[Fic iKON] Once Upon A Time #DoubleB[จบ]

ลำดับตอนที่ #9 : Episode 8

Episode 8

     ตอนนี้ก็เป็นเวลาตกเย็นแล้ว สีของท้องฟ้าเริ่มเป็นสีดำพร้อมกับดวงดาวที่พร้อมจะส่องประกาย ฮันบิน จุนฮเวและจินฮวานเดินออกมาจากร้านขนมเค้กที่ฮันบินชอบมากินที่นี้ ทั้งสามคนนั่งคุยกันอย่างสนุกสนานแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่อกันและกันแต่มันไม่พอหรอกสำหรับที่ห่างกันไปนานนับหลายปี แล้ววันนี้สิ่งที่ฮันบินเห็นอยู่อย่างหนึ่งก็คือจุนฮเวยิ้มบ่อยผิดปกติ จุนฮเวจะยิ้มเสมอเมื่อตอบคำถามของจินฮวานหรือไม่ก็เวลาพูดกับจินฮวาน ปกติจุนฮเวเป็นคนยิ้มยาก ชอบทำหน้าเหมือนหาเรื่องอยู่บ่อยๆ แต่ถ้าเป็นกับจินฮวาน จุนฮเวจะยิ้มออกมาได้อย่างง่ายด้ายเลยล่ะ

“เฮ้ย ผมลืมกระเป๋าตังไว้ที่ร้านแน่เลย” ฮันบินพูดขึ้นหลังจากที่เดินมาถึงรถแล้วพร้อมกับคล้ำหากระเป๋าตามตัว

“อ้าว งั้นรีบกลับไปดูกันเถอะเผื่อเจ้าของร้านเขาจะเก็บไว้ให้” จินฮวานบอกก่อนจะเดินนำหน้าไป

“ไม่ๆ พี่จินหรอผมอยู่กับไอ้จุนที่นี้ล่ะ เดี๋ยวผมไปเอง” พูดจบก็ไม่รอให้จินฮวานห้าม ฮันบินออกตัววิ่งไปที่ร้านเค้กทันที

“ปล่อยมันไปเถอะพี่ มันโตแล้วนะ ดูแลตัวเองได้” จุนฮเวบอกหลังจากเห็นจินฮวานที่กำลังจะตามฮันบินไป

“ดูแลตัวเองได้ก็จริง แต่จะปกป้องตัวเองจากสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ไม่ได้หรอกนะ” จินฮวานพูดก่อนจะถอนหายใจออกมา

“พี่หมายความว่ายังไง จะเกิดอะไรขึ้นกับมันหรอ?” จุนฮเวถามก่อนจะเดินมาใกล้ๆ จินฮวานส่ายหัวแทนคำตอบ

“พี่บอกนายไม่ได้ บอกได้แค่ว่าเราต้องช่วยกันดูแลฮันบินแล้วล่ะ” จินฮวานบอกก่อนจะมองหน้าจุนฮเวที่มองมาทางเขาพอดี

“งั้นพี่ก็ดูแลฮันบินไป เดี๋ยวผมดูแลพี่เอง” จุนฮเวพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เฉยๆเหมือนไม่รู้สึกอะไร

“ตลกแล้วจุนฮเว อย่ามาแกล้งพี่เล่นดีกว่า” จินฮวานบอกยิ้มๆเพราะจุนฮเวชอบจะแกล้งเขาแบบนี้เสมอ แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้จุนฮเวจะไม่ได้แกล้งนะ เขาพูดจริงๆ

     ทางด้านของฮันบินคนตัวเล็กรีบวิ่งมาที่ร้านเค้กที่อยู่ก่อนหน้านั้นก่อนจะเปิดประตูเข้าไปถามพนักงานที่หน้าเคาเตอร์ก็พบว่ากระเป๋าของตัวเองมีพนักงานเก็บไว้ให้ ฮันบินรีบโค้งตัวขอบคุณพนักงานยกใหญ่ก่อนจะรับกระเป๋าแล้วออกจากร้านมา คนตัวเล็กเดินเข้าซอยๆหนึ่งที่วิ่งมาในตอนแรก เวลามืดแล้วแบบนี้มันทำให้ซอยนี้ดูเปลี่ยวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ตอนแรกที่วิ่งเข้ามาก็ห่วงแต่กระเป๋าตังจนไม่มีความกลัวเลยซักนิด แต่พอจะเดินกลับเข้าไปฮันบินก็ช่างใจว่าจะเดินอ้อมไปดีมั้ย แต่คิดแล้วทั้งสองคนที่รอเขาอยู่ต้องรอนานแน่ๆ ฮันบินกเลยสลัดความกลัวทิ้งไปก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในซอย เขาเดินไปเรื่อยๆในซอยเล็กก่อนจะมีผู้ชายคนหนึ่งโดดลงมาขว้างทางเดินไว้แล้วหันหน้ามาหาเขา ฮันบินมองหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างสงสัยว่ามาขว้างเขาทำไม คงไม่ใช่โจรมาดักจี้กลางทางหรอกนะ

“ขอโทษนะครับ มีอะไรรึป่าว?” ฮันบินถามก่อนจะมองผู้ชายคนนั้น ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเขาจะเคยเห็นว่าผู้ชายคนนี้อยู่ในฝูงของจุนฮเว

“ฉันต้องถามแกมากกว่า ว่าแกไปทำอะไรไว้” ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกทำให้ฮันบินรู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดีแน่ๆ

“ผมไปทำอะไรให้คุณ?” ฮันบินถามถอนจะเริ่มถอยไปข้างหลังช้าๆ

“ยังจะมีหน้ามาถามอีก วันนี้ฉันมาเพื่อจะฆ่าแก!” ชายคนนั้นเดินไล่มาหาฮันบินก่อนที่เขาตัดสินใจจะวิ่งหนี แต่ยังไม่ได้วิ่งไปไหนก็มีผู้ชายอีกคนมาดักฮันบินไว้ข้างหลัง อีกสองคนดักทางด้านซ้ายที่เป็นซอยอีกทางหนึ่ง

“แกฆ่าเพื่อน ทำไม?!” ชายคนแรกที่ฮันบินเจอกับเขาเหวี่ยงเข้ากับกำแพงในซอยนั้น

“อั่ก!” ด้วยความจุกที่โดนอัดเข้ากับกำแพงทำให้ฮันบินทรุดตัวลงนั่งก่อนจะโดนผู้ชายคนนั้นบีบคอแล้วดึงตัวขึ้นมา

“ฉันถามแกว่า แกฆ่าเพื่อนฉันทำไม!?” ชายคนนั้นตะโกนใส่หน้าฮันบินก่อนจะมองด้วยสายตาที่โกรธจัด

“ผม..ผมไม่ได้ทำ ผมไม่รู้เรื่อง!” ฮันบินตอบออกไปอย่างซื่อสัตย์ เขาไม่ได้ทำก็ควรจะบอกว่าไม่ได้ทำ แต่เหมือนคนพวกนี้จะไม่เชื่อ มันต่อยเข้าไปที่ท้องของฮันบินอย่างแรงทำให้ร่างบางลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

“ถ้าแกไม่ได้ทำแล้วมันจะเป็นใคร หมอนี้มันอยู่ในเหตุการณ์ที่แกฆ่าเพื่อนของฉัน มันบอกว่าเป็นแก!” พอพูดจบชายคนนั้นก็เตะเข้าที่หน้าท้องของฮันบินไปอีกที

“บางทีฉันก็สงสัยว่าแกเป็นมนุษย์จริงๆรึป่าว แท้จริงแล้วแกเป็นแวมไพร์สินะ!” ชายคนนั้นยังคงพูดต่อแล้วกระทืบไปที่ตัวของฮันบิน ตอนนี้ฮันบินมีสภาพเลือดออกปากและเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ คนตัวเล็กฟุบลงอยู่ที่พื้นก่อนจะเริ่มมีอารมณ์โมโหกับสิ่งที่เขายังไม่ได้ทำแล้วต้องมารับผิด ร่างบางเงยหน้าขึ้นก่อนที่ตาของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีขาว ริมฝีปากเล็กกระตุกยิ้มน้อยๆก่อนจะส่งเสียหัวเราะในลำคอออกมา ร่างกายของฮันบินในเวลานี้เหมือนไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป คนตัวเล็กจับขาของชายคนนั้นไว้ก่อนที่มันจะลงมาถึงตัวเขา

“ผมบอกว่าผมไม่ได้ทำ ทำไมถึงไม่เชื่อ!” พอพูดจบฮันบินก็จัดการดึงขาของชายคนนั้นขาดออกมาจากตัว เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว ยังไม่ทันที่ชายคนนั้นจะร้องออกมาด้วยความเจ็บ ฮันบินก็จัดการดึงหัวของชายคนนั้นให้หลุดออกจากบ่า

“ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้ทำ”

ฮันบินกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะเริ่มโจมตีคนที่สอง ชายคนที่สองพยายามต่อสู้ฮันบินด้วยการต่อยเข้ามาหาฮันบินอย่างเร็วแต่ฮันบินจับแขนของเขาไว้แล้วจัดการหักมันจนกระดูกทิ่มออกมาจากเนื้อ ก่อนจะส่งมือเข้าไปตรงกลางออกแล้วกระชากหัวใจของเขาออกมา อีกสองคนเมื่อเห็นแบบนั้นความกลัวก็ก่อตัวขึ้น หัวสมองของเขาสั่งให้วิ่งหนีให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันที่จะเริ่มออกวิ่ง ฮันบินก็จัดการทั้งสองคนด้วยการไปยืนอยู่ที่ด้านหลังก่อนจะควักหัวใจของทั้งคู่ออกมาพร้อมกับดึงหัวของทั้งสองคนออกไป ในขณะที่ฮันบินฆ่าพวกเขาหัวเราะราวกับว่ากำลังได้ทำเรื่องอะไรสนุกๆอยู่ ริมฝีปากเล็กกระตุกยิ้มทุกครั้งเมื่อควักหัวใจของพวกมันออกมาได้ ฮันบินในตอนนี้มันไม่ใช่ฮันบินที่ทุกคนรู้จักอีกต่อไป

“อ๊ากกก!”

แล้วอยู่ๆร่างบางก็เกิดอาการปวดหัวขึ้นมากะทันหัน ฮันบินทรุดลงนั่งตรงกองเลือดก่อนจะเอามือกุมหัวไว้แน่นแล้วร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ตอนนี้ตาของเขาไม่เป็นสีขาวอีกแล้ว อาการปวดหัวก็เริ่มจางหายไป เมื่อได้สติฮันบินก็ตกใจต่อศพตรงหน้า ตามเนื้อตัวของเขามีเลือดเต็มไม่หมดไม่เว้นที่ใบหน้า ในหัวของเขามีความคิดมากมายตีกันไปหมด ฮันบินมองเลือดในมือสลับกับศพตรงหน้าอย่างอึ้งๆ

จุนฮเวกับจินฮวานเห็นว่าฮันบินมานานเกินไปแล้วทั้งคู่ก็เลยมาตามหา แต่ภาพที่ทั้งคู่มาเจอทำให้ตกอยู่ในความมึนงงกันทั้งคู่ ด้วยความที่ในซอยนี้มืดมาก ทั้งสองคนเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ท่ามกลางศพพวกนี้ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปตรงนั้นช้าๆ ฮันบินหันมามองคนที่มาใหม่ก่อนจะพบว่าเป็นจุนฮเวและจินฮวานที่เดินมา ทั้งคู่ดูตกใจที่เห็นว่าคนๆนั้นเป็นฮันบินและใบหน้าที่หันมาหาก็เต็มไปด้วยเลือด

“ฉัน..ฉัน” ฮันบินพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะสลบไป จุนฮเวรีบเข้าไปรับตัวฮันบินไว้ในขณะที่จินฮวานกำลังดูสภาพศพพวกนั้นที่เละไม่มีชิ้นดี ก่อนที่ตัวเองจะใช้คาถาดูว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง จินฮวานนิ่งไปทันทีเมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขื้น คนตัวเล็กหันไปมองหน้าจุนฮเวก่อนจะพยักหน้าให้เขาเหมือนเป็นการบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ฮันบินเป็นคนทำ

“พาฮันบินออกไปก่อน ฉันจะใช้คาถาบังที่นี้ไว้” จุนฮเวแบกฮันบินออกไปตามคำสั่งของจินฮวาน ก่อนที่จินฮวานจะร่ายคาถาอะไรสักอย่างแล้วอยู่ๆศพตรงหน้านั้นก็หายไป จินฮวานเดินมาหาจุนฮเวก่อนที่จะตกลงกันว่าพาฮันบินกลับบ้านไปก่อนแล้วค่อยมาหาคำตอบจากเรื่องที่เกิดขึ้น จินฮวานนึกถึงภาพที่ดาร่าให้เขาดูมันเหมือนกันไม่มีผิด แล้วมันจะเกิดขึ้นจริงๆหรอ

ààààà

            หลังจากที่จุนฮเวอุ้มฮันบินที่เหนือตัวเต็มไปด้วยเลือดเข้าไปในบ้าน ดูเหมือนว่าจะเป็นดาร่าที่ตกใจมากที่สุด เธอรีบเข้ามาดูลูกของตัวเองด้วยความเป็นห่วงพลางถามจินฮวานว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อจินฮวานเล่าให้เธอฟังความเครียดก็เริ่มเข้ามาครอบง่ำก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่โชคชะตากำหนดไว้นั้นคือผูกชะตาของฮันบินเข้ากับของจีวอน นั้นคือเหตุผลว่าทำไมดาร่าจึงมาอยู่ที่หน้าประตูบ้านของจีวอนตอนนี้ ดาร่าประตูเข้าไปในบ้านก่อนจะเดินมาที่ห้องโถงใหญ่ก็เจอเข้ากับสามพี่น้องต้นตระกูลและดงฮยอกกำลังนั่งคุยกันอยู่

“คุณมาถึงที่นี้มีอะไรรึป่าวครับ?” มินโฮหันไปเจอดาร่าที่เดินเข้ามาพอดีทำให้ทุกคนลุกยืนตอนรับดาร่ากันหมด

“บ๊อบบี้ ฉันมีเรื่องให้นายช่วย” ดาร่าพูดก่อนเดินตรงเข้ามาหาจีวอนทำให้จีวอนเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย

“น่าแปลกที่คนอย่างคุณมาขอให้ผมช่วย” จีวอนพูดก่อนจะหันไปมองดงฮยอกที่พยักหน้าให้เขา

“แล้วคุณจะให้บ๊อบบี้ช่วยอะไรหรอครับ?” มินโฮถาม ดาร่าถอนหายใจก่อนจะพูดมันออกมา

“ฉันอยากให้บ๊อบบี้ผูกชะตากับฮันบินไว้จนกว่าฮันบินจะปลอดภัย หลังจากนั้นนายจะต้องตัดขาดชะตากับฮันบินซะ ฉันไม่ได้เป็นคนที่อยากทำแต่ว่าโชคชะตากำหนดมาแบบนี้” ดาร่าพูดก่อนจะมองหน้าทุกคน

“อ่า.. เรื่องจริงสินะ ผมก็พอจะรู้เหมือนกันว่าโชคชะตาของผมยังไงก็ต้องได้เด็กคนนั้นมา ถ้าจะให้ช่วยผมมีข้อตกลงสำหรับเรา” จีวอนบอกก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

“ข้อตกลงอะไรล่ะ?”

“หลังจากการผูกชะตาคุณต้องให้ฮันบินเข้ามาอยู่ที่บ้านผม และให้ผมมีสิทธิ์ในตัวฮันบินทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม อ๋อ แล้วอีกอย่างพวกแม่มดอย่างพวกคุณต้องทำตามคำสั่งต้นตระกูลพวกผมทั้งสามคน” จีวอนบอกข้อตกลงออกไปทำให้ดาร่าคิดหนักมากขึ้น โดยเฉพาะข้อสุดท้ายถ้าจีวอนพูดออกมาแบบนี้ต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ ดาร่านิ่งคิดไปสักพักก่อนจะพูดออกมา

“ก็ได้ แต่ถ้านายทำร้ายฮันบินแม้แต่ปลายเล็บเราได้เห็นดีกันแน่” ดาร่าบอกก่อนจะมองหน้าจีวอนที่ตอนนี้พยักหน้าตกลงพลางยิ้มมุมปากขึ้นมา ยังไงชีวิตของฮันบินก็ต้องได้รับความปลอดภัยที่สุด

“งั้นไปกันเลยมั้ยครับคุณหญิง?” จีวอนถามขึ้นก่อนที่ดาร่าจะพยักหน้า จีวอนบอกให้มินโฮไปกับเขาด้วยทิ้งให้ยุนฮยองและดงฮยองอยู่ที่บ้านเพราะดูเหมือนว่ายุนฮยองคงต้องจัดห้องนอนตัวเองซะใหม่

            ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงบ้านของฮันบิน จีวอนและมินโฮลงมาจากรถก่อนจะเดินตามดาร่าเข้าไปที่ห้องทำพิธี เมื่อเข้าไปถึงพวกเขาก็เจอกับจินฮวานและจุนฮเวที่เตรียมการไว้อยู่แล้ว จนถึงตอนนี้ฮันบินก็คงยังไม่ตื่นเพราะดาร่าร่ายคาถาให้เขาหลับไว้จนกว่าจะเสร็จพิธี จุนฮเวหันหน้าไปมองทางอื่นเมื่อเห็นพวกต้นตระกูลเข้ามา ร่างของฮันบินถูกวางอยู่ในวงกลมที่โรยรอบไปด้วยเกลือ เทียนสีขาวถูกจุดแล้ววางไปรอบๆทำให้ที่ห้องนี้ดูขลังขึ้นไปอีก

“นี้คุณคิดจะทำโดยไม่บอกเขาอย่างนั้นหรอ?” มินโฮถามขึ้นแต่ดาร่าไม่ตอบ

“ตกลงเด็กคนนั้นเป็นอะไรกันแน่?” จีวอนถามขึ้นก่อนจะมองไปที่ร่างของฮันบิน

“เป็นเขา ไม่สิ เขาคนนั้นจะมาเอาฮันบินไปเป็นคนที่สามารถยืนเคียงข้างมันได้ เพราะว่าฮันบินสามารถรับพลังจากมันได้ แล้วถ้ามันได้ตัวฮันบินไปโลกนี้ก็คงถึงคราวที่จะดับสิ้นแน่ๆ” เป็นจินฮวานที่พูดออกมาทำให้ดาร่าหันไปมองด้วยสายตาดุๆทันที เขาที่พูดถึงเป็นสิ่งที่ทุกคนรู้จักกันดี

“สรุปว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาสินะ น่าสนุกดี” จีวอนบอกก่อนจะยกยิ้ม

“เอาล่ะมาเริ่มกันเถอะ” ดาร่าพูดก่อนจะยื่นมือมาขอมือจีวอน

เมื่อจีวอนส่งมือไปให้ดาร่าก็ใช้มีดปลายแหลมกรีดเข้าที่ฝ่ามือของจีวอนทำให้มีเลือดไหลออกมาก จากนั้นจีวอนก็ลงไปนอนในวงกลมข้างฮันบินก่อนที่ดาร่าจะมากรีดฝ่ามือของฮันบินเหมือนที่ทำกับจีวอน เธอจับมือของจีวอนที่มีรอยกรีดไว้อยู่แล้วให้ประกบกับมือของฮันบินข้างที่โดนกรีดเหมือนกันก่อนที่จีวอนจะหลับตาลง แล้วหลังจากนั้นจินฮวานและดาร่าก็จัดการท่องคาถาของการผูกชะตา ทันทีที่ท่องคาถาเลือดที่ฝ่ามือของทั้งคู่ก็ไหลลงมาก่อนจะค่อยๆมาบรรจบกันจากนั้นมันก็ค่อยๆไหลไปรอบตัวของทั้งคู่ คาถายังคงดำเนินไปเรื่อย เลือดพวกนั้นค่อยๆย้อนกลับเข้าไปในตัวของทั้งคู่ช้าๆ จุดที่มันจะไปอยู่รวมกันนั้นคือหัวใจนั้นเอง ก่อนที่คาถาบทสุดท้ายจะจบลงเลือดทั้งหมดก็พากันไหลเข้าสู่หัวใจของทั้งคู่ ดาร่าเดินมาใกล้ตัวของทั้งสองก่อนจะเอานิ้วโป้งแตะเลือดของทั้งคู่แล้วปายมันลงตรงหน้าผากของจีวอนและฮันบินก่อนที่เลือดนั้นจะค่อยๆหายเข้าไปในหน้าผากเป็นอันเสร็จพิธี จีวอนค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง ต่อไปนี้ตัวเขาจะไม่เหมือนเดิมอีก ที่ว่าไม่เหมือนเดิมก็เพราะว่าเขารู้สึกว่ามีฮันบินอยู่ตลอดเวลา นั้นทำให้รู้ได้เลยว่าการผูกโชคชะตาของเขาและฮันบินสำเร็จแล้ว

“เสร็จแค่นี้ใช่มั้ย?” จีวอนถามดาร่าจึงพยักหน้าแล้วลูบหัวฮันบินเบาๆ

“งั้นพรุ่งนี้เช้าผมจะมารับฮันบิน” จีวอนพูดต่อพลางลุกขึ้นยืนเตรียมจะออกไปจากห้อง

“เดี๋ยวบ๊อบบี้ มีเรื่องหนึ่งที่นายต้องรู้” เสียงเรียกของจินฮวานทำให้จีวอนหันไปมอง

“ถ้านายเจ็บฮันบินก็จะเจ็บด้วย ฮันบินรู้สึกยังไงนายจะรับรู้ได้ ในขณะเดียวกัน ถ้าฮันบินตาย นายก็จะตายด้วยอย่างไม่มีข้อแม้” จริงอยู่ที่ต้นตระกูลจะไม่ตายได้ได้ง่ายๆ แต่ถ้าได้ไปผูกโชคชะตากับใครแล้วถ้าคนหนึ่งตายอีกคนก็ต้องตายตามไปด้วย และนี้คือสิ่งที่ดาร่าไม่เลือกที่จะบอกจีวอน เพราะถ้าจีวอนรู้ตั้งแต่แรกคงไม่ยอมแน่ๆ แต่พอจีวอนมารู้ที่หลังก็ทำให้เขาหัวเสียเป็นอย่างมาก นี้เขาต้องมานั่งดูแลเด็กนั้นอีกงั้นหรอ มินโฮได้แต่ตบบ่าจีวอนเบาๆก่อนที่เจ้าตัวจะออกจากห้องไปแล้วปิดประตูเสียงดัง จุนฮเวยกยิ้มอย่างสะใจที่เห็นจีวอนเป็นแบบนั้น อย่างน้อยก็เบาใจไปเรื่องหนึ่งที่ว่ายังไงจีวอนก็ต้องปกป้องเพื่อนของเขาอย่างแน่นอน

“เดี๋ยวก่อน จินฮวานช่วยพาฉันไปที่เกิดเหตุหน่อยสิ” มินโฮหันมาพูดก่อนจะออกจากห้องทำให้จินฮวานหันไปมองหน้าของดาร่าเป็นเชิงขออนุญาติ เธอพยักหน้าให้จินฮวานเบาๆก่อนที่จินฮวานจะออกไปกับมินโฮและจีวอนไปยังที่เกิดเหตุ

     มินโฮ จีวอนและจินฮวานเดินเข้ามาในซอยที่เป็นที่เกิดเหตุ เวลานี้ยังคงเป็นเวลาที่ทุกคนในเมืองหลับกันอยู่ ลูกน้องของมินโฮอีกสองสามคนเดินตามเข้ามาด้วยก่อนจะยืนคุ้มไว้อยู่หน้าซอยเพื่อไม่ให้ใครเข้ามา จินฮวานจัดการร่ายคาถาเพื่อจะให้สิ่งตรงหน้าปรากฏขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงมีอยู่ เลือดที่ไหลนอง ศพที่สภาพดูไม่ได้ จีวอนเข้าไปดูศพนั้นอย่างพิจารณาเช่นเดียวกับมินโฮ

“นายคิดว่าฮันบินจะทำจริงๆงั้นหรอ?” มินโฮถามพลางมองศพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

“จินฮวานก็บอกอยู่ว่าตอนมาเจอฮันบินอยู่ท่ามกลางศพพวกนี้และทั้งเนื้อตัวก็มีแต่เลือด” จีวอนบอก

“แต่ฮันบินเป็นมนุษย์จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง?” มินโฮพูดต่อ

“งั้นผมก็มีสิ่งนี้ให้พวกคุณดู”

เสียงของจินฮวานดังขึ้นก่อนจะร่ายคาถาให้เหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้านั้นฉายขึ้นมาอีกครั้ง มินโฮและจีวอนถอยมายืนอยู่ข้างจินฮวานก่อนจะเริ่มดูเหตุการณ์นั้นเมื่อมันเริ่มฉาย เวทย์มนต์ของจินฮวานทำให้เหมือนกับว่าพวกเขาได้เข้าไปอยู่เหตุการณ์นั้นด้วยทั้งที่มันเกิดขึ้นไปแล้ว จากที่เห็นแบบนั้นทุกคนก็พอจะเข้าใจแล้วว่าฮันบินเป็นคนทำขึ้นเองทั้งหมดแต่เหมือนกับไม่ใช่ตัวของฮันบินเองดูได้จากสีตาที่เปลี่ยนไป เหมือนมีคนบังคับให้ฮันบินทำโดยที่ฮันบินไม่รู้ตัว จีวอนเริ่มมองไปรอบๆก่อนจะเห็นเหงาบางอย่างอยู่ตรงมุมหนึ่งของซอย ด้วยความสงสัยเลยเดินไปดู แต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไรจีวอนก็เห็นแค่เงาที่ลักษณะเป็นเหมือนคน จีวอนไม่เห็นหน้าตาว่าเป็นใคร นั้นทำให้ไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ตรงนั้นเป็นใครและต้องการอะไร และแล้วภาพเหตุการณ์ก็สิ้นสุดลง

“ฉันเห็นเงาอะไรบ้างอย่างอยู่ตรงนี้” จีวอนพูดพร้อมกับยืนมองตรงที่เขาเห็น

“ผมลองที่จะคุยกับเขาแล้วแต่เขาปิดกั้นตัวเองเลยทำให้ผมไม่สามารถคุยกับเขาได้” จินฮวานพูดขึ้น เขาเองก็เห็นเหมือนกันแต่ก็บอกไม่ได้ว่าเป็นใคร

“เป็นไปได้มั้ยว่านั้นคือตัวเขา” มินโฮเสริม เขาที่มินโฮหมายถึงก็คือคนที่อยากได้ตัวฮันบิน

“ตามหลักการแล้วเขาจะไม่ลงมาเองหรอกครับ ผมคิดว่าน่าจะเป็นสาวกของเขามากกว่า” จินฮวานตอบ

“ถ้างั้นก็เป็นพวกนอกรีตสินะ” จีวอนพูดขึ้นทำให้จินฮวานพยักหน้า

“ฉันคิดว่าเราต้องรีบตามสืบเรื่องพวกนอกรีตแล้วล่ะ ยังไงก็จะเช้าแล้ว ฉันว่าพวกเรากลับไปพักกันเถอะ จินฮวานเดี๋ยวฉันจะให้ลูกน้องขับรถไปส่ง เดี๋ยวฉันกับจีวอนเดินไปเพราะยังไงนี้มันก็ไม่ได้ไกลจากบ้านเราสองคนสักเท่าไร” มินโฮบอกยิ้มๆ

“จะดีหรอครับ? รบกวนพวกคุณเปล่าๆนะ” จินฮวานพูดพร้อมกับเหล่ตามองจีวอนที่ตอนนี้เดินออกไปสั่งลูกน้องของมินโฮให้จัดการเผาศพพวกนี้ทิ้งไป

“ทำตามที่ฉันบอกนั้นล่ะ ขอบคุณที่มาด้วย” มินโฮบอกยิ้มๆก่อนที่จินฮวานจะโค้งขอบคุณแล้วเดินไปที่รถกลับไปยังบ้านของดาร่า

“นายคิดว่าไง?” จีวอนถามเมื่อมินโฮเดินมาอยู่ข้างๆ

“ฉันคิดว่าหลังจากนี้คงต้องมีเรื่องอะไรมากมายเลยล่ะ” มินโฮบอกก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ และทั้งคู่ก็พากันเดินกลับไปยังบ้านของตัวเองพร้อมกับพูดคุยกันด้วยว่าจะเอายังไงดีกับเรื่องนี้ แล้วอยู่ๆจีวอนก็นึกถึงคนที่จากเขาไปนานแสนนานขึ้นมา

ààààà

 To Be Continued

ààààà

Talk :: มาต่อให้แล้ว ฮันบินผูกชะตากับจีวอนแล้วจะเป็นยังไงต่อกันนะ บอกเลยว่างานนี้จีวอนยังไม่ใจดีกับน้องเนอะ

อยากให้มีฉากคัดมั้ยหว่า เราอยากแต่งแต่เราแต่งได้กากมาก เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อฝากติดตามกันด้วยนะคะ ฝากความรักให้ตัวละครแล้วฟิคเรื่องนี้ด้วยเน้อ ขอบคุณค่าา *^*

มีเวลาว่างๆก็เข้าไปติดแท็กฟิคเรื่องนี้ #นิทานของฮันบิน ได้เลยเนอะ