(Fic BTS) Dear [ Evil ] friend KookMin FT. VGA 18+

ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9 : อ้อมกอดที่สัมผัสทั้งน้ำตา

บทที่ 9

: อ้อมกอดที่สัมผัสทั้งน้ำตา

คุณเคยรู้สึกไหม ว่าบางครั้ง

การที่เรามองไม่เห็นอะไรเลย มันยังดีซะกว่า...!!

แก๊ก...!!!

“จีมิน” 

O_O

“แทฮยอง..มีอะไรหรอ”

“มีเวลาคุยกันหน่อยไหม พอดีกูมีเรื่องกลุ้มๆอยากหาเพื่อนดื่มหน่อยนะ”

“แต่ว่า...”

“ไปเถอะ ใช้เวลาไม่นานหรอก”

จีมินพยักหน้ารับคำของผม  ก่อนที่ผมจะพาจีมินออกจากตรงนั้น

ถามว่าผมอยากจะทำแบบนี้ไหม   ถ้าผมเลวพอ ผมคงจะให้จีมินเปิดประตูเข้าไปเห็นพวกมันสองคนอยู่ด้วยกันไปแล้ว

แต่ผมทำไม่ได้...ผมคงจะขี้ขลาดเกินไปที่จะเห็นน้ำตาของคนที่ผมรัก ต้องไหลออกมา เพราะคนเลวๆอย่างพวกมันสองคน

.

.

ริมสะพานแม่น้ำฮัน

ผมกำลังนั่งมองไปยังภาพที่อยู่เบื้องหน้าของผม  พร้อมกับ จีมินที่นั่งอยู่ข้างๆผม

ใบหน้าเล็กๆนั้นหันมามองหน้าผมซักพัก  ก่อนจะล่ะออกไป

“มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรอ ถึงให้กูออกดื่มเบียร์เป็นเพื่อนมึงแบบนี้อ่ะ แทฮยอง”

“เปล่าหรอก..กูแค่อยากเห็นหน้ามึง อยากคุยกับมึงก็เท่านั้นแหละ ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอก ก่อนที่จะกระดกเบียร์ที่ถืออยู่เข้าปาก

“งั้นหรอ..แต่ก็ดีเหมือนกันนะ กูก็ไม่ได้ออกมานั่งดื่มเบียร์แบบนี้นานแล้ว ได้มานั่งคิดอะไรเพลินๆแบบนี้ ก็ดีเหมือนกัน”

“มึงเคยคิดไหมจีมิน..ว่าถ้าซักวันมึงไม่มีจองกุกแล้ว มึงจะอยู่ยังไง”

“ก็คงจะเศร้า เสียใจ เป็นบ้าไปซักพักแหละมั้ง..แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆกูก็ต้องยอมทำใจหรือเปล่าว่ะ”

คำตอบของจีมิน

ทำให้ผมรู้ว่าผม  ไม่ควรที่จะปล่อยให้คนดีๆอย่างจีมิน  ต้องเจ็บกับคนแบบนั้นนานไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“กลับกันเถอะ..เดียวกูไปส่ง” ผมบอก ก่อนที่จะดันตัวเองลุกขึ้น  แล้วยื่นมือไปตรงหน้าของจีมิน

“แต่เราพึ่งมาเองนะ”

“กูจะพามึงไปดูความจริงอะไรบางอย่างไงล่ะจีมิน มึงไม่ควรที่จะต้องมานั่งโง่แบบนี้อีกแล้ว”

“ความจริง..”

.

.

ผมพาจีมินกลับมาที่ห้องของเค้าเอง  มือเล็กเอื้อมไปจับที่ลูกบิดหน้าประตูเอาแล้ว

แก๊ก..!!

ประตูถูกเปิดเข้าไป  อาหารมื้อค่ำที่วางอยู่มากมายอยู่บนโต๊ะอาหาร

เสียงหัวเราะต่อกระซิกดังมาจากในห้องนอนของเค้าเอง  ผมรีบเอื้อมมือไปจับข้อมือของจีมินเอาไว้  ก่อนที่จีมินจะกลั้นใจหันมาแสร้งยิ้มให้กับผม

ปลายเท้าของเราสองคนเดินตรงไปที่หน้าห้องนั้นทันที  ก่อนที่จีมินจะรีบผลักประตูบานนั้นเข้าไป

ภาพที่เห็นคือยุนกิที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ  พร้อมกับจองกุกที่กำลังนอนเปือยท่อนบนอยู่บนเตียง..

“…..” จีมินนิ่ง  ไม่พูดอะไร สายตาเอาแต่จ้องไปที่จองกุก และ ยุนกิ ที่อยู่ในห้อง

“พอดีฝักบัวในห้องน้ำของกูมันเสียนะ กูเลยขอจองกุกเข้ามาอาบน้ำในห้องนี้  มึงไม่ว่าอะไรกูใช่ไหม”

“งั้นหรอ ! อาบเสร็จแล้วก็ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยซะ จะได้ออกไปกินข้าวกัน ดูเหมือนว่ามันเย็นหมดแล้ว”

“อื้ม..”

ยุนกิเดินผ่านหน้าของผมไป  ก่อนที่ผมจะสังเกตเห็นรอยแดงที่อยู่บนคอของเค้า

แต่ต้องทำเป็นนิ่ง  ไม่พูดอะไรทั้งนั้น

“จีมิน..งั้นกูกลับก่อนนะ พอดีพรุ่งนี้มีงานถ่ายแบบแต่เช้า”

“อืม..กลับบ้านดีๆนะ”

.

.

“เดียว” 

ผมรีบเดินตามยุนกิออกมา  ก่อนที่จะบอกให้เค้าหยุด 

หน้าเล็กนั้นหันมามองผม พร้อมกับแสร้งยิ้มให้  ราวกับรู้ว่าผมเรียกเพื่อรั้งตัวเค้าไว้ทำไม

“มีอะไร”

“นายเข้าไปทำอะไรในห้องนั้น ถามจริง”

“ถามทำไม..ก็รู้คำตอบอยู่แล้วไม่ใช่หรอ อย่าแกล้งโง่หน่อยเลย”

ผู้ชายคนนี้  ร้ายกว่าที่ผมคิดเอาไว้จริงๆ แล้วทำไมจีมินถึงทนคบกับเพื่อนแบบนี้ได้นะ

..................................................................

( จีมิน )

แทฮยองเดินออกไปแล้ว  ผมรีบล่ะสายตาออกจากคนตรงหน้าผมทันที  ก่อนที่จะเดินเอานาฬิกาไปถอดวางไว้ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

แล้วเดินไปคว้าผ้าขนหนู..เข้าห้องน้ำไป

ผ้าถูกแขวนเอาไว้เบาราวอย่างดี  ก่อนที่ผมกำลังจะก้มลงมาล้างหน้าที่อ่างหน้ากระจก  สายตาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาสีขาวของใครบางคนวางเอาไว้อยู่  ถ้าให้เดาคงเป็นของยุนกิที่เผลอลืมเอาไว้

แก๊ก..!!

ผมเปิดประตูออกไป ก่อนที่จะยื่นนาฬิกานั้นให้กับจองกุก

“อะไร”

“นาฬิกาของยุนกิน่ะ..สงสัยจะเผลอลืมเอาไว้ เอาไปคืนให้หน่อยซิ”

“อืม.. เดียวกูเอาไปคืนให้ยุนกิมันเอง มึงเข้าไปอาบน้ำต่อเถอะ”

จองกุกบอกกับผม..ก่อนที่จะยื่นมือมารับนาฬิกา แล้วเดินออกไปจากห้อง และทันทีที่จองกุกลุกขึ้น...ผมก็เห็นซองถุงยางที่ใช้แล้วตกอยู่  

ม่านตาของผมเบิกกว้าง  หัวใจของผมมันตกไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที

ไม่คิดไม่ฝัน .. ว่าพวกเค้าจะทำแบบนี้กับผม 

ที่ผ่านมา ผมโง่มาโดยตลอดงั้นหรอ...

( กูจะพามึงไปดูความจริงอะไรบางอย่างไงล่ะจีมิน มึงไม่ควรที่จะต้องมานั่งโง่แบบนี้อีกแล้ว )

เช้าวันรุ่งขึ้น

ผมกำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง  กลิ่นน้ำหอมบางๆถูกพรมมาที่ซอกคอของผม

พร้อมกับนาฬิกาเรือนโปรดที่ถูกสวมเข้ามาบนข้อมือ

“จะไปไหนแต่เช้าหรอ” จองกุกถามผม

“ออกไปทำธุระน่ะ..เย็นๆถึงจะกลับ มึงกับยุนกิก็หาข้าวกินเองแล้วกันนะ กูรีบ”

“อืมมึงไปเถอะ...กูอยู่ได้”

ผมหันไปแสร้งยิ้มให้กับจองกุก  ก่อนที่จะโผล่จูบไปที่ข้างแก้มของเค้า แล้วล่ะออกไป

ก่อนที่จะเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ แล้วแสร้งเดินออกมาจากห้อง..

ถึงความจริงมันจะเจ็บ...ผมก็อยากที่จะรู้ว่า พวกเค้าทำอย่างที่ผมคิดจริงๆหรือเปล่า

เพราะมันไม่มีเมียคนไหน..ยอมใช้ผัว พร้อมกับ เพื่อนสนิท ได้หรอก..

ผมนั่งอยู่ในรถ  ก่อนที่จะแสร้งขับรถออกมา  เพื่อให้พวกเค้าสองคนตายใจ

โดยที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะไปไหน...

ครืด...ครืด...!!

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น  ก่อนที่ผมจะหันไปมองเบอร์ที่โทรเข้ามา

“ฮัลโหล่ ว่าไงจิน”

[จีมินตอนนี้มันอยู่ที่ไหน..อยู่ที่ห้องหรือเปล่า]

“เปล่าอ่ะ..มึงมีอะไร”

[พอดีกูพึ่งกลับมาจากญี่ปุ่น ว่าจะเอาของฝากเข้าไปให้ ตอนนี้กูกำลังเลี้ยวรถเข้าหอพักมึงแล้วเนี่ย]

“เออ..เดียวกูกลับไป..รอกูก่อนก็แล้วกัน”

ผมวางสายจากไอ้จิน  ก่อนที่จะโดนโทรศัพท์ของตัวเองไปที่เบาะข้างๆ  แล้วหักพวงมาลัยรถกลับไปที่หอพักทันที

.

.

จินก้าวเท้าเดินลงมาจากรถ  ก่อนที่จะมุดเข้าไปหยิบของฝากจากเบาะท้าย 

แล้วดันตัวเองออกมา..

“เจอซักที..”

ติ้ด..ติ้ด...!!

เสียงสัญญาณล็อครถดังขึ้น  ก่อนที่จินจะกำลังเดินเข้าไปลงเพื่อนรักอย่างจีมินที่ร้านกาแฟ...

ทันใดนั้นเองที่จองกุกโอบใครบางคนเดินผ่านไป..ท่าทีที่สวีตหวาน ราวกับคู่รัก ทำให้จินเริ่มโมโห   ก่อนที่จะโทรไปบอกเรื่องนี้กับจีมินทันที

ฮัลโหล่! จีมินมึงรีบมาดูเลย  กูเห็นผัวมึงมันพาใครขึ้นห้องไปก็ไม่รู้

จินบอกกับจีมินเพียงเท่านั้น  ก่อนที่จะวางสายจากเพื่อนรัก

“มึงหนีไม่รอดแน่..มินยุนกิ”

.

.

ตึก

ตึก

" จองกุกเข้ามาเร็วๆซิ  เดียวจีมินก็กลับมาเห็นหรอก"

"กำลังเร็วอยู่...อืมกลิ่นตัวมึงนิมันยังหอมเหมือนเดิมเลยนะ.."

ผมกำลังยืนทำใจอยู่ที่หน้าห้องของตัวเองทั้งน้ำตา  ในขนาดที่ผมบอกให้ไอ้จินไปเอาโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ในรถให้ผมหน่อย

ผมถอนใจหายออกมา  ทันทีที่ได้ยินเสียงหยอกล้อ ต่อกระซิกของพวกเค้าทั้งสองคน  ก่อนที่จะเปิดบานนั้นเข้าไป..

แก๊ก..!!

มันเป็นอย่างที่ผมคิดเอาไว้จริงๆ  ที่ผ่านมาพวกมันทั้งสองคนเล่นละครหลอกผมมันโดยตลอด..แล้วที่มันเลวกว่านั้น

คือคนของผมเองที่พาไอ้เพื่อนเลวๆ..อย่างมินยุนกิ เข้ามาเอาถึงในห้องนอน

O_O

ก่อนที่จะพาผมไปนั่งรอฟังคำแก้ตัวของผัวตัวเองที่โซฟา

ซักพักพวกมันสองคนก็พากันเดินออกมา  ก่อนที่ผมจะรีบเอามือปาดคราบน้ำตาออก แล้วดันตัวเองลุกขึ้นตรงหน้าของจองกุก

"จีมิน...คือว่ากู"

"มีอะไรกันกี่ครั้งแล้ว"  

ผมกลั้นใจถามคำตามนั้นออกไป  ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว

ผมคงโง่มากเลยใช่ไหม ที่มาจับได้เอาป่านนี้

"..........."

"จะเงียบทำไม ทำไมไม่ตอบกูล่ะจองกุก กูถามว่ามึงมีอะไรกับยุนกิมันกี่ครั้งแล้วจองกุก ตอบกูมันซิ"

ผมกลั้นใจถาม ในขณะที่จองกุกพยายามที่จะดึงตัวผมเข้าไปหาเค้าใกล้ๆ   จนผมต้องรับผลักตัวเองออกห่างจากเค้า    

เพี้ย...!!

ฝ่ามือของผมตบลงไปบนใบหน้าของจองกุกด้วยความโกรธ  ก่อนที่เค้าจะนิ่งไป  แล้วหันหน้ามามองผมอย่างกับกินเลือดกินเนื้อ  ต่างจากเมื่อกี้ลิบลับเลย 

นี่ซินะ สันดานของมึงจริงๆน่ะจองกุก

" เสียแรงที่กูไว้ใจมึงทั้งสองคน  ไม่คิดเลยว่าพวกมึงจะเชี้ยกับกูได้ขนาดนี้   มินยุนกิ  กูถามมึงจริงๆเถอะว่าผัวกูมันเลว หรือ มึงร่านเข้ามาหามันเอง...คันมากหรือไง ถึงเข้ามาแย่งของเพื่อนแบบนี้ "

" กูป่าวแย่งซักหน่อย  ก็มึงบอกกูเองไม่ใช่หรอ  ว่าของๆมึง มันก็เหมือนกับ ของๆกู  กูก็แค่ขอยืมมาใช้บ้างมันผิดตรงไหน เดียวกูใช้เสร็จ กูก็คืน ไม่ได้เอาไปเลยซักหน่อย "  

"มินยุนกิ  มึง...."

ไม่ทันที่ผมจะเอาไปทำอะไรยุนกิ   จองกุกมันก็โผล่เข้ามาตบหน้าผมจนมันรู้สึกชาไปหมด ก่อนหน้านั้นแล้ว

ก่อนที่มันจะดึงยุนกิเข้าไปกอดต่อหน้าต่อตาผมที่เป็นเมียมันเอง  

"จองกุก"  น้ำตาของผมไหลออกมา พร้อมกับเลือดที่ซิบอยู่ที่มุมปาก

"ก็เพราะว่ามึงเป็นแบบนี้ไงจีมิน กูถึงเบื่อ มองดูสภาพตัวเองตอนนี้ซิอย่างกับผีตายซาก  .. สภาพแบบนี้ใครจะไปเอา"

ผมรีบโผล่ตัวเข้าไปดึงจองกุกเข้ามาใกล้ๆ  ก่อนที่จองกุกจะเอื้อมมือของเค้ามาบีบที่ข้างแก้มของผมจนมันเจ็บไปหมด

ส่วนผมก็ได้แต่เงยหน้ามองเค้าทั้งน้ำตา

"ไหนมึงบอกว่ามึงรักกู จะไม่นอกใจกูไม่ใช่หรอจองกุก แล้วทำไมมึงถึง..."

"ทำไมกูถึงมีอะไรกับคนอื่นงั้นหรอ  กูจะบอกอะไรมึงให้นะจีมิน  มึงมันก็แค่ของตายสำหรับกูเท่านั้นแหละ   ยิ่งอยู่ด้วยนานยิ่งน่าเบื่อ ลีลาบนเตียงของมึงมันชืดอย่างกับท่อนไม้  ถ้ามึงอย่างเป็นอยู่แบบนี้ มันผิดหรอที่กูคิดจะมีใหม่/ ไปกันเถอะยุนกิ..เราไปต่อกันที่อื่นดีกว่า"

จองกุกปล่อยมือออกจากผมอย่างไม่ใยดี  จนผมถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น  

จ้องมองพวกเค้าทั้งสองคนเดินผ่านหน้าของผมไป...

ปั้ง...!!

เสียงประตูที่ปิดกระแทกลง   มันทำให้ผมแทบหัวใจสลาย  

ไม่อยากคิดเลยว่าพวกเค้าจะไปทำอะไรกันต่อที่ไหน  ยิ่งลับหลังผมแล้วพวกเค้าจะมีความสุขกันมากขนาดไหน 

( สัญญานะจีมิน ไม่ว่ายังไงกูกับมึงก็จะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป  ไม่ว่าอะไรก็จะมาแยกพวกเราออกจากกันไม่ได้ )

(อื้ม..ไม่ว่าอะไร กูก็จะยอมให้มึงทุกอย่างเลยยุนกิ เพราะว่าเราเป็นเพื่อนรักกันนิ )

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก............!!!

นี่หรอสิ่งมึงตอบแทนความเป็นเพื่อนให้กับกูนะยุนกิ

การที่มึงแอบมีอะไรกับ จองกุก  คือ สิ่งที่มึงต้องการใช่ไหม...

ฮึก.............ฮึก...............ฮือ.......!!!  

“จีมิน..เกิดอะไรขึ้น  ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ “ 

จินมันโผล่เข้ามาดึงตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้  ก่อนที่ผมจะซบไปที่อกของมัน  พร้อมกับมือที่จับแขนของมันเอาไว้แน่น

ทุกอย่างมันจบแล้วใช่ไหม! 

 ตัดฉับ+++++++

อ่านจบแล้วอย่าลืม คอมเม้น โหวต แชร์ ให้ไรต์ด้วยนะคะ ^^.

 

เครดิต:Nleeนูน่าไรต์