Hot Cupid ปฏิบัติการหลอกร้าย ให้หัวใจตกหลุมรัก

ลำดับตอนที่ #9 : CUPID 5 - นายจะให้ฉันทำอะไรนะ! (100%)

CUPID 5

นายจะให้ฉันทำอะไรนะ 

                กรี๊ดดดด อยากจะร้องไห้และกรี๊ดเป็นภาษาฝรั่งเศส นี่นายมอร์แกนมาทำอะไรตรงนี้ เขาตามฉันมา แล้วนี่เขากำลังจะเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อฉันเหรอนี่

                อีพวกเด็กแว้นสุดแสบยังไม่ยอมแพ้โดยเฉพาะอีหน้าหัวโจกที่หน้าตาอย่างกับพังผืด มันหยิบมีดพกขนาดใหญ่เท่าบ้านออกมาเป็นคนสุดท้าย และจัดการแทงคนที่กำลังปกป้องฉันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ แต่สงสัยอีตาหื่นมอร์แกนนั่นคงเรียนศิลปะต่อสู้มาอย่างดี เขาหลบหลีกเบนร่างไปทางซ้ายพร้อมกับหลบมันได้อย่างรวดเร็ว

                ไอ้หัวโจกนั่นคงโดนพ่อแม่สั่งสอนมาตามใจไม่ยอมแพ้ เขาหันหน้าไปทางที่ไอ้หน้าหื่นหลบไป และด้วยความรวดเร็วและจังหวะที่นายหน้าหื่นเผลอ

                ซวาบ!

                “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”

                ฉันแผดเสียงแหลมร้องดังลั่นทั่วต้นหญ้ามารศรี ความคมของมีดพกขนาดใหญ่นั่นกรีดลงไปที่ต้นแขนด้านขวาของมอร์แกน ของเหลวข้นสีแดงขุ่นไหลรินออกมาจากแผลสดสีแดงเป็นทางยาวนั่นจนเลอะเทอะเสื้อเชิร์ตตัวสีขาวของเขาไปหมด นี่เขาเจ็บมากไหมเนี่ย ไอ้เด็กเวร เกิดมาก็รกโลก

                “โอ๊ย!” มอร์แกนส่งเสียงออกมา

                 ฉันไม่ยอมแพ้แล้วนะ มีสิทธิ์อะไรมาทำตามใจชอบอย่างนี้ ในเมื่อแขนและมือของฉันใช้การไม่ได้ แต่ว่า ปากของฉันมันก็ยังมีดีล่ะวะ ฉันรีบทำหน้าเสแสร้งแกล้งทำเป็นร้องให้คนช่วย ก่อนจะจ้องหน้าไอ้พวกเด็กเวรนั่นแล้วเอ่ยออกมา

                “นี่พวกนายรู้ไหม! ว่าเขาเป็นใคร! เขาเป็นลูกชายคนเดียวของหมื่นตำรวจเอกที่อยู่แถวนี้นะ ฉันก็ด้วยเป็นแฟนของเขา และพ่อของเขาก็มีอิทธิพลบารมีเยอะแยะทั่วประเทศไปหมด นายอยากจะลองดีไหมล่ะ ฉันจะได้ร้องให้เขาช่วยโทรศัพท์ไปเบอร์คุณพ่อของเขาสักหน่อย เผื่อว่า คนเลวๆจะได้โดนจับไม่ต้องมาอยู่รกแผ่นดินสักที!”

                พวกเด็กซิ่งไม่รู้ผิดรู้ชั่วทำหน้าชั่งใจเหมือนกับว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ นั่นทำให้ฉันสะใจ รีบร้องตะโกนให้คนเข้ามาช่วย

                “ช่วยด้วยค่า! มีเด็กบ้าเด็กบอไม่รู้จักโตมาทำร้ายพวกฉันค่า ช่วยโทรไปหาตำรวจให้หน่อยนะคะ เบอร์ 084-XXXXXXX ค่า เฮ้ย! แน่จริงก็กลับมาดิ กลับมาเลย!”

                ร่างห้าร้อยชีวิตรีบตะเล่นเผ่นแน่บไปไกลถึงยุโรปแล้วล่ะมั้ง รีบวิ่งกรูซะ ถ้าอยากให้พูดตรงๆคือ ไม่เห็นความสตรอวเบอร์รี่ของฉันสักนิด โง่มากๆ มีกำลัง แต่ไม่มีปัญญา น่าจะจับเข้าคุกซะให้เข็ด!

                ร่างใหญ่ที่กำลังจับแผลสดของเขาอยู่ค่อยๆเซลงไป ซึ่งเป็นเวลาเหมาะ ฉันรีบวิ่งกรูเข้าไปประคองและพาดแขนของเขาบนไหล่ของฉัน ฉันควรที่จะต้องขอบคุณเขามากสินะ เขาช่วยเหลือฉันขนาดนี้

                ความรู้สึกในใจทำไมมันดู อึดๆอัดๆ บอกไม่ถูก  ตอนแรกฉันคิดในใจว่า เขาเป็นคนที่ไม่ดี แถมยังเจ้าชู้บ้ากาม แต่พอได้เห็นเขาในวันนี้ ความรู้สึกเดิมที่ไม่อยากอยู่ใกล้ก็เหมือนมีเส้นใยบางๆมาห่อหุ้มอยู่ ฟื้นคืนสถาพจิตใจและทัศนคติที่คิดไว้ว่าเขาเป็นคนไม่ดี

                “นายเจ็บมากไหม อีกแปปเดียวก็จะถึงร้านแล้วนะ ทนหน่อยละกัน”

                “ครับ” เขาลากเสียง

                “แล้วนี่นายมาทำอะไรตรงนี้ล่ะ”

                “ฉันก็ตามเธอมาน่ะสิ ฉันกลัวเธอจะร้องไห้แล้วไม่เดินดูรถดูถนนแล้วเกิดชนขึ้นมา ไม่อยากจะคิดเลย บรื๋อ เธอต้องกลายเป็นผีสาวโสด ไม่แน่อาจจะโดนผีหนุ่มรุมอีกนะ”

                “นายอย่าลบหลู่ อีกอย่าง ใจคิดแต่เรื่องแบบนี้ใช่ไหม”

                “ไม่รู้! ฉันสงสัยอะไรบางอย่างน่ะสิ”

                “อะไร?”

                “เธอ...ตกหลุมรักฉันเข้าแล้วใช่ไหม”

                พลั่ก!

            ไม่คงไม่แคร์ฉันรีบผลักอีตาหื่นนั่นออกจากไหล่ของตัวเองอย่างฉับพลัน มันมากไปไหมนี่ ตกลงเขาเป็นแค่นายหน้าหื่น ที่เห็นผู้หญิงสาวหน้าใสใจดีอย่างฉัน ก็เข้ามาหม้อใส่ก็เท่านั้น มันเป็นแผนของเขาที่แบบ ต้องการให้ตัวเองกลายเป็นพระเอกละครอย่างปริยายหรือเปล่านี่ ลงทุนเจ็บตัวเลยเหรอ! อยากจะตบมือจริงๆ นี่ถ้าเข้าเล่นละครคงได้รับรางวัลสุวรรณหงส์ทองอ่ะ

                “โอ๊ยยยย” เสียงครางของมอร์แกนดังลั่น

                ไม่ทันจะเห็นว่าฉันผละเข้าออกเลยทำให้แขนขวาที่เกิดแผลเลือดไหลคะนองนั่นล้มลงไปถูกพื้นฟุตบาทส่งเสียงโป๊กทันที กรี๊ด นี่ถ้าฉันไม่ทำตัวหวงตัวอย่างนี้ ถ้าฉันอดทนสักนิด มอร์แกนคงไม่เจ็บตัวหรอก อยากจะกรี๊ดเพราะตัวเองผิดอย่างจัง

                “มอร์แกน! ฉันขอโทษๆนะ ลุกขึ้นมาๆ ฉันขอโทษจริงๆ”

                เขาทำหน้ามู่อย่างกับเห็นได้ชัดว่า(แกล้ง)เจ็บ แต่นั่นประไร

                “ฉันลุกขึ้นไม่ไหว เธอก็จับตัวให้ฉันขึ้นไปหน่อย ฉันเจ็บนะ!”

                “อ่ะๆ ก็ได้ๆ ยื่นมือมา”

                ทันทีที่มือทั้งสองคู่ ประกบกัน ฉันรู้สึกคล้ายกับว่า มีไฟฟ้าเล็กๆส่งแลกเปลี่ยนประจุจนหน้าผากของฉันร้อนรุ่ม ใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ฉันจ้องสบตาสีแดงเพลิงของเขาอย่างยาวนาน เหมือนกับว่าวินาทีนี้ขอแค่ได้จ้อง และจังหวะหัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นเมื่อสบตาคู่นั้น ความรู้สึกนี้มันแปลกและไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน รู้สึกเหมือนว่า ใจมันลอยไปไหน เรียกกลับมาก็คง...กลับมาไม่ได้ ฉันไม่หวังให้เขารู้สึกแบบเดียวกับฉันนะ!

                ฉันใช้แรงที่มีอยู่ผลักเขาให้ขึ้นมาจากพื้นฟุตบาทอย่างสุดกำลัง และพยายามเบือนหน้าหนีเจ้าตัวที่ทำให้ฉันเกิดความรู้สึกแปลกประหลาด แต่อยู่ดีๆก็รู้สึกว่า ท่อนแขนของเขาได้พาดสู้ใหล่ของฉันอย่างรวดเร็วเรียบร้อย นี่ถ้าเขาไม่มาช่วยฉันจากอีเด็กแว้นเด็กซิ่งพวกนั้น เขาได้นอนโรงพยาบาลแน่ๆ แอบมาแต๊ะอั๋งกันอย่างนี้

                แต่...ก็รู้สึกดีเหมือนกันแฮะ! >/<

                “นี่ ฉันบอกตอนไหน ให้นายเอาแขนมาพาดตรงนี้”

                “ไม่สน ฉันเป็นคนมาช่วยเธอ ฉันก็มีสิทธิ์พาดแขนได้”

                “ใครขอให้ช่วยมิทราบ? อ่ะถึงแล้ว รีบๆเดินเข้าไปเลยไป”

                “ถ้าฉันจะขอให้เธอทำแผลให้?” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่จี้ใจฉันมากๆ

                “ฉันต้องรีบกลับบ้าน ถ้าฉันเจอพวกเมื่อกี๊อีกล่ะ จะว่าไง และอีกอย่าง ฉันไม่ไว้ใจนาย!”

                “ฉันมีบุญคุณต่อเธอนะ! เธอต้องช่วยฉัน และไม่เป็นไร ฉันจะพาเธอไปส่งบ้านเอง ถ้าเธอเดินกลับบ้านคนเดียวอีก เดี๋ยวคราวนี้ก็โดนลากไปจริงๆหรอก”

                จะเอายังไงดีล่ะ! ถ้าฉันเดินกลับไปอีก ก็มีหวังที่ไอ้พวกเด็กซิ่งจะกลับมา หรือไม่ก็กลุ่มใหม่อาจจะมาทำมิดีมิร้ายจริงๆอย่างทีนายนี่บอกก็ได้ เป็นไงเป็นกันล่ะวะ แค่ผู้ชายคนเดียว แป้งโกะคนนี้สู้ได้อยู่แล้ว ว่าแล้วก็เข้าไปในร้านเลยดีกว่า ^O^

                เมื่อครั้นจะเปิดประตูเข้าไปก็หันไปเจอหน้าเหลอหลาของมอร์แกน ไม่เคยเห็นคนสวยหรือไงยะนาย! ^O^

                “เอ้า! เลือดจะหมดตัวแล้ว เข้ามาสิ หรือว่าต้องให้ฉันประคองอีก?”

                ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ โอยย..ฉันเริ่มกลัวแล้วล่ะสิ เกิดอีตาหื่นนี่คิดมิดีมิร้ายกับฉัน พอฉันจะเข้าไปทำแผล เขาก็จับฉันและข่มขืนฉัน กรี๊ดดดด! ถ้าเขาทำอย่างนั้น ฉันเอามีดแทงอีกแผลแน่

                ฉันรีบคว้าแขนของเขาเข้าไหล่ของฉันและผลักประตูบานใสของร้านเข้าไป รีบเดินตรงไปในห้องของมอร์แกนรีบๆทำแผลให้เขาจะได้เสร็จๆ แป้งโกะจะได้รีบกลับบ้านบ้างอะไรบ้างนะคะ เมื่อเข้าไปข้างในห้องก็รีบควานหากระเป๋าของทำแผล แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

                “มอร์แกน ยาทำแผลอยู่ตรงไหน?”

                “อยู่ตรงลิ้นชักตรงหัวเตียงไง เธอนี่บื้อจริงๆ”

                “นี่! อย่ามาด่ากันนะ อุตส่าห์มาทำแผลให้แล้ว ไม่ต้องบ่นเลย! นี่ไง! เจอแล้ว”

                ในที่สุดก็เจอกล่องใสๆสีขุ่นที่มีตรารูปโรงพยาบาลสีแดง แต่เมื่อเอากระเป๋านั่นออกมาจากลิ้นชัก สายตาของฉันก็ดันไปเจอสิ่งไม่พึงประสงค์และฉันไม่อยากที่จะเห็นมันเลย

                “กรี๊ดดดดดด!”

                “เธอเป็นอะไร!”

                ฉันหยิบแผงสีเงินวาวคล้ายแผงยาออกมาจากลิ้นชัก และค่อยๆอ่านฉลากมันอย่างชัดเจน ผิวขรุขระ กลิ่นสตรอวเบอร์รี่ นี่มันไม่ใช่ยาแก้ปวด ยาลดไข้ ยาแก้ท้องเสีย ยาทาสิวหรอกนะ แต่มันคือ...

                ถุงยางอนามัย!

                มอร์แกนที่จ้องสายตาสีแดงมาที่ฉันและถุงยางที่นิ้วมือของฉันคีบไว้อยู่อย่างเหลอหลาสุดจะเอ่ย ปากไม่พูดอะไรเอาแต่เอ่อ...เอ่อ...เอ่อและเอ่อ ฉันทิ้งแผงถุงยางอนามัยกลิ่นสตรอวเบอร์รี่นั่นลงถังขยะอย่างไม่อาลัยอาวร  และหันมาสนใจกับกล่องยารักษาอย่างใจจดใจจ่อ จะไปยุ่งกับอีตาหื่นทำม๊าย เขาจะมีถุงยางอนามัยถุงยางรถยนตร์ถุงยางเอาไว้ทำหมากฝรั่งมาเคี้ยวก็เรื่องของเขาสิ!

                ฉันหยิบกล่องทำแผลแล้ววางมันพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาสีส้มข้างเตียงใกล้มอร์แกนและระหว่างที่ฉันจะเอายาทาแผลสดออกมาจากกล่องก็หันไปหามอร์แกนที่กำลังถอดเสื้อเชิร์ตสีขาวของเขาออก เหลือไว้ก็แต่หน้าอกขาวเปล่งแน่น พร้อมกล้ามเนื้อที่ลำท้องเป็นมัดๆน่าเย้ายวนใจ เฮ้ย! จะทำอะไรน่ะ อย่าบอกนะว่า...คิดทุเรศๆกับฉัน!!

                “นายจะทำอะไร!”

                “ฉันก็จะถอดเสื้อให้เธอทำแผลน่ะสิ เธอนั่นแหละรีบๆทำแผลให้ฉันเลย”

                “ฮึ่ย!” นี่ถ้าเขาไม่ช่วยฉันจากเด็กซิ่งนั่น ฉันไม่ยอมเขาง่ายๆหรอกนะ

                นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง ฉันเลยเกิดอาการอายอย่างบออกไม่ถูก ตาก็มัวแต่มองไปที่กล้ามท้องลอนได้รูป ซิกส์แพค ของมอร์แกน หน้าอกแน่นๆผิวเนียนสีขาวชมพูของเขา โอย...อยากจะเป็นลม นี่หุ่นของนายเป็นพิษกับฉันใช่ไหม! ให้ตายเถอะ!

                ฉันหยิบสำลีเนื้อบางออกมาและเอายาทาแผลรองสำลี ก่อนที่จะนำมันล้างแผลสดที่เลือดคงหยุดไหลไปแล้ว แต่เมื่อสำลีเนื้อนุ่มแตะลงไปบนแผล เจ้าของแผลก็ร้องดังลั่น

                “โอ๊ย! ทำอะไรทำเบาๆหน่อยสิ!”

                “ทนหน่อยเถอะน่ะ มันแค่น้ำยาล้างแผล เดี๋ยวก็หายนะ”

                ฉันพูดเรียบๆก่อนจะเอาสำลีแตะไปที่เนื้อของเขาอีกรอบ คิ้วดกเข้มของมอร์แกนผูกขมวดกันแน่นเหมือนกับอัดอั้นความเจ็บแสบเอาไว้ แต่ก็ไม่กล้าจะปริปากแผดเสียงออกมา ว่าแล้ว...ฉันก็จิ้มสำลีลงไปบนแขนของเขาแรงๆและกดมันแน่นๆ สมน้ำหน้า

                “โอ๊ยยยยยยยยยยยย!” มอร์แกนครางเสียงหลง สมน้ำหน้า ถึงเวลาฉันแก้เผ็ดนายบ้างนะคะ+

                “เป็นอะไรเหรอมอร์แกน” ฉันทำหน้าตาบ้องแบ๊วคล้ายกับไม่รู้เรื่องอะไร

                “เธอนั่นแหละทำบ้าอะไร กดสำลีแรงทำไมเล่า!”

                ฉันทำหน้าแอ๊บแบ๊วต่อ และแสร้งทำเสียงสั่น “อุ๊ยตาย! ขอโทษนะคะ มือแรงไปหน่อย”

                กร๊ากก นี่ถ้าฉันทำได้อีกฉันทำไปนานและเยอะกว่านี้แล้ว แต่เขาน่ะสิ เขาเป็นหนุ่มน่ากอดแห่งปีคนที่ฉันต้องการมาลงปก ฉันก็ต้องแกล้งทำดีกับอีตาหื่นนี่น่ะสิ ถ้าไม่ทำดีเดี๋ยวเขาก็ไม่มาลงนิตยสารฉันไงล่ะ

                ระหว่างที่เช็ดแผลฉันก็ครุ่นคิดไปในใจ...มอร์แกนเป็นคนที่เข้าถึงตัวยากอยู่พอตัวนะ เพราะว่า นิตสารเล่มนั้นที่มาขอให้เขาลงปกเมื่อเย็นที่แล้ว เขายังปฏิเสธที่จะลงปกเลย ที่สำคัญนิตยสารเล่มนั้นมีชื่อเสียงและเป็นคู่แข่งกับนิตยสาร LOLA ของฉันซะด้วย ไม่ได้กาลละ ฉันต้องรีบทำให้นายมาลงปกให้ได้นะ มอร์แกน!

                “เธอคิดอะไรอยู่” เขาถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย ตายละ หน้าตาน่าสงสัยขนาดนั้นเลยรึ! -0-

                “ไม่มีอะไรน่ะ อันนี้ไม่เจ็บไม่แสบ!” ฉันยิ้มให้มอร์แกนพลางชูขวดยาขึ้น

                จะว่าไปมอร์แกนเขาก็ไม่ได้เป็นคนร้ายอย่างที่ฉันคิดหรือเปล่า เขาก็น่าจะเป็นมนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่งที่คงมีโครโมโซมความเจ้าชู้เกินมาหนึ่งตัว แต่ฉันก็ไม่ได้บอกว่าจะชอบเขา ฉันก็ยังเกลียดนิสัยทุเรศๆของเขาอยู่ดีนั่นแหละ แต่ที่ทำดีด้วยก็เพราะงานหรอกนะยะจะบอกให้!

                “โอย! เบาๆหน่อยละกัน ว่าแต่...เธอชื่อแป้งโกะใช่ไหม”

                “ใช่”

                “ฉันขอถามอะไรหน่อย ฉันเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนใช่ไหม?”

                โอยย จะมาถามคำถามบ้าๆอะไรตอนนี้ แล้วนี่ฉันจะตอบเขาไปยังไงดีล่ะ เนียนๆแล้วกัน

                “เคย...”

                “จริงเหรอ ฉันก็ว่า...คนหล่อๆอย่างฉัน ถ้าใครเจอเขาก็ต้องจำติดตาตรึงใจกันทั้งนั้นแหละ”

                “แหวะ! นี่คิดแล้วเหรอว่าหล่อแล้วอ่ะ หมาที่บ้านฉันยังหน้าตาดีกว่านายเลย นายหน้าหื่น!”

                “เอ๊ะ! เธอก็บอกเองว่าเธอเป็นแฟนฉัน มาว่าแฟนอย่างนี้ไม่ดีนะที่รัก”

                เขาโน้มตัวลงมาและชนจมูกกับฉันเบาๆ จนฉันตัวเซเล็กน้อย เนื้อจมูกนุ่มนั่นทำให้ใจลอยไปไกล ตาฉันเบิกกว้าง นี่นายกล้าดียังไงมาทำอย่างนี้เนี่ย และขอเวลาคิดแปปนะ ฉันไปบอกว่าเป็นแฟนนายตั้งแต่เมื่อไหร่มิทราบ

                “เขาเป็นแฟนของฉัน!”

                กรี๊ดดดด ฉันคิดออกแล้ว ปากพล่อยจริงๆเลยแป้งโกะ ไม่น่าไปบอกอีพวกเด็กแว้นนั่นเลยว่าฉันเป็นแฟนกับมอร์แกน อยากจะกรี๊ดให้ได้โล่จริงๆ พูดอย่างอื่นก็ไม่พูดนะ พูดอย่างนี้...พระแม่ธรณี ดึงลูกลงไปหน่อยได้ไหมคะ TOT

                ฉันยืนตัวแข็งทื่อ และมองไปข้างหน้า “ฉัน...ฉันพูดอย่างนั้นก็จริง แต่ฉันก็แค่อยากจะช่วยนายเท่านั้นนะ!”

                “แต่ที่จริง...เราจะเป็นแฟนกันเลยก็ได้นะ!” หน้าฉันแดงไปหมดแล้วนะ! >///<

                “คนอย่างนาย ฉันไม่เอาหรอก มันไม่ใช่สเป็คของฉัน จำไว้ซะด้วย”

                อุ๊บส์! นี่ฉันพูดอะไรลงไปอีกแล้วนี่ นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะที่พูดอะไรไม่ระวังปากอ่ะ นี่ถ้าเขาโกรธฉันขึ้นมาจริงๆ แล้วไม่รับทำงาน(หลอกๆ)ให้ฉันขึ้นมา คราวนี้...ฉันซวยแน่ๆเลย อยากตบปากตัวเองจังเลย!

                หน้าของมอร์แกนทำไมถึงดูสลดขนาดนั้นล่ะ แหงล่ะสิ! คนหลงตัวเองอย่างนายนี่โดนด่าอย่างนี้ก็สมควรจะสลดล่ะ นับว่าเป็นโชคสามชั้นของนายนะที่มาเจอฉันนี่! แต่ขอเวลาขอโทษหน่อยน้า

                “ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจนะมอร์แกน อย่าไปถือสาคำพูดของฉันเลย อ้ะ! เสร็จแล้ว ฉันขอบคุณมากๆนะที่นายช่วยชีวิตฉันเอาไว้วันนี้ ฉันอยากจะขอบคุณนายจริงๆ ขอบคุณนะ!”

                “เดี๋ยว!” เขาคว้าข้อมือของฉันไว้จนฉันต้องหันกลับมา

                “มีอะไรอีกเหรอ?” ฉันทำหน้างง

                “เดี๋ยวฉันไปส่งเอง”

                “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันเดินแปปเดียวเดี๋ยวก็ขึ้นแท๊กซี่กลับบ้าน”

                “ฉันไม่สน!”

                มอร์แกนลุกตัวเองจากโซฟาขึ้นและลากข้อมือฉันออกจากห้องไป นี่เขาจะทำอะไรนี่! เขามาถึงโรงจอดรถและเปิดรถคันหรูสีดำยี่ห้องดังด้วยรีโมตอัติโนมัติ ก่อนจะกระชากประตูรถสีดำด้านหน้าและดันตัวฉันเข้าไปในรถ สักพักเขาก็เดินเข้ามาและนั่งลงในรถ สตาร์ทเครื่องอย่างนุ่มนวล และไม่นาน รถคันงามคันนี้ก็แล่นออกไป

                ความร้อนของเครื่องปรับอากาศค่อยๆดับความร้อนรุ่มในใจอยู่ ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธ และทำอะไรโดยไม่มีสติ และฉันก็สู้แรงของเขาไม่ได้ (แล้วเมื่อกี๊บอกสู้ได้! -0-) แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ ถ้าเขาจะทำอย่างนั้นจริงๆ ไม่ได้การละ ฉันต้องรีบพูดกับเขาซะแล้วล่ะ

                “นายจะพาฉันไปไหน!?”

                “ฉันก็จะพาเธอไปส่งบ้านน่ะสิ เธอก็บอกฉันสักทีว่า บ้านเธออยู่ไหน!”

                “ไม่ต้อง ส่งฉันหน้าถนนใหญ่ก็พอแล้ว นายจะได้กลับบ้าน”

                “ฉันสั่งง! ไม่งั้นฉันก็ไม่ทำงานให้เธอ!”

                แรงอ่ะ...แรงไปแล้ว แต่ฉันสู้ไม่ได้ แงๆ จะฟ้องแม่แล่ว T^T TOT

                “ก็...ได้ ตรงไปถนนบัตเตอร์ก็เลี้ยวขวา เร็วสิ! ฉันบอกให้เลี้ยวไง”

                “ได้คร้าบ คุณผู้หญิง”

                ไม่รู้สิ แต่ทำไม....ใจฉันแอบเขินๆ แถมยังเต้นแรงอีกแล้วล่ะ ต้องไปโรงพยาบาลหรือเปล่าเนี่ย o_O

                ในที่สุดรถคันหรูก็ลดความเร็วและจอดลงที่หน้าบ้านสีฟ้าอ่อนของฉันพอดิบพอดี เมื่อรถถูกปลดล๊อคฉันก็รีบผลักประตูออกมาจากความอึดอัดอันยากที่จะอธิบายนี้ได้ แต่เมื่อเท้าก้าวออกจากรถสีดำนี้ เสียงทุ้มนุ่มชวนฟังก็เอ่ยขึ้น เจ้าของเสียงมองไปข้างหน้าอย่างเมินเฉย และหันมาหาฉัน

                “พรุ่งนี้ ห้าโมงเย็น ฉันจะมารับที่บ้าน!”

                มารับที่บ้าน...นายจะมาทำมายยยย

                “มา...นายจะมาทำไม”

                “เธอจะต้องไปอยู่กับฉัน!!!”