พลังแห่งห่วงเวลา

ลำดับตอนที่ #9 : ปีศาจแห่งวังหลวง

                ตอนที่ 9

        ปีศาจแห่งวังหลวง

                 โดย

          จิ้งจอกหางขาว

ท้องฟ้ามืดครึ้มอยู่เฉพาะบริเวณหน้าประตูวัง เสียงผู้คนพากันวิพากษ์วิจารณ์ดังไปทั่ว

"รางร้าย! นี่ต้องเป็นลางร้ายแน่ๆ!"

"ใครกัน?"

"ก็สนมคนใหม่ไง!"

"น่ากลัวจริง"

บรรดามารดาพากันจูงบุตรหลานหลบเข้าบ้าน ผู้คนตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต่างพากันพูดจาโดยไม่ทันคิดว่าสิ่งใดควรกล่าวหรือไม่ควรกล่าว

เมื่อขบวนเสด็จเข้าสู่พิธี สนมองค์ใหม่ก้าวลงจากเกี้ยว เหล่าอีกาที่บินวนอยู่เหนือศีรษะพลันหายไป พร้อมกับบรรยากาศที่เคยอึมครึมคล้ายถูกปัดเป่าด้วยพลังบางอย่าง

นางยืนนิ่งสงบ ใบหน้ารูปไข่โดดเด่นด้วยโหนกแก้มสูง อันเป็นเอกลักษณ์ของชนเผ่าที่เติบโตบนที่ราบสูง ขนตายาวงอนขับให้ดวงตากลมโตของนางดูทรงเสน่ห์ยิ่งขึ้น นัยน์ตาดำขลับราวกับซึมซับท้องฟ้ายามราตรี จมูกของนางเป็นสันตรงและโด่งเล็กน้อย ตามลักษณะของชาวภูเขา รับกับ ริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ดั่งผลเบอร์รี่ป่าที่สุกงอม เมื่อยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวสะอาด และริมฝีปากที่โค้งได้รูป ทำให้นางดูงามสง่าอย่างเป็นธรรมชาติ

ทรงผมของนางเป็นเอกลักษณ์แบบชาวมองโกล เส้นผมดำขลับถูกถักและจัดแต่งอย่างประณีต แบ่งออกเป็นสองข้าง ประดับด้วยเครื่องประดับที่ห้อยลงมาข้างใบหน้า สิ่งที่สะดุดตามากที่สุดคือ เครื่องประดับศีรษะขนาดใหญ่ ที่มีส่วนประกอบคล้ายปีกกางออกทั้งสองข้าง ขนจามรีถูกนำมาเรียงร้อยอย่างสวยงาม ประดับอยู่ด้านบน สะท้อนถึงรากเหง้าของชนเผ่าที่สืบทอดกันมา

ชุดที่นางสวมในวันนี้ได้รับการออกแบบเป็นพิเศษ ผืนผ้าเนื้อดีถูกปักลวดลายนกเหยี่ยวอย่างประณีต สีไหมที่ใช้ดูเรียบหรู สง่างามโดยไม่ฉูดฉาดจนเกินไป

“พระสนม เชิญเพคะ”

เสียงของขันทีจางหย่งดังขึ้น เขาได้รับมอบหมายให้ดูแลพระสนม ซึ่งเป็นเชื้อสายของชนเผ่ากุยร์เย่

สนมองค์ใหม่พยักหน้ารับก่อนก้าวเดินไปยังพระราชพิธี ขันทีต่างกุลีกุจอรีบกางร่มให้นาง แต่หากสังเกตให้ดีจะเห็นว่า... บนพื้น เงาของนางกลับหายไป

พระราชพิธีแต่งตั้งสนมฉางจ้าย

เมื่อพิธีเริ่มขึ้น ฮ่องเต้หมิงเยว่ทรงประทับรออยู่ที่ตำหนักใหญ่ ก่อนเริ่มพระราชพิธี จะต้องมีการบวงสรวงต่อฟ้าและบรรพกษัตริย์

ณ วิหารบรรพกษัตริย์

มีการถวายเครื่องเซ่นไหว้ จุดธูปและเทียนเพื่อบูชาดวงวิญญาณของบรรพกษัตริย์ ขณะที่พระราชพิธีกำลังดำเนินไป ท้องฟ้ากลับเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เมฆดำลอยมาปิดบังแสงอาทิตย์ที่เคยส่องสว่าง เสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง ควันสีดำพวยพุ่งออกมาจากป้ายวิญญาณของบรรพกษัตริย์ ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะก่อตัวเป็นพายุฝนในฉับพลัน

"เป็นไปไม่ได้! วันนี้ไม่น่าจะเกิดพายุฝนได้"

เสียงของจางกงกวนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี เขาไม่ชอบสนมฉางจ้ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าพิธีนี้ไม่เป็นมงคล ทั้งที่ได้เลือกฤกษ์ยามมาอย่างดีที่สุด

"ท่านก็คิดเช่นข้าหรือ?"

อู่เหวย หัวหน้าสำนักพิธีกรรมแห่งวังหลวง เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล บรรยากาศรอบกายทำให้เขารู้สึกอึดอัด

"ข้าขอให้ทุกอย่างผ่านไปโดยไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้นอีกเถอะ ไม่เช่นนั้นข้า ซึ่งเป็นผู้จัดงานนี้ คงต้องหัวหลุดจากบ่าเป็นแน่... ท่านก็ต้องช่วยข้าด้วยนะ"

"จะให้ข้าช่วยท่านอย่างไรเหล่า"

เสียงจางกงกวนเอยขึ้นด้วยความสงสัย

"ก็ช่วยกราบทูลกับฮองเต้ไงว่า ข้าดูฤกษ์ยามมาเหมาะสมดีแล้ว แต่อาจเป็นที่เหล่าบรรพกษัตริย์ไม่ชอบนาง"

อู่เหวยหาพวก เพราะรักตัวกลัวตาย จางกงกวนได้ยิน ในใจก็คิดว่าข้าก็ไม่ไหวใจนาง ชนเผ่าของนางก็เคยลุกรานเรา แล้วตอนนี้ นางมาอยู่ในวังหลวง เป็นไสศึกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วพูดว่า

"ไม่เป็นไรหรอท่าน ข้าต้องช่วยกราบทูลอยู่แล้ว"

อู่เหวย ถอดหายใจเบาๆ เหมือนมีพวกก็สบายใจขึ้นบาง แต่ใจในก็คิดและท่องไว้ ขอให้วันนี้ผ่านพ้นไปโดยเร็วเถิด

เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ เมื่อพระราชพิธีเสร็จสิ้น สายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เสียงฟ้าร้องก้องกัมปนาท ชาวบ้านพากันวิ่งกลับบ้านด้วยความแตกตื่น คืนนั้น หลังจากพระราชพิธีจบลงแล้ว สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น