My mam is young [ fic: hanhyuk]

ลำดับตอนที่ #9 : My mam is young 8 (รีไรท์)

…..My mam is young…..

 


หลังจากที่เดินขึ้นมาบนบ้านได้ไม่นานดงเฮก็กำลังจัดการกับพ่อตัวแสบดงคีอยู่นั้นเอง ส่วนคิบอมก็เอาแต่เล้าจะเข้าไปอาบด้วยเฮ้ออออออออ ชีวิตนะชีวิต - -*

“ดงคีมาถอดกางเกงก่อนซิลูก จะได้ไปอาบน้ำ” ดงเฮเอ่ยพลางเดินไปหาเจ้าตัวแสบที่กำลังวิ่งไปมาอยู่ในห้อง

“ดงเฮให้ผมเข้าไปด้วยนะๆๆๆๆๆ” คิบอมที่ยังคงอ้อนต่อไป

“555+ ห้องกว้างจังสนุกๆๆๆๆ 555+” และดงคีที่ยังคงวิ่งเล่นไม่เลิก - -*

“หยุดดดดดดดดดด ทั้งคู่ใครไม่หยุดจะไม่รักแล้ว” หลังจากที่อดทนมานานตอนนี้มันก็ถึงขีดสุด

“ง่าคุณแม่อย่าดุสิฮะ”ดงคีที่ดังจากได้ยินเสียงคุณแม่ที่รักก็หยุดวิ่งและเดินมาหาดงเฮพลางเอาหน้าถูแขนของร่างบางอย่างอ้อนๆ

“ก็ถ้าดงเฮยอมผมก็หมดเรื่องแล้ว” คิบอมที่ยังไม่เลิกเล้า -*-

“น่าเบื่อจริงๆ เข้าก็เข้าดงคีมาถอดเสื้อผ้าลูก” นี่ถ้าไม่เหนื่อยไม่ยอมนะเนี่ยเซ็งจริงๆเลยเฮ้ออออออ

หลังจากนั้นทั้ง 3 ก็เข้าไปชำระร่างกายกัน แต่ระหว่างอยู่ในห้องน้ำบางทีมันก็อาจจะมีอะไรมากกว่านั้นก็ได้ คึคึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(จิ้นกันเอง ^ ^)

…..My mam is young…..

หลังจากที่ฮยอกแจขึ้นไปชั้นบนเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่แม่ยายกับลูกเขย 2 ต่อ 2 แล้ว

“ฮันแม่ลูกนะลูกว่าฮยอกท้อง” อีทึกเริ่มเปิดประเด็น

“ครับ”

“รู้ว่าฮันคงรักฮยอกมากอันนี้แม่เข้าใจ แต่ฮันก็คงรู้ว่าแม่ก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เท่าไหร่เพราะดงเฮหลังจากท้องโตก็ไปเรียนไม่ได้ แถมยังถูกนินทาอีก”

“ครับผมรู้”

“ตอนนี้ฮยอกเค้าก็เป็นถึงหัวหน้าห้อง แล้วการที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเราคิดจะแก้ปัญหากันหรือยัง”

“ผมคิดว่าจะรอคุณพ่อคุณแม่กลับมาก่อนแล้วจะแต่งหน่ะครับ”

“แล้วคุณพ่อคุณแม่ฮันจะกลับเมื่อไหร่”

“ก็อีก 3 เดือน ว่าแต่คุณแม่รู้ได้ยังไงครับว่าฮยอกท้อง”

“แม่เจอมาก่อนทำไมจะไม่รู้ทั้งอาการแพ้ท้องของฮยอกแล้วแม่ก็เจอกล่องตรวจครรภ์ถังขยะ”

“เอ่อ.........ครับ”

“แม่แค่อยากให้ฮันรักษาสัญญา ฮันก็รู้แม่ต้องเจออะไรมาบาง แม่อยากให้ฮยอกเจอคนดีๆ อย่าเป็นเหมือนพ่อของเค้า ฮันอย่าทิ้งฮยอกก็พอลูก”

“ฮะ ผมจะดูแลฮยอกสุดความสามารถเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะทำได้”

“แม่จะเชื่อใจฮันนะ อย่าทำให้ฮยอกต้องเสียใจ”

“ผมจะไม่ทำให้ฮยอกเสียใจ”

“จ่ะ ขึ้นไปได้แล้วล่ะ ป่านนี้จะตัวแสบคงรอเราอยู่ แม่ก็เพลียๆขอตัวก่อนนะ”

“ครับคุณแม่”

หลังจากนั้นทั้ง 2 ต่างก็แยกกันขึ้นห้องนอนกันไป ค่ำคืนนี้คงเป็นฝันดีของทุกคนในบ้านก็เป็นแน่

…..My mam is young…..

ณ ประเทศอเมริกา นิวยอร์ก

ร่างหนาของใครบางคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะอย่างขะมักเขม้น บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสารมากมายมีทั้งหนาและบาง แต่บนโต๊ะกลับมีกรอบรูปสีหวานสวยงามว่างอยู่ในรูปเป็นรูปที่ร่างหนาถ่ายไว้กับคนรักนานมาแล้วมันเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยให้เค้ามีกำลังใจในการทำงาน

“คุณคังอินคะ ตอนกลางวันมีนัดทานข้าวกับลูกค้าค่ะ” เลขาคนสวยชาวอเมริกาแท้ผมบลอนเอ่ยบอกเจ้านายถึงงานจะที่ต้องเจอในวันนี้

“มีอะไรอีกมั้ยครับ” คังอินเอ่ยถาม

“มีค่ะ มีนัดเจอหุ้นส่วนคนสำคัญตอน 1 ทุ่มตรงค่ะ นอกนั้นไม่มีแล้วค่ะ”

“ขอบคุณครับ ไปทำงานเถอะครับคุณแอนนี่” ปากหนาเอ่ยตอบ แต่สายตากลับจองอยู่ที่เอกสารมากมายบนโต๊ะ

“ค่ะ คุณคังอิน”

ลีทึกผมคิดถึงคุณจัง เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันมีหลายเรื่องที่คุณยังเขาใจผมผิดอยู่ ผมอยากอธิบายให้คุณได้รู้อีกหลายเรื่องเลยนะครับสุดที่รักของผม ทำไมคุณต้องหนีผมไปด้วย ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณที่ตอนนั้นคุณแม่บอกผมว่าคุณท้องและเอามาต่อรองกับผม มันเรื่องจริงหรือเปล่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกันจริงๆหรอ????????????

…..My mam is young…..

เย็นวันนี้เป็นอีกวันที่น่าเบื่อของร่างหนาซะเหลือเกินตอนกลางวันที่ทานข้าวกับลูกค้า ยิ่งตอนมืดของวันนี้ยิ่งแล้วใหญ่เค้าจะไปเจอกับหุ้นส่วนคนสำคัญคนที่เค้าไม่อยากเจอโดยเฉพาะลูกสาวของท่านผู้นั้น คนที่เข้ามาทำลายความรักของเค้าและลีทึก แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็ขัดไม่ได้เสียด้วย ไหนจะคุณแม่ที่นับวันยิ่งอยากให้คุณเธอย้ายเข้ามาเป็นเมียเค้าอยู่รอมร่อ

หลังจากเสร็จงานที่บริษัทร่างหนาของคังอินก็รีบขับรถคันหรูกลับมายังบ้าน ที่มองดูก็รู้ถึงระดับของเจ้าของ ส่วนใหญ่ถ้าทำงานเสร็จเค้าก็มักจะกลับไปนอนที่คอนโดซึ่งใกล้กับบริษัทมาก แต่วันนี้กลับต้องเข้ามายังบ้านใหญ่เพื่อมาพร้อมตัวสำหรับไปพบหุ้นส่วนคนสำคัญอีกทั้งยังต้องรับคุณแม่ไปด้วย ใช้เวลาไม่นานรถของคังอินก็แล่นเข้าสู่บ้านหลังใหญ่ก่อนรถจะถูกจอดลงและตามด้วยเจ้าของรถที่กำลังเดินลงมา

“กลับมาแล้วหรอลูก เหนื่อยมั้ย” ทันทีที่ลูกชายเหยียบเท้าเข้าแตะพื้นบ้าน ผู้เป็นแม่ก็ถามขึ้น

“ครับไม่เท่าไหร่ คุณแม่แต่งตัวเสร็จแล้วหรอครับ” ร่างหนาเอ่ยถาม

“เสร็จแล้วจ่ะ เพราะแม่ต้องเตรียมเยอะจะรอคังอินกลับมาก่อนคงไม่ทันหน่ะ”

“ครับ งั้นผมขึ้นไปแต่งตัวก่อนนะครับ” พูดจบก็รีบเดินขึ้นชั้น 2 ของบ้าน

“แต่งหล่อๆนะลูกแม่” ผู้เป็นแม่ตะโกนขึ้นไรหลังร่างหนา

หลังจากขึ้นมาบนห้องคังอินเดินตรงไปยังห้องหรูของบ้าน ก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวลงอ่างน้ำขนาดใหญ่พลางคิดถึงวันเก่าๆของเค้ากับอีทึก

“คังอินมือน่ะมืออย่าล้วงซิ ซนจริงๆเลย ชิๆ” ลีทึกเอ่ยพลางพยามจับมือปลาหมึกที่ล้วงลงไปใต้น้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย หมายจะจับส่วนล่างของเค้า

“นานะ ผมแค่จับเองเอาไปไม่ได้ซะหน่อยนิ” เอ่ยพลางพยามล้วงต่ออีกมือก็ไม่ปล่อยว่างขึ้นไปบดขยี้ยอดอกสีหวาน

“อื้มมม.....อาห์...คังอิน..ยะ..อย่า” ร่างบางที่เริ่มครางเสียงหวาน

“นิดนึงนะนะนะๆๆๆครับนะ” ปากหนาเอ่ยถามพลางขบเม้มไปตามลำคอของคนด้านหน้า

“อะตาบ้า อย่าถามนะ อื้อออ......” ร่างบางเอ่ยตอบก็จะส่งเสียงคราง

“ขอบคุณครับนางฟ้าของผม ผมรักคุณนะลีทึก” ร่างหนาเอ่ยคำหวานก่อนจะเริ่มบทรักต่อไป........

นั่งอาบน้ำแบบนี้ทีไรมันก็ทำให้เค้าคิดถึงเหตุการณ์เหล่านี้เสมอ ทุกครั้งเวลาอาบน้ำลีทึกจะเคยถูหลังให้เค้าเสมอ แต่ทุกครั้งที่เราอาบน้ำด้วยกันมันก็จะไม่ค่อยจบลงแค่นั้นหรอก?

แต่ตอนนี้ล่ะผมต้องมานั่งอาบน้ำคนเดียว  นอนบนเตียงที่แสนจะกว้างไรซึ่งร่างอันบอบบางที่กอดแล้วทำให้อุ่นขึ้นมามากเพียงไร ไม่มีอีกแล้ว ความรักที่เราทั้งคู่มีให้กันตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนนะ ผมเองตอนนี้ก็เหมือนตายทั้งเป็น

หลังจากอาบน้ำเสร็จร่างหนาก็เดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า ชายหนุ่มหยิบชุดมาหนึ่งชุด  เค้าไม่แม้แต่จะมองว่ามันจะหล่อมั้ยถ้าเค้าใส่มัน ใช่จะแต่งไปทำไมหล่อๆน่ะในเมื่อคนที่เห็นไม่ใช่ลีทึกของเค้านิ

“เสร็จแล้วหรอลูก” ใช้เวลาไม่นานร่างหนาก็เดินลงมาจากชั้น 2 ของบ้านก่อนผู้เป็นแม่จะทักขึ้น

“ครับ” ร่างหนาที่อยู่ในชุดเสื้อเชิตสีดำทับด้วยเสื้อกั๊กสีเทากางเกงยีส์สีดำรองเท้าหนังมันวาวอีกคู่

“ลูกแม่หล่อที่สุดไปกันเถอะ”

“ครับ” ร่างสูงเอ่ยตอบก่อนจะเดินไปขึ้นรถลีมูซีนคันหรูตามด้วยหญิงมีอายุที่หน้าตาสวยเกินกว่าจะเป็นแม่คนได้

หลังจากขับรถออกมาไม่นาน รถก็ถูกเลี้ยวเข้าภัตคารอาคารสูงที่ดูหรูหรา ส่วนใหญ่เหล่าไฮโซทั้งหลายมักจะเข้าออกเป็นประจำ เพราะราคาที่แพงแสนแพงนั้นจึงทำให้มีแต่พวกผู้ดีมีเงินถึงจะเข้าไปกินได้ - -*

“ไปเถอะคังอิน คุณซึลองคงรอนานแล้วล่ะลูก”หลังจากที่เดินลงจากรถก็เดินปากบอกลูกชายที่ยังไม่ได้แต่เท้าจะเหยียบพื้น ไม่รู้จะรีบอะไรนักหนา

“ครับคุณแม่” ไม่อยากจะขัดใจเลยต้องรีบๆลง รีบๆเดิน รีบๆเจอและรีบๆกลับซะทีน่าเบื่อจริงๆ

หลังจากเดินเข้าตัวอาคารทั้งคู่ก็เดินไปยังลิฟต์เพื่อไปถึงยังห้องที่นัดเอาไว้ชั้นที่ 50 ชั้นสูงสุดห้องของแขก V.I.P

“เชิญครับคุณยองชุน คุณคังอินนายท่านกับคุณหนูกำลังรออยู่ครับ” พูดจบชายหนุ่มบอดิการ์ดก็รีบเปิดประตูให้ 2 ผู้มาใหม่ได้เข้าห้องไปคุยธุระกัน

“สวัสดีค่ะคุณป้า พี่คังอิน” หญิงสาวหน้าตาสะสวยเอ่ยทักก่อนจะลุกขึ้นโค้งเคารพให้ผู้มาใหม่ทั้ง 2

“สวัสดีครับคุณยองชุน คังอินด้วยนะเชิญนั่งครับ” ชายสูงวัยเอ่ยทัก

“สวัสดีค่ะคุณซึลอง หนูโซยองด้วยจ่ะ” เอ่ยตอบพลางนั่งลง

“สวัสดีครับคุณน้า น้องโซยองด้วยครับ” เอ่ยตอบพลางโค้งให้ก่อนเดินไปนั่งข้างผู้เป็นแม่

“พี่คังอินค่ะ พี่มานั่งกับโซยองตรงนี้นะคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกเดินไปหาร่างหนาพลางดึงแขนของชายหนุ่มให้เดินไปนั่งข้างตนเอง

“สั่งอะไรมั้ยครับ” ซึลองเอ่ยถาม

“ไม่ดีกว่าคะเข้าเรื่องกันเลย” ยองชุนเอ่ย

“แล้วคังอินล่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ คุยกันเลยก็ได้” คังอินเอ่ยตอบ

“พี่คังอินไม่ทานหน่อยหรอค่ะ รักษาสุขภาพหน่อยซิคะโซยองเป็นหวง”

“หนูโซยองนี่น่ารักจังนะคะ พี่เค้าไม่เป็นไรหรอกลูกเรามาคุยกันก่อนเลยดีกว่าค่ะคุณซึลองคุยเสร็จค่อยท่านก็ได้”

“ครับงั้นผมจะเข้าเรื่องเลย คุณยองชุนตอนนี้โซยองก็เรียนจบแล้วผมคิดว่าเราควรจะให้คังอินกับโซยองแต่งกันเลยนะครับ” ซึลองเอ่ยถาม ยองชุนที่ยิ้มรับ โซยองที่ดีใจจนเนื้อเต้น คังอินที่ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะรับรู้อะไรแล้ว

“ดิฉันพร้อมตั้งนานแล้วล่ะค่ะเรื่องนั้น อยากได้หนูโซยองมาเป็นลูกสะใภ้ว่าแต่คุณซึลองดูฤกษ์ไว้หรือยังค่ะ” ยองชุนเอ่ยถาม

“ดูแล้วครับ ว่าแต่คังอินว่ายังล่ะ”

“ครับคุณน้าบอกวันมาเถอะครับ” คังอินเอ่ยตอบ “อีทึกผมรักคุณคนเดียว”

“โซยองรักพี่คังอินจังเลยค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับพลางเอาหน้าแนบกับแขนของร่างหนาถูไปมาอย่างออดอ้อน

“งั้นไม่มีปัญหาอะไรทั้งเจ้าบ่าวเจ้าสาวเราจะจัดการแต่งกันกลางเดือนหน้า”

“ฮ่าๆๆๆๆ เร็วดีจริงๆดีฉันชอบ”

“งั้นหมดเรื่องแล้วผมของตัวนะครับ พรุ่งนี้ผมมีประชุมเช้า” คังอินเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวซิคะพี่คังอิน พี่ยังไม่ได้ทานอะไรเลย” โซยองเอ่ยขึ้น

“โซยองอย่าไปกวนพี่เค้าเลย พี่เค้ามีประชุมนี่ก็จะสามทุ่มแล้วให้พี่เค้าไปพักผ่อนเถอะ” ซึลองเอ่ย

“ก็ได้ค่ะ ฝันดีนะคะพี่คังอิน”

“งั้นดิฉันขอตัวกลับพร้อมลูกเลยนะคะ” ยองชุนเอ่ย

“ครับตามสบาย ผมกับโซยองก็กำลังจะกลับเหมือนกัน” ซึลองเอ่ยตอบ

“ลีทึกคุณจะแต่งงานกับผมได้มั้ยครับ” ร่างหนาเอ่ยถามอีทึกที่ตอนนี้กำลังอยู่ในอ้อมกอดของเค้าที่กำลังโอบไว้อยู่

“คือว่าไว้พร้อมกว่านี้ได้มั้ยอะคังอิน” ร่างาบางเอ่ยถาม พลางเงยหน้าขึ้นสบตาคมของคังอิน

“ไว้อีทึกพร้อมก่อนก็ได้ครับ”

“คังอินต้องรอฉันนะ อย่าเพิ่งทิ้งฉันไป ฉันรักคังอินนะ” ร่างบางเอ่ยถามพลางหันหน้าเข้าสบอกแกร่งของคังอินดอบกอดเอวหน้าของร่างหนา

“ครับผมจะรอลีทึกคนเดียว ผมก็รักคุณปาร์จองซูที่รักขอผม” พูดจบก็ก็จูบลงบนหน้าผากบางก็ไล่ต่ำลงมาเป็นกลีบปากสีแดงนุ่มที่สัมผัสเท่าไหร่ก็ไม่เคยบ่อย

ลีทึกผมคงต้องผิดคำสัญญา อยากให้คุณรู้ไว้ว่าผมไม่ได้อยากจะทำและสุดท้าย ผมรักคุณที่สุดคนดี

…..My mam is young…..