ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทห้า - 1
บทห้า
ปลายเือนธันวามหิมะหนั แรอลรีนใ้ีวิอย่าเรียบ่ายภายในฤหาสน์ร่วมับสวามีที่บอว่าสภาพอาาศไม่เอื้ออำนวย่อารทำาน ันั้นเาึหยุานมาอยู่เป็นเพื่อนเธอลอวันหยุยาว
ทั่วทั้ฤหาสน์และในเมือามำบอเล่าอเลออลำลัถูแ่อย่าามให้เ้าับานเทศาลที่ำลัะมาถึ พูถึานเทศาลนอเหนือาารทาน้าวบนโ๊ะอาหารร่วมับเื้อพระวศ์นอื่นเธอ็ไม่เห็นภาพอะไรอีเลย
แรอลรีนเยหน้าึ้นมอหิมะที่หนัไม่หยุลอสัปาห์ ่อนะัสินใเียนหมายบอเส็พ่อว่านะไม่ลับไปหา่วปลายปี น่าแปลใเหลือเินที่เ้าหิผู้ถูทอทิ้อย่าเธอไ้รับวามสนใาเส็พ่
ทั้ที่ปิแล้ว เธอ็เป็นเพียเ้าหิแรอลรีนผู้ไร้ัวน
อาะเป็นเพราะว่าสวามีอเธอือยุผู้ทรอิทธิพล้านเศรษิ วามร่ำรวยอเา
“นในรอบรัวอุไม่อยู่ร่วมลอใน่วปลายปีั้นเหรอะ” แรอลรีนถามออมาะที่เลออลำลัใ้ผ้าเ็เรือนผมที่เปียุ่มหลัสระผมอเธอให้อยู่
ว่าันามวามริ แรอลรีนยัไม่เยเห็นหน้าพ่อและแม่อสวามีเลย้วย้ำนับั้แ่แ่านันมาเือบะหนึ่ปี ภายในฤหาสน์หลันี้ผู้อาศัยนอเหนือานอเา็มีเพียแ่เธอับเา
เยไ้ยินมาบ้าว่ายุและัเสน่อนพ่อแม่อเาาไปั้แ่ที่เลออลยัเป็นแ่เ็น้อย ูเหมือนว่าอาะเป็นเรื่อริ
เลออลยยิ้มบา ่อนะพูเสียเรียบเย “ปิแล้วะมีลูพี่ลูน้อ มาอยู่ร่วมลอ้วย แ่บัเอิว่าเธอพึ่แ่านไปเมื่อลาปีผม็เลยถูทิ้ หาแ่อนนี้ผม็มีแรอลรีนอยู่้วยแล้ว....”
“ไม่เหาแม้แ่นิเียว”
านั้นเาหอมแ้มเธอ เป็นรั้แรที่แรอลรีนรู้สึว่าัวเอมีวามหมาย่อใรสัน ั่วะวาอเธอหม่นหมอลยามเมื่อนึถึว่าัวเอพึ่ปิเสธำเิอเส็พ่อโยไม่ไ้ถามวามเห็นาเา่อน
“เส็พ่อ—พระราาอีธานพึ่ส่ำเิวนเราไปร่วมท่านมื้อ่ำใน่วเทศาล แ่ว่าเราพึ่ปิเสธไป...ิว่าหิมะไม่หยุใน่วสอสามวันนี้แน่ ารเินทาใน่วหิมะหนั่อน้าอันราย”
เลออลพยัหน้าระบายยิ้มื่อๆ อเาออมา “ผมอยาอยู่ลอับแรอลรีนแ่สอนอยู่แล้ว”
นับั้แ่แ่านันมามือไม้อเาไม่เยอยู่นิ่ แรอลรีนมอมือที่เริ่มสอเ้ามาในเรือนผมอเธอและใบหน้าที่เริ่มุไร้ับลำออเธอ้วยวามเยิน
สุท้ายอนนี้เธอ็มีเพียแ่เา แรอลรีนัปาเริ่มระหนัไ้ว่าัว เอวระใีับเามาอีหน่อย ใน่วปลายปีอันเป็นเวลาอรอบรัว ในอนนี้เธอมีเพียแ่เาเท่านั้น
และเา็มีเพียแ่เธอ
หลัานั้นเพียไม่นานแรอลรีนถูวาลบนเียว้า ายระโปรถูเลิึ้นสูว่ารั้ไหน นัยน์าอเธอมอร่าำยำอสวามีที่ระุมเสื้อถูปลออพร้อมับเสื้อเิ้ที่ถูสลัทิ้ออไป
“แรอลรีน...”
หาถามว่าเราสอนทำิรรมระหว่าู่รับ่อยแ่ไหน อบไ้แ่ว่าทุรั้ที่เามีโอาสและเวลาอันเหมาะสม แรอลรีนไม่เยั่อวาม้อารอเา
เธอไม่ใ่นไร้สาระ หรือผู้หิที่มัวแ่อิออทั้ที่ล้าวเินออมาและแ่านับเาไปแล้ว
มันเป็นเรื่อธรรมาที่เิึ้น ในเมื่อมนุษย์มีวาม้อารไ้ลอเวลา
เรียวแนอเธอยึ้นอเาเอาไว้ท่ามลาวามแปลใอเลออล ั่ววินาทีนั้นแรอลรีนพลิัวึ้นร่อมร่าอเาในะที่วาทั้สออเาเบิว้าึ้นมา
“เป็นอะไร” ใบหน้าอเาแเรื่อึ้นมา แ่ถึอย่านั้นมืออันแสนอุ่นอเายัวาทาบลบน้าแ้มอเธอ พลาเอ่ยถามเสียนุ่ม “หือ เป็นอะไรไปรับ”
อย่าไร็ามเธอไม่ไ้อบำถามนั้น แรอลรีนวามือลบนแผอว้าอันแ็แร่อเา ั่วะที่วาอเลออลสั่นไหว้วยวามประมาท เธอยยิ้ม
“เลออล..”
่อนะเป็นฝ่ายูบเา้วยนเอ...
http://www.mebmarket.com/index.php? action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjA0NTk3OCI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjIxMDAyMTt9
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น