(KNB)♟Memory Of Loveless♟[Akakuro] Rewrite

ลำดับตอนที่ #9 : ♟EP 08:Profound Rewrite[0 %](100 %)♟

♟EP 08:ลึกซึ้ง♟

Rewrite[0 %]

(100 %)

          ณ 06:15 น.

          "อ้าวๆเด็กๆตื่นกันได้แล้ว"เสียงของเทสึยะเอ่ยออกมาบอกพวกที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นในห้องนั่งเล่นบางคนก็เอาเท้าก่ายตัวอีกคนส่วนบางคนก็อาขาอาแขนทับคนข้างๆกันอย่างสบายใจเฉิบ

          "อรุณสวัสดิ์ครับ X4"ทั้งสี่คนทักพี่ชายของเพื่อนกันอย่างงัวเงียก่อนที่เสียงของอีกคนหนึ่งจะดังขึ้นหลังจากมนุษย์กำแพงทั้งสี่เอ่ยกับเทสึยะไป

          "สวัสดีตอนเช้าครับเทสึยะ"อาคาชิที่ตื่นทีหลังเอ่ยทักร่างบางที่ยืนอยู่พลางทุกๆคนช่วยกันเก็บที่นอนและไปอาบน้ำกันทีละคน

          "พี่เทวันนี้ทำอะไรหรอครับ"คุโรโกะถามร่างที่สูงกว่าพลางชะเง้อมองดูภายในหม้อที่กำลังเดือดได้ที่ส่งกลิ่นหอมฉุยจนทำให้คนที่ได้รับรู้กลิ่นนั้นถึงกับต้องน้ำลายสอเลยทีเดียว

          "ซุปเห็ดน่ะ"ร่างสูงบอกกับน้อยชายของตนพลางค่อยบรรจงตักทุกๆอย่างใส่ชามอย่างระมัดระวัง

          "กินแล้วนะครับ X7"เสียงของทั้งเจ็ดคนประสานกันก่อนที่จะค่อยๆลงมือทานอาหารกันโดยไม่มีใครพูดหรือเอ่ยอะไรออกมาเพราะอาจจะเป็นเพราะอาหารที่กินกันนั้นอร่อยก็เป็นได้

          "เท็ตสึยะอร่อยไหม"

          "อร่อยครับ"คุโรโกะคนน้องตอบพี่ชายออกไปก่อนที่ความเงียบจะปกคลุมเข้าอีกครั้งก่อนที่การทานอาหารจะสิ้นสุดลงพร้อมกับทุกๆคนที่เตรียมตัวกันจะกลับบ้านกลับช่องของตนเองอย่างเป็นระเบียบ

          "เท็ตสึไว้เจอกันอีกนะเว้ย!!"อาโอมิเนะเอ่ยออกมาโดย่ยื่นกำปั้นออกมาเหมือนที่พวกเค้าชอบทำกันในสมัยม.ต้นเวลาพาสลูกส่งได้ดี

          "ครับไว้เจอกันในรอบอินเตอร์ไฮล์ที่จะถึงนี้นะครับ"วาจาหวานใสเปล่งออกมา  พลางยื่นมือบางๆที่ทำเหมือนปกติจนมีรังสีบางอย่างที่ค่อยๆแผ่ออกมา  จากราชากรรไกรสีแดงเจ้าเก่าและเจ้าเดิม

          "ไว้เจอกันนะฮะคุโรโกจจิคราวนี้ผมจะชนะให้ได้เลย"คิเสะเอ่ยต่อจากคนผิวแทน  พร้อมกับส่งยิ้มกระชากใจจนสาวๆหลายคนคงจะนอนจมกับความหล่อของนายแบบหนุ่ม  แต่สำหรับร่างบางนั้นถือว่าไม่มีผลอะไรทั้งนั้น

          "ครับ=_="

          "คุโรโกะคราวหน้าฉันจะชนะนาย"คนผมเขียวเอ่ยขึ้นขัดเสียงที่โหยหวนของโกลเด้น(?)  พลางขยับแว่นสีดำขึ้นตามฉบับเจ้าตัว

          "ครับผมจะรอครับ"คุโรโกะเอ่ยตอบกลับคนตัวสูงกว่าพร้อมกับยกยิ้มบางๆส่งให้จนหลายๆคนหน้าขึ้นสีเลยทีเดียว

          "เท็ตสึยะ"อาคาชิที่ยืนดูภาพตรงหน้านั้นก็เริ่มเอ่ยบอกโดยที่ยังคงใบหน้าแดงก่ำเพราะร่างบางตัวน้อยๆส่งยิ้มกระชากใจชายหนุ่นอย่างเค้าได้

          "ครับอาคาชิคุง??"คุโรโกะว่าขึ้นมาพลางเอียงคอสงสัยก่อยที่คนผมแดงจะพูดต่อโดยเก็บอารมณ์ที่อยากจะก(อ)ดคนตรงหน้าไว้ในใจ

          "ฉันเอง...ก็จะชนะนายให้ได้เท็ตสึยะ"

          "ชนะการแข่งหรือหัวใจละ^^"คนที่เงียบอยู่ตั้งแต่ต้นเอ่ยขึ้นขัดน้องชายของตนที่กำลังจะตอบกลับคำถามของอาคาชิจนคนที่ถูกตอกกลับนั้นถึงกลับทำตัวไม่ถูก

          "แข่ง...ครับ....."

          "ครับผมก็จะรอแข่งกับอาคาชิคุงอีกครั้งนะครับ"ร่างบางบอกกลับคำถามของคนที่ได้ชื่อว่ากัปตันพร้อมกับส่งยิ้มที่กว้างยิ่งกว่าเก่าก่อนที่ทุกๆคนจะทยอยกันกลับบ้านโดยที่คุโรโกะก็ออกมาส่งหน้าบ้านของตนพลางโบยมือลาแต่ละคนโดยไม่สนใจพี่ชายที่ยืนเบะหน้ามองร่างเล็กๆด้วยอารมณ์ที่เค้าเรียกว่า 'หึง'

          "กลับมาแล้วจ้าเด็กๆ"เสียงหวานของผู้เป็นแม่เอ่ยปากทักภายในบ้านมีเสียงของจอทีวีออกมาจากห้องรับแขกก่อนที่ขาเรียวสวยจะเดินเข้าไปหาสองพี่น้องที่กำลังนั่งดูหนังอยู่โดยไม่สนใจเค้าที่กลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว

          "แนะ!!สองพี่น้องนี่อยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ก็ลืมแม่เลยนะ"คุณแม่ผมฟ้าเอ็ดลูกทั้งสองคนที่นั่งๆนอนๆกันอยู่โดยที่สายตายังคงจ้องจออยู่ตรงหน้า

          "แม่คราบ...พวกผมไม่ได้ลืมแม่ซะหน่อยมาๆเดี๋ยวผมช่วยครับ"เทสึยะว่าโดยที่ส่งยิ้มหวานหล่อให้กับแม่แสนสวยก่อนที่จะช่วยแม่ของตนถือของจัดของที่ซื้อมา  และช็อกโกแลตที่ได้มาจากงานเลี้ยงบางอย่างที่แม่ของเค้าไปมันใส่ด้วยแพคเกจที่หรู่หรา  จนรู้ได้เลยว่ามันมีมูลค่ามากแค่ไหนกล่องเท่ากล่องช็อกโกแลตทั่วไปในร้านค้า  แต่กลับแพงหูฉีกเลยทีเดียว

          "ช็อกโกแลตนี่เค้าให้แม่มาน่ะแม่ให้ลูกๆนะ"คนผมฟ้ายาวสวยเอ่ยบอกลูกๆของตนที่ยืนกันจัดข้าวของต่างๆอยู่ยกเว้นคนตัวเล็กที่สุดในบ้านที่ยังคงจ้องๆมองๆให้ความสนใจกับกล่องช็อกโกแลตอยู่

          "พี่เท...มันมี 10 ชิ้นผมขอ 8 นะ"คุโรโกะพูดขึ้นมาอย่างนิ่งๆส่วนคนที่โดนเรียกนั้นถึงกับคิ้วกระตุกเพราะว่ามันมี 10 อย่างที่พูดแล้วทำไมเค้าถึงได้แค่ 2 ล่ะ

          "เดี๋ยวนะเท็ตสึยะ...มันมี 10 ก็ต้องคนล่ะ 5 สิ"เทสึยะเถียงกลับไปก่อนที่คนตัวเล็กจะหันควับด้วยสายตาที่แทบจะขูดเลือดขูดเนื้อจากเค้าเลยก็ว่าได้

          "ผม-จะ-กิน"ร่างบางเอ่ยด้วยสายตาเย็นชาและน้ำเสียงที่เน้นคำโดยความต้องการของตนจนร่างสูงนั้นเริ่มหน้าซีด

          สายตาแบบนี้

          ยอมแล้ววววววว

          "โอเคๆแต่ว่าขอเพิ่มเป็น 4 ได้ไหม"ร่างสูงยืนข้อเสนอให้พลางมองคนข้างกายด้วยสายตาอ้อนวอนน้องชายของตนเพราะทางที่ดีควรยืนข้อเสนอบางอย่างจะดีที่สุด

          "ก็ได้ครับ"

          "โอ๋ๆเด็กๆอย่าทะเลาะกันสิจ้ะโดยเฉพาะ เท็ต-สึ-ยะ"แม่ของทั้งสองแทรกสงครามของสองพี่น้องพร้อมกับร่างบางที่รู้สึกถึงรังสีมาร(?)ตัวจริงอย่างแม่สุดสวยก็เงียบและก้มหน้าด้วยท่าทางสำนึกผิด

          "แม่ครับไม่เป็นไรหรอกครับผมเองก็ไม่ได้อยากกินมาเท่าไหร่"ร่างสูงช่วยแก้ต่างให้น้องชายที่น่ารักของตนพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆให้คนเป็นแม่ที่กำลังโมโหอยู่

          "จ้ะๆ...อ้ะ!!เทจังแม่ได้ข่าวว่าลูกไปสอบที่โดคุเฮบินี่จ้ะได้หรือป่าวจ้ะ"ร่างที่เล็กว่าเทสึยะเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นก่อนที่ร่างสูงที่ได้ยินจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ปกติยกเว้นน้องชายของตนที่ยืนงงตกใจกับคำพูดของแม่ของตน

          "ครับผมติดครับแม่"เทสึยะตอบพร้อมกับยิ้มกว้างให้แม่ก่อนที่น้องชายตัวดีจะตะโกนออกมาจนทั้งสองคนที่ยืนคุยกันอยู่

          "พี่เทจะเข้าเรียนม.ปลายที่โดคุเฮบิหรอครับ!!"คุโรโกะว่าขึ้นด้วยความตกใจเพราะเค้าคิดว่าพี่ชายของตนนั้นกลับมาเพื่อเยี่ยมเฉยๆแต่ไม่คิดว่าจะกลับมาเรียนที่นี่

          "อืมแม่อนุญาติแล้วด้วย...ใช่ไหมครับแม่"เทสึยะเอ่ยพร้อมกับยิ้มและกอดแขนแม่ที่เป็นตัวช่วยในการปกป้องร่างอันหล่อเหลาของตนที่อาจจะโดนฝ่าเท้าของผู้เป็นน้องชายก็เป็นได้

          "จร้าาา...เท็ตจังคงจะตกใจมากสินะแต่ไม่เป็นไรแม่อนุญาติแล้วจริงๆแถมพี่เค้าบอกว่าจะจ่ายค่าเล่าเรียนเองด้วย"ชิณบอกกับลูกคนเล็กของตนอย่างดีอกดีใจ  แต่ร่างบางในตอนนี้นั้นทำท่าทางแก้มป่องบ่งบอกได้ว่างอล

          "ทำไมไม่บอกผมสักคำเลยล่ะครับ"

          "ก็ไม่ได้ถามนิจ้ะเท็ตจังเนอะเทจัง"แม่ผมฟ้าเอ่ยขึ้นก่อนที่จะรีบชิ้งไปพร้อมกับคำถามที่ทำให้คนร่างสูงนั้นถึงกับเหนื่อยใจ

          "แม่นะแม่..."

          "พี่เท..."เสียงใสๆเอ่ยออกมาก่อนที่ทุกๆอย่างจะหยุดไปชั่วขณะอยู่ๆน้องชายของเค้าก็เข้ามากอดจนร่างของทั้งสองนั้นลงไปนอนอยู่ที่พื้นสภาพตอนนี้เหมือนกับคุโรโกะกำลังคร่อมเทสึยะอยู่

          "....รอครั...."

          "หือ??"

          "จริงหรอ....ครับ"น้ำเสียงหวานสั่นเล็กน้อยแต่ได้ยินชัดเจนจนเทสึยะกอดตอบก่อนที่จะพบว่านัยตาสีอความารีนนั้น  สั่นระริกและคลอไปด้วยน้ำตา

          "อืมจริงสิพี่จะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวร"

          "จริงนะ.....จริงนะ..."

          "อืมจะไปทิ้งคนที่พี่ 'รัก' ไปอีกแล้ว"เทสึยะเอ่ยบอกพร้อมกับก้มลงจูบหน้าผากขาวมนสวยของอีกคนและกอดไว้แน่นเหมือนไม่อยากให้หายไปไหน  ร่างเล็กๆในอ้อมกอดสั่นเทาแรงขึ้นพร้อมกับเสียงสะอื้นจากการร้องไห้  เค้าจะไม่ผลักร่างกายบางออกเพื่อมองน้ำตาเพราะมันเป็นสิ่งที่น้องของเค้าไม่ชอบ  ความอ่อนแอ  ความพ่ายแพ้  ความเจ็บปวด หรือแม้แต่ ความเชื่อใจ  

          น้องชายตัวเล็กของเค้านั้นเกลียดการทำลายความเชื่อใจ  คำสัญญา จนทำให้เกินเป็นสิ่งที่เรียกว่า ผนึกขึ้นเหมือนที่เห็นทุกๆครั้งที่ความอดทนของร่างบางนั้นถึงขีดสุด

          "พี่สัญญาเท็ตสึยะ"ร่างสูงเอ่ยออกไปและต้องทำมันให้ได้โดยที่รู้ๆว่ามันชั่งบางเหลือเกินสะพานที่ต้องข้ามไปนี้มันเหมือนเชือกเล็กเหลือเกินเค้าต้องผ่านไปให้ได้ทั้งอุปสรรค์และความท้าทาย

          "เท็ตสึยะกลับห้องได้แล้วนะพรุ้งนี้มีเรียนนิ"

          "ครับพี่เท"สิ้นสุดเสียงหวานร่างเล็กๆก็วิ่งขึ้นไปที่ห้องอย่างรวดเร็วปล่อยให้ร่างสูงนั้นยืนหัวเราะเฉกเช่นคนบ้าถ้าห้องนี้ไม่เก็บเสียงเค้าก็คงจะไม่ทำแบบนี้  มันน่าขบขัน  น่ากลัว ควบคู่กันไป อุปสรรค์ก็มีอยู่แค่อย่างเดียว  ที่ต้องกำจัด  ที่ต้องแยกมันออกจากกัน

          "แกจะต้องแพ้ฉัน 'อาคาชิ เซย์จูโร่' "

          ณ เทย์โคว เวลา 14:57 น.

          "เฮอ...คิดถึงที่นี่จัง"ร่างสูงผมฟ้าครามเอ่ยขึ้นพร้อมกับยืนอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนเหมือนกับรออะไรบางอย่างอยู่  จนมีบุคคลหนึ่งเดินเข้ามาทักร่างที่เล็กกว่าก่อนจะทักทายกลับไปเหมือนปกติที่ทำกันบ่อย

          "เทสึ.....ยะ..."

          "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ...มาเดินเล่นเป้นเพื่อนกันหน่อยสิ"เทสึยะเอ่ยทักคนผมดำเงาไปก่อนที่คนที่โดนทักกลับจะผยักหน้ารับคำพร้อมกับทั้งสองที่เดินไปอย่างไม่มีจุดหมายจนมาถึงสวนสาธารณะที่เคยมากันในสมัยนั้น

          "กลับมา...ตั้งแต่เหมือนไหร่หรอเทสึยะ"คนข้างกายถามขึ้นพร้อมกับพากันไปนั่งที่ม้านั่งโดยมีเสียงเด็กวิ่งเล่นกันสนุกสนานจนพากันให้นึกไปถึงเมื่อสมัยเด็ก

          "ก็ไม่นาน"ร่างที่ตัวเล็กกว่าเอ่ยตอบคนร่างสูงเหมือนเกี่ยงที่จะพูดกับคนข้างๆที่กำลังถามเค้าอยู่

          "นั่นก็...สามสี่ปีแล้วสินะ"ร่างสูงเอ่ยถามอีกครั้งเพราะว่าพวกเค้านั้นอยู่กันมาตั้งแต่เด็กๆเรียนโรงเรียนเดียวกัน อายุเท่ากันและ ทีมเดียวกัน

          "อืมนั้นสินะ"เทสึยะเอ่ยตอบกลับหัวสมองนั้นคิดถึงวันเก่าๆในโรงเรียน  ที่บ้าน  ห้างหรือแม้แต่....

          "คิดถึงบรรยากาศเก่าๆเลยนะว่าไหม..."ร่างสูงยกยิ้มส่งให้คนผมฟ้าครามก่อนที่จะหันมามองนัยตาสีดำและผมสีดำเงาดูมีเสน่ห์อย่างน่าหลงไหลเรียกได้ว่าเชื้อสายญี่ปุ่นนั้นเต็มตัวเลยก็ว่าได้

          "อืมฉันเองก็คิดอย่างนั้น"คนผมฟ้าเอ่ยกลับไปพร้อมกับคำพูดอีกคำหนึ่งที่ทำให้เค้ารู้สึกแปลกๆในอกข้างซ้ายของเค้า

          "...คิดถึงนะ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันมามองก่อนที่จะคร่อมร่างของเทสึยะโดยสภาพที่เรียกได้ว่าล่อแหลมมากเลยทีเดียว

          "ม...มาคิดถงคิดถึงอะไรล่ะก็บอกไปแล้วนิว่าจะไปเรียนที่ไทย"ร่างเล็กๆว่าพลางดันอกแกร่งของคนที่ตัวใหญ่กว่าถึง สิบ ยี่สิบ เซนก่อนที่ใบหน้าของทั้งสองจะเริ่มใกล้กันมากเรื่อยๆจนตอนนี้ไม่ถึงคืบแล้วด้วยซ้ำ

          "ก็คนมัน..."

          "พอเถอะน่า...ฉัน----"

          "คิดถึงจริงๆนะ...ฉันจริงจัง"ร่างสูงเอ่ยเสร็จก็ค่อยๆก้มลงไปเพื่อหวังจะจูบคนตรงหน้าของตนใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงก่ำมากขึ้น ใกล้เข้าไป เรื่อยๆ......

          ครื่นนนน ครื่นนนนน

          "เอ่อ...โทรศัพท์เข้าน่ะขอโทษน่ะ"ร่างบางเอ่ยขัดพร้อมกับผลักคนตรงหน้าออกจากตัวเองก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับเหมือนกับกลัวอะไรบางอย่าง

          "แม่....ครับ.......เข้าใจแล้วครับผมจะกลับไปเดี๋ยวนี้ครับ"เทสึยะพูดกลับไปในสายพร้อมกับกดวางและหันมาลาเพื่อนที่แสนดีของตนเอง

          "ฉันต้องไปแล้วละไว้....เจอกันใหม่นะ"ร่างบางเอ่ยขึ้นหันหลังใส่พร้อมกับก้าวเดินเพื่อที่จะกลับบ้านของตน

          หมับ!!

          "ตกลง....พวกเราเป็นอะไรกันแน่"ร่างสูงที่เดินตามมาจับแขนบางๆไว้เอ่ยขึ้นถามความรู้สึกของคนตรงหน้า  เค้าคิดว่าไม่มีบางอย่างไม่ถูกต้องมันไม่ใช่สิ่งที่เค้าเอามาคิดในหัวเลยตั้งแต่ที่ได้ยิน ในวันนั้น

          "ขอโทษนะ...คำตอบนั้นฉันคงให้ไม่ได้....."น้ำเสียงที่พยายามไม่สั่นนั้นถูกเอ่ยออกมาด้วยแววตาที่เย็นชา  แต่ภายในใจนั้นกลับรู้สึกสั่นคลานพยายามควบคุมร่างกายไม่ให้ไปตามความรู้สึก  เค้าน่ะสัญญากับน้องชายของเค้าไว้ว่าจะอยู่ด้วยกัน ใช่มันไม่มีวันเกินเรื่องนั้นขึ้น

          ไม่ว่าความรู้สึก อะไรก็ตาม เค้าได้ตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้น วันที่ได้ 'สิ่งนั้น' มาครอบครองและต้องทำตามที่ต้องการหรือปรารถนาไม่อย่างนั้น สิ่งนั้นจะเบี่ยงเบนไปหาสิ่งอื่น

          "ขอโทษ....ไว้เจอกันนะ 'ชูโชคุง' "

          ณ 18:25 น.

          "เรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงหรอครับ!!"คุโรโกะว่าขึ้นมาจนเทสึยะถึงกับต้องเอามือมาปิดหูเพราะสิ่งที่ได้ยินมาจากแม่ของเค้า

          "แม่เอ้ยยยย!!..."เทสึยะเอ็ดใส่แม่ที่ไม่ได้อยู่ในบ้านจากการไปเดินช๊อปปิ้งอยู่ที่ห้างใกล้ๆนี่แหละ

          "พี่จะเข้าชมรมบาสที่โดคุเฮบิหรอครับ!!"

          "อืม"

          "งั้นก็แสดงว่า....."ร่างบางเอ่ยขึ้นก่อนที่หัวสมองจะคำนวนทุกๆอย่างออกมาจนเป็นคำพูดที่ทำให้ร่างสูงยกยิ้มหวานให้กับน้องชายของตน

          "ผมจะต้องแข่งกับพี่อย่างนั้นสิ"คุโรโกะพูดพลางทำแก้มป่องน้อยๆเหมือนโดนขัดใจ

          "ไม่ดีใจหรอ...ที่ได้แข่งกับพี่ชายคนนี้น่ะ"

          "ไม่ครับ"ร่างบางรีบตอบกลับอย่างไวโดยไม่คิดเลยเหมือนรู้ว่าพี่ชายของตนนั้นมีบางอย่างที่ไม่บอกเค้า หรือแม้แต่แม่อาจจะไม่รู้เลยก็ได้

          "ทำไมล่ะใจร้ายจังนะเท็ตสึยะ"

          "พี่มีอะไรจะบอกผมหรือป่าวครับ"คุโรโกะเปิดประเด็ดที่อยู่ภายในหัวของตนมันเหมือนกับว่าพี่ของเค้าเปลี่ยนไป  ไม่รู้ทำไมแต่ความรู้สึกมันบอกว่าคนๆนี้ไม่ใช่พี่คนเดิม

          "ไม่นิ...เท็ตสึยะเป็นอะไรหรอ"เทสึยะถามผู้เป็นน้องอย่างสงสัย  ร่างเล็กๆที่ยืนอยู่ข้างๆคนตัวสูงก็ใชความคิด  พร้อมกับมองหน้าพี่ชายอย่างจับผิด ความรู้สึกนี้มันเหมือนกับใครคนหนึ่งที่เค้ารู้จักยังไงยังงั้น

          "พี่....ไม่สิคุณเป็นใครกันแน่"ร่างบางเอ่ยขึ้นเหมือนที่ครั้งหนึ่งเคยพูด  ก่อนที่จะมีรังสีบางอย่างค่อยๆแผ่ออกมาจากร่างของคนผมฟ้าคราม  ความรู้สึกที่เคยได้เห็นมาแล้วไม่ผิดแน่  มันต้องเกี่ยวกับสิ่งๆนั้น ไม่ผิดแน่ๆ

          "พี่ก็คือ คุโรโกะ เทสึยะ ไงไม่ใช่ใครทั้งนั้นเท็ตสึยะน่ะเป็นอะไรไปกันแน่"เทสึยะตอบน้องชายของตนไปนั่นก็เป็นคำตอบที่ดีที่สุดและก็กล่ำกึ่งว่าจะไม่ใช่  ร่างเล็กๆเริ่มที่จะสงสัยพี่ของตนแต่ว่าตอนนี้เงียบไว้ก่อนน่ะจะดีกว่า

          "ที่จะเข้าชมรมบาสไม่ใช่เพราะอยากแข่งกับอาคาชิคุงหรอกหรอครับ"คุโรโกะยกอาคาชิเข้ามาในสนทนานั่นทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ชะงักไปก่อนจะยกยิ้มมุมปาก     แต่ก็ไม่พ้นนัยตาสีอความารีนที่จ้องมองพี่ชายอยู่ด้วยสายตาที่เดาได้ยาก

          "รู้ดีจังเลยนะ 'น้องรักของพี่' งั้นเดี๋ยวพี่พาไปกินคาเฟ่วนิลานะ"เทสึยะพูดเสร็จก็รีบจูงมือร่างบางข้างๆไปยังร้านค่าเฟ่ที่เค้าบอกใช่ที่บอกว่าจะพาไปมันก็จริง  แต่ก็แค่กลบเกลื่อนน้องที่น่ารัก  ถ้าเด็กน้อยรู้ล่ะก็คงไม่ดีแน่ แผนทุกๆอย่างที่วางไว้ก็จะไม่มีค่า  ใช่ทุกๆอย่างมันก็เพื่อเท็ตสึยะ  ไม่ว่าใครหน้าไหนมันก็จะต้องอยู่ใต้เท้าของเค้า

          'เพราะฉันคือประกาศิตที่แท้จริง'

[decidedly]

'เพราะฉันคือประกาศิตที่แท้จริง'

[01/5/60]

19:09 p.m.

[EP 08:Profound]

100 % Story By Phantom

Story By Phantom

[Free Talk1(18 %)]

[มาแล้วแต่ก็ยังมีเรียนอยู่ 555+ ไม่พูดพล่ำหัมเพลงมาเคลียเรื่องเทสึยะดีกว่าว่าไออารมณ์หึงนี่คืออะไรไม่ทราบหมายความว่าอย่างไร แล้วที่บอกว่าแข่งหรือหัวใจนี่คืออารายยย 55+งั้นไปก่อนนะเค้าต้องทำงานก่อน บ่ายบ้ายบี...]

[Free Talk2(27 %)]

[มาติดๆกันแบบนี้เบื่อไหมอะ 555+ ขอโทษนะอยากจะรีบๆเขียนให้เสร็จจะได้ไปเครียเรื่องที่ค้างคากันอย่าง Little Price ของเรากันต่อดังนั้นแล้วรอกันนานๆเลยนะ วันจันทร์ ถึงศุกร์นี้ เรียนเสริมอยู่จร้า วันที่ 10 ก็มีค่ายให้ไปอีก และก็รอไปนะ เสาร์อาทิตย์ หน้าลงแน่นอน รอกันไหวไหม งั้นไปก่อนนะ  บ่ายบ้ายบี...]

[Free Talk3(75 %)]

[มาอีกแล้ว5555+ เขียนเสร็จก็อัพๆๆๆๆ 555+ ขอโทษน้าเข้าออกกันให้วุ่นเบย ทนหน่อยๆใกล้จะ เข้ามาม่าขนาดหนักแล้ว รอๆกันหน่อย ว่าแต่ ชูโช ของเราออกมาเกือบๆกลางเรื่องขนาดนี้มันคืออะไร เป็นอะไรกับ เทจังกัน มาติดตามกันได้น้าาาาาาา  บ่ายบ้ายบี...]

[Free Talk4(100 %)]

[ทุกๆอย่างไขกระจ่าง......555+ เหมือนหลายๆคนคงสงสัยมากว่า เกี่ยวกับเนตรจักรพรรดิ โอเคยังงั้นไว้เจอกันใหม่นะวันนี้ไม่รู้จะคุยอะไรดี เมนกันหน่อยนะเดียวจะตอบให้หมดแต่ใครที่ไม่ได้ตอบก็ขออภัยด้วยนะ บ่ายบ้ายบี...]

[ติดตามกดน้อง , โหวตกดคุณชาย]

  

[Are You Ready??]

[Plz Wait For Story]

[Next Time]

English : Bye Bye!!

Japanese : それでは、また会いましょう!!