Wonder Boys (Super Junior Yaoi)

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8: Let's Go! Kick Ass Ranger! (โจ๋เรนเจอร์ออกปฏิบัติการ)

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”

...

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”

...

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”

“คิมเรียววุค! หุบปาก!!!!”ร่างบางตะโกนลั่นห้องอย่างหมดความอดทน เจ้าของชื่อสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะเหม่อออกไปอีกครั้ง

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”

คิมฮีชอลถอนหายใจก่อนที่จะยัดหนังสือใส่กระเป๋านักเรียนของตน

ให้ตายสิ...เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาเนี่ย ทำงานพิเศษตลอดเลยนะเนี่ย เฮ้อออ ไอ้ที่ทำงานใหม่นี่มันช่างเงินรายวันเยอะดีเหลือเกิน

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูบ้านเรียกให้ร่างบางกลับมาอีกครั้ง

“เออๆ มาเดี๋ยวนี้แหละ”

ฮีชอลสบถออกมาเบาๆพร้อมกับเดินออกมาเปิดประตูบ้าน

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด...

“สวัส...”

“ไอ้เวรเอ้ย!”

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงง...

คิมเรียววุคหันมามองพี่ชายของตนที่เปิดประตูแล้วตะโกนด่าดังลั่นก่อนที่จะปิดประตูดังลั่นอีกครั้งอย่างงงๆ ใบหน้าหวานของผู้เป็นพี่ชายหันมามองตนอย่างโกรธๆ

“ไอ้เวรซาลาเปามารับแกไปโรงเรียนหวะเรียววุค”พูดจบก็เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปเปิดประตูแรงๆอีกครั้งอย่างหงุดหงิด

ก็ตลอดอาทิตย์นี้หนะสิ! ตั้งแต่วันจันทร์ยันวันนี้ วันพฤหัส...ไอ้เยซองห้องคิงรองปี3เนีย มารับน้องชายต่างพ่อของตนตลอดทุกเช้า!!!

“อ้าว เรียววุค อรุณสวัสดิ์”เยซองทักเรียววุคเสียงใสเมื่อร่างบางเปิดประตูออกมา ใบหน้าคมคายชะเง้อไปมองร่างบางอีกคนที่นั่งมองโต๊ะอย่างเหม่อลอยและพร่ำเพ้อแต่ประโยคเดียวตลอดเวลา

“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;...อ้ะ รุ่นพี่เยซอง! อรุณสวัสดิ์ฮะ^O^!”เรียววุคคว้ากระเป๋าที่เตรียมเอาไว้ตั้งนานแล้ววิ่งมาหาเยซอง

จากคิมเรียววุคที่พร่ำเพ้อแค่ไอ้ประโยค’ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;’นั่นกลายมาเป็นคิมเรียววุคที่แสนร่าเริง และดูเหมือนจะร่าเริงมากกว่าที่เคยเป็นอยู่ด้วยซ้ำเมื่อเจอเยซอง!

“แรดออกเลยมึง”ฮีชอลพึมพำด่าน้องชายตัวเองเบาๆแล้วเดินชนไหล่เยซองออกมาหน้าบ้าน

“รุ่นพี่ฮีชอล ไม่อยากให้ผมไปส่งเหรอครับ?”เยซองหันหลังมาถามแต่สิ่งที่ได้รับคือแววตาเย็นชาและรังเกียจ

“รังเกียจเหรอฮะ?”เยซองยิ้ม ฮีชอลทำหน้าเบื่อๆแล้วกลอกตาขึ้นไปมองบนท้องฟ้า

“ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรอก...ขยะแขยงต่างหาก!”

“คิมฮีชอล อรุณสวัสดิ์”เสียงทุ้มต่ำของอาจารย์หน้าโรงเรียนดังขึ้น ใบหน้าหวานเงยหน้ามามองอย่างเบื่อๆมาพบกับชเวซีวอนที่ยืนเป็นเวรหน้าประตูของวันนี้ ข้างๆร่างสูงมีโจคยูฮยอน คิมคิบอมและจุงยุนโฮยืนอยู่

เมื่อไหร่กูจะพ้นไอ้พวกนี้เสียทีเนี่ยY_____Y

มือเรียวยกขึ้นมาไหว้อย่างลวกๆก่อนที่จะซุกมือเรียวเข้ากระเป๋ากางเกงของตนอย่างเคยชิน ซีวอนเป็นคนเดียวที่รับไหว้แล้วมองร่างบางอย่างยิ้มๆ

“หัวแดงมาแต่ไกลเชียวนะ”

“แล้วจารย์เห็นเป็นหัวเขียวรึเปล่าหละ?”ร่างบางตอบกลับอย่างเบื่อๆ ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ

“สบายดีไหม?”

“ไม่สบายแล้วจะมายืนอยู่หน้าจาร์ยไหมหละฮะ?”

“แล้วคนอื่นๆหละ?”ซีวอนถามพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนและเอ็นดู สร้างความประหลาดใจให้คนช่างสังเกตุอย่างคิบอมเป็นอย่างมาก

เพราะซีวอนไม่เคยยิ้มแบบนี้ให้ใครเลยหนะสิ!

“แจจุงหละ?”ยุนโฮพูดต่อหลังจากที่ซีวอนพูดจบ

“ซองมินหละ?”คยูฮยอนพูดต่อจากยุนโฮ

“ดงแฮหละ?”คิบอมพูดออกมาเบาๆเป็นคนสุดท้าย

 ฮีชอลมองร่างสูงหล่ออีกสามคนด้วยสายตาเบื่อๆเนื่องจากเมื่อเช้าหงุดหงิดมามากพอแล้วยิ่งมาเจอไอ้พวกนี้นี่อีก...โอ้ ตูอยากบ้า!

“จารย์เห็นผมเดินมากับใคร?”

“คนเดียว”ทั้งสี่คนตอบพร้อมกัน

“แล้วจารย์จะถามทำไม? ไอ้โง่”

พูดจบก็เดินจากไปทิ้งให้ร่างสูงทิ้งสี่ยืนอึ้งกิมกี่กับคำพูดและคำด่าทอของตน

“ด่าได้เจ็บจริงๆ ฮะๆ”คยูฮยอนหัวเราะออกมาเบาๆ

“กวนตีนสุดๆ”ยุนโฮพูดเรียบๆอย่างเจ็บแค้นเล็กน้อย

“จะว่าไปที่นายเปลี่ยนไปหนะ...เป็นเพราะคนๆนั้นหรือเปล่า?”ไม่ว่าเปล่าใบหน้าคมคายก็เบ้หน้าไปทางร่างบางผมแดงที่เดินเข้าโรงเรียนไปแล้ว ทุกคนมองตามไป

ซีวอนกระตุกยิ้มออกมาแห้งๆ

“ทำนองนั้น”

---------20%---------

ห้องคิงปี 4

“เพราะว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันศุกร์ สองคาบสุดท้ายเป็นวันที่ครูทุกคนในโรงเรียนจะไปประชุมที่ต่างจังหวัด ยกเว้นพวกครูสี่คนเท่านั้น...นักเรียนทุกห้องทุกปีต้องเรียนกับทีวีที่อยู่ในห้องนะ”

ร่างสูงพูดออกมาในชั่วโมงโฮมรูม ประโยคของซีวอนสร้างความฮือฮาให้กับเด็กนักเรียนทุกคนเป็นอย่างมาก

“จารย์ฮะ จารย์สี่คนที่จารย์ว่านี่ใช่...”

“ครู อาจารย์ยุนโฮ อาจารย์คิบอมและอาจารย์คยูฮยอนจะอยู่คุมแต่ละตึก”ซีวอนพูดขัดร่างบางผมแดงที่ตะโกนถามออกมา

“ทำไมหละฮะ?”ฮีชอล แจจุง ดงแฮและซองมินถามเสียงใสขึ้นพร้อมกัน

“กันเด็กโดดหนะสิ”ร่างสูงพูด ดวงตาคมเข้มมองมาทางพวกของร่างบาง ฮีชอลยิ้มอย่างถูกใจ

“ไม่โดดหรอกฮะ ก็ผมโดนทำโทษอยู่นี่^^”ร่างบางพูดเสียงใสอย่างอารมณ์ดี

ใช่...ไม่โดดหรอกชเวซีวอน ฉันจะทำอะไรที่ท้าทายและปั่นหัวนายกับพวกของนายมากกว่านี้เท่านั้นเอง!

“เฮ้ ฮีชอล ยิ้มแบบนี้นี่...อย่าบอกนะว่านายมีแผนป่วนวันศุกร์”แจจุงถามหลังจากที่ซีวอนเดินออกไปแล้ว ดงแฮและซองมินหันหน้ามามองร่างบางที่มีรอยยิ้มแบบเจ้าเล่ห์บนใบหน้าหวาน

“น่าเบื่อตายหละเรียนกับทีวี! อะไรก็ไม่รู้! พวกนายอยากเรียนป่าวหละ?”

“ไม่อยาก”ทั้งสามคนพูดพร้อมกันแล้วส่ายหัว

“เออสิ! แต่ไม่โดดหรอกเว้ย เพราะฉันโดดทำโทษอยู่ เชอะ...ใครจะไปรู้เล่าว่ามันแรดโปรยเศษแก้วเอาไว้ตรงกำแพงโรงอาหาร!”ร่างบางพูดพลางชูมือเรียวที่เป็นแผลมาดู

มือซ้าย...ที่เป็นแผล

รอยแผล...ที่เคยมีเศษแก้วอยู่

เศษแก้ว...ที่ซีวอนเอาออกให้โดยใช้ปาก

ปากอุ่นๆ...ที่เคยทาบอุ้งมือตน

เมื่อทบทวนเหตุการณ์เมื่อซีวอนมานอนค้างบ้านและช่วยให้ตนหลับเร็วขึ้นและเหตุการณ์เมื่อวันศุกร์ทีแล้ว...ฮีชอลก็หน้าแดงและใจเต้นตึกตักขึ้นมาอีกทันที

“ว่าแต่แผนนายนี่คืออะไรเหรอ?”ซองมินถามเสียงใสเรียกสติของฮีชอลให้กลับมา ใบหน้าหวานหันมามองเพื่อนของตน ริมฝีปากเรียวฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ก็นะ....”

 ---------30%---------

“หาเจอยังๆๆๆ”เสียงใสถามเจี้ยวจ้าว ไม่มีคำตอบจากร่างบางผมแดงตรงหน้า มือเรียวพลิกหน้ากระดาษไปอย่างรวดเร็ว

“เร็วๆๆ ฉันเสียวโดนจับได้หวะ!”

“เจอแล้วโว้ย!”ฮีชอลตะโกนลั่น มือเรียวหยุดอยู่ตรงแผ่นกระดาษหน้าหนึ่ง แจจุง, ดงแฮ และซองมินโผล่หัวมามองตามร่างบาง...

ประวัติอาจารย์โรงเรียนมัธยม SM

ชื่อ: ชเวซีวอน

อายุ: 21 ปี

ตำแหน่ง: อาจารย์ฝ่ายปกครอง ,, อาจารย์ประจำห้องคิงปี4

เบอร์ติดต่อ: 08x-xxx-xxx-x

“โอ้ว เยส!”ร่างบางร้องอย่างดีใจพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือสีแดงของตนมาเมมเบอร์เอาไว้ก่อนที่จะเปิดหาของคนอื่นต่อไป

ภารกิจอย่างแรกเสร็จสิ้น!

เช้าวันรุ่งขึ้นคิมฮีชอลเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับใบหน้าอารมณ์ดีสุดๆแม้ว่ากระเป๋าของตนจะหนักมากกว่าปกติสองเท่า!

“เป็นอะไรอารมณ์ดีมาแต่เช้าเชียว?”เสียงทุ้มของร่างสูงหน้าประตูหลังโรงเรียนดังขึ้น

 แหม่! วันนี้กะจะมาทางหลังโรงเรียนที่ไม่มีคนสักหน่อย...ก็เจอไอ้ซีวอนนี่อีกแระ!

 ร่างบางบ่นพึมพำในใจแต่กลับฉีกยิ้มออกไปอย่างอารมณ์ดีสุดๆ

“วันนี้คิดไรมาทางหลังโรงเรียนเนี่ย?”ร่างสูงถามต่อไป

“อารมณ์ดี^^”ฮีชอลตอบเสียงหวาน

“คิดจะโดดเรียนเหรอ?”ไม่ว่าเปล่ามือหนาก็คว้าข้อมือร่างบางแล้วดึงให้มาประชิดตัว ใบหน้าหวานซบลงตรงหน้าอกของร่างสูง ร่างบางหน้าแดงพร้อมกับใจเต้นตึกๆ

“อย่าลืมนะว่านายโดนกักบริเวณ คิมฮีชอล”ใบหน้าคมคายของร่างสูงเลื่อนมากระซิบที่หูของร่างบางอย่างแผ่วเบา

ร่างบางผละออกมาแล้วหัวเราะเบาๆแม้ใบหน้าหวานจะขึ้นสีแดงอยู่ก็ตาม

“จารย์! ผมไม่โดดหรอกฮะ...แต่แค่อยากบอกว่าวันนี้...”

ร่างบางเดินมาประชิดแล้วเขย่งเท้าขึ้น ใบหน้าหวานเลื่อนมาอยู่ตรงหู ฮีชอลทำแบบที่ร่างสูงทำเมื่อครู่คือกระซิบที่หูเบาๆ

”...จารย์เตรียมรับศึกหนักได้เลย...”

  ---------35%---------
 

อีก10นาทีเรียนคาบบ่าย...

ดวงตากลมโตละสายตาจากเวลาบนหน้าจอมือถือก่อนที่จะก้มลงมองบุคคลทั้งสี่ข้างล่าง คิมฮีชอลยืนมองอยู่บนดาดฟ้าของตึกปี4คนเดียว

โจคยูฮยอนเดินผละออกไปจากกลุ่มของเขาก่อนคนแรก ร่างสูงโปร่งเดินไปยังตึกปี1 ใบหน้าหวานเงยหน้ามามองตึกปี1ที่ตั้งตระหง่าตรงข้ามตึกปี4

ร่างอวบของลีซองมินยืนอยู่คนเดียวบนดาดฟ้าของตึกชั้น1 ร่างบางกระตุกยิ้มให้พร้อมกับมือถือสีแดงที่ถูกหยิบมาแนบหูของตน

“ซองมิน...เขาเดินมาแล้วหละ...”

//ฮื่อ! เห็นแล้ว//

“ฝากด้วยนะ”

//วางใจได้น่า//

พูดจบซองมินก็เก็บโทรศัพท์สีชมพูของตนเข้ากระเป๋ากางเกง มืออวบอีกข้างที่ถือหน้ากากพลาสติกแบบเด็กๆหยิบขึ้นมาแล้วสวมใส่ก่อนที่จะก้มลงไปหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วเดินลงไปจากดาดฟ้าตึกปี1

เกมส์ในตึก1...เริ่มแล้ว!

ฮีชอลยืนมองเพื่อนจากไปบนดาดฟ้าตึก4แล้วก้มลงไปมองข้างล่างอีกครั้ง

คิมคิบอมเดินผ่านร่างสูงของยุนโฮไปยังตึก2ข้างหน้าตน มือเรียวหยิบโทรศัพท์มากดหมายเลขอีกครั้ง

//ข้ารู้...ข้าเห็น...//เสียงหวานกระซิบมาอย่างหลอนๆและแผ่วเบาจากปลายสาย ใบหน้าหวานละสายตาจากตึก1ไปมองลีดงแฮที่นั่งไกว่ขาบนดาดฟ้าตึก2 

ดงแฮไกว่ขาอย่างสบายอารมณ์โดยไม่กลัวความสูงเลย มือเรียวอีกข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ยกมาโบกมือร่างบางที่ยืนบนตึก4เป็นเชิงทักทาย

ฮีชอลโบกมือกลับ

“ฝากด้วยนะดงแฮ”

//Got it!//

ดงแฮลุกขึ้นสะพายกระเป๋าแล้วหยิบหน้ากากพลาสติกในมือของตนมาครอบหน้าเอาไว้แล้วเดินจากไปโดยไม่ลืมที่จะโบกมือลาร่างบางบนตึกอีกตึกหนึ่งอีกด้วย

เกมส์ในตึก2...เริ่มแล้ว!

“โอ้ะ”ฮีชอลร้องเบาๆเมื่อก้มลงไปมองอีกที ยุนโฮก็เดินไปยังหน้าตึก3เสียแล้ว ร่างบางไม่รอช้ารีบยกโทรศัพท์มาแล้วหันไปมองร่างบางอีกคนที่ยืนบนดาดฟ้าตึก3ทันที

 //เออ...เกมส์ในตึกแกก็จะเริ่มแล้วเว้ย//คิมแจจุงสบถออกมาเบาๆหลังจากที่รับโทรศัพท์ ร่างบางหัวเราะหึๆเบาๆในลำคอของตน

 ”ฝากตึกปี3ไว้ที่แกนะ”

ฮีชอลพูดพลางตัดสายทิ้งแล้วมองแจจุงที่ก้มลงไปหยิบกระเป๋าและสวมหน้ากากก่อนที่จะเดินจากไป

เกมส์ในตึก3...เริ่มแล้ว!

คราวนี้บนดาดฟ้าของตึกทั้งหมด มีเพียงตึก4 ตึกเดียวที่มีคนๆหนึ่งยืนอยู่

เหมือนรู้สึกโดนจ้องมอง ใบหน้าคมคายเงยหน้าขึ้นมามองก็พบกับร่างบางยืนอยู่บนดาดฟ้าและกำลังมองลงมาทางตนอยู่

ชเวซีวอนกระตุกยิ้มและมองหน้าร่างบางข้างบนอย่างท้าทาย

ฮีชอลมองกลับอย่างท้าทายเช่นกัน

ร่างสูงหัวเราะเบาๆและเดินเข้าไปในตึก4ที่ตนต้องดูแล

ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มท้าทายและถูกใจ มือเรียวหยิบหน้ากากพลาสติกมาครอบใบหน้าหวานเอาไว้ในขณะที่มือเรียวอีกข้างสะพายกระเป๋า ร่างบางหมุนตัวและเดินลงไปข้างล่าง...

เกมส์ในตึก4...เริ่มแล้ว!

โจ๋เรนเจอร์ ออกปฏิบัติการ!

 ---------45%---------

ตึกปี 4

ชเวซีวอนเดินทอดน่องไปรอบๆชั้น1 ใบหน้าคมคายหันไปมองทุกๆห้องเรียนที่ตนเดินผ่าน นักเรียนภายในห้องกำลังนั่งเรียนกับทีวีขนาดใหญ่ที่อยู่ในห้อง

”...by the time you leave Westonbirt, you will be confident and outgoing without being arrogant...”

เสียงชาวฝรั่งดังขึ้นมาจากทีวีห้อง 10 ปี 4 ดังไล่หลังซีวอนมา ร่างสูงเดินช้าๆราวกับจะตั้งใจฟัง

“...You will be at ease with people of all ages and enjoy a healthy, balanced social life...”

 ปิ๊ปปปปปป....

 ”I’ll screw you up no matter who you are!”

 ร่างสูงชะงักเล็กน้อยและหยุดเดิน ใบหน้าคมคายทำสีหน้างงๆ คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างประหลาดใจ

 เทปซีดีฝึกการสนทนาภาษาอังกฤษมีแบบนี้ด้วยเหรอ?

“Tell the bastard to cheer on our side!”

ซีวอนหันหลังกลับไปมอง ดวงตาคมเข้มของร่างสูงเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อภาพในทีวีแทนที่จะเป็นผู้ชายในชุดสูทเรียบร้อยและใบหน้ายิ้มแย้มกลับกลายเป็นชายหนุ่มสีหน้าโหดเหี้ยมกำลังชูนิ้วกลาง

หน้าห้องเรียนห้องนั้น ร่างบางผมสีแดงที่สวมใส่หน้ากากไอ้มดแดงพลาสติกสะพายกระเป๋ายืนมองตนอยู่ มือเรียวถือรีโมททีวี

“ฮีชอล...?”

ร่างบางหันหลังกลับแล้วเดินดุ่มๆไปยังห้อง9 ซีวอนมองดูอย่างงุนงงในการกระทำ คิมฮีชอลชะโงกใบหน้าหวานที่ครอบด้วยหน้ากากไอ้มดแดงเข้าไปในห้องก่อนที่จะตะโกนออกมาดังๆว่า...

“ทีวีห้องนี้ TOSHIBA!!!”ไม่ว่าเปล่ามือเรียวก็ควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าแล้วชูมันขึ้นมา

รีโมททีวียี่ห้อ Toshiba...

มือเรียวกดรีโมทดัง ’ปิ๊ป’ ทีวีในห้อง 9 ที่เคยเป็นรูปวิธีการถอดสมการอะไรต่างๆกลายเป็นสารคดีสัตว์โลกที่เป็นสิงโตกำลังออกล่าเหยื่อ

เท่านั้นแหละ ซีวอนถึงเข้าใจทันที!

แต่ก่อนที่จะวิ่งตามไป ร่างบางก็หันหน้ามามองแล้วชี้หน้าทำท่าหัวเราะเยาะก่อนที่จะวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว เมื่อซีวอนจะวิ่งตามไป คิมฮีชอลผู้สวมใส่หน้ากากไอ้มดแดงก็หายไปเสียแล้ว

คิดจะปั่นหัวโดยเปลี่ยนทีวีเล่นงี้เร้อะ?!!

ร่างสูงบ่นอย่างหงุดหงิดในใจ มือหนายกรีโมทที่ถือเอาไว้กันเด็กเปลี่ยนช่องขึ้นมาเปลี่ยนช่องกลับก่อนที่จะวิ่งกลับไปเปลี่ยนที่ห้อง9อีกเช่นกัน

ครืดดดด ครืดดดดดดดดด

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสีดำของร่างสูงสั่นสองครั้งก่อนที่จะหยุด ร่างสูงหยิบขึ้นมาเปิดดู

Unknown Number

08x-xxx-xxx-x

มือหนากดโทรกลับไปแล้วหยิบขึ้นมาจ่อหู ไม่กี่อึดใจก็คนจากปลายสายก็รับโทรศัพท์

//ขอต้อนรับเข้าสู่โลก...โรคหัวใจกำเริบ เลิฟ...เลิฟ เลิฟยู...เอ้ะ ไม่ใช่~ โลกอะไรสักอย่างนั่นแหละ อัตราค่าบริการ...นาทีละ2บาททั่วประเทศ...//

ซีวอนขมวดคิ้วก่อนที่จะกระตุกยิ้มให้กับน้ำเสียงหวานๆของคนปลายสาย

ใช่แล้ว...เสียงของคิมฮีชอล...

เดี๋ยวคุยเสร็จคงต้องเซฟเบอร์เอาไว้เสียแล้ว!

//...ต้องการเปลี่ยนภาษา กรุณากดเครื่องหมายดอกจันทร์...ภาษาอังกฤษ กด1...//

คนปลายสายทิ้งช่วงหายก่อนที่จะมีเสียงสูดหายใจดังออกมาเบาๆผ่านโทรศัพท์ ร่างสูงอมยิ้มอยู่คนเดียว

 //Ladies and Gentleman, for English please press 1//

 น้ำเสียงภาษาอังกฤษที่ออกมาอย่างฉะฉานลอดผ่านมากรอกเข้าสู่โสตประสาทของร่างสูง ใบหน้าคมคายมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด

 //ภาษาจีนกด2...หนี่ห้าว โจวชิงฉือ เฉาเฉา ซั่งไฮ้เสี่ยวหลงเปา ซาลาเปาอ่างเปา//

 ซีวอนเกือบหลุดหัวเราะออกมากับสำเนียงภาษาจีนเปร่งๆและมั่วๆของเจ้าของเสียงหวานปลายสาย

//ภาษาญี่ปุ่นกด3...อาริงาโตะ โกไซมัส มิซูบิชิ โตโยต้า ฮอนด้า อีซุซุ บรืนๆ โคโดโม//

 //ภาษา...//

“แล้วภาษารักหละครับ?”ร่างสูงถามออกไปทันที คนปลายสายนิ่งไปสักครู่

//ภาษารักเหรอครับ?//

“ครับ”

เสียงถอนหายใจยาวๆอย่างเหนื่อยใจดังลอดโทรศัพท์มาก่อนที่เสียงหวานจะพูดอย่างแหบพร่าว่า...

//ก็ใช้หัวใจตอบสิครับ//

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคน ชเวซีวอนยืนนิ่งราวกับรูปปั้นมี่เพียงลมหายใจและหน้าอกด้านซ้ายเท่านั้นที่ส่งเสียงดังภายในหัว

“คิมฮีชอล...”ร่างสูงทรุดตัวลงกับผนังพร้อมกับเรียกชื่อคนปลายสายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาและแหบพร่า ดวงตาคมเข้มเหม่อมองออกไปไกลแสนไกล...บางทีอาจจะมองหาคนร่างบางผมสีแดงที่ใส่หน้ากากไอ้มดแดงอยู่ก็เป็นได้

 //...ครับ?//เสียงตอบกลับมาแผ่วเบาราวกับกระซิบ

“ได้เบอร์ครูมาจากไหนหนะ?”ร่างสูงถาม ฮีชอลที่อยู่ปลายสายกลั้วหัวเราะเบาๆ

//คนมันเก่งฮะจารย์...//ใช่เซ่! เขาอุตส่าห์แอบเข้าไปค้นประวัติไอ้ชเวซีวอนนั่นถึงในห้องครูใหญ่ชินดงเชียวนา!!!

 เก่ง...ใช่ นายเก่งมากคิมฮีชอล

เก่งมาก...ที่ทำให้พวกฉันแพ้ซะยับเยินไปหลายครั้ง

เก่งมาก...ที่ทำให้ฉันหวั่นไหวได้ถึงขนาดนี้

//...จารย์ว่าไหมฮะ? ว่าคาบวันศุกร์ที่ต้องมาเรียนกับทีวีวันนี้เนี่ย มันน่าเบื่อจริงๆ//

“นายก็เลยใส่หน้ากากไอ้มดแดงมาเล่นเปลี่ยนช่องทีวีปั่นหัวฉันเล่นใช่ไหม?”

//ฮ่าๆๆ สมแล้วที่เป็นอาจารย์ เป็นคำตอบที่ถูกต้องนะคร้าบบบ! แต่ไม่ได้มีแค่ผมหรอก...ตึก1, 2และ 3ก็...//

“คิมฮีชอล! ถ้าฉันจับนายได้นะ...”

 //ก่อนที่จารย์จะมานั่งเพลินแบบนี้เนี่ย ผมมว่าจารย์น่าจะไปดูห้องเรียนในตึก4ทุกห้องก่อนนะฮะ บางทีพวกเค้าอาจจะไม่ได้เรียนในทีวีก็ได้ อาจจะดูหนังแทนก็ได้นะฮะ...//

พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบ

ชเวซีวอนลุกขึ้นทันทีแล้วหันไปด้านซ้ายก็พบว่าร่างบางยืนถือโทรศัพท์อยู่หน้าห้อง10 ห้องที่ตนเพิ่งไปเปลี่ยนช่องให้เป็นอย่างเก่าเมื่อครู่

 //มาเล่นวิ่งไล่จับกันดีกว่าฮะ...ผมเป็นคนหนี จารย์เป็นคนวิ่ง...แล้วต้องเปลี่ยนช่องทีวีด้วยนะฮะ ไม่งั้นอาจารย์ใหญ่ชินดงกลับมาคงโกรธแย่เชียว...โจ๋เรนเจอร์ ออกปฏิบัติการ!!!//

พูดจบก็กดปิดโทรศัพท์และเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นมาดึงหน้ากากไอ้มดแดงพลาสติกบนหัวของตนมาปิดหน้าอีกครั้ง มือเรียวอีกข้างกดรีโมทเปลี่ยนช่องร่างสูงที่ทำเมื่อครู่ก่อนที่จะหันหลังแล้ววิ่งจากไป

ชเวซีวอนลุกขึ้นยืนก่อนที่จะวิ่งเหยาะๆไปยังห้อง9 เพื่อเปลี่ยนช่องกลับอีกครั้ง

คิมฮีชอล...นายนี่มันสุดๆไปเลย!!!!

 ---------70%---------

ตึกปี 3

“ห้องนี้LG”ร่างบางพูดพึมพำกับตัวเอง มือเรียวควานหารีโมทยี่ห้อ LG จากกระเป๋าของตนแล้วจ่อไปยังหน้าทีวีในห้องคิงปี3

ปิ๊บบบบบบบบบบบบบบบ...

จากหน้าจอที่เคยฉายภาพวิธีการหาแรงของฟิสิกส์กลับกลายมาเป็นภาพแข่งมอเตอร์ไซค์ชิงแชมป์ระดับโลก นักเรียนทุกคนหันมามองคนที่เปลี่ยนช่องทีวีที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกันทันที

“เพื่อประโยชน์และความสุขของนักเรียนโรงเรียนนี้ทุกคน”คิมแจจุงตอบเสียงอู้อี้เพราะหน้ากากไอ้มดแดงสวมใบหน้าสวยของตนอยู่

หมับบบบบบบ...

มือหนาของใครบางคนเอื้อมมาแตะไหล่เล็กของแจจุงก่อนที่จะกระชากให้ร่างบางร้องลั่นและหายไปท่ามกลางความงุนงงของเด็กนักเรียนในห้อง

ห้องพยาบาลตึก 3

“เพื่อประโยชน์และความสุขของนักเรียนโรงเรียนนี้ทุกคนงั้นเหรอ?”ร่างสูงโปร่งกระซิบเบาๆที่ริมหูของร่างสวย มือหนาที่เคยจับไหล่บางเลื่อนมากอดเอวแจจุงในขณะที่มือหนาอีกมือเอื้อมไปหยิบหน้ากากไอ้มดแดงออกจากใบหน้าสวยของคนในอ้อมกอด

“แล้วความสุขของอาจารย์หละคิมแจจุง?”จุงยุนโฮกระซิบเบาๆที่หูอีกครั้ง ใบหน้าสวยหน้าแดงเมื่อใบหน้าคมคายเลื่อนมาใกล้ๆหน้าตน

เมื่อคราวก่อนก็โดนไอ้บ้าลิเกนี่ขโมยจูบแรก

คราวนี้ตูจะโดนอะไรฟะ!

“ความสุขของจารย์คือการทำโทษเด็กไงหละฮะ”ร่างบางตอบห้วนๆอย่างหงุดหงิด ยุนโฮหัวเราะเบาๆก่อนจะโยนหน้ากากลงบนพื้นต่อหน้าต่อตาร่างบางในอ้อมกอดแกร่ง

“งั้นนายก็คงต้องโดนทำโทษสินะ”ไม่ว่าเปล่ามือหนาก็สอดเข้าไปในกางเกงนักเรียนของร่างบางแล้วเข้าเกาะกุมที่แก่นกายของร่างบาง

 “เฮ้ย! จารย์ทำไรอะ?”

 ---------80%---------

ตึกปี 2

“ห้ะ? พวกนั้นจะเปลี่ยนช่องทีวีไปทุกห้องเพื่อปั่นหัวเรา?!?!”คิมคิบอมตะโกนเบาๆอย่างตกใจกับเรื่องที่ได้ยินผ่านโทรศัพท์

//เออสิวะ กูต้องไล่เปลี่ยนช่องทีวีกลับทุกชั้น! เหนื่อยชิบหาย//เสียงบ่นของชเวซีวอนที่กำลังวิ่งไล่คิมฮีชอลในตึก4ดังผ่านปลายสายโทรศัพท์มา

”แต่ยุนโฮบอกว่าตึกมันไม่มีอะไรเลยนี่”

//เรื่องมัน ยังไงก็เถอะ ระวังด้วยหละคิบอ...คิมฮีชอล!!!!//

ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด ตรู๊ด...

แล้วเสียงจากคนปลายสายก็เงียบหายไปมีเสียงโทรศัพท์ถูกตัดมาแทน คิมคิบอมถอนหายใจเบาๆพลางเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป่ากางเกงแต่ก็ต้องหยิบมาเปิดหน้าจอดูอีกรอบเมื่อโทรศัพท์สีขาวสั่น

02-xxx-xxx-x

เบอร์โทรศํพท์ของตึก2นี่นา

“Hello?”ร่างสูงกรอกเสียงลงไปอย่างไม่แน่ใจ

//อะโล่ฮ่า! ฮัลหลิวๆ Ladies and gentleman...//

คิบอมเลิกคิ้วอย่างงงๆเล็กน้อย

“Who’s this?”

ร่างสูงถามภาษาอังกฤษออกไปอย่าลืมตัว เพราะเขาอยู่อเมริกามานานเสียนานเลยพูดภาษาอังกฤษเสียคล่องปรื๋อ คิบอมอ้าปากค้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป ร่างสูงอ้าปากจะพูดขึ้นใหม่แต่คนจากปลายสายกลับขัดขึ้นมาเสียก่อน

//Your mum.//

คิบอมเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจกับคำตอบที่ส่งกลับมาจากบุคคลที่ไม่รู้จัก

 จะว่าไป...เสียงก็คุ้นๆนะ

“Seriously, who are you...”ร่างสูงถามกลับไปเรียบๆ

ไม่มีคำตอบจากคนที่อยู่ปลายสาย

คิมคิบอมเดินไปยังหน้าต่าง ดวงตาสีดำมองออกไปข้างนอกแล้วเพ่งดูเงาดำๆของคนที่อยู่ในตึก4ก็ปรากฏว่าเป็นชเวซีวอนกำลังวิ่งไหล่บุคคลผมสีแดงที่สวมใส่หน้ากากไอ้มดแดง โดยที่คนที่ถูกวิ่งไล่นั้นหยิบรีโมทมาเปลี่ยนช่องทีวีทุกห้อง ซีวอนแหกปากดังลั่นจนแม้แต่คิบอมที่ยืนอยู่ตึก2ตรงข้ามยังได้ยิน

//Who am I? Have some guess.//

ร่างสูงเงียบเล็กน้อยก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า

“So you are...”

//A dude.//

“Oh, a dude.”ร่างสูงเล่นด้วยไปกับคำตอบกวนๆของคนในปลายสาย

//เป็นคำตอบที่ถูกต้องแล้วคร้าบ//

ความเงียบเข้าปกคลุมร่างสูง คิบอมถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้น3

 //ก่อนที่จารย์จะเดินมาหนะ จารย์ไม่คิดจะเช็คดูทีวีในห้องเรียนเลยเหรอ?//

“หมายความว่าไง?”

//ห้องคิงปี2...//

ไม่ทันที่คนจากปลายสายจะพูดต่อ คิมคิบอมก็รีบกดปิดโทรศัพท์ของตนแล้ววิ่งขึ้นไปยังห้องคิงปี2ทันที

 “Je m'appelle Juan, et toi?”

 “Je m’appelle Maria.”

สำเนียงภาษาฝรั่งเศสดังลอดลำโพงที่ติดอยู่หลังห้องเรียนห้องคิงตึก2 เด็กนักเรียนปี2ห้องคิงทุกคนนั่งตัวตรงตั้งอกตั้งใจฟังบุคคลทั้งสองคนสนทนาเป็นภาษาฝรั่งเศสโดยมีซับเกาหลีอยู่ข้างล่าง

คิมคิบอมกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหยุดหน้าประตู ดวงตากวาดมองไปยังกลุ่มเด็กนักเรียนที่มองตนอย่างงุนงงพลันก็สะดุดกับนักเรียนคนหนึ่งที่นั่งหลังสุดริมประตูหลังห้อง ที่สะดุดก็เพราะเจ้าตัวเล่นใส่หน้ากากไอ้มดแดงหนะสิ!

เหมือนรู้ตัวว่าโดนมอง เจ้าตัวหันหน้ามามองพร้อมกับลุกขึ้น มือเรียวมีรีโมทยี่ห้อPanasonic ร่างบางจ่อรีโมทไปยังทีวี คิบอมมองตามไปแต่ก่อนที่สมองจะประมวลความคิดออกมาได้ ร่างบางก็กดปุ่มเลข 1

 ปี๊บบบบบบบบบ...

“โต่จี่โจยซันโปว โกซือเหม่ซืนโกว...”คิบอมตาถลนทันทีที่ภาพหน้าจอกลายเป็นหนังจีน เพลงกระบี่ไร้เทียมทางดังขึ้นมาแทนบทสนทนาภาษาฝรั่งเศสเมื่อครู่

ใบหน้าคมคายหันกลับไปมองร่างบางอีกครั้ง เจ้าตัวเก็บรีโมทใส่กระเป๋าเป้สีดำแล้วสะพายมันขึ้นมา มือเรียวอีกข้างหยิบหน้ากากมาคาดหัวเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง

คิบอมยิ้มแห้งๆราวกับรู้ว่าตนถูกแกล้ง ร่างบางข้างหน้าเป็นคนโทรศัพท์มาจริงๆด้วยสินะ ไม่ต้องสงสัยแล้วหละ...ใช่แน่นอน คนๆนั้น...

ลีดงแฮ

---------90%--------- 

ตึกปี 1

ร่างสูงโปร่งของโจคยูฮยอนวิ่งลงบันไดก่อนที่จะเลี้ยวซ้าย มือหนาถือรีโมทคอยเปลี่ยนช่องทีวีที่กลายเป็นรายการแฟชั่นโชว์, รายการตลกหรือแม้แต่ละครน้ำเน่าที่มาแทนที่รายการความรู้ที่ถูกตั้งให้เป็นวิชาที่ต้องเรียนในแต่ละห้องเรียน

“หากความรักเกิดในความฝันเราจุมพิตโดยไม่รู้จักกัน...”

 ปิ๊บบบบบบบบ...

“วิธีหา x ในข้อนี้คือให้เอา 35 มาบวกกับ...”

หน้าจอที่เคยฉายภาพ MTV กลายมาเป็นภาพชายชราสอนเลขเหมือนเดิม คยูฮยอนยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะเดินต่อไปยังห้องเรียนอีกห้องและทำเช่นเดิม

ร่างสูงเดินขึ้นไปยังชั้นสองอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงปืนดังปังๆดังมาจากทีวี

คงจะแอบเปลี่ยนอีกสินะ! ให้ตายสิ!!!

คยูฮยอนกัดฟันกรอดเมื่อโดนเล่นงานตลบหลัง เมื่อวิ่งขึ้นไปเพื่อจะเปลี่ยนช่องทีวีกลับก็ปรากฏว่าเสียงชายแก่ชาวฝรั่งที่เคยพูดในเทปวิชาภาษาอังกฤษกลายมาเป็นเสียงตะโกนแหกปากดังมาจากข้างล่าง

“ลีซองมิน!”ร่างสูงโปร่งพึมพำชื่อบุคคลที่ตนคิดว่าน่าจะเป็นตัวการป่วนตึกนี้อย่างโกรธๆ ใบหน้าคมคายโกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด

เหมือนจะเป็นคนตอบที่ใช่ เจ้าของชื่อเดินมาพร้อมกับถอดหน้ากากออก ใบหน้าหวานยิ้มออกมาอย่างกวนๆพร้อมกับหันหลังกลับแล้วสวมหน้ากากอีกครั้งก่อนที่จะเดินผ่านร่างสูงโปร่งไปและกดปุ่มเปลี่ยนช่องทีวีต่อ

โจคยูฮยอนมองตามไปอย่างโกรธเคืองแล้วเริ่มวิ่งตามพร้อมกับกดปุ่มเปลี่ยนช่องกลับอีกครั้ง

ไม่เคยมีใครที่ไหนทำกับเขาได้โกรธจัดขนาดนี้มาก่อน

 และไม่เคยมีใครที่ไหนทำให้เขาหวั่นไหวเท่านี้มาก่อน!

“คุณซีวอนคะ เป็นอะไรดูเพลียๆไปนะคะวันนี้”เสียงของพนักงานฝ่ายประชามสัมพันธ์ดังขึ้นมาเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาในตึกหรูแห่งหนึ่ง ใบหน้าคมคายมีสีหน้าเพลียจัดอย่างเห็นได้ชัด

 ชเวซีวอนเดินมาซบอยู่ตรงเคาเตอร์ประชาสัมพันธ์ก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่

 “ฮีชอลนายนี่...แสบสุดๆไปเลย”

 คาบบ่ายที่คิดว่ากะจะเดินเล่นสบายๆกลับกลายมาเป็นวิ่งไล่เปลี่ยนช่องทีวีกลับทั้งตึก!

 พอเปลี่ยนกลับ ไม่ถึงวิก็กลายมาเป็นรายการบ้าอะไรก็ไม่รู้ซะแล้ว

 แถมสุดท้ายก็คือกลายเป็นเกมวิ่งไล่จับไปทั่วตึก4 วิ่งไล่ร่างบางตัวแสบไป เปลี่ยนช่องกลับไป

ร้ายสุดๆคือเจ้าตัวดีหนีไปอย่างแนบเนียน กว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเจ้าตัวโทรเข้ามือถือแล้วสั่งให้เขาไปดูตรงหน้าโรงเรียน ฮีชอลยืนอยู่หน้าโรงเรียนแล้วเดินไปพร้อมๆกับเสียงกริ่งที่ดังขึ้นเป็นเวลาเลิกเรียน

เดินจากไปพร้อมกับโทษห้ามโดดเรียนหนึ่งอาทิตย์ที่หมดลง

 เดินจากไปพร้อมกับชัยชนะที่งดงามของโจ๋เรนเจอร์และการปฏิบัติการป่วนหัวเขาในวันนี้...

 ”เอ่อ ขอโทษนะคะคุณซีวอน”

 ประธานบริษัทเงยหน้าขึ้นมามองพนักงานสาวที่เรียกตนอย่างกล้าๆกลัวๆเล็กน้อย

“ฮีชอลนี่...ใช่คนผมแดงๆหรือเปล่าคะ?”

ใบหน้าคมคายพยักหน้าช้าๆอย่างงุนงง

“คือมีพนักงานใหม่มาทำงานเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหนะคะ อยู่แผนกทำความสะอาดชั้น8หนะคะ ผมแดงๆ ร่างบางๆ หน้าตาสวยๆเหมือนผู้หญิง...แบบในรูปนี่หนะคะ”

มือหนารับรูปถ่ายรูปหนึ่งมามองดู ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างทันที เพราะคนในรูปนั้น คนที่หญิงสาวพูดถึงและคนที่เขาบ่นอยู่คือคนๆเดียวกัน!

คิมฮีชอล!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คยูมินสั้นหน่อยเพราะซ๊องคิดไม่ออกนะคะ 
Y_______Y

ถึงทุกๆคน
ขอบคุณ...ที่ทำให้ฟิกของซ๊อง...จะพูดว่าไรดีอะ? มีสีสัน? อะไรก็ช่างแต่ขอบคุณมากๆ
ขอบคุณ...ที่ทำให้ซ้องมีวันนี้((พูดซะน้ำเน่า- -^))
ขอบคุณ...ที่ติดตามผลงานของซ๊อง
ขอบคุณ...for everything*

TB