Fic Reborn D18:A promise...สัญญาว่าจะรักกันตลอดไป

ลำดับตอนที่ #9 : Jail!

             “ต่อไปนี้นายมานอนกับชั้นที่ห้องก็แล้วกัน  นี่เป็นคำสั่ง  ถ้านายปฏิเสธชั้นจะปล้ำนาย” ดีโน่สั่งเสียงเข้ม  สายตาคมดุบ่งบอกว่าถ้าฮิบาริไม่ทำตามเขาคงถูกปล้ำจริงๆ แน่  จะว่าไปแล้ว...หลังจากที่ดีโน่ออกจากโรงพยาบาลมานี่ก็หนึ่งเดือนแล้วเขายังไม่ได้แตะต้องตัวฮิบาริเลย

            “ทำไมต้องให้ชั้นไปนอนกับนายด้วยเล่า!” ฮิบาริถามเสียงแข็ง

            “ก็นายตัวอุ่น  กอดนายแล้วง่วงชะมัด ฮ้าว นอนดีกว่า” ดีโน่ล้มตัวลงนอนบนโซฟาหนานุ่นพลางดึงฮิบาริลงไปด้วย  แรกๆ ฮิบาริก็ไม่ยอมท่าเดียวแต่เมื่อเสียงกรนเบาๆ ดังขึ้นฮิบาริก็พลอยหลับไปด้วย

            คนอื่นๆ ในคฤหาสน์กลับเข้ามาเห็นทั้งสองคนนอนกอดกันอย่างกับเด็กๆ ก็ยิ้มออก  อีกไม่นานดีโน่ก็คงกลับมาจำเรื่องราวในอดีตได้

            “นี่ๆ ตื่นได้แล้วทั้งสองคน” สึนะเดินไปเขย่าตัวดีโน่และฮิบาริ  ทั้งสองปรือตาตื่นตามเสียงเรียกเมื่อเห็นสภาพของตัวเองต่างคนก็ต่างรีบผละออกจากกัน

            “คุณดีโน่จำได้แล้วเหรอครับ?” สึนะถาม

            “จำอะไรได้?? ไม่เห็นมีอะไรน่าจดจำเลยไม่ใช่เหรอสึนะ” ดีโน่พูดขึ้นลอยๆ แต่นั่นก็ทำให้ฮิบาริกำมือแน่น  คนอย่างเค้าไม่น่าจดจำขนาดนั้นเชียวหรือ

            “ฮึ่ม เจ้าหนู  ยามาโมโตะไปไหน?” ฮิบาริถามขึ้นเมื่อไม่เห็นยามาโมโตะอีกทั้งโกคุเดระก็ไม่อยู่  มันช่างน่าฉงนใจยิ่งนัก

            “แฟนไม่อยู่แค่เนี้ยถามหาใหญ่เลยนะ” ดีโน่พูดจิก  หน้าตาชายหนุ่มบูดบึ้งอย่างไม่พอใจ

            “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย  สนิทกันรึก็ไม่ใช่ทำไมชั้นมาทนนายจิกด้วย  อยากจะไปเป็นอีแร้งจิกซากศพที่ไหนก็เชิญแต่อย่ามายุ่งกับชั้น” ฮิบาริพูดด้วยสีหน้านิ่งเรียบ  ตัวยืดตรงเต็มความสูงอย่างคุณชายทำให้ดีโน่ดูแล้วขัดตายิ่งนัก  ต่างจากฮิบาริตอนที่เค้าเจอครั้งแรกอย่างสิ้นเชิง

            “ไม่สนิทกันรึ? ไหนนายเคยบอกว่าชั้นกับนายสนิทกันไง”

            “ก็ในเมื่อนายจำไม่ได้แล้วทำไมชั้นต้องลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับนายอีกล่ะ  ดีซะอีกที่นายจำชั้นไม่ได้ชั้นจะไม่ต้องมาพบเจอนายอีก  เจ้าหนู พรุ่งนี้ชั้นจะกลับนามิโมริช่วยเตรียมตั๋วไว้ให้ที”

            “นี่นายจะหนีชั้นรึไง  ปากก็พร่ำบอกว่ารักชั้นทุกวั...อั่ก!!” ก่อนที่ดีโน่จะพูดจบประโยค  ทอนฟาเงาวับที่ถูกซ่อนไว้ก็ซัดเข้าที่หน้าของเขาทันที

            ร่างสูงล้มถลาไปตามแรงที่ได้รับ  ชายหนุ่มนั่งกุมใบหน้าของตนอย่างเจ็บปวด  ภาพเหตุการณ์คล้ายกับเมื่อกี้ผุดขึ้นมาในหัว  ต่างสถานที่ ต่างเวลา ต่างสีหน้า และต่างความรู้สึก

            “ความทรงจำที่เคยถูกฮิบาริทำร้ายเอาไว้คงค่อยๆ กลับเข้ามาในหัวของดีโน่” รีบอร์นพูดขึ้นหลังจากเห็นปฏิกิริยาของดีโน่

            “งั้นนายก็ซักหมอนั่นอีกสิ” เสียงเบียงกี้พูดขึ้น  ฮิบาริเองก็กำลังจะทำตามแต่ดีโน่ก็ยกมือขึ้นมากันไว้

            “หยุดการกระทำของนายไปเลย!! ความทรงจำร้ายๆ ที่ถูกเด็กอมมืออย่างนายทำร้ายร่างกายแบบนั้นชั้นไม่อยากจำ!!” ดีโน่หงุดหงิดกับภาพที่อยู่ในหัวจนหลายคนผงะ  ลูกน้องของชายหนุ่มต่างก็แอบไปหลบมุมร้องไห้  อ้อนวอนพระเจ้าขอบอสคนเก่ากลับคืนมา

            “นั่นสินะ  ในเมื่อนายไม่อยากจะจำแล้วชั้นจะจำไปทำไม” ฮิบาริซ่อนสีหน้าเจ็บปวดไว้ภายใต้หน้ากากอันหยิ่งทระนงก่อนจะเดินออกจากคฤหาสน์หลังโตโดยไม่มีจุดหมายปลายทาง

            ฮิบาริเดินเตร่อยู่ในเมืองใหญ่อันพลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา  ชายหนุ่มออกจากคฤหาสน์มาได้กว่าครึ่งวัน  ตอนออกาไม่ได้พกอะไรออกมาเลยนอกเสียจากอาวุธประจำตัว  เวลาผ่านความอยากอาหารก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

            ร่างสูงโปร่งนั่งหยุดนั่งพักอยู่สวนสาธารณะหน้าสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง  เห็นคนจับกลุ่มกันแบบนี้เค้าอยากจะเข้าไปทำลายให้วงแตกเสียเหลือเกิน

            “ไงจ๊ะน้องชาย  นั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวเหรอ” จู่ๆ ชายหนุ่มร่างใหญ่บึ้กคนหนึ่งก็เดินมานั่งข้างๆ ฮิบาริ  ชายหนุ่มชายตามองนิดหน่อยก่อนจะทำเป็นหูทวนลมไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ

            เมื่อเห็นว่าฮิบาริไม่ตอบชายหนุ่มร่างใหญ่จึงเริ่มพูดจาลวนลามแต่ถึงพูดอย่างไรฮิบาริก็ไม่สนเพราะเขาฟังภาษาอิตาลีไม่ออก

            “Shut up!” ฮิบาริตวาดเพราะรำคาญเต็มที

            “Hey boy, let hang out together.” (ออกไปเที่ยวด้วยกันดีกว่า)

            “Leave me alone.” (ให้ชั้นอยู่คนเดียวเถอะ) ฮิบาริก้มหน้าพูดเสียงเบา

            “I have a lot of money. Do you want it?” (ชั้นมีเงินเยอะน้า อยากได้มั้ยล่ะ?)

            “Get away from me!! You…” (ไปให้พ้นๆ เลยไป!! แก...) ฮิบาริพูดพลางยกนิ้วกลางขึ้น

            ชายร่างใหญ่คนนั้นโกรธที่ฮิบาริว่าเขาเขาจึงสบถคำหยาบภาษาบ้านเกิดออกมาแต่ฮิบาริฟังไม่รู้เรื่องจึงรีบเดินหนีอีกทั้งเขายังไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับคนอื่นอีกด้วย

            เมื่อเห็นคู่กรณีเดินหนีชายหนุ่มร่างใหญ่จึงเดินไปคว้าแขนฮิบาริไว้แต่เพิ่งจะแตะได้แค่ปลายขนทอนฟามันวาวก็ซัดเข้าที่หน้าของชายคนนั้นอย่างจัง  อิตาลีมุงจึงเริ่มแห่กันเข้ามาเมื่อชายร่างใหญ่ไม่ยอมและลุกขึ้นมาสู้กับฮิบาริ

            ฮิบาริขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเมื่อเรื่องไม่จบเสียที  เขาถอนหายใจเบาๆ และเพียงพริบตาเดียวชายหนุ่มคนนั้นก็ลงไปนอนกระอักเลือดอยู่บนพื้น

            เสียงหวอรถตำรวจดังขึ้น  หลังจากที่ได้รับแจ้งว่ามีการทะเลาะวิวาทกันที่ใจกลางเมืองหลวงตำรวจก็แห่กันมาพร้อมกับอาวุธเพื่อมาปราบการจลาจลเล็กๆ น้อยๆ

            ฮิบาริต้องถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะลงมือสู้กับตำรวจ  แม้จะทำลายไปมากมายเพียงใดตำรวจก็ยังแห่กันมาเรื่อยๆ เหมือนแมลงจนในที่สุดฮิบาริก็เบื่อที่จะต้องปัดเป่าแมลงเหล่านี้เขายังยอมโดนจับแต่โดยดีa