ลำดับตอนที่ #9
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : หลังจากจบการศึกษาเกรดสิบสอง
่วปลายฤูใบไม้ผลินับถอยหลัอีเพียไม่ถึสัปาห์็ะถึพิธีบารศึษา
เลโอพาร์ทำลัวิ่เหยาะอยู่บนลู่วิ่พลาเสียหอบเหนื่อยเป็นระยะ
สายพานเลื่อนัวพร้อมับเสียย่ำเท้าัปัหลายรั้อย่า่อเนื่อ
เลนนีหายใเ้าออถี่ึ้น้วยวามเหนื่อย่อนพลาเปล่เสียาลำอ
“ะเอายัไ่อับที่บ้านี..”
“นายถามัวเอหรือถามันันละ”
“ัน็้อถามนายสิเลโอ..”
หน้าอิิทัลหยุทำานหลัาายหนุ่มทั้สอสัมผัสมันสายพานะลอัว้า่อมา็หยุนิ่ลสนิท
ายหนุ่มผมทอลมายืนบนพื้นเรียบและพยายาม้าวเท้าเินไปนั่พัรเสามุมห้อ
ายหนุ่มผมน้ำาลเินามมาทีหลัและนั่ลเ่นเียวัน
ทั้สอแหนหน้า้อหลอไฟสีอุ่น่อนเลื่อนสายาลมอไปยัทิศทาประูเลื่อนอัโนมัิ
เลนนีล่าว่อ้วยท่าทามั่นใ
“ันะมุ่หน้าเป็นนัีฬาามวามฝันให้ไ้ ส่วนนาย..”
เลโอะพริบา้า ๆ พลาล่าว้วยสีหน้าริั
“ัน็้วย แ่่อนอื่นเลย้อุยับแม่เรื่อมหาวิทยาลัย..”
“อืมลำบาแย่เลยสิ็แม่นายเป็นถึ..”
“เราเปลี่ยนเรื่อุยันเถอะ ันยัไม่อยานึอะไรอนนี้”
ลิ่นหอมาเนื้อสัว์ย่าและลิ่นแป้ี่ระทะร้อนลอยออมาาร้านอาหารเลื่อนที่
ายวัยลานสวมผ้าันเปื้อนนาให่และหมวสีาวทรสูพลาล่าวอย่าสนิทสนม
“ฮ่า ๆ เหมือนเิมสินะพ่อหนุ่มผมทอรูปหล่อ นี่ไม่สนใลูสาวันบ้าหรือ..”
เลโอพาร์ทแย้ึ้น
“วันนี้ผมไม่่อยอยาอาหาร วันนี้ผมอยาลำนวนารินล”
ายวัยลานเียบอยู่รู่หนึ่่อนพลาอบรับ
“อืม แล้วะให้ันทำอะไรให้ทานีละ”
“เบอร์เอร์เนื้อสอิ้น หัวหอมและผัาเยอะ ๆ ไม่ใส่มะเือเทศ”
“อืมไ้ามนั้นส่วนอสละเอาอะไร”
“มายอเนสับอสพริอเผ็พิเศษ”
เมื่อรับำบอาายหนุ่มผมทอพ่อรัว็เริ่มทำอาหารอย่าประีโยใ้เวลาไม่นานนั
หิสาว้าวเท้าลารถรัวันให่่อนยื่นอาหารและน้ำผลไม้สูรพิเศษถึมือายหนุ่ม
เธอล่าว้วยท่าทาและน้ำเสียูสใส
“ไ้แล้ว ุเลโอันแถมน้ำผลไม้ให้้วยนะ ไม่แน่ใว่าะอร่อยถูปาุหรือเปล่า”
เารับอาหารพร้อมรอยยิ้มพลายื่นบัรสีำให้และล่าวอย่าสุภาพ
“อบุ มัน้ออร่อยมาแน่นอน..”
หลายวัน่อมา่วฤูร้อน านประาศบารศึษาลาปี
ผู้อำนวยารโรเรียนล่าวสุนทรพน์เพื่อแสวามยินีถึบรราเหล่าผู้บารศึษาและยื่นประาศนียบัรแ่นัเรียนทุน ายสูวัยส่ยิ้มให้พร้อมล่าวอบุทุนที่มารับใบประาศ แ่แล้วเา็ใเป็นอย่ามาเมื่อายหนุ่มผมทอรหน้าึ้นมารับ เาล่าวพูุยประโยสั้นใ้เวลาไม่นานถึวามเสียายที่ายหนุ่มผมทอผู้มีผลารเรียนีเยี่ยมไม่เลือเส้นทาเพื่อเรียน่อในระับสูว่านี้ น่าเสียายนัเานึไ้เพียแ่นั้นริ ๆ
เลโอพาร์ทส่ยิ้มล่าวอบุเพียอย่าเียวพร้อมับ้าวเท้าลาเวทีอย่าเร่รีบ ถัาายหนุ่มผมทอ็ถึำแหน่อายหนุ่มผมน้ำาลึ้นเวที
ายสูวัยล่าวอบุแ่นัเรียนอีนและอีน่อไปนบพิธี
่อนะเินทาลับพวเา็้อแวะยืนถ่ายรูปับเพื่อนร่วมั้นรวมถึผู้สอนอีพัให่
หลัานั้นเลโอพาร์ทและเลนนี็ถอหมวทรประหลาออทันทีเมื่อสิ้นสุารเลิมลอ ทั้สอแะผ้าลุมุสีำออเ็บเ้าระเป๋าสะพายและมุ่รแยย้ายอย่ารวเร็ว
่วบ่ายหลัาพิธีบารศึษาบล
เลโอพาร์ทและเลนนี็ออมาเินพัผ่อนในห้าสรรพสิน้าที่เยัานแ่ราว่อน
ายหนุ่มหน้าาีสอนยืน้อมอร้านายอุปร์ีฬาอย่าไม่ละสายา
เลนนีใ้มือยีศีรษะเลโอนยุ่เหยิ
เลโอใ้สอมือลูบเส้นผมลลับที่เิมและัวนเลนนีเ้าไปยั้านใน
พนัานายและหิล่าวทัทาย้อนรับเป็นอย่าี
ายหนุ่มทั้สอแยเินออเพื่อำลัเินเล่นรอบร้าน้า
เสียพนัาน้อนรับลู้าอีรั้และลับเ้าประำำแหน่เพื่ออยับาูเผื่อลู้าเิ้อสใส
ายหนุ่มผมาวมุ่รไปยัั้นวาสิน้า แ่ลับมีายผมน้ำาลำลัเลือสิ่นั้นอยู่
เาึพยายามเอื้อมมือไปหยิบแผ่นสีเียวเ้มทรสี่เหลี่ยมนไปสัมผัสเ้าับมือนแปลหน้า
ายผมน้ำาลหันหลัลับอย่ารวเร็ว สายาเบิว้าึ้นเมื่อพบับายผมาว
เลนนีล่าวเสียแ็ใส่ทันที
“็ว่าอยู่ว่าใร นี่แไม่มีมารยาทเลยนะไอ้ผมยาว”
ายผมาวเอียอพลา้อมอ้วยท่าทาหุหิ่อนพลาล่าวเสียแ็เ่นเียวัน
“นายเป็นใรันไอ้นไม่มีมารยาท..”
“แสิไม่มีมารยาทฮาแน”
“รู้ััน้วย นายเป็นแฟนลับัน..?”
เลนนีเริ่มเือโรธเมื่อไ้ยินันั้น แววา้อมอไม่ะพริบ เส้นเลือปูรอบศีรษะ
เาำหมัแน่นเินปรี่รเ้าหาพร้อมว้าอเสื้อายรหน้าทันที
ายผมาวพยายามใ้มือปัมือายแปลหน้าออแ่ลับไม่เป็นผล่อนพลานึ
นิ้วมือแ็แร ายนนี้เล่นีฬาอะไรสัอย่าแน่นอน เราเยเอันมา่อนหรือเปล่าแ่่าเรื่อนั้น่อนเถอะ
เาปล่อยวามิอันฟุ้่านลพร้อมับระาอเสื้อลับ..
เอาละเมื่อวามโรธเ้ารอบำิใอายหนุ่ม เาะทำยัไ่อไปมีเรื่อเลยไหม หลัานั้นะทำยัไ่อไป ้วยวามอารม์ร้อนบวับวามุนเียวาเิมที่มาอยู่แล้ว ะทำให้เหุาร์รั้นี้ออหัวหรือ้อยันแน่ ไม่มีใราิหรอั่ำล่าว อารม์มัเหนือเหุผลเสมอ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น