ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    • ฟอนต์ THSarabunNew
    • ฟอนต์ Sarabun
    • ฟอนต์ Mali
    • ฟอนต์ Trirong
    • ฟอนต์ Maitree
    • ฟอนต์ Taviraj
    • ฟอนต์ Kodchasan
    • ฟอนต์ ChakraPetch
PLAYING WITH FIRE ♡ #เฉิงจัส #หนงคุน IdolProducer

ลำดับตอนที่ #9 : PLAYING WITH FIRE : 8 (REWRITE)

  • อัปเดตล่าสุด 3 ก.ค. 61











 

 

 

รอยจางๆที่คอเพราะคมเขี้ยวทำให้จัสตินบอกตัวเองจะไม่ยอมให้ฟ่านเฉิงเฉิงมาดุอะไรเขาแบบคืนนั้นอีกแล้ว สามวันรอยม่วงช้ำยังไม่หายด้วยซ้ำเพราะฉะนั้นคงไม่ต้องบอกว่าคืนนั้นพอตื่นมาเจ็บร้าวไปทั้งตัวขนาดไหน ลุกแทบไม่ขึ้นแต่ไม่ถึงขนาดเจ็บไข้ได้ป่วยก็แค่เหมือนร่างกายหนักอึ้งและเจ็บจนขยับตัวไปไหนไม่ได้เป็นวัน

 

ฝ่ามือใหญ่ลูบลงบนกลุ่มผมนุ่มสีเข้ม ดวงตากลมจ้องมองเจ้าของมือที่ก้มลงมามองพอดีพร้อมรอยยิ้มแบบที่ไม่ชินเอาเสียเลย

 

“มองอะไรหื้ม” พูดแล้วก็ขยี้ผมนุ่มอีกครั้งจนมันฟูฟ่อง

“เปล่า” จัสตินตอบก่อนจะหันกลับไปมองทีวีจอใหญ่ตรงหน้า

“จริงหรอ ฉันเห็นนายจับแต่รอยที่คอ” คำพูดตรงไปตรงมาทำให้จัสตินต้องละสายตาเงยหน้ามองแวมไพร์เจ้าเล่ห์ที่ยักคิ้วเหมือนเหนือกว่า

“อย่าล้อได้ไหมเล่า!

ร่างผอมถูกรวบไปกอดฟัดจนลูกหมาป่าในอ้อมแขนได้แต่ร้องฮื้อในลำคอเมื่อถูกความนิ่มหยุ่นประทับลงบนแก้มที หน้าผากที หรือแม้แต่ริมฝีปาก

“เวลาเขินน่าฟัดเป็นบ้า”

 

แก้มขาวของจัสตินขึ้นสีแดงเรื่อก่อนจะซุกใบหน้าเข้ากับอกแกร่ง กลิ่นของจัสตินจางลงไปเยอะเมื่อเทียบกับสามวันก่อน กลิ่นของหมาป่าในวัยที่ต้องการผสมพันธุ์รุนแรงจนทำให้สามคนนั้นเกือบจะทำเรื่องแบบนั้นกับเขา ร่องรอยของพวกนั้นที่ต้นคอเลยถูกกลบมิดในคืนนั้นเช่นกัน

ฟ่านเฉิงเฉิงมองอย่างเอ็นดูทุกอย่างที่จัสตินแสดงออกหลังจากวันนั้นมันเป็นไปในทางบวก อีกฝ่ายไม่ได้โกรธเขาก็โล่งและประโยคแรกที่ได้ยินหลังจากที่เจ้าลูกหมาของเขาตื่นมามันยิ่งย้ำชัดถึงความรู้สึกของอีกฝ่าย

 

“ฉันยอมถึงจะมีสติไม่ครบร้อยแต่ทุกอย่างฉันให้ความร่วมมือเอง”

แล้วทั้งหมดที่จัสตินพูดออกมาเฉิงเฉิงเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะแปลพวกนั้นเป็นความรู้สึกที่ว่า

ฮวงหมิงฮ่าวรักเขาใช่ไหม?

 

 

ช่ายสวี่คุนยอมรับว่าตัวเองเอาแต่คิดถึงข้อเสนอของบิดาตลอดหลายวันที่ผ่านมา ใจนึงอยากจะทำทุกอย่างให้จัสตินหายไปจากฟ่านเฉิงเฉิงตลอดกาล โดยเฉพาะคืนนั้นวันที่กลับบ้านไปแล้วได้ยินเสียงทั้งคู่ เจ็บและยอมรับความจริงได้สักทีว่าฟ่านเฉิงเฉิงที่เคยรักเขาตอนนี้มันคงไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว

 

ขาเรียวหยุดอยู่หน้าประตูห้องของใครบางคนที่ช่วยเป็นที่พึ่งในยามที่เจ็บปวดได้เสมอ ถึงเขาจะชอบทำเป็นไม่สนใจแต่ทำไมจะไม่รับรู้ถึงแววตาตัดพ้อทุกครั้งที่เฉินลี่หนงมอบให้ ถ้าเขาเย็นชาคนอย่างหมอนั่นก็คงซ่อนทุกอย่างภายใต้ใบหน้าซื่อบื้อ

 

ยื่นมือออกไปกดออดที่หน้าประตูก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบกลับมาไม่ถึงนาทีประตูบ้านนั้นก็เปิดออกพร้อมเจ้าของที่ในชุดน้อยชิ้น ร่างผอมที่มีกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยรวมถึงไหล่กว้างที่กอดเขาจมลงไปทุกครั้ง

 

“มาแล้วหรอครับ”

หมับ!

แวมไพร์จอมเย่อหยิ่งพุ่งตัวเข้าไปสวมกอดเจ้าหมาตัวโตที่ยืนทำหน้าไม่ถูกก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบแผ่นหลังปลอบประโลมแม้จะไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร

 

ถ้าช่ายสวี่คุนต้องการเขาไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็จะอยู่ตรงนี้

 

เหมือนดั่งเช่นตอนนี้

 

ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องเมื่อย้ายจากหน้าประตูมาอยู่ที่โซฟา ลี่หนงแค่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้อยู่เงียบๆแล้วตัวเองก็ปลีกตัวเข้ามาใส่เสื้อผ้าเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จก่อนที่อีกคนจะมาหา

 

จริงๆแล้วสวี่คุนไม่ใช่คนที่จะมาหาเขาถึงห้องแบบนี้เพราะเป็นตัวเขามากกว่าที่จะต้องไปหาเมื่อสวี่คุนต้องการ แค่บอกมาไม่ว่าส่วนไหนของจีนแผ่นดินใหญ่เขาก็จะไปหาเหมือนหมาที่เชื่อฟังคำสั่งของเจ้านาย

 

“พ่อของฉันให้ข้อเสนอเรื่องเฉิงเฉิง”

 

เฉินลี่หนงหันไปมองเมื่อได้ยินชื่อของคนที่สวี่คุนไม่ค่อยจะพูดออกมาตรงๆสักเท่าไหร่ถ้าไม่ได้เมา เขาทำตัวไม่ถูกแถมยังรู้สึกกลัวเมื่อได้ยินคำว่าข้อเสนอ

 

“พ่อให้ฉันจัดการเจ้าเด็กจัสตินนั่นแลกกับการอนุญาตให้ฉันกับเฉิงเฉิงรักกันได้อีกครั้ง”

 

ประโยคนั้นมีอนุภาพมากแค่ไหนก็ตอนที่มันทำให้อนาคตจ่าฝูงที่ใครๆก็ยกย่องเหมือนหายใจติดขัด น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก สวี่คุนหันมาจ้องเขาและดวงตาเย็นชาคู่นั้นดูเจ็บปวดจนเขาต้องเบือนหน้าหนีมัน

 

เพราะลี่หนงเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน

 

“ฉันคิดว่าจะตกลงรับข้อเสนอของพ่อ”

“อย่าทำนะครับ”

“ฉันมาหานายวันนี้ไม่ใช่เพราะจะมาขอให้ห้ามไม่ให้ฉันทำ แต่ฉันจะมาขอร้องไม่ให้นายยุ่งกับเรื่องนี้เพราะฉันไม่อยากฆ่านาย”

 

เฉินลี่หนงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาแสดงสีหน้าแบบไหนออกไปตอนได้ยินประโยคนั้น กำแพงของสวี่คุนสูงเกินไปและตอนนี้เขายืนอยู่นอกกำแพงนี้มานานจนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ต่อไปดี

 

“จัสตินเป็นเพื่อนผมส่วนคุณชายเฉิงก็เหมือนเพื่อนผม แล้วพี่จะห้ามผมไม่ให้ช่วยพวกได้ยังไงในเมื่อพี่มาบอกกันตรงๆแบบนี้” พูดก่อนจะหันหน้าไปมองแวมไพร์ที่มองมาที่เขาอยู่แล้ว

“ถ้ารักฉันนายก็ทำมันเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อฉันไม่ได้หรอลี่หนง”

 

ลี่หนงหัวเราะออกมาเหมือนกับว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องตลกสำหรับเขา ทำไมถึงได้กล้าพูดออกมาแบบนี้ เอาหัวใจของเขามาต่อรองเพื่อที่จะทำลายคนอื่น

 

ช่ายสวี่คุนแม่งโคตรขี้โกงเลย

 

“เรื่องนี้ผมทำให้ไม่ได้จริงๆหวังว่าพี่จะเข้าใจ”

 

 

 

 

ควันสีเทาหม่นล่องลอยไปตามลม ฟ่านเฉิงเฉิงมองคนเด็กกว่าที่เอาแต่เงียบทั้งที่ปกติร่าเริงและพูดมากจนน่ารำคาญ ลูกชายคนเดียวของจ่าฝูงหน้าเรียบนิ่งแต่ดวงตาสีเข้มนั่นสั่นระริก เขาเอื้อมมือไปตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ

 

“วันนี้พี่สวี่คุนมาหาผมเขาบอกว่าพ่อของคุณชายให้เขาจัดการเจ้าลูกหมาของคุณชาย”

ฟ่านเฉิงเฉิงเลิกคิ้วขึ้น

“แลกกับการได้กลับไปรักกับคุณชาย”

 

สิ่งที่ได้รู้ไม่ได้ทำให้แปลกใจเพราะคนอย่างบิดาเขาจะทำยังไงก็ได้เพียงแค่ได้ชนะ แต่สิ่งที่เฉิงเฉิงคาดไม่ถึงคงเป็นคนที่บิดายื่นข้อเสนอให้ต่างหาก งี่เง่าสิ้นดีไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีบิดาของเขาก็ไม่เคยคิดอะไรได้เลย

 

“จัสตินเป็นเพื่อนผม คุณชายเองก็ด้วยเพราะฉะนั้นยังไงผมก็อยู่ข้างคุณชายนะ”

 

ฟ่านเฉิงเฉิงพยักหน้ารับมองใบหน้าที่มีรอยยิ้มเศร้าส่งให้เขา เฉินลี่หนงเป็นคนดีอาจจะดีมากเกินไปด้วยซ้ำเพราะถ้าเป็นเขาก็คิดไม่ออกเลยว่าจะเลือกใครในเมื่อรักไปสุดหัวใจแล้วจะให้ถอยกลับมาเพื่อช่วยคนอื่นเขาคงทำไม่ได้

การเป็นจ่าฝูงของเหล่าหมาป่าการเสียสละเป็นเรื่องสำคัญนั่นคือสิ่งที่ลี่หนงบอกกับเขาบ่อยๆ บางครั้งก็ต้องยอมสูญเสียหัวใจเพื่อสิ่งอื่นที่มากกว่า

 

“ฉันคงต้องจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด” ฟ่านเฉิงเฉิงบอก

“คุณชายจะไม่ฆ่าเขาใช่ไหม”

“ต่อให้สวี่คุนฆ่าจัสตินตายแต่ยังไงคนอย่างพ่อฉันก็ไม่มีวันปล่อยให้ฉันกับเขารักกันหรอกลี่หนง คนอย่างพ่อก็แค่เลือกใช้จุดอ่อนคนอื่นมาทำลายคนๆนั้นก็เท่านั้นแหละ”

“แล้วคุณชายจะทำยังไงครับ”

“นายจับตาดูสวี่คุนไว้ ส่วนฉันคงต้องหาทางจัดการคนอื่นที่พ่อส่งมา สวี่คุนก็แค่หมากในกระดานเท่านั้นแหละ”

 

รอยยิ้มร้ายของต้นตระกูลทำให้เฉินลี่หนงหัวเราะออกมา ปู่ฝานชอบบอกเขาบ่อยๆว่าคนอย่างฟ่านเฉิงเฉิงไม่ใช่บุคคลที่ควรมีเรื่องด้วย ท่าทางนิ่งๆไม่สนใจอะไรสักอย่างนั่นแหละที่เป็นยาพิษ โดยเฉพาะอีกร่างเวลากลายเป็นแวมไพร์จอมวายร้าย ภายใต้ใบหน้านิ่งๆเมินเฉยต่อทุกสิ่งแต่มือคู่นั้นกลับเปื้อนเลือดมาจนนับไม่ถ้วน

 

“แล้วก็นะหัดดุสวี่คุนให้หนักๆซะบ้างอย่าปล่อยให้หมอนั่นจูงไปจูงมา ยอมแบบนั้นมันจะไปสนุกอะไร”

 

 

 

 

เสียงเพลงในคลับทำเอาเหล่านักท่องราตรีโยกย้ายไปมาจะมีก็แค่ชั้นบนของโซนวีไอพีที่นั่งคุยกันเสียงเครียดจนจัสตินพยายามทำตัวลีบเล็กที่สุดเมื่อถูกจ้องเป็นตาเดียวจากคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน ถึงจะโดนกอดด้วยแขนของต้นตระกูลจนเกือบจะนั่งเกยตักก็เถอะแต่นั่นยิ่งทำให้เป็นจุดสนใจของเหล่าชายฉกรรจ์ตรงนี้เข้าอีก

 

เรื่องเครียดที่คุยก็หนีไม่พ้นเรื่องของเขา จัสตินไม่คิดว่าแวมไพร์จะสนิทกับพวกหมาป่าแต่นี่สนิทกับพวกมนุษย์อีกต่างหาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งแวมไพร์แบบฟ่านเฉิงเฉิงที่ไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครมันไม่ใช่เลย

 

“รสนิยมดีเหมือนเดิมเลยนะครับคุณชายเฉิง” เสียงของใครสักคนที่จัสตินไม่รู้จักพูดขึ้นเมื่อบทสนทนาแสนเครียดนั่นจบลง

“หึ เหมือนนายไงแจฮยอนรสนิยมดีไม่แพ้ฉัน”

“ก็คนรักทั้งทีจะเลือกก็ต้องดีหน่อยจริงไหม” แจฮยอนพูดก่อนจะเบนสายตามองมาที่จัสตินแล้วยิ้มมุมปาก

“ใครมันจะเป็นแบบไอ้หมานี่วะแม่งเลือกทั้งทีเสือกเลือกคนที่ไม่ได้รัก” ปู่ฝานที่นั่งยกน้ำสีอำพันดื่มชี้ไปทางลี่หนงที่นั่งเงียบๆ

“เฮ้ยพี่พูดแบบนี้ได้ไง” แล้วเฉินลี่หนงก็เอาแต่โวยวาย

จัสตินถูกรวบเข้าไปกอดจนต้องโวยวายด้วยใบหน้ายู่ๆให้ฟ่านเฉิงเฉิงปล่อยเขาเพราะตอนนี้ทุกคนเอาแต่จ้องมองอีกครั้ง เสียงแซวจากพวกนั้นทำให้ต้องหยุดดิ้นในอ้อมอกแล้วซบลงกับอ้อมอกนี้แทน

“หิวจัง” เฉิงเฉิงกระซิบข้างหู

“ก็ไปหาเลือดกินสิ”

ลิ้นเลียที่ใบหูเบาๆก่อนจะขบเม้มด้วยริมฝีปากจนลูกหมาป่าขนลูกซู่

“อยากกินเลือดนายได้ไหม”

จัสตินส่ายหน้าไปมาในอ้อมแขนแต่สุดท้ายก็ถูกอุ้มขึ้นท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่นั่งอยู่ตรงนี้ ทุกคนพูดแซวอีกครั้งแต่จัสตินไม่ได้ผละหน้าออกจากแผงอกของเฉิงเฉิง

 

“เฮ้ยจะรีบไปไหนวะคุณชาย” ปู่ฝานตะโกนถามเสียงดังพร้อมทั้งหัวเราะ

 

แล้วฟ่านเฉิงเฉิงก็ตอบคำถามที่ทำให้ลูกหมาตัวขาวหน้าแดงเถือกเพราะคำตอบที่ฟังดูเหมือนมันจะสื่อถึงอะไรที่นอกเหนือคำว่ากิน

 

“รีบไปกินหมา”

 

 

 

 



tbc.

 


 

คุณชายเฉิงนี่ตัวเองดุคนเดียวไม่พอไปบอกให้หนงหนงดุพี่สวี่คุนอีก

#ร้ายนะคะหัวหน้า

ตอนหน้าไม่มีกินหมานะคะ 555555 สุขสันต์วันตรุษจีนล่วงหน้า

ขอให้ทุกคนได้ซองแดงเยอะๆนะคะ

 

#เล่นกับไฟเฉิงจัส


ติดตามเรื่องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน

ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

loading
กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...

ความคิดเห็น

กำลังโหลด...
×