>>OH! MY FRIEND อย่าไปยุ่งกับเขานะ~{2PM TeacBeom,KhunDong}

ลำดับตอนที่ #9 : Oh!>> ความรักคือ...?

/> /> />

“เอ้ย! ไอ้คุณแทคยอน ตื่นสิวะ”

โอ๊ยยยย  อะไรกันเนี่ยน่ารำคาญชะมัดเลยอ่า  จุนซูมันบ่นอะไรของมันเนี่ย คนจะหลับจะนอนโว้ยยยย  ไปบ่นข้างนอกไป รำคาญจิงๆเลย  ผมขยับตัวหนีแล้วเอาหมอนมาปิดหูไว้  เผื่อที่จะไม่ได้ยินเสียงมันบ้าง  รำคาญจิงโว้ยยยย

“อ๊ค แทคยอน จะตื่นไม่ตื่น  แกสัญญากับชั้นแล้วนะว่าวันนี้แกจะทำความสะอาดห้องน่ะ”

“อืออออออออออ”

“ถ้าแกไม่ตื่นชั้นจะเอาโน๊ตบุ๊คแกไปเผาทิ้งซะ”

แกไม่เอาไปเผาจริงๆหรอกน่า ชั้นรู้ ใช่มั้ย จุนซู อ้าว แล้วนั่นมันทำอะไรน่ะ ค้นกระเป๋าตูทามมายย  เห้ย มันหยิบโน๊ตบุ๊คไปแล้ว ม่ายน้า อุตส่าห์คิดว่าเป็นคนดีซะอีก ตื่นก็ได้ ชิส์

“เฮ้ยยย! ตื่นแล้วๆใจเย็นๆวางโน๊ตบุ๊คชั้นลงก่อนน้าเพื่อน”

“แกต้องทำความสะอาดห้องเดี๋ยวนี้เลย”  แล้วมันก็กำลังจะเดินออกไป

“แล้วแกไม่ช่วยชั้นทำเหรอวะ”

“วันนี้ไม่ว่างว่ะ  จะไปเที่ยวกับจุนโฮกับชานซอง  ถ้าให้มันไป 2 คนมีหวังจุนโฮระเบิดแน่ๆ”

“เห้ยยย  แล้วให้ตูทำคนเดียวเหรอฟะ”

“เออ”

ปัง!

ไอ้เพื่อนบ้าเอ๊ย  ปล่อยให้ชั้นทำคนเดียวเดี๋ยวทำให้เละอีกเลยนี่  อ๊ากกกกก น่าโมโหชะมัดเลย ให้ตายเหอะ ผมจึงต้องจำใจเก็บของ เสื้อผ้า ห่อขนม(ที่หมดแล้ว) เอาไปทิ้ง เอาเก็บที่ ให้เรียบร้อย ปัดกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน(มั้ง)

อ้า  เหนื่อยจังเลย ไปอาบน้ำดีกว่าเผื่อจะสดชื่นขึ้น  จะได้มานอนที่ห้องนั่งเล่นต่อ 555  อาบน้ำๆๆ ลั้ลลา  ลัลลา  อิอิ

......................................................................................................................................................

โอ๊ยยยยย  ทำไมมัน...มันถึงได้ปวดหัวแบบนี้นะ  โอ๊ะ  ทำไมลุกไม่ได้ ทำไมตัวชั้นถึงหนักแบบนี้  อา  หิวน้ำชะมัดเลย  ทำไมมือผมถึงอุ่นๆนะ  อูยองอ่า~  นี่นายดูแลพี่ใช่มั้ย  รู้สึกดีใจแบบบอกไม่ถูก  ผมเอามือไปเกลี่ยๆผมที่ปกหน้าของอูยองออกเพื่อที่จะได้เห็นหน้าเขาชัดขึ้น

“อื้อออออ”  อูยองครางออกมา คงเพราะผมไปปัดผมเขาล่ะมั้ง

“อ้าว  พี่คุนตื่นแล้วเหรอครับ  พี่จะเอาอะไรหรือป่าว เดี๋ยวผมหยิบให้นะ”

“ไม่เป็นไร  พี่คงจะลุกได้แล้วแหละ” ผมพยายามฝืนสังขาร  ให้ตัวเองลุกขึ้นเพื่อจะไปหยิบน้ำ  แต่มันก็ไม่ไหว

“นั่นไงเล่า เดี๋ยวผมไปหยิบให้พี่เองนะ” อูยองเดินไปเทน้ำใส่แก้วที่มุมห้อง  แล้วเดินเอาแก้วน้ำนั้นมาให้ผม

“ขอบใจนะ”

“นี่  นายไม่ต้องมาดูแลพี่ก็ได้นะ เป็นห่วงพี่เหรอ”

“ปะ...ป่าวนะ  แค่ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้ตะหาก”

“นายไม่ใช่ต้นเหตุหรอกน่า คิดมากไปได้  แต่ทำไมต้องหน้าแดงด้วย”

“เอ่อ  คือ มันๆร้อน”

“แต่นี้ มันหน้าหนาวนะ”

“ก็...ก็ใช่ไง เพราะฉะนั้นพี่ต้องห่มผ้าด้วย เดี๋ยวผมออกไปหาอะไรให้กินนะ”

ผมพยักหน้าให้คนแก้มป่อง  แล้วอูยองกำลังจะเดินไปที่ประตู เดี๋ยว!

“เฮ้ย!  ระวัง....”

ปัง! โครมมมม

โดนจนได้  อูยองของพี่เป็นอะไรรึป่าว  ถ้าลุกได้พี่จะไปช่วยน้า แต่ตอนนี้พี่ยังช่วยตัวเองไม่ได้เลย โทษทีน้า  อูด้ง...

เรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ  คือว่าอูยองกำลังจะออกไปข้างนอกแต่พี่เจย์ดันเปิดประตูเข้ามาซะก่อน  ทำให้ประตูโดนอูยองเข้าไปเต็มๆเลย  น่าสงสาร TT

“โอ๊ยยย  พี่เจย์ผมเจ็บนะพี่”

“เอ่อ  โทษทีว่ะ  ไม่นึกว่าแกจะมาอยู่ตรงนี้อ่ะ”

“แล้วทำไมพี่ไม่เคาะประตูก่อนเล่า”

“ก็ชั้นไม่รู้นี่นา  เป็นไรรึป่าว”  พี่เจย์ถามอาการด้งแล้วลูบๆคลำๆไปที่หัวของสุดที่รักของผม  เมื่อดูภาพในมุมของผมแล้วมันขัดหูขัดตาจริงๆเลย พี่เจย์ทำอะไรของเค้าน่ะ

“อะแฮ่มมม”  ผมจึงกระแอมไปนึงที พี่เจย์หันมายิ้มให้แบบว่า โทษทีว่ะ  แล้วพี่เจย์ก็หันไปคุยกับอูยองต่อ - -*

“อูยอง  ไอคุนมันเป็นอะไรล่ะ”

“พี่คุนไม่สบายน่ะพี่  ผมกำลังจะไปหาอะไรให้พี่เขากินแล้วก็ยาด้วย”

“ตอนนี้ไม่มีอะไรกินหรอก  เดี๋ยวชั้นออกไปซื้อให้ละกันนะ”

“อะ...อะไรนะ  ของกินพึ่งซื้อมาเมื่อวานเองนะ  ทำไมมันหมดเร็วแบบนี้”

“นายไม่รู้หรือไง บ้านเราน่ะ มีตัวกินไม่คิดชีวิตอยู่ อยู่เนี่ยแหละ ดูแลไอคุนไป”

๐คร้าบบ อย่าลืมซื้อยานะ”

“อื้ม ไปและ”

ปัง!

ในที่สุดก็คุยกันจบแล้วสินะ  สรุปแล้วผมก็คงจะยังไม่ได้กินอะไรสินะ  ไม่รู้แหละ ถ้าผมหิวขึ้นมาก็กินอูยองนี่แหละน่ากินกว่าอยากอื่นเยอะเลย ใช่มั้ย? 

“พี่คุน ยังไม่มีของกินน่ะ งั้นเดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้พี่ก่อนละกันนะครับ”

“อื้ม  พี่ต้องถอดเสื้อหรือป่าว”

“ถอดสิ ไม่ถอดแล้วผมจะเช็ดยังไงล่ะ”

อูยองเดินไปหยิบกะละมังและน้ำมาเพื่อจะเช็ดตัวให้ผม  ว่าแต่ผมต้องถอดกางเกงหรือป่าว ไม่ต้องหรอกใช่มั้ย เดี๋ยวที่รักผมจะเขินเอา(<<<พูดแล้ว ไรเตอร์เขินเลยอ่า)

“ผมจะเช็ดตัวให้พี่ละน้า”

“อื้มๆ”

อูยองเริ่มเช็ดตัวให้ผม  เขาลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของผม  ใช้ผ้าเช็ดนะครับไม่ได้ใช้มือ  อย่าคิดลึกล่ะรีดเดอร์ทั้งหลาย อูยองแค่เช็ดตัวให้ผม แต่เค้าก็ยังคงหน้าแดง ขนาดแค่ถอดเสื้อยังเขินขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย น่ารักจริงๆเลย

สักพักอูยองก็เช็ดตัวให้ผมเส็ดเรียบร้อยแล้วหยิบเสื้อตัวใหม่มาให้ผมเปลี่ยน

“อ่ะ  นี่ครับเสื้อ”

“ขอบใจนะ”

“คร้าบบบบ”

ตอนนี้ผมก็อยากจะนอนหลับอ่ะนะ  แต่ว่าผมนอนไม่หลับน่ะสิ  อูยองนายทำอะไรอยู่นะ ผมจึงพลิกตัวกลับมามองที่อูยอง ว่าเค้ากำลังทำอะไรอยู่

“อูยองอ่า  นายทำอะไรอยู่”

“อ่านหนังสือครับ”

“เดี๋ยวนี้นายอ่านหนังสือด้วยหรอ”

“-*- ทำไมพี่ถามแบบนั้น”

“อิอิ  อ่านเรื่องอะไรล่ะ”

“ความรักคืออะไร?”

“แล้วสำหรับนายความรักคืออะไรล่ะ?”

“ผมก็ไม่รู้สิครับ  ถ้ารู้ผมจะอ่านหนังสือเล่มนี้เหรอไง พี่นี่ก็แปลกๆ”

“ที่จริงนายไม่ต้องอ่านก็น่าจะรู้นะ”

“แล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะครับ”

“ถามใจตัวเองสิ”

“แล้วสำหรับพี่คุน ความรักคืออะไรล่ะ”

“สำหรับชั้นน่ะเหรอ...อืม..”

“....................”

“ความรักของชั้นก็คือ นายไง อูยอง”

“ว่า...ว่าไงนะ”

“ชั้นรักนาย อูยอง”

“มันไม่จริงใช่มั้ย พี่อย่าล้อเล่นแบบนี้สิครับ”

“พี่ไม่ได้ล้อเล่น  ความรักของชั้นคือทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็น จางอูยอง คนเดียวเท่านั้น”

“...............................”

“พี่รักนายนะ”

“เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะ”

“เดี๋ยว.............”

ปัง!

และแล้วอูยองก็เดินออกไปจากห้องของผม  ผมคิดว่าผมตัดสินใจถูกแล้วซะอีก ทำไมเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ  หรืออูยองต้องการผมแค่ในฐานะของพี่ชายคนนึงเท่านั้น  แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อผมรักเค้าไปแล้ว  เฮ้อ~ นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิมหรือป่าวนะ

ถ้าตอนนี้ผมมีแรงลุกขึ้นได้  ผมคงจะวิ่งตามไปแล้ว แต่สังขารผมไม่ให้ ผมไม่ไหวจริงๆๆ

.....................................................................................................................................................

ตายล่ะหว่า  ไอ้คุนไม่สบาย ไม่มีอะไรให้มันกินด้วย ยาก็ไม่มี ได้ข่าวว่าของกินเพิ่งซื้อมาเมื่อวาน  ทำไมมันหมดเร็วจัง  ก็ไอ้หมีชานน่ะซี้  กินได้ทั้งวัน เฮ้อ~

เดี๋ยวผมจะต้องไปซื้อของและ  หาเพื่อนไปสักคนดีกว่า ใครล่ะ? โฮไม่อยู่ไปข้างนอกกับจุนซูกับชานซอง  ไอ้คุนไม่สบาย อูยองดูแลคุนอยู่  เหลือแค่ ไอ้ย่นใช่มั้ย?

ผมเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เห็นไอ่ย่นกำลังจะเคลิ้มหลับ แต่ไม่ได้ต้องไปซื้อของกับผมก่อน

“แทคยอนอ่า  ไปซื้อของกับชั้นหน่อยสิ”

“โอ้ววว  อะไรล่ะพี่ ผมยิ่งเหนื่อยๆอยู่นะ ผมพึ่งทำความสะอาดห้องเสร็จ”

“นี่แกเหวี่ยง ใส่ชั้นเหรอ จะไปหรือไม่ไป”

“ไม่ไป”

“นี่แกกล้าปฎิเสธชั้นเหรอ อ๊กแทคยอน”

น่าน ดูมันทำ ทำเป็นเมิน แกตายแน่ไอ้ย่นเอ๊ย ผมจึงเดินอ้อมไปหลังโซฟา แล้วจับแขนแทคยอนแล้วหักแขนซะ  หักขา ด้วย

“โอ๊ยยยยยยยยย เจ็บๆ”

“จะไปไม่ไป”

“โอเค ไปๆก็ได้  เจ็บนะ”

“ไปตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง”

“แค่นี้ ทำไมต้องใช้กำลังด้วย”

“ก็แก ไม่ไปกับชั้นก่อนเองนี่เร็วไปซื้อของกิน ซื้อยาให้ไอคุนด้วย”

“ไอคุนเป็นไรอ่ะพี่”

“มันไม่สบายน่ะสิ อูยองดูแลอยู่”

ตอนนี้พวกเราสองคนออกมาเดินที่ซูเปอร์มาร์เก็ตกัน  แต่จะทำไงดีล่ะ คนเยอะแบบนี้เราจะไปซื้อของกันยังไง

“แทค  เราจะเข้าไปซื้อของกันยังไง”

“ก็เดินเข้าไปซื้อสิพี่”

“ไม่เห็นหรือไง คนเยอะแบบนั้นน่ะ”

“พี่คิดว่าตัวเองดังนักหรือไงเล่า เขาไม่กรี๊ดพี่หรอกน่า ถ้าเป็นผมก็ว่าไปอย่าง”

“-*-“

ตอนนี้เราซื้อของในซูปเปอร์มาร์เก็ตเสร็จแล้วโดยผ่านสมรภูมิแฟนคลับมาได้อย่างหวุดหวิดเลย

เหนื่อยชะมัดเลย  ถ้าไม่วิ่งออกมาคงจะติดอยู่ในนั้นแล้วมั้งเนี่ย  ว่าแต่ว่า...

“ไอ้ย่น แกจะปล่อยมือชั้นได้หรือยัง ห๊ะ!”

“ไม่ปล่อย  นี่ถ้าผมไม่ลากพี่ออกมา พี่จะรอดมั้ยล่ะ”

“แต่นี่ก็รอดแล้วนี่ ปล่อยมือชั้นได้แล้ว”

“ไม่ปล่อย  จับมือพี่แบบนี้แล้วมันอบอุ๊นอบอุ่นน่ะ”

“นี่แกคิดอะไรกับชั้นป่ะเนี่ย ไอ่ย่น”

“ใช่ ผม....”

“อ๊ะ!  อ๊คแทคยอน หรือป่าว”

นั่นไม่ใช่เสียงผมไม่ใช่เสียงแทค  แต่เป็นเสียงผู้หญิงคนนึง เธอสวย เธอสูง เธอดูดี แต่ว่า เธอเป็นใครล่ะ หรือแฟนคลับแทคยอนนะ แหมม ที่ยังเงี้ยรีบปล่อยมือเชียว

“อ๊ะ! หวัดดี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นี่พี่เจบอม  พี่เจบอมนี่ เธอคือ...”

“ชั้นเป็นแฟนเก่าแทคค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

ฟะ...แฟนเก่า  งั้นเหรอ

“ยินดีที่ได้พบครับ”

เฮ้อ~ ผมควรจะทำยังไงดี  อยู่เป็นก้างขวางคอหรือไปจากตรงนี้ซะ  แฟนเก่างั้นเหรอ ปล่อยให้เขาสองคนคุยกันสักพักคงจะดีกว่า ใช่มั้ย? ถ้ายังงั้น ผมควรจะไปจากตรงนี้ซะ

“เอ่อ  แทคเดี๋ยวชั้นไปซื้อยาให้คุนก่อนนะ”

“อื้มๆ  รีบมานะพี่”

ผมพยักหน้ารับ และก้มหัวให้ผู้หญิงคนนั้นก่อนตรงไปที่ร้านขายยา  แถวๆนั้น

ตอนนี้ผมซื้อยาเสร็จแล้ว  ผมควรจะกลับไปหาเขาหรือยังไงดี อ๊ากกก สมองผม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ ให้ตายสิ จอร์จ   

เพราะแบบนั้นผมจึงคิดว่าปล่อยให้เขาคุยกันต่อเหอะ   ผมจึงเดินไปที่สวนสาธารณะแถวๆนั้น

ทำไมผมถึงต้องมานั่งคนเดียวทั้งๆที่มาด้วยกันกับไอ้ย่น  ผมรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นแทคกับแฟนเก่าของมันอยู่ด้วยกัน  มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย  แต่สองคนนั้นเขาก็ดูเหมาะสมกันนะ  ผู้หญิงก็สวย ผู้ชายก็หล่อ แต่ยังไงซะผมก็ไม่ชอบอยู่ดี  น่าโมโหชะมัด

“พี่เจย์ พี่มาทำอะไรที่นี่  ผมบอกให้พี่ไปหาผมตอนซื้อยาเสร็จไม่ใช่เหรอ”

“แกคุยกับแฟนแกเสร็จแล้วเหรอ” ผมไม่ตอบคำถามมัน

“เค้าเป็นแค่แฟนเก่าน่ะ ไม่มีอะไรซะหน่อย รู้มั้ยผมตามหาพี่แทบแย่ ไปไหนมาไหนไม่บอกกันเลย”

“ชั้นก็แค่อยากให้แกคุยกับเขานานๆไง ไม่ดีรึไง”

“ไม่ ผมเป็นห่วงพี่นะ ถ้าพี่หายไปแล้วผมจะทำยังไง”

“แล้วแกจะให้ชั้นไปเป็น กขค หรือไง ชั้นก็มีความรู้สึกนะ”

“ความรู้สึก?  หึงเหรอ”

“หึงบ้าอะไรเล่า ก็แค่....ไม่รู้แล่ว กลับบ้านกันเถอะ ไอ้คุนหิวแย่แล้ว”

ระหว่างทางกลับบ้าน

“พี่เจย์  พี่หึงผมเหรอ พี่ไม่อยากให้ผมคุยกับเธอเหรอ”

“ถ้าไม่อยากชั้นจะปล่อยให้อยู่ด้วยกันรึไง”

“แล้วพี่คิดว่าผมอยากอยู่กับเธอเรอะ  ผมอยากอยู่กับพี่มากกว่านะ”

“.....................”

“ผมน่ะ...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่อยากฟัง เลี่ยนว่ะ”

ตอนนี้เรามาถึงบ้านพักกันซะที เหนื่อยจริงๆเลย หนักด้วย เฮ้อ~ ได้กินข้าวซะทีนะ ไอ้คุน อ้าว!  ทำไมอูยองถึงมานั่งข้างนอกล่ะ

“อูยองอ่า  ไม่ดูแลไอ้คุนล่ะ มันหลับหรอ”

“ป่าว ครับคือ...”

“คืออะไร” แทคยอนโผล่หัวออกมาจากในครัว

“คือพี่คุนเค้า ชอบ ผม ไม่สิ พี่เค้า รัก ผม”

“ห๊า!  นี่มันบอกแกแล้วหรอ” เร็วชะมัดเลยอ่า ยังไม่ค่อยได้ช่วยอะไรเลยน้าเนี่ย

“แล้ว อูยอง นายว่าไงล่ะ” แทคยอนถาม

“คือว่า.....ผม...ผม  คือ...”

“เฮ้อ~  เอาเถอะ แกยังไม่บอกก็ไม่เป็นไร” แทคยอนพูด

“ยังไงก็ ทำตามที่หัวใจตัวเองบอกละกัน” แหมมม  ผมพูดคมใช่มะ อิอิ
....................................................................................................................................................
มาต่อแล้ว หลังจากที่ไม่ได้ต่อซะนานเลย อิอิ
คิดถึงรีดเดอร์ทุกคน อิอิ
คือว่าช่วงนี้ไรเตอร์คิดไม่ค่อยออกอ่ะ
ใครมีอะไรนำเสนอก็เม้นบอกได้นะ
ถ้าน่าสนใจเดี๋ยวไรเตอร์จะนำไปแต่งเลย
555+  ยังไงก็ติชมกันด้วยล่ะ เม้นด้วยน้า พลีสสสส
จะถึงวันที่ 13 แล้ว ตื่นเต้นๆ แต่เเอบเซ็งม๊อบ
อิอิ  ไปละค่ะ บะบาย

I'M WAITING FOR...EVER