คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9
“แพรวฝาใบหย่าไปับพี่พริแล้ว พี่อิัารมันเรียบร้อยแล้วใ่ไหมะ”
“ใระหย่าับเธอ” น้ำเสียอเาทำให้เธอหันวับไปมอ ไม่รู้ทำไมะอยู่่อหน้าเา หัวใึเ็บแปลบนั เธอพยายามรวบรวมวามล้าที่ะไม่เ็บปวไปับเาอี
“พี่อิอยาหย่าับแพรวไม่ใ่เหรอะ แพรวไม่อยาบัับิใใร แพรวืนอิสรภาพให้พี่แล้วไ” เธอไม่อยามอสบาเา ลัวใอ่อนเพราะเยรัเามามายนาไหนเธอรู้ี
“พี่ยัไม่ไ้เ็น และไม่ไ้พูว่าะหย่า้วย”
“พี่อิวระทำให้เรียบร้อยนะะ”
“ไปอยู่ที่โน่น มีผู้ายมาอบเยอะ เนื้อหอมเียวนะ ทำไมไม่บอไปละว่าเธอมีผัวแล้ว”
“พี่อิ!” เธอมอเา เม้มปาแน่น
“พี่อิไม่ใ่” แพรวพรรพูเสียสั่น เารัเียเธอะายไป ไม่อยาแะ้อ ไม่อยาเ้าใล้
“แบบไหนถึเรียว่าใ่ล่ะ”
“อย่ายุ่ับแพรวเลย แพรวเ้าใว่าทำให้พี่้ออึอัในาไหนที่้อแ่านับแพรว แพรวะไม่รบวนอะไรพี่อี ถ้าเยทำให้รู้สึไม่ี แพรว็อโทษ้วยแล้วัน” เธอถอยหนีเมื่อเาเินเ้ามาหา ในยามนี้เธอหันรีหันวา เพื่อหาทาออไปาห้อนี้
“พี่ไม่อบเป็นพ่อหม้ายเมียทิ้”
เหลือเื่อ!
เธอลอาไปมาับเหุผลอเา
“ั้นพี่บอว่าพี่ทิ้แพรว็ไ้่ะ แพรวไม่ถือหรอ”
“พูแบบนั้นเหมือนหน้าัวเมีย” เาพูเสียเรียบ่อนะหัวเราะ
“แล้วพี่อิะเอายัไล่ะะ”
“ไม่เอายัไ ิถึเมีย ั้หลายเือนว่าะเอหน้า” เาออามหาเธอแทบพลิแผ่นิน แ่พฤทธิ์ัวาเาเอาไว้ทุทา หมอนั่นรอบั แ่เา็ไม่ยอมแพ้ นรู้ว่าเธอหนีไปอยู่ที่ไร่อลุับป้า
“เหรอะ” น้ำาอเธอแทบไหล เาไม่เยามหาเธอเลย ะิถึไ้อย่าไรัน ใรเื่อเา็ลอลูเป็นแมวแล้วล่ะ
“เห็นหน้าแล้ว็ปล่อยแพรวลับบ้านเถอะ่ะ”
“เรื่ออะไระปล่อย” เาพูยียวน เธอมอเาาปริบ ๆ ไม่รู้ทำไมเลียสายาและท่าทาแบบนี้อเานั
“แพรวะลับบ้าน” เธอเินหนีไปที่ประู่อนะรีร้อเสียหล เาอุ้มเธอลอยหวือไปที่เีย่อนะเธอลบนเีย
“พี่อโทษอย่าทิ้พี่ไปเลยนะ” เาอเธอแนบอ อหอมระรัวลมหายใหอบสะท้าน เธอัวแ็ทื่อ ะพริบาปริบ ๆ ่อนะเิหน้าึ้น
“อย่ามายุ่ับแพรว” เธอรีร้อ ทุบีเา
“แพรว ๆ พี่อโทษ”
“ทิ้แพรวไว้ทำไม ทิ้แพรวเอาไว้นเียว ิว่าแพรวเลวร้ายนานั้น็อย่ามายุ่ับแพรว” เธอรัวำปั้นใส่เา ร้อไห้ออมาไม่าสาย ่อนะสะอื้นิมือับไหล่ว้า
“ฮื่อ ๆ ฮื่อ ๆ”
“พี่อโทษ”
“อย่ามายุ่ับแพรวอี เราาันแล้ว พี่อยาหย่าับแพรวเอ”
“พี่ไม่หย่า ไม่เยพู ิเอเออเอ”
“ะรั้ันไปทำไม มีแ่ะเ็บ แพรวะัใาพี่ให้ไ้” เธอร้อไห้สะอื้นหนัึ้น รัมา็เสียใมา
“ไม่ให้ัใ ไม่ให้ผู้ายนอื่นมาีบ้วย” เาึเธอไปอ แพรวพรริ้นหนีิ่วน เายิ่อรัแน่นึ้น
“แพรวไม่อยาเห็นหน้าพี่อี ไปไล ๆ” เธอไล่เาเสียสั่น ๆ อิทำัวไม่ถู เาลัวเธอโรธเลยถอยออมา่อน แพรวพรรผวาไปที่ประูแ่เาล็อเอาไว้แน่นหนา โวยวายอยู่นาน นเหนื่อยเา็ไม่มาเปิให้ นเธอเผลอหลับไป มารู้ัวอีทีอนร่าแ็แรมาทาบทับ
เธอรู้สึเหมือนรึ่หลับรึ่ื่น ร่าายถูล็อเอาไว้อย่าแน่นหนา ายแ็แรบลึเ้าหา เธอเบี่ยหน้าหลบแ่ไม่พ้นริมฝีปาร้อน ๆ
“พี่เอ” เาระิบบอ แ่ไม่ไ้รอฟัว่าเธอะอบอะไร ริมฝีปาร้อน็ทาบทับลมาอี
แพรวพรรรู้สึว่าัวเอรึ่หลับรึ่ื่น สมอมึนเบลอไปหม อาเพราะร่าายอเธออ่อนล้าล้ายำลัะป่วย
สัมผัสอเาอ่อนโยน ปาหนาพรมูบไปทั่วเรือนร่า เธอสะท้านยามเาแะ้อสัมผัส ายบาร้อนผ่าว ปาสวยหอบสะท้านเมื่อใบหน้าอเาเลื่อน่ำลไปยัเนินเนื้อสาว
เส้นไหมอ่อนนุ่มถูปาร้อนูึรุนแร เธอรับรู้ไ้ถึอารม์ร้อนระอุอเา ลมหายใฟืฟาทำเธอหัวหมุน เวลานี้ไ้แ่ร้อราไม่เป็นภาษา
นิ้วอเาสอแทรเ้ามาในอายแสนับแบ เธอสะุ้รับอย่าวาบหวามระนเ็บแปลบ วามับึเ้าู่โมลีบุหลาบสาว
“ู่...” เธอำไ้ว่าไ้ยินเสียนี้าเา ล้ายปลอบโยน ล้ายประเล้าประโลม เนื้อายอเธอสั่นระริยามเาฝัายเ้ามาหลอมรวมเป็นหนึ่
“อ๊า...” เสียราสั่นพร่า ร้อระเส่าละเล้าับเสียเนื้อายที่สอประสานเ้าหาแนบิ เธอพยายามปรือามอแ่สมอหนัอึ้ มือหนาที่ประสานลมาให้วามอบอุ่นในะเียวัน็รึเธอเอาไว้บนเียนอนว้า
เธอไ้ยินเสียเียลั่น ะเาโยัหวะรุนแรึ้น สะโพสอบระแทเ้าหานร่าเธอสั่นระริ ยามเนื้อายเสียสีันและันให้วามรู้สึเสียว่านับใ
นในายอเธอลุู่้วยวามระสัน ปาอเาูเลียอยู่รปทุมถันนาเหมาะมือ เธอรู้สึถึยอถันที่สั่นระริื่นเร่าอย่ารุนแร เนื้อายที่แนบิเบียอัเ้าหารัวเร็วแทบนับัหวะไม่ถู
แล้วทุอย่า็แพร่าาวโพลน เธอรู้สึถึสายรุ้เส้นสวยที่มาพร้อมับวามมืมิ่อนที่ะไม่รู้สึัวอี
ความคิดเห็น