คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คู่หมั้น
อนที่ 9 ู่หมั้น
อนที่ 9
“ูสิรับุโลล่า ูเ้านายุทำเ้า พาลูสาวผมไปบ้านัวเอเสียแล้ว แบบนี้ะให้ผมไว้ใไ้ริๆเหรอรับ” ธนาเริ่มพูาโวยวายใส่โลล่า เมื่อโลล่าไ้แ้ให้เาทราบว่าอนนี้อีธานพานับาวไปที่ฤหาสน์อเา
“นี่มื่ำแล้ว้วย ไปุนิาไปรับลูเราลับบ้านเี๋ยวนี้เลย” ธนาหันไปพูับภรรยาเ่าอเา้วยวามร้อนใ
“ไม่้อไปหรอ่ะุธนา ุอีธานแ้ว่า..เี๋ยวะให้นับรถพาหนูนับาวมาส่ทันที่ะ หลัาเธออาบน้ำเสร็ เธอเปียฝนไะ ุอีธานลัวว่าเธอะไม่สบาย เลยให้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า่อน ุไม่้อเป็นห่วหรอ่ะ น้อสาวอุอีธาน็เป็นเพื่อนสนิทับหนูนับาวไะ” โลล่าพยายามพูอธิบาย หวัให้ธนาอารม์เย็นล
“นั่นสิะธนา ุอย่าร้อนใไปเลยะ ูๆไปุอีธาน็ไม่ใ่นไม่ีอะไร ันว่า..เาไม่ทำอะไรที่เป็นารทำร้ายลูเราหรอ่ะ” ทาฝั่นิาเอ็พยายามพูให้สามีเ่าอเธอใเย็นลเ่นัน
ฤหาสน์ออีธาน
“พอล เรามีอาหารมนุษย์บ้าไหม เราว่านับาวอาบน้ำเสร็เธอหิว” หลัาอีธานเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียโอเาเรียบร้อยแล้ว เาเินลมาสอบถามพอล ในะที่นับาวยัอาบน้ำอยู่
“เราไม่มีอยู่แล้วรับนายท่าน ฝนหนัอยู่้วย ออไปหาื้อะเสียเวลาไม่น้อยเลยรับ” พอลอบำถามออีธาน
“อ้อ!! ผมลืมนเลี้ยม้าอเราไปไ้ยัไัน อยู่ันมานานนลืมไปแล้วว่าสอสามีภรรยานั่นเป็นมนุษย์ เี๋ยวผมรีบไปูให้รับนายท่าน ว่าพวเามีอาหารอะไร่ายๆให้นายหิทานไ้บ้า” พูบพอล็รีบเินไปที่บ้านพันานเลี้ยม้า ึ่อยู่ไม่ไลาอม้า ้านหลัฤหาสน์
“ุอีธานะ” นับาวเินลมาาบันไ เธอเอ่ยปาเรียื่อายหนุ่ม ึ่เาำลันั่อยู่ที่โฟาในห้อโถั้นหนึ่อฤหาสน์
“เรียบร้อยแล้วเหรอนับาว เป็นยัไบ้า อาบน้ำแล้วรู้สึีึ้นไหม ิว่าัวเอะไม่สบายหรือเปล่า” อีธานเอ่ยถามเ็สาวที่ำลัเินมานั่ลบนโฟาฝั่รัน้ามับเา
“ไม่ป่วยหรอ่ะ ไ้อาบน้ำอุ่นๆ..อนนี้รู้สึีึ้นแล้ว่ะ” นับาวอบลับอีธานพร้อมรอยยิ้ม
“ื่มนมอุ่นๆ ับนมปัปิ้หน่อยสิ ร่าายะไ้อบอุ่นึ้น” อีธานพูพร้อมับผายมือไปยัแ้วนมและานนมปั ที่วาอยู่บนโ๊ะรหน้าอนับาว
“อบุ่ะุอีธาน แล้ว..อุอีธานล่ะะ ุทานหรือยั” นับาวถามไถ่เาลับ
“อืม..เราทานเรียบร้อยแล้ว เิหนูามสบายเลย เสร็แล้วเี๋ยวเราไปส่ที่ฟาร์ม ุธนาับุนิาเป็นห่วแย่แล้ว แ่ไม่้อัวลนะ เราโทรหาพวเาและแ้สถานาร์ให้พวเารับทราบแล้ว” อีธานพูุยับเ็สาวรหน้าอเา ้วยน้ำเสียและแววาที่อบอุ่นเ่นเย
“มาแล้วเหรอลูนับาว” นิาเินเ้ามาหาลูสาวอเธอในทันที เมื่อรถออีธานอลบริเวหน้าบ้านอธนา
“อโทษ้วยนะรับุธนาุนิา ทำให้พวุ้อเป็นห่วนับาวแล้ว ู่ๆฝน็ลมาโยที่เราทัู้่ไม่ทันั้ัว ผมเลย้อพานับาวไปหลบฝนที่บ้าน่อน” อีธานรีบลมาารถ แล้วพยายามพูอธิบายให้พ่อและแม่อเ็สาวฟั
“วันนี้อบุมานะะุอีธาน ที่พาหนูไปูที่สวยๆในป่า แล้วยัูแลหนูมานถึอนนี้้วย” นับาวรีบเอ่ยปาอบุอีธาน
“ไม่เป็นไรหรอนับาวเรายินี ส่วนเ้าลีโอเี๋ยวพรุ่นี้เราะี่มันมาืนให้หนูนะ ส่วนืนนี้็ให้นอนที่อม้าอเราสัืน” อีธานพูับนับาว้วยรอยยิ้ม ่อนที่เาะบอลานับาวและพ่อแม่อเธอ
“พอล เี๋ยวไปถึามโลล่ามาหาเราที่ห้อหนัสือนะ” อีธานพูับพอละที่ำลัเินทาลับาฟาร์มม้าอธนา
“ไ้รับนายท่าน” พอลึ่ำลัับรถอยู่รีบอบรับำสั่อเ้านายอย่ารวเร็ว
“นายท่านะ มีอะไระให้โลล่าทำเหรอะ” โลล่าเอ่ยปาถามอีธานทันที เมื่อเธอเ้ามาในห้อหนัสือออีธาน
“ูอันนี้หน่อยโลล่า” อีธานยื่นอเอสารอหนึ่ให้ับโลล่า
โลล่า่อยๆเปิอเอสาร และอ่านเอสาร้านในที่อีธานเพิ่ยื่นมาให้เธอ
“้อมูลมหาวิทยาลัยเหรอะ นายท่านะให้ทำอะไระ” โลล่าเอ่ยถามนายอเธอ้วยวามสสัย เมื่อเายื่นเอสารรายละเอียอมหาวิทยาลัยเอนแห่หนึ่ให้เธอู
“พรุ่นี้ไปิ่อเรื่อื้อมหาวิทยาลัยแห่นี้มาเป็นอเรา” อีธานอบำถามอโลล่าทันที
“ื้อ!! เหรอะนายท่าน นี่..นายท่านะลทุนเี่ยวับ้านารศึษาเพิ่มเหรอะ” โลล่ายัเอ่ยถามนายอเธอ้วยวามสสัย
“เรา็ไม่ไ้ะลทุนอะไรหรอโลล่า เพียแ่ะัารเรื่อมหาวิทยาลัยไว้ให้นับาว อีไม่นานเธอ็ะเรียนบแล้ว เราอยาเรียมทุอย่าให้เรียบร้อย่อนเธอะเรียนบ” อีธานพูออมาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้าอเา
“นั่น..ำลัหัวเราะเราอยู่เหรอโลล่า” อีธานเอ่ยถามโลล่าเมื่อเห็นท่าทาที่เธอำลัเอามือึ้นมาปิปาัวเอไว้
“ไม่ใ่หัวเราะเยาะอะไรนะะ นายท่านอย่าเ้าใผิ โลล่าแ่มีวามสุ่ะ ไม่ไ้เห็นรอยยิ้มอนายท่านแบบนี้มานานแ่ไหนแล้วนะ” โลล่าพูพร้อมับเผยรอยยิ้มออมาอย่ามีวามสุ
“นายท่านทำนานี้ นี่สินะที่เาเรียันว่าพ่อบุทุ่ม เี๋ยว่อน..ไม่ใ่สินะ ศัพท์นีู้ะโบราไปเสียแล้ว สมัยนี้เาเรียสายเปย์่ะ” โลล่าพูไปยิ้มไป
“อีเรื่อหนึ่นะโลล่า เราว่าถึเวลาแล้ว” อีธานพูึ้นมาเหมือนว่าเาะิอะไรึ้นมาไ้
“อะไรเหรอะนายท่าน” โลล่ารีบสอบถามวาม้อารอนายเธอในทันที
“เอ่อ..พรุ่นี้..ื้อโทรศัพท์มือถือมาให้เราสัเรื่อนะ” เมื่อพูบเหมือนว่าอีธานะแสท่าทาเินอายออมาเล็น้อย
“ในที่สุวันนี้็มาถึเสียทีนะะนายท่าน นายท่านที่ไม่ื่นอบเทโนโลยีสมัยใหม่ ะมีโทรศัพท์สมาร์ทโฟนใ้ับเาสัที” พูบโลล่า็หัวเราะออมาเบาๆ
“นี่..เ้าำลัล้อเราอยู่เหรอโลล่า”
“โลล่าไม่ล้าหรอ่ะนายท่าน แ่มีอยู่นนึนะะ ที่รอล้อเลียนนายท่านอยู่แน่ๆ ุอีวาไะ” โลล่าพูับนายอเธอ่อนะเินออาห้อหนัสือไป
เ้าวัน่อมา ฤหาสน์ออีธาน
“อีธาน!! โลล่าบอน้อว่า มีาแ่บานแถวนี้ร้ออสมาร์ทโฟนออมาาปาัวเอแล้วสินะ” อีวาเินเ้ามาล้อเลียนพี่ายอเธอที่ำลันั่อ่านหนัสือพิมพ์อยู่ในห้อโถอฤหาสน์
“ไม่้อมาล้อพี่เลยนะอีวา โลล่าพูไว้ไม่มีผิริๆเียว” อีธานพูออมาพร้อมับส่ายหน้าเบาๆ
“แหม..พี่ายา นายท่านอีธานา ะมีนายหิเป็นเ็สาวยุนี้ ็้อทำัวามยุามสมัยหน่อยมัน็ถู้อแล้วล่ะะ ไม่ั้นระวันายหิอพี่ พี่สะใภ้อน้อ ะหลุลอยไปับายอื่นนะะ” อีวาพูพร้อมับทำท่าทาลอยหน้าลอยา
“พูแบบนี้หมายวามว่ายัไอีวา” อีธานวาหนัสือพิมพ์ในมือเาลทันที เมื่อไ้ยินำพูอน้อสาว
“อีธานพี่็รู้อยู่ว่านับาวหน้าาสะสวยนานั้น ิว่าเ็หนุ่มรุ่นราวราวเียวับเธอ ะไม่มีใรมาสนใในัวเธอั้นเหรอะ เธอออะมีเสน่ห์นานั้น” อีวาเลิิ้วสู พร้อม้อมอไปที่วาออีธาน เสมือนเป็นารถามำถามพี่ายอเธอ
“ที่โรเรียน มีเ็หนุ่มมา..ีบเธอเหรอ” อีธานแสสีหน้าัวลออมา เมื่อเาเอ่ยปาถามน้อสาวอเา
“อย่าใ้ำว่ามาีบ่ะพี่าย ใ้ำว่ารุมีบีว่า วันๆน้อัารแ่เรื่อเ็ายพวนั้น รอบๆัวเธอ ไม่้อทำอะไรันแล้ว นอนนี้..น้อว่าทั้โรเรียนิว่าน้อนี่แหละเป็นแฟนนายหิอพี่” อีวาพูพร้อมับทำท่าทาเบื่อหน่ายออมาเล็น้อย
“น้อ้อเป็นไม้ันหมาให้พี่ายอีนานแ่ไหนันนะ” อีวายัพูบ่นับพี่ายอเธอ่อ
“ะไปโรเรียนหรือยัอีวา” อีธานที่นั่นิ่ทำท่ารุ่นิไปั่วระยะเวลาหนึ่ เอ่ยถามอีวาึ้นมา
“็ะไปอยู่นี่ไะ พี่มีอะไรเหรอ” อีวาถามอีธานลับ
“พี่ไป้วย วันนี้พี่ะไปส่เรา้วย” อีธานพูึ้นมา
“ฮ่าๆๆ นายท่านอเราหึเ็หนุ่มๆึ้นมาแล้ว พี่เป็นาแ่ี้หึริๆสินะ” อีวาพูไปหัวเราะไป
“ไม่้อมาหัวเราะพี่ ไปึ้นรถเลย พอลเอารถมารอแล้วโน่น” อีธานพูพร้อมับลุึ้นเินไปึ้นรถที่พอลอรออยู่หน้าฤหาสน์ พร้อมับน้อสาวอเา
“นับาวมาถึหรือยั” อีธานเอ่ยถามน้อสาวอเา ะที่รถอเาออยู่หน้าอาารเรียนแล้ว
“เี๋ยวน้อถามให้เี๋ยวนี้่ะ ุพี่” อีวายโทรศัพท์มือถืออเธอึ้นมา ำลัะส่้อวามหานับาว
“โน่นไรับ นายหิำลัเินมาทาโน้นแล้วรับุอีวา” พอลหันมาบออีวาเมื่อเาเห็นนับาวเินมาทา้านหน้ารถ
“นับาว..นับาว” อีวารีบเปิประูลมาารถ พร้อมะโนเรียเพื่อนอเธอ
“อีวา..ทำไมวันนี้รถมาส่้าในล่ะ” นับาวถามอีวา้วยวามสสัย เพราะปิแล้วพอละมาส่อีวาหน้าประูโรเรียน เหมือนเ็นัเรียนนอื่นๆ อีวาไม่เยใ้สิทธิพิเศษอะไรในโรเรียนอพี่ายเธอเลยแม้แ่น้อย
“็ูสินับาว ว่าวันนี้ใรมา้วย” อีวาเหลือบาึ้นมอ้านบน พร้อมับี้ให้นับาวมอไปที่เบาะ้านหลัรถอเธอ
ทันในั้นพอล็รีบวิ่ลมาาที่นั่นับ แล้วมาเปิประูรถให้อีธาน
“สวัสี่ะุอีธาน” นับาวล่าวทัทายอีธาน้วยน้ำเสียสใส และรอยยิ้มว้าๆบนใบหน้าอเธอ
“ฟรียา..ฟรียา นั่นมันุเ้าอโรเรียนไม่ใ่เหรอ แล้วทำไมอีวาับนับาวถึูสนิทสนมับเาแบบนั้นล่ะ” เพื่อนอฟรียารีบสะิให้เธอมอภาพรหน้า ึ่อยู่ไม่ห่าาพวเธอที่ำลัเินมาเ้าอาารเรียนมานั
“ูนายิ้ม ูนาทำหน้าทำาสิ เหอะ!! พวผู้ายในห้อเอาอะไรไปหลนาันหนัหนา เี๋ยวนโน้นามีบ เี๋ยวนนี้ามีบ หรือเพราะท่าทายิ้มน้อยยิ้มให่แบบนั้น” ฟรียาหันไปพูับเพื่อนอเธอ
“อย่าบอนะว่า..นั่นนา็ำลัยั่วยวนุเ้าอโรเรียน้วย ท่าะบ้า หวัะเาะผู้ายรวยๆั้แ่อายุเท่านี้หรือไ” เพื่อนอฟรียายัพูว่าร้ายนับาว่อ
“ไม่รู้ัูสารรูปัวเอ ิว่านอย่าุอีธาน ะมาสนใเ็ะโปโลแบบนาหรือไัน ไม่เียมัว” ฟรียาพูับเพื่อนอเธอ พร้อมแสท่าทีที่ไม่พอใออมา
“อีธาน พี่ไ้ยินเหมือนันใ่ไหมะ ให้น้อไปัารเ็เหลืออนั่นเลยไหม” ู่ๆอีวา็เอ่ยถามพี่ายอเธอึ้นมา
“ไม่้ออีวา ไม่ไ้มี่าพอให้เราไปสนใหรอ” อีธานอบน้อสาวอเาออมาเบาๆ
“มีอะไรเหรออีวา ไ้ยินอะไร ทำไมันไม่เห็นไ้ยินอะไร สอนพูถึอะไรันะ” นับาวมอไปรอบๆัวเธอ ่อนะเอ่ยถามอีธานและอีวา้วยวามสสัย
“ไม่มีอะไรหรอนับาว นี่ยัมีเวลาอยู่ ไปนั่ที่ห้ออาหารันีว่า ะไุ้ยับพี่าย้วย” อีวาพูพร้อมับเินไปเาะแนนับาว พาเธอเินไปทาห้ออาหารอโรเรียน
อีธานและพอล็เินามเ็สาวทั้สอไปอย่า้าๆ
“ลุ์ นับาวเินมาทาโน้นแล้ว วันนี้นายเอาอะไรมาให้เธอเหรอ” เพื่อนายนหนึ่อลุ์ เ็หนุ่มที่ามีบนับาวอยู่ รีบบอเาเมื่อเห็นนับาวเินรใล้เ้ามา
“วันนี้เอานมเ้มา ร้านัอร่อยมา้วย ันว่าเธอ้ออบแน่ๆ” ลุ์อบำถามเพื่อนอเา
“รีบเ้าไปเลย เี๋ยวเธอ็เินผ่านไปหรอ” เพื่อนอลุ์ รีบผลัเาออไปยืนัหน้านับาวเอาไว้พอี ่อนที่เธอะเินผ่านพวเาไป
“นับาว นมเ้ร้านนี้อร่อยมาๆเลยนะ เราื้อมาฝา” ลุ์พูพร้อมยื่นถุระาษใส่นมมาให้นับาว
“เอ่อ..ือ..เราไม่อบทานเ้นะลุ์ นายเอาไว้ินับเพื่อนนายเถอะ” นับาวยมือสอ้าึ้นมาทำท่าปิเสธลุ์
“นายอีแล้วเหรอลุ์ เมื่อไหร่ะเลิามื๊อนับาวสัที ผู้หิเาไม่อบ นายมอไม่ออริๆเหรอ” อีวาึ่ยืนอยู่้าๆนับาวพูึ้นมา
“มีอะไรเหรออีวา นับาว” อีธานเินมายืนใล้ิับนับาว ่อนะเอ่ยปาถามเธอและน้อสาวอเา
“ไม่มีอะไรหรอพี่ แ่เ็น้อยที่ามีบนับาวไม่เลิ น้อเบื่อะแย่แล้ว” อีวาหันไปอบำถามพี่ายอเธอ
“อีวา..เธอ็พูไปเรื่อย อย่าไปฟัเธอเลย่ะุอีธาน” นับาวแหนหน้าึ้นไปบอายหนุ่ม้าๆเธอ
“นับาว..แล้ว..ลุนนี้เป็นใรเหรอ หรือว่า..ุพ่ออเธอเหรอ” ลุ์เอ่ยถามนับาวึ้นมา
“ละ..ลุเหรอ พ่อเหรอ ฮ่าๆๆๆ” อีวาหัวเราะเสียั เมื่อไ้ยินเ็ายเรียพี่ายอเธอเ่นนั้น
“อีวา!! อย่าหัวเราะุอีธานแบบนั้นสิ” นับาวีที่แนอเพื่อนเธอเบาๆ เมื่อเห็นท่าทีที่เธอหัวเราะเยาะพี่ายอัวเอ
“นี่..หนุ่มน้อยเราไม่ใ่พ่ออนับาวหรอนะ” อีธานพูพร้อมับใ้มือ้าหนึ่ไปโอบไหล่อนับาว และึัวเธอเ้ามาไว้ในอ้อมแน้านั้นอเา
“เราเป็นู่หมั้นอนับาว ำไว้นะพ่อหนุ่มน้อย านี้็ไม่้อมาามีบู่หมั้นเราอี”
บับ E-book อนิยายเรื่อนี้มีวาำหน่ายแล้วนะะ ^^ นัอ่านท่านใสนใเ้าไปมไ้เลย่าาาา
ที่ https://novel.dek-d.com/ebook/12904/
ความคิดเห็น