My Passion, My Lust [fic.Johnny's Jr. yaoi]

ลำดับตอนที่ #9 : My Passion, My Lust - 08

My Passion, My Lust - 08



 “จิน” คาเมะเรียกเบาๆ มือบางสั่นน้อยๆ เอื้อมไปแตะข้างแก้ม จินหลับสนิท แถมยังขมวดคิ้วซะจนไม่กล้าปลุก แต่เป็นเพราะว่าถึงเวลาพักทานอาหารแล้ว คาเมะจึงเลี่ยงไม่ได้...ต้องปลุกหมูให้ตื่นในนาทีใดนาทีหนึ่งนี้

 “มันยังไม่ตื่นอีกเหรอ...คาเมะจัง” พี่คิถาม หยิบหมวกแก๊ปใบโปรดขึ้นมาสวมทับ คนถูกถามพยักหน้าเอือมๆ ที่ต้องมาปลุกคนขี้เซาแบบนี้ 

 “พวกนายไปก่อนเถอะ...เดี๋ยวฉันตามไป” ดังนั้นเพื่อนๆ ในวงจึงเดินลงจากรถทัวร์ที่วิ่งดิ่งจากโอซาก้าเพื่อไปยังสถานที่แสดงคอนเสิร์ตครั้งต่อไป นั่นก็คือ ฟุกุโอกะ นั่นเอง 

 ทัตจังหันมามองอย่างเป็นห่วงซักพัก ก่อนจะเดินไล่หลังตามสามคนที่นำหน้าไปแล้ว 

 เหลือเพียงความเงียบเชียบบนรถ คาเมะนั่งกอดอกอย่างหงุดหงิด...สมน้ำหน้า...ปลุกไม่ตื่นแบบนี้ก็ไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้ว มื้อเที่ยงน่ะ...ใครใช้ให้ทำบ้าๆ ทั้งคืนล่ะ >///<

 หน้าเนียนซับสีชมพูระเรื่อขึ้นมากะทันหัน...ปล่อยเลยตามเลยไปจนได้...คงเป็นเพราะจินอ่อนโยนขนาดนั้นล่ะมั้ง...นุ่มนวลซะจนหลงใหลได้ปลื้มไปกับความใจดีนั้น...แล้วเมื่อไหร่กันที่จินจะทำอะไรแย่ๆ แบบเดิมอีก

 - - - - tululu - - - -

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง อาการเซ็งๆ เมื่อครู่หายไปพลันเมื่อปรากฏชื่อของผู้โทรเข้า...ฮิโรโนริ คุซาโนะ...เรียวปากบางคลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี คิดถึงเหลือเกิน อยากพบหน้า อยากพูดคุย...

 “ไม่ยอมโทรหาตั้งหลายวัน...งอนแระด้วย” เสียงใสบ่นกระปอดกระแปดที่ช่วงเวลาที่คุซาโนะเว้นระยะห่างกันทำให้คาเมะไม่มีอะไรทำ และมันก็เป็นข้ออ้างว่างในการโดนลากออกไปไหนมาไหนกับจินเสมอ

 ‘ฮั่นแน่ มีคนคิดถึงผมมากเลยล่ะสิเนี่ย’ หมีคุล้อ หน้าบานยิ้มแก้มปริอยู่คนเดียว...ที่เขามีเวลาโทรมาหาคาเมะได้ก็เพราะผู้กำกับสั่งพักกองถ่าย...ถึงตรงนี้คุขอระบายซะเลย...เอเย่นต์รายนี้ใช้งานซะหนัก ทั้งถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณา แถมตั้งแต่กลับมาญี่ปุ่นได้แค่สองวันยังต้องตระเวนโชว์ตัวตามห้างสรรพสินค้าต่างๆ (ขอย้ำว่าทุกห้างฯ ที่มีบูธผลิตภัณฑ์ยี่ห้อนี้) เพื่อโฆษณาสินค้า คิดแล้วเครียด TT_TT 

 “แน่ล่ะ” คาเมะบอก ดวงตาเหลือบมองหมูเป็นระยะ กลัวว่าคนใจร้อนจะตื่นขึ้นมาอาละวาดตอนนี้ “คิดถึงมาก...ช่วงนี้ยังต้องทำงานอยู่เหรอ” งาน ที่ว่า คาเมะหมายถึงงานพรีเซนเตอร์สินค้าต่างชาติ

 ‘ครับ’ ก็ต้องยอมรับจริงๆ ว่างานหนัก วันหนึ่งโชว์ตัวเกือบสิบที่ ไหนจะตารางงานวันต่อๆ ไปอีก อยากเจอคนรักของเขาแทบขาดใจ ‘แต่มีข่าวดีจะบอกแหละ’

 “เอ๋?...” 

 ‘ตอนนี้คุณคาเมะคิดว่าผมโทรมาจากไหนล่ะครับ’ เขาถาม น้ำเสียงฟังดูดีใจมากเป็นพิเศษ

 “ก็นิวซีแลนด์?” คนตอบเริ่มไม่แน่ใจ

 ‘ญี่ปุ่นคร้าบบบ’ หมีคุเฉลย ทำเอาคนที่ฟังอยู่รู้สึกดีขึ้นมาทันตา

 “จริงเหรอ...อย่าหลอกกันนะฮิโระคุง” ละล่ำละลักถาม อยากเจอ...อยากใช้เวลาร่วมกันให้มากกว่านี้ “ให้ฉันไปหาได้มั้ย....”

 ตื้ด ตื้ด ตื้ด.........

 สัญญาณโทรศัพท์ขาดหาย จินที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตอนไหนแย่งมือถือในมือกดตัดสายไปดื้อๆ สายตาเรียบเฉยตวัดมองคาเมะที่โกรธจนไม่รู้จะว่าอะไรไปแล้วกับการกระทำแบบนั้น

 “นายเป็นบ้าอะไรของนาย!” คาเมะเอ่ย โมโหจินสุดๆ ทำแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ!!

  - - - - tululu - - - -

 ระหว่างนั้นคุซาโนะก็พยายามติดต่อเข้ามาอีกรอบ เจ้าของมือถือพยายามจะกดรับ แต่ไม่ทันที่ปลายนิ้วจะสัมผัสปุ่มรับสายจินก็ฉวยไปจากมือ “เลิกยุ่งซะที!!” ก่อนที่จะกดปิดเครื่องตัดปัญหาไปซะเลย

 “จิน!...นี่มันมากไปแล้วนะ!!” สีหน้าเอาเรื่องสุดๆ มีอย่างที่ไหนมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ คาเมะไม่พอใจอย่างมากที่จินวางตัวล้ำเส้น

 “แล้วจะทำไม” จินกล่าวเสียงเรียบ “มือถือนายน่ะ...ต่อไปนี้ห้ามใช้” 

 คาเมะอึ้งจนพูดไม่ออก มองดูจินถอดแบตเตอรี่กับซิมส์การ์ดออกจากตัวเครื่อง ก่อนจะหักทิ้งแล้วโยนลงถังขยะที่อยู่บนรถ...ไม่ขอเถียงว่าจินมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้ เพราะมือถือเครื่องนั้นน่ะจินซื้อให้...แต่ขอค้านหัวชนฝาเรื่องที่จินแสดงกิริยาแย่ๆ แบบนี้

 ดวงตาคู่สวยเริ่มแดง น้ำตาเอ่อรื้นขึ้นมา....อย่าร้องเชียวนะคาเมะ...ถ้าร้องตอนนี้จินก็ชนะอีกน่ะสิ...ได้แต่บอกตัวเองซ้ำๆ อยู่แบบนั้นในใจ 

 “ทำตัวแย่ที่สุด”

 จินฉุนกึก...เพราะไอ้คุซาโนะนั่นอีกแล้วใช่มั้ย คาเมะถึงได้ว่าเขาอย่างไม่ไยดีขนาดนี้...กำมือแน่นจนได้ยินเสียงข้อกระดูกลั่นเบาๆ คาเมะกระถดหนี รู้ดีว่าจินอารมณ์ร้อนแค่ไหน ถ้าโกรธคงไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่

 “ใช่สิ...ฉันมันแย่” เขาประชด “ใครจะเลิศเลอวิเศษวิโสเท่าไอ้ฮิโระคุงของนายล่ะ” รู้มั้ย...ว่าฉันรู้สึกยังไงที่ตื่นมาแล้วพบว่านายกำลังคุยกับมันอยู่ด้วยสีหน้าดีใจสุดๆ แบบนั้น

 “ใช่!” รับคำอย่างเดือดดาล “ฮิโระคุงน่ะเป็นคนดีมาก...ไม่เหมือนนายหรอก...ถ้ารู้ตัวขนาดนี้ก็โทรไปขอโทษซะด้วย”

 ปึง!

 กำปั้นเฉียดหน้าคาเมะไปแค่ไม่กี่เซนติเมตร เจ้าตัวหลับตาปี๋ ตกใจที่จู่ๆ จินทำแบบนี้ รู้หรอกว่าจินแค่ขู่ ไม่คิดจะทำจริง...แต่มันก็แสดงให้เห็นว่าจินโกรธจัดสุดๆ แล้วแน่ๆ 

 “มันจะมากเกินไปแล้วนะ...คาเมนาชิ คาซึยะ!”

 คาเมะตัวสั่นน้อยๆ จินตวาดน่ากลัวน้อยซะเมื่อไหร่ ทำเอาเงียบกริบ น้ำตาแทบจะไหลอยู่แล้ว

 “แล้วทีนายทำเมื่อกี้ล่ะ!” ก็เอาสิ...ฉันไม่ยอมอ่อนข้อให้นายง่ายๆ เหมือนก่อนหรอกนะ....ให้รู้ซะบ้างว่าบางเรื่องก็ไม่ควรจะเข้ามายุ่มย่าม

  “ของของฉัน...ฉันจะทำยังไงก็ช่าง” ทั้งประโยคทำให้คาเมะแทบอยากจะตั๊นหน้าคนพูดซักหมัดสองหมัดให้รู้แล้วรู้รอด...ไร้ความรับผิดชอบสุดๆ

 “นายนี่เลวที่สุด” เริ่มสะอื้น ทำไมต้องมาอยู่ใกล้ๆ คนแบบนี้ด้วย

 ความอดทนขาดผึง...คำว่าจากร่างบางชัดเจนเต็มสองหู “พูดใหม่สิคาเมะ”

 เสียงเย็นๆ เอ่ยทวนกับคาเมะอีกรอบ ต้นแขนเรียวถูกจินยึดไว้แน่นจนเจ็บไปหมด แววตาที่มองมาแทบจะฆ่าคุซาโนะทิ้งได้เลยก็ว่าได้ คาเมะยังคงสะอื้น กลัวจินในตอนนี้เป็นที่สุด “ฮึก...”

 “ฉันบอกให้พูดใหม่ไง!” กระชากแล้วดันไปจนชิดพนักเก้าอี้อีกข้าง 

 “ฮือ...” 

 จินมองดูคาเมะสะอื้น ก็เพราะเขาเองไม่ใช่เหรอที่ทำให้คนที่รักต้องร้องไห้แบบนี้ แต่พอเป็นเรื่องที่มีเจ้าบ้านั่นเข้ามาเกี่ยวข้องกับคาเมะของเขาทีไรมันต้องโมโหจนหยุดไม่ได้ทุกทีสิน่า

 “โอ้ย!” คาเมะขยับตัวหนีเมื่อรู้สึกว่าแรงกดชักจะเพิ่มขึ้น “ปล่อย...ฉันเจ็บ” 

 ร่างบอบบางสั่นเทาอยู่เบื้องหน้า จินเริ่มได้สติ...นี่เขาทำให้คาเมะต้องเจ็บตัวอีกแล้ว...มือใหญ่คลายแรงกดลง เอื้อมไปสัมผัสใบหน้าของคนที่กำลังสะอื้นเบาๆ ปลายนิ้วเกลี่ยซับน้ำตาที่ไหลรินเปรอะไปทั่วแก้มใสๆ 

 เจ็บ...ไม่ใช่แค่คาเมะหรอก เขาเองก็เจ็บไม่แพ้กัน ทุกครั้งที่คิดว่าดวงตาคู่นี้มองใครอื่น หัวใจดวงนี้มีคนเป็นเจ้าของซึ่งคนคนนั้นไม่ใช่เขา ก็พลันทำให้ทุกสิ่งมันพร่าเลือนจนไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น อยากได้ อยากครอบครอง อยากทำทุกวิถีทางเพื่อแย่งมา อยากทำให้คาเมะรู้ว่าเขาน่ะคือคนที่รักและห่วงใยมากกว่าใครๆ 

 คาเมะยังคงสะอื้นไม่หยุด เรื่องคราวนี้มันหนักหนาเกินไป ชั่วครู่หนึ่งที่แววตาของจินนั้นบอกว่าทำได้ทุกอย่าง...ทุกอย่าง...จนนึกหวั่น ดวงตาสีอ่อนปิดลง ไม่อยากเห็น ไม่อยากมองหน้าหรือได้ยินอะไรทั้งนั้น ความมืดที่เข้ามาแทนที่ยามหลับตายังดูน่ารื่นรมย์ยิ่งกว่าความเป็นจริงในตอนนี้เสียอีก

 ไร้คำกล่าวขอโทษ ไร้คำพูดปลอบใจใดๆ เอ่ยเล็ดรอดออกมาจากร่างสูง มีเพียงสัมผัสแผ่วเบาที่ข้างแก้มค่อยบรรจงซับน้ำใสๆ ที่ยังไหลหลั่งลงมาไม่ขาดสาย กับอ้อมแขนที่โอบกระชับเข้ามาไว้แนบชิด 

 ...ได้ยินใช่มั้ย เสียงหัวใจของฉัน...

 ...เห็นใจกันเถอะนะ...คาซึยะ...

 ทางด้านคุซาโนะ

 คำพูดบอกให้เลิกยุ่งที่กรอกลงมา ผู้ที่อยู่ปลายสายได้ยินสดๆ จำได้แน่ว่าเป็นเสียงของอาคานิชิซัง 
พยายามแล้วที่จะไม่คิด...เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณคาเมะก็ย้ำและให้ความมั่นใจเสมอว่าเป็นเพียงแค่เพื่อนกันเท่านั้น เขาจึงได้แต่เชื่อใจและยึดมั่นในคำพูดเหล่านั้น...แต่ในใจลึกๆ แล้วมันคิดมากกว่านั้น ทั้งสายตา คำพูด การกระทำของคนคนนั้นมันบ่งบอกชัดว่าความรู้สึกที่มีให้คุณคาเมะน่ะ มากมายยิ่งกว่าเพื่อนแค่ไหน 

คุซาโนะได้แต่นั่งครุ่นคิดอยู่คนเดียว

แล้วถ้าเกิดมันเป็นจริงอย่างที่คิดขึ้นมาล่ะ...เขาจะสู้ฝ่ายนั้นได้ยังไง

นานๆ ครั้งถึงจะเห็น ฮิโรโนริ คุซาโนะ ทำหน้าเครียดแบบนี้ รู้ดีว่าด้อยกว่าทุกอย่าง...แต่เขาไม่ใช่เหรอที่ได้หัวใจของคุณคาเมะมา...ใช่ เขาได้ความรักทั้งหมดมาแน่นอน มั่นใจในข้อนี้...แต่จะนานอีกแค่ไหนกัน...

“เฮ้อ...” ถอนใจยาว คิดถึงคนสวยของเขาเหลือเกิน แต่ไม่เป็นไรหรอก...ถึงจะบอกไม่ทันเพราะคนขี้โมโหทางนั้นกดตัดสายไปก่อน...แต่ยังไงซะ พวกเขาทั้งคู่ก็จะได้เจอกันเร็วๆ นี้แน่...