KYUHAE SHORT FICTION ...LISTEN TO KYUHYUN&DONGHAE

ลำดับตอนที่ #9 : ไม่รู้ ...ღ [2]

:: ไม่รู้ ::

ชมรมบาสมีบรรยากาสคึกครื้นเช่นทุกวัน ชายหนุ่มหล่อล่ำนับสิบในชุดนักบาส มีเหงื่อโทรมกาย กำลังวิ่งกวดลูกกลมๆสีส้มกันอย่างสนุกสนาน เสียงยางรองเท้ากระทบเข้ากับพื้นสนามดังเอี๊ยดอาด พร้อมกับเสียงสาวน้อยสาวใหญ่ ที่ยืนกรี๊ดเป็นกำลังใจอยู่ข้างสนาม

ใบหน้าหวานฉีกยิ้มเพ้อฝัน มือทั้งสองข้างโอบตะกร้า ทรงยาวที่ใช้สำหรับใส่ผ้าขนหนูผืนเล็ก ที่ใช้
สำหรับซับเหงื่อนักบาสเก็ตบอลเอาไว้ ผ้าขนหนูที่ถูกใช้แล้ว ถูกอีทงเฮตามเก็บมาไว้ในตะกร้าอย่างรู้งาน และเมื่อผืนสุดท้ายถูกจับมากองไว้กับเพื่อนๆ ทงเฮที่ว่างงาน ก็ยืนมองชายหนุ่มที่กำลังดั๊งค์บา
สด้วยท่าทางสุดเท่

'กรี๊ดดด พี่คยูฮยอนเท่สุดๆไปเลย' ><''

"อ้าว ทงเฮ มาทำอะไรที่นี่?" คังอิน กัปตันทีมบาสถาม เมื่อเห็นหน้าหวานๆของรุ่นน้องในโรงเรียนใน
เวลาชมรม เวลานี้ทงเฮสมควรจะนั่งวาดภาพอยู่ที่ห้องชมรมไม่ใช่หรือ ทำไมถึงมายืนฉีกยิ้มอยู่ใน
ยิมบาสได้ล่ะ

"อ่ะ...อ๋อ มาช่วยพี่ฮยอกแจน่ะครับ" ร่างเล็กฉีกยิ้มให้กัปตันทีมบาสร่างท้วม

"อ้าว แล้วไอ้ฮยอกมันไปไหนซะล่ะ?"

"พี่ฮยอกปวดท้องฮะ สงสัยจะท้องเสีย วิ่งเข้าห้องน้ำหลายรอบแล้ว" ทงเฮทำหน้าซื่อๆตอบออกไป

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง เออ ดีนะ อุตส่าห์มีน้ำใจมาช่วย ขอบใจมาก" ร่างใหญ่(ใหญ่จริงๆ =='') โยนผ้า
ขนหนูที่ใช้ซับเหงื่อของตนลงในตะกร้าในมือทงเฮ แล้วเอ่ยชื่นชม โดยไม่ได้รู้ถึงแผนการของอีทงเฮ
เลย...

'พี่ฮยอก'

'หือ อะไรทงเฮ'

'วันนี้ผมเล่นพนันชนะพี่ชายมาน่ะ ได้ตังค์มาเยอะแยะ เลยว่าจะเลี้ยงน้ำพี่' พูดจบ ร่างเล็กก็วาง
แก้วน้ำที่เพิ่งไปซื้อมา ไว้บนโต๊ะ ฮยอกแจเหลือกตาขึ้นอย่างอึ้งๆ นี่อีทงเฮมันไปเล่นพนันอะไรว่ะ ถึงมี
ตังค์ซื้อน้ำมาครบ7สี7วัน ขนาดนี้

'โห พี่กินไม่หมดหรอกทงเฮ แก้วตั้งใหญ่ แถมมีตั้งเกือบสิบแก้วขนาดนี้'

'ฮึก...นี่พี่ ปฏิเสธน้ำใจผมหรอ...ฮึก พี่ รังเกียจผมใช่มั๊ย' มารยา1ใน1309เล่มเกวียนถูกนำมาใช้ 
อีทงเฮแสร้งบีบน้ำตาใส่ฮยอกแจ จนร่างไก่ เผลอไปรู้สึกผิด จึงต้องรีบแก้

'ปะ...เปล่า พี่ไม่ได้รังเกียจทงเฮนะ'

'ฮื้อ แต่พี่  ไม่ยอมกินน้ำที่ผมซื้อมา ฮึก พี่รู้มั๊ย ตอนผมได้เงินมา ฮื้ออ อ ผม...นึกถึง ฮึกๆ พี่ คนแร..ก 
เลยนะ โฮ้~' ทงเฮแกล้งตีบทโศก ฟุบหน้าลงบนโต๊ะ แล้วร้องไห้ฟูมฟาย ด้วยท่าทางคล้ายสาวน้อย
วัยขบเผาะ ที่เพิ่งโดนแฟนหนุ่มปฏิเสธรัก

'ทงเฮอา~...พี่กินก็ได้ เดี๋ยวพี่จะกินให้หมดเลยนะ!!' เมื่อเห็นน้องร่วมห้องร้องไห้เสียใจขนาดนั้น 
คนแมนๆ อย่างอีฮยอกแจก็โชว์พาว ความเป็นสุภาพบุรุษเต็มปีก คว้าเอาแก้วน้ำแก้วแรกขึ้นมาดูด
จ๊วบๆ

'แน่นะ! พี่ฮยอกแจต้องกินให้หมดนะ!" หน้าที่เคยฟุบ เด้งขึ้นมาจากโต๊ะทันที ประกายตาใสแจ๋ว
ของทงเฮ จ้องหน้าฮยอกแจด้วยอาการดีใจออกนอกหน้า...เมื่อกี้มันร้องไห้ไม่ใช่หรอว่ะ...แล้วไอตา
ใสแจ๋วที่จ้องกูตอนนี้ มันเหมือนคนร้องไห้ตรงไหน? ==a

"โว้ยยยยยย ใครก็ได้ ปล่อยกูออกไปที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ร่างผอมแห้งของผู้จัดการทีมบา
สโวยวายดังลั่น มือแห้งทุบรัวที่ประตู จนแทบเห็นรอยสีที่ประตูห้องน้ำหลุดติดมือมาด้วย

ปั่ง ปั่ง ปั่ง!!!

ฮยอกแจทั้งถีบทั้งเตะ ทั้งแหกปากเสียงดัง เพื่อเรียกคนมาช่วย หลังจากที่ตนปวดท้องฉี่อย่างหนัก 
เพราะกินน้ำ7สี7วันของอีทงเฮเข้าไปครบทุกแก้ว ฮยอกแจก็วิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำ และหลังจากปลด
ทุกข์เรียบร้อย ฮยอกแจยิ้มอย่างมีความสุข มือผอมแห้งก็ผลักประตูห้องน้ำออก เพื่อจะรีบไปเข้า
ชมรม แต่ปรากฏว่า...มันล๊อก!

ประตูห้องน้ำถูกล๊อกจากด้านนอก ไม่ว่าจะพยายามทุบ ถีบ ยังไง สิ่งที่ค้ำยันประตูก็ไม่มีทีท่าจะหลุด
ออก ฮยอกแจได้แต่โอดครวญเสียงดัง และหวังว่าจะมีใครสักคนผ่านมาแล้วเปิดประตูให้เค้า...แต่
มันก็คงยากหน่อย เพราะที่หน้าประตูมันดันมีป้ายมาแขวนเอาไว้ที่ลูกบิดว่า...'ประตูชำรุด ห้าม
เปิด'

"อีทงเฮ อย่าให้จับได้นะว้อยยย!! จะจับเสลอปี้กรอกปากให้ครบทุกรสเลย!!!"

:: ไม่รู้ ::

"เฮ้ยๆ ดูนั่นดิ ใครมา...วี้ดวิ้ววว ว~"

"ว้าว...เห้ย! ไอคยู แฟนมาหาเว้ย"

เสียงเห่าหอนของสมาชิกทีมบาสที่ผิวปากแซว แถมพ่วงประโยคที่ทำให้ทงเฮต้องหันคอขวับ กลับไป
มองที่ประตูยิม คนเซ็กส์แอพเพียวสูงแตกต่างจากทงเฮลิบลับ เดินนวยนาดเข้ามาด้านใน ก่อนจะเดินเหยียบหาง เอ๊ย เฉียดหน้าของทงเฮไปกี่มิล ทำให้ทงเฮต้องตีหน้ายุ่ง

'พี่แจจุง!'

โจคยูฮยอนเมื่อถูกเพื่อนๆแซว ก็ทำหน้าอายเล็กน้อย มือใหญ่ยกขึ้นมาถูที่ท้ายทอยแก้เขิน ก่อนจะวิ่ง
เยาะๆ มาหาคนที่ยืนรออยู่ตรงข้างสนาม

"มาหาผมหรอ?"

"อื้ม คยูซ้อมบาสเสร็จรึยัง" แจจุงทำเสียงอ่อนเสียงหวาน

"เสร็จแล้วแหละ เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเราไปหาอะไรทานกัน"

"ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก ใส่ชุดนักบาสแหละเท่ดี คนอื่นจะได้รู้ว่าแฟนเราเป็นนักบาส คิก" เอ่ยออกมา
ด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า คนอื่นอาจมองว่าแจจุงกำลังเขิน แต่ในสายตาอีทงเฮ พี่แจจุงกำลังยั่วพี่คยูฮยอน
ชัดๆ

"เอาอย่างงั้นหรอ?" คยูฮยอนยกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

"เอาแบบนี้แหละ เวลาคยูใส่เสื้อนักบาสนะ เท่มากเลย โชว์กล้ามด้วย"

"เอางั้นก็ได้ งั้นผมไปเก็บของแปปนึงนะ เดี๋ยวมา" พูดจบก็วิ่งผละออกไปที่ล๊อกเกอร์ เก็บชุดนักเรียน
ใส่กระเป๋า เตรียมจะออกไปกับแจจุง

การกระทำทั้งหมดของคยูฮยอนกับแจจุงอยู่ในสายตาของทงเฮทั้งสิ้น ร่างเล็กยู่หน้าอย่างขัดใจ เท้า
ทั้งสองข้างกระทืบพื้นยิมเร่าๆ เหมือนเด็กน้อยที่ถูกแย่งตุ๊กตาน้องหมี นี่ถ้าเค้าเป็นเรยาในละครหลังข่าวช่องสามละก็ ไม่มีทางที่พี่แจจุงจะได้หัวเราะคิกคักตอนพี่คยูฮยอนเขินที่ถูกชมว่ากล้ามใหญ่หรอก!

"โว้ยๆๆๆๆ ก็รู้ว่าเป็นแฟนกัน แต่อย่ามาหวานให้เห็นต่อหน้าได้ป่ะ! อิจฉาๆๆๆๆๆๆๆๆ!"

เพราะฉันนั้นรู้ ใจเธอมีเขา

และรู้ว่าเราก็คงคบกันไม่ได้ไกล

ไม่ว่าวันนี้ หรือวันไหน

คงต้องเก็บมันอยู่อย่างนี้เรื่อยไป

:: ไม่รู้ ::

กริ๊ง กริ๊ง~ เสียงกระดิ่งจักรยานคันเดิมดังขึ้นอีกแล้ว ซองมินที่กำลังนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ใน
ห้องนั่งเล่นได้ยิน ก็วางหนังสือเอาไว้ แล้วเดินอารมณ์ดีออกมาต้อนรับเพื่อนสนิทที่มาบ้านเค้าบ่อย
เหมือนจะเป็นบ้านตัวเอง

"มาอีกล่ะ" ประโยคทักทายที่ดูแปลกๆ ดังออกมาจากปากเจ้าของบ้าน ทงเฮส่งยิ้มเจือๆให้ซองมิน 
เรียกความแปลกใจให้ไม่น้อย เพราะปกติสาวเจ้าบนจักรยานจะยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียวเสมอ

"เป็นอะไรมาหรอ?"

"ฮื้ออ เบื่อ ขออยู่บ้านซองมินแปบสิ เรายังไม่อยากกลับบ้านเลย"

"อื้อๆ เข้ามาสิ" มืออวบเอื้อมไปเปิดกลอนที่ใต้รั้วอย่างทุกที ทงเฮจึงปั่นจักรยานเข้ามาในตัวบ้านของ
ซองมิน

"เห้ย ลูกแมว!" ซองมินร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าในตะกร้าหน้ารถของทงเฮไม่ได้มีเพียงหนังสือ 
หากแต่มีลูกแมวขนปุยตัวขาวจั๊ว ร้องเมี๊ยวๆ อยู่ด้วย

"น้องเจี๊ยบไง ที่เล่าให้ฟังว่าพี่ยุนจะซื้อมาจีบสาวแต่เค้าไม่เอา ก็เลยต้องเอากลับมาเลี้ยงเอง"

"เห้ย น่ารักจัง ถ้าสาวเค้าไม่เอา ยกให้เราได้ป่ะ" ซองมินเอื้อมไปจับเอาลูกแมวตัวน้อยมาอุ้มไว้

"ไม่ให้หรอก เรารักมันแล้ว ไม่ยกให้ซองมินหรอก"

"ใจร้ายยย" ซองมินเบะปากคล้ายจะร้องไห้ ทำให้ทงเฮหลุดหัวเราะออกมา

"ฮ่าๆ แต่ให้ยืมเลี้ยงก็ได้นะ"

"เอาสิๆ ขอยืมเลี้ยงสักอาทิตย์นึงก็ได้"

"โอ๊ะเค ให้น้องเจี๊ยบกินข้าวคลุกปลาทู แล้วก็ให้นมกินด้วยนะ"

 "อื๊อๆ...ว่าแต่ ไหนบอกไม่อยากกลับบ้าน แล้วไปเอาน้องเจี๊ยบมาได้ไงอะ" มืออวบยกมาลูบหัวน้อง
เจี๊ยบไปด้วย

"ก็ตอนแรกว่าจะกลับบ้านแล้วแหละ แต่พอไปถึงก็เจอพี่ยุนยืนจังก้าอยู่หน้าบ้าน ถ้าเข้าไปต้องโดน
เค้นเรื่องเบอร์พี่แจจุงแน่เลย ก็เลยแอบๆปั่นไปทางหลังบ้านแทน เลยเจอน้องเจี๊ยบกำลังวิ่งเล่นอยู่ 
เลยจับใส่ตะกร้าแล้วก็มาบ้านซองมินเนี่ย" ทงเฮเล่าซะยืดยาว เพราะเบื่อที่จะกลับไปทะเลาะกะยุ
นโฮ เลยขอแอบมากบดานบ้านซองมิน

"พี่ยุนยังไม่เลิกชอบพี่แจจุงอีกหรอเนี่ย"

"อือ ยังโง่งมงายอยู่ได้ หน้าหมีๆแบบพี่ยุนแถมยังปากห้อย ใครเค้าจะเอา ว่าป่ะ"

"ฮ่าๆ ด่าซะเราเห็นภาพเลย จริงๆแล้วพี่ยุนก็ไม่ได้เลวร้ายนะ หล่อระดับติดท๊อป แต่เสียดาย เจ้าชู้
เกินไปหน่อย"

ทงเฮพยักหน้าเห็นด้วย พี่ชายของเค้าจริงๆก็หล่อใช่ย่อย ติดตรงเจ้าชู้ ควงสาวไม่ซ้ำหน้า แล้วแบบนี้
คนดีๆที่ไหนจะมาชอบ

"หิวข้าวอะ บ้านซองมินมีอะไรกินป่ะ"

"มีสิๆ เดี๋ยวเราไปช่วยหมะม้าตั้งโต๊ะกัน แล้วเอาน้องเจี๊ยบไปกินด้วย"

"อื้มๆ" ทงเฮพยักหน้า แล้วเดินตามซองมินที่อุ้มน้องเจี๊ยบของเขาเอาไว้ด้วย

ทงเฮบอกลาเพื่อนตัวอวบหลังจากเหลือบไปเห็นว่านาฬิกาตีบอกเวลาสองทุ่ม เค้าปั่นจักรยานกลับ
บ้านหลังจากล่ำลากับน้องเจี๊ยบเป็นที่เรียบร้อย บ้านของทงเฮอยู่ห่างจากบ้านซองมินไปสามซอย 
การปั่นจักรยานกลับบ้านตอนกลางคืนจึงไม่น่ากลัวมากนัก

ระหว่างทางที่ปั่นจักรยาน ทงเฮก็เอาหน้ารับลมเย็นๆ ยามค่ำคืน ทำให้จิตใจรู้สึกปลอดโปร่งมากขึ้น 
เรื่องที่เจอกับพี่คยูฮยอนจี๋จ๋ากับพี่แจจุงเมื่อตอนเย็นทำให้จิตใจทงเฮฟุ้งซ่าน เค้ารู้ว่าพี่คยูฮยอนมี
แฟนเป็นพี่แจจุงอยู่แล้ว แล้วสองคนนี้ก็รักกันมากซะด้วย ใครๆก็บอกว่าทั้งสองคนเหมาะสมกัน
อย่างกับกิ่งทองใบบัวบก? ................และทงเฮก็ยอมรับแต่โดยดีว่ามันจริง

พี่แจจุงทั้งสวยทั้งแสนดี ใครๆก็ยกให้เป็นนางฟ้าประจำโรงเรียน ส่วนพี่คยูฮยอนก็หล่อ เท่ แถมเป็น
นักกีฬาของโรงเรียนด้วย คนหล่อกะคนสวยอยู่ด้วยกันมันก็เหมาะสมแล้วนี่! ขี้เหร่ๆแบบทงเฮ ชีวิตนี้
คงได้อยู่กับน้องเจี๊ยบของพี่ยุนเท่านั่นแหละ!!

เมื่อโทษใบหน้าของตัวเองจนสาแก่ใจแล้ว ทงเฮก็ออกแรงปั่นจักรยานแรงๆ ไปตามถนนที่ไร้ผู้คน ดึก
ดื่นป่านนี้แล้ว กลับบ้านไปต้องโดนหมะม้ากะเตี่ยดุเอาแน่ๆ

แต่ที่ทงเฮคิดว่าดึกแล้วคงไม่มีใครออกมาเดินเล่นตรงถนน เห็นว่าจะเป็นความคิดที่ผิด เมื่อจู่ๆ เสียง
เห่าโฮ่งๆ ของสุนัขตามมาด้วยเสียงร้องห้ามของเจ้าของ มันอยู่ใกล้หูของทงเฮเข้ามาทุกที และยังไม่
ทันได้ตั้งตัว สุนัขพันธุ์ไซส์ยักษ์ โกลเด้น รีทีฟเวอร์ ก็กระโจนใส่คนตัวเล็กบนจักรยานทันที

โครม!!

"เฮ้ย! หยุดนะ ณเดช!!"

ดูเหมือนยังปฏิบัติมิชชั่นไม่เรียบร้อย หลังจากที่ทั้งตัวของทงเฮปลิวออกจากรถด้วยแรงมหาศาลของ
เจ้าหมาตัวโตแล้ว มันก็จู่โจมเขาทันที คนตัวเล็กเอามือปิดหน้าตามสัญชาตญาณก่อนจะรับรู้ว่ามี
อะไรเปียกๆ ลื่นๆ จำนวนมาก มาสัมผัสที่ทั้งตัวเค้าแล้วก็ใบหน้า

"ฮื้อออ ช่วยด้วย มันจะฆ่าชั้นแล้ววว" ทงเฮร้องออกมาด้วยความกลัว เจ้าหมาตัวนี้มันกำลังจะฆ่าเค้า
อุ้งเท้าหนักๆ ยกขึ้นมาทับร่างเล็กที่นอนอยู่กับพื้นถนน ลิ้นเย็นๆของมันลามเลียไปทั่วใบหน้าเล็ก 
ตามด้วยเสียหอบหนักๆ แบบหมาๆด้วย

"ณเดช! หยุดเดี๋ยวนี้!!" เสียงคำรามอันทรงพลังดังขึ้น หลังจากที่ทงเฮรู้สึกว่าตัวเองเปียกเหมือน
เพิ่งอาบน้ำใหม่ต่างกันตรงที่มันไม่ได้สะอาดเท่านั้น เจ้าหมายอมหยุดแล้ว และมันก็ถอยหลังไปนั่งหอบ
ข้างๆทงเฮ

"แฮ่กๆ ดีมากๆ" เสียงของชายหนุ่มที่คำรามเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นชมเจ้าหมา

"ดีบ้าอะไรว่ะ ทำชั้นเปียกหมดแล้ว!" ทงเฮคำรามบ้าง แต่ตัวเล็กที่รู้สึกบาดเจ็บจากจักรยานล้มก็ยัง
ไม่ได้ลุกขึ้นมา

"ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" ชายหนุ่มกล่าว ก่อนจะเดินมาใกล้ๆทงเฮ แล้วมือแกร่งก็ช่วยพยุงคน
ตัวเล็กให้ลุกนั่ง

สาบานได้ ว่าทงเฮไม่ได้โดนหมาเลียหน้า จนน้ำลายทำให้ตาฝาด คนที่ช่วยพยุงเค้าขึ้นมา และตอนนี้
ใบหน้าของชายหนุ่มก็ใกล้เค้าสุดๆ คนคนนั้น คือ โจคยูฮยอน!

ใช่!! เจ้าหมาของพี่คยูฮยอนชื่อณเดชนี่นา!!

ทงเฮเหลือกตาขึ้นอย่างตกใจ หัวใจแทบวายเมื่อรู้ว่าคนที่ช่วยประคองเค้าอยู่คือใคร คนตัวเล็กได้แต่
ตะกุกตะกัก พูดไม่ออกสักคำ จะทำอะไรก็ทำไม่ถูก จนเจ้าของร่างสูงที่ช่วยพยุงเค้าไว้เป็นฝ่ายเอ่ย
ขึ้นมาก่อน

"ขอโทษทีนะ บังเอิญผมปล่อยเชือกหลุดมือน่ะ แล้วมันก็คงได้ยินเสียงจักรยาน"

 "..."

"...จริงๆแล้วมันไม่ดุนะ มันแค่ยากเล่นด้วย"

"..."

"เอ่อ ขอโทษอีกครั้งนะ คุณ..."

ทงเฮไม่ได้สนใจกับที่อีกฝ่ายพูด ตอนนี้ใบหน้าหล่อๆของโจคยูฮยอนมันทำให้หูเค้าอื้อไปหมดแล้ว 
อย่างกับฉากในละครตอนที่หญิงสาววัยรุ่นอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่ตนเองแอบหลงรัก ถ้าหาก
ตรงนี้ไม่ใช่ถนนคอนกรีต ทงเฮก็อยากจะให้เทวดาช่วยปลูกแปลงดอกไม้ให้สักสิบแปลงเพื่อสร้าง
บรรยากาศ...

เพราะฉันไม่รู้ต้องทำยังไงอีก

ฉันต้องทำไงยังอีก

หัวใจมันหวั่นไหวเมื่อเจอะเธอ

ฉันต้องทำยังไงอีก

แล้วต้องทำอะไรอีก

รักเธอมากแต่ใจกลับไม่กล้าเจอ

"โฮ่ง!" เหมือนเสียงดังลั่นของเจ้าหมาจะช่วยให้ทงเฮหลุดออกจากภวังค์ คนตัวเล็กสะดุ้งน้อยๆใน
อ้อมกอด ใบหน้าหวานหันไปมองเจ้าหมาเป็นเชิงตำหนิที่ทำให้เค้าต้องหยุดเพ้อ

"คุณ ลุกไหวรึเปล่า?"

"หวะ...ไหว ไหว" ทงเฮบอก และพยายามดันตัวให้ลุกขึ้น "อะ โอ้ยย" แต่เมื่อจู่ๆ มารยาเล่มที่139 
มันก็มาแอบกระซิบข้างหูเค้า ให้แสร้งทำเจ็บ แต่นะ ถึงมารยาไม่บอกให้ทำ ทงเฮก็ร้องโอ้ยออกมาอยู่
แล้ว ก็ตอนนี้มันเจ็บจริงๆนี่

มือใหญ่ประคองร่างเล็กอีกครั้ง คยูฮยอนเข้ามาประคองให้ทงเฮลุกขึ้น ก่อนที่สายตาจะเหลือบไป
มองเจ้าจักรยานที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างถังขยะ "จักรยานพังแล้ว คงต้องเดินกลับบ้านแล้วแหละ"

"ห่ะ!" ทงเฮหันไปมองตามคยูฮยอนตาละห้อย พบว่าจักรยานที่รักของเค้ามันเข้าไปนอนเล่นกับถังขยะ แถมล้อหน้ายังบิดเบี้ยวอีกต่างหาก ...โฮ ทำไมคนที่นอนเจ็บไม่เป็นพี่ยุนแทบจักรยานเค้านะ! ถ้าเป็น
แบบนั้นทงเฮจะไม่เสียใจเลย T^T

"ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านผมก่อนมั๊ย" ร่างสูงเสนอ ทงเฮเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ชายหนุ่มจึงพยัก
เพยิดหน้าให้หันไปมองที่ตนเอง

สภาพของทงเฮตอนนี้ไม่ต่างจากลูกหมามอมแมนตามวัดที่ตกน้ำ เพราะตัวเปียกๆจากน้ำลายของ
เจ้าหมา แถมเสื้อผ้าก็ยับเยิน ตามเนื้อตัวก็มีลอยถลอกเพราะตกจักรยานด้วย

"ไปเถอะ ให้กลับบ้านสภาพนี้ ผมคงรู้สึกผิดแย่" และก่อนที่ทงเฮจะตอบอะไร ชายหนุ่มก็ช้อนตัวเขา
ขึ้นอุ้ม ตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่คิดว่าโจคยูฮยอนจะมามุกนี้ และเพื่อไม่ให้
เสียน้ำใจ?ที่ร่างสูงหยิบยื่นให้ แขนเล็กก็ยกขึ้นมาคล้องคอเขา ตามด้วยหัวทุยๆซบที่อกอุ่น

จะว่าทงเฮแรดก็ว่าเถ๊อะ นาทีนี้โอกาสมาถึงขนาดนี้ ไม่คว้าไว้ก็โง่เต็มทนแล้ว ฮี่ๆ

คยูฮยอนออกอาการตกใจเล็กน้อยเมื่ออุ้มคนตัวเล็กมาถึงบ้าน แสงไฟข้างทางมันไม่เพียงพอที่จะทำ
ให้เค้ารู้ว่าคนที่เค้าอุ้มมาตลอดทางนั้น แท้จริงแล้วเป็นผู้ชาย  ร่างสูงกล่าวขอโทษทันทีที่เห็นใบหน้า
ของทงเฮชัดๆ เค้าพลาดที่คิดว่าคนคนนี้เป็นผู้หญิงเลยอุ้มช้อนคนตัวบางกลับมา ถ้ารู้ว่าเป็นผู้ชายก็คง
ก็แบกขึ้นหลังมาแล้ว

ไฟมันก็สลัวๆ เลยเห็นหน้าไม่ค่อยชัด แต่ให้ตายเถอะ ดูยังไงก็ไม่เหมือนผู้ชายเลยสักนิด

ถ้าทงเฮไม่สวมยูนิฟอร์มของนักเรียนชายโรงเรียนเดียวกับเค้า ป่านนี้ก็คงคิดว่าโรงเรียนอื่นยอมให้
ทอมสวมยูนิฟอร์มชายไปแล้ว

"เข้าไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน" คำสรรพนามที่ใช้เรียกเปลี่ยนไปทันที 
เพราะเห็นจุดบนเสื้อของทงเฮ บ่งบอกว่าร่างเล็กนี้เรียนอยู่มอปลายปีหนึ่ง ซึ่งห่างจากเค้าสองปี

ทงเฮพยักหน้ารับ เมื่อคยูฮยอนเดินมาส่งเค้าถึงหน้าห้องน้ำ ร่างเล็กผลักประตูห้องน้ำตามด้วยตน
เองที่เข้าไปด้านใน

ทงเฮอยากจะกรี๊ดให้ลั่น ถ้าไม่ติดว่านี่บ้านของคยูฮยอน จู่ๆ ก็ถูกพี่คยูฮยอนอุ้มมาที่บ้าน แถมยังได้
อาบน้ำในห้องน้ำส่วนตัวในห้องนอนของพี่คยูฮยอน แล้วเดี๋ยวพี่คยูฮยอนก็จะเอาเสื้อผ้าของพี่คยู
ฮยอนมาให้ทงเฮเปลี่ยน!

พี่แจจุง! พี่เคยได้ทำแบบนี้รึเปล่า!!...ทงเฮจะบอกว่า ทงเฮ เหนือกว่าพี่ก็วันนี้แหละ ฮ่าๆๆ

กะว่าจะขัดศรีฉวีวรรณ ให้ผิวพรรณผุดผ่องเด้งดึ๋งเข้าตาพี่คยูฮยอนเสียหน่อย แต่ไอแผลถลอกตาม
เนื้อตัวเกือบสิบแผลก็ทำให้ทงเฮยกธงขาวยอมแพ้ นี่แค่โดนน้ำกับฟองสบู่ยังแสบขนาดนี้ ถ้าให้เอา
ฟองน้ำขัดตัวมาถูๆๆ อีทงเฮคงกรี๊ดลั่นเป็นผีตุ๊ดเข้าสิงแน่ๆ

เสียงก๊อกๆ ที่หน้าห้องน้ำของคยูฮยอน เรียกให้ทงเฮมาหยิบเอาผ้าขนหนูกับเสื้อผ้า ทงเฮแง้มประตู
เล็กๆ เพื่อยื่นท่อนแขนขาวๆ ออกไปรับเสื้อผ้า ก่อนจะปิดประตูแล้วรีบล็อกกลอน

เดี๋ยวพี่คยูฮยอนเห็นแขนขาวๆ เปียกน้ำของทงเฮแล้วจะอดใจไม่ไหว บุกเข้ามาปล้ำทงเฮในนี้จะทำ
ยังไง มันยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสมนะ =[]=''

ทงเฮขมวดคิ้วให้กับตัวเองในกระจก นี่เสื้อพี่คยูฮยอนมันใหญ่เกินไป หรือทงเฮหย่านมแม่เร็วเกินไป
กันแน่เนี่ย มันถึงได้หลวมโครก อย่างกับจะไปเปิดคอนเสิร์ตฮิปฮอปแร๊พโย่วแบบนี้

ทงเฮแง้มประตูออกมา โผล่หัวทุยๆออกมามองซ้ายมองขวาว่ามีใครอยู่ข้างนอกรึเปล่าก่อน แล้วก็พบ
ว่าร่างสูงของเจ้าของบ้านยังยืนรอเค้าอยู่ที่หน้าประตู

"เสร็จแล้วใช่มั๊ย ออกมาสิ เดี๋ยวพี่ทำแผลให้" คยูฮยอนบอก ตาคมจ้องมองร่างเล็กที่โผล่ออกมาแต่
หัว ทงเฮหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจ แล้วเท้าเล็กก็ก้าวออกมา

คยูฮยอนหลุดขำพรืด ทันทีที่เห็นนักร้องแร๊พมาปรากฏตัวที่บ้านของเขา ทงเฮอยากจะเอานิ้วทั้งสิบ
ไปข่วนหน้าเขานัก ก็เสื้อผ้าตัวเองไม่ใช่หรือไง จะขำทำไมกันห่ะ!

"นี่หาตัวเล็กที่สุดในตู้แล้วนะ ยังใส่ไม่พอดีอีกหรอ เรานี่ตัวเล็กจริงๆ สมแล้วที่พี่คิดว่าเป็นเด็กผู้หญิง"
คยูฮยอนบอก

ทงเฮทำปากยื่นปากยาวกับคำพูดของคยูฮยอน แต่ตากลมโตก็ยังไม่กล้าไปสบกับตาคมนั่น

ร่างเล็กๆเดินตามคยูฮยอนเหมือนหมาชิสุวิ่งตามเจ้าของ คยูฮยอนพาน้องหมาทงเฮมานั่งลงที่ปลายเตียง ก่อนที่ตัวเองจะขอออกไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่ห้องข้างล่าง

ลับหลังคยูฮยอนที่เดินออกจากห้องนอนไป ร่างเล็กของทงเฮก็ทิ้งตัวลงบนที่นอนของคยูฮยอนทั้ง
ร่าง ทงเฮพลิกตัวไปมาบนเตียงกว้างอย่างอารมณ์ดี

เตียงพี่คยูฮยอนนุ๊นนุ่ม แถมกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มก็ห๊อมหอม...น่านอนที่สุดดดดดดดดดดดดด

อยากจะขออนุญาติหมะม้า มานอนเตียงพี่คยูฮยอน ว่าที่ลูกเขยของหมะม้าบ่อยๆจัง >o<;

เสียงหมุนลูกบิดประตู ทำให้ทงเฮเด้งตัวกลับขึ้นมานั่งตรงเหมือนเดิม คยูฮยอนส่งยิ้มมาให้ทงเฮที่นั่ง
อยู่บนเตียง ในมือก็หิ้วกล่องใสๆ ที่มีรูปเครื่องหมายบวกสีแดงมาด้วย

"เอ่อ พี่ไม่เคยทำแผลให้ใครมาก่อนนะ อาจจะมือหนักนิดหน่อย"

"มะ...ไม่เป็นไรฮะ" ทงเฮบอก พลางคิดในใจว่า ถ้าพี่คยูฮยอนจะเปลี่ยนจากอุปกรณ์ทำแผลเป็นโซ่ 
แส้ กุญแจมือ อีทงเฮก็บ่ยั่น! O[]o

"อ๊ะ!" ทันทีที่สำลีชุบแอลกอฮอล์แปะลงมาที่ท่อนแขน ทงเฮก็ร้องออกมาเพราะความแสบ พร้อมชัก
มือกลับ ทำให้คยูฮยอนทำแผลต่อไม่ได้

"เจ็บหรอ?"

"เปล่าฮะ แค่ตกใจ ที่มันแสบ"

"ทนหน่อยนะ แสบแปบเดียว...จับมือพี่ไว้สิ พอแสบเราจะได้ไม่เผลอดึงมือกลับอีก" ทงเฮแทบจะ
เหลือกตาเป็นครั้งที่ร้อยของวัน พี่คยูฮยอนพูดอะไรออกมาน่ะ 'จับมือพี่ไว้สิ' งั้นหรอ?

อย่ามายั่วทงเฮนะจะบอกให้ โจคยูฮยอน!

แผลถลอกที่แขนขา ถูกโจคยูฮยอนล้างด้วยแอลกอฮอล์และตามด้วยยาใส่แผลสดจนครบ เหลือแต่
เพียงแผลถลอกที่แก้มใสๆ ของทงเฮเท่านั้น ที่ร่างสูงยังไม่จัดการกับมัน

เหลือแผลที่แก้มเท่านั้น... คยูฮยอนคิด ไม่เข้าใจเลยสักนิด กับแผลที่แขนขาก็ยังทำได้ แล้วทำไมเมื่อ
คิดว่าจะต้องเอาหน้าเข้าไปชิดหน้าหวานๆนี่ ขณะที่ทำแผลตรงแก้มให้ ต้องรู้สึกใจหวิวด้วยวะ!

"เราทำแผลที่แก้มเองได้รึเปล่า พี่กลัวเราเจ็บ" ร่างสูงอ้าง

"แต่ผมมองไม่เห็นนี่ฮะ มองในกระจกมันไม่ถนัด" ทงเฮเอามารยาเล่มที่9 มาต่อกร

คยูฮยอนพยักหน้ารับ เค้าเข้าใจว่าการทำแผลให้ตัวเองโดยมองผ่านกระจกมันคงทำไม่ถนัด แต่ที่
เค้าไม่เข้าใจคือ ทำไมคนตัวเล็กตรงหน้าต้องส่งสายตาแป๋วๆ แถมทำปากยู่ๆ ใส่เค้าด้วย แล้วก็ที่ไม่
เข้าใจมากไปอีกก็คือ...ทำไมใจมันต้องหวิวกว่าเก่าด้วยล่ะเนี่ย!

มือใหญ่ยื่นเข้าไป หมายจะทำแผล "อี๊" ทงเฮร้องออกมาทันที คงเพราะผิวที่แก้มมันบางกว่าผิวส่วน
อื่น พอมาเจอกับยาใส่แผลนี่ เลยทำให้แสบจนต้องเผลอร้องออกมา แถมมือเล็กก็กำแน่นกับกางเกง
ของ....

คยูฮยอนสะดุ้ง เค้าไม่ได้ตกใจที่ทงเฮร้อง แต่ตกใจที่มือเล็กๆของทงเฮ มันกำเข้าที่ต้นขาของเค้าต่าง
หาก อาการหัวใจเต้นแรงที่ไม่เคยเกิดเวลาอยู่ต่อหน้าแจจุง กลับเกิดขึ้น เมื่ออีทงเฮขยำกางเกงเขา
แน่น

โจคยูฮยอน นายเป็นอะไรไป!!?

"ทนเจ็บแปบเดียวนะ กำเสื้อพี่ไว้ก็ได้" คยูฮยอนบอก มือหนาเลื่อนมากุมมือเล็กให้ย้ายจากจุด
อันตรายไปกำไว้ตรงไหล่ซ้ายของตนแทน

และแล้วก็ผ่านไปด้วยดี คนทำแผลที่หัวใจเต้นรัวเป็นจังหวะกลองชุด กับคนถูกทำแผลที่หน้าร้อนวูบ
วาบผละออกจากกันทันทีที่โจคยูฮยอนทำแผลเสร็จ

"จะโทรไปบอกให้พี่บ้านมารับรึเปล่า เดี๋ยวพี่เอาโทรศัพท์มาให้"

ทงเฮฉุกคิดเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะผงกหัวหงึกหงัก ให้คยูฮยอนเดินลงไปชั้นล่างอีกครั้งเพื่อไปหยิบ
โทรศัพท์มาให้ทงเฮ

"ไปเอาลูกเต้าใครเค้ามาหืม ตาคยู" คนเป็นแม่เอ่ยทัก เมื่อเห็นร่างสูงของลูกชายเดินลงมาจากบน
ห้อง

"เจ้าณเดชมันก่อเรื่องตอนผมพามมันไปเดินเล่นฮะแม่ เล่นเค้าซะถลอกปอกเปิก แถมจักรยานเค้า
ก็พังด้วย"

"ต๊าย ซนจริงๆเจ้าหมาตัวนี้เนี่ย แล้วเค้าเป็นอะไรมากมั๊ยลูก" เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะรู้กิตติ
ศัพท์ของหมาของตนดี

"มีแผลถลอกตามตัวนั่นแหละครับ เดี๋ยวผมจะเอาโทรศัพท์ไปให้เค้าโทรบอกที่บ้านมารับ"

"ก็ดีจ๊ะ พอพ่อแม่เค้ามา ก็ขอโทษขอเค้าด้วยล่ะ"

"ครับแม่"

ทางด้านทงเฮ หลังจากที่คยูฮยอนปิดประตูห้อง ร่างเล็กก็พุ่งตรงไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า
กางเกงของตนออกมา โชคดีที่มันถึกทนได้ใจ ร่างเล็กกดเบอร์ที่บ้านเพื่อโทรไปรายงานกับหมะม้า
ตามแผน

"หมะม้า~"

"ทงเฮ! ไปอยู่ที่ไหนมานะ! ดึกดื่นป่านนี้ไม่ยอมกลับบ้าน หมะม้าเป็นห่วงนะ" เมื่อได้ยินเสียงหวาน
ของลูกชายกรอกไปตามสาย ยูกึมอาก็รัวใส่เป็นชุด ด้วยความเป็นห่วง

"ทงเฮขอนอน(ข้าง)บ้านซองมินคืนนึงนะ"

"ทำไมต้องไปนอนบ้านเพื่อนด้วย บ้านตัวเองก็มี"

"หมะม้าของซองมินไม่อยู่บ้าน เลยขอให้ทงเฮมานอนเป็นเพื่อนซองมิน นะฮะหมะม้า"

"เอางั้นก็ได้ อยู่บ้านกันแค่สองคนได้หรอ ให้พี่ยุนไปอยู่ด้วยอีกคนมั๊ย"

"ไม่ต้องฮะหมะม้า! ทงเฮกะซองมินอยู่ได้ แค่นี้นะหมะม้า ทงเฮง่วงนอนแล้ว ฝันดีฮะ!" ไม่อยากจะ
ถูกซักไซ้ไปมากกว่านี้ เดี๋ยวเผลอทำแผนแตก ทงเฮรีบตัดสายมารดาทิ้ง กดปิดเครื่องโทรศัพท์แล้ว
ยัดกลับเข้ากระเป๋ากางเกงตัวเดิม ก่อนจะเอามันไปไว้ในห้องน้ำเหมือนเดิม

คยูฮยอนที่เตรียมนมอุ่นๆมาให้ทงเฮดื่ม ตอนที่ลงไปหยิบโทรศัพท์ เมื่อเปิดประตูห้องกลับมา ก็พบว่า
ร่างเล็กๆของทงเฮนั้น หลับไปแล้ว คนตัวเล็กซุกมือทั้งสองข้างเอาไว้ที่คอ ขาเล็กก็ยกขึ้นมาขดไว้กับ
ตัว ตอนนี้ทงเฮดูเหมือนก้อนกลมๆ อะไรสักอย่าง บนเตียงของเขา คยูฮยอนได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู 

หลับไปแล้ว...คงจะเหนื่อยมากสินะ

ร่างสูงคิดในใจ ขายาวก้าวเข้าไปใกล้เตียง หวังจะห่มผ้าให้คนที่นอนขดเหมือนลูกแมว ให้นอนที่นี่สัก
คืนคงไม่เป็นไรหรอก พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ ไม่ต้องไปโรงเรียนนี่นา

คนตัวสูงคิดในแง่ดี เขานั่งลงบนที่ว่างข้างเตียง มือใหญ่ลูบหัวทงเฮอย่างเอ็นดู หน้าหวานๆ ตัวเล็กๆ
แบบนี้ เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ?...

แต่ก็คงไม่แปลกอะไร เพราะเจ้าตัวเล็กนี่เรียนโรงเรียนเดียวกับเค้า อาจจะเคยเห็นหน้า แต่ไม่รู้จักกัน
ก็ได้...เอ ว่าแต่ ยังไม่รู้จักชื่อเลยแฮะ ชื่ออะไรของเค้านะ??

ทงเฮลอบยิ้ม เมื่อคยูฮยอนยังคงลูบหัวเขาไปมาอย่างเบามือ นี่คงจะเพลินล่ะซิ ก็เมื่อกี้ทงเฮแอบหยิบ
เอาแชมพูของพี่คยูฮยอนมาสระผมตัวเองด้วย ผมของทงเฮนิ่มใช่มั๊ยล่ะ! ><''





TBC

 
__________________________________________________

THE? FARRY