คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่5 กาลเปลี่ยนคนเปลี่ยน2
ประกาศ! นิยายเรื่องนี้มีฉบับอีบุ๊คแล้ว
 |
|
ห้องนอนห่างออกมาจากห้องหนังสือในเรือนใหญ่ มีระเบียงหันหน้าเข้าหากันคั่นด้วยสวนบุปผาขนาดย่อม
เส้นเสียงของหลิวอี้ยังคงดังลั่นตามอารมณ์เดือดดาลอย่างไม่ยินยอมกับจิ่วเม่ยว่า “ลี่เอ๋อร์กล่าวหาว่าข้าเป็นบุรุษกักขฬะได้อย่างไร ใช้ได้ที่ใด เห็นได้ชัดว่านี่คือแผนการปีนเตียง ตัวข้าไหนเลยคิดล่วงเกินเด็กหญิงตัวเล็กๆ หึ! มารยาตื้นเขินนัก”
ชายหนุ่มหยุดถอนหายใจหนักๆ เพื่อพยายามอดกลั้นโทสะที่กำลังพลุ่งพล่านแล้วกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า
“หากนางต้องการเป็นอนุของข้าถึงเพียงนี้ เจ้าเป็นภรรยาก็จัดการให้ถูกต้องเถอะ อย่าได้ทำเรื่องเสื่อมเสียเยี่ยงนี้กับข้าอีก จะอย่างไรเสีย ลี่เอ๋อร์ก็เป็นคนของเจ้า”
จิ่วเม่ยได้ฟังถึงกับถลึงตามองสามีอย่างไม่ยินยอม หัวใจของนางเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุม
ภายใต้ใบหน้าอ่อนหวานท่าทางแสดงออกว่าเชื่อคำสามี จิ่วเม่ยแค่นยิ้มเย็นในใจ แต่ไหนแต่ไรหลิวอี้มิใช่บุรุษเจ้าสำราญ เขารักมั่นเพียงนางมาโดยตลอด ทว่ามีหรือนางจะเชื่อสิ่งที่เขาพูด และสาเหตุที่เขาเปลี่ยนไปจากซื่อตรงจริงใจรักมั่นเพียงนางเช่นนี้ ไยมิใช่เพราะความงดงามที่มีเพิ่มมากขึ้นทุกวันของเฟิงลี่
บุปผางดงาม โชยกลิ่นหอมเช้าค่ำ เย้ายวนใจปานนั้น แมลงตัวใดบ้างจะทานทนได้เนิ่นนาน
จิ่วเม่ยค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ สงบสติและอารมณ์หึงหวงแห่งตนให้เจือจางลงไป เพื่อใคร่ครวญให้ลึกซึ้งถึงเหตุผลที่พึงมี
แม้เรื่องนี้จะเป็นสิ่งที่นางนึกหวาดหวั่นในใจมาโดยตลอด ทว่าสตรีด้วยกันย่อมมองออก กิริยาของเฟิงลี่เองก็ชัดเจนแล้วว่าไม่ยินยอมพร้อมใจ
นี่มิใช่มารยาสตรีแต่เป็นเล่ห์เหลี่ยมบุรุษมากรักต่างหาก
หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอีกครา แอบเพ่งพิศร่องรอยเขียวช้ำบริเวณใบหน้าของสามี โดยเฉพาะตรงปลายคางที่ช้ำหนัก ยังมีข้อมือของเขาที่เป็นปื้นสีแดงเด่นชัด
นางคิดว่าหลิวอี้คงชอบเฟิงลี่ในวัยแค่สิบสี่ปีเข้าให้แล้ว และคงต้องการรับเป็นอนุของตนจนทนไม่ไหว ถึงขนาดลงทุนสร้างเรื่องเช่นนี้
ทางหนึ่งยอมให้เฟิงลี่ทำร้ายร่างกายจนอีกฝ่ายรู้สึกผิด
ส่วนอีกทางหนึ่งก็ทำเป็นโกรธกรุ่นต่อหน้านาง ทำท่าทางคล้ายจำใจยอมรับอนุเข้าบ้านเพื่อรักษาชื่อเสียงของทุกฝ่าย
มือของจิ่วเม่ยเริ่มกำเข้าหากัน จนเล็บค่อยๆ จิกเข้าเนื้อ
บุรุษมีสามภรรยาสี่อนุไม่นับว่าแปลก ยิ่งฐานะดีเท่าไหร่ การมีสตรีในอาณัติมากมายยิ่งเสริมบารมีเท่านั้น
เรื่องนี้นางเข้าใจดี แต่นางทำใจไม่ได้ …ไม่ได้จริงๆ
แต่สามีว่าซ้ายภรรยาย่อมมิกล้าบอกขวา สามีบอกหนึ่งภรรยาไม่อาจบอกสอง หากเขาชี้นกนางยิ่งไม่มีสิทธิ์บอกว่าลา
นางไม่กล้าขัดใจสามี
เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี?
เมื่อเห็นจิ่วเม่ยยืนเม้มปากนิ่ง กำมือแน่น ไม่ตอบรับคำ หลิวอี้เองก็ใช่ว่าจะมีตาแต่ไร้แวว
ภรรยาของเขาก็หาใช่สตรีไร้สมอง
หากแต่แผนการวันนี้ที่อุตส่าห์ทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ เพื่อปล่อยบ่าวไพร่ในบ้านได้นินทาครหาถึงความไม่เหมาะสม หมายรวบรัดเด็กสาวมาเป็นอนุของตน
จะอย่างไรก็ต้องดำเนินต่อไป...
เขาต้องได้เฟิงลี่เป็นภรรยาอีกคนให้จงได้!
ห้องพักส่วนตัวของเฟิงลี่อยู่ด้านหลังของเรือนใหญ่
นางเป็นคนสนิทของจิ่วเม่ยซึ่งเป็นถึงฮูหยินเจ้าของบ้าน จึงได้ห้องพักนอนคนเดียว ส่วนบ่าวคนอื่นๆ ได้นอนห้องพักรวม
หลิวอี้เป็นคนมีฐานะดีเข้าขั้นเศรษฐีจึงมีบ่าวหลายคน หนึ่งในนั้นมีท่านป้าแม่ครัวที่เฟิงลี่สนิทสนมด้วย นางจึงชักชวนท่านป้าผู้นี้มานอนด้วยกันในคืนนี้ เพื่อสอบถามในเรื่องที่สงสัย
ดรุณีผู้หนึ่งเติบโตในป่าใหญ่ หากไม่อยากเป็นคนโง่จนเกินไป ย่อมต้องกล้าถามในเรื่องที่ไม่เข้าใจโดยละเอียด
เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหนังสือเมื่อชั่วยามที่ผ่านมาก็เช่นกัน นางเป็นคนใจร้อนวู่วามจึงรีบถามคืนนี้เลย
ท่านป้าแม่ครัวมีนามว่าฮุ่ยถิง นางนับได้ว่าเป็นผู้อาวุโสในบรรดาสาวใช้ทั้งหมด ใครมีปัญหาก็มักจะปรึกษานางทั้งนั้น
คืนนี้บนเตียงนอนของเฟิงลี่จึงมีท่านป้าฮุ่ยผู้นี้นั่งลูบผมอย่างปลอบประโลมพลางเอ่ย
“โธ่เอ๋ย! ลี่เอ๋อร์ เจ้าโชคดีแล้วนะ”
ฮุ่ยถิงนึกเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้าเหลือเกิน เพราะเฟิงลี่หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก นิสัยผ่าเผยจริงใจ ใครเห็นใครก็รักใคร่ทั้งนั้น หลังจากรับฟังเรื่องราวที่กำลังเป็นที่ครหาในเรือนทั้งหมดแล้ว นางย่อมรู้เท่าทันนายท่านหลิว จึงได้กล่าวตามตรงกับแน่งน้อยว่า
“เขาชอบเจ้าเข้าให้แล้วและกำลังต้องการรับเจ้าเป็นอนุ”
เฟิงลี่เงยหน้าจากตักของป้าฮุ่ย ถามเสียงใส “อนุ?”
ฮุ่ยถิงคลี่ยิ้มใจดี อธิบายอย่างใจเย็น “อนุก็คือสตรีที่บุรุษนึกรักใคร่เอ็นดูไม่ต่างจากภรรยาอีกคนของเขา”
เด็กสาวขมวดคิ้วมุ่น “ภรรยาอีกคน?”
ป้าฮุ่ยยิ้มกว้าง “นายท่านหลิวทั้งหนุ่มแน่นหล่อเหลาและร่ำรวย มีกิจการมากมายในเมืองนี้ สาวใช้หลายคนในเรือนยังปรารถนาที่จะยกฐานะตัวเองขึ้นเป็นอนุของนายท่านทั้งนั้น”
นางก้มหน้ามองเด็กสาวด้วยแววตาจริงใจ “ข้าถึงได้บอกว่าเจ้านั้นโชคดี ทีนี้ก็คอยดูเถอะ หลายคืนจากนี้นายท่านต้องเรียกหาเจ้า อา...ไม่ถูกๆ นายท่านนอนเรือนเดียวกับนายหญิง เช่นนั้น ...นายท่านย่อมเข้ามาหาเจ้าถึงในห้องพักส่วนตัวสักวัน การที่เจ้าพาข้ามานอนด้วยนั้น ผิดพลาดอย่างยิ่ง รู้ไหม?”
เฟิงลี่เม้มปากพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งใจ
หลังจากนั้นยังลุกขึ้นอัญเชิญป้าฮุ่ยออกจากห้องตนยิ้มๆ น้อมส่งอีกฝ่ายด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม ประหนึ่งสะใภ้ใหม่ส่งแม่สามี
เมื่ออยู่เพียงลำพังคนเดียวจึงได้ครุ่นคิดลึกซึ้ง
ที่แท้แล้ว...นางปรึกษาผิดคน!
เด็กสาวยังนอนไม่หลับจึงนั่งพิงหัวเตียงมุ่นคิ้วไม่คลาย
ถึงแม้เฟิงลี่จะเลือกปรึกษาผิดคน ทว่าอย่างน้อยนางก็ได้รู้ว่าหลิวอี้อาจจะเข้าหานางถึงในห้องนอนแห่งนี้ในคืนใดคืนหนึ่ง
ซึ่งนางก็ได้เตรียมพร้อม...
โดยการแอบออกจากห้องพักไปนอนหมอบบนต้นไม้แทน
หลังจากนั้น ในทุกๆ เดือน เนิ่นนานร่วมปี จะต้องมีอย่างน้อยสามถึงห้าวันที่หลิวอี้จะหาเรื่องหรือมีแผนการมาพบเฟิงลี่ถึงในห้องพักส่วนตัวด้วยตนเอง หมายรวบรัดเปลี่ยนท่อนไม้ให้กลายเป็นเรือก่อนที่เด็กสาวจะมีอายุพร้อมออกเรือนไปกับชายอื่น
แต่แล้วเขาต้องอารมณ์เสียเดินหงุดหงิดกลับไปทุกครั้ง เพราะว่าหาตัวเฟิงลี่ไม่เจอ
จิ่วเม่ยเองก็คล้ายกลายเป็นเบื้อใบ้ ไม่รู้เช่นกันว่าเฟิงลี่หายไปที่ใด บอกได้เพียงว่านางรักอีกฝ่ายเหมือนน้องสาวแท้ๆ ไหนเลยจะกล้าเรียกใช้งานตลอดเวลาเหมือนสาวใช้คนอื่น จึงปล่อยให้น้องสาวเที่ยวเล่นตามอำเภอใจ ไปที่ใดก็ได้ทั้งนั้น
นั่นคือเหตุผลที่จิ่วเม่ยให้คำตอบแก่สามีได้ว่าเพราะอะไรเฟิงลี่จึงมักจะทำตัวลึกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยบ่อยครั้ง
หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ จิ่วเม่ยผู้หึงหวงสามีลอบช่วยเหลือเฟิงลี่ให้พ้นเงื้อมมือของหลิวอี้ทางอ้อมได้อย่างแนบเนียนนั่นเอง
ยามค่ำคืน แม่นางน้อยเฟิงลี่มักจะซุ่มอยู่บนต้นไม้ใหญ่ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ท้ายเรือน นางนอนบนนั้นอย่างยากลำบาก ตามประสาคนเคยอดทนอาศัยอยู่ในหุบเขา
ถึงแม้เด็กสาวไม่ค่อยจะเต็มใจนัก อุตส่าห์ได้ห้องพักดีๆ มีเตียงอุ่นๆ แล้วเชียวยังต้องทนนอนบนต้นไม้ แต่นางก็ยังซ่อนตัวอยู่บนนั้นได้อย่างแนบเนียนมาก ไม่ต่างจากสัตว์ป่าเลยสักนิด
ในสมองน้อยๆ ยังขบคิดอย่างกตัญญูรู้คุณ
หากนางเป็นภรรยาอีกคนของพี่อี้ มิใช่การแย่งชิงคนรักของพี่เม่ยหรอกหรือไร? ใครจะยอม...
นิยายเรื่องนี้ฉบับอีบุ๊ค คลิก>>>
 |
|
ความคิดเห็น