ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Between us ::: ก่อนจะสาย . . ไป
peugeot
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมแทบไม่เื่อับสิ่ที่ผมไ้ยินว่าีนเนี่ยนะ! ะเป็นแฟนับไอ้ิ์ น้อายร่วมอุมาร์อผม แ่ไม่เื่อ็้อเื่อ!! ระหว่าที่พูมันยมือึ้นมาโอบเอว แถม้วยารหอมแ้มเธอโว์่อหน้าสาธาระน
ผมหึโว้ยยยยยยยยย!!!~~ หึมานอยาัหน้ามัน แ่ทำไม่ไ้เพราะผมไม่มีเหุผลพอที่ะทำอย่านั้น
. . . ไอ้ิ์มันรู้ว่าสร้อยอันนั้นเป็นอผม ส่วนผมเสื-อบอมันไปว่าเป็นอสำั มันเลยับแนเธอยื่นมาให้ผมเพื่อถอสร้อยออ อารม์ผมอนนั้นทำอะไรไม่ถูริๆ ผมอยาะถามเธอให้แน่ใ ทำไมเธอไม่ปิเสธวะ! ไม่พูอะไรสัำ
นั่นทำให้ผมระับอารม์ัวเอไม่ไหว ทั้โรธ โมโห หึ หว น้อุแนเธอออมา ไม่รู้ว่าทำอะไรลไปบ้าสิอผมมืไปหม
ผมับรถโยที่ไม่รู้ัวเลยว่าใ้วามเร็วเท่าไหร่ รู้แ่อยาะับพาเธอไปไหน็ไ้ ไลๆ ไปให้พ้นาที่ๆมีนเยอะๆ ในรถเธอไ้แ่ถามว่าผมพาเธอมาทำไม? ะพาไปไหน? ผมอบำถามเธอไม่ถู
‘เปอโย์ นายับรถเร็วมาเลย ันลัวนะ’ ผมหันไปมอหน้าเธอแวบหนึ่ แววาที่สั่นไหวอเธอบอว่าลัวริๆ ทำให้ผมเริ่มไ้สิับรถ้าล
อนนี้ผมทั้โรธไปหมทุอย่า โรธไอ้ิ์ โรธเธอ โรธัวเอที่ทำให้เธอลัว
ผมอรถเ้า้าทาิับแปลทุ่นา เียบสบนิ่ราวับทุสิ่หยุารเลื่อนไหว หวัว่าะให้วามเียบนั้น่วยทำให้ผมใเย็นลบ้า
ผมหวัว่าะุยับเธอีๆบ้า . . . แ่ไม่เลย
ผมทนไม่ไ้ที่เธอะโนใส่ผมว่าเธอรัไอ้ิ์ ทนไม่ไ้ริๆ
ในเมื่อผู้หิที่อยู่รหน้าผม . . . ผู้หิที่ผมเฝ้าามหาเธอเป็นปี เธอเป็นอนอื่น
เพียเพราะผมไม่อยาไ้ยินเธอบอรัใร
. . . . ผม . . .ูบเธอ
. . . อย่ารุนแรเพราะวามโรธ ยิ่เธอพยายามปิเสธ ยิ่หนีผมยิ่รุล้ำล่วเิน ปล่อยให้อารม์เหนือารวบุมอิใ ให้ายเถอะ!! ผมไม่อยาทำแบบนี้เลย มันไม่ใ่ารูบันเพราะวามรั . . .และมันทำให้เธอเลียผมมาึ้น
ผมหยุัวเอไม่ไ้ริๆ วามหวานาริมฝีปาบาๆอเธอ ลิ่นหอมอ่อนๆาร่าายเธอทำให้ผมแทบลั่
“ันะทำให้เธอปิเสธูบันไม่ไ้เลย . .”
ผมไม่รู้ัวว่าเพราะอะไรถึพูออไปแบบนั้น ผมัารปิปาอเธอ่อนที่เธอะพูอะไรที่ผมไม่อยาไ้ยินอี พยายามลวามรุนแร ทะนุถนอมเธอ อ่อนโยนับเธอ
‘อืมม. .’
เนิ่นนาน. . . นานเท่าไหร่ไม่รู้ ูเหมือนเธอำลัอบสนอผม มือเล็ๆที่เยเป็นปราารสำัยึ้นมาโอบรอบ้นอผมเหมือนเ็หาที่ยึเหนี่ยว ร่าายเธอเหมือนเย้ายวนให้ผมโหยหามัน
สำนึฝ่ายีอผมบอว่าวระหยุ !! ไม่วรปล่อยให้ัวเอทำร้ายเธอมาไปว่านี้ ผมลัว. . . ลัวว่าหลัานี้ ถ้าเธอไม่ยอมุยับผม ถ้าเธอหายไป. . .แล้วผมะทำยัไ
“อโทษ. . .”
ผมถอนริมฝีปาาอออเธอ แล้วเยหน้าึ้นสบา บอผ่านออไปว่าผมรู้สึผิ ผมอโทษริๆ
เธอลมือลหันหน้าหลบออไปทาระรถอีฝั่ เธอนิ่ ไม่พูอะไรสัำ ไม่ร้อไห้ ไม่่า ไม่ว่า ไม่บผม! แบบนี้ทำให้ผมรู้สึเสียใเ้าไปอี
“ีน . . .” เียบนผมทำอะไรไม่ถู ผมยอมให้เธอทำอะไร็ไ้ ีว่านั่เียบแบบนี้
“อโทษที่ทำหยาบาย แ่ันไม่อโทษในสิ่ที่ผมทำ เพราะันั้ใทำมันริๆ” วามรู้สึอผมเป็นอย่านี้ ผมึพูออไป อย่าน้อยมันอาะยั่วโมโหให้เธอพูอะไรออมาบ้า
เธอหันมาสบาผม สายาอเธอนิ่แฝไว้้วยแววสั่นระริ
“ันไม่เยอให้นายมาอโทษ เพราะส่วนหนึ่อันผิ ันผิ. . . ผิที่ไม่ห้ามนาย เพราะะนั้นนายไม่้อมาอโทษ”
เวร~ เธอลับโทษัวเอว่าเธอผิ ผมอยาะบ้าาย!!
หัวใอผมาวูบ. . . ผมมันเลว โรเลว!!
“แ่ันโรธ. . .โรธในสิ่ที่ันอยาบอนาย แ่นายไม่เยรับฟั นายลับใ้แ่อารม์ อนนี้ันอให้นาย่วยฟัันสันิไ้ไม๊?”
อย่าว่าแ่ให้่วยฟัเลย ะให้ไปายที่ไหนผม็ไป! . . . ผมทนไม่ไ้ับน้ำเสียที่สั่นไหวอเธอ เธอำลัลั้นอาารเสียใไม่ให้แสออมา ผมะเียบั้ใฟัโยไม่ัเธอ
“ันแ่ะบอว่า ันับิ์ไม่ใ่แฟนัน . . . เราเป็นพี่น้อัน พี่น้อสายเลือเียวัน!”
เหมือนโนฟ้าผ่าแสหน้า ยิ่ไ้ยินผมยิ่รู้ว่าัวเอโ่ ทั้โ่ ทั้เลว!!! ไม่ใ่เพราะโ่ที่โนเธอับไอ้ิ์หลอ แ่โ่ที่ทำไมไม่เื่อเธอไม่รอฟัเธอ โ่ที่ทำแบบนั้นลไป และผมเลวอย่าที่เธอไม่สมวระให้อภัย . . .
ทันทีที่เธอพูบเธอเปิประูรถแล้ววิ่ออไป ท่ามลาวามมืมิ โธ่เว้ย!! ทำไมไม่รู้ัลัวเหมือนผู้หินอื่นมั่วะ แล้วถ้าเธอเป็นอะไรไป . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
scene
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ันอาย อับอายที่ยอมเาโยไม่ว่าอะไรสัำ อายที่ร่าายอันอบสนอเาอย่าไม่รู้ัว และเหมือนันำลัโหยหามัน
วามมืาถนนไม่ไ้ทำให้ันลัวเลยแม้แ่น้อย ที่ันลัวมาว่าือสิ่ที่ยัมาไม่ถึ ลัวใัวเอ ลัวเามอว่าันเป็นนไร้่า
เารู้สึผิ เาอโทษัน . . . ใ่!! ันวระโรธเา แ่ทำไมันไม่รู้สึอย่านั้น
“ีน . . . ” เาว้า้อมือันไว้ รับรู้ไ้ว่ามืออเาเย็นเียบแล้ว็สั่นน้อยๆ . . .ันเอ็ไม่่าัน
ันไ้แ่ยืนหันหลัให้เา
ันไม่ล้าสู้หน้าเา . . .
ันเหมือนเป็นผู้หิใ่ายใ่ไหม? . . . ันเสียใ
“ีน . . .”
“. . .”
“ีน ันอโทษ ที่ันไม่ยอมฟัเธอ”
“. . .”
“ันรู้ว่าเธอโรธ นไม่อยาะให้อภัย แ่หันหน้ามาุยันหน่อยไ้ไม๊”
.
.
“อย่าเียบอย่านี้สิ เธอะทำให้ันเป็นบ้า!!!!~”
เาสวมอันา้าหลั นไ้ยินารเ้นอหัวใ หน้าอเาฝัอยู่ที่ไหล่ัน
“ันไม่ไ้โรธนาย ไม่ไ้โรธริๆ ปล่อยันเถอะ”
“ไม่โรธแล้วทำไม้อหนี! อย่าหนี อย่าไปไหนไ้ไหม”
“ปล่อย่อนเถอะ . . . ” เายอมปล่อยัน แ่เาหมุนไหล่ให้ันหันมาเผิหน้า
“ส่วนสร้อยอนาย ันไม่วรเ็บไว้ ันืนนะ”
“ไม่! อย่าถอ” เาับมือันที่ำลัะแะสร้อยืนเา
“ันอร้อล่ะีน เธอะบะ่อยโรธเลียะทำไรัน ันไม่ว่าเลย อย่าถอมันออเลยนะ”
“เปอโย์. . .”
“เธอะเลิุยับัน็ไ้ แ่ันอร้อเรื่อเียว ห้ามถอสร้อยันออ ันอแ่นั้นไ้ไหม”
“. . .ันไม่เ้าในายริๆ”
ันไม่เ้าใ เปอโย์ับันเราเพิ่รู้ัันเอ ทั้ๆที่เาไม่เยบอรััน ไม่เยบอว่าอบ แ่เาทำเหมือนันมีอิทธิพลนานั้น ยอมเลิุยับันเพื่อที่ะให้ันใส่สร้อยอเา แ่นั้นน่ะเหรอ
“ันะลับบ้าน ไปส่หน่อยสิ”
“O_O เธอหายโรธแล้ว”
“เยบอว่าโรธเหรอ อยาให้โรธ็ะโรธให้”
“ไม่ๆๆๆ ^ - ^ ปะลับบ้านๆ”
เฮ้อ~ ันิถูไหมเนี่ย อิานี่ทำหน้าระรื่นมา หมั่นไส้ - * -
“แ่ถ้าอยาะเป็นเพื่อนัน อย่าทำแบบเมื่อี้อีนะ”
“แล้ว~~ถ้าไม่อยาเป็นเพื่อน็ทำไ้ใ่เปล่า? T^T~”
“ะลับไม่ลับ”
“ลับ้า >_<~ ”
“น่ารัายแหละทำหน้าแบบนั้น”
ความคิดเห็น