รวมเรื่องสั้น/ตอนพิเศษ แต่งเอง [YURI]

ลำดับตอนที่ #9 : Ribbon S 02

นี่เป็นเรื่องหลังจากที่ชั้นได้ทำสัญญากับคุณอากาเนะหลังจากที่ได้เจอกันครั้งแรก  ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูร้อนและตรงกับวันหยุดพอดีคุณอากาเนะจึงได้ชวนชั้นไปเที่ยวทะเลด้วยกัน ชั้นที่เลิกทำงานพิเศษตามคำสั่งของคุณอากาเนะและต้องการเงินเพื่อที่จะไปชดใช้หนี้สินก็เลยปฏิเสธไปไม่ได้

“เบื่อเหรอ? ที่ต้องมาทะเลกับชั้นน่ะ” อากาเนะหันมาถามอีกฝ่ายที่นั่งตีสีหน้าเบื่อหน่ายอยู่ข้างๆ

“เอ๋? เอ่อ....เปล่านี่คะ...” ยูกิรีบปฏิเสธทันที่อีกฝ่ายหันหน้ามาถาม

“งั้นเหรอ ถ้างั้นเราไปเล่นน้ำทะเลดีกว่าไหม? แต่ถ้าหากหิวล่ะเราก็แวะไปที่ร้านอาหารตรงชายหาดก็ได้นะ” อากาเนะพยายามที่จะทำให้คนที่มาด้วยนั้นยิ้มออกมาให้ได้

“..........คือว่า....ชั้นไปเล่นน้ำทะเลไม่ได้น่ะค่ะ” ยูกิลังเลเล็กๆที่จะบอกกันอีกฝ่าย

“ทำไมล่ะ.....อ๋อ...นั่นสินะ เรื่องขาของเธอ ขอโทษนะที่อยู่ๆก็ชวนเธอมาทั้งที่เธอยังมีปัญหาเรื่องนี้”

“ม....ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชั้นนั่งเฝ้าของให้ได้ค่ะ คุณอากาเนะไปเล่นน้ำให้สนุกดีกว่านะคะ” ยูกิบอกกับอีกฝ่ายที่ใส่ชุดว่ายน้ำเอาไว้แล้วและคลุมเอาไว้ด้วยเสื้อนอกตัวบาง

“งั้นก็ไม่เป็นไร เล่นน้ำคนเดียวน่ะไม่สนุกนี่นา งั้นเราไปเดินดูของที่ระลึกที่เขาขายกันดีกว่านะ ยูกิ” ร่างบางถอนหายใจเล็กๆและคว้ามือของอีกฝ่ายที่ยืนมองหน้าตนด้วยสีหน้าลำบากใจ

แทนที่จะเรียกว่ามาเดินดูของโดยที่มียูกิเป็นผู้ติดตามนั้นควรจะเรียกว่าพาตัวยูกิมาเลือกซื้อของที่ชอบเสียมากกว่า ทั้งที่ตัวยูกิเองนั้นปฏิเสธตลอดแต่อีกฝ่ายนั้นก็ยังคงจะเลือกของจำพวกเสื้อผ้าหรือว่าเครื่องประดับให้โดยไม่ฟังเสียงปฏิเสธ

“เอ่อ......คือว่า....ทำไมถึงได้ซื้อของให้ชั้นล่ะคะ เยอะขนาดนี้....” ยูกินั่งอยู่บนเตียงนอนของโรงแรมที่จองเอาไว้ มองบรรดาถุงใส่ของที่อากาเนะซื้อมาจนแทบจะไม่มีมือเอาไว้ถือ

“ก็ชั้นอยากที่จะซื้อนี่นา ไหนๆก็มาเที่ยวกันทั้งที” อากาเนะหยิบเสื้อผ้าที่ซื้อมามาลองใส่ดูแล้วหมุนไปมาอยู่หน้ากระจกแต่งตัว

“แต่ก็ไม่น่าที่จะซื้อให้กับชั้นด้วยนี่คะ แบบนี้น่ะ...ชั้น...” “ไม่เป็นไรหรอกน่า ชั้นอยากที่จะซื้อของที่ทำให้เธอดูน่ารักนี่นา” คำพูดของอากาเนะทำเอายูกิพูดตอบกลับไปไม่ถูกแถมยังพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังแต่น้ำเสียงขี้เล่นอีกตะหาก

“แล้วก็........ก่อนที่รูมเซอร์วิสจะมาส่งอาหารเย็นพวกเราไปอาบน้ำด้วยกันดีไหมเอ่ย กว่าจะอาบน้ำเสร็จพนักงานก็คงจะมาจัดเรียงโต๊ะอาหารเสร็จแล้วล่ะ” ร่างบางคลี่ยิ้มหวานชักชวนอีกฝ่ายให้เข้าไปชำระร่างกายด้วยกัน

“ค.....ค่ะ....” รอยยิ้มหวานของอากาเนะทำเอาอีกฝ่ายปฏิเสธไม่ได้

ทันทีที่ตอบรับกลับไปยูกิก็ถูกอากาเนะคว้าตัวเข้าไปในห้องอาบน้ำส่วนตัวภายในห้องพักอย่างไม่ทันตั้งตัว

ซ่า.......     เสียงน้ำจากฝักบัวไหลลงมากระทบกับผิวกายของผู้ที่ยืนอยู่เบื้องล่างเพื่อที่จะชำระฟองสบู่ออกไปให้หมด

ผู้ที่ยืนอาบน้ำจากฝักบัวนั้นเหลือบมองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กข้างๆอ่างอาบน้ำและถูสบู่เหลวกับร่างกายจนฟองสบู่คลุมร่างกายแทบจะทุกส่วน แต่ไอ้นี่น่าสะดุดใจก็คือ ผ้าขนหนูผืนเล็กที่พันทับผ้าพันแผลเอาไว้บริเวณต้นขาอ่อนข้างขวา

“กลัวแผลจะเปียกเหรอ? แต่ชั้นจำได้ว่าใกล้จะหายแล้วนี่นา” อากาเนะบิดปอยผมของคนแล้วเดินไปหาอีกฝ่ายที่สะดุ้งเล็กน้อยจากคำพูดทักของตน

“อ....เอ่อ....ค่ะ....” ยูกิดูลุกลี้ลุกลนจนไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหนหรือว่าจะพูดอะไรดีเพราะอีกฝ่ายเข้ามาใกล้เหลือเกิน แถมสถานการณ์ในตอนนี้ก็ทำให้พาลไปนึกถึงเรื่องเมื่อตอนนั้นที่ตนถูกถูกคนตรงหน้าชิงจูบแรกไปอย่างไม่ทันตั้งตัวก็เลยเป็นผลทำให้ใบหน้านั้นร้อนฉ่าจนแดงขึ้นมา

“เป็นอะไร? อายชั้นงั้นเหรอ? ยูกิ” ร่างบางคลี่รอยยิ้มหวานและนั่งลงบนพื้นตรงหน้าของยูกิแล้วยื่นมือมาคลายผ้าขนหนูผืนเล็กที่ขาของอีกฝ่ายเอาไว้

“อ๊ะ! จะทำอะไรคะ!? คุณอากาเนะ!” ยูกิรีบเอามือของตนมาปิดรอยบาดแผลแทบจะในทันที

“ก็พันผ้าขนหนูให้เธอใหม่ไง เมื่อกี้น่ะเธอพันแล้วมันจะหลุดออกนะ ไม่รู้ตัวเลยเหรอ?” อากาเนะบิดผ้าขนหนูที่ตนคลายออกมาให้น้ำที่เปียกอยู่เมื่อครู่นี้ออกไปแล้วเอากลับมาพันทับผ้าพันแผลของยูกิอีกครั้งหนึ่ง

“ข....ขอบคุณค่ะ คุณอากาเนะ” ยูกิหลบตาของอากาเนะแล้วถึงค่อยเอ่ยคำขอบคุณออกมา

“อายเหรอ? ที่ชั้นทำอย่างนี้น่ะ ยูกิ” อากาเนะยืดลำตัวท่อนบนขึ้นมาจับใบหน้าที่แดงก่ำของยูกิเอาไว้แล้วยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้

ยูกิที่เห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ก็รีบที่จะหลับตาปี๋แทบจะในทันทีเพราะพอเดาได้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ไป

ริมฝีปากของอากาเนะที่ยื่นเข้าไปหานั้นห่างจากริมฝีปากของยูกิเพิ่งคืบเดียวและเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นแก้มของเด็กน้อยตรงหน้าแทน

“ไม่ต้องกลัว ชั้นไม่ฝืนใจเธอหรอกนะ ยูกิ....ก็ชั้นน่ะรักเธอนี่นา” เมื่อพูดออกมาดังนี้แล้วอากาเนะก็ลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้องน้ำโดยที่มีเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดียวคลุมเอาไว้ ปล่อยทิ้งให้ยูกินั่งสงบสติอารมณ์ที่ร้อนรุ่มเอาไว้ให้สงบลง

“ออกมาแล้วค่ะ...คุณอากาเนะ” ยูกิเองก็สวมแค่เสื้อคลุมอาบน้ำออกมาเท่านั้นหลังจากที่ใช้เวลากว่าสิบนาทีในการสงบสติอารมณ์ที่ฟ้งซ่านให้เป็นปกติภายในห้องอาบน้ำ แทบจะทันทีที่ก้าวเท้าออกมาจากห้องอาบน้ำก็ได้กลิ่นของอาหารเย็นที่รูมเซอร์วิสจัดเอาไว้โชยมาแตะจมูก แต่ก็ไม่ได้น่าสนใจเท่ากับสาวสวยอีกคนในห้องซึ่งยังคงแต่งตัวด้วยชุดคลุมอาบน้ำตัวเมื่อครู่นี้ยืนอยู่ที่ระเบียงห้องซึ่งหันหน้าเข้าหาทะเลด้วยท่าทางเหม่อลอยแม้กระทั่งเสียงพูดของยูกิก็ไม่ได้เข้าหูเลยแม้แต้น้อย

“ม....ไม่หนาวเหรอคะ? คุณอากาเนะ” ยูกิหยิบผ้าขนหนูผืนหนามาห่มไหล่ให้กับอีกฝ่าย

“อ๊ะ อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอจ้ะ? ยูกิ” ร่างบางตอบพลางเช็ดคราบน้ำตาบริเวณหางตาออก

“เอ่อ.....ค่ะ ว่าแต่คุณอากาเนะเข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ  ตัวคุณเย็นขนาดนี้เดี๋ยวจะไม่สบายนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นซะหน่อย..........นี่ ยูกิ” อากาเนะมองหน้าของยูกิแล้วยิ้มเล็กน้อย

“คะ?” “เธอรังเกียจชั้นเหรอ?” อากาเนะถามออกมาตรงๆด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

“เปล่านี่คะ....เพียงแค่....” “เพียงแต่ว่าเธอไม่ได้รู้สึกชอบชั้นเลยสินะ ยูกิ” ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่ก็ยังฝืนยิ้มและลูบหัวคนตรงหน้าที่อายุน้อยกว่าไปมา

“..........” ยูกิไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเลยแม้แต่คำเดียวได้แต่มองตามหลังอีกฝ่ายเข้าไปภายในห้องพัก ยูกิคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเดินตามเข้าไป

“.....คุณอากานะคะ” “หืม?” เมื่ออากาเนะหันกลับไปตามเสียงเรียกก็ถูกเด็กสาวตรงหน้าจู่โจมเอาอย่างไม่ทันตั้งตัว

ริมฝีปากนุ่มๆที่สั่นเล็กน้อยโน้มมาสัมผัสกับริมฝีปากของอีกฝ่ายที่ถูกจู่โจม ดวงตาที่ปิดแน่นค่อยๆลืมขึ้นมาสบตากับคนตรงหน้าก่อนที่จะถอนริมฝีปากออก

“ข.....ขอ.....ขอเวลาให้ชั้นอีกหน่อย.....ได้ไหมคะ...?” เจ้าของใบหน้าที่แดงก่ำถึงใบหูนั้นหลบสายตาลงต่ำขณะที่พูด

“ชั้นก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรเธอนี่นา แต่ว่า.....ชั้นก็ดีใจนะที่เธอไม่ได้รังเกียจชั้นน่ะ ยูกิ” ฝ่ายที่สูงกว่าเล็กน้อยโน้มตัวลงมากอดคนตรงหน้า ผู้ที่อยู่ในอ้อมกอดนนั้นไม่ได้พูดตอบออกมาแต่ก็พยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับ

.......เธอเป็นเด็กดีนะ ยูกิ     อากาเนะกระซิบที่ข้างใบหูยูกิเบาๆแต่ก็เรียกรอยยิ้มของอีกฝ่ายได้ถึงจะเพียงเล็กน้อยก็ตาม