ลำดับตอนที่ #9
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 3-2=1
"พูมาัเลยนะ" ัวอมิเลหลับาล
“อะไรเ้ามนุษย์ เ้ายอมแพ้แล้วหรอ” แฮเอร์หัวเราะออมาและำลัะ่าัวอมิเล
ู่ๆ ราเล็ระโออมา ใบหน้าอเธอสวมหน้าาไว้่อนหน้านั้นแล้ว ะที่ัวอเธอว้าระเบิแสไปที่ใบหน้าอเเฮเอร์
ย้อนเวลาไป่อนที่ะาันอทั้สอ
“ราเล” มิเลเรียัวอราเลที่ำลัโนแเนียลลาไป
“รับนี่ไป” มิเลโยนอบ้าสิ่ไปที่ัวอราเล
“ระเบิแส?”
“ใ่ถ้าเิเห็นผมพลาท่าหรือัวอพวุเอ็ใ้มันสะและหนีไปที่ปลอภัย”
“ะแ่”
“ไม่มีแ่ ไปไ้แล้ว!!”
บารย้อน
ระเบิเป็นประายเิ้าทำให้แฮเอร์สูเสียสมาธิไปั่วะ เมื่อแฮเอร์เสียสมาธิลมที่ับร่าอมิเล็หายไปทำให้ัวอมิเลเป็นอิสระ
ารเลื่อนไหวอราเลนั้นรวเร็วและมีุมุ่หมาย เธอไ้พุ่ไป้าหน้าสายาอเธอับ้อไปที่ปืนพลัานที่มิเลทำหล่นไว้ ึ่มันเป็นอาวุธที่มีศัยภาพในารอบู้สถานาร์ในอนนี้ เธอหยิบมันึ้นมาอย่า่ายาย้วยน้ำหนัทีุ่้นเยในารับ หัวใอเธอเ้นแร้วยวามลัวและวามแน่วแน่ ิใอเธอ่อับานรหน้า
ะที่แฮเอร์แห่สายลมเริ่มฟื้นัวาารระเบิอระเบิแส นิ้วอราเล็บีบไปืนพลัานแน่นึ้น เสียปืนพลัานั้อไปในอาาศะที่เธอเล็ไปที่ร่าอเเฮเอร์
ารระเบิอพลัานพุ่ผ่านพายุ ลำแสสีทออพลัานที่ไ้ปะทะับร่าอเเฮเอร์ ผลระทบเิึ้นในทันที เิเป็นารระเบิอพลัานที่ส่ลื่นระแทไปทั่วสนามรบ หน้าาที่เย่อหยิ่อเเฮเอร์เิอาารั่วะ ร่าอเธอเไปมาามแรระเบิ แ่็ไม่ไ้บาเ็บอะไรมาหนัเพราะัวอแฮเอร์สร้าโล่ลมป้อันไว้ทัน
“ไอ้หนอนแมลั้น่ำ!!” ในะที่แฮเอร์ำลัโมีิีอีรั้
“ทหารทุนายโมี!!” ราเลไ้ะโนออมาอย่าสุเสีย
เหล่าทหารโผล่ออมาาเามื วามมุ่มั่นอพวเาฝัแน่นอยู่บนใบหน้าอพวเา พวเายปืนึ้น ประสานนิ้วอพวเาบีบไปืนแน่น และอาาศ็ถูั่น้วยารยิระสุนอย่ารวเร็ว
ระสุนอทหารพุ่ผ่านพายุปะทะับพลัลมอเเฮเอร์ อาาศเ็มไป้วยัหวะารยิเสียปืนเสียสะท้อนอวามมุ่มั่นที่ัึ้อไปทั่วเมือ ารเลื่อนไหวอพวเาถูำนวไว้ล่วหน้า ารฝึฝนอพวเาที่ฝึมาีเห็นไ้ัมาาารโมีที่ประสานัน
ท่ามลาวามโลาหลและารสู้รบ ทหารนหนึ่พุ่ไป้าหน้าอาวุธอเายึ้น้วยวามมุ่มั่นแน่วแน่ เาพุ่เ้าหาัวอแฮเอร์แห่สายลม สายาับ้อไปที่เป้าหมายแ่พลัอแฮเอร์นั้นรวเร็วและไร้วามปรานี
“ไอ้พวแมล!!”
้วยารสะบัมืออแฮเอร์ เสระแสลมที่หมุนวนเหมือนระแสน้ำวนที่อันราย ร่าอทหารถูลมหมุนัไว้ เสียรีร้ออพวเาเียบลเมื่อระแสลมับแน่นึ้น ระูหัและเนื้อีาหลุาุเราะออมา
วามบ้าลั่อพายุลายเป็นารทําลายล้าที่น่าลัวและร่าายอทหาร็บิเบี้ยวและผิรูปเมื่อถูยึ้นาพื้น เลือและน้ำฝนผสมปนเปัน เป็นบทพิสูน์ที่น่าลัวออำนาอันโหร้ายอแฮเอร์ าร่อสู้อทหารนั้นไร้ประโยน์และเสียหายใที่สิ้นหวัอพวเา
สนามรบเียบไปรู่หนึ่ เสียะโนอทหารเียบล้วยวามสยสยออสิ่ที่พวเาพบเห็น แฮเอร์นั้นยืนอยู่ท่ามลาเหุาร์ที่เิึ้น รูปลัษ์อเธอมีใบหน้าที่เย็นา ารเสียสละอทหารลายเป็นเรื่อเือนใอย่าัเนถึารเิมพันที่พวเาเผิ ึ่เป็นบทที่พิสูน์ที่น่าลัวถึวามโหร้ายอย่าไม่หยุยั้อศัรูที่พวเาำลั่อสู้
“อย่าไปลัวมัน ยิ่อไป!!” ทหารนายหนึ่ไ้ะโนออมา
พวเาัฟันและสาระสุนใส่ัวอแฮเอร์อีรั้ วามทรำอทหารผู้ล่วลับไ้เิมพลัให้ับวามั้ใออพวเา เสียะโนอพวเาลายเป็นเสียประสานอาร่อ้าน แ่ละนัอระสุนถูยิอย่าไม่หยุยั้
“นี่ไอ้พวมนุษย์้าเบื่อแล้ว”
“พวเ้ามันน่าเบื่อเินไป”
เสียอแฮเอร์เอยออมา้วยน้ำเสียที่เริ่มหมวามอทน
พลัอแฮเอร์ พุ่ึ้นสู่ระับารทำลายล้ารั้ให่ วาอเธอเปล่ประายะที่แฮเอร์ยมือึ้น รอยยิ้มที่มุ่ร้ายปราบนริมฝีปา อาาศูเหมือนะแปรปรวนและบิเบี้ยว ระแสลมหมุนวน้วยวามรุนแรที่บอล่วหน้าถึหายนะที่ำลัะเิึ้น
ทหารพุ่ออไป้าหน้า อาวุธอพวเายึ้นในาร่อ้านรั้สุท้าย แ่่อนที่พวเาะไ้โมีพลัอแฮเอร์็ปลปล่อยออมา อาาศลายเป็นอาวุธร้ายแร ระแสลมแรที่พัผ่านทหาร้วยแรที่ไร้วามปรานี
เมื่อสายลมพัผ่านแถวอทหาร านี้ลายเป็นาแห่วามโหร้ายที่เหมือนฝันร้าย ร่าายถูยึ้นาพื้น บิเบี้ยวและแหั้วยารโมีอลม ระูหันไ้ยินเสียและเนื้อถูีออเป็นเสี่ยๆ าารโมีอย่าไม่หยุยั้
เลือผสมับฝน่อัวเป็นแม่น้ำสีแเ้มที่เี้ยวผ่านาปรัหัพั เสียรีร้ออทหารถูพายุลืนหายไป เสียร้อ้วยวามเ็บปวอพวเาหายไปท่ามลาวามโลาหล แนาถูีออาร่าาย และร่าายถูีออเป็นิ้นๆ
ท่ามลาวามสยสยอ สีหน้าอผู้รอีวิสั่นลอนระหว่าวามใและวามไม่เื่อพวเา่าสาระสุนไปมา
ในะเียวันราเล็พาัวอมิเลไป่อนและเล่าแผนอเธอับแเนียลให้ฟั
“อะไรนะ!!”
“ผมไม่มีทายอมรับแผนโ่ๆแบนนั้นแน่” มิเลล่าวออมาและับอเสื้ออราเล
“หัวหน้ามิเลถ้าเราไม่เสียสละเรา็ะไม่นะ” ัวอราเลแย้ออมา
“ไอ้หนูมิเล นายไม่เื่อใพวเราหรอ”
“บอแล้วไเลิเรียนผมว่าไอ้หน- ั่มันเถอะถึพูยัไุ็ไม่ฟัอยู่ีแเนียล”
"เอาน่าไอ้หนูนี่อาะเป็นรั้สุท้ายแล้ว็ไ้ที่ันะเรียแแบบนี้"
“ำแผนอพวเราไ้ใ่ไหม” แเนียลับบ่าอมิเลและเอยออมาเพื่อเือนวามำอเา
“อ่า”
“ีมาไอ้หนู”
“แล้วเอันนะ”
ทั้แเนียลและราเล่าระโออไปและวิ่ไปทีุ่อทหารอยู่และเล่าแผนารอพวเาให้ฟั แม้พวทหาระรับรู้แผนารแล้วแ่พวเา็
“ฟันะ” เสียอราเลัผ่านวามึเรีย สายาอเธอสบเ้าับวาที่เหนื่อยล้าอทหาร
“เราไม่สามารถเอานะแฮเอร์แบบัว่อัวไ้ แ่เราสร้า่อว่าให้ับมิเลโมีไ้ เรา้อะลอวามสนใอเธอให้นานมาพอที่มิเละเ้าใล้า้านหลัอแฮเอร์ไ้”
“ทำไม้อเรา้อเป็นัวล่อให้ัวอหัวหน้ามิเล้วย” ทหารที่เหนื่อยล้าเอยออมา
“เพราะเาเป็นนเียวที่มีอาวุธที่ีที่สุในหมู่อพวเรา่ะและหัวหน้ามิเลเป็นนเียวในอนนี้ที่เร็วพอที่ะ่าัวอแฮเอร์ไ้”
“ในมืออันอนนี้มีปืนพลัานอยู่ันะถ่วเวลาไปพร้อมพวุ่ะ”
“เรารู้ว่ามันเป็นานที่อันรายแ่ถ้าเราทำานร่วมัน เราสามารถื้อเวลาให้ไอ้หนูมิเลไ้” เสียอแเนียลรวมเ้าับเธอ น้ำเสียอเาแน่วแน่
เหล่าทหาร่า้อมออย่าไม่สบอารม์ น้ำหนัอสหายที่ายลมานั้นหนัอึ้ในอาาศ วามไม่เ็มใอทหารยัมีอยู่มามาย แ่พวทหารทั้หม่า้อยอมรับแผนารอราเล พวเา้อสู้่อแม้ว่าพวเาะ้อาย็าม พวเามีรอบรัว ลู เพื่อน หรือ แฟน ถ้าพวเาแพ้็เท่าับน้าหลัอพวเาะ้อาย
“พวเรายอมรับแผน”
“แ่เธอแน่ใใ่ไหมว่าแผนนี้ะสำเร็” ทหารอีนล่าวึ้นมา
“ันไม่แน่ใ แ่ันมั่นใว่าหัวหน้ามิเล้อทำไ้” ราเลล่าวออมา้วยน้ำเสียริั
“ันไว้ใเา”
ท่ามลาร่าอสหายที่ายลและสนามรบที่เ็มไป้วยาปรัหัพั แผนารเป็นรูปเป็นร่าึ้น เหล่าทหารเลื่อนไหวอย่ามีเป้าหมาย พวเาเรียมที่ะเป็นัวเบี่ยเบนวามสนใ เพื่อื้อโอาสที่มิเล้อาร
เมื่อพลัอแฮเอร์ พุ่พล่าน เหล่าทหาร็พุ่ไป้าหน้าพร้อมับยอาวุธึ้น ระสุนไ้ถูยิออไป แ่ละนัถูทำลายโยลมรอบๆัวอแฮเอร์ ระสุนอพวเาไม่สามารถึัวอแฮเอร์ถึอย่านั้นพวเา็สู้่อ
ทหารล้มลท่ามลาวามโลาหลทีละนๆ เสียร้ออรีร้อพวเาัไปทั่วเมือท่ามลาสายฝน ร่าายอพวเายับยู่ยี่ภายใ้พลัารโมีอแฮเอร์ ระูหันไ้ยินเสียและเนื้อถูีออเป็นิ้นๆ าารโมีอันโหร้าย เลือสๆผสมับสายฝน
แนาอทหาราออาร่าและร่าายแหลสลาย บานโนแยส่วนบานโนัรึ่ัว เป็นภาพวามรุนแรอันน่าสยสยอที่เปิเผย่อหน้า่อาสหายอพวเา เสียะโนอทหารและเสียร้อ่อสู้ ถูแทนที่้วยวามเ็บปวใบหน้าอพวเาบิเบี้ยว้วยวามเ็บปวะที่พวเา่อสู้นถึที่สุ
สายาอแเนียลมอเห็นพลัานที่พลุ่พล่านพุ่เ้าหาัวอราเล เาพุ่ไป้าหน้าโยไม่ลัเล เาผลัเธอให้พ้นทาพลัอแฮเอร์ ราเลสะุล้มลวาอเธอเบิว้า้วยวามใะที่เธอมอูร่าอแเนียลที่ถูัออเป็นิ้นๆพร้อมับนอื่นๆ เลือผสมับฝน่อัวเป็นแม่น้ำสีแเ้ม แนาถูัร่าถูหั่นเป็นิ้นเล็ิ้นน้อย
“ะแเนียล?” น้ำาอราเลไหลออมา
สายาที่เศร้าโศอราเลเ็มไป้วยวามโรธภายในามีน้ำาที่่อนอยู่ เธอใ้สายาับ้อไปที่ัวอแฮเอร์้วยวามโรธ เธอัฟันแน่นำปืนพลัานแน่นึ้นและเริ่มวิ่ไป้าหน้า
ฝีเท้าอเธอรวเร็วและมีุมุ่หมายะที่เธอพุ่ผ่านเศษา ารเลื่อนไหวอเธอับเลื่อน้วยวามมุ่มั่นอันแรล้าับปืนพลัานอยู่ในมืออเธอ
ร่าอแฮเอร์ปราึ้น่อหน้าเธอ เธอยปืนพลัานและเล็้วยลมหายใที่แน่วแน่และลั่นไปืนพลัาน เสียระเบิอปืนพุ่เ้าใส่ร่าอเเฮเอร์ ปืนพลัานที่ส่ลื่นระแทไปในอาาศร่าอแฮเอร์ โเภายใ้แรที่ถูระแท
เมื่อระสุนพลัานอราเลยัโมี พลัอ Herrscher ็สั่นลอน ร่าอแฮเอร์ถูห่อหุ้ม้วยพลัานอันมหาศาล ลมพายุเริ่มหมุนๆรอบัวอแฮเอร์เพื่อป้อันัวเอ
้วยพลัานที่พลุ่พล่านึ้นใหม่ ราเลยิไปอีนัหนึ่ เสียอปืนพลัานั้อไปในอาาศเมื่อารระเบิแ่ละรั้ ร่าอแฮเอร์หมุนไปามแรปะทะ ร่าายอเธอถูระแท้วยแรโมี เธอไ้รับบาเ็บปานลา เธอัฟัน้วยวามหุหิและวามโรธ
แ่แล้ว้วยวามเือาลอย่าะทันหัน วาอแฮเอร์หรี่ล้วยวามโรธและวามอัปยศอสูอพวมนุษย์ที่ล้าโมีัวเธอ แฮเอร์รวบรวมลมพายุรอบัว สร้าเป็นพายุภายใ้มือที่าวสะอา เธอสั่ให้พวมันพุ่ไป้าหน้าและโมีใส่ัวอราเล
“แมันเหมือนไอ้มนุษย์เวรนั่นเลย”
สัาาอราเลเริ่มทำานและเธอแทบะไม่มีเวลาอบโ้เมื่อารโมีอแฮเอร์พุ่เ้าหาเธอ เธอหลบเลี่ยารโมีอย่าหวุหวิ พื้นินถูทำลายลายเป็นเศษฝุ่น
“ทำไมแไม่อยู่นิ่และายไปละไอ้มนุษย์”
่อนที่ราเละทันไ้อบโ้แฮเอร์็ไ้พุ่เ้าหาเธอ วามเร็วอมันเพิ่มึ้นามแรลมอพายุ พื้นสั่นสะเทือนแฮเอร์ไ้บินเ้ามาอย่ารวเร็วะที่เธอเ้าใล้ระยะทา้วยวามเร็วที่น่าใ ารโมีอพวเธอรวเร็วมาึ้น
ปืนพลัานอราเลถูยิอีรั้วามพยายามอย่ายิ่ที่ะป้อันารโมีอแฮเอร์ แ่พลัอพวมันลับรุนแรอย่ามาและแม้เธอพยายามอย่าสุวามสามารถเพื่อหลบแ่เธอ็ไม่สามารถทำไ้ วามเ็บปวแผ่่านไปทั่วร่าอเธอะที่เธอพยายามิ้นรนเพื่อั้หลัใหม่
‘อึ’ ราเลหันไปูแน้าหนึ่อเธอที่ถูัออเลือไ้ไหลออมาารอยที่ถูั้วยสายลม
วามเ็บปวแล่นผ่านัวเธอ แ่เธอัฟันแน่นและยัยืนหยัอยู่ไ้ แนที่าอเธอลสู่พื้น้วยท่าทาน่าสยสยอ เลือเปรอะเปื้อนไปที่เสื้ออเธอ้วยแนที่เหลืออยู่อเธอ ราเลยปืนพลัานึ้นอีรั้ โยับให้มั่นแม้ะเ็บปว็าม สายาอเธอับ้อไปที่ร่าอแฮเอร์
“หายไปสะ!!”
แ่แฮเอร์นั้นไม่ใ่ศัรูธรรมา ้วยารสะบัมืออเธอ็เสระแสลมหมุนวนที่ล้อมรอบระสุนพลัาน สร้าสิ่ีวาที่มอไม่เห็นึ่ระสุนพลัานเ้าปะทะพลัอแฮเอร์และูพลัานาปืนและสลายไป
วาอราเลเบิว้า้วยวามใะที่เธอมอูระสุนพลัาน่อยๆ หายไป ระสุนอเธอไม่ไ้ผลเพราะพลัอแฮเอร์
เธอเ้าใแล้วว่ารั้แรทำไมเธอถึโมีัวอแฮเอร์ไ้ ปืนพลัานนั้น็มีส่วนเี่ยวแ่เหุผลหลัๆือแฮเอร์นั้นประมาทัวอเธอและเธอยิในระยะประิ ่าาหัวหน้าอเธอมิเลที่ยิาระยะไลทำให้ัวอแฮเอร์นั้นรู้ัวและไม่สามารถยิเ้าไ้
สายลมหมุนวนรอบๆร่าอราเลและึร่าอเธอเ้ามาใล้และโยนเธอึ้นไป้าบนและปล่อยให้ลมา ร่าอราเลระแทับพื้นอย่าแรส่ผลให้ร่าายภายในเสียหายอย่าหนั
ร่าอราเลระอัเลือออสิ่สปรที่เหม็นราวเปรอะเปื้อนใบหน้าอเธอ
“ไหนลอยิมันอีรอบสิไอ้มนุษย์”
“ทำไมไม่่อ้านแล้วละ”
"หมแรแล้วหรอ" แฮเอร์หัวเราะออมา
้วยารเลื่อนไหวอแฮเอร์ ยเท้าึ้นและวาลบนหัวอราเล แรระแทและรุนแร เสียระูแออั้ออยู่ในอาาศ
ราเลใ้วามหวัอันริบหรี่อันเลือนราที่ปราึ้น เมื่อเท้าอแฮเอร์เลื่อนลมา ารเลื่อนไหวเล็น้อย็เิึ้น ึ่เป็นารเลื่อนไหวที่แฮเอร์ไม่ไ้สัเเห็น นั่นือมืออราเล นิ้วอเธอโอบรอบปืนพลัานที่ลสู่พื้นไว้แน่น
้วยวามมุ่มั่นอย่าับพลันราเลไ้เปิาราร์พลัานแ่ไม่ไ้ยิออไป แนพลัานอปืนเริ่มเพิ่มึ้นและพลัอมันเพิ่มึ้นอย่ารวเร็ว มันเป็นลอุบายที่สิ้นหวัมันเป็นวามพยายามรั้สุท้ายที่ะทำร้ายัวอแฮเอร์
แฮเอร์เหยียบหัวอราเลหนัึ้นและใ้พลัานลุมเท้าอเธอและระแทหัวอราเลนแหลสลาย เลือและสมอไ้ระัระายไปทั่วพื้น ในะเียวันแนอปืนพลัาน็ถึุสูสุ พลัานที่เ็บไว้ภายในะถูปลปล่อยออมา เิเป็นารระเบิอพลัานที่ลืนินร่าอแฮอร์และส่ร่าอแฮเอร์ลอยออไป
ท่ามลาผลพวอารระเบิที่สามารถเย่าพื้นที่รอบๆ วันและฝุ่นเริ่มับัว เผยให้เห็นแฮเอร์ที่ยืนอยู่ท่ามลาาปรัหัพั
เมื่อวันาล แววาูถูเหยียหยามายัในวาอแฮเอร์ เสื้อที่าวิ่นและท่าทาที่ยุ่เหยิอเธอเป็น้อพิสูน์ถึเหุาร์พลิผันที่าไม่ถึ
"ฮ่าๆ"
“ทำไ้แ่นี้เอหรอ”
“นี่ือแผนทั้หมอพวเ้าแล้ว?” แฮเอร์หัวเราะออมาออมาและำลัะ่าทหารที่เหลือ
“มันมีอะไรน่าำหรอ”
ับ
เมื่อมิเลเ้าใล้ร่าอแฮเอร์ ารเลื่อนไหวอเา็ลายเป็นเียบมึ้นทันที เาโมี้วยวามแม่นยำอย่าไร้วามปรานี มีสั้นอเาผ่าลาอาาศ ้วยท่วท่าที่เียบมและรวเร็ว เาพุ่ไป้าหน้าและฟันเ้าที่แนอ แฮเอร์ าบนั้นเือนเ้าเนื้อแนและาลและแน้านั้น็ลไปที่พื้น
เสียร้อ้วยวามเ็บปวอแฮเอร์ถูลบ้วยเสียอพายุและฝน ะที่แนอเธอถูั เลือไ้เปื้อนเสื้อผ้าที่าวิ่นอเธอ ารแสอออมิเลเ็มไป้วยวามโรธ เลียและเนา่า ารระทำอเาไ้รับแรระุ้นามันมาพอที่ะทำให้เาไม่สนว่าแผนนี้ะสำเร็หรือไม่
้วยารเะที่รวเร็วและทรพลัอมิเลพุ่เป้าไปที่าอแฮเอร์ รอเท้าบู๊อมิเลส่ผลระทบอย่ารุนแรึ่ทำให้แฮเอร์เสียสมุลเธอโเและถอย
ในะเียวันารเลื่อนไหวอมิเลนั้นรวเร็วและไร้วามปรานี ในะที่เาใ้ประโยน์า่อโหว่อแฮเอร์้วยพละำลัที่พลุ่พล่านเาพุ่ไป้าหน้าระแทแฮเอร์นล้มลับพื้นร่าอเาอยู่เหนือัวอแฮเอร์ เายาบสั้นึ้นมาอีรั้ วาับ้อไปที่แนอี้าอแฮเอร์
มาบไ้ฟาลมา้วยเสียอันน่าสยสยอ เนื้อและระูถูัา เสียรีร้ออย่าเ็บปวอแฮเอร์ปะปนับเสียอสายฝน เลือสาระเ็นลบนพื้นึ่เป็นบทพิสูน์อันน่าสยสยอที่แสถึวามมุ่มั่นอมิเล
“ไม่ปาีแล้วหรอ”
“ไอ้มนุษย์โสโร้าะ่าเ้า!!”
้วยารเลื่อนไหวที่ไร้วามปรานีอมิเล เาูำปั้นึ้นและฟาไปที่รามอแฮเอร์อย่าทรพลัแรระแททำให้ระูแหลละเอีย รอยแที่น่าสะอิสะเอียนั้ออยู่ในอาาศ ศีรษะอแฮเอร์เไป้าน้า วามทุ์ทรมานฝัแน่นบนใบหน้าเมื่อวามเ็บปวแผ่ออมาาระูที่แเป็นเสี่ยๆ
เสียร้อ้วยวามเ็บปวเล็ลอออมาาริมฝีปาอแฮเอร์ เลือผสมับฝนเป็นเรื่อพิสูน์ถึวามโหร้ายที่ัวอมิเลไ้ทำลไป
“รู้ไหมแไม่วรประมาทมนุษย์” ่อยไปอีหมั
“ไหนลอพูอีทีสิ”
รามที่หัอแฮเอร์ ทำให้เธอไม่สามารถสร้าำพูไ้ วามเ็บปวอเธอทำให้เิวามสับสน
“ทำไมไม่พูแล้วละ”
“ไม่มีปาให้พูแล้วหรอ?”
หมัอเาำแน่น ้วยพลัแห่วามโรธ หมัอเารุนแรและไม่อ่อน้อ ารแ่ละรั้หนัอึ้าวามเศร้าโศและวามทุ์ทรมานอผู้อื่น ำปั้นอเาเ้าปะทะับใบหน้าอแฮเอร์ แรระแทถูั่น้วยเสียอันน่าสะอิสะเอียน
เลือไ้สาระเ็นบนพื้น เป็นเรื่อยืนยันถึวามโหร้ายอารู่โมอมิเล ร่าอแฮเอร์ระุทุรั้ที่โน่อย เสียร้อ้วยวามเ็บปวที่สับสนปนผสมับเสียอสายฝนและฟ้าผ่า วาอมิเลเ็มไป้วยวามุร้ายวามมุ่มั่นอเาไม่เปลี่ยนแปลในะที่เาระบายอารม์อเาออมาทุหมั
“พูออมาสิ!!” เมื่อมิเลเห็นว่าัวอแฮเอร์ไม่พู็่อยไปอีหมั
“อย่าิว่ามันะบเพียแ่นี้แฮเอร์!!”
วามโรธอมิเลลุเป็นไฟในะที่เาปล่อยหมัใส่แฮเอร์แห่สายลมอย่าไม่หยุยั้ ารโมีแ่ละรั้นั้นรุนแรนระูแหลละเอีย ำปั้นอเาเ้าที่ใบหน้าที่บอบ้ำอศัรูที่เยหยิ่ผยอ้ำไป้ำมา วามโรธแ้นอมิเลยัไม่ลล
เสียเนื้อระทบเนื้อั้อัวานนน่าสะอิสะเอียน เลืออแฮเอร์สาระเ็นลบนพื้นมาว่าเิม เป็นบทพิสูน์อันน่าสยสยออวามรุนแรที่เิึ้น่อหน้า่อาสายาอทหารที่ยัมีีวิอยู่
ารเลื่อนไหวอมิเลนั้นเร็วึ้น หมัแ่ละหมัลบโรหน้าที่เยสวยามอแฮเอร์ทิ้ไว้เพีอใบหน้าที่เ็มไป้วยรอยฟ้ำและบาแผล
ผ่านไปหลายนาที ารโมียัำเนิน่อไปอย่าไร้วามปรานีถึแม้้อมือและนิ้วอมิเละพัแ่เายัไม่หยุ่อย ในอนนี้ใบหน้าที่ไม่สามารถําไ้อแฮเอร์เ็มไป้วยวามเ็บปวและารแสออที่เยหยิ่อเธอบันี้ถูแทนที่้วยารทรมานหลายนาทีนัวอแฮเอร์ไม่สามารถแสิริยาอเธอไ้
ในะที่เาปล่อยหมัสุท้ายอย่าโหเหี้ยมใส่ใบหน้าที่เสียโมอเเฮเอร์แห่สายลม แ่เมื่อมืออมิเลปะทะับใบหน้าที่แออเป็นเสี่ยๆอเเฮเอร์ วามเ็บปวที่แผเผา็แล่นผ่านแนอเา ารมอเห็นอเาพร่ามัวไปั่วะและเมื่อเามอลไปที่มืออเา ที่ในอนนี้บิเบี้ยวไป้วยเนื้อแหลเหลวและระูหั
้วยวามมุ่มั่นอันน่าลัว สายาอมิเลับ้อไปที่าบสั้นอเา มือที่หัอเาสั่นเทาแ่เาัฟันและว้าอาวุธไว้ เลือผสมับฝนเมื่อนิ้วอเาแะรอบ้ามาบ วามเ็บปวอเาหายไปเมื่อเทียบับวาม้อารบเรื่อนี้
เายาบสั้นึ้นสูเหนือหัว ้วยพละำลัทั้หมที่เารวบรวมไ้มิเลผลัาบสั้นลไป้านล่า ใบมีอมันมเ้าไปในะโหลที่แออเป็นเสี่ยๆอเเฮเอร์
หลัานั้นร่าายอเเฮเอร์็สั่นเทา านั้น้วยแสวาบทำให้ร่าอเเฮเอร์มีลมรอบๆัวอเธอและแสลาย ารระเบิอพลัานะส่ลื่นระแทไปในอาาศ แรระเบิะผลัมิเลให้ลอยออไป
มิเลที่ลอยออมาไ้ไม่ไล็ไ้พยายามลุึ้น
'นี่วอันมัน้อวยนาไหนัน'
วามอ่อนล้าเาะุมทุารเลื่อนไหวอเาะที่เายืนอยู่ท่ามลาาศพทหารมามาย เาพยายามเินเ้าไป้วยท่าท่าที่ไม่่อยมั่นเพื่อเ้าหาแนลาอแฮเอร์
เมื่อเาไปถึแนลาเาุเ่าลารเลื่อนไหวอเา้าลเล็น้อย มือที่หัอเาสั่นไปมสเายื่นมือออไปและับมันึ้นมา นิ้วอเาถูับพื้นผิวอมันและเ็บมันเ้าระเป๋า
หลัานั้นเา็ไ้เินเ้าไปหาร่าอราเลแ่ารเลื่อนไหวแ่ละรั้อเานั้นมันประท้วให้เาหยุเินล้ามเนื้อเริ่มสั่นเทา ารมอเห็นอเาเริ่มพร่ามัวมีอบวามมืเ้าปลุมรอบๆวาอเาแ่ัวอมิเลยัเิน่อไป ้วยวามเหนื่อยล้าที่รุืบเ้ามา ้วยารเินอเา็ไ้สะุเ้าับสิ่่อสร้าที่อยู่ใล้เียทำให้เาล้มล
“ระราเล” มิเลเอยออมาพยายามใ้แนลานเาไปหาัวอราเลที่นอนอยู่ไม่ไลาัวอเามานั
และานั้นะที่เปลือาอเา่อยๆปิล วามมื็เ้าปลุมัวอเาร่าายอเา สิอเา่อยๆหลุลอยไปเมื่อวามเหนื่อยล้าเ้ารอบำเาในที่สุ โล่อยๆเลือนหายไปเหลือเพียเสียอทหารที่ไ้เ้ามาหาัวอเา
และภาพทุอย่า็ไ้ับไป
อน่อไม่มีหายัวแล้วUwU
เอันวันันทร์แอบไปเล่นเม:3
bye
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
4ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
4ความคิดเห็น