ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #84 : 15 หวานน้อย...แต่อร่อยมาก 5/6

“คนนี้หรือจ๊ะแฟนพ่อบอม หน้าตาน่ารักจริง ๆ ด้วย” หญิงชรายิ้มอ่อนโยน ก่อนหาเหรียญในกระจาดเล็ก ๆ มาทอนให้ธตรัฐ “สมกันนะจ๊ะพ่อ แบบนี้ออกลูกมาผู้หญิงคงหน้าตาน่ารักเหมือนแม่ ผู้ชายคงหล่อเหมือนพ่อ”

ชายหนุ่มตลกคำว่า ‘ออกลูก’ แต่อีกคนที่เขาอยากได้มาเป็นแม่พันธุ์ในการ ‘ทำลูก’ กลับไม่ขำด้วย คงจะเขินกับคำพูดไม่อ้อมค้อมนั่น

สองมือยังคงจับกันแน่นขณะเดินจากตลาดกลับมายังบ้าน ธตรัฐให้หญิงสาวนั่งรับลมเย็น ๆ ในศาลาไม้ระแนงริมบึง ส่วนตนเอาของที่ซื้อมาทั้งหมดเข้าไปไว้ในบ้าน สั่งงานกระจิบจนเข้าใจว่าที่ซื้อมาอะไรเป็นของใครบ้าง ก่อนกลับออกมาพร้อมกับถาดไม้ในมือ

หญิงสาวที่นั่งแกว่งเท้าในน้ำหันมายิ้มละมุนแล้วขยับนิดหนึ่งเพื่อแบ่งพื้นที่ให้ ธตรัฐวางถาดไว้บนพื้นแล้วนั่งลงข้าง ๆ

“พวงมาลัยของมะลิ” ชายหนุ่มหยิบพวงมาลัยดอกมะลิลาในถาดส่งให้

หัวใจดวงน้อยพองโต นี่คงเป็นอีกเหตุการณ์ที่เธอต้องจดบันทึกไว้ในสมุดแห่งความทรงจำที่หน้าปกเขียนเอาไว้ว่า ‘ความรัก’ นับเป็นครั้งแรกที่ได้พวงมาลัยดอกมะลิลา...จากมือเจ้าของ

“สุขสันต์วันที่สี่ร้อยสี่สิบสี่ครับมะลิ”

“สุขสันต์ ?” หญิงสาวถามเสียงเบา พยายามนึกว่าเขาหมายถึงอะไร

“วันนี้เป็นวันที่สี่ร้อยสี่สิบสี่ที่พี่ส่งมื้อเช้าให้มะลิ ไม่เคยอู้สักวัน พวงมาลัยพวงนี้เป็นพวงที่สี่ร้อยสี่สิบสี่” จะสารภาพกับสาวทั้งทีทำไมมันยากเย็นแบบนี้วะไอ้บอม ปากสั่นไปหมดแล้ว

หัวใจมานิลายิ่งฟูโตกว่าเดิม สุขล้นกับความละเอียดอ่อนจากผู้ชายที่บอกเธอตลอดมาว่าตัวเขาเป็นคนแข็งกระด้าง ไม่ได้อ่อนหวานหรือโรแมนติกอย่างที่ผู้หญิงหลายคนปรารถนาจะได้รับจากคนรัก แต่สำหรับเธอแล้วนั้น ทุกสิ่งที่เขาทำให้คือความโรแมนติกที่สุดแล้ว เธอเสียอีกที่ทำอะไรต่อมิอะไรที่โรแมนติกไม่เป็นเอาเสียเลย

“พี่บอม...นับด้วยหรือคะ”

“พี่ขีดปฏิทินทุกวัน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกวัยรุ่นแรกรักยังไงก็ไม่รู้”

“ได้มุกจีบสาวด้วยของพวกนี้มาจากไหนคะ” หรือจะเป็นอย่างที่พลอยพิมพ์บอก จีบสาวโดยการส่งของที่เป็นชื่อเดียวกับสาวมาให้

“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะจีบ”

“คะ ? ไม่ได้จีบ” แล้วที่มีพวงมาลัยให้ทุก ๆ เช้าคืออะไรกัน

“หมายถึงไม่ได้ตั้งใจจะจีบด้วยวิธีนี้” นิ้วแกร่งทัดปอยผมไปไว้หลังใบหูให้หญิงสาว เขาชอบให้เธอปล่อยผมแบบนี้มากกว่ามัดผมหางม้าเป็นไหน ๆ “เคยคิดจะส่งดอกกุหลาบ ดอกลิลลี่อะไรเทือกนั้นให้เหมือนกัน แต่ออกมาตลาดแล้วเจอป้าขายพวงมาลัยเข้าเสียก่อน”

“ยังไงคะ”

“ช่วงแรก ๆ ที่เรารู้จักกัน พี่ทำตัวไม่น่ารักกับมะลิเท่าไร พออะไร ๆ มันชัดเจนขึ้นพี่เลยอยากแก้ตัว” เขานึกถึงสมัยที่ยังเข้าใจว่าหญิงสาวหาเงินด้วยวิธีอย่างว่า “ป้าเขาอยู่กับหลานชายแค่สองคน เงินที่เลี้ยงหลาน ส่งหลานเรียนก็มาจากการขายพวงมาลัย บางวันก็ทำข้าวต้มมัดมาขาย”

มานิลานึกตาม มิน่าเล่าข้าวต้มมัดถึงไม่ได้แขวนหน้าห้องปฏิบัติการทุกวันอย่างพวงมาลัยดอกมะลิลา น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋

“ดอกมะลิลา ดอกรัก ดอกจำปา ป้าเขาปลูกเองที่บ้าน ปลอดสารพิษ คราวนี้ถ้าจะดมก็ไม่ต้องกังวลอีกแล้วนะ”

“พี่พลอยเตือนหนูทุกครั้งที่ดมเลยค่ะ บอกว่าไม่รู้ฉีดสารฆ่าแมลงหรือเปล่า แต่หนูก็ยังดม ต่อไปนี้คงบอกพี่พลอยได้แล้วว่าพวงมาลัยนี้ปลอดสารทุกชนิด” หญิงสาวสูดกลิ่นหอมของดอกมะลิลาจนชุ่มปอด

“ปราศจากสาร แต่บางวันอาจจะไม่ปราศจากน้ำมูกเจ้าแสบนะ เห็นตัวเล็กแบบนั้นช่วยย่าร้อยพวงมาลัยทุกวัน ร้อยเก่งเสียด้วย”

“เก่งเหมือนกันนะคะ น่าจะสักหกเจ็ดขวบเองมั้ง”

“ที่ยอมช่วยย่าคงเพราะถ้าขายดีจะได้กินข้าวหอมมะลิละมั้ง” มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เจ้าตัวแสบฟ้องเขาว่าผู้เป็นย่าหุงข้าวเสาไห้ให้กินทั้งเดือน

“หนูคิดว่าพี่บอมจะให้เงินเด็กไปซื้อข้าวหอมมะลิมากิน”

“บางทีเราก็ต้องสอนให้เขารู้จักคุณค่าของสิ่งที่ได้มาด้วย ถ้าพี่ให้เงินไปซื้อข้าวทุกวัน เด็กจะจดจำว่าแค่ขอก็ได้ แล้วอาจจะเป็นนิสัยที่ติดไปถึงตอนโต แต่อย่างการที่ย่าเขาให้ช่วยร้อยมาลัย ช่วยขายของ ก็เพราะจะสอนหลานแบบกลาย ๆ ว่าทุกอย่างต้องแลกมาด้วยน้ำพักน้ำแรง”

คนฟังยิ้มปริ่ม ภูมิใจในตัวเขา ธตรัฐคิดอะไรลึกซึ้งกว่าที่เธอคิดเอาไว้มาก

“หิวไหม ดื่มน้ำเต้าหู้เถอะ เย็นหมดแล้ว”

หญิงสาวรับน้ำเต้าหู้ในแก้วเซรามิกขึ้นมาดื่ม สลับกับกินปาท่องโก๋ และก็เป็นครั้งแรกเช่นกันที่ได้นั่งดื่มน้ำเต้าหู้กับเขาแบบนี้

“เด็กผู้หญิงที่ขายน้ำเต้าหู้ยังเด็กอยู่เลยนะคะ น่าจะยังเรียนมัธยม”

“อืม ตอนเช้าขายน้ำเต้าหู้ ขายเสร็จก็ไปเรียนหนังสือ น้องเขาทำแบบนี้มาหลายปีเพราะต้องหาเลี้ยงแม่ที่ป่วยเป็นอัมพาต”

“น้องเขาทำงานคนเดียวเลยหรือคะ”