คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 07 | you melted me like a softserve
07
“ยัวอแวโมไฟไม่หายเลยอะ”
“...”
“แ่ิไม่อออีแหละว่าะเอาไปวารไหน สสัย้อเลิมาเินอิเียสัพัให่ๆ เบื่อวามอมัน้อมีแ่ไม่มีที่สำหรับเธออีแล้ว”
“...”
เ้าอเรือนผมสีสวยที่เินล้วระเป๋าาเรับหน้าที่ลาถุอปปิล้อเลื่อนมอามแผ่นหลับาๆ อมนุษย์เยลลีที่แน้าวาอุ้มบลัวฮัยัวให่เือบเท่าัวและุยนเียวไม่หยุ ะว่าไปแล้วเมาบานาไม่ใ่ถิ่นอเาหรอ ร้อยวันพันปีแทบไม่เยเียมาแถวลาระบัหรือบานาเลยถ้าไม่มีธุระอะไร เพราะมัน่อน้าะ (โร) ไลาำแหน่ที่พัอาศัยหรือร้าน
“หอมปะ?”
“อืม หอม”
เพียแ่ว่า่วนี้เทียวไปเทียวมาบ่อย
เหุผล็เพราะบุลที่ำลัยืนเลือเทียนหอมนี่แหละ
“เอาลิ่นไหนีน้ออ หอมไปหมเลย”
“อบเทียนหอมเหรอ”
“รับ อบเพราะมันผ่อนลายี ปิใ้อโ มาโลน”
นฟัพยัหน้าหึหั ไม่อยาแม้แ่ะเอ่ยัสััหวะเวลาริมฝีปาหยัสวยำลัยับเื้อยแ้ว มอแล้วผ่อนลายล้ายับเวลาที่เาหยุสายาเอาไว้ับยอใบที่พลิ้วไหวามสายลมเอื่อยๆ หรือระลอลื่นที่่อยๆ ัเ้าายฝั่
ริมฝีปาที่สสัยเสมอ
ว่าไม่เมื่อยบ้าหรือไเวลาพูไปเรื่อย
ลายเป็นุผ่อนลายสายาไปแล้ว
“แบบ aroma diffuser ผม็อบ อบให้มีลิ่นหอมๆ เวลานอน”
“แ่พวเทียนุ้อเลือหน่อยนะ”
“หืม?”
“เทียนหอมส่วนให่ะมีส่วนผสมอปิโรเลียมแว์ที่เรียว่า paraffin มีานวิัยเปิเผยว่าารเผาไหม้อเทียนที่ทำา paraffin wax ะปล่อยวันที่เป็นสารพิษเพิ่มวามเสี่ย่อารเป็นมะเร็ เาแนะนำว่าวรหลีเลี่ยารุในห้อที่อาาศถ่ายเทไม่สะวอย่าห้อน้ำหรือห้อนอนที่ไม่โปร่ เพราะมีโอาสที่เราะสูมเอาวันพิษเ้าไป”
“...”
“เทียนหอมาไถั่วเหลือ็เป็นอีทาเลือที่ีนะ ถ้าุอบ”
“ุเหมือนห้อสมุเลื่อนที่เลย”
เ้มอเ้าไปในวาลมๆ อนที่อนแรทำหน้าใเหมือนะร้อไห้ที่ไ้ยิน่อนที่ะ่อยๆ เปลี่ยนเป็นอมยิ้มอย่าน่ารัเมื่อไ้ฟันบ เล่นเอาเาไปไม่เป็นว่าวระพูอะไร่อ
ละสายาไม่ไ้ะ้วย
เหมือนโนสะิ้วยรอยยิ้มเิมนี่เลย
“ริๆๆ นะ ุูรอบรู้ไปหมทุเรื่ออะ”
“...”
“เท่ั”
และเพราะิว่าารยืนเยๆ ให้ทอยมและมอัน้วยสายาแบบนี้่อไปเรื่อยๆ ะไม่ี่อหัวใ เาเลยระแอมเบาๆ เพื่อืนวามมั่นใให้ัวเอและพยัพเยิหน้าไปที่เลฟ์วาเทียนหอมหลาหลายสีเป็นเิบอว่าไม่สนใเทียนหอมอุแล้วหรือไ
ทอยส่ายหน้า
“ไม่เอาแล้ว”
“ไม่ไ้ห้าม”
“ผมลัวอ่า ทำไมไม่เยไ้ยิน้อมูลอะไรพวนี้มา่อนนะ”
เ้ที่เพิ่ระหนัไ้ว่าพัหลัมานี้ัวเอเอ่ยประโยยาวๆ บ่อย เผลอๆ อาเป็นไอาล็อที่ยาวที่สุในีวิที่เยใ้สนทนาับใรเ้าไปทุทีออมอนที่พลิอ่านส่วนประอบเทียนหอมและพบว่ามีส่วนผสมหลัๆ เป็น paraffin wax อย่านึสสาร ะบอว่ามันไม่ไ้อันรายแบบสุโ่็ไม่ทันแล้ว
อือ
ไม่ทันแล้ว
เพราะทอยหอบเอาบรราเทียนหอมหลาหลายลิ่นที่หย่อนลในถุล้อลาวาลับืนที่เิมนหม ไม่เหลือเลยสัอันเียว ไอ้ที่ว่าหอมโรๆ อบมาๆ ็วาืนเรียบ ไม่วายยนิ้วเยี่ยมๆ ับัวเอ่อนหันมาพยัหน้า
“ไปันเหอะ”
“แล้วเทีย ...”
“เออหน่าุ ไม่เอาแล่ว!”
ทอยส่ายหัวหวือในอนที่เอ่ยำว่า ‘ไม่เอาแล่ว’ ้วยน้ำเสียแสนะน่ารั แนวายัโอบน้อบลัวฮัยัวให่เบ้ ส่วนแน้ายล้อไว้ที่แนเ้แล้วออแรลาให้เินไปยัโนอื่น้วยัน เป็นารระทำเยัวที่เ้าัวไม่ทันสัเเลยว่ามันสร้าวามใปนประหม่าให้นไม่สันทัารสินิพเลยแบบเ้
“ผมว่าผมหิว แพนเ้้าวโอ๊เมื่อเ้าน่าะย่อยหมแล้ว”
“...”
“เราไปหาออร่อยๆ ทานันที่ร้านอาหารอิเียีปะุ ผมโรอบสลัแลมอนรมวันับมีทบอลออิเียมาๆ มาเินอปปิี่รอบ็แวะทานลอเลย หรือว่าุอยาทานอะไรอย่าอื่น เสนอไ้นะ”
“ามใุ” นโนวอบะุะั
“มันะยาน่ะี~”
“ทานทีุ่อยาทาน ผมทานไ้หม”
“เลือยาอีแฮะ ในึผมอยาินสลัแลมอนรมวันอิเีย ในึอยาินเอะบิบิมบับ อีใ็ิถึหมึย่าที่ลานัสุวรรภูมิ หลายใมาเลย บ้าบอ ... ะว่าไปโเอ็นับเท็นโ็น่าสนในะุ ･ｰ･”
“...”
“นอา็อโแลมิน์แล้วผม็ยัเป็นทาสรัแลมอน้วย!”
ทอยป้อปาระิบ้วยท่าทาุน
ว่าบ็หัวเราะิัับัวเอ
เออ
เ้ไม่เ็พฤิรรม
แ่เามอว่าน่ารัี
“เราไปเินันมั้ยุ”
“หืม?”
“ลานั~ ไปถึลาเปิพอีอะ หมึย่าเาอร่อยริๆๆ”
“โอ—”
แล้วนที่่อน้าหวัวและไม่่อยะเยินับารเี่ยวแนใรนอาแม่และยาย็ยอมให้อีฝ่ายลาเินไปถึแเียร์แบบๆ อย่าว่าแ่นอื่นเลย นาเพื่อนสนิทแท้ๆ ยัไม่เยแะเนื้อ้อัวันสัเท่าไหร่ มาสุแ่ฝืนแบพวมันเวลาเมาหัวทิ่มินนั่นแหละ มาเินเี่ยวแนโอบไหล่นี่ไม่เยทำหรอ .. แ่น่าแปลที่แม้ะทำัวไม่่อยถูแ่เาอยระับท่อนแนที่เล็ว่าันลอเวลา
และมันแปล
“ุ!”
“หืม?”
แปลที่เหมือนมีแผ่นินไหวเิลาใเา
“ลเนอะ?”
“รับ”
เ้อบรับนที่ผละวแนออไป่ายเินเสียเรียบ ิเอาไว้ว่าะมอไปทาอื่นเพื่อลายอารม์ปั่นป่วนในใแ่สุท้ายแล้ว็ยัเลื่อนสายาลับมาที่เ่า .. ลับมาที่ใรบานที่แ่ัวสบายๆ อย่าเสื้อเิ้โอเวอร์ไส์สีเียวมิน์ับาเาสั้นสีาวและ Dior B24 Runtek sneaker สีเทาาวที่่วยเสริมให้เรียวาเล็อบุลที่ผิวาวเหมือนไม่เยโนแทำร้ายนั่นยาวเหมือนนายแบบ
ยิ่ัวสูเป็นทุนเิมอยู่แล้ว้วย
ไม่แปลใเลย ..
เินผ่านใร ใรๆ ็เหลียวมอ
“เรียบร้อยยยย เินันแป๊บเียวหมไปห้าพันแป”
“not surprised.”
“แ”
“็หยิบไม่หยุไ”
“เอาเหอะๆ ผมไ้เหรียมา เี๋ยวเลี้ยอฟ์เสิร์ฟ”
ใรบานที่ไม่ไ้ื้ออะไรมอฝ่ามือาวๆ แบโว์เหรียเินทอน่อนะว้าเอา้าวอทั้หมมาถือแทน เ้ยัิ้วใส่นัวบาที่ยืนมออย่าเรใ่อนพยัพเยินำุสายาไปยัเาน์เอร์แลเหรีย ใ้เวลาไม่นานทาสรัไอศรีม็วิ่ิวลับมาหาเาพร้อมับโทเน IKEA food สอเหรีย
ท่าทาุนนอยิ้มไม่ไหว
น่ารัไปหม
“ผมเอ”
“ะรอมั้ย”
“โหยุ! ทำไมพูาสบประมาทันัเลยแฮะ”
เ้ส่ายหัวให้นที่หันมาทำหน้ายุ่ใส่ ออะทุลัทุเลหน่อยๆ เพราะอาสามันสอโนามประสานอบเล่นนไปเรื่อย สุท้าย็มายืนบ่นมุบมิบว่าไม่น่าหาทำเลย วรสั่เป็นรสโยเิร์มูสลี่ที่มีพี่พนัานให้แ่แร เพราะมันะไ้ไม่เลอะเทอะแบบนี้ยัไล่ะ
“ไหลแล้ว”
“ทำไมอน้อเาสวยว่าอผมอีวะ”
“บ่อยนเทิร์นโปร”
“อะไรเนี่ยยย” ทอยำับำพูำาที่่าัันับใบหน้านิ่ๆ ะเหลือเิน ไหนๆ อฟ์เสิร์ฟถั่วเหลือที่อร่อยิบหายแ่ละลายไวเป็นบ้า็หยย้อยเลอะเทอะามมือเาหมแล้ว ยืนป้อนใส่ปาันไปเลยเนี่ยแหละะไ้บ ให้มันเลอะแ่สอมือพอ
เี๋ยว่อยไปล้าอนินเสร็
“อร่อยเนอะ”
“อืม ็อร่อยว่ายาสีฟัน”
“อีแล้วนะ เป็นอะไรับ็อฯ มิน์ผมมา—”
แผนยืนป้อนเม้มริมฝีปาเป็นเส้นรยามใรบานโน้มัวลมาับอฟ์เสิร์ฟในมือเาโยที่ายัสบัน มันะมีอำนาร้ายาสมำล่ำลือรินั่นแหละ เมหมอลุ่มนั้นในวาเ้น่ะ
พอมอใล้ๆ แล้วเสียหลัลอเลย
“หึ”
“เอ่อ .. อโทษ”
โนำอีนไ้
เพราะันไปับเอารวยอเาะนี่
หายไปหมแล้วสิสั
“เลอะหมแล้ว”
ทอยำรวยอฟ์เสิร์ฟที่ใล้หมาปริบๆ เมื่อเ้ส่มือมาเ็มุมปา
ทำไมใเ้นับเพื่อนวะ
ับไอ้นะนายและอะอม็ไม่เห็นเยเป็นเลย ..
บ้าบอ
“ระ รีบินให้หมสิุ มือผมเหนียวหมแล้ว”
“อบุรับ”
เ้ับรวยอฟ์เสิร์ฟรสถั่วเหลือส่วนที่เหลือาโนทอยัเ้าปา ุรอยยิ้มพร้อมำอบุที่ไม่้ออาศัยารยายวามใๆ ว่าเาหมายถึารที่อีนยืนป้อนันโยยอมมือเหนียวฝ่ายเียว ทอยแทะเล็มอฟ์เสิร์ฟที่ไหลย้อยถึ้อมือพร้อมพวแ้มแๆ ในัหวะที่เ้เอ่ยถามเสียนุ่ม
“แล้วพวเยลลีแบบัๆ ไม่สนใเหรอ ไม่อบ?”
“I don’ t have a sweet tooth.”
“is that why you always avoid simple carbs?”
“stuff like that.”
“นึว่าลัว poo-poo ไม่ออ”
“เนี่ย ุอบแล้ผมอะ!”
ทอยแหวเสียเป็นแมวเ็
ยัะอุส่าห์ำไ้อีแน่ะ!
แสว่าั้ใฟัเาุยับเ้าหนูมาร์ินัๆ เลย
นที่พยายามทำหน้าโหเหมือนโรธใรมาแ่ไม่ไ้น่าลัวเลยสันิโยหลบบลัวฮัยที่เ้ใ้ีลเบาๆ ที่หัวเหมือนหยอล้อัน ยัรวยส่วนสุท้ายเ้าปา แลบลิ้นใส่มนุษย์หน้านิ่ที่ี้แล้เป็นบ้า่อนวิ่ิวเพื่อหายไปล้ามือ
เลยไม่ทันไ้เห็นว่ามนุษย์หน้านิ่ยิ้มว้าแ่ไหน
﹆
“ผมเยทำ DNA test”
“ที่เอาสำลีถูๆ ระพุ้แ้มเ็บัวอย่าส่รวแลป่าประเทศ?”
“่าย~ ที่นี้ผมเลยรู้ัร่าายอัวเอลึถึระับีเอ็นเอว่าไว่ออะไรบ้า หลัๆ แ่อยารู้พว dietary sensitivity ับ nutrition แหละ ะไ้เลือว่าวรเน้นทานอาหารประเภทไหน หลีเลี่ยอะไรและร่าาย้อารสารอาหารนิไหนมาเป็นพิเศษบ้า เรีย่ายๆ ว่าเพื่อวาแผนสุภาพในระยะยาวให้ห่าโรามที่ีเอ็นเอบ่ี้แหละรับ ที่ริผมไม่ไ้เป็นนเรื่อมาเรื่ออาหารารินหรอ แ่เลือเยอะหน่อย”
“ฟัมีเหุผล”
“รวทีเียวือรู้ละเอียมาๆ อะ แ่ที่ผมอบมาือมันบอ ancestry composition [1] แบบ่อน้าละเอียเลยว่าในัวผมมีส่วนผสมอเื้อาิอะไรบ้า ไม่เื่อ็้อเื่อว่าผมมีเื้อาิยูโรเปียนถึยี่สิบว่าเปอร์เ็น์เลยนะเว้ย! แ่ไม่รู้ว่าไ้มาาบรรพบุรุษฝั่ไหน”
“...”
“สสัยว่าเป็นุทวอุทวอุทว ผมอาะเป็นผลผลิอยีนส่วนหาๆ แล้ว็ไ้ เพราะหน้าไม่เห็นออไปทาฝรั่เลยอะ ไปีนน็ว่าหน้าเหมือนนีน ไปเาหลีเอนพูี่ปุ่นใส่ ไปี่ปุ่น็โนทัว่าเป็นนเาหลี บอใรว่านไทย็ไ้หวันเหรออี ”
“...”
“เป็นทุอย่าในสายานอื่น ยเว้นเป็นนไทย”
เ้ลอบยิ้มเมื่อ้นพบวามริว่าทอยพูไ้แบบน้ำไหลไฟับ
พูเป็น่อยหอยเลย
เอนอยมาะ้วย
นบาทีเาอยายื่นมือไปบีบปา
ไม่ใ่เพราะรำา
“แ่ผมไม่่อยแปลใเท่าไหร่หรอ เพราะาผลีเอ็นเอผมไ้เื้อาิอีส์เอเียนมาั้เือบห้าสิบเปอร์เ็น์เลย ทั้ๆ ที่เ้าใว่า้นระูลทั้สอฝั่อพ่อับแม่เป็นไทยแท้ๆ มาลอ มหัศรรย์ีเหมือนันเนอะุ”
“อืม มหัศรรย์มา”
มันเี้ยว
เหมือนันที่เาฟัไ้เป็นวรรเป็นเวร
ไม่เยเบื่อที่ะฟั ..
ทั้ๆ ที่ปิี้รำา
อาเพราะเป็นทอย้วยล่ะมั้
“อผมย่าไม่้อแห้มานะรับ ราน้ำิ้มไปเลย”
“ไ้้า แล้วพ่อหนุ่มาฟ้านั่นล่ะ”
“ุ~ อบแห้ๆ หรือว่าไม่แห้”
“ผมเอาแบบนนี้รับ แ่น้ำิ้มไม่้อราเยอะมา”
“ไ้เลย้า ป้าไม่ิว่าะพูภาษาไทยล่อนานี้นะเนี่ย หน้าฝรั่เียว”
“รับ”
ทอยหัวเราะแหะๆ ใสุ่ป้าเ้าอร้านหมึย่าที่พลิหมึบนเาถ่านอย่าล่อแล่ว เหลียวหลัไปสบับนัยน์าสีฟ้าๆ อมนุษย์หน้าเียวที่ยืน้อนัน้านหลัและเมื่อี้ี้หัวเาบอป้า เ้ับบ่าทอย ออแรันเบาๆ ให้เินเบี่ยไปหลบริมร้านนินึ เพราะ้าหลัมีลู้า่อิวเลือหมึันอีเพียบ
พวเาวาร์ปาเมาฯมาเินลานัสุวรรภูมิ้วยเวลาเพียน้อยนิ เพราะริๆ ็ไม่ไ้ไลันสัเท่าไหร่ ทอยนั่โม้เป็น่อยหอยมาลอทาเลยว่ามีอะไรอร่อยบ้า ทำอย่าับว่าัวเอวอสบอร์นอินลาระบั ทั้ที่ริๆ มีโอาสแวะเวียนมาแ่เวลาับรถลับอนโผ่านทาแยสุสมานเท่านั้นเอ
นที่รัหมึย่าเ้านี้มาๆ สูลิ่นเาถ่านหอมๆ ่อนอมยิ้ม
“ุป้าเาูใมาเลยทีุ่อบเป็นภาษาไทยแบบะาน”
“แรๆ ทุน็เป็นั้นแหละ”
“you are my age but you look cooler.”
“...”
“ผมพูริๆ นะ”
เ้มอลึเ้าไปในแววาใสแ๋วสีเหมือน็อโแลเ้ม้น 70% ที่ถูหลอมละลายลายเป็นเนื้อเียวันับเนยนเาวาว แพนาอนยาวที่เ้าับวาสอั้นทรสวย ถือวิสาสะลาสายาผ่านสันมูโ่เป็นธรรมาิที่รับับริมฝีปาอวบอิ่มสีอมมพูที่ไม่ไ้มาาลิปสิพอิบพอี นระทั่สุท้ายมาหยุแน่นิ่ที่ริมฝีปาที่เาไม่เยาเาเอไ้เลยว่าเ้าอมันะเอ่ยอะไรออมาอนไหนบ้า
เผลอมอทีไรเหมือนในภวั์ทุที
“ุเป็นนเ่มาริๆ นนึเลย เิและโที่สวิเอร์แลน์ ใ้ภาษาเยอรมันเป็นภาษาแม่ แถมยัุยฝรั่เศสับอัฤษไ้ล่อปร๋อ! แ่นั้นไม่พอ โมายัเรียนะที่้ออ่าน้อหมายเป็นภาษาไทยแบบเยอะโรๆ อี ทำไ้ยัไ ุรู้ปะว่าภาษาไทยิหนึ่ในอันับภาษาที่ไวยาร์ยามาที่สุในโล แ่ฝรั่แบบุทำไ้เย”
“ทอย”
“and you know what?”
“...”
“you are so clearly fluent in every languages you speak.”
“ปาเล็ๆ ุใส่ถ่านี่้อน พูมาริๆ เลย”
“เอ้าาาา! ่าันอีแล้ว!”
﹆
one of to do list in this year is done.
ารไ้นั่มอเรื่อบินใล้ๆ ามุมนี้
แทนที่มอลมาารนั้น
มอมันในมุมอนที่ไม่ไ้เี่ยวพันับมันอี่อไปแล้ว
“เ้”
“หืม?”
“วันหยุอาทิย์หน้าุมีแพลนทำไร?”
“ไปื้อ้นไม้ที่ลอห”
“อ่า แ่สวนเพิ่มเหรอ?”
“อืม สวนุยายที่บ้านนะ ที่ร้านไม่รู้ะเพิ่มรไหนแล้ว”
“ฮ่าๆๆ ีัเนอะ เป็นิรรมที่น่ารัี”
“ไป้วยมั้ย เี๋ยวมารับ”
“...”
“แ่ำไ้ว่าุมีบิน?”
“อือ”
“...”
“มีบิน อบัรละรบรอเวย์ไว้แล้ว้วย เสียายั : (”
ผิแผนาเิมไปนิหน่อย
เพราะไม่ไ้ิว่าะมาับเพื่อนนนี้เลย
แ่็นั่นแหละนะ
to do list
บาอย่า็ทำไ้
บาอย่า็ไม่ไ้
“ทำไมทำหน้าอ”
“แ่ิๆ ว่าไปเินเลือ้นไม้ับุน่าะสนุว่าอะ”
“ถ้าอยาไปะไปเมื่อไหร่็ไ้ ลอหใล้ๆ แ่นี้เอ”
“...”
“แ่บอ”
ทอยพยัหน้าหึหัในัหวะที่หันหน้าไปมอนที่นั่เหยียายาวๆ ทั้รอเท้าบนผืนห้า้าๆ ัน เาไม่เยิว่าหลายำพูแสนธรรมาอเ้ะ่อนวามหมายแฝอื่นใที่มาว่า literal meaning
แ่ไม่เ้าใเหมือนัน
ทอยไม่เ้าใ
“แ่บอ็ไปไ้ลอเลยเหรอ”
“อืม”
ไม่เ้าใเลย
บารั้ำว่า ‘อย่าลืมิน้าว’ อเ้
็เหมือนหมายวามว่าเป็นห่ว
เ่นเียวับ ‘แ่บอ’
ที่เหมือนมีวามหมายมาไปว่านั้น ..
“ลแล่ววว~”
“อะไรล?”
“ุไ ะเรียเมื่อไหร่็มาเหมือนินนี่๋าไ้ยัไ”
“ินนี่ไรนะ?”
“โอ๊ย~ ินนี่ ยัษ์ในะเียวิเศษน่ะ!”
ทอยปิปาำนที่รอบรู้ไปหมทุเรื่อบนโลนี้แ่ันมาย้อนถามเา้วยใบหน้าื่อบื้อิมึนๆ ที่มอแล้วโระน่ารัว่าินนี่อะไรนะ ะไม่รู้อะไรเลยนั่นแหละ เผลอๆ อาไม่เยเียูาร์ูนิสนีย์้วย้ำ
นแบบเาเยูาร์ูนหรือเปล่าีว่า
ทรเหมือนูแ่สารีแ่เ็
“ถ้าุมีแฟน แฟนุะเลียผมแย่ ว่าเมื่อไหร่็มาลุแ่ับผม”
“ทลอลุับุ่อนไ”
“เออออ แหมๆ มีแฟนแล้วะลืมผมมั้ยเนี่ย”
นฟัุรอยยิ้มบาๆ มอทอยที่นั่ส่ายาิ้มหมึย่าราน้ำิ้มรสเผ็แสบปาเ้าไปเี้ยวนแ้มุ่ย เนี่ยสินะ signs of falling for friend ที่าน์มันเยมาพล่ามให้ฟั ่าสวนมันไปลอแหละว่าไร้สาระบ้า เพ้อเ้อบ้า แ่พอมาิๆ แล้วไม่มีรไหนที่ะเอาลับไปแย้มันไ้เลยว่าไม่ริ ยิ่ที่บอว่าเรามัะใ้เวลาส่วนให่ับใรนนั้นหรือสบายใที่ะอยู่ใล้ๆ ันมันยิ่โรัเนเลยหรือเปล่า
ไม่มีเหุผลสำัอะไระพาัวเอมาอรถริมถนนเลียบสนามบินเพื่อนั่แปะบนพื้นห้าินหมึย่าที่ัวเอไม่เยโปรปราน แหนหน้ามอเรื่อบินลำแล้วลำเล่า take off และ landing รหน้า น่าแปลใรที่บาอย่ามันันไปแ่มัในสายานนอ ส่วนนเินวนในวามสัมพันธ์ยัพยายามหาำอบแ่ัวเออยู่เลยว่าแ่เพราะทอย ทำไมเาถึ้อยอมทำอะไรที่ไม่ใ่ัวนนานั้น
“no idea, I’ ve never been in a relationship.”
“...”
“ถามทำไม ไม่มีผมลัวะเหาเหรอ?”
“ถามเหมือนะรีบหนีไปมีแฟนแล้วอะ”
“ยัห่าไล”
“ทำห่าไล ทำไมไม่เลือๆ สันเล่า ผมไ้่าวว่าุฮอไม่เบาเลยนะ”
“ไปฟัใรเาบอมาอี”
“เยอะแยะ~”
เ้หันไปมอนที่เอ่ยำว่าเยอะแยะ้วยน้ำเสียน่ามันเี้ยว เาเาะหัวทอยเบาๆ เพราะทำปามุบมิบไม่เลิ วิวเรื่อบินที่นนับสิบแบล้อมาถ่ายไม่น่าสนใเท่านที่นั่เี้ยวหมึย่าไปบ่นไปว่าเมื่อยแ้มหรอ .. ทอยเป็นมนุษย์ที่แปล บาอย่าินเหมือนแมวม แ่หมึย่าร้านโปรสั่มายี่สิบไม้็ัารเรียบ
“ลอินโล่าร้านุแล้วลับมาินโล่าแบบปิไม่อร่อยเลย”
“อย่าอวยให้มาเลย”
“วามริ!” นที่ิบโล่าในแ้วทีละนิหันมาทำหน้าาริั
เพราะเสีย engines ที่ัมาอเรื่อบินทำให้ในบาัหวะบทสนทนาา่ว ท้อฟ้ายามเย็นที่ถูย้อมนเป็นสีส้มอมม่วปราเป็นพื้นหลัทำให้วิวารนี้เหมือนโปสเอร์สัใบที่ถูถ่ายโย่าภาพมืออาีพ มีเรื่อบินลำให่ๆ ำลัพุ่ทยานึ้นไปเป็นอ์ประอบหลั
“แล้ววันที่ไม่ไ้ลับบ้านุทาน้าวที่ไหน”
“พาิโอ้บ้า บาวันมาเินลานั ยันหน่อย็ทำทานเออะ”
“นเียวเหรอ?”
“อืมมม พัหลั็ไปไหนนเียวแหละุ”
“ไม่มีเพื่อนพัแถวนี้เลย?”
“ะมีใรว่ามาให้เวลาับผมนัหนาเล่าา”
ทอยหัวเราะลบเลื่อนรายละเอียปลีย่อย ไม่หวัว่าเ้ะมาเ้าใ้วยหรอว่าเาพาพิถึใรบานหรือเปล่า ้อยอมรับว่า่อนหน้ามัน็หว่าเว้แหละ เพราะเา็ไม่ไ้ว่ารับพี่ทิวลอ แ่พอทุอย่ามันบลล้ายับว่าโลทั้ใบมันว่าเปล่านน่าใหายในบาวัน
วามเยินับบาอย่าที่เยมีมันน่าลัว
เาไม่เยเล่าให้ใรฟัหรอว่าในบาวันเหนื่อยๆ าบินลับมาแล้วนอนมอเพานบนโฟาเป็นั่วโมโยไม่ยับร่าไปไหน ใรว่าานบริารเป็นาน่าย ะบออะไรให้ว่ามันไม่่าอะไรับสนามอารม์ หลายนอบัสินเอว่าลูเรือน่ะสบาย แ่มันือาน under pressure ่อน้ามีผล่อสภาพิใรๆ ไม่่ายเลยที่้อรอรับอารม์ร้อยแปอนอื่นในเวลาที่สภาพิใัวเออยู่ในสภาวะที่ำลัย่ำแย่เ่นัน
มันไม่เย่ายเลย
“มีำถาม แ่ผมไม่แน่ใว่าถามไ้หรือเปล่า”
“ฮ่าๆ ถามเหอะ อะไรที่ผมอบไ้ผมะอบ”
“are you desolate?”
“...”
มันเป็นำถามน่าสนใแ่้อใ้เวลาสัพัในารหาำอบ ทอยเร่ระบวนาระอนโยารมอาม Boeing 787 dreamliner ที่ำลัลระับลเพื่อเรียมพร้อมสำหรับาร landing อย่าปลอภัย เานึย้อนถึ่วเวลาหลัาลับมาาารทำานพ่วเที่ยว ่วเวลาที่่าน่าแยย้ายันลับไปเพื่อพัผ่อน ่วเวลาที่นั่เาะนิ้วลบนพวมาลัยเป็นัหวะามทำนอเพลในเพลย์ลิส์โปรระหว่าับรถาสนามบินลับอนโ ่วเวลาที่ถามอบัวเอเป็นสิบๆ รอบว่าะินอะไร ่วเวลาที่เปิห้อเ้าไปแล้วพบเพียวามเียบอยท่า
“อบุสำหรับำถามนะ”
“...”
“เหมือนผมไ้หาำอบให้ับสิ่ที่ลึๆ แล้วสสัยเหมือนัน”
“...”
“in a nutshell, it’ s quite fun but feels lonely sometimes.”
มันเป็นเวลาเียวันับที่เรื่อบินลำัล่าวเอาล้อแะรันเวย์ เสียัอเรื่อยน์ที่ยัไม่หยุทำานไม่อาลบเลื่อนวามัเนในถ้อยำที่อีฝ่ายเพิ่เอ่ยบอัน้วยน้ำเสียที่ไม่ไ้ัมาไปว่าเวลาพูันธรรมาเลย
หาถามว่าเาเ้าใำว่า ‘วามเหา’ มาเท่าไหร่ ไม่สามารถบรรยายออมาไ้เพราะเท่าที่ผ่านมาเาไม่เยเียเ้าใล้ับห้วอารม์ที่ใร่อใรล้วนเยมีประสบาร์ร่วม .. แ่มันีว่ามา วามร่าเริ วามสนุสนานที่ส่ผ่านแววาเป็นประายเหมือนเวลาที่ทอยวิ่ไปอเ้าบลัวฮัยไว้ในอ้อมแนแล้วะโนบอเาว่าอยารับน้อไปอยู่้วย หรือแม้แ่อนที่เราไม่ไุ้ยอะไรันทว่ามีรอยยิ้ม
มันีว่าแววาอนอบำถามมาเลย
“ลาระบัมีอะไรอร่อยอีนอาหมึย่า”
“เยอะแยะ ลาหัวะเ้็มีออร่อย สโปมาว่าอยาทานไร”
“ส้มำ”
“มีร้านไ่ย่าหนัรอบป้าแ้วรแยสุสมานไ ร้านโปรผม”
“โอเ เี๋ยววันหลัมาลอทาน”
“อร้อ ส้มำ้อินไลถึลาระบัอ่อ?”
เาเพิ่ะมาเ้าใประโยที่ว่าใรบานสมวรมีแ่รอยยิ้มประับบนใบหน้ามาว่าร่อรอยวามเศร้าหมอ็อนไ้มอทอยเปล่เสียหัวเราะออมาอย่าเ็มเสีย มันะีถ้าเราสามารถสภาพอบาสิ่บาอย่าให้มันอยู่ในุที่สมบูร์ที่สุลอไป แ่วามริือเราไม่สามารถทำเ่นนั้นไ้ มาสุเท่าที่สามารถแ่ทำให้มันเิึ้นบ่อยๆ
ทอยสบับนัยน์าสีเมหมอที่มีแสระทบนเป็นประาย
พระอาทิย์ำลัะบอลาแล้ว
“ว่าๆ ะมาินเป็นเพื่อนุไ”
เ่นเียวับวามเหาในใเา
หรือเปล่านะ ..
[1] ancestry composition - ยีนอบรรพบุรุษที่มีอยู่ในัวเรา
tbc.
#เิมพันอเ้
บอไปแล้วยัายยย
falling for someone unconsciously
มันเิึ้นแล้วิิ!
นี่ถือว่าหล่นลมายั?
ถ้ายัเี๋ยวมีอี! หล่นัุบ!
อ่านบแล้วไม่รู้ะพิมพ์อะไร
แ่แปะสิเอร์ให้ัน็ยัี
อบุ่ะ
(⸝⸝o̴̶̷᷄ ·̭ o̴̶̷̥᷅⸝⸝)
ความคิดเห็น