(exo fic) ♚ {KRISYEOL} - JOKE เสี่ยวแต่เฉี่ยว ♚

ลำดับตอนที่ #9 : ❥ JOKE {6}

❥ JOKE

เสี่ยวแต่เฉี่ยว
 

-6-



 

ร่างโปร่งกับชุดนักเรียนเดินทอดน่องมาถึงหน้าโรงเรียนก่อนที่จะล้วงหาโทรศัพท์ขึ้นมากดเปลี่ยนเพลง

“ฮยองงงงงงงงงง” เสียงเรียกของรุ่นน้องทำให้ชานยอลต้องเงยหน้าขึ้นก่อนที่เจ้าแพนด้าที่โบกมือหยอยๆจะวิ่งเข้ามาประเคนนมกล้วยให้ถึงที่

“หืม วันนี้นายมาเช้า แปลกนะ” ชานยอลดึงหูฟังออกหนึ่งข้างก่อนจะรับนมกล้วยมาจากน้องรหัส

“ก็วันนี้มีงานชมรมนิทรรศไงครับบบ นี่ฮยองมองผมเป็นคนยังไงเนี่ย” เทาเบะปากใส่พี่รหัสตัวเอง

“เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยจะอยู่ในระเบียบแล้วก็ไม่ได้หล่อเหมือนพี่รหัสมันเลยยย :p” ชานยอลยิ้มร่าพร้อมกับยักคิ้วให้คนเด็กกว่า

“แหม เดี๋ยวนี้มีแฟนเป็นกรรมการนักเรียนเลยกล้าพูดแบบนี้ใช่มั้ยครับบบบ”

“ฉันเคยพูดแบบอื่นด้วยรึไงงงงงง เงียบไปเลย พูดแล้วหงุดหงิด” คนแก่กว่าผลักหัวน้องเบาๆก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินมาถึงตึกเรียนเกรด10

“แหม เขินเลยเหรออ~~~ เออนี่ฮยอง ที่ผมมาเช้าเพราะผมมีอะไรจะให้ฮยองช่วย” เทาว่าพลางยื่นกล่องใบหนึ่งให้พี่รหัส

“นี่อะไร?” ชานยอลรับกล่องมาก่อนจะเขย่าดู

“ของสื่อรัก” 

“ห๊ะ” ร่างโปร่งขมวดคิ้วก่อนจะมองไปที่น้องรหัสตัวเองที่กำลังทำหน้าเพ้อฝันเต็มที่

“ฮยองช่วยเอาไปให้เพื่อนฮยองหน่อยนะ คึ”

“คนไหนเล่า แบคฮยอนหรือดีโอ?” ชานยอลเบะปากใส่น้องรหัสก่อนจะหยิบนมกล้วยออกมาดูด

“แบคฮยอง (:”

“โอเค ..หาาาา อีแบคเนี่ยนะ!!”

“ครับ ทำไมอ่ะ นี่ผมอุตส่าห์บอกฮยองเลยนะเนี่ย ทำไมฮยองถึงได้ทำตัวแบบนี้ T^T” เทายู่ปากก่อนจะก้าวขาเดินขึ้นตึกไป

“ทำไมนายไม่เอาไปให้ตอนมันขึ้นเวทีล่ะ” ชานยอลยืนที่ยังยืนค้างอยู่เอ่ยถามออกไป

“ฮยองก็รอดูไปละกัน ขอบคุณมากนะครับ ^^” เทาโค้งให้พี่รหัสของตัวเองด้วยความดีใจก่อนจะหันหลังเดินขึ้นตึกไป 

“เออๆ เดี๋ยวจัดกา..”

“ฮวางจื่อเทาเกรด10 ห้อง 7 เลขที่ 4 ใช่มั้ย” เสียงเข้มของบุคคลที่สามพร้อมกับร่างสูงที่เดินมายืนข้างๆชานยอลทำให้เทาต้องหันกลับไปตามเสียง

“ครับ?” 

“อาจารย์ลีให้ไปพบที่ห้องปกครอง ตอนนี้เลย” คริสที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงเอ่ยออกไปก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะลากชานยอลออกมาด้วย

“นี่นายมายังไงเนี่ย” ชานยอลหันไปกระทุ้งศอกใส่คนข้างๆก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เบาลง

“เดินมา จะให้บินมารึไง” 

“นี่ แล้วอาจารย์ลีเขาเรียกเทาจริงๆเหรอ” ชานยอลมองอีกคนเป็นเชิงจับผิด

“ป่าวหรอก แค่อยากให้น้องรหัสนายเลิกคุยกับนายสักที” 

“นายมันนิสัยไม่ดี”

“ชอบก็บอกเถอะ :P” 

“บ้า -/-”

“กินอะไรมั้ย” คริสเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองคนเดินผ่านหน้าโรงอาหาร

“อืมมมม บอกแล้วนายจะซื้อให้รึไง”

“คงงั้นมั้ง”

“ไม่อ่ะ ซื้อเองดีกว่า เดี๋ยวได้เค็มๆเหมือนเมื่อวาน -*-” ชานยอลว่าพลางหยิบเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“แล้วเมื่อวานไปตามหาหัวใจมารึยังล่ะ :P”

“เงียบไปไอ้เงิงบาน -/-”

“กรี๊ดดดดดดดดด แกๆๆ ดูดิ สวีทกันจริงๆเลยอ่ะแก” 

“เออใช่ มีหยอดมุขเสี่ยวๆกันด้วยอ่ะ โหยยยยยยย ไม่เสียแรงที่นั่งจิ้นคู่นี้มาตั้งแต่เข้าโรงเรียนนี้”

“นี่พวกแกไม่เห็นในหนังสือพิมพ์วีอาร์ชิคกันเหรอ ว่าเขาคอนเฟิร์มแล้วนะ กรี๊ดดดด”

“ไม่อ่ะ ยังไงฉันก็ชอบคริสลู่มากกว่า คู่นั้นนี่พริ้นส์กับแองเจิลเลยนะเว่ยยย”

เสียงของพวกติ่งเมื่อสักครู่ทำให้ทั้งคริสและชานยอลเงียบไปและพร้อมใจกันแอบฟังก่อนที่คริสจะเป็นคนที่หมดความอดทนก่อน

“พวกนี้น่ารำคาญจริง นายไปซื้อเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” คริสพูดพลางหยิบตังค์ยัดใส่มือคนข้างๆก่อนจะเดินหล่อเข้ามาหากลุ่มคนที่เขาเห็นว่าเป็นพวกชะนี

“ไม่อ่ะ ฉันชอบคริสยอลมากกว่า คริสยอลอิสเรียลยูโน้ว? %$(*)3&*\#@!$&#_@+%*^&$*_~%#&+”

“นี่น้อง ไม่มีงานต้องเตรียมกันเหรอครับ?” 

“เอ่อ...”

“ยังไม่รีบไปอีก ให้จดชื่อมั้ย”

“ค่ะๆๆๆๆ” พวกชะนีลุกขึ้นโค้งให้คริสก่อนจะรีบเดินออกไปจากโรงอาหารทันที

“พูดแค่นั้นทำเอาพวกชะนีที่นั่งเม้าท์แตกกันอยู่ลุกหนีไปคนละทิศคนละทางเลยเหรอเนี่ย” ชานยอลเดินกลับมาพร้อมกับขนมปังในมือ

“ในโรงเรียนนี้ก็มีแต่นายคนเดียวแหละที่กล้าหือกับฉัน” 

“อืม แล้วไงอ่ะ :P”

“ยังจะเถียงอีก ไปซ้อมได้แล้ว” จบประโยคคริสก็หยิบขนมปังในมืออีกคนมากินแบบไม่แยแส

“นี่นาย เอาคืนมานะโว้ยยยยยย”

“เงินฉัน” 

“ไอ้.. โฮ้ยยยยยยยยย” 

......

“สวัสดีอาจารย์ทุกท่านและชาวเซนต์ซูมานทุกคนนะคร้าบบบบบบบ ผมไคหล่อ รับหน้าที่เป็นพิธีกรของงานชมรมนิทรรศวันนี้ครับ”

“ครับผม และผมเซฮุนหล่อกว่าไค รับหน้าที่เป็นพิธีกรงานวันนี้เช่นกันครับ!”

“เราจะไม่สนใจการหลงตัวเองของพิธีกรอีกคนนะครับ ครับผม ผมก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้มาเป็นพิธีกรในงานชมรมนิทรรศวันนี้ ใช่ไหมครับเซฮุน”

“แน่นอนครับ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาเราจะมาเริ่มกันที่รายการแรกของวันนี้เลยนะครับ ขอเชิญประธานชมรมทั้ง 18 ชมรมออกมาแนะนำชมรมของตัวเองกันหน่อยครับ เริ่มจากชมรมแรกเลยครับ ชมรมถ่ายภาพครับ!”

ปัง!

“ไอ้แบค มีคนเอาของมาให้นาย” ชานยอลเดินเข้ามาในห้องชมรมดนตรีด้วยความหัวเสียก่อนจะโยนกล่องที่ได้จากจื่อเทาลงบนโต๊ะตัวกลม

“ไอ้ยอล ไม่มาตอนขึ้นเวทีเลยวะ มัวไปทำอะไรเนี่ย” ดีโอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองเดินเข้ามาในห้อง

“กรี๊ดดดดดด แฟนคลับกูนี่น่ารักจริงๆเลยยยยยยย” แบคฮยอนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่วิ่งแจ้นมานั่งตรงหน้ากล่องอันล้ำค่า

“กูว่าไม่ใช่แฟนคลับหรอกมั้ง” 

“อะไร? มึงจะบอกว่ามีคนเอาของมาเซ่นเจ้าแม่รึไง หยาบคาย!” 

“มึงพูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย” ชานยอลผู้ไม่สบอารมณ์เดินอ้อมออกมาก่อนจะหย่อนก้นลงที่โซฟาตัวนิ่มพร้อมกับหลับตาลง

“อยากรู้มากก็เปิดดูสิวะ” ดีโอที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเอ่ยขึ้น

“เออออออ เปิดละๆๆ กูตื่นเต้นอ่ะมึงงงงงงงง นี่ขนาดยังไม่ได้ขึ้นเวทีก็มีคนเอาของมาให้แล้วอ่ะ อร๊างงงงง” แบคฮยอนว่าพลางหยิบกล่องขึ้นมากอด

“กูไม่เข้าใจมันจริงๆนะ” เฉินที่กำลังนั่งกินรามยอนเอ่ยขึ้น

“มึงรีบๆเปิดเหอะน่า” ชานยอลพูดก่อนจะล้มตัวลงนอน

“เปิดละนะ กรี๊ดดดดดด” จบเสียงกรี๊ดของแบคฮยอนเจ้าตัวก็ลงมือเปิดกล่องทันที

“มันคืออะไร” ทั้งดีโอและเฉินต่างละความสนใจจากสิ่งที่ตนทำอยู่และพร้อมใจกันมามุงแบคฮยอน ส่วนชานยอลก็แค่ลืมตาขึ้นมาดูสิ่งที่น้องรหัสของตัวเองฝากมา

“กาแฟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทั้งสี่คนพูดเป็นเสียงเดียวกันก่อนจะหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย

“นี่แฟนคลับกูเห็นกูนอนไม่พอหรือยังไง หรือว่าเห็นกูแก่แล้ว หรือว่าเห็นว่ากูต้องซ้อมหนักจนไม่ได้นอนเลยซื้อกาแฟมาให้เนี่ยยยยยยยยย!!!!!!” แบคฮยอนว่าพลางลงไปนอนกลิ้งกับโซฟาอย่างไม่ลืมหูลืมตา

“มึงไม่กินกูกินเอง” เฉินตอบกลับไปก่อนจะหยิบถุงกาแฟอันเบอเร่อไปเก็บ

“เฮ้ยเดี๋ยว อะไรมันหล่อนออกมาวะ” ดีโอว่าพลางเดินไปหยิบเศษกระดาษที่หล่นออกมาจากก้นถุง

“โด้ เอามาซิ” ชานยอลลุกขึ้นมานั่งทันทีก่อนจะส่งเสียงเรียกเพื่อนของตน

“อะไรวะ มีจดหมายรักด้วยอ่อ” ดีโอพึมพำก่อนจะเดินเอากระดาษไปให้ชานยอล

“อยากเป็นกาแฟ ...จะได้เป็นที่หนึ่งในใจคุณ ”

ชานยอลอ่านประโยคที่อยู่ในกระดาษก่อนจะยิ้มออกมากับมุขเสี่ยวของน้องรหัสตัวเอง

“ไอ้ยอล ทำไมเงียบวะ” เฉินเอ่ยขึ้น

“อะไรวะ เอามาให้กูดิ๊” แบคฮยอนที่เพิ่งได้สติดึงกระดาษมาจากมือชานยอล

“เฮ้ยเดี๋ยว..”

“มึงกล้ายังไงมาอ่านของแฟนคลับกูเนี่ย”

“กูบอกว่าไม่ใช่แฟนคลับมึงงงง”

“นี่มันมุขที่แฟนคลับใช้เล่นกับเมนโวคอลอย่างฉันเหรออออออ!!!!!!” แบคฮยอนเด้งตัวขึ้นมาพร้อมกับขยี้หัวตัวเอง

“กูบอกว่าไม่ใช่แฟนคลับมึงไงงงงงงง ไอ้เทาเด็กเกรด10นักบาสโรงเรียนอ่ะนะจะมาเป็นแฟนคลับมึง!” ชานยอลหมดความอดทนกับเพื่อนของตัวเอง

“ห๊ะ !!!!!!!! ฮวางจื่อเทาอ่ะนะ!!!!!!!!!” ทั้งสามคนตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยหน้าตาที่ไม่จืดทุกคน

ก๊อก ก๊อก 

“บอยแบนด์สแตนด์บายได้แล้วค่ะ” 

“ครับ” นักดนตรีทั้ง4คนพยักหน้ารับ 

“ไอ้แบค มึงไหวมั้ยเนี่ย” เฉินหันมาถามด้วยความเป็นห่วง

“ไหวมั้ง แงงงงงงงงง”

“มึงเป็นอะไรเนี่ย”

“เทาเขามาจีบกูอ่ะมึ้งงงงง TwT” แบคฮยอนว่าพลางลงไปนอนแผ่อีกรอบ

“นี่แค่กาแฟทำให้ไอ้แบคมันตีความไปได้ไกลขนาดนี้เลยเหรอวะ” ดีโอส่ายหน้าเอือม

“ช่างเหอะ ไปแสตนด์บายได้ละ จะได้เล่นให้มันจบๆ กูจะไปหาของกิน” ชานยอลว่าพลางลุกขึ้นหยิบกีต้าร์

“หรือจะไปหาแฟน?” 

“กูต้องบอกมึงอีกกี่รอบเนี่ยว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เงิงนั่น”

“เหรอออออออออออออ” ทั้งสามคนประสานเสียงออกมาพร้อมกับก่อนจะเดินออกไปที่เวที ปล่อยให้ชานยอลยืนงงอยู่ในห้องเก็บตัวคนเดียว

....

“และต่อไปจะเป็นการแสดงจากบอยแบนด์แห่งเซนต์ซูมานนะคร้าบบบบบ”

“นี่คริส” ลู่หานที่เดินกินไอติมเรียกคนข้างๆของตัวเอง 

“...”

“คริส”

“...”

“ไอ้มหาเงิงตีกามากกว่าสามเส้น”

“เดี๋ยวดิวะ กูใส่เลนส์กล้องก่อน” 

“ทำไมมึงไม่ใส่มาจากบ้านวะ”

“ไม่มีเวลา”

“งานรัดตัวมากว่างั้น?” 

“งานมันก็เยอะอะนะ แต่งานของหัวใจนี่เยอะกว่า”

“แหยะ จะอ้วก มึงนี่เป็นราชามุขเสี่ยวเลยนะเนี่ย” ลู่หานพูดออกมาพลางเลียไอติมไปด้วย

“เออ ไม่มีใครแย่งตำแหน่งกูได้” คริสตอบพลางยกกล้องขึ้นมาลอง

“จ้ะ พริ้นส์นัมเบอร์วันแห่งเซนต์ซูมาน” 

แชะ

“ถ่ายกูทำไมครับอีดอก”

“ลองกล้อง :P”

“แหม วันนี้เอาเลนส์ระดับเทพมาเลยนะมึง” ลู่หานเบะปากพลางเหล่ไปที่กล้องของเพื่อนตัวเอง

“จะเอามาถ่ายแฟน มีปัญหาอะไรแมะ” 

“ไม่มีโว้ยยยย เบื่อออออ มึงงงงงงง จริงงงงงงง จริงงงงงงง เลยยยยยยยยยย”

“หึ มึงดูพิธีกรสุดหล่อของมึงไปเถอะ”

“ดูมาตั้งนานละ เรื่องนี้กูไม่พลาด เออมึง ฝากถ่ายเซฮุนด้วยดิ นะนะนะนะ” ลู่หานพูดพลางทำตาปริบๆใส่คนตัวสูง

“นี่มึง say yes กับเขาแล้วเหรอ”

“เปล่า ._.”

“Yes, you are my baby baby baby, baby baby baby~” 

“กูก็แค่คลั่งของกูเงียบๆ เลิกร้องเหอะ เสียงยังกับควายออกลูก -3-”

“เพลงที่ร้องอยู่นี่เข้ากับอารมณ์มึงจริงๆนะ”

“แน่นอนนนนนนน ฟ้าลิขิตมาให้เป็นแบบนี้~”

“แรดจริงๆ” คริสเบะปากใส่ลู่หานก่อนจะเดินนำไปด้านหลังของกลุ่มชะนีที่กำลังติ่งบอยแบนด์

“ทำไมมึงไม่ไปหน้าเวทีวะ”

“กูเอากล้องขนาดนี้มาแล้ว” ร่างสูงยกกล้องขึ้นมากดถ่ายไปตามสเต็ป

“มึงจะซูมให้ถึงรูขุมขนชานยอลเลยมั้ยวะ”

“กูเกลีดยดพวกชะนี เข้าใจมั้ย”

“เออกูลืมไปว่ามึงมีประสบการณ์ที่แย่ๆกับพวกนั้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ลู่หานตอบพร้อมกับระเบิดหัวเราะออกมา

“มึงอย่าพูดถึงเรื่องนั้นได้มั้ยวะ!” คริสหัวเสียก่อนจะกดถ่ายรูปไปเป็นเรื่อยๆ

“เห้ยมึงๆๆๆ”

“อะไรอีกวะ”

“นั่นฮวางจื่อเทาใช่มั้ย” ลู่หานว่าพลางชี้ไปด้านหน้าเวที

“เออ ..... เฮ้ย” คริสมองไปทางที่ลู่หานชี้ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ดอกกุหลาบช่อเบอเร่อครับคุณเพื่อน....”

“มึง ถ้ามึงวิ่งออกไปซื้อดอกกุหลาบช่อใหญ่กว่านั้นตอนนี้..จะทันมั้ย” คริสถามขึ้นหลังจากที่ยื่นหน้าออกมาจากกล้อง

“หาาา!” 

“กูให้เวลามึง 5 นาที ใช้สกิลฟุตบอลที่มึงมีอยู่เดี๋ยวนี้” 

“กูเนี่ยนะ? ขอโทษเถอะ ได้ข่าวว่ามึงเป็นกัปตันทีมบาสโรงเรียน”

“กูไม่ถ่ายเซฮุนให้มึงละ”

“เอออออออ ฝากไว้ก่อนเถอะ!”  จบประโยคลู่หานก็วิ่งแจ้นออกไปทันที

“ฮวางจื่อเทา เกรด 10 ห้อง 7 ..น้องรหัสชานยอล..นักบาสโรงเรียน? ทำไมไม่เห็นมาซ้อมสักครั้งเลยเนี่ย” 

TBC