[Fic sj*snsd] OH BOY !! กลุ้มใจนัก..สะดุดรักนายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #9 : Oh boy !! chapter 7 .. เหตุเกิดเพราะคู่กัด (บอมแท ชัดเจน~)

Oh boy !! กลุ้มใจนัก .. สะดุดรักนายตัวร้าย

ตอนที่ 7 .. เหตุเกิดเพราะคู่กัด

 

 

หลังจากเปิดเทอมมาได้ครบหนึ่งอาทิตย์พอดี ทุกอย่างก็เหมือนจะยิ่งลงตัว ยิ่งทุกคนเริ่มคุ้นเคยกัน บรรยากาศภายในห้องก็ดูจะยิ่งวุ่นวายเข้าไปกันใหญ่ โดยเฉพาะฮันกยองกับยูริที่ทะเลาะกันทั้งวัน ด่าบ้าง เสียดสีกันบ้าง 

 

“ยูริ นี่เธอวางแผนจีบชั้นไปถึงไหนแล้ว” เสียงหนุ่มจีนหน้าตาทะเล้นเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอ่านชินจังอยู่ข้างๆ

 

“จีบบ้าจีบบออะไร ”

 

“เอ้า ! ก็ไปท้าอะไรกยูริไว้หล่ะ ลืมไปแล้วหรอ ถ้าเธอไม่จีบชั้นแล้วชั้นเลือกกยูริอะไรนั่น ก็อย่ามาหาว่าชั้นใจร้ายก็แล้วกันนะ”

 

“เออ เอาเหอะ ถ้านายเลือกนังบ้านั่นแล้ว มันจับนายไม่ปล่อยแน่ ชั้นบอกแค่นี้แหละ จะเลือกใครก็ตามสบาย” ยูริตอบหน้าตาย แต่แววตาแอบแฝงไปด้วยความสะใจ

 

“ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยถ้าชั้นไม่เลือกเธอ ก็เท่ากับเธอแพ้นะคุณหนูควอนยูริ” ฮันกยองตอบกลับไปด้วยสีหน้าที่ไม่เกรงกลัวคำขู่ของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย จนทำให้ยูริต้องยอมเงียบแล้วก้มลงอ่านการ์ตูนต่อไป

 

“นี่ๆยูริ” เสียงใสของซอนเยหัวหน้าห้องเรียกยูริ

 

“หืม มีไรหรอซอนเย??”

 

“วันนี้เราจะไปช่วยเพื่อนซ่อมรายงานน่ะ แกช่วยถือกุญแจแล้วก็ปิดห้องให้หน่อยได้มั๊ยอ่ะ”

 

“แหมๆ ใช่เพื่อนที่ชื่อซึงฮยอนรึป่าวน๊า อิอิ” ยูริเอ่ยแซว จนทำให้คนถูกล้อหน้าแดงขึ้นมาทันที

 

“ยูลนะยูล ชิ”

 

“ฮ่าฮ่า ชั้นล้อเล่นน่า .. ได้อยู่แล้วๆ แกไปหาแฟนแกเหอะ” ยูริตอบตกลงแต่ก็ไม่วายแซวเพื่อนในตอนท้าย

 

“แฟนอะไรหล่ะ เพื่อนก็เพื่อนสิยูล ไม่ใช่แกกับฮันกยองนะ อิอิ บาย ~ ชั้นไปนะ” ซอนเยทิ้งระเบิดไว้ให้ยูริก่อนจะเดินหนีไปทันที

 

“เฮ้ยเดี๋ยวก่อน หนิ ยัยซอนเย แกกลับมานี่เลยนะ ซอนเย” ยูริพยายามตะโกนเรียกแต่ซอนเยเดินออกไปแล้วเลยไม่ได้ยินที่เธอเรียก

 

“ทำไมซอนเยถึงกล้าคิดนะว่าชั้นกับยัยลิงนี่เป็นแฟนกัน พูดอะไรคิดอะไรไม่ได้ดูความเต็มใจของชั้นเอาซะเลย”  อยู่ๆฮันกยองก็พูดขึ้นมาลอยๆ ทำให้คนข้างๆหันมาเตรียมตัวจะด่ากลับ ถ้าไม่ได้เจสสิก้าที่เรียกไว้ซะก่อน

 

“ยูริกลับบ้านเหอะ วันนี้พี่จียงจะพาแกไปดูหนังไม่ใช่หรอ” 

 

“เออว่ะ .. งั้นเดี๋ยวชั้นเก็บของก่อนแล้วกัน รอก่อนๆ” ยูริพูดจบ เจสสิก้าก็มองไปที่โต๊ะของเพื่อนรักอย่างอดไม่ได้ เพราะบนโต๊ะมีของเต็มไปหมด ทั้งการ์ตูน ไอพอด มือถือ ของกิน หนังสือเรียน รวมไปถึงของขวัญจากบรรดาแฟนคลับอีก

 

“พวกชั้นคงรอแกไม่ได้แล้วหล่ะย่ะ ที่บ้านมารับแล้ว” เจสสิก้า ยุนอาและซอฮยอนบอก ยูริจึงพยักหน้าแล้วโบกมือไล่

 

“ไปเลยๆ กลับบ้านไปเลย”

 

“ย่ะ !! ไปนะ พรุ่งนี้เจอกันยูริ แทยอน” แล้วทั้งสามก็เดินออกจากห้องไป พร้อมกับซีวอน ดงเฮและคยูฮยอนที่เดินตามหลังไปติดๆ

 

“อ้าวแท คิบอม ยังไม่กลับบ้านหรอ” ยูริหันมาถาม

 

“อ่อ เดี๋ยวกลับแล้วเนี่ย” แทยอนตอบ

 

“เอองั้นเดี๋ยวชั้นไปเข้าห้องน้าก่อนนะ ไม่ไหวว่ะ แกกลับไปเลยก็ได้วันนี้พี่จียงมารับ แล้วไหนต้องล๊อกห้องแทนซอนเยอีก กว่าชั้นจะเสร็จภารกิจกอบกู้โลก แกคงจะเสร็จไปนานแล้ว”

 

“เออ ชั้นก็ไม่อยากกลับเย็นมากหรอก วันนี้ต้องกลับบ้านเอง คนที่บ้านเค้าไปช่วยรับแขกพ่อที่ต่างจังหวัดกันหมด”

 

“อือ งั้นขอตัวนะ” พูดจบยูริก็วิ่งจู๊ดออกจากห้องตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำหญิงทันที

 

“อ้าวแล้วนายหล่ะฮันกยอง ” แทยอนหันไปถามบ้าง

 

“เดี๋ยวไปหาไรกินก่อน แล้วก็กลับบ้านน่ะ .. เออ ไอ้บอม มึงนั่งเงียบเลย ไปกะกูป่าว” ฮันกยองหันไปถามเพื่อนที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ

 

“มึงไปก่อนเหอะ เดี๋ยวกูเก็บของก่อน แม่งพวกเด็กมอต้นเอาของขวัญมาให้เต็มเลย อะไรนักหนาไม่รู้” คิบอมตอบคำถามที่ค่อนข้างยาวในความคิดของแทยอน เพราะธรรมดาคิบอมจะตอบสั้นๆ นอกเสียจากว่าจะเถียงกัน

 

“งั้นกูไปก่อนนะ ไปละ คิบอม แทยอน” แล้วฮันกยองก็เดินออกไป แทยอนโบกมือให้ก่อนจะพบว่าตอนนี้ภายในห้องเหลือแค่เธอกับคิบอมสองคน

 

“ซวยจริงๆว่ะ” แทยอนบ่นเบาๆ แต่เพราะในห้องมีแค่สองคน บรรยากาศจึงเงียบมากจนคิบอมได้ยิน

 

“ซวยก็รีบๆกลับไปซะ” คิบอมสวนกลับขึ้นมา เป็นการเปิดศึกอีกครั้งของทั้งสองคน โดยที่ครั้งนี้ไม่มีใครมาห้ามไว้อย่างแน่นอน

 

“แล้วทำไมนายไม่กลับไปเองหล่ะ นี่มันห้องเรียนของชั้น ชั้นก็มีสิทธิ์ที่จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้”

 

“เอ้า งั้นชั้นก็อยู่ได้อ่ะดิ นี่มันก็ห้องเรียนของชั้นเหมือนกัน” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยอกย้อนตน แทยอนก็โมโหเอามือเท้าสะเอวก่อนจะเริ่มเถียงต่อ

 

“แต่ชั้นไม่อยากอยู่กับนายหนิ”

 

“คิดว่าชั้นอยากอยู่ตายแหละ แค่นั่งข้างเธอมาอาทิตย์นึงก็เบื่อจะแย่อยู่แล้ว”

 

“นี่นาย พูดให้มันดีดีหน่อยได้มั๊ยหะ”

 

“เธอก็พูดดีดีกับชั้นก่อนดิ จะได้ทำตามถูก”   คิบอมกับแทยอนเถียงกันไปเถียงกันมาจนเวลาผ่านไปห้านาทีก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

 

“เห็นเงียบๆแบบนี้ ปากหมาเหมือนกันนะเรา” แทยอนใช้คำที่รุนแรงขึ้น จนทำให้อีกคนโมโหขึ้นมาบ้าง

 

“ปากเก่งจังนะยัยเตี้ย อยู่กับผู้ชายสองคนในห้องยังจะกล้าหาญชาญชัยอีกหรอ .. ได้ !!!” คิบอมพูดจบก็เดินไปปิดไฟในห้อง แล้วเดินมาหยุดที่หน้าแทยอน ก่อนจะค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้หญิงสาวเรื่อยๆ ในขณะที่แทยอนก็ถอยหลังหนี จนกระทั่งติดหลังห้อง

 

“หึหึ หนีไม่ได้แล้วสินะ” คิบอมพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแทยอนที่ตอนนี้เริ่มจะกลัวแล้วจริงๆ

 

“นี่นายจะทำอะไรอ่ะ”

 

“ก็ไม่ได้ทำอะไร แค่จะสั่งสอนเธอซะหน่อย”

 

 

.

.

.

 

ด้านฮันกยองที่กำลังซื้อขนมปังอยู่ที่โรงอาหารของโรงเรียน ก็นึกกังวลว่ายูริจะลืมปิดห้องรึป่าว เพราะถ้าเกิดลืมปิดห้องขึ้นมา แล้วป้าที่มาทำความสะอาดอาคารเรียนเห็นจะเอาไปรายงานครูใหญ่ได้

 

“ยัยลิงซื่อบื้อนั่นจะลืมล๊อคห้องรึป่าวนะ .. ไหนๆก็ยังไม่เย็นมาก ขึ้นไปดูหน่อยดีกว่า กันไว้ดีกว่าแก้” แล้วฮันกยองก็เดินกลับขึ้นไปที่อาคารเรียน ก่อนจะเจอยูริที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำพอดี

 

“โห นี่เพิ่งขี้เสร็จหรอเนี่ย”   ฮันกยองเอ่ยถามอย่างกวนๆ

 

“เออ เพิ่งขี้เสร็จ อยากดมตูดดูมั๊ยหล่ะ”  ยูริพูดก่อนจะหันหลังให้ แต่ฮันกยองก็เดินมาตบที่หัวของยูริเบาๆ

 

“ผู้หญิงอะไรวะ ทุเรศขนาดนี้”

 

“ก็นึกว่าอยากดม 5555”

 

“แล้วปิดห้องยังหล่ะ ” ฮันกยองถาม ยูริจึงชูกุญแจให้ดู

 

“กำลังจะปิด ”

 

“เอองั้นก็รีบปิด เดี๋ยวจะได้ลงไปพร้อมกัน” สิ้นคำของฮันกยอง ยูริก็พยักหน้าแล้วเดินไปที่หน้าประตูห้องที่ปิดสนิท ในขณะที่ฮันกยองยืนรออยู่ไม่ไกลนัก

 

“เฮ้ย อย่าเพิ่งปิด เช็คให้เรียบร้อยก่อนดิ ” ฮันกยองเตือน แต่ดูเหมือนยูริจะไม่เชื่อ

 

“เช็คทำไม นายมองเข้าไปนะ ไฟปิดหมดแล้ว” ยูริดึงแขนฮันกยองให้มาดูที่หน้าต่างบานเล็กที่ประตู

 

“เออว่ะ สงสัยไอ้บอมกับแทยอนคงเช็คเรียบร้อยแล้ว งั้นเธอก็รีบๆปิดเหอะ”

 

“อืม” ยูริพยักหน้าแล้วหันไปล๊อคห้อง ก่อนจะคล้องแม่กุญแจเพื่อความแน่นหนา

 

“เสร็จและ”

 

“เออ งั้นกลับเหอะ” พูดจบฮันกยองกับยูริก็เดินหันหลังจะออกไปทันที โดยที่ไม่รู้ว่าข้างในห้องมีเพื่อนอีกสองคนที่ยังไม่ได้กลับบ้าน คิบอมกับแทยอนที่มัวแต่ทะเลาะกันกว่าจะได้ยินว่ายูริมาล๊อคห้องก็ตอนที่เสียงแม่กุญแจลงล๊อคเรียบร้อยแล้ว

 

 

“ไอ้ฮัน ยูริ !!!” คิบอมทุบประตูอย่างแรง แต่เพราะประตูของโรงเรียนนี้ค่อนข้างเซฟ จึงแข็งแรงและหนามาก ทุบเท่าไหร่ข้างนอกก็ไม่ได้ยิน

 

“ฮันกยอง ไอ้ลิงยูล” แทยอนพยายามตะโกนออกไป แต่คู่กัดเดินลงจากตึกมาแล้ว

 

“ซวยชิบหายเลยว่ะ !!” คิบอมบ่น แทยอนหันมาค้อน

 

“ปากเสีย !! มือถืออ่ะมีไว้ทำอะไร มีก็โทรหานายฮันดิวะ” แทยอนสั่ง

 

“แล้วทำไมไม่ใช้มือถือเธอโทรหายูริหล่ะ”   คิบอมย้อนถาม

 

“ถ้ามีแบตก็โทรไปนานแล้วย่ะ !!” แทยอนพูดจบ คิบอมก็ทำหน้าเอือมก่อนจะเดินกลับไปหยิบมือถือใต้โต๊ะ

 

“เฮ้ย!!!” คิบอมร้องออกมาอย่างตกใจ แทยอนหันมามองทันที

 

“เป็นอะไรอ่ะ”

 

“แบตเหลือแค่ 5%” เมื่อได้ยินที่คิบอมพูด แทยอนก็ตาโตรีบวิ่งมาดึงมือถือไปก่อนจะกดเบอร์ยูริอย่างชำนาญ

 

“ขอให้ทันด้วยเถอะ ขอให้ทันๆๆๆ” แทยอนเอามือถือมาแนบหูแล้วภาวนาเบาๆ คิบอมก็ช่วยภาวนาเช่นกัน

 

“ฮัลโหล ใครคะ” ยูริรับสาย แทยอนหันมายิ้มให้คิบอมประมาณว่าโทรติดแล้ว จึงทำให้คิบอมใจชื้นขึ้นในพริบตา แต่ก็ดีใจได้ไม่นานเพราะทันทีที่แทยอนกำลังจะตอบ โทรศัพท์ก็แบตหมดพอดี

 

“เฮ้ย !! อย่าเพิ่งหมดสิวะ ไอ้มือถือเฮงซวยเอ๊ย!!!” แทยอนตะโกนด่ามือถือของคิบอมก่อนจะเอามือตบซ้ำๆหลายที

 

“ยัยเตี้ยหนิ มือถือเครื่องละหลายหมื่น เอามาตบเล่น” คิบอมรีบแย่งมือถือมาทันที

 

“โอ๊ย ไอ้บ้าเอ๊ย !! แล้วคราวนี้จะทำไงดีหละวะ”

 

“ตอนนี้กี่โมงแล้ว” คิบอมถามเพราะเห็นนาฬิกาที่ข้อมือของแทยอน

 

“ห้าโมงเย็นพอดีเป๊ะ”

 

“ห้าโมงเย็น ป้าจะขึ้นมาทำความสะอาดชั้นนี้ เมื่อวานชั้นเห็น” คิบอมบอก ทำให้แทยอนยิ้มออกมาได้อีกครั้ง

 

“มีความหวังแล้วสินะ ^^” เมื่อเห็นแทยอนยิ้มให้ คิบอมก็เผลอยิ้มตอบอย่างลืมตัว จนกระทั่งทั้งสองได้ยินเสียงร้องเพลงแว่วๆจากด้านนอกทำให้หลุดออกจาภวังค์

 

“เฮ้ย ป้าแกขึ้นมาแล้วจริงๆด้วยนายคิบอม” แทยอนพูด คิบอมพยักหน้าก่อนจะเริ่มใช้มือหนาทุบประตู

 

“งั้นก็ช่วยกันตะโกนขอความช่วยเหลือแล้วกันนะ” พูดจบคิบอมกับแทยอนก็ช่วยกันทุบประตู ตะโกนเรียกป้าที่มาทำความสะอาด

 

 

ด้านคุณป้าที่ทำความสะอาดอยู่ด้านนอก

 

“ตัวน้องเป็นสาวรุ่นราวเอ๊าะๆ ~” คุณป้าร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือแว่วๆออกมา

 

“ช่วยด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!”’

 

“สะ สะ เสียงอะไร ~” ป้าหยุดร้องเพลงก่อนจะมองไปรอบๆตัว ไม่พบใคร ได้ยินแต่เสียงขอความช่วยเหลือเท่านั้น

 

“ช่วยด้วย!!!!!”

 

“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก !! ชั้นไม่เอาแล้ว กลัวแล้ว ” คุณป้าที่เข้าใจผิดคิดว่าเป็นเสียงของวิญญาณจึงรีบวิ่งลงจากตึกทันที

 

“ป้าเค้าวิ่งหนีไปแล้วอ่ะ” คิบอมมองข้างนอกจากหน้าต่างก็พบว่าไม่มีใครอยู่ซะแล้ว 

 

“ฮือๆ ทำไงดีหล่ะ ชั้นต้องโดนขังไว้ที่นี่เนี่ยนะ” แทยอนทรุดตัวลง แล้วร้องไห้ออกมา คิบอมมองโดยแววตากึ่งเอือมกึ่งสงสาร

 

“จะกลัวอะไร ไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อยหนิ”

 

“ก็อยู่กับนายเนี่ยแหละ อันตรายที่สุดเลย ฮือ ฮือ ~”

 

“ชั้นไม่ได้เลวขนาดนั้นหรอก” คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลผิดจากปกตินั่งลงข้างๆแทยอน แล้วเอื้อมแขนไปโอบคนตัวเล็กที่ร้องไห้ไว้

 

“....”

“ชั้นไม่ได้เลวขนาดนั้น ... แล้วก็”

 

“แล้วก็อะไร”  แทยอนเอียงคอถาม ดูแล้วน่ารักไม่น้อยในสายตาของคิบอม แต่เค้าก็ยังเก็บอาการได้อยู่หมัดตามสไตล์

 

“เห็นหน้าเธอแล้วคิดอะไรไม่ลงจริงๆ” พูดจบ แทยอนก็ตีแขนคิบอมอย่างแรง

 

“ไอ้บ้า !!!!!!!!! ” 

 

 

                เวลาผ่านไปจนตอนนี้ก็สองทุ่มครึ่งแล้ว ยูริที่โทรหาแทยอนไม่ติดเพราะโทรศัพท์แทยอนแบตหมดก็เป็นห่วงเพื่อนมาก ยิ่งพอโทรไปที่บ้านแล้วไม่มีคนรับก็ยิ่งเป็นห่วงเข้าไปใหญ่ เธอจึงโทรไปหาเจสสิก้า ยุนอาและซอฮยอน แต่ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าแทยอนอยู่ที่ไหน เธอจึงลองโทรไปถามฮันกยอง เผื่อคิบอมจะบอกอะไรไว้เพราะคนสุดท้ายที่อยู่กับแทยอน เท่าที่เธอรู้ก็คือ คิบอม

 

“ฮัลโหล ฮันกยองรึป่าวคะ”

 

“อืม .. นั่นใครอ่ะครับ”

 

“ชั้น ยูริเอง”

 

“อ่อ ยูริ .. มีไรอ่ะโทรมาหาดึกๆ คิดอะไรกับชั้นรึป่าวเนี่ย”

 

“ไอ้คุณฮัน ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นนะ   ขอเบอร์นายคิบอมหน่อย”

 

“เอาไปทำไรอ่ะ”

 

“ชั้นโทรหาแทยอนไม่ติด ทั้งเบอร์บ้าน เบอร์มือถือ แล้วเท่าที่รู้คิบอมอยู่กับแทเป็นคนสุดท้าย เลยจะลองถามดูว่าพอรู้บ้างมั๊ย”

 

“เฮ้ย จริงดิ ! พวกชั้นก็โทรหาไอ้บอมไม่ติดเหมือนกัน”

 

“อ้าวหรอ อืมๆ งั้นไม่เป็นไร” ยูริตอบเอ่ยเบาลง ฮันกยองจึงรู้ว่าเธอกำลังกังวลขนาดไหน

 

“ไม่มีไรหรอกยูริ แทยอนอาจจะแบตหมดก็เลยโทรไม่ติด ป่านนี้อาจจะนอนไปแล้วก็ได้”

 

“แล้วถ้ายัยแทหายตัวไปหล่ะ”

 

“ไว้พรุ่งนี้ไปโรงเรียนถ้าไม่เจอแทยอนค่อยไปแจ้งตำรวจก็ได้ ยังไงก็ต้องรอครบ 24 ชั่วโมงก่อนไม่ใช่หรอถึงจะแจ้งคนหายได้” ฮันกยองอธิบายอย่างมีเหตุผมทำให้ยูริคลายกังวลลงได้บ้าง

 

“อือๆ งั้นชั้นไปนอนก่อนนะ ฝันดี ไอ้ผีจีน”

 

“เออๆ ฝันดีเหมือนกันนะหนุมาน”

 

 

.

.

.

.

 

ด้านคิบอมกับแทยอน

 

“ยังไม่นอนอีกหรอเตี้ย” คิบอมถาม

 

“เออ ยังไม่ง่วงหรอก ไอ้คนสูงงงงงงงงงงงงงงงง”

 

“ว่าไปเธอก็น่ารักเหมือนกันนะ” อยู่ๆคิบอมก็พูดขึ้นมา แทยอนหันไปมองด้วยความงุนงง แต่หน้าเริ่มแดงแล้ว

 

“นายพูดอะไรออกมาอ่ะ”

 

“ก็บอกว่าเธอน่ะดูไปก็น่ารักดี ถ้าไม่ติดที่ว่าปากเสีย ขี้บ่น น่ารำคาญ พูดมาก แล้วก็เตี้ย”

 

“สรุปจะชมหรือด่าหะไอ้คนสูง”

 

“เอ้า ก็ชมน่ะสิ ถามได้”

 

“แล้วไอ้ข้างหลังมันมายังไงยะ”

 

“ก็ไม่ได้มายังไง ออกมาจากนิสัยเธอล้วนๆแทยอน”

 

“อย่ามากวนประสาทกันดิ !!!!!”

 

“เหอๆ นอนเถอะ ตอนนี้ดึกแล้ว” คิบอมพูด แต่แทยอนก็ส่ายหน้า

 

“นอนไม่หลับหรอก จะนอนยังไงหมอนก็ไม่มี ผ้าห่มก็ไม่มี ไว้นอนในคาบพรุ่งนี้เอาก็ได้”

 

“นี่คือเหตุผลที่นอนไม่หลับใช่มั๊ย”

 

“ก็นอนไม่หลับจริงๆนี่นา โต๊ะแข็งจะตาย จะไปนอนลงได้ไงตั้งหลายชั่วโมง”  

 

“งั้นเอางี้” คิบอมพูดจบก็เอื้อมมือของตนไปผลักหัวของคนตัวเล็กให้ซบที่ไหล่ของเค้า

 

“นอนได้ยัง  อย่างน้อยไหล่ชั้นก็ไม่แข็งเท่าโต๊ะหรอกนะ” คิบอมหลับตาพูดกับแทยอนที่หน้าแดงอีกแล้ว

 

“อืม~”

 

“นอนได้ก็ดี งั้นชั้นนอนก่อนนะ” แล้วทั้งห้องก็เงียบสงัด จนกระทั่งคิบอมพูดอีกประโยคขึ้นมา

 

 

 

“ฝันดีนะยัยเตี้ย”                          

 

“ >///< ”        

 

 

 

 

 

 

----------------------------------------------------------------------

 

แหะๆ ~ ไรเตอร์กลับมาอัพบอมแทให้แล้วนะ

แม้จะน้อยนิดแต่ก็น่าจะโอเคใช่มั๊ยคะ  อิอิ

ที่สำคัญต้องขอโทษด้วยที่สัญญาว่าจะมาอัพวันพุธ

แต่มาอัพวันพฤหัส เพราะว่าเมื่อวาน(พุธที่ 28เมษา)

หลายคนคงได้เห็นข่าวที่ว่าเสื้อแดงมาที่อนุสรณ์สถาน

ซึ่งตรงนั้นแหละค่ะบ้านไรเตอร์ 55555555  มันกันเลยทีเดียว

อีกอย่างเมื่อวานไปหาเพื่อนที่เซนทรัลลาดพร้าว

หลายคนคงได้เห็นข่าวที่ว่าแถวนั้นฝนตกหนักมาก

ซึ่งก็จริงค่ะ หนักมากๆ เรียกว่าแค่เดินอยู่บนสะพานลอย

ข้ามไปฝั่งยูเนี่ยนมอลล์มีหลังดาปิดด้านบน

แต่โดนฝนสาดเข้ามาข้างๆก็เปียกทั้งตัวแล้ว

เลยหวัดกินไปตามระเบียบ  วันนี้ได้นอนอยู่บ้านก็แอบแว๊บมาอัพให้

หวังว่าหลายๆคนจะติดตามฟิคเรื่องนี้ และรักเรื่องนี้ให้มากๆนะคะ อิอิ

** อย่าลืมเมนท์ให้กำลังใจกิ๊กด้วยนะคะ :]