[FICBTS] Secret love of Bangtan รักลับๆของพี่กับผม JINKOOK

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 คำสารภาพ 100%%%%%%% Rewrite

มาลงเรียกน้ำย่อยก่อนนะคะ ฟิคแต่งใกล้เสร็จแล้ว รอลงอย่างเดียว พรุ่งนี้จะลงให้แน่นอนนะคะ อดใจรอกันนิดนึงนะคะ

***ขอโทดที่หายไปนาน เจอมรสุมเรื่องสอบเข้าไป เหนื่อยเลยจริงๆ หนึ่งเม้นเท่ากับหนึ่งกำลังใจเหมือนเดิมนะคะ ***




ตอนที่ 8 คำสารภาพ

Jimin part………..

“ จองกุกอา คือว่า…..สิ่งที่ฉันจะบอก มันคือสิ่งที่ฉันคิดมาแล้วหลายวัน  ตอนแรกฉันกลัวว่าถ้าบอกนายไป จะทำให้เราสองคนเกิดการเปลี่ยนแปลง แต่สุดท้าย ฉันก็ควรจะบอกให้นายได้รับรู้ไว้บ้าง ”

 “ จองกุกอา ฉันชอบนายย ”

คำสารภาพที่ผมตัดสินใจบอกกับคนตัวเล็กด้านหน้าออกไป มันคงทำให้เขาตกใจสินะ

จอนจองกุก แต่สำหรับฉันแล้วทุกอย่างที่พูดออกไปถูกกรั่นกรองออกมาอย่างดีแล้วทุกถ้อยคำ

“ นายบ้าไปแล้วหรอ ฉันเป็นผู้ชาย นะเว้ยย  ”

ร่างเล็กที่เคยนอนอเนกอยู่ข้างผม บัดนี้กลับลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะหันแขวะผมเล็กน้อย

“ จองกุกอา..มันอาจจะฟังดูแปลกๆนะ แต่นายช่วยพิสูจน์ฉันหน่อยได้ไหมละ ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือฉันแค่สับสน”

ผมเอื้อมมือของตัวเองไปสัมผัสกับมือเล็กที่เย็นเฉียบและสั่นเทา

“ จีมินนา ฉันว่านายคงไม่สบายหรือไม่ก็คงเครียดกับการเรียนเกินไป พักผ่อนสะนะจะได้หายไวไว ”

มือเล็กปัดมือของผมออกทันควันพร้อมกับยิ้มแหยๆที่ตัดกับ สีหน้าอันซีดผ่าวและหยดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าไปหมด

ผมดันตัวเองขึ้นจากพื้นเสื่อ ก่อนจะค่อยๆคลานเข้าไปหาร่างเล็กอย่างช้าๆ พร้อมทั้งกระชากเสื้อกล้ามสีขาวของตัวเองออก เพื่อเผยรูปร่างภายใน

“ ย่าห์!! ฉันไม่ตลกกับแกนะเว้ยยย อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันต่อยจริงๆ  ”

“ จองกุกอา ได้โปรดช่วยฉันเถอะ ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้ว มันอึดอัดเหลือเกิน  ”

ผมเลื่อนตัวเองให้เข้าไปใกล้ร่างบางที่กำลังหลับตาปี๋

“ เห้ยๆๆ ไอ้จีมินน  อย่าทำแบบนี้ ”

จอนจองกุกพูดพร้อมกับยกมือทั้งสองข้างของเขาขึ้นมาปัดป้อง ร่างบางสั่นระริกจนไม่สามารถควบคุมมันได้อีก ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ ก่อนจะระเบิดหัวเราะเสียงดังออกมา

“ เห้ยยย ร้องไห้หรอวะเนี่ยย ฉันแค่จะให้นายดูกล้ามหน้าท้องอันสวยงามของฉันเท่านั้น คิดไปไหนเนี่ย ”

ผมดันตัวของตัวเองให้ลุกขึ้นยืน  เพื่อให้ร่างเล็ก ขยับร่างออกไปได้  จอนจองกุก ถอนหายใจเออกมาเสียงดัง พร้อมกับ ท่าทางที่ยังระแวงผมอยู่

“ จะระแวงอีกทำไมเนี่ย ?? ว่าแต่มันเป็นไงบ้างละ สวยงามมากใช่ไหม ”

ฉันหันไปถามคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอามือของตัวเองลูบกล้ามเนื้อหน้าท้องของตัวเองไปมา

“  นายห้ามเล่นแบบนี้อีกนะ !! ฉันไม่ชอบ ”

จอนจองกุก ตวาดขึ้นพร้อมด้วยท่าทางไม่พอใจ

“ โถๆ ไอ้ตัวเล็ก ฉันแค่หยอกนายเล่นเท่านั่นเอง ทำเป็นโมโหไปได้ เอ๋ ?? หรือว่านายคิดจริงห่ะ ?? ”

ผมขยี้หัวของเขาเบาๆ พร้อมกับแอบแซวจองกุกเล่น จนเขาโมโหขึ้นไปใหญ่

ตุ๊บ !!

“ ปาร์คจีมิน ”

เท้าเล็กๆเตะก้นผมเต็มแรง ก่อนจะวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

“ ย่าห์กล้าเตะ ฉันเลยหรอห่ะ ?? ”

ผมชี้หน้าคนที่กำลังวิ่งส่ายก้นไปมาหลอกล่อ  พร้อมกับเริ่มออกตัวไล่จับเขาทันที

“ แบร่ๆๆๆ แน่จริงนายก็จับให้ได้สิ !! ”

คนวิ่งหนี หันมาท้าทายผมด้วยรอยยิ้ม 

จองกุกอา นายคงรู้สึกดีขึ้นแล้วสินะ

เราสองคนวิ่งไล่กันไปมาอย่างสนุกสนาน โดยมีผมที่ถูกเขาทำร้ายตลอดทั้งเตะหน้าแข้ง ทั้งบิดหู

“ โอ้ยยย ฉันเจ็บนะ จองกุก ”

ผมเริ่มร้องโอดครวญออกมาทันทีที่โดน แขนของเจ้าตัวเล็ก กระแทกเข้าที่ท้อง

“ ฟอร์มหรือป่าวห่ะ ?? ”

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดเลยสักนิด ใจร้ายชะมัดเลยนะ

“ ฟอร์มอะไรละ ฉันเจ็บจริงๆนะ โอ้ยยยยย ”

ผมยังคงใช้ไม้ตายเดิมต่อ หวังว่า เจ้าเหยื่อน้อยๆจะติดกักเข้าให้

“ ….. ”

“ โอ้ยยยย โฮ๊ะ เจ็บบบมากๆๆ ”

จอนจองกุก ยังคงยืนดูผมอย่างนิ่งๆ โดยที่ผมร้องโอดครวญขึ้นมาอีกระลอกหนึ่ง

“ นายเป็นอะไรมากไหม ?? ”

และในที่สุด เขาก็ทนดูไม่ไหวจึงเข้ามาดูอาการผมทันที

“ ฉันเจ็บนะ เจ็บตรงนี้ เจ็บมากด้วย !! ”

ผมอ้อนเจ้าตัวเล็ก พร้อมกับชี้จุดที่หน้าท้องอันสวยงามของตัวเอง

“ ตรงนี้หรอ ??? แล้วจะให้ฉันทำไงละ ”

ตอนนี้เหยื่อของผมเริ่มติดกับแล้วละครับ ผมควรจะรอให้ตายใจกว่านี้ก่อนดีไหมนะ

“ นายช่วยกดมันไว้หน่อยได้ไหมละ ”

แน่นอนจอนจองกุก พยักหน้ารับงึกๆ ก่อนจะทำตามที่ผมบอกอย่างว่าง่าย

“ เป็นไงนายดีขึ้นแล้วหรือยัง ?? ”

“ อื้มม กดมันไว้อีกสิ มันเริ่มดีขึ้นแล้วละ ”

ผมกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พร้อมกับบอกให้เขาทำมันต่อ

“ เอิ่ม จีมินนา กดอะไม่ว่า แต่หน้านายไม่ต้องเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ก็ได้นะ ”

แป่ววว !! แผนของผมมมมม

มือเรียวๆของจองกุกรีบผลักใบหน้าผมออก เมื่อเขาเริ่มรู้ทัน

“ อะไรกัน ฉันยังไม่หายเลยนะ ”

“ งั้นฉันโทรเรียกรถพยาบาลให้เอาไหม หรือจะให้จองโบสถ์ให้นายดี ”

คำพูดตัดสวาทของเขาช่างโหดร้ายกับหัวใจดวงน้อยๆของผมเสียเหลือเกิน ผมนอนแผ่ราบลงตรงนั้นอีกครั้ง ก่อนจะตบที่แขนตัวเองเป็นการเชื้อเชิญคนหน้ามุ่ยให้นอนลงตาม

“ นอนลงมาเหอะน่า ฉันไม่ทำอะไรหรอก ”

“ จีมินนา นายนี่ติสท์ดีนะ !! ”

.คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นหลังจากที่นอนบนท่อนแขนยาวๆของผม

“ ยังไงละ ?? ที่นายว่าติสท์ ”

“ ก็ชอบอยู่คนเดียว อะไรแบบนี้ไง ?? นอกจากฉันแล้วนายมีเพื่อนอื่นๆอีกบ้างไหม ไม่นับรวมคนในทีมบาส ”

จองกุกยิงคำถามยาวใส่ผมที่กำลังแอบยิ้มอยู่ในใจ

“ ไม่มีอ่ะ ฉันมีนายคนเดียวก็พอแล้ว ”

คำพูดของผมเริ่มทำให้ใบหน้าเล็กๆของเขา เปลี่ยนสีเป็นแดงระเรื่อเล็กน้อยเพราะความเขินอาย

“ พอละๆ ฉันไม่น่าถามนายเลยย ไปนอนดีกว่า ”

จองกุกเด้งตัวของเขาขึ้นราวกับเป็นสปริง

“ อื้มมม ฮ้าวววว ฉันก็ง่วงเหมือนกันแล้วแหะ ”

ผมเด้งตัวขึ้นตามเป็นคนที่สอง ก่อนจะเดินงัวเงียตามไปทันที

“ จีมินนา ฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกันใหม่ ”

คนตัวเล็กโบกมือหยอยๆ พร้อมกับเดินกลับไปหอพักของตัวเอง ส่วนผมเองก็ได้แต่แอบมองร่างนั้นด้วยรอยยิ้มจนลับตา

โถ่ว้อยยย ไอ้จีมินน ไอ้โง่ กูอยากจะตีหัวมึงสักร้อยที ทำไมถึงรีบไปบอกจองกุกแบบนั้นวะ มันจะทำให้เขากลัวว มึงรู้ไหมม ???  ไอ้งี่เง่า

ผมโวยวายกับตัวเองอย่างหัวเสีย พลางเดินกลับห้องของตัวเองอย่างคอตก

“ จองกุกอา ฉันชอบนายจริงๆ นะ  ”

End Jimin part……………….

กริ๊งงงงงงๆๆๆๆ

เสียงของนาฬิกาปลุกของผมที่ถูกเลื่อนมาราวสิบกว่าครั้ง ดังขึ้นน ผมรีบกระตุกร่างของตัวเองขึ้น เพื่อดูเวลาทันที

08.30 ชิบหายยยยแล้ววว สายยยยย

สิบห้านาทีผ่านไป

ผมอาบน้ำราวกับวิ่งผ่าน ก่อนจะกระโดมาแต่งตัวชุดนักศึกษาอย่างรวดเร็วที่สุดที่เคยทำมา วันนี้คลาสเช้ามีเรียนวิชาเศรษฐศาสตร์ กับอาจารย์ฮวัง เจ้าระเบียบ และตรงต่อเวลายิ่งกว่า เปาบุ้นจิ้น

มีหวังงานนี่ผมตายแน่ๆๆๆๆ
 

“ เศรษฐศาสตร์หมายถึง เป็นการศึกษาถึงวิธีการจัดสรรทรัพยากรที่มีอยู่จำกัด อย่างมีประสิทธิภาพเพื่อผลิตสินค้าและบริการต่างๆเพื่อสนองตอบความต้องการของมนุษย์ซึ่งมีอยู่ไม่จำกัด ”

เสียงเจื้อยแจ้วของอาจารย์สาว ที่ใส่ชุดดำคลุมเข่า กำลังถือไม้เรียวยาวเกือบฟุต ชี้สอนบนกระดานของตัวเอง ผมแอบดูลาดลาวอยู่ที่หน้าประตูห้อง โดยมีซูก้าที่คอยยกมือยกไม้ให้สัญญานอยู่ด้านใน ผมกลืนน้ำลายเหนียวก้อนใหญ่ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปเพื่อยอมรับชะตากรรม

“ จอนจองกุก เธอมาสายคลาสฉัน ครึ่งชั่วโมง เธอจะรับผิดชอบยังไง ??? ”

นั่นไงละเสียงอาฆาตของมาดามฮวังจอมโหด กล่าวทักทายผมแล้ว

“ ผมขอโทษครับอาจารย์ ผมไปทำธุระมาครับ ”

เอาวะๆ ถึงโกหกจะตกนรก แต่โดนเฆี่ยนนี่นรกกว่า ผมเชื่อเลย

“ ธุระอะไรของเธอ  รู้บ้างไหมว่าฉันอุส่าห์ตั้งใจเตรียมการสอนมาเพื่อคลาสนี้  ฮึกๆ พูดแล้วมันก็น่าน้อยใจจริงๆ ”

เอาไงดีละมาดามฮวังเริ่มปล่อยโฮออกมาแล้ว ผมค่อยๆย่องต่อไปอย่างเงียบๆ ในยามที่มาดามท่านกำลังเพ้อนั้นผมควรรีบดิ่งไปยังโต๊ะของตัวเองให้เร็วที่สุด

แต่ทว่า…

“ จอนจองกุก เธอจะไปไหนหรอ ?? ”

อิ๊บอ๋ายยยยแล้ววว

“ ปะ..ป่าววคร้าบบบอาจารย์ ^____^ ”

ผมรีบชะงักฝีเท้าพร้อมกับหันไปยิ้มเฝือนๆ

“ คิดว่าจะรอดไม้เรียวฉันไปได้หรือไงกัน หึหึ เธอมาก็ดีแล้วฉันมีโจทย์มาให้เธอตอบ ถ้าตอบได้ ก็รอด แต่ถ้าผิด ก็เตรียมตัวได้เลย ”

ฟิ้ววววว !!

เสียงไม้เรียวยาวๆโฉบผ่านอากาศไปอย่างรวดเร็ว จนทำให้ผมรู้สึกสะดุ้ง

หือโจทย์หรอ ?? เศรษฐศาตร์เป็นวิชาที่ผมเกลียดสุดๆด้วยสิ ถามมาก็มีแต่ตึบนะครับพี่น้อง !!!

“ พร้อมนะ ”

“ พะ..พร้อมก็ได้ครับบ T-T ”

“  ผู้ริเริ่มทฤษฏีทางเศรษฐศาสตร์จุลภาคเป็นคนแรก เขียนผลงานพฤติกรรมผู้บริโภค  ผู้ผลิต (เสนอทฤษฎีว่าด้วยการผลิต) คือใคร ”

คำถามมรณะ ถูกถามขึ้น พร้อมกับวิถีไม้เรียวที่ยื่นมาที่ผม ขาทั้งสองข้างตอนนี้ก็พร้อมใจกันสั่นโดยไม่ได้นัดหมาย

เอาอะไรดีละไอ้กุกเอ้ยย  ฟหกด เอกอาส ว เอามาเรียงกันยังไง ????

ถึงแม้ว่าตอนนี้ ซูก้าจะพยายามใบ้ให้ผมอย่างสุดความสามารถก็ตาม แต่ผมก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี

โถๆๆชีวิตกุกน้อยยต้องดับก็วันนี้แล

“ คุณมินยุนกิ ถ้าเธอบอกเพื่อนอีกครั้ง ฉันจะฟาดเธอด้วยไม้เรียวแน่นอน  แล้วเธอจอนจองกุก ตอบมาสักที !!! ”

คำขู่ของมาดาม ทำให้ ตัวช่วยของผมรีบเงียบปาก ถึงเวลาที่คราวเคราะห์ความซวยก็ตกมาที่ผมอีก

“ เอ่อ…อืออ คือว่า …………….”

“ ตอบไม่ได้ใช่ไหม ??? ”

อาจารย์สาวเดินเข้ามาอย่างช้าๆ พร้อมกับเตรียมเงื้อไม้เรียวขึ้นฟาดผม

แงแง ~~~ แม่คร้าบบบบช่วยผมมมด้วยยยยยยยย

“อัลเฟรด   มาร์แชล    ครับบ ”

“ วู้ๆๆๆ  ”

เสียงตบมือเกรียวกราวของคนในห้อง ที่มีคนตอบถูก แต่ว่าเป็นใครกัน ผมไม่ได้เป็นคนตอบนะ

“ คิมซอกจิน ออกมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้ !!!! ฉันถามจอนจองกุก แต่เธอแทรกตอบขึ้นมาทำไมกัน ”

นี่ซอกจินช่วยผมหรอเนี่ยย มันน่าปลื้มใจจริงๆ ที่ผมรอดตายเพราะเขา

“ โถ่ อาจารย์ครับ คนโง่ อย่างเขา ตอบไม่ได้หรอกครับ ”

“ จองกุก เธอไปนั่งได้ เดี๋ยวจะจัดการกับ นักเรียนขยันเรียนดีเด่นอย่างซอกจินเอง ”

ผมสะพายกระเป๋าของตัวเองไปนั่งยังโต๊ะ โดยมีรอยยิ้มหวานๆของเขาส่งมาให้

ซอกจินนา ขอบใจนะ

“ เขาจะโง่หรือฉลาดแล้ว นายเกี่ยวอะไรด้วย ไม่เห็นหรือไงว่าฉันทำโทษเขาอยู่ ”

มาดามฮวังเริ่มพ่นสงครามน้ำลายใส่เขาทันที ที่ออกไปหน้าชั้นเรียน

“ ผมไม่ยอมให้อาจารย์ฟาดจองกุกหรอกนะ ”

“ ทำไมกัน ทำไมฉันถึงฟาดจอนจองกุกไม่ได้ ”

“ เพราะผมไม่ยอมไง ในฐานะที่บริษัทพ่อผมช่วยเหลือมาหาวิทยาลัยแห่งนี้ ผมไม่ยอมให้อาจารย์ฟาดเขาแน่นอน ”

คำพูดและสายตาอันแน่วแน่ของซอกจิน มันช่างทำให้เขาดูเท่เป็นบ้าเลย

วิ๊ดวิ้ววววว~~~

เสียงโห้ร้อง กึกก้องของนักเรียนคนอื่นๆในห้องเริ่มดังขึ้น

“ ย่าห์ !!! คิมซอกจิน นายกำลังขู่ฉัน ที่เป็นอาจารย์ของเธออยู่นะ ”

“ ผมขอเถอะครับอาจารย์ คราวหลังผมจะไม่ให้เขาสายอีก”

ซอกจินลดน้ำเสียงลง ก่อนจะเอ่ยขอร้องอาจารย์สาวแทนผม

“ ก็ได้ คิมซอกจิน ”

มาดามฮวังถอนหายใจออกมา พร้อมกับพยักหน้ารับ

“ เยส !!! ”

คนร้องขอ เอ่ยออกมาอย่างดีใจที่คำขอร้องของเขาสำเร็จ

“ แต่ว่า….นายจะต้องรับโทษนี้แทน ”

“ อะไรนะครับ ??? ”

“ นายได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันจะยกโทษครั้งนี้ให้จอนจองกุก แต่นายต้องเป็นคนรับโทษนั่นแทน ฉันมีคำถามสามข้อ ถ้านายตอบถูกก็รอดตัวไป แต่ถ้าผิด นายก็เตรียมโดนฉันฟาดได้เลย ”

ห่ะ????

เสียงนักเรียนทุกคนรวมถึงผมร้องเสียงหลงออกมากับคำพูดชวนคำหัวลุกของมาดามฮวัง ถูกเอ่ยขึ้น พร้อมกับสไตล์การขยับแว่นตาของเจ้าตัวเช่นเคย ราวกับประกาศสงคราม

“ พร้อมแล้วใช่ไหม ??? ”

“ เอ่อ..อืมม ครับ พร้อมครับ แต่ก่อนเริ่มผมขอพูดอะไรสักอย่างได้ไหม ??  คิคิ

จองกุกอา เป็นกำลังใจให้ฮยองด้วยนะ !!!!  ปิ๊งๆๆ ”

ซอกจินพยักหน้ารับงึกๆ พร้อมกับทำมือรูปหัวใจส่งมาให้ผม จนคนในห้องต่างพากันกร๊ดกราดตามกัน

ซอกจินคนบ้า !!!!!!!!!!!!!
 

.” พอได้แล้ว !!! ไอเด็กพวกนี้นิ เห็นคลาสฉันเป็นสวนสนุกหรือไงกัน ”

คำประกาศิตของมาดามฮวังถูกแผดเสียดังลั่นจนทุกคนในห้องตกใจ  มีเพียงผมที่กังวลกับสงครามครั้งนี้จริงๆ

“ แกเป็นอะไรวะ จองกุก หน้าเครียดจัง  ”

ซูก้าเอ่ยถามผมด้วยท่าทางเป็นห่วง ก่อนจะหันกลับไปดูสงครามระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์ต่อ

“ เห้ยยไอ้ก้า ฉันจะทำไงดีถ้าซอกจินโดนฟาดขึ้นมา ฉันเป็นต้นเหตุแท้ๆเลย ”

ผมระบายความอัดอั้นใจออกมากับคนเป็นเพื่อน พร้อมกับหันไปมองร่างสูงหน้าห้องอย่างเป็นกังวล

“ ไอ้จินนะ มันท๊อปวิชานี้มันแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก เรามาเชียร์มันกันดีกว่า ซอกจินสู้ๆๆ ”

คำพูดของซูก้าทำให้ผม รู้สึกโล่งใจขึ้น เอาวะ อย่างน้อยหมอนั่นมันก็ต้องมีดีบ้างแหละเฮ้ออออ

ยกที่ 1 เริ่มได้ ~~

“ ข้อนี้มาจากข้อสอบ ปี 1987 การศึกษาพฤติกรรมของผู้บริโภค  พฤติกรรมของผู้ผลิต  จัดอยู่ในขอบข่ายสาขาวิชาเศรษฐศาสตร์ในข้อใด “

โอ้ววมายกอดด ข้อแรกก ที่จัดว่าง่ายยย ก็ล่อผมสะมึนตึบไปเลยย ซอกจินนา แล้วนายจะตอบได้ไหมเนี่ยย ?????

“ ฮ่าๆๆ อาจารย์ครับข้อนี้เด็กมากเลยครับ  ผมขอตอบว่า มันคือ เศรษฐศาตร์จุลภาคครับ ”

เย้ๆๆๆๆ

ทันทีที่ร่างสูงเริ่มตอบ ทุกคนในห้องเรียนที่คอยเชียร์อยู่นั้นก็ส่งเสียงให้กำลังใจกันอย่างหนาแน่นรวมถึงตัวผมเองด้วย

“ อื้มมฉันไม่น่าประเมินคนอย่างเธอต่ำเลยจริงๆ  เตรียมตัวไว้เถอะ ข้อต่อไป เป็นข้อสอบ ฮันจู ปี 2003 ลัทธิเศรษฐกิจใดที่เน้นเรื่องการแบ่งงานกันทํา (Division of Labor) ”

บรรยากาศในห้องเริ่มเงียบอีกครั้ง ทุกคนต่างพากันลุ้นว่าเขาจะตอบได้หรือไม่ คิมซอกจิน ที่เอาแต่หลับตาสนิท ถอนหายใจออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ

“ ข้อนี้ ยากขึ้นจังเลยนะครับ ผมขอตอบว่า   ลัทธิเสรีนิยมหรือลัทธิคลาสสิก  โดยอดัม สมิทธครับ ”

เย้เย้ๆๆ

แน่นอน เสียงตบมือเกรียวกราว ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับความโล่งใจของผม อีกข้อเดียวเท่านั้นสินะ ซอกจินไฟว์ทิ้งงงง

“ ไม่เสียแรง ที่เป็นเด็กติวของฉันนะเนี่ย  ข้อสุดท้ายย ข้อสอบ มหาวิทยาลัย ปี ล่าสุด  ถามว่ากลไกราคาจะไม่ถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือในการตัดสินปัญหามูลฐานทางเศรษฐกิจในระบบเศรษฐกิจแบบใด ”

“ เห้ยยย “

“ คำถามข้อนี้ !! ”

เสียงของซูก้าร้องลั่นพร้อมกับหวานใจนายวี โดยไม่ได้นัดหมาย

“ มีอะไรหรือป่าว ทำไมแกถึงร้องลั่นออกมา ”

ผมถามเพื่อนหนุ่ม ที่กำลังปาดเหงื่อตัวเองไปมา

“ ฉันว่าไอ้จิน เริ่มมีปัญหาแล้วละ ”

“ แกว่าไงนะ !! ”

ซูก้าบอกว่า ข้อสอบข้อนี้เป็นข้อสอบเพียงชุดเดียวที่ ซอกจินไม่ได้ติว จึงเป็นไปได้ที่เขาอาจจะไม่รู้

โธ่เว้ยย ไอตาบ้า จะทำไงดีละ จะช่วยไงดี ???

“ ว่าไงละ คนเก่ง ทำไมถึงเงียบไปหึ !! ”

มาดามฮวังยิ้มอย่างกระหึ่มใจ เพราะว่าลูกศิษย์ของตนกำลัง เข้าสู่ทางตันสะแล้ว

“ คือ..ผม…อาจารย์ครับ อย่าฟาดผมต่อหน้า จองกุกนะครับ ”

คิมซอกจิน ที่ติดอ่างอยู่นาน ก็เข้าไปกระซิบกระซาบอะไรสักอย่างกับอาจารย์สาว ก่อนที่มาดามฮวังจะ หัวเราะออกมาอย่างพอใจมากๆ

“ เอาละๆ วันนี้พวกเธอเลิกเรียนได้ ส่วนซอกจิน ก็ตามฉันมาละกัน !! ”

คำพูดสุดท้ายของมาดามฮวังก่อนที่เจ้าหล่อนจะเก็บสัมภาระและสะบัดตูดออกไป พร้อมกับซอกจิน ที่หันมายิ้มแหยๆให้กับผมและเดินตามไป

“ จองกุกอา ไปกินข้าวกันเถอะ !! ”

ซูก้าที่เก็บของเสร็จแล้ว หันมาชวนผมพร้อมกับรอยยิ้มตามเคย

“ นายว่าเรื่องมาจะเป็นยังไง ซอกจิน กับมาดามฮวังอ่ะ ”

ผมยังคงถามเกียวกับเรื่องเดิมในขณะที่ยัดสัมภาระต่างๆลงกระเป๋าของตัวเอง

“ เอาน่าเดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็รู้เองแหละ ว่าแต่โฮปจะเลิกเรียนยังนะ โทรหาดีกว่า ”

ซูก้าผู้ไม่คิดอะไร เดินนำหน้าผมไปพร้อมกับล้วงมือถือคู่ใจโทรหาเพื่อนหนุ่มอีกคนทันที ก่อนที่หวานของเขา คิมแทฮยองจะเดินเข้ามาทักทาย

“ กาก้า จ๋า วีวี่ขอไปกินข้าวกับที่รักด้วยนะ ”

“ อะไรกันวะ ไอ้วี แกก็ไปกินกับไอ้จินเซ่ ”

“ ก็ไอ้จินมันไปพบอาจารย์นะ ขอวีไปกินด้วยคนนะๆๆ ”

คนเป็นแฟนเริ้มเข้าซุกไซ้ แขนยาวพันไปตามแขนของซูก้าราวกับปลิง จนผมเผลอยิ้มออกมา

“ แกจะทิ้งเพื่อนหรอวะ ไอ้วี ไอ้จินโดนอาจารย์เรียกนะเว้ย ”

“ ก็เขาหิวอะ อยากไปกินข้าวกับที่รักด้วย นะนะนะ ”

คิมแทฮยองยังคงอ้อนวอนขอแฟนหนุ่มเช่นเดิม แต่ทว่าดูเหมือน เขาจะไม่ใจอ่อนง่ายๆนะ

“ ไปรับศพไอ้จินสะ เด๋วฉันซื่อข้าวไปฝากโอเคมั้ย !! ”

“ อื้มก็ได้ๆ แต่เร็วๆหน่อยนะ เขาคิดถึง ”
 

โรงอาหาร ~~~

“ จองกุก เป็นอะไรหรือป่าว เห็นเขี่ยอาหารมานานแล้วนะ !! ”

เจโฮป บุคคลที่ไม่รู้เรื่องราว เอ่ยถามเมื่อสังเกตเห็นว่าผม นั่งเหม่อมานานแล้ว

 

“ อะ..อ่อ ป่าวๆนะ แค่คิดอะไรเพลินๆ ”

ผมแก้ต่างไป ก่อนจะตั้งอกตั้งใจกับอาหารในจานอีกครั้ง

“ คิกๆๆ ตลกเป็นบ้าเลย ”

เสียงของซูก้าที่ กำลังสนุกสนานกับโซเชียลในมือถือ หัวเราะขึ้นมาอย่างสะใจ

“ มีอะไรหรอ ?? ”

ผมเอ่ยถามคนตรงข้าม พร้อมกับเคี้ยวอาหารตุ่ยๆ

“ อ่อ ก็ไอ้จินน นะสิ โดนอาจารย์ฮวังฟาดสะก้นนเป็นแผลเลยย สมน้ำหน้ามัน ”

อาหารในปากผมร่วงออกมาทันทีเมื่อทราบข่าว สรุปนี่คือเขาโดนฟาดแทนผมใช่ไหม ????

“ แล้วตอนนี้ซอกจินอยู่ไหน ?? ซูก้าตอบมาเร็วๆดิวะ ”

ผมเริ่มคะยั้นคะยอเพื่อนตัวเอง

“ ใจเย็นๆไอกุก ตอนนี้ไอ้จินมันกำลังนอนแผ่อยู่ห้องหยาบาลนะ ”

ทันทีที่ไอ้ก้ามันบอกรายละเอียด ผมก็รีบเก็บของตัวเองและตรงดิ่งไปยังห้องพยาบาลทันที

“ อะไรกันเนี่ย ?? ฉันงงไปหมดแล้วว ซูก้า จองกุก ”

“ เดี๋ยวฉันค่อยมาเล่าให้ฟังนะ โฮป ฉันไปก่อนน ”

ผมบอกลาเพื่อนทั้งสอง และวิ่งอย่างสุดแรง

ห้องพยาบาลล~~~~

“ โอ้ยยไอ้เชี่ยยก้า เบาๆสิวะ กูแสบนะเว้ยยย ”

“ เออๆ ไอ้สาสส มึงแม่งโชว์ป๋านัก เป็นไงเจ็บตัวเลย ”

คิมแทฮยองแอบแขวะเพื่อนตัวเองที่กำลังนอนคว่าลงให้เขาทายาที่ก้นอยู่

“ อาจารย์แม่งไม่เจอกันนาน มือยังหนักเหมือนเดิมเลย ฟาดกูจนไม้หักอ่ะ  โอยยย ”

“ ฮ่าๆๆๆ กูมึงเอาพ่อมึงมาอ้างไง อาจารย์เลยโกรธเข้าไปใหญ่ ”

ผมแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่ ยิ่งทำให้ตัวผมเองรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ผมเปิดประตูอย่างเบามือ ก่อนจะส่งสัญญานให้นายวี เพื่อไม่ให้บอกซอกจินว่าผมมา นายวีหยักหน้ารับก่อนจะหลบทางให้ผมได้เข้าไปใกล้ ร่างสูงที่นอนคว่ำ หลับตาพริ้ม เผยก้นของเขาอยู่

“ เห้ยยไอ้วี ทาต่อดิวะ กูแสบบบ ”

คนนอนบนเตียงยังคงออกคำสั่งโดยไม่หันมาดู นายวีส่งยาให้ผม ก่อนที่ตัวเขาจะรีบชิ่งหนีอย่างรวดเร็ว มือเรียวของผมบรรจงทายาไปที่รอยแดงยาวพาดก้นของซอกจินอย่างเบามือ

“ เออ อย่างนั้นแหละ แม่งทำไมคราวนี้มึงมือเบาจังวะไอ้วี ”

ซอกจินเอ่ยออกมาอย่างพอใจ พลางยิงคำถามเข้าใส่ผม

“ ……. ”

“ มึงว่า จองกุก จะประทับใจในสิ่งที่กูทำป่าววะ กูลงทุนเจ็บตัวเลยนะเว้ยยย ”

“ …….”

 ผมยังคงเงียบ และทายาให้กับคนพูดมากต่อ

“ จะดีมากเลย ถ้าคนที่ยาให้กูตอนนี้เป็นจองกุก แทนมึงนะไอ้วี ”

คำพูดที่ซอกจินเอ่ยขึ้น ทำให้ผมชะงักเล็กน้อย พร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

นายนี่มันจริงๆเลย คิมซอกจิน ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย

“ ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไง !! ”

CRY .q