REVENGE OF LOVE : หนี้แค้นแทนรัก (เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย)

ลำดับตอนที่ #9 : ความรัก ความเกลียด

“คุณอยากจะถามอะไรก็ว่ามาคุณบาทริค  ท่าทางของคุณมันทำให้ผมหงุดหงิด” แสงจันทร์สาดเข้ามากระทบแก้วไวน์   มัลฟอยถือแก้วไวน์และหมุนมันไปมา   บาทริคยืนอยู่ข้างหลัง   เขายิ้มบางๆอยู่ใต้ความมืดที่โอบล้อมด้วยแสงจันทร์



“จุดประสงค์ที่คุณชายพาเธอคนนั้นมาไม่ใช่เพื่อ.....”



“ทำลาย...ฉันต่อให้” มัลฟอยพูดขัดขึ้นและยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ



“ครับ   คุณชายไม่ได้พาเธอคนนั้มาเพื่อทำลาย.........ผมดูออก” บาทริคพูดนุ่มๆ   มัลฟอยหยุดเล่นแก้วไวน์ในมือแล้วลุกเดินไปที่หน้าต่าง   บาทริคยืนมองอยู่ด้านหลัง   เขาประสานมือไว้ด้านหน้าแล้วยิ้ม

“เหตุผลของคุณชายคือปกป้อง” บาทริคพูดต่อ   มัลฟอยนึกรำคาญในใจที่ทำไมชายแก่คนนี้ถึงได้ชอบพินิจพิเคราะห์คนอื่น....แล้วยังถูกเสียด้วย



“มันก็เป็นเรื่องของคุณที่ว่าจะคิดยังไงคุณบาทริค  ยังไงคุณก็จะไม่บอกพ่อเรื่องที่ผมพาเธอมาที่นี่....สำหรับคุณ...ผมได้แค่นี้ก็พอใจแล้ว” มัลฟอยพูดต่อแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนหมด   เขาวางมันไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้อง   ทิ้งให้ชายแก่ยืนมองตามเขาไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัยน์





ในห้องที่มืดมิดไร้แสงไฟ   แสงจันทร์จางๆยังอุตส่าห์มีน้ำใจพาแสงของตัวเองผ่านม่านหิมะเข้ามาเป็นแสงสลัวในห้องนี้  เฮอร์ไมโอนี่นอนหายใจเบาๆอยู่บนเตียง   เธอยังไม่หลับสนิทดีนัก   ความรุ่มร้อนใจแผดเผาอยู่ในอกจนจะกลายเป็นเพลิงไหม้ถาโถมคฤหาสน์แห่งนี้   ความคิดที่ว่าคนที่อยากจะฆ่าให้ตายอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเธออย่างมีความสุขนั้นทำให้เธอรู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก

เฮอร์ไมโอนี่ชันกายลุกขึ้นมานั่งครุ่นคิด   เธอไม่อาจข่มตาหลับได้ในเวลานี้  ไม่มีใครอยากหลับในสภาพที่ถูกมัดและถูกกักขังแบบนี้หรอก   มันไม่ใช่เฮอร์ไมโอนี่ที่จะต้องยอมใครแบบนี้  



แต่แล้วความคิดในหัวและจินตนาการของเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องหยุดไว้แค่นั้นเมื่อเสียงเปิดประตูเบาๆดังขึ้น  เฮอร์ไมโอนี่แสร้งล้มตัวลงนอนตามสัญชาตญาณ   กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆลอยมาแตะจมูกจนฉุน   กลิ่นนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆเช่นกัน

มัลฟอยเดินโซเซมายืนอยู่ข้างเตียงเฮอร์ไมโอนี่   เขามองร่างที่ซ่อนกายอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างนิ่งคิด.........



และสิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่หวาดกลัวก็เกิดขึ้น  กลิ่นเหล้าฉุนค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ   เธอสัมัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์! มัลฟอยกำลังโน้มใบหน้าเข้ามาหาเธอเรื่อยๆ   เฮอร์ไมโอนี่หลับตาแน่นและตัวแข็งเหมือนถูกสาป   ลมหายใจนั้นใกล้เข้าเรื่อยๆ



“หึ!” มัลฟอยแค่นหัวเราะ   เกิดรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก  เขาค้างใบหน้าเอาไว้เมื่อจมูกของเขากำลังจะสัมผัสกับริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่อีกเพียงนิดเดียว



กลิ่นเหล้าและลมหายใจอุ่นๆห่างออกไปแล้ว   เฮอร์ไมโอนี่อยากจะถอนหายใจดังๆ   เสียงฝีเท้าย่ำไปไกลออกจากเตียง  เฮอร์ไมโอนี่หรี่ตาเล็กน้อยเพื่อดูให้แน่ใจว่ามัลฟอยไปแล้วจริงๆ   เธอเห็นด้านหลังของเขาห่างออกไป   เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้น

แต่มัลฟอยชะงักขาเอาไว้   เขาหยุดยืนอยู่ตรงที่เกือบจะถึงประตู   เฮอร์ไมโอนี่รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคุมกาย



“ยัยโง่!” มัลฟอยแดกดันและยิ้มเยาะ   เขาก้าวออกไปจากห้อง   ทิ้งให้เฮอร์ไมโอนี่ใคร่ครวญว่ามัลฟอยรู้หรือเปล่าว่าเธอแกล้งหลับ





“ตื่นเถอะค่ะ....ผู้หญิงของนายน้อย   นายน้อยให้เธอมาปลุกผู้หญิงของนายน้อยค่ะ   ตื่นเถอะค่ะผู้หญิงของนายน้อย.....” เสียงแหลมเล็กกรีดอยู่ข้างหูของเฮอร์ไมโอนี่   หญิงสาวค่อยๆปรือตาขึ้นทั้งที่เพิ่งปิดมันได้ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้   จมูกใหญ่โตเทอะทะและกลิ่นเตาผิงเหม็นไหม้อยู่ตรงหน้า   ดวงตาโปนลึกใสแจ๋วจนเฮอร์ไมโอนี่เห็นภาพตัวเองสะท้อนอยู่ในนั้น



“ใคร....” เฮอร์ไมโอนี่ถามเบาๆ   เธองัวเงียพาดมือที่ถูกมัดไปไว้ใต้หัว



“ดาช่าเจ้าค่ะ” เอลฟ์สาวกรีดเสียง



“ดาช่า.....ดาช่าเหรอ....เอลฟ์ปากไม่ดีเมื่อวานใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่งัวเงียและพูดเพ้ออย่างไม่ได้สติ   เฮอร์ไมดอนี่ได้ยินเสียงสั่งน้ำมูกเบาๆ  ดาช่าสั่งน้ำมูกกับถุงเท้าหลายคู่ที่มัดติดกันและกลายเป็นผ้าพันคอสำหรับเธอ



“ดาช่ารู้ค่ะว่าเธอทำตัวไม่ดี   ดาช่าทำโทษตัวเองด้วยการมัดตัวเองอยู่บนเตาอบขนมปัง  สูดควันดำๆนั่นเข้าปอด” ดาช่าตอบเสียงสั่นและหูตก  เฮอร์ไมโอนี่ลุกพรวดพราดขึ้น   วิญญาณนักเรียกร้องสิทธิเอลฟ์เข้าครอบงำ



“คุณต้องไม่ทำแบบนั้นอีก” เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด



“ถ้าเป็นคำสั่งของผู้หญิงของนายน้อยดาช่าก็จะทำตามค่ะ” ดาช่าตอบอย่างรื่นเริง



“อย่าเรียกฉันว่าอย่างนั้นอีกได้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเบื่อหน่าย   เธอไม่ค่อยจะชอยดาช่าก็ตรงนี้แหละ



“เป็นคำสั่งขาดของนายน้อยค่ะ   เอลฟ์ทุกตัวในบ้านไม่มีสิทธิ์ฝ่าฝืน” ดาช่าพูดอย่างเจียมตน



‘อ๋อ.....สั่งไว้นี่เอง’ เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างเดือดแค้นในหัว



“เหลืออีกสี่นาทีกับห้าสิบเจ็ดวินาทีเจ้าค่ะ   ถึงตอนนั้นผู้หญิงของนายน้อยจะต้องรีบออกไป” ดาช่าพูดเหมือนเตือนและดูกระวนกระวาย   เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย



“ไปเหรอ.....ฉันต้องไปไหน” เฮอร์ไมโอนี่ถาม    ดาช่ายิ้มร่า



“ไปหานายน้อยที่ห้องนอนค่ะ”



“หา............!!” เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่างตกใจ   เธอต้องไปที่ห้องนอนของมัลฟอยตอนนี้ทั้งที่ฟ้ายังไม่สว่างดีด้วยซ้ำเนี่ยนะ



“เป็นคำสั่งของนายน้อยให้ดาช่ามาปลุกผู้หญิงของนายน้อยเจ้าค่ะ   เพื่อให้ผู้หญิงของนายน้อยไปหานายน้อยที่ห้องนอนตอนเจ็ดนาฬิกาตรง   ตอนนี้หกนาฬิกาสี่นาทีกับอีกสามสิบหกวินาทีค่ะ” ดาช่าพูดเหมืนกับเธอเป็นนาฬิกา   เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้าง



“ไม่! ฉันไม่ไปเด็ดขาด   รู้มั้ยว่าถ้าฉันไปไม่เขาหรือฉันก็จะไม่มีวันได้ลืมตาออกมาจากห้องนั้นเด็ดขาด!” เฮอร์ไมโอนี่คำราม   ดาช่าครางอย่างหวาดกลัว   เฮอร์ไมโอนี่หอบหายใจลึกอย่างโกรธจัด



“ขอร้องล่ะเจ้าค่ะ......ขอร้อง....กรุณาไปเถอะนะคะ   อย่าขัดคำสั่งของนายน้อยเลย” ดาช่าร้องร้องอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร   เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกเห็นใจอยู่บ้างเล็กน้อย   แต่ถ้าเธอจะต้องเข้าไปในห้องนอนของมัลฟอย.....ไม่อยากคิดจริงๆว่าเขาจะทำอะไร



“โฮ......................” ดาช่าร้องลั่น   เธอเอาหัวใหญ่โตของเธอโขกกับเสาเตียงจนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกว่าเตียงสั่น   เฮอร์ไมโอนี่กระโจนลงจากเตียงและตรงเข้าไปล็อคตัวดาช่าไว้ราวกับเล่นมวยปล้ำ



“หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้   ตกลง...ได้...จะเป็นอะไรกันนักหนาเล่าถ้าฉันจะเข้าไปที่นั่น!” เฮอร์ไมโอนี่ตะเยงเสียงแข่งกับเสียงกระแทกของดาช่า   เธอหยุดเอาหัวโขกเสาแล้วหันมาช้าๆ   เฮอร์ไมโอนีปล่อยตัวดาช่าอย่างเหนื่อยอ่อน



“งั้นไปเถอะเจ้าค่ะ   ไปเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ  เป็นดาช่าจะนำทางไป” ดาช่าลุกขึ้นอย่างเร่งรีบและตรงรี่ไปที่ประตู   เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ   เธอค่อยๆยันกายลุกขึ้นและมองดาช่าที่ทำหน้าเหมือนได้ทองเกลเลียนอย่างเหนื่อยใจ



เป็นครั้งแรกที่เฮอร์ไมโอนี่ได้ออกมาจากห้องที่ขังเธอเอาไว้   ต้องยอมรับว่าคฤหาสน์หลังนี้สมควรได้รับการเปลี่ยนเป็นเรียกว่าปราสาท   มันช่างกว้างขวางจนเธอคิดว่าถ้าไม่มีใครนำทางจะต้องหลงแน่ๆ   ดาช่ากึ่งเดินกึ่งวิ่งอย่างร้อนใจ  เฮอร์ไมโอนี่ภาวนาขอให้ทางเดินนี้ทอดยาวไปเรื่อยๆไม่พบจุดหมาย   แต่ในที่สุดดาช่าก็พาเธอมาหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่สีดำทึบซึ่งอยู่สุดทางเดินของระเบียงและเป็นประตูเพียงบานเดียวบนระเบียงนั้น



“ถึงแล้วเจ้าค่ะ  ดาช่าจะไปแล้วนะเจ้าคะ” ดาช่าปาดเหงื่อบนหน้าผากกว้าง   เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างเพื่อเตรียมจะท้วง



“เธอไม่ได้จะเข้าไปด้วยเหรอ!”เฮอร์ไมโอนี่ร้องถาม   ดาช่าส่ายหน้าทันที



“นายน้อยบอกว่าให้ผู้หญิงของนายน้อยเข้าไปแค่คนเดียวค่ะ   ดาช่าเข้าไปไม่ได้” ดาช่าบอก   เธอยกมือขึ้น   เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะปรามไว้



“เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน”



ป๊อบ!



หายไปแล้ว......เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยเห็นเอลฟ์ตัวไหนที่มีความสงสารน้อยเท่านี้มาก่อน  

เฮอร์ไมโอนี่ไม่เคยเห็นประตูที่ไหนซึ่งให้ความรู้สึกไม่น่าเปิดเท่านี้มาก่อนเลย   ตอนนี้ระเบียงทางเดินเงียบสงบอย่างน่าขนลุก   ใจหนึ่งของเฮอร์ไมโอนี่อยากจะรีบเดินหนีออกมาจากตรงนั้นเสีย  แต่พอคิดถึงหน้าของดาช่าถ้ารู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่ทำให้เธอทำงานไม่สำเร็จแล้วก็อดสงสารไม่ได้   ยังไงๆเฮอร์ไมโอนี่ก็คงจะต้องเข้าไปจริงๆแล้วใช่มั้ย



เฮอร์ไมโอนี่รวบรวมความกล้าเอื้อมมือไปเปิดลูกบิดช้าๆ....ความหนาวเย็นน่าพิศวงแล่นเข้าสู่ขั้วหัวใจอย่างรวดเร็ว   เสียงประตูค่อยๆเปิดออกเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของเฮอร์ไมโอนี่   ห้องนั้นมีแสงสลัวที่เหมือนถูกต้นไม้ปกคลุมไว้   พื้นหินอ่อนที่ปูไว้ก็เย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง  บอกตามตรงว่าทุกก้าวย่างที่เฮอร์ไมโอนี่ก้าวอยู่นั้นช่างยาวนานและน่ากลัว   เฮอร์ไมโอนี่ได้กลิ่นใบไม้เล็กน้อยคลุกเคล้ากับกลิ่นแอลกอฮอล์......ทางที่เฮอร์ไมโอนี่เดินอยู่เป็นทางเดินสั้นๆและแคบ  



ด้านหนึ่งของห้องที่อยู่ด้านในสุดเป็นเตียงสี่เสาขนาดใหญ่และมีม่านโนยตัวลงมาจากเพดานเหมือนห้องที่เฮอร์ไมโอนี่ถูกขัง   ผนังด้านหนึ่งของห้องกว้างนี้เป็นม่านสีชา   ห้องนี้ตกแต่งอย่างเรียบง่ายไม่หวือหวาอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่คิด   ด้านหนึ่งเป็นประคูที่น่าจะเป็นห้องน้ำและมีตู้โชว์ของกับตู้หนังสือตกแต่งผนังแทนภาพเขียน



แต่สิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่หวาดหวั่นคือเตียงนั่นต่างหาก   เฮอร์ไมโอนี่มองผ่านม่านนั้นและเห็นร่างของใครคนหนึ่งนอนคุดอยู่ใต้ผ้าห่ม   หัวใจของเฮอร์ไมโอนี่เต้นแรงและถี่ขึ้น   ยิ่งห็นโต๊ะเล็กใกล้ๆกบัหน้าต่างมีขวดเหล้าวางระเกะระกะอยู่แล้วเฮอร์ไมโอนี่ยิ่งใจหาย   ถ้ามัลฟอยทำอะไรกับเธอเหมือนที่ทำเมื่อตอนคืนวันฮัลโลวีนล่ะ  แล้วเฮอร์ไมโอนี่จะรอดมาได้เหมือนคราวก่อนมั้ยนะ..........



เป็นครั้งที่สองที่เฮอร์ไมโอนี่รวบรวมความกล้าเดินเข้าไปที่เตียงนั้นช้าๆ  เฮอร์ไมโอนี่หยุดยืนอยู่ข้างเตียง   เธอค่อยๆเปิดม่านออก   ใบหน้าของมัลฟอยเป็นส่วนเดียวที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา   ดวงตาปิดสนิทและใบหน้าเรียบนิ่ง   ถ้าเขาจะนิ่งอย่างนี้เมื่อเวลาตื่นก็ดีอยู่หรอก

เฮอร์ไมโอนี่สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด



“ตื่น................!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะเบงเสียงลั่น   ทั้งที่คอของเธอเจ็บระบมไปหมดแต่เขายังนอนนิ่ง  นี่เขาหลับหรือตายไปแล้วกันแน่นะ   เฮอร์ไมโอนี่เริ่มบันดาลโทสะ   เธอปีนขึ้นเตียงและเขย่ามัลฟอยด้วยมือทั้งสองข้างที่ถูกมัด



“นี่! ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ! เธอตายไปแล้วหรือไงน่ะ  เธอเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนทำให้ฉันต้องตื่นแต่เช้าแบบนี้น่ะ  แล้วเธอจะมานอนแบบนี้อยู่ได้ยังไงน่ะ...หา!” เฮอร์ไมโอนี่เขย่าไหล่ของมัลฟอยอย่างบ้าคลั่ง   เธอได้ยินเสียงมัลฟอยถอนหายใจอย่างหงุดหงิด



“อย่ายุ่งน่า......” มัลฟอยพึมพำเบาๆ   เขาหันตัวพลิกกัลบไปอีกด้านหนึ่ง   เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งรู้สึกบันดาลโทสะ   เธอทุบมัลฟอยด้วยมือทั้งสองข้าง



“ตื่น! ฉันบอกให้ตื่นเดี๋ยวนี้! นี่! ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ” เฮอร์ไมโอนี่ตะวาดลั่นและยังคงทุบมัลฟอยไม่หยุด  แต่เขาไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย  ได้แต่พึมพำอะไรไม่ด้ศัพท์อย่างหงุดหงิด



“ตื่นสิ!



“หนวกหู!!!” มัลฟอยตะวาดเสียงดังก่อนจะรั้งร่างของเฮอร์ไมโอนี่ลงมา   เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างตกใจแล้วเซถลาลงไปบนร่างของมัลฟอย   มัลฟอยพลิกตัวกลับให้เฮอร์ไมโอนี่ลงไปนอนและเขาทับร่างของเธอ   มัลฟอยรัดร่างของเฮอร์ไมโอนี่แน่นและควานจมูกไปทั่วอย่างไม่รู้จุดหมาย



“ว้าย! นี่...ปล่อยนะ” เฮอร์ไมโอนี่ระรัวทุบมัลฟอยอย่างรุนแรง  มัลฟอยค่อยๆคลายแขนออก  เฮอร์ไมโอนี่รีบลุกขึ้นและถลาไปยืนหอบอยู่ข้างเตียง   เธอมองมัลฟอยที่ยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างโกรธแค้น.....แต่ความโกรธนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกที่อยากจะร้องออกมาดังๆ  ท่อนบนเปลือยเปล่าของมัลฟอยโผล่พ้นผ้าห่มออกมา  เฮอรืไมโอนี่ทำหน้าเหมือนเจอตัวน่าขยะแขยง   เธอทำท่าจะร้องออกมา  มัลฟอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างพอใจ



“นี่...นี่...คนทุเรศ! เธอนอนไม่ใส่เสื้อเหรอเนี่ย!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างอับอาย   มัลฟอยขยี้ผมตัวเองแรงๆอย่างเบื่อหน่าย



“มันเรื่องของฉันนี่....เกี่ยวอะไรกับเธอ” มัลฟอยพูดลอยๆ   เฮอร์ไมโอนี่นิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ



“เธอเรียกฉันมาทำไม” เฮอร์ไมโอนี่ถาม   มัลฟอยหันมามองเฮอร์ไมโอนี่  เขาลุกขึ้นนั่งห้อยเท้าลงมาจากเตียง   เขาเงยหน้าขึ้นมองเฮอร์ไมโอนี่   เฮอร์ไมโอนีเลี่ยงหันมองไปทางอื่น



“ฉัน.....เฮ้อ...ช่างมันเถอะ” มัลฟอยทำท่าเหมือนจะพูดอะไร  แต่เขากลับถอนหายใจ  เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด



“ถ้าไม่มีอะไร.....เธอจะให้ฉันกลับไปที่ห้องนั่นได้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบาๆ   เธอก้มหน้าลงและมองข้อมือตัวเองที่ถูกมัด  ที่ของเธอในคฤหาสน์นี้คงจะเป็นที่นั่น  มัลฟอยมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสายตาเรียบนิ่ง



“เธอชอบห้องนั้นหรือไง” มัลฟอยถาม   เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบและไม่พยักหน้ารับ  เธอเกลียดที่นั่นที่สุดในโลก   แต่จะให้เธอไปอยู่ที่ไหนได้ล่ะถ้าไม่ใช่ที่นั่น



“ไม่มีใครชอบถูกกักขังหรอก” เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างเศร้าสร้อย   มัลฟอยถอนหายใจอีกครั้ง   สายตาของเขาเหลือบไปเห็นเชือกที่มัดข้อมือเฮอร์ไมโอนี่ไว้  ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที  มัลฟอยเอื้อมมือแตะข้อมือเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ   เฮอร์ไมโอนี่หันมามองอย่างแปลกใจ



“เธอพูดถูกว่าไม่มีใครชอบถูกกักขัง........เพราะฉะนั้นเธอก็อยู่ที่นี่ให้มีความสุขสิ  ฉันจะได้ไม่ต้องขังเธอ” มัลฟอยเลื่อนมือมาลูบมือของเฮอร์ไมโอนี่ไหมา  เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยอย่างเย็นชา   เธอส่ายหน้าช้าๆและยิ้มสะใจให้กับตัวเอง



“เธอบอกให้ฉันอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขงั้นเหรอ.....ทั้งที่อีกด้านหนึ่งเพื่อนของฉันกำลังจะถูกฆ่า  และฉันต้องมาอยู่ที่นี่กับศัตรูที่ฆ่าคนรักของฉันน่ะเหรอ....ไม่มีวันหรอกที่ฉันจะอยู่ที่นี่ได้อย่างมีความสุขถ้าฉัน.........” เฮอร์ไมโอนี่หยุดคำพูดไว้   เธอยิ้มเศร้าๆปนเจ็บแค้นและมองไปทางอื่น  มัลฟอยบีบข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่แน่น   เขาได้ยินเสียงเอกัดฟันเล็กน้อย



“ฉันรู้ว่าสิ่งที่เธอปรารถนามากกว่าสิ่งใดในโลกคือการฆ่าฉันให้ได้......แต่เสียใจด้วยนะเกรนเจอร์   ฉันคงไม่ยอมให้เธอทำอะไรฉันได้ง่ายๆหนอก  เกมส์ก็คือเกมส์   อยู่ๆเธอจะเดินเข้ามาบอกว่า ‘นี่! ฉันขอฆ่าเธอหน่อยสิ’ มันเป็นไปไม่ได้หรอกจริงมั้ย......ยังไงเธอก็ยังต้องอยู่ที่นี่...อีกนาน...หรือจนกว่าฉันจะพอใจ  เพราะฉะนั้นเมื่อเธอรู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานเอก็ทำตัวเองอย่าให้ต้องเจ็บมากกว่านี้ดีกว่า” มัลฟอยพูดเรียบๆและบิดข้อมือเฮอร์ไมโอนี่ไปมา   เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยอย่างว่างเปล่า   มัลฟอยลูบข้อมือเฮอร์ไมโอนี่ไปมาอย่างพินิจพิจารณา   โดยที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่คาดคิด  มัลฟอยกระชากเชือกหลุดออกอย่างง่ายดาย  ทั้งที่เฮอร์ไมโอนี่พยายามแทบตายก็ไม่สามารถแก้ออกได้   รอยช้ำสีแดงเข้มปรากฏบนผิวข้อมือขาวสวยเป็นเส้นสีแดง   มัลฟอยจับข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่อย่างทะนุถนอมและเบามือ



............มัลฟอยก้มลงจูบที่ข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ  ความอ่อนโยนของเขาที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่เปิดใจยอมรับไม่สามรถทำให้เฮอร์ไมโอนี่เกิดความรู้สึกใดได้   สายตาของเฮอร์ไมโอนี่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าขณะที่มัลฟอยังคงประทับรอยจูบอันแสนหวานอย่างเนิ่นนาน



“นี่เป็นข้อแลกเปลี่ยน” มัลฟอยพูดเมื่อเขาละริมฝีปากออกมาจากข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่   เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยอย่างสงสัย  มัลฟอยยังคงจับข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่ไว้



“ในเมื่อเอบอกว่าอยู่ที่นี่แล้วเหมือนนักโทษ  ยังไงฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไป.....เพราะฉะนั้นฉันก็จะทำให้เธอรู้สึกว่าอยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่นักโทษ   ฉันจะไม่มัดเธอ....แต่ยังไงฉันก็คงจะต้องขังเธอไว้จนกว่าจะแน่ใจว่าเธอจะอยู่ที่นี่ได้โดยไม่มีปัญหา...และ...ไม่คิดหนี” ข้อเสนอของมัลฟอยไม่ได้ทำให้ใจของเฮอร์ไมโอนี่ชุ่มชื้นขึ้นแม้แตน้อย   มัลฟอยจ้องเฮอร์ไมโอนี่เป็นครั้งสุดท้าย  เขาดีดนิ้วในอากาศ   ฉัยพลันร่างเล็กๆของดาช่าก็ปรากฎขึ้นด้วยท่ายืนค้อมหัว



“เธอไปได้แล้ว.....” มัลฟอยปล่อยมือเฮอร์ไมโอนี่  เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองดาช่าและสาวเท้าออกไปจากเตียง   มัลฟอยมองเฮอร์ไมโอนี่ตามไป....สายตาของเขาไม่สามารถจะบ่งบอกได้ว่ารู้สึกอย่างไร  



“เกรนเจอร์!” มัลฟอยเรียกไว้ก่อนที่เฮอร์ไมโอนี่จะก้าวออกไปจากประตู   เฮอร์ไมโอนี่หันมาช้าๆ   มัลฟอยมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยแววตาจริงจังจนเฮอร์ไมโอนี่รู้สึกแปลกๆ



“อย่าพยายามหนี......เพราะฉัน....จะไม่ยอมปล่อยเธอไปเด็ดขาด” น้ำเสียงของมัลฟอยเต็มไปด้วยความจริงจังและแน่วแน่   เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าอย่างใจหาย  เธอรีบก้าวออกมาจากห้องและพยายามไม่นึกถึงคำพูดของมัลฟอย  มันทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า  เฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองระหว่างที่เดินอยู่นั้น  และเมื่อเห็นข้อมือตัวเองเฮอร์ไมโอนี่ก็รุ้สึกร้อนที่ใบหน้าขึ้นไปอีก





มัลฟอยเอนหลังพิงหัวเตียง   เขายกมือขึ้นเสยผมและจ้องไปทางหนึ่งอย่างมาดมั่น   ระหว่างนันเองที่เขาพึมพำกับตัวเอง



“ไม่ว่ายังไง.......ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยเธอให้ใครเด็ดขาด”







อาจจะสั้นไปหน่อยก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ  จะพยายามอัพให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้  ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตาม  ช่วยโหวต  คอมเม้นท์  และเข้ามาอ่าน



HAPPY NEW YEAR