ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : I'm so sorry chapter 08
“ฮัลโหล ฮันยอ”
(ฮัลโหล ฮีอลเหรอ)
“ใ่ เป็นไ เรียบร้อยีมั้ย”
(เสียายถ้าีวอนอนายไม่มาะ่อนล่ะ็ ะสำเร็้วยีเลยล่ะ)
“แ่อย่าน้อยนาย็พอใบ้าแล้วนี่”
(็ใ่นะ แ่ันเสียายริๆ อีนิเียวเอ)
“ราวนี้่ามัน แ่ราวหน้านายห้ามพลา เ้าใมั้ยฮันยอ”
(อืม...แ่เ็นั่น็น่าสนในะ นายไม่ิเหรอว่าีวอนอาะสนใเ้าเ็ฮยอแนั่น)
“แล้วยัไ...ใร็เอาีวอนอั้นไปไม่ไ้หรอนะ”
(ูนายมั่นใมานะฮีอล)
“แน่นอน..นาย้อแยเ้าเ็นั่นออาีวอน .อ้อ...ถ้าานสำเร็ ีวอนน่ะเป็นอั้น ส่วนเ็นั่น นายะเอาไปทำอะไร็เิ”
(อืม ไ้...)
ห้อนอนที่หรูหรา แสไฟสีส้มสลัวาหลอไฟส่อให้เห็นสิ่ในห้อเล็ๆน้อยๆ เียสีำสนิทั้อยู่ลาห้อ ผ้าม่านผืนให่ถูเปิออ ผนัห้อส่วนที่เป็นระทั้บานเผยให้เห็นแสไฟและวาวเหนือท้อฟ้ารุโลยาม่ำืน
“อึ..อึ..”
นิ้วเรียวยาวบรรับแ้วทรสูที่บรรุน้ำหลาสีึ้นมาิบเป็นพัๆ สายาลมโ้อออไปทาระบานให่ ลิ้นเล็ๆเลียริมฝีปาัวเออย่าใ้วามิ...ภายใ้ใบหน้าที่สวยามแฝไป้วยวามิอันร้ายา
“ฮึ...ฮือ...” ร่าเล็ที่ยับัวร้อไห้ออมาเบาๆทันทีที่รู้สึัว วามเ็บปวมันรวร้าวเหลือเิน หัวใวน้อยแสลาย
“โอ๊ย!!!!!”
เสียร้ออย่าทรมานัอยู่ในห้อ น้ำาหยใสๆไหลรินอาบพวแ้มสีอ่อน ร่าเล็พยายาม่มาหลับให้ไ้ แ่็ไม่ยอมหลับเสียที ภายในหัวลับมีแ่ภาพสีหน้าและารระทำอันป่าเถื่อนรุนแรอร่าสู สายาเล็ๆไล่ลไปูามร่าาย รอยแมามายถูสร้าึ้น ผิวบาๆบอบ้ำอย่าสาหัส....
...ทำไม...่ำืน่ายาวนาน.....
วาวที่สุใสเปล่แสระยิบระยับเ็มท้อฟ้า สายาเล็มอไปที่าวเหล่านั้น ฮยอแนับาวเล็ๆ วแล้ววเล่า หยน้ำาไหลออมาไม่าสาย
...วาวน้อยๆ บอผมที ผมทำอะไรผิ...แม่อผมทำอะไรผิ ทำไมผมถึเป็นแบบนี้รับ...
ในสมออร่าเล็สับสน เปลือาสวยปิล้าๆ หยน้ำใสๆไหลออมา ในที่สุ ฮยอแ็ผล็อยหลับไป
เ้าวัน่อมา...
แสแอ่อนๆยามเ้าสาส่อเ้ามาทาหน้า่าบานให่ ร่าสูเปิประูห้อแล้วเินเ้ามา มือให่หยิบผ้านหนูที่เปียน้ำปาไปที่แ้มใส วามเย็นอน้ำสัมผัสับผิวบาทำให้ร่าเล็ื่นึ้นมาทันที
“แปโมแล้ว ันหิว”
“...หาอะไรินสิรับ” ฮยอแ้อมอที่ใบหน้าาวอย่าเียแ้น ร่าสูมอลับมา้วยสายาเย็นา... หัวใอร่าเล็เ็บปว้ำแล้ว้ำเล่า น้ำาร้อนๆเอ่อลออยู่ที่เบ้าา พร้อมะไหลออมาไ้ทุเมื่อ
...อย่าอ่อนแอ อย่าร้อไห้นะฮยอแ...
“นายลืมแล้วเหรอฮะ นายเป็นนูแลันนะ”
“ีวอน...ุมันั่ว...”
“ันหิวแล้วฮยอแ”
“นั่ว...”
“นาย้อทำให้ันิน เ้าใมั้ย”
“ุมันปีศา..”
“ฮยอแ!!!”
“โอ๊ยยย!!!...” เมื่อร่าเล็นั่นิ่ มือให่ออแรระาแนเล็ึ้นมา ร่าเล็
เ็บไปทั้ร่านแทบะทรัวไม่อยู่ มือให่ับหลัเล็นับำแพ ปาอิ่มเ้ารอบรอริมฝีปาเล็อย่าแรนอีนแทบะหายใไม่ทัน
“ปล่อยผมนะ!!! ใร็ไ้่วยผมที ่วยผม้วย...ฮึ...”
“นายร้อไป็ไม่มีใรมา่วยนายอยู่ี”
“ไม่ริ...ผมไม่เื่อ...เ้าไปไหนัน...”
“พ่อันพาพวนรถับนใ้ไปเที่ยวพัร้อน”
“โห ุโหผม”
“ลีฮยอแ...เมื่อวานันไม่่านาย็บุแล้วนะ”
“เหรอรับ...ุมั่นในะว่าไม่ไ้่าผม”
ร่าเล็เิน้มหน้าไปทำอาหารที่ห้อรัว น้ำาร้อนๆไหลออมาอีรั้
...ลีฮยอแ เมื่อวานันไม่่านาย็บุแล้วนะ...
“ุมันใเหรอว่าไม่ไ้่าผมให้ายทั้เป็น...”
ทั้รอย้ำ ทั้วามเ็บปว ทั้น้ำา ทั้หัวใ มันยัไม่พออีเหรอ...
ความคิดเห็น