ”

“ก็งานหมั้นลูกสาวป๊าทั้งที ชีวิตนี้มีหนเดียวนะ ก็ต้องจัดให้มันสมเกียติรนิดนึง ฮ่าๆ” 

หลังป๊าพูดจบป๊าก็หัวเราะอย่างมีความสุขมากและเดินจากไป ปล่อยให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกป๊ากระชากวิญญาณออกจากร่าง ToT  นี่ฉันต้องหมั้นกับใครก็ไม่รู้ ต่อหน้าคนตั้งเยอะแยะมากมายก่ายกอง จริงๆหรอ? เฮือก!อย่างงี้คนอื่นเขาก็รู้กันหมดสิ ว่าฉันมีคู่หมั้นแล้ว แล้ว!แล้ว!ก็จะไม่มีใครมาจีบฉัน ซึ่งปกติก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว o(>o<)o

“อ๊าว!น้องเครปเปอร์คะ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ใกล้จะได้เวลาแล้วนะคะ”

อยู่ๆก็มีป้าตุ๊ดแก่คนนึง ส่งเสียงแหลมกระแทกรูหูใส่ฉัน และก็เดินเข้ามาเกาะแขนฉัน  เอ่อ..เรารู้จักกันหรอคะ -_-

“มาแต่งหน้าแต่งตัวได้แล้วค่ะ มาม้ะเดี๋ยวเจ๊จะแปลงโฉมน้องให้ สวยเริ่ด! เชิ่ดสแมนแตน กิ๊บเก๋ยูเรโก้ไปเลย”

ยูเรก้าค่ะ =  =   ยังฉันไม่ตอบอะไรเจ๊แกเขาก็ลากฉันเข้าไปในบ้าน

“นี่ก็ใกล้ฤกษ์ และเวลาอันดีแล้ว ขอเชิญทุกท่านพบกับ คุณหนู เครปเปอร์ นางเอกในงานนี้ของเราเลยครับ”

แปะแปะแปะแปะแปะ (>/\<)(0\ /0) (>/\<)(>/\<)(0\ /0) (>/\<)(>/\<)(0\ /0) (>/\<)

          สิ้นเสียงพิธีกรหน้าหล่อที่ป๊าจ้างมาทำหน้าที่ในงานหมั้นของฉัน ก็มีเสียงตบมือดังขึ้น ราวกับว่าจะมี ญาญ่า มาโผล่ในงานนี้เลยทีเดียว แต่ไม่มีหรอก ญาญ่า มีแต่ฉันนังยาฆ่าหญ้าตราเครปเปอร์คนนี้ TT ฉันเดินขึ้นเวทีที่มาป๊านั่งอยู่และนั่งลงบนโซฟา ข้างๆป๊า

“นี่ก็เป็นวันดีนะครับคุณหนู เครปเปอร์แห่งบ้าน อัครมหากุลเดชาบพิตรชยานนท์  จะได้หมั้น  และ บลาๆ”

เสียงของพิธีกรหน้าใสคนนั้นไม่ได้  แล่นเข้าโสตประสาทรับรู้ของฉันอีกเลย ฉันได้แต่นั่งเหม่อ เหม่อ เหม่อ
ก็ฉันไม่ได้เต็มใจจะหมั้นนี่นา ฉันไม่ผิดเลยนะ -3-

“และแล้วก็ถึงช่วงเวลาสำคัญของงานนี้ก็มาถึง เรากำลังจะได้พบกับคู่หมั้นของคุณเครปเปอร์แล้วครับ และเขามาแล้ว”

          คำพูดของพิธีกรนี้ ทำให้ฉันรู้สึก อยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย ปานกลางและมาก ถึงมากที่สุด ฉันเริ่มตื่นเต้นแล้วนะ
เฮ้ยนี่ฉันไม่ได้อยากจะหมั้นนะแล้วทำไมฉันต้องตื่นเต้นด้วย *0*

“ขอเชิญทุกท่านพบกับ..!” เสียงซาวน์ประกอบดังขึ้นอย่างอลังการ ว้ากก ตื่นเต้นเว่ย

.

.

กรี้ด!ไอ้พิธีกรมันจะเว้นวรรคยาวๆทำเพื่ออะไร? ฉันปวดฉี่จะราดแล้วนะ

“พบกับ” แท่นแท่นแท่นแท้นนนน  

ว้าก!มันจะอะไรมากมาย ฉันชะโงกหน้าไปที่หลังเวที ก็ยังไม่เห็นมีใครโผล่หัวมาสักคน ฉันจึงหันกลับไป

ฮึ่! อยากจะเห็นหน้ามันชัดๆว่ามันเป็นใครกัน ใครกัน! ที่ทำให้แทบจะบ้าตาย หอบข้าวหอบของย้ายบ้านหนี งานหมั้นแบบนี้

“คุณนันทิพัฒน์   อัครมหารวยล้นฟ้า”

แน่ใจนะว่านั่นคือนามสกุล ฉันเบ้ปากเล็กน้อย - -

“หรือ ชื่อเล่นของเขานับหนึ่งครับ และคุณพ่อของเขาครับ ”

แปะแปะแปะแปะแปะ (>/\<)(0\ /0) (>/\<)  เมื่อพิธีกรพูดจบเสียงปรบมือก็ดังตามมาเช่นเคย

ฮ่าๆ นับหนึ่ง 

.

.

.

.

เฮ้ย! นะนะนับหนึ่ง!!!? 

นับหนึ่ง?

อยะอยะ อย่าบอกนะว่า O.O

          ควับ ! ฉันรีบหมุนคอ 360 องศากลับไปมอง ผู้ชายที่ชื่อ ‘นับหนึ่ง’ คอ แทบหัก ฉันจ้องไปที่ชายคนนั้น และเขากำลังเงยหน้าขึ้นช้าๆ เมื่อฉันและเขาได้สบตากัน ก็ทำให้ฉันถึงกับต้องลุกขึ้นยืน และอ้าปากค้าง ฉะฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย? ฉันหายใจแรงขึ้นเรื่อย และเริ่มหายใจติดขัด ขาฉันมันสั่นไปหมด  ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ฉันขยี้ตาอยู่หลายครั้งแต่ภาพชายที่เห็นก็ยังเป็นคนๆเดิม ว้าก!ฉันอยากจะเป็นลมมันซะตรงนี้เลย  ใครก็ได้ช่วยตบกบาลฉันที =[]=’

เขา เขาจริงๆด้วย ‘นับหนึ่ง’ นับหนึ่งคนนั้น ที่ฉันเจอที่พัทยา =[]= เป็นเขา!

“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!”

          เสียงกรีด ร้องโหยหวนดังออกมาจากปากชายคนนั้น ซึ่งฉันก็อยากจะทำอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้ร่างกายฉันมันแข็งทื่อไปหมดทำไมฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ผู้ชายคนนั้น เอ่อ คู่หมั้นของฉัน นับหนึ่ง เขามองมาที่ฉันไล่จากเท้าจรดหัวและหัวจรดเท้า และขยี้ตาตัวเองแรงๆ ร้อยกว่ารอบได้ และเขาก็ลงมือตบหน้าตัวเอง   ผัวะ!  เขาเอามือลูบที่ใบหน้าตัวเอง อย่างอึ้งๆ

จากนั้นเขาก็ยกนิ้วชี้หน้าฉัน

“ธะธะเธออ!”

นับหนึ่งวิ่งกระโดดข้ามโซฟามาหาฉันและจับหน้าฉันเอียงไปมา

(- -  )(  - -)( _ _ )( - - )

จากนั้นเขาก็สะดุ้งเฮือก กระโดดถอยหลังออกห่างจากฉัน

“ยัยปีศาจตัวซวยขาสั้นโรคจิต! 0[]0 ”

“=[]=”

“เธอ!เธอจริงๆด้วย”

“=[]=”

“ว้ากกนี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั้ย? พ่อ!พ่อตบผมที ตบหน้าผมที ตบผ้มม!”

เขาพูดพร้อมยกมือพ่อของเขาขึ้นนาบที่แก้ม แล้วก็เขย่าๆ

ผั้วะ! 

“ว้ากกกกกกกกกก! o>0<o ผมเจ็บ! สะสะแสดงว่านี่คือเรื่องจริงงั้นรึ?”

“ไม่นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริง ไอ้หนึ่งตั้งสติ แกตั้งสติเร็ว!”

“เธอ เธอมาที่นี่ได้ยังไง? แล้วทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้แล้ว แล้ว แล้วคู่หมั้นฉันล่ะ!”

“=[]=”

“เธอเอาคู่หมั้นฉันไปซ่อนไว้ไหน เอาคืนมาเดี๋ยวนี้”

“=[]=”

“เอาคืนมาเอาคืนมา~”

“=[]=”

“แล้ว..แล้วนี่หายความจำเสื่อมแล้วหรอ เฮ้ยหรือว่าตกลงเธอไม่ได้เป็นอะไรเลย”

“=[]=”

“เฮ้ยตอบฉันซิเว่ย เป็นใบ้รึไง?”

“=[]=”  ฉันพูดไม่ออกจริงๆนะ ฉันปล่อยให้เขาพูดอยู่คนเดียวจนดูเหมือนว่า มันบ้า

ไม่ไหวแล้ว! ฉันวิ่งไปตั้งหลักที่หลังเวทีด้วยความที่  ช็อค และ ช็อคมาก มากถึงมากที่สุด

“ยัยตัวซวยยย! กลับมาเดี๋ยวนี้ >0<”

และนับหนึ่งป๊าและพ่อของเขาก็วิ่งตามฉันมา  ตามมากันทำไมย้ะ!  กรี้ดดดดดดด! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ TOT

“ไอ้หนึ่ง! เกิดอะไรขึ้น? นี่แกรู้จักกับหนูเครปอยู่แล้วเรอะ!”

“ผมซิต้องถามพ่อว่ายัยตัวซวยนี่หรอ เป็นคู่หมั้นผม และเป็นคนที่ต้องแต่งงานกับผม? 0o0 *0* ”

“เออ ก็ใช่”  “พ่อออออ!”

“.......?”  “ว้ากกก! ผมอยากตาย”

เขาลงไปกลิ้งๆชักดิ้นชักงออยู่กับพื้นอย่างไม่อายใคร

“ผมไม่หมั้นน้ะ ไม่ตงไม่แต่งอะไรทั้งนั้นด้วย ฮืออ โฮ T0T;; ”

“ผมไม่มีวันยอมแต่งงานกับยัยตัวซวยนี่เด็ดขาด ว้ากก ไม่!”

“0_0” “-_-;”    

“ฮืออ ว้าก ผมไม่ยอม ผมไม่ยอม พ่อฆ่าผมเถอะเอาปืนมายิงไอ้หนึ่งคนนี้เลยย เอาปืนมา~”

“แกเป็นอะไรของแก - -?”

“พ่อรู้มั้ยว่ายัยนี่มันหลอกลวงง! ก่อนที่ผมจะมาที่นี่รู้มั้ยว่ามันทำอะไรผ้ม!”

“ยัยนี่นะทั้งแกล้ง ความจำฟั่นเฟือง และ อุ้บ!”  ฉันรีบกระโดด เข้าไปปิดปากเขา

เย้ย ! ถ้าขืนนายพูดอะไรไปมากกว่านี้ ฉันจะเสียหายนะ TT แล้วพ่อนายจะมองฉันยังไงเล่า  ว้าก!ฉันต้องแย่แน่แน่ YY

“แย้ก!”  นับหนึ่งรีบสะบัดมือฉันออกอย่างตกใจ และรีบวิ่งไปหลบหลังพ่อของเขา

          นี่มันอะไรกัน รังเกียจกันขนาดนี้เขียวหรอ ก็ฉันไม่รู้ว่าอีตานับหนึ่งนี่จะมาเป็นคู่หมั้นฉันนี่ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ

เอิ่ม..ตอนไปพัทยาฉันก็จัดเต็มเลย ฮืออ!  เขาต้องเกลียดฉันมากกว่าเดิมแน่ๆเลย ไม่น่าเลยยัยเครป  YoY

  แต่..ฉัน ฉันก็รักนับหนึ่ง นี่นา โอกาสมันมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว จะปล่อยให้มันหลุดมือไปหรอ?

.

.

.

“ป๊าคะ หมวยไม่หมั้นแล้ว!”

“ว้าววว เครปเปอร์  เราไม่จำเป็นที่จะต้องหมั้นกันใช่มั้ย? *0* ” 

นับหนึ่งตาลุกเป็นประกายราวกับว่าถูกหวยรางวัลที่หนึ่งดับเบิ้ลแจ็คพอต

“เฮ่ย! ไอ้เครปแกทำแบบนี้ไม่ได้นะ แกไม่เห็นแขกในงานหรอ? แกอยากให้ฉันขายหน้าใช่ไหม?”

“หมวยก็บอกป๊าแล้วไงว่าหมวยไม่หมั้น!”

“เครปเปอร์!”   

ป๊าตะคอกใส่ฉัน ฮือ ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ TT

“แต่ว่าหมวยจะแต่งวันนี้เลย :D ”

“ม่ายยยยยย!”

“ใช่! เราจะแต่งงานกันวันนี้ นับหนึ่ง”      “ไม่อ้าววว!”     

“นี่นายจะไม่รับผิดชอบฉันหรอ?”   

“ให้ฉับรับผิดชอบอะไร ฉันไปทำอะไรเธอ? 0.o” 

เออนั่นสิ เขาทำอะไรฉัน - -  ไม่เคย! ไม่มี! ไม่ได้ทำอะไร และไม่เคยคิดจะทำอะไร

“แต่ แต่นายหมั้นฉันแล้วนะ!”   “เมื่อไหร่ตอนไหนอะไรยังไง? ไม่เคยจริงๆนะ TT ”

ฉันชูมือข้างซ้ายที่มีแหวนสีชมพูรูปอุนจิสวมอยู่ที่นิ้วนางของฉันให้นับหนึ่ง และทุกคนดู

“นี่ไง เห็นมั้ย?ว่านายหมั้นฉันแล้ว !”

ฟิ้ววว!

เขารีบดึงแหวนนั่นออกจากนิ้วนางข้างซ้ายของฉันและขว้างมันทิ้งไป   ว้ากกก! นี่แกทำอย่างงี้กับฉันได้ยังไง ? ไอ้เลว TT

“=[ ]=” < ฉัน

“ ^_^ ” < นับหนึ่ง

“แก แก แก ไอเลว แกเลวมาก! ”

“ขอบคุณที่ชม ”   ด้านมาก เขาไม่สะทกสะท้านกับคำด่าของฉันเลย

“เอ่อ 0_0 ” “0.0” 

ป๊าของฉันและป๊าของเขา ยืนอึ้งกิมกี่มองฉันและนับหนึ่งเถียงกัน  แต่ก็ไม่พูดอะไร คงจะพูดไม่ออกใช่ไหมล่ะ TT

“ยังไงนายก็จะไม่ยอมแต่งงานกับฉันใช่ไหม?”    “ใช่!”  เขาตอบเสียงแข็ง

“ไม่ได้! กว่าฉันจะลากยัยเครปกลับมาได้ รู้มันว่ามันลำบากยากเย็นแสนเข็ญขนาดไหน ! ”

ทุกคนหันไปมองเฮียเพที่อยู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ และตะโกนแทรกขึ้นมา เป็นตาเดียวกัน

(  - -)(  - -)(  - -)(  - -)  

 




















ว้อทอัพรีดเดอร์♥

มาอัพแล้วนะน้องนะ ตอนที่แปด และอยากจะบอกว่าหลังจากตอนที่แปดนี้
ไรเตอร์จะหายหัวไปอีกนานแสนนาน (ไรเตอร์หายบ่อยเนอะ)เพราะว่าช่วงนี้ ไรเตอร์ม.3แล้ว
ต้องตั้งใจเรียน ว่าจะไม่แตะคอมซักสามอาทิตย์เลย มันทรมานมากเลยนะ T[]T
แต่ไรเตอร์ก็จะไม่ทิ้งนิยายเรื่องนี้ไปแน่นอน แต่ทุกคนก็อย่าทิ้งไรเตอร์ไปนะ TT




"แคปเตอร์เอก หมั้น "
ชื่อตอนนี้มันง่ายเนอะ 555, สำหรับตอนนี้ก็อยากแต่งเอาฮานะ แต่ทำไมไรเตอร์นั่งอ่านเอง
แล้วรู้สึกว่ามันแป้กจัง :3  แล้วไรเตอร์ก็ทำให้ตอนนี้มันสั้นลงด้วยจะได้อ่านง่าย  (นี่สั้นแล้วหรือ?)
ตอนก่อนหน้านี้ยังไม่ได้แก้คำผิดเลย แต่แก้คำผิดในตอนนี้แล้วนะ ถ้ายังมีคำผิดอยู่ก็บอกกันได้นะ
ยังไงก็ช่วยกันฮาให้ไรเตอร์หน่อยนะ ตอนหน้า อยากบอกว่าเด็กน้อยกับโฮวีทจะมาแล้วนะเบบี๋ ♥
ยังไงก็รอหน่อยนะคนดี ><


 

Bonus






เม้นให้เค้านะ เม้นให้เค้านะ






 

......................................................................................................................................................
จ.แอ ง. แจง ไม้โท แจ้ง

ต่อไปนี้ ไรเตอร์ขออนุญาติ ย้ายมุมตอบเม้นไปไว้ ในคอมเม้นข้างล่างแทน
เพราะไว้ในตอนๆนึง เวลาจะตอบมันยากอ่ะ แล้วอีกอย่าง ตัวหนังสือมันกลายเป็นคนละฟอนต์กันด้วย
มันน่าเกลียด TT แต่ถ้าย้ายไปตอบข้างล่างมันง่ายกว่า สะดวกกว่าเยอะ ไม่ว่ากันนะรีดเดอร์

 

......................................................................................................................................................

สุดท้ายอยากบอกว่า รักเธอคนนี้ 24 ชม. ตลอดไปรักไม่ยอมเปลี่ยนแปลง ♥





 

1คอมเม้น= เป็นหนึ่งกำลังใจให้ไรท์
 ขอบคุณไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ

จ้วบบ ♥

 

© Tenpoints!