ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 3 เรื่องบังเอิญ (1)
บทที่ 3
เรื่องบังเอิญ
คุณอนงค์ทอดสายตามองอิษวัตและรินรดาจากหน้าต่างห้องนอนด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น
ก่อนจะหวนคิดเรื่องที่ได้คุยกับรินรดาตามลำพังในค่ำคืนหนึ่ง
“รินมานั่งนี่” คุณอนงค์คลี่ยิ้มพร้อมตบฝ่ามือลงบนเตียงเบาๆ
รินรดายิ้มตอบหากแต่เป็นรอยยิ้มที่มีร่องรอยของความกังวลใจแผ่ซ่านอยู่
“คุณแม่เรียกรินมาพบมีอะไรหรือเปล่าคะ” รินรดาถามเสียงเบาพร้อมลอบกลืนน้ำลาย
“รินรู้ใช่ไหมว่าแม่รักรินเหมือนลูกแท้ๆ”
นางเอื้อมมือไปกุมมือบาง ทันทีที่อีกฝ่ายนั่งลงข้างกันบนเตียงนอน
รินรดาพยักหน้ารับรู้ เธอรู้อยู่เต็มอกว่าคุณแม่รักและเมตตาเธอจากใจจริงเวลาสิบปีที่ผ่านมาเป็นเครื่องพิสูจน์ให้ได้เห็น
“รินก็รักคุณแม่ค่ะ” รินรดาสวมกอดมารดาหลวมๆ
แม้ในตอนที่สูญเสียมารดาแท้ๆ จะอายุเพียงสิบห้าปี แต่เธอก็จำคำพูดของแม่ได้ขึ้นใจ
ก่อนที่แม่จะจากไปด้วยโรคร้ายแม่กำชับให้เธอสำนึกในบุญคุณและตอบแทนความรักความเมตตาที่ท่านมีให้
“รินโกรธแม่หรือเปล่า”
นางลูบศีรษะทุยเบาๆ กลัวเหลือเกินว่าลูกสาวจะไม่เข้าใจแล้วโกรธนางตามลูกชายไปอีกคน
“ไม่ค่ะ รินไม่โกรธคุณแม่เลย”
รินรดาตอบตามจริง
“ทั้งที่แม่ไม่เห็นด้วยและกีดกันความรักของลูกกับพี่อิษ...”
ใบหน้าของผู้สูงวัยเต็มไปด้วยความกังวล
“รินรู้… รินรู้ว่าทุกเรื่องที่คุณแม่ตัดสินใจเพราะคุณแม่รักและหวังดีต่อเรา”
เธอช้อนตามองมารดา
“เสียใจมากไหมลูก” นางจ้องตาบุตรสาว
“…”
“รินตอบแม่มาตามตรงนะ”
“ริน...” รินรดาหลุบตาลงต่ำพูดไม่ออกมาเสียดื้อๆ
เธอไม่อยากโกหกคนที่รักแต่หากจะให้บอกความจริงก็กลัวคุณอนงค์เสียใจ และเหมือนท่านจะอ่านใจเธอออกเมื่อเสียงทอดถอนใจดังขึ้น
“แม่ขอโทษที่ทำให้รินเสียใจ
แต่สักวันหนึ่งรินจะเข้าใจเหตุผลของแม่ และแม่ขอให้ลูกทั้งสองเป็นพี่น้องดูแลกันอย่างนี้ตลอดไปจะได้ไหม”
น้ำเสียงอ่อนโยนและสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาทำให้รินรดาไม่อาจปฏิเสธได้
-------------------------------------------------------------------
ขออนุญาตฝาก E-Book ด้วยนะคะ
![]() |
|
E-book ราคา 98บ.
![]() |
|
ความคิดเห็น