Fic~Reborn Bleach and other

ลำดับตอนที่ #9 : Fic Reborn:Idiot! But I love you my bull.จะยังไงก็รักนายไอ้วัวโง่(ของชั้น) Part4

               “อะไรวะ!! ขนาดไปดื่มแก้เซ็งแต่กลับได้ความเซ็งเพิ่มเข้ามา” รีบอร์นเดินขมวดคิ้วไปตามท้องถนนที่แม้จะมืดแต่ก็คลาคลั่งไปด้วยผู้คนมากมาย

“อ้าวรีบอร์น   นายมาทำอะไรที่นี่?” ดีโน่ที่เดินสวนมาถามขึ้นอย่างแปลกใจ

“ไม่รู้   ว่าแต่แกเถอะ...เดินมาแบบไม่มีลูกน้องแบบนี้ไม่กลัวโดนรถชนตายรึไง?”

“ก็ชั้นแอบหนีพวกนั้นมานี่นา ใช่มั้ยเคียวยะ?” ดีโน่หันไปถามร่างเล็กที่เดินตามหลังมาจนรีบอร์นไม่ทันมองเห็น   ตกลงฮิบาริตัวเล็กหรือเจ้าดีโน่มันสูงเวอร์กันแน่นะ

“แกแอบหนีมาคนเดียวต่างหาก   ไอ้ม้างี่เง่า” ฮิบาริแขวะคนร่างสูงแต่มือที่กุมกันไว้แน่นเป็นหลักฐานชั้นดีว่าสิ่งที่ดีโน่พูดมาเป็นความจริง

“งั้นเชิญพวกแกไปสวีวี่วีกันต่อเถอะ” รีบอร์นพูดแล้วเดินจากมาโดยมีจุดหมายคือบ้านของสึนะ

รีบอร์นล้มตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่มก่อนจะคิดถึงเรื่องที่ทำให้เค้าหงุดหงิดทั้งวัน   และพอคิดไปหน้าของเจ้าตัวต้นเหตุก็ลอยมาในความคิดจนทำให้รีบอร์นนอนไม่หลับ   รู้ตัวอีกทีเค้าก็ลงมายืนรอเจ้าวัวบ้าที่หน้าบ้านซะแล้ว

รอไปได้ซักพักเจ้าวัวบ้าก็ยังไม่กลับจนรีบอร์นหงุดหงิดและเดินไปตามแรมโบ้ถึงร้านเหล้า   แต่พอมาที่ร้านเหล้ากลับไม่เจออีกจึงเดินไปที่บ้านของเรียวเฮ

“เอ๋? โคโรเนโลกลับมาแล้วก็จริงนะแต่ไม่เห็นเจ้าหนุ่มวัวนั่นเลยนา” เรียวเฮบอก   เมื่อได้ยินดังนั้นรีบอร์นก็เดินกลับไปที่บ้านสึนะเหมือนเดิม

ไฟในห้องข้างล่างสว่างโร่เผยให้เห็นร่างที่ตกอยู่ในห้วงแห่งการหลับใหลของแรมโบ้   รีบอร์นที่ตอนแรกอยากจะวีนใส่แต่พอเห็นหน้าตอนหลับที่สุดแสนจะไร้เดียงสาของเด็กหนุ่มแล้วอารมณ์จึงเย็นลง

“แกนี่ชอบทำให้ชั้นหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลยนะไอ้วัวโง่” รีบอร์นพูดเบาๆ พลางปัดปอยผมที่ตกมาปิดใบหน้าหล่อเหลาของแรมโบ้ออก

รอยยิ้มอ่อนโยนเผยให้เห็นบนริมฝีปากที่มักจะชอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เสมอๆ แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องรีบหุบเมื่อเจ้าวัวบ้าขยับตัวเพื่อที่จะให้ตัวเองนอนสบายยิ่งขึ้น

รีบอร์นถอนหายใจที่เจ้าวัวบ้าไม่ได้ตื่นขึ้นมาเห็นหน้าเค้าเมื่อกี้อย่างโล่งอกก่อนจะตัดสินใจอุ้มเจ้าวัวบ้าขึ้นไปนอนข้างบน

แต่เพิ่งจะเก้าขึ้นบันไดได้ไม่เท่าไหร่ แรมโบ้ก็ปรือตาขึ้นมา   รีบอร์นตกใจไม่อยากให้แรมโบ้เห็นว่าเค้าอุ้มอยู่ได้ปล่อยร่างนั้นลงจนกลิ้งตกลงไปตามขั้นบันไดและตามมาด้วยเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด   รีบอร์นหน้าเสียนิดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาแรมโบ้

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย??” แรมโบ้กุมศีรษะน้ำตาเล็ด

“ฮึๆ คนโง่นี่มักจะเจ็บตัวเสมอๆ เลยนะ” รีบอร์นแสยะยิ้มอย่างสมเพชแรมโบ้แม้ในใจจะไม่ได้คิดอย่างนั้นก็ตามที

“เอ๊ะ รีบอร์น!!” แรมโบ้ถลึงตามองรีบอร์นอย่างเคืองๆ

“แกนี่มันโง่จริงๆ” รีบอร์นจิ้มหน้าผากแรมโบ้จนแรมโบ้หน้าหงายก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง

“เมื่อกี้ชั้นคงฝันว่าถูกรีบอร์นอุ้มล่ะมั้ง” แรมโบ้คิดเพราะพอจำได้ลางๆ ว่าถูกรีบอร์นอุ้ม

“แรมโบ้~ ตอนไหนแกจะลงมาหาชั้นซักทีล่ะเว้ยเฮ้ย~” โคโรเนโลตะโกนโหวกเหวกอยู่หน้าบ้านของสึนะจนรีบอร์นที่เพิ่งตื่นต้องออกมาประชันฝีปากกับโคโรเนโล

“แกจะมาทำอะไรนักหนาวะ” รีบอร์นบ่นอย่างหงุดหงิด

“ชั้นก็มารับเจ้าวัวบ้าไปเดตน่ะสิเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลทำหน้าหงุดหงิดไม่แพ้กันที่แรมโบ้ยังไม่ออกมาซักที

“แกนี่มันบ้าของแท้เลยว่ะ” รีบอร์นเอาคางพาดรั้วไว้

“จะยังไงก็ช่างเหอะน่า   เอ้อ นี่...ว่าแต่แกเถอะรีบอร์น...แกยังไม่ได้แตะต้องตัวเจ้าวัวนั่นใช่มั้ย??” โคโรเนโลกระโดดขึ้นไปนั่งบนกำแพงแล้วกระซิบถามรีบอร์นที่กำลังจะหลับคารั้ว

“...” รีบอร์นเอียงหน้ามองโคโรเนโรเคืองๆ

“เฮ้ย...บอกมาดิเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลเร่งรัด

“อย่างแกน่ะไม่มีทางจีบเจ้านั่นติดหรอกน่า” รีบอร์นเฉไปทางอื่น

“ทำไมล่ะเว้ยเฮ้ย   ชั้นกับแรมโบ้ออกจะสวีตกันทุกวัน”

“ฮึ” รีบอร์นพ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย

“แกนี่มันกวนโอ๊ยจริงๆ เลยเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลละสายตาจากรีบอร์นแล้วจับจ้องไปที่แรมโบ้ที่กำลังเดินออกมา

“กว่าจะออกมาได้นะเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลกระโดดลงจากกำแพงมาทางฝั่งบ้านสึนะแล้วเดินไปกอดคอแรมโบ้

“ทำไมต้องมาเกาะผมทุกทีด้วยล่ะครับเนี่ย?” แรมโบ้ทำหน้าบู้โดยที่ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นรีบอร์นที่ยืนเอาคางพาดรั้วอยู่

“ก็ชั้นอยากอยู่ใกล้ๆ แกนี่หว่า   บอกไปแล้วนี่” โคโรเนโลยีหัวแรมโบ้

“โอ๊ย ผมเจ็บนะครับ” แรมโบ้ปัดมือโคโรเนโลออกก่อนทั้งคู่จะหัวเราะออกมา

“ทำอะไรให้มันเห็นหัวชั้นหน่อยสิวะ” รีบอร์นเลิกเอาคางพาดรั้วแล้วหันมายืนพิงรั้วแทนพูดขึ้นอย่างจิกกัด

“อ้าว...นายก็อยู่หรอกเหรอ?” แรมโบ้เพิ่งสังเกตเห็นจึงทักขึ้น

“ชิ” รีบอร์นทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน   แรมโบ้กับโคโรเนโลเลยเดินออกไปด้วยกัน

“ทำไมคุณถึงชอบไปหาผมที่บ้านบ่อยๆ ล่ะครับ” แรมโบ้ถามขณะที่เดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะกับโคโรเนโลอยู่

“ก็เพราะชั้นชอบแกน่ะสิ   ลืมหมอนั่นไปซะเถอะน่า” โคโรเนโลยังคงเดินกอดคอแรมโบ้แบบไม่ยอมปล่อย

“ผมหนักนะครับเนี่ย” แรมโบ้เองก็บ่นไม่รู้กี่รอบแต่ก็มีค่าเท่าเดิม

“เจ้านั่นน่ะทั้งโหดร้ายทารุณ   อีกทั้งยังไม่เคยจริงจังกับใครด้วยนะ   แกน่ะมันโง่สมกับที่เค้าว่าแล้วยังจะไปหวังกับหมอนั่นอยู่” โคโรเนโลยื่นหน้าเข้าใกล้แรมโบ้จนเกือบชิดกัน

“มันก็ช่วยไม่ได้นะครับ” แรมโบ้ยักไหล่

“แรมโบ้ ไอ้วัวโง่” โคโรเนโลพูดแล้วออกวิ่งนำทันทีเพื่อให้แรมโบ้วิ่งไล่

“คุณว่าใครโง่   ผมไม่ได้โง่นะครับ!” แรมโบ้วิ่งไล่ตีโคโรเนโล   แต่พอจะถึงตัวทีไรโคโรเนโลมักจะวิ่งนำขึ้นไปได้อีกครั้งเสมอ   จนพากันเหนื่อย

“คุณนั่นแหละพาผมทำอะไรยังกะเด็กๆ” แรมโบ้บ่นไปหอบไป

“ฮร่าๆ แต่ก็สนุกดีนะ   นี่เราเหลือเวลาในช่วงผู้ใหญ่อีกกี่วันกันนะ” โคโรเนโลรำพึงพลางยื่นน้ำให้แรมโบ้

“อีกนานเลยล่ะครับ” แรมโบ้รับน้ำมาก่อนจะดื่มอย่างกระหาย

“โฮ่ ขวดนั้นชั้นกินไปแล้ว...เหมือนได้จูบทางอ้อมเลยนะเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโลยิ้มกริ่มพลางมองแรมโบ้ด้วยสายตาเย้ายวนทำเอาไอ้วัวบ้าต้องก้มหน้าเพราะไม่กล้ามองหน้าเย้ายวนนั่นตรงๆ

“_///_” แรมโบ้ก้มหน้านิ่ง

          “วัวก็เขินเป็นเหรอเนี่ย??” โคโรเนโลทำเสียงปะหลาดใจ

          “ผะ ผมไม่ได้เขินนะครับ” แรมโบ้เงยหน้าที่เจือสีแดงขึ้นไปมองโคโรเนโลเล่นเอาคุณอัลโกบาเลโน่ยิ้มกริ่มเลย

          “แกนี่มันน่าจับกดซะจริงๆ เลยนะ   อีกไม่นาน...ถ้าชั้นทนไม่ไหวแกคงไม่รอด” โคโรเนโลยื่นหน้าเข้าไปใกล้เจ้าวัวจนเจ้าวัวต้องดันหน้าโคโรเนโลออกห่าง

          “เฮอะๆ” โคโรเนโลยิ้มกริ่ม

          “ไม่ต้องมายิ้มเลยนะครับคุณโคโรเนโล” แรมโบ้เบ้หน้า

          “อย่าทำหน้าอย่างนั้น   ถ้ายังไม่อยากโดนกิน” โคโรเนโลแตะคางแรมโบ้แล้วเชยขึ้นเบาๆ

          “ถ้าคุณคิดจะทำอะไรผมล่ะก็ผมจะเล่นให้คุณไหม้เลยคอยดู” แรมโบ้พูดพลางทำให้มีกระแสไฟฟ้าแล่นเปรี๊ยะอยู่รอบฝ่ามือ

          “เหอะๆ ไฟฟ้าแค่นั้นทำอะไรชั้นไม่ได้หรอกน่า ฮึๆ” โคโรเนโลยิ้ม