{'the.SF*#♥} 4minute 2ne1 b2st mblaq bigbang =yaoi,yuri=

ลำดับตอนที่ #9 : 'the.SF#'TEMPG :} Gahoaholic

ง๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ดีใจไหมที่ไรเตอร์กลับมาแล้ว

คิดถึงทุกคนที่สุดดดดดดดดดดด

คราวนี้ขอกลับมาประเดิมด้วยชอทฟิคของเทมจีนะฮร้า

ยังไงก็ช่วยอ่านหน่อยละกันนะฮร้า

ปล.บางคนอาจจะเคยอ่านกันมาแล้ว เพราะนาวเอามาจากเว็บบอร์ดบิ๊กแบงค่ะ



[SF] Gahoaholic

By Bapeboy






"กลับมาแล้วครับบบบบบ"มักเน่กลับเข้าพร้อมกับเสียงใสๆ

"วันนี้ทำงานสนุกมั๊ย รู้สึกช่วงนี้เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เลยนะ"
จียงเอ่ยพลางอุ้มเจ้ากาโฮน้อยอยู่ในอ้อมกอด

"ก็ผมต้องทำงานของผม พี่ก็ทำงานของพี่นี่นา"

"นั่นน่ะสินะ"ร่างบางทำท่าครุ่นคิด

"แล้วฮยองคนอื่นๆล่ะฮะ"

"อ่อ ไปเยี่ยมแดซองที่โรงพยาบาลอ่ะ"

"แล้วทำไมฮยองไม่ไปด้วยฮะ"

"ฉันเพิ่งกลับมาจากบริษัทนี่นา อีกอย่างกาโฮมันยังไม่ได้กินข้าวเลย
มันอยู่ห้องตัวเดียวด้วย ฉันเป็นห่วงมันน่ะ"

"แล้วพี่ไม่เป็นห่วงพี่แดซองรึไง"

"เป็นห่วงสิ แต่เดี๋ยวค่อยไปเยี่ยมไง"

"ผมไม่คุยกับพี่แล้ว พี่มันก็ห่วงแต่หมานั่นแหละ"ซึงรีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้อก่อนหายเข้าไปในห้องของตัวเอง

อะไรของมันวะ ก็กาโฮมันยังดูแลตัวเองไม่ได้เลยนี่นา
ส่วนแดซองน่ะใช่ว่าเราไม่เคยไปเยี่ยมเลยซะที่ไหนกัน
พูดอย่างกะเราเป็นคนใจจืดใจดำไปได้

จียงจับจ้องอยู่ที่ประตูบานใหญ่ เมื่อได้ยินเสียงคนสแกนเข้ามา

"กลับมากันแล้วเหรอ"จียงจับขาหน้าของกาโฮยกขึ้นกวักๆ

"นายกลับมาเมื่อไหร่ วันนี้กลับเร็วนะ"
พี่ใหญ่ของบ้านถาม

"คือผมเป็นห่วงกาโฮน่ะ ผมก็เลยรีบกลับพอดีวันนี้ไม่ได้เอาไปที่บริษัทด้วย
ว่าแต่แดซองเป็นยังไงบ้างฮะ"

"ก็ดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังคงเดินไม่สะดวก"แทยังตอบ

"จียง พี่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย"

"ว่ามาสิฮะ"

"ตรงนี้ไม่ได้"

"ในห้องผมเป็นไง กาโฮมันจาได้นอนด้วย"

"อืม"

ซึงฮยอนเดินตามจียงเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ดีไซน์สวย

"ฮยองมีอะไรกับผมเหรอฮะ"

"นายรู้บ้างรึป่าว ว่าแดซองเค้าแอบน้อยใจที่นายไม่ค่อยไปเยี่ยมเค้าเลย"

"ผมไม่ค่อยว่างนี่นา ทั้งงานทั้งกาโฮอีก"

"แล้วแดซองไม่สำคัญรึไง เค้าคงอยากให้ลีดเดอร์อย่างนายแวะเวียนไปเยี่ยมเค้าบ้าง
ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง เค้าต้องการกำลังใจจากเรามากนะจียง"
ซึงฮยอนเอ่ยอย่างเคร่งเครียด แต่จียงยังคงนั่งเล่นหนังย่นๆของกาโฮอย่างสนุกสนาน

"ฟังพี่อยู่รึป่าวจียง"

"ฟังสิฮะ"

"ฟังแต่นายไม่ได้รับมันเข้าไปในสมองเลยใช่มั๊ย"

"ฮยองอ่า"

"พี่ขอเล่นกับกาโฮหน่อย"
จียงยิ้มก่อนส่งกาโฮให้มือใหญ่ที่ยื่นมารับ

เมื่อซึงฮยอนได้กาโฮมาอยู่ในมือ เค้าก็รีบอุ้มมันออกไปจากห้องจียงทันที

"ฮยอง ฮยองจะเอากาโฮไปไหนอ่า มันง่วงแล้วนะ"จียงรีบเดินตามออกไป
ก่อนจะทันเห็นร่างสูงเดินลับเข้าไปในห้องนอนของเค้า

"ฮยอง ฮยองจะทำอะไรกาโฮน่ะ เอากาโฮผมคืนมานะ"จียงทุบประตูห้องรัว
สู้เพื่อกาโฮ

"ฟังนะจียง กาโฮน่ะพี่จะดูแลให้ก่อน คราวนี้นายเหลือแค่เรื่องงานแล้ว
นายคงมีเวลาไปเยี่ยมแดซองบ้าง"
ซึงฮยอนตะโกนออกมาชี้แจง

จียงได้ยินดังนั้นก็ถึงกับสะอึก นี่เรามันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ
เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้วแท้ๆ แต่นี่มันยังน้อยไปใช่มั๊ยสำหรับการเป็นหัวหน้า
เราจะมัวแต่คิดเรื่องของตัวเองไม่ได้ เราต้องแคร์สมาชิกในวงด้วย
แดซองพี่ขอโทษจริงๆที่มัวแต่คิดเรื่องของตัวเองจนลืมให้ความสำคัญกับสมาชิกในวงไป

ซึงฮยอนอยู่ในห้องกับกาโฮมาตั้งแต่เย็นจนตอนนี้ดึกจนปาเข้าเที่ยงคืนไปแล้ว

กาโฮตื่นนอนแล้วตื่นเป็นสิบๆรอบได้แล้ว ร่างสูงยังคงนั่งจิบไวน์แต่งเพลงต่อไป
จนเค้าหันมาปะกับสายตานึงเข้า นั่นคือกาโฮที่นั่งมองเค้าอยู่

หมาบ้าอะไรวะ มานั่งมองเราอยู่ได้ อย่างบอกนะว่ามันแค้นแทนเจ้าของมัน
นี่ขนาดมานยังตัวเล็กนะเนี่ย โตขึ้นมันไม่กัดหัวกุเลยเหรอเนี่ย

"มองอะไร คิดถึงจียงรึไง"

ร่างสูงผละจากโต๊ะทำงานลงมานั่งกับเจ้าตัวเล็ก
พอเค้านั่งลงข้างๆ กาโฮก็รีบปีนขึ้นมานั่งตัก

อ่อ มันขี้อ้อนอย่างนี้นี่เอง ถึงว่าจียงถึงได้รักนายนัก
รู้มั๊ย ฉันอิจฉานายแค่ไหน ที่จียงทั้งกอดทั้งจูบนาย รักใคร่เอ็นดูกว่าใครๆ
นายเป็นหมาที่โชคดีที่สุดในโลกเลยรู้มั๊ย ไอ่หมาหน้าโง่เอ๊ย
เกิดมาก็แก่เลย หนังเนี่ยย่นเชียว  สาวๆคงอยากเป็นนายไปครึ่งโลกแล้วม้างงงง

อย่าว่าแต่สาวๆเลย บางทีฉันยังแอบอยากเป็นนายเลยให้ตายสิ

ซึงฮยอนเอ่ยกับกาโฮตาปรือ ก็จิบไปเยอะอ่านะ แอบเมาๆไปแล้วเหมือนกัน แฮะๆ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ฮยองฮะ เปิดประตูให้ผมเถอะ"เสียงเล็กเอ่ยเรียกมาจากนอกประตู

"จียงเหรอ  คิดถึงกาโฮล่ะสิ"

"ผมอยากเข้าไปหามัน มันน่าจะหิวแล้ว"

หิวเหรอ หมาบ้าอะไรกินอาหารไม่ตรงเวลาเลย นิ่งเป็นหลับขยับเป็นกิน

"ฮยอง เปิดประตูให้ผมเถอะ ฮยองงงงง"จียงแอบโวยวายอยู่หน้าห้องของซึงฮยอน
ทั้งที่คนอื่นน่าจะพักผ่อนกันหมดแล้ว

"ผมเป็นห่วงมัน ผมรักมันมากรู้มั๊ย ฮยองจะไปเข้าใจอะไรล่ะ
ผมน่ะรักกาโฮต่างจากบิ๊กแบงนะ ผมรักวงของเรามากกว่ามันเป็นไหนๆ
ทำไมไม่มีใครเข้าใจบ้าง ถ้าผมรักมันเหมือนกับรักพี่รักน้องๆล่ะก็
ผมคงแต่งเพลงให้มันร้องแล้วแหละ"

(มันร้องเพลงได้ที่ไหนล่ะ จีจ๋า-*-)

ซึงฮยอนได้ยินดังนั้นก็เดินไปเปิดประตูให้จียงเดินเข้ามาหากาโฮ

จียงวิ่งโผเข้ากอดมันอย่างหวงแหน
ซึงฮยอนนั่งลงข้างๆมองดูอย่างเข้าใจ
เข้าใจว่าจียงรักและเป็นห่วงมันแค่ไหน นี่ขนาดหมานะ
ถ้าเป็นคนที่จียงรักแล้วล่ะก็ เค้าคงทำได้ทุกอย่าง

"ฮยองรู้มั๊ย ว่ามันเป็นส่วนเติมเต็มในชีวิตการทำงานของผมเลยนะ
ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับมันฮะฮยอง"

"แล้วนายเคยรู้บ้างรึป่าว ว่านายก็เป็นส่วนเติมเต็มให้กับพี่เหมือนกัน"
ฮยอง นี่ฮยองมานั่งใกล้ผมขนาดนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใกล้จนมาพูดกระซิบที่ข้างหูผมอยู่เนี่ย

"ฮยอง"จียงมองหน้าร่างสูงอย่างกล้าๆกลัวๆ เขิลทำไม่รู้สึกเขิลขึ้นมาอย่างประหลาด
ใกล้ จะเข้ามาใกล้อะไรนักหนา พูดไกลๆก็ได้ฮะ

"หืมม์ นายเคยรู้บ้างมั๊ยจียง"

"รู้อะไรฮะ ผมไม่รู้" อย่าเข้ามาใกล้แบบนี้นะฮยอง ผมรู้สึกว่าหน้าผมมันร้อนๆขึ้นมายังไงไม่รู้
ไม่เคยเลยซักครั้งที่ฮยองจะมาใกล้เราขนาดนี้ ได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อนๆ สงสัยจะเมาแฮะ

"ฮยองเมาแน่เลย" อ๊ะนี่เราโดนต้อนให้เขยิบตัวมาจนติดผนังตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย

"ยอมรับนะว่าอิจฉากาโฮมัน ที่นายทั้งกอดทั้งจูบทั้งให้นอนด้วย"

"ก็มันน่ารักหนิฮะ"จียงยิ้มหวานออกมา รู้มั๊ยว่าการยิ้มของนายมันเป็นการฆ่าตัวเองชัดๆ

อย่ามายิ้มน่ารักต่อหน้าพี่แบบนี้สิครับบบบเดี๋ยวก็จับกดซะตรงนี้เลยทำไง
ตัวหอมจังเลย ยิ่งใกล้ ยิ่งอยากสัมผัสนายอย่างบอกไม่ถูก ทุกอย่างที่รวมกันขึ้นมาเป็น
ควอนจียง มันช่างเป็นเหมือนมนต์สะกดให้ฉันต้องหลงใหลทุกครั้งที่จ้องหน้านาย
น่ารัก... น่ารัก จนไม่อยากให้นายต้องไปเป็นของใครก่อน นอกจากพี่

ฟังดูเห็นแก่ตัวเกินไปรึป่าวนะ แต่ช่างสิผมขอยอมเป็นคนเห็นแก่ตัว

ฮยองอ่า คุยกันดีๆไม่ได้รึไง ทำไมต้องมาใกล้ขนาดนี่ด้วย ผมร้อนไปทั้งตัวแล้วเนี่ย หน้าแดงรึป่าวนะ
ไม่นะ ท๊อปฮยองอย่าเห็นผมในอาการที่หน้าแดงแบบนี้สิ ผมอายแย่เลย

"เจ้าของมันก็น่ารักครับ"

จียงได้ยินดังนั้นก็ทำแก้มพองลมขึ้นมา เขิลอ่า เขิลจนไม่รุจะทำหน้าตายังไงแล้ว///
ท๊อปฮยองบ้า

"ผมรู้น่า" ควอนจียงหลงตัวเองไม่เคยเปลี่ยน 555  เขิลว้อยยยยยย

"รู้อย่างนี้แล้ว แล้วรู้ป่าว ว่าทำให้พี่เองก็หลงรักไปด้วย"ซึงฮยอนยื่นหน้าเข้ามาเอ่ยใกล้ๆ

"ฮยอง....ฮยองเมาแล้วแน่เลย"

"เมา เมาหน้าหวานๆของนายนั่นแหละ"

"อ๋า"

"อ่อ ผมว่าผมพากาโฮกลับไปนอนดีกว่า"หาทางเปลี่ยนเรื่อง

"ได้ไง พี่ให้นายเข้ามาหามันได้เท่านั้น ไม่ได้ให้พากลับซักหน่อย"

"ฮยองอ่า อย่าเล่นแบบนี้สิฮะ"

"ไม่เล่นแบบนี้จะให้เล่นแบบไหนล่ะ เล่นแบบนี้ดีมั๊ย"
ซึงฮยอนฉวยโอกาสยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะประกบเรียวปากสีสดลงบนปากสวยตรงหน้าเบาๆ
เค้าผละมันออกมาก่อนกลับเข้าไปใหม่โดยการขบริมฝีปากบางตรงหน้าเป็นการหยอกล้อเบาๆไปสองสามที

"ฮยอง" ??หน้าแดงระเบิดแล้วเนี่ยยยยย
น้ำเสียงฟังดูเหมือนจะตะหวาดคนตรงหน้าหากแต่มันเป็นความตกใจมากกว่า
มันรวดเร็วเกินกว่าที่เค้าจะห้ามคนตรงหน้าไม่ให้ทำแบบเมื่อกี๊ได้

มือใหญ่ถือวิสาสะจับเรียวหน้าที่สวยขึ้นกว่าเมื่อก่อนเป็นไหนๆให้หันมาสบตา
อย่าหลบตาพี่  จียง  มันทำให้พี่รู้สึกเหมือนโดนรังเกียจยังไงไม่รู้

ง๊ากกกกกกกกกกอย่าคิดว่ารังเกียจเลยนะ เขิลจนไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้ว
ฮยองอ่าทุกทีที่เมาก็ไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่นา คราวนี้นี่ยังไง
มาจูบผมแบบนี้คิดว่าผมจะไม่มีความรู้สึกอะไรรึไง

"รู้สึกอย่างที่พี่รู้สึกรึป่าวจียง"

"รู้สึกอะไรฮะ"

"รู้สึกว่าพี่ชอบเราไง แล้วนายล่ะรู้สึกชอบพี่บ้างรึป่าว"

"คือ..เอ่อ"

"คือ..อะไร ถ้าตอบช้าพี่จะถึอว่าเราชอบพี่นะ"

"ฮยองอ่า ผมไม่รู้เหมือนกันแต่ผมคิดว่าผมคิดเหมือนฮยองนะ"

"นายไม่ได้รักกาโฮมากว่าจริงๆด้วย"

"อะไรของฮยองเนี่ย"

"ไม่รู้แหละก็พี่กลัวว่านายจะรักกาโฮมากว่าพี่นี่นา"
ฮยองก็คิดไปได้นะ

"ตอนนี้ผมรักกาโฮมากกว่า แต่ในอนาคตไม่แน่ผมอาจจะรักฮยองมากกว่าก็ได้"
แอบให้ความหวังพี่นะเนี่ย โอ้ยยยน่ารักว้อยยยย

"ไม่อยากรอเลย ตอนนี้รักมากกว่าไม่ได้เหรอ"

"ไม่รู้"จียงทำแก้มพองลมก่อนส่ายหัวน้อยๆไปมา

น่ารักไปไหนคร๊าบบบบบบ จะฆ่าพี่ให้ตายด้วยความน่ารักของนายเลยรึไงครับ

"จียงครับ"

"ฮะฮยอง"

"จูบได้รึป่าว"

"ฮยองอ่า ทำไมต้องขอด้วยล่ะ"

"งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ"

ซึงฮยอนก้มลงไปไซร้แก้มใสก่อนจะเลื่อนไปกอบโกยความหวานบนริมฝีปากสวย
นุ่มนวลและเนิ่นนานจนยากที่ลืมไปได้ในค่ำคืนนี้ หากแต่ไม่ได้มากไปกว่านั้นแต่อย่างใด

 ไม่ต้องเรียกร้องอะไรหรอกฮะฮยอง
เพียงแค่นี้ฮยองรู้รึยังว่าสิ่งที่ฮยองได้มากกว่ากาโฮมันคืออะไร

.
.
กาโฮ : พ่อฮะ หนูหิวข้าว พ่อมัวทำอะไรกันอยู่เนี่ย หนูเห็นนะ นั่งมองอยู่นานแล้วด้วยยยยย

..............................................................................

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค๊า


NO. copy copy !!